Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[Nascentes morimur]

"Νὰ εἶχεν ὁ ἔρωτας σαΐτες! ..νὰ εἶχε βρόχια ..νὰ εἶχε φωτιές ..
νὰ τρυποῦσε μὲ τὶς σαΐτες του τὰ παραθύρια ..νὰ ζέσταινε τὶς καρδιές..
νὰ ἔστηνε τὰ βρόχια του ἀπάνω στὰ χιόνια.."
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

[Nascentes morimur]

Και τι μ’ αυτό;

Την αγάπη σου παίρνω
και τι μ’ αυτό
την αγάπη μου σου δίνω
και τι μ’ αυτό
απογεύματα θα ’χουμε και νύχτες
ενθουσιασμούς
καλοκαίρια
όλη την ηδονή
όλη την ευτυχία
όλη τη θαλπωρή.
Και τι μ’ αυτό.
Παντοτινά θα εκλείπει
το βαθύ ψέμμα
το για πάντα.

Idea Vilariño​

 

[H|M]

Όρκος

Μ' έβαλαν να ορκιστώ
με το χέρι στην καρδιά.
«Ορκίσου!» μου είπαν. «Ορκίσου στην Αγάπη!»
Και ορκίστηκα στην Αγάπη.

Και μου ξανάβαλαν το χέρι στην καρδιά
«Ορκίσου!» μου ξανάπαν. «Ορκίσου στον Άνθρωπο».
Και ορκίστηκα και στον άνθρωπο.
Μα είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ,
τόσους πολλούς όρκους να δώσω
στη Φιλία, στο Κάλλος, στην Τιμή...
Σε ποιο να πρωτοορκιστώ;
«Ορκίσου σ' όλα!» μου είπαν.
«Τότε» είπα κι έσκυψα
«τότε ορκίζομαι σ' όλα».
Και γονάτισα μπρος στην Αγάπη.

Μενέλαος Λουντέμης

Spoiler

 

[H|M]

«Άνδρας και γυναίκα στο κρεβάτι στις 10 μμ»

Νιώθω σαν να σ' αγαπώ, είπα.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα μου τώρα, είπε.
Νιώθω αυτό το πράγμα μέσα σου κι εγώ, είπα.

Νιώθω σαν να σ' αγαπώ τώρα, είπε.
Νιώθω σαν να σ' αγαπώ εγώ πιο πολύ απ' ό,τι εσύ εμένα, είπα.
Νιώθω υπέροχα, είπε. Νιώθω σαν να θέλω να ουρλιάξω.
Νιώθω σαν να θέλω να συνεχίσω για πάντα, είπα.
Νιώθω σαν να μπορείς, είπε.
Νιώθω, είπα.
Νιώθω, είπε.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

Η αγάπη
Α! Τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα·

-αν είναι να 'ρθει, θε να ’ρθει δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα.

Θε να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν στους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια 'μαι εγώ;"
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ’ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς... αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί.

Κλειστά όλα να ’ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.
Ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχθείς
και σαν φανεί τρέξεις σ’ αυτήν, κι εμπρος στα πόδια της συρθείς,

αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης

 

[Nascentes morimur]

Περί Έρωτος

Και λέω: Αυτό θα είναι ο έρωτας, να έχεις φιληθεί χίλιες φορές και να θαρρείς πως είναι η πρώτη, να έχεις χαϊδευτεί χίλιες φορές παντού, να σε χαϊδεύει το μάτι του και να σε πιάνει ανατριχίλα.

Θ. Κοροβίνης

 

[H|M]

Μου αρέσει

Μου αρέσει
να σε κοιτάζω
χωρίς τελειωμό

Να προσπαθώ να βρω
όλα τα σημεία του προσώπου σου
που κανείς άλλος
δεν προσέχει

Ίσως επειδή
κανείς δεν σε βλέπει
όπως εγώ
μάτια μου.

Νικόλας Χαραλάμπους

 

[parafernalia]

Το Ψοφίμι
Μπωντλαίρ Σαρλ

Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!

Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!

Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό,τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.

[…]

Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.

