Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[EvanescenceQ]

Καμιά φορά... Αρκεί μόνο μια φορά,
που θα κρατήσει μέσα σου για πάντα..
Κι αυτό συμβαίνει μόνο μια φορά...
•Β. Σταθοπούλου•

 

[EvanescenceQ]

«Είναι που η μορφή σου έρπει μέσα στη σκέψη μου
πάνω στο κορμί μου
εντός μου ο ίλιγγος τόσος
δρόμος το κορμί σου τώρα, περνάω μέσα από θαύματα
πάω κατά χαμού αναβάτης σ’ έναν γύρο θανάτου
σαν πρωινή μοτοσικλέτα πεσμένη στην άσφαλτο
με δαχτυλιές από αίμα στα νίκελ της».

Σταυρούλα Δημητριου

------------------
«Κι ούτε ποτέ θα πιστέψεις/ πόσο πολύ σ’ αγάπησα/ Πόσο παθιασμένα σου δόθηκα/ Πόσο βαθιά ωρίμασα δυστυχώντας, για σένα.»
Θανάσης Κωσταβαρας

 

[Aleksa]

"Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κι αισθάνονται τα χέρια σαν ν αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται..."

(Κ.Καβάφης)

 

[RafAspa94]

Ρούμπεν Δάριο​

Φθινοπωρινοί στίχοι​

Όταν η σκέψη μου πάει σ’ εσένα αρωματίζεται
τόσο γλυκό είναι το βλέμμα σου που γίνεται βαθύ.
Κάτω απ’ τα γυμνά πόδια σου υπάρχει ακόμη ασπράδα του αφρού,
και στα χείλη σου συγκεντρώνεται όλη η χαρά του κόσμου.

Ο φευγαλέος έρωτας έχει μικρή μαγεία,
και προσφέρει όμοια ηδονή και πόνο.
Πριν μια ώρα έγραψα ένα όνομα πάνω στο χιόνι
πριν μια στιγμή πρόφερα την αγάπη μου πάνω στην άμμο.

Τα ξερά φύλλα πέφτουν στη δεντροστοιχία,
όπου πλανιώνται τόσοι ερωτευμένοι.
Στην κούπα του Φθινοπώρου ένα αβέβαιο κρασί μένει
όπου θα φυλλορροήσουν, Άνοιξη, τα τριαντάφυλλά σου.

μτφ.: Ρήγας Καππάτος

 

[Nascentes morimur]

Ι. Λειδινός

 

[EvanescenceQ]

Ξένοι αυχένες τώρα αντί για τον δικό σου,

ξένα λαγόνια, ξένα γόνατα, όλα ξένα,

τίποτα πια δεν θα μου μείνει απʼ τη φωνή σου,

ως και τα μάτια σου θα σβήσουν σʼ άλλα μάτια.

Και πια, μέσα στην τόση αλλοφροσύνη,

ψυχή μου, που θα βρεις τη δύναμη

για να μπορείς ακόμη να ελπίζεις

σε κάποιαν άλλη αγκαλιά πιο τρυφερή;



Επίλογος , Ντίνος Χριστιανόπουλος

 

[EvanescenceQ]

Γράμματα που έγραψε στο βλέμμα τους η αγάπη

Όνειρα που κέντησαν στον ύπνο τους οι αράχνες

Ο θάνατος σαν ύφασμα σύρθηκε ανάμεσά τους

Έσβησαν έτσι τα λαμπρά τους μάτια σαν λυχνάρια

Το δέρμα τους που ήταν σφιχτό σαν το πανί στον άνεμο

Δεν νιώθει πια τη ζεστασιά που χύνουν τα κορμιά

Σαν ημερομηνίες τα ονόματά τους

Όμως καθώς χαμογελάς χαμογελούν ακόμα

Τα βήματά τους αντηχούν μέσα στα βήματά μας

Και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς τους.

Μικρός Θρήνος, Νάνος Βαλαωρίτης

 

[Nascentes morimur]

Στην πραγματικότητα λίγο με νοιάζει
που το στήθος σου κοιμάται
στη γαλάζια συμμετρία του άλλου στήθους.
Εγώ θα το είχα συνθλίψει
για να το γαργαλήσω τρίβοντάς το
και θα είχες γελάσει και δικαίως
όταν το αναγκαίο και το αναμενόμενο
θα ήταν οι λυγμοί σου.

