Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[Nascentes morimur]

Ν’ αγαπάς,
σημαίνει να σπαρταράς
στα σεντόνια,
τα ξεσκισμένα απ’ την αϋπνία…
Γιατί η Αγάπη,
δεν είν’ ένας τρυφερός Παράδεισος
μα η βίαιη επίθεση
της λαίλαπας
νερού και φωτιάς.

*
Κοντεύει στις δυο.
Θα έχεις πλαγιάσει ίσως.
Μέσα στη νύχτα,
σαν ασημένιος Όκα
κυλά ο Γαλαξίας.
Έχω όλον τον καιρό
και οι αστραπές των τηλεγραφημάτων
δε θα ρθούν πια
να σε ξυπνήσουν,
να σε βασανίσουν.
Το επεισόδιο έληξε,
καθώς λένε.
Η βάρκα του έρωτα
τσακίστηκε στην καθημερινή ζωή πάνω.
Ξοφλήσαμε
εμείς οι δυο.
Δεν ωφελεί να ξαναθυμάσαι
τους πόνους,
τις δυστυχίες
και τις αμοιβαίες αδικίες.
Κοίτα,
πόση ειρήνη βασιλεύει στο σύμπαν.
Η νύχτα
έχει επιβάλει στον ουρανό
μια δουλεία από τόσα
και τόσα
αστέρια.
Είναι η ώρα
που σηκώνεται κανείς και που μιλάει
στους αιώνες
στην ιστορία,
στο σύμπαν…

ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ​

​

 

[Nascentes morimur]

Του Έρωτα μέγα κακό
σπαράζεις τους ανθρώπους
Με ματωμένους κόπους
αυτοί που αγάπησαν ξεχνούν

Όμως της Κύπριδας το σιωπηλό
το άγγιγμα το ελαφριό
αυτοί που αγάπησαν πενθούν
για όλη τους την ζωή.

Ά Δέσποινά μου παρακαλώ
το βέλος σου που είναι χρυσό
λυπήσου με, και ποτέ
μη μου σημαδέψει την ψυχή

Με τη βαμμένη την αιχμή
στον πόθο βαφτισμένη
Ας είναι ευλογημένη
η σωφροσύνη των θεών που με κρατεί,
αυτον που αγαπώ να μην τον πληγώσω.

Ω εσύ ξόρκι των ερώτων των κρυφών
απο στάχτη παρθένων εραστών
φυλαγέ με, ποτέ έρωτα να μη νοιώσω.

Πατρίδα μου και σπίτια μου
α, του αδελφού μου μύρο
της ξενητειάς τη πικρή ζωή
ποτέ να μην τη ζήσω.
Καλλίτερα στον θάνατο
στον θάνατο να γείρω
παρά να φύγω μακρυά
να μη γυρίσω πίσω.

Το ξέρω καλά. Μη μου το λές, σε είδα.
δεν έχεις πόλη, ούτε πατρίδα,
δεν έχεις φίλο να σε γιάνει,
στην δυστυχία σου να σκύψει με φροντίδα.
Κι άν η Κατάρα πιάνει
τέτοιο κακό να πάθει
όποιος στο πλάι μου
με αγάπη δεν εστάθη

ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΜΕΓΑ ΚΑΚΟ – ΧΟΡΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ​

ΜΤΦΡ Γ.ΧΕΙΜΩΝΑΣ​

 

[EvanescenceQ]

 

[EvanescenceQ]

Η ανάμνηση ωστόσο διατηρείται..
η μορφή αποθανατίζεται..
η φωνή καταγράφεται..
το δάχτυλο αποτυπώνεται..
αλλά η αφή...πως γίνεται να διασωθεί;
•Κλείτος Κύρου•

 

[EvanescenceQ]

Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα
Να λύνετε σταυρόλεξα
Για να αποφύγετε μελλοντικά το αλτσχάιμερ
Στη λέξη έρωτας να ξέρετε ότι Πάντα
κάποιο γράμμα περισσεύει Και κάποιο
δεν σου φτάνει
Γι΄αυτό να δείχνετε μεγαλοψυχία και υπομονή
Στη λέξη αλήθεια Τα γράμματα είναι πιο πολλά
απ΄όσα φαίνονται
και προπαντός απ΄όσα σας ζητούνται στη λέξη εγώ υπάρχει ένας αριθμός γραμμάτων
αυστηρά προσωπικός που δεν χωράει πουθενά
η λέξη θάνατος γράφεται στα μαύρα τετράγωνα
με μια μελάνη που σβήνει ό,τι γράφει
στα άσπρα κρύβονται πολύ συχνά παγίδες
με σημασίες για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις
παρά μονάχα το κυνήγι των γραμμάτων
που δεν οδηγεί όμως πουθενά.
όσο για την λέξη αγάπη
πάρτε καλύτερα μικρό καλάθι με λίγο ψωμί
και κρέας για να ταΐσετε τον λύκο που ελλοχεύει στο βάθος του σταυρόλεξου.
•Κατερίνα Καριζώνη•

 

[EvanescenceQ]

Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.1
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.2
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων3,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.