 

[Nascentes morimur]

"Δεν είναι
που δεν σ’ έχω ακούσει
Δεν είναι που δεν σ’ έχω δει
Η έκπληξη μπορεί να ταξιδεύει και στα πέλαγα.
Δώσ’ μου μια ελάχιστη ανάσα
Να τραγουδήσω το ανείπωτο, χωρίς να τρέμω μη βραχεί.
Είσαι ο Πρίγκιπας που θέλησες,
τα αινίγματά μου όλα έλυσες
Σκορπάς Την ευλογία ενός καιρού που δεν τελειώνει.
Μόνο η σκέψη σου με λιώνει,
κι από το μέταλλο Θα φτιάξω δαχτυλίδι του άπειρου
Για να κλειστείς".

Γιάννης Ευθυμιάδης

 

[Nascentes morimur]

Εσύ
Τόσο ψηλή
Γλυκιά από τα νύχια μέχρι την κορφή Τα λεπτουργήματα τα’ ανέμου
Χαράζονται σε φεγγαρίσια τατουάζ
Στο μέτωπό σου
Στη ράχη των χεριών σου Νύχι ασημένιο στην μπρούτζινη επιδερμίδα
Χνάρι νωπό αργού προσκυνήματος
Προς τη Μέκκα των λαγόνων σου
Στης διαύγειάς σου την καμπάνα
Να ξεριζώσω έναν ήχο.

Ν’ αναληφθώ από το χώμα
Ν’ ανυψωθώ
Σαν κοτσάνι που λυγίζουν
Τα πλούτη των βολβών του
Πάνω από τα τορνευτά σου γόνατα
Πάν’ απ’ το αδύναμο κλαδάκι
Των ποδιών σου. Βαθύπλουτη βιτρίνα μ’ εμπορεύματα
Η κοιλιά σου
Καταρρέουσα αποθήκη αρωμάτων
Οι γλουτοί σου
Λαμπρό κι οξύ ακόντιο
Η γλώσσα σου
Σαρκική τάφρος, τάφρος αέρινη
Που δίνεται στους λύκους
Και στα λαγωνικά της ηδονής
Τα χείλη σου
Ρόδινη λέπρα
Τέλεια κεντημένη μες στην ειρήνη των μηρών σου
Η πληγή σου…

ΑΤΙΤΛΟ
Michel Leiris

 

[H|M]

Κυκλικό

Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;

Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;

Τίτος Πατρίκιος

 

[Nascentes morimur]

Ο πυρήνας της σκέψης μου
απαρτίζεται από σένα.
Μπορείς να το αποδεχθείς;

Στα κύτταρα
πολλαπλασιάζεται η εικόνα σου,
στις συνάψεις
καλπάζει η φωνή σου.

Θα σου πλάθω παραδείσους
από πολύτιμες
βιωμένες και αβίωτες στιγμές.

Παραδέξου το!
Και η δική σου δημιουργικότητα
πλημμυρισμένη από εμένα
μεγαλουργεί.

Λ.Βαταντζή​

Ποιητική Αδεία

 

[Nascentes morimur]

Σαν πεταλούδα
παγιδευμένη σε καλειδοσκόπιο
καταστρέφω χρώματα.
Σαν κομήτης
καμωμένος για επανάσταση
αυταναφλέγομαι.

Ανοίγω το στόμα μου ·
αναβλύζουν διαμάντια
και πίσσα.
Στο αίμα μου ρέουν
σειρήνες ασθενοφόρων,
προδομένοι έρωτες,
νικοτίνη.

Είμαι στάχτη
του αποτσίγαρού σου.
Τρεκλίζω
πάνω σε τασάκια.
Ονειρεύομαι
να κάψω
την γλώσσα σου.

Βρίζεις και
φεύγεις.