Κικη Δημουλα
(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

 

[Nascentes morimur]

Το λευκό χιόνι



Οι άγγελοι, οι άγγελοι στον ουρανό
κάποιος είναι ντυμένος αξιωματικός
κάποιος είναι ντυμένος μάγειρας
και οι άλλοι τραγουδούν.

Ωραίε αξιωματικέ στο χρώμα τ’ ουρανού
η γλυκιά άνοιξη για αρκετό καιρό μετά τα Χριστούγεννα
θα σε βραβεύσει μ’ ένα ωραίο ήλιο
μ’ ένα ωραίο ήλιο

Ο μάγειρας μαδά τις χήνες
Ά!.. χιονίζει
Χιονίζει και να μην έχω
την πολυαγαπημένη μου στην αγκαλιά μου

Γκιγιώμ Απολλιναίρ​

 

[EvanescenceQ]

Απλώνει η επιθυμία και καταλυέται η υπομονή:
να σμίξουμε, ας είναι κι από μια κλωστή,
με ό,τι δικό μας τάχθηκε να μένει στα ξένα.
Τ. Παπατσώνης, Καινούργιο φεγγάρι.

 

[EvanescenceQ]

Το φυσικό
γι’ ανθρώπους που έζησαν μαζί
κι όχι κοντά
ο ένας μες στον άλλον
στα ύστερα να κουρνιάζει.
Βλέπεις,
είναι το πού εστιάζεις:
στα πολλά χρόνια χώρια
ή στα πιο πολλά μαζί
Αναστασία Καραογλάνη
Από τη συλλογή Το τρυφερό τραγικό του τέλους

 

[EvanescenceQ]

Άκου φίλη, δύσκολα χωρίς αυτόν.
Αλλά ούτε με αυτόν.
Τον διεκδίκησα όσο κανέναν.
Μου τα άργησε τα χατίρια μου. Πολύ.
Άκου φίλη, εγώ χωρίς αυτόν πεθαίνω, πνίγομαι.
Και δεν με νοιάζει τίποτα. Δεκάρα δεν δίνω. Μην εκτεθώ στα μάτια σου. Να εκτεθώ. Γι’ αυτό και τόσο ανοιχτά. Παντού να το πω. Φώναξέ τες όλες. Να το μαθουν.. Και πως το μεγαλυτερο πράγμα στον κόσμο της γυναίκας είναι να διεκδικεί και να εκτίθεται. Τα έκανα και τα δύο.
Μου άργησε το χατίρι μου. Δεν θα τον ξαναδώ ποτέ. Κάποιος άλλος. Που δεν θα τον αγαπώ. Που θα μπορώ να κάτσω μαζί του δέκα χρόνια. Γιατί έτσι γίνεται όταν δεν αγαπάς. Μπορείς και μένεις. Αυτό είναι όλο. Σημασία έχει να είσαι ήρεμη.
Ψέματα. Σημασία έχει να αγαπάς. Δεν ξέρω. Μπερδεύτηκα.
Φθινόπωρο σε λίγο φίλη. Εξαγνιστική βροχή, σώμα που πάλι θα άπτεται. Με ό,τι το ανατριχιάζει. Και ένα βράδυ θα κρυφτώ μόνη μου στο κρεβάτι, θα είμαι ήρεμη σαν πεθαμένη. Τότε θα ανοίξω τα κλειστά του γράμματα. Αδύνατον ακόμα. Η παιδική του φωτογραφία στο κομοδίνο μου. Θα τη γυρίσω για λίγο ανάποδα. Να μη με δει να κλαίω.
Χριστούγεννα μετά. Οι ευχές του στον τηλεφωνητή μου. Είμαι σίγουρη. Θα ακούσω τη φωνή του. Θα θέλω να σηκώσω το τηλέφωνο και να του φωνάξω: Ηλίθιε. Τίποτα άλλο. Μόνο: «Ηλίθιε.. Σε αγαπώ.» Και δεν θα το σηκώσω… Ξάπλωσε στο κρεβάτι της, αγκάλιασε τους ώμους της. Κι αυτό είναι το αγκάλιασμα εκείνης που δεν έχει αυτόν, που δεν έχει κανέναν.
Μαλβίνα Κάραλη, Του έρωτα μέγα κακό