Στάχτη Μ. Κατσίκα​

 

[Nascentes morimur]

Περί έρωτος Γιώργος Δομιανός

 

[parafernalia]

Στις 6 Ιουνίου 1982, μαζική καρδιακή προσβολή έκαψε την ασφάλεια του μηχανήματος ηλεκτροκαρδιογραφημάτων που ήταν συνδεδεμένο με τον Κένεθ Ρέξροθ. Καθώς το γεμάτο φεγγάρι υψώνεται / Ο κύκνος τραγουδά / Εντός του ύπνου / Στη λίμνη του μυαλού. Το ποίημα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του στο κοιμητήριο της Σάντα Μπάρμπαρα. Είναι νομίζω ο μόνος τάφος που κοιτάζει προς τον Ειρηνικό.
Σε μεταφράσεις ποίησης από την άλλη πλευρά του ωκεανού, από την Κίνα και την Ιαπωνία και ιδίως Ιαπωνίδων ποιητριών, αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σε ανθολογίες άρχισε να περιλαμβάνει κάποια ποιήματα μιας νέας ποιήτριας από την Ιαπωνία με το ψευδώνυμο Μαριτσίκο (ή Μέρ-Τσίκο, όπως ακούγεται στα αγγλικά). Το 1978 κυκλοφόρησαν «Τα ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο (The Love Poems of Marichiko) μεταφρασμένα από τον Κένεθ Ρέξροθ».

18 ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο ​

IV
Με ρωτάς τι σκεφτόμουν
Πριν γίνουμε εραστές.
Η απάντηση είναι απλή.
Πριν σε συναντήσω
Δεν είχα τίποτε να σκεφτώ.

VII
Κάνοντας έρωτα μαζί σου
Είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο πιο πολύ πίνω
Τόσο πιο πολύ διψώ
Και τίποτε δεν θα με ξεδιψάσει
Αν δεν πιω όλη τη θάλασσα.

IX
Με ξυπνάς,
Χωρίζεις τους μηρούς μου και με φιλάς.
Σου δίνω τη δροσιά
Του πρώτου πρωινού του κόσμου.

XII
Έλα σε εμένα, όπως έρχεσαι
Απαλά στο ρόδινο στρώμα από κάρβουνο
Στο τζάκι μου
Που λάμπει στο νυχτερινό δάσος.

XV
Επειδή ονειρεύομαι
Εσένα κάθε βράδυ,
Οι μοναχικές μου ημέρες
Είναι μόνον όνειρα.

XVI
Ζεματισμένο από έρωτα, το τζιτζίκι
Φωνάζει. Σιωπηλό όπως η πυγολαμπίδα,
Το σώμα μου αναλώνει ο έρωτας.

XVIII
Η άνοιξη ήρθε φέτος νωρίς.
Δάφνη, δαμάσκηνα, ροδάκινα,
Αμύγδαλα, μιμόζα,
Όλα ανθίζουν μαζί. Κάτω από
Το φεγγάρι, η νύχτα μυρίζει όπως το σώμα σου.

XXV
Η γλώσσα σου παίζει και κινείται
Μέσα μου και γίνομαι
Κούφια και φλέγομαι από
Φως που περιστρέφεται, όπως μέσα του
Τεράστιο μαργαριτάρι διαστέλλεται.

XXVII
Όπως ήρθα από το
Ζεστό μπάνιο, με πήρες μπροστά
Στον οριζόντιο καθρέφτη
Δίπλα στο χαμηλό κρεβάτι, ενώ
Το στήθος μου έτρεμε στα χέρια σου
Οι γλουτοί μου ανατρίχιαζαν πάνω σου.

XXIX
Να με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή
Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι
Άνθρωποι στον κόσμο.

Hosoda Eishi (1756–1829)

XXXI
Κάποια ημέρα έξι ίντσες
Στάχτης θα έχουν μείνει
Όλα από το πάθος του μυαλού μας,
Από τον κόσμο όλο που δημιούργησε
Η αγάπη μας, η καταγωγή της
Και το τέλος της.

XXXII
Κρατώ το κεφάλι σου σφιχτά
Στους μηρούς μου και πιέζω πάνω
Στο στόμα σου και γλιστρώ μακριά
Για πάντα, σε μια Βάρκα από
Ορχιδέες στον Ποταμό του Ουρανού.

XXXIII
Δεν μπορώ να ξεχάσω
Το αρωματισμένο σούρουπο μέσα
Στην τέντα των μαύρων μου μαλλιών,
Καθώς ξυπνήσαμε να κάνουμε έρωτα
Μετά από ένα μακρύ βράδυ έρωτα.

XXXIV
Κάθε πρωί, εγώ
Ξυπνώ μόνη και ονειρεύομαι ότι
Το χέρι μου είναι το γλυκό σου κορμί
Που πιέζει τα χείλη μου.