 

[Nascentes morimur]

άνθρωπε σειρήνα
άφησε με να κρατήσω το μυαλό μου σε ο,τι έχει σημασία
στο ηχόχρωμα σου ναυαγώ

άνθρωπε πειρασμέ
πεινασμένη σ’ακολουθώ, τα φρούτα σου κρύψε
από τη γλύκα λιγοψυχώ

άνθρωπε αμαρτωλέ
στο πάνθεο της λαγνείας βάλε με
από την κόλαση δεν θέλω να σωθώ


άνθρωπε άπληστε
τη φαιά ουσία στράγγιξε και το μυαλό μου κλέψε
όλο δικό σου..άρπαξε,


αυτό που, κατά κύριο λόγο,
στέκεται ακίνητο και μαθαίνει να εκπλήσσεται

Η Σφοδρότητα Της Επιθυμίας​

Emily Nothinson​

 

[parafernalia]

Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.1
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.2
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων3,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.

Κικη Δημουλα
(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)

 

[EvanescenceQ]

Από τη συλλογή Ámbito (1928)

Νύχτα βαθιά

Κάμπος γυμνός. Μόνη
η νύχτα κι άοπλη. Ο άνεμος
υπαινίσσεται βουβά
χτυπήματα κόντρα στο μουσαμά της.

H σκιά πέφτει βαριά,
ψυχρή, πάνω στο στήθος σου
το μετάξι της πένθιμο, μαύρο,
βαθύ. Μένει κλεισμένος

ο όγκος έτσι μέσα στης νύχτας
το υλικό, διαπρεπής, ήσυχος,
πάνω στο διαυγή, αργοπορημένο
χάρτη τ’ ουρανού.

Υπάρχουν αποτυχημένα άστρα,
γυαλιστεροί άξονες. Πάγοι
πλέουν στην επιφάνεια
παρασυρμένοι από το ρεύμα. Αργή παγωνιά.

Μια σκιά που περνά
πάνω απ’ το επιβλητικό
και βουβό περίβλημα, χτυπά, βλοσυρή,
το μυστικό της καμτσίκι.

Μαστίγωμα. Κοράλλια
από αίμα ή φως ή φωτιά
κάτω απ’ το μεταξωτό κάλυμμα προοιωνίζονται,
ραβδωτά, ύστερα υποχωρούν.

Ή σάρκα ή φως σαρκός
βαθύ. Ζει ο άνεμος
γιατί προμηνύει ριπές,
σταυροδρόμια, παύσεις, σιωπές.

Vicente Aleixandre
Το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ λογοτεχνίας.

 

[Nascentes morimur]

Αν σας λέω: «εγκατέλειψα τα πάντα»
Είναι που εκείνη δεν είναι το σώμα μου,
Δεν το καυχήθηκα ποτέ,Δεν είναι αλήθεια
Και η ομίχλη στο βάθος όπου διαγράφομαι
Ποτέ δεν ξέρει αν έχω περάσει.

Η βεντάλια των χειλιών της, η αντανάκλαση των ματιών της,
Είμαι ο μόνος που μπορώ να μιλήσω γι’ αυτά,
Είμαι ο μόνος που τον κυκλώνειΑυτός ο τόσο άχρηστος καθρέφτης όπου ο αέρας μπαινοβγαίνει μέσα μουΚι ο αέρας έχει ένα πρόσωπο, πρόσωπο αγαπημένο,
Πρόσωπο που αγαπά, το πρόσωπό σου,Σε σένα που δεν έχεις όνομα και που οι άλλοι σ’ αγνοούν,Η θάλασσα σου λέει: πάνω μου, ο ουρανός σου λέει: πάνω μου,
Τα άστρα σε υπαινίσσονται, τα σύννεφα σε φαντάζονται,Και το αίμα που έχει εξαπλωθεί στις καλύτερες στιγμές,Το αίμα της γενναιότητας Σε φέρει απολαυστικά.
Τραγουδάω τη μεγάλη χαρά να σε τραγουδάω,
Την μεγάλη χαρά του να σ’ έχω ή του να μη σ’ έχω,
Την αγνότητα να σε περιμένω, την αθωότητα να σε γνωρίζω,Ω εσύ που σβήνεις τη λησμονιά, την ελπίδα και την άγνοια,
Που καταργείς την απουσία και με τοποθετείς στον κόσμο,Τραγουδώ για να τραγουδώ, σ’ αγαπώ για να τραγουδώ
Το μυστήριο όπου ο έρωτας με πλάθει και λυτρώνεται.

Είσαι αγνή, είσαι ακόμα πιο αγνή κι από μένα τον ίδιο.

Η ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ,ΠΛΗΡΗΣ​

Πωλ Ελυάρ​

Από την ποιητική συλλογή «Πρωτεύουσα της οδύνης», 1926

 

[EvanescenceQ]

Το τελευταίο ποίημα του έρωτα (Άρης Δικταίος)

Δως μου την ηδονή της ηδονής,
ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα, οδύνη.
Το ερωτικόν απόσταγμα μου ηδύνει
την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.
Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο,
ω πονώ πέρ’ απ’ την αίσθηση του χώρου τής γης,
πέρ’ απ’ τα μάκρη αυτά πονώ!
Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς άνθρωπος,
μα αισθάνομαι θεός
κι ως θεός ζούσα, μεθούσα,
πλήρης από έρωτα και δόξα κι ομορφιά…
Πάνω στα σουβλερά καρφιά,
σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,
τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,
να φτάσεις στη σιγή και στο κενό να φτάσεις,
κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.
Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί
του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί
από την πείρα την τόση να κρατείς:
φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.

 

[Nascentes morimur]

Ο έρωτάς σου με σκοτώνει
λίγο λίγο χάνομαι
με στόμα μέλισσας με αφανίζει
με υπνωτίζει και με εκτελεί.
Το πρωί έκλαιγα στο μπάνιο
βίασα ένα χαμόγελο
και πέθανα από υπερβολική δόση ζωής
δίπλα στο νιπτήρα σου.
Έχω σηκώσει ένα κάστρο
φτιαγμένο από σκέψεις ανθρώπων τρελών
-και μελάνια.
Είμαι η μαύρη βασίλισσα.
Πυρίτιδα εσύ.
Κι όταν γίνεσαι βεγγαλικός
το μέσα μου λιώνει στο άνισο φως
βίαιος φόβος με ποτίζει
γίνεται τοίχος στο δρόμο μου.

Σώσε με.

Να πέσω πάνω σου να με ρουφήξεις
να στάξουμε σαν μέταλλα
να γίνουμε ένα κράμα
να μπει ένα τέρμα σ’ αυτήν τη φυγή.
Η δύναμή μου μου στέρησε, δε μου ’δωσε.
Δες τη φθορά μου και αγάπα την.
Είναι αντρειοσύνη να αγαπάς ρωγμές
να χωράνε στην καρδιά σου τα παράταιρα.
Νιώθω κουρασμένη
θέλω να ξαπλώσω.
Έλα κάθισε δίπλα μου

κι αν δεν ξυπνήσω μη με φιλήσεις.

Τόνια Κοσμαδάκη
ΣΒΗΣΕ
Εκδόσεις Apopeira

 

[EvanescenceQ]

Μιράντα Παπαδοπουλου

 

[Nascentes morimur]

Δουλεύω, και σε σκέφτομαι. Περασμένες 9. Το ρεσιτάλ,
τελειώνει, τελείωσε...αγάπη, αγάπη. Η εικόνα σου -μουσική
and weave, weave the twilight in your hair...

[και ύφανε, ύφανε το σούρουπο στα μαλλιά σου]

(Δεν ξέρω πως μου ήρθε. Είναι,νομίζω, Eliot)
Κοντά σου-έχω τρακ


(Π. Ζάννας)

 

[Nascentes morimur]

Τώρα στο στήθος σου μια τρύπα, σήραγγα που βγάζει ψηλαφητά
στα υπόγεια του Παραδείσου, εκεί που η οροφή δεν στάζει.

Κι όπου μαζί σου φτερουγίζουν σιωπηλοί
άγγελοι που έχουν γίνει οπαδοί σου


Ν. Βαγενάς, Κ. Γ. Καρυωτάκης

 

[Nascentes morimur]

Δεν μπορούν να με γνωρίσουν
Καλύτερα από ότι με γνωρίζεις

Τα μάτια σου που μέσα τους κοιμόμαστε
Εμείς οι δυο
Δώσανε στα ανθρώπινά μου φώτα
Μια μοίρα πιο καλή κι απʼ τις νύχτες του κόσμου
Τα μάτια σου που μέσα τους κάνω ταξίδια
Δώσανε στις χειρονομίες των δρόμων
Μια αίσθηση που αποσπάται από τη γη

Μέσα στα μάτια σου αυτοί που αποκαλύπτουν
Την ατελείωτή μας μοναξιά
Δε βρίσκουν πια αυτό που περιμένουν

Δεν μπορούν να σε γνωρίσουν
Πιο καλά από ότι σε γνωρίζω .

Δεν Μπορούν Να Με Γνωρίσουν​

Πωλ Ελυάρ​