XXXVIII
Περίμενα όλο το βράδυ.
Τα μεσάνυχτα είχα πάρει φωτιά.
Την αυγή, ελπίζοντας
Να βρω ένα όνειρο δικό σου,
Άφησα το κουρασμένο μου χέρι
Στα διπλωμένα μπράτσα μου,
Αλλά τα τραγούδια των πουλιών
Που ξυπνούσαν με βασάνιζαν.

XLIV
Η ακαταστασία των μαλλιών μου
Οφείλεται στο μοναχικό άυπνο μαξιλάρι μου.
Τα κούφια μάτια μου και ισχνά μάγουλα
Είναι δικό σου λάθος.

XLV
Στο θέατρο Νο
Είδαμε τη Λαίδη Σιζούκα
Παγιδευμένη στο χιόνι,
Μου άρεσε η τραγωδία,
Γιατί σκέφτηκα,
Τίποτε όπως αυτό
Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμένα.

LV
Η νύχτα παρατεταμένη για τους άυπνους.
Ο δρόμος μακρύς για τους κουρασμένους.
Η ζωή κρατά πάρα πολύ για μια γυναίκα
Που έγινε ανόητη από το πάθος.
Γιατί συνάντησα έναν διεστραμμένο οδηγό
Στα στριφτά μονοπάτια της αγάπης;

Suzuki Harunobu, περ..1768

 

[parafernalia]

έρωτας

στο ντιβάνι απλώνομαι ευχαριστημένος
εκείνη γερτή στη φτερούγα μου
μετά τον έρωτα

εκείνη μετρά τα παΐδια μου
εγώ ραχατεύω

το παντελόνι μου στο πάτωμα
χάμω
σκαλωμένη η κάλτσα της,
σ’ έναν τόμο της Ανθολογίας του μαύρου χιούμορ,
στο κομοδίνο.

η βουή -απ’ όξω- της μεγαλούπολης
μία λογοτεχνία αστυνομοκρατούμενη

– Θοδωρή;
– Ε! της κάνω
– Τίποτα! Έτσι μου' ρθε απλώς να πω τ’ όνομά σου…

Μια χαρά!

Μ’ ένα πρόχειρο υπολογισμό,
αυτό της το «τίποτα»
με βαστάει στη ζωή
μπορεί και μια ολάκερη εβδομάδα

Θεόδωρος Μπασιάκος

 

[parafernalia]

Έξαψη

Στο μυαλό στο κορμί στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική
Στο φιλί σου στην αγκαλιά σου
Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή

Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή

Βαγγέλης Μαρινάκης - ποιητής

 

[parafernalia]

Για τη καρδιά μου αρκεί το στήθος σου
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου
Απ’ το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα

Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου
στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα

Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο

Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σαν δρόμος παλιός
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας
Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά
που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα

Pablo Neruda
(“Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο”)

 

[parafernalia]

Αν μ’ αγαπούσες δε θα μου το’ λεγες​

Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ,

όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται.

Τότε μπορεί και να μην έφευγες.

Μα μήπως έγινε;

Μήπως στο είπα έτσι δυνατά, σπαραχτικά, όπως το’ θελα και δε γνώρισα τα λόγια μου;

Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει

ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του;

Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω;

Και τώρα που όλοι έφυγαν, όλα έγιναν μισητά, σε ποιον ν’απλώσω τα χέρια μου;

Σε ποιον; Σε ποιον να πω’σώσε με!, τώρα που χάνομαι…που βουλιάζω…που βουλιάζω…»

Αν μ’ αγαπούσες δε θα μου το’ λεγες.

Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη

δε θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη.

Θα κάναμε αγάπη

Μενέλαος Λουντέμης

​

 

[glayki]

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Αυτός που αγαπώ
Αυτός που αγαπώ
μου είπε ότι με χρειάζεται.
Γι΄ αυτό, προσέχω τον εαυτό μου
βαδίζω με προφύλαξη
και φοβάμαι κάθε στάλα βροχής
μηδά και με σκοτώσει...

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 18 Απριλίου 2023

Χειμερινά σταφύλια, του Ανδρέα Εμπειρίκου​

Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.