Χούλιο Κορτάσαρ​

 

[EvanescenceQ]

Στην πραγματικότητα λίγο με νοιάζει
που το στήθος σου κοιμάται
στη γαλάζια συμμετρία του άλλου στήθους.
Εγώ θα το είχα συνθλίψει
για να το γαργαλήσω τρίβοντάς το
και θα είχες γελάσει και δικαίως
όταν το αναγκαίο και το αναμενόμενο
θα ήταν οι λυγμοί σου.

Χούλιο Κορτάσαρ​

Ταιριαζει πιστευω

Η μελανιά που μου'κανες στο στήθος
Είναι η καλύτερη απόδειξη
Πως λύσσαξες κι εσύ από μοναξιά
- Ντίνος Χριστιανόπουλος

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 20 Ιανουαρίου 2022

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΣΕΞ."
Άσε το Σαρκικό Κομμάτι.
Δεν Καίγομαι γι’ Αυτό.
Καίγομαι για Ερωτα Εγκεφαλικό.
Ξεσκισέ μου το Μυαλό.
Το Μπορείς.
Και το Ξέρεις.
Δώσε μου Εναυσμα.
Και θα στα Δώσω Ολα.
Πες μου πάλι τις Θεωρίες σου.
Ανέλυσέ μου τις Απόψεις σου.
Πες μου ό,τι Θες.
Πες τα με Στυλ Ομως.
Παρουσίασε τα Ομορφα.
Να Μαγευτώ.
Να Μη Θυμάμαι Τίποτα Αλλο.
Μάγεψέ με Απόψε.
Και Εγώ Κάθε Απόψε θα ‘μαι Εδώ."
Sergios Nikolakopoulos

 

[Nascentes morimur]

ΟΥΛΑΛΟΥΜ…

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κυρά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: θα ‘ρθη απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.

θα ‘ρθη, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζη ήλιο και βροχή
και νιο φεγγάρι . . .

Και νά, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και νά, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως νά, θα μείνει ο κόσμος με το «μπα»
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά
προς τη σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ,
κίνησα να σε βρω στο δρόμο – οϊμένα –
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου !
Πάταγα ‘γω – στραβός – μεσ’ τα νερά ;
κι εσύ κοντά μου . . .

(..τώρα αν την ξανα έβλεπα Ουλαλούμ θα την φώναζα)

 

[EvanescenceQ]

- Γωγώ Λιανού, Το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς και άλλα κρακ

 

[EvanescenceQ]

 

[H|M]

«Να γνωρίζεις χωρίς να θέλεις»

ΚΙ ΑΝ ΕΙΝ' ΑΛΗΘΕΙΑ πως πια δε μ' αγαπάς
σου το ζητάω,
σε παρακαλώ,
μη μου το πεις!

Χρειάζομαι σήμερα
κι ακόμα να ταξιδεύω
αθώος στα ψέματά σου...

Θα κοιμηθώ χαμογελώντας
και πολύ ήρεμος.
Θα ξυπνήσω
πολύ νωρίς το πρωί.

Και θα βουτήξω ξανά στα βαθιά
σ' το υπόσχομαι...

Αλλά αυτή τη φορά,
χωρίς κουράγιο για διαμαρτυρία ή αντίσταση.

Χόρχε Μπουκάι

 

[EvanescenceQ]

Ζωή (Νίκος Κασσιμάτης)

Ζωή σήμερα,
χωρίς χτες και αύριο.
Σε φαντάστηκα!

Σε φαντάστηκα,
χωρίς αύριο και χτες.
Σε φοβήθηκα!

Σε φοβήθηκα,
χτες, σήμερα, αύριο.
Δεν σε έζησα;

 

[EvanescenceQ]

ελληνικη ποιηση

 

[H|M]

«Συντακτικό Έρωτα»

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι γραμμένος με κεφαλαία.

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι ασύντακτος, χωρίς χαρακτηρισμούς και αναγνώριση.

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι απόλυτος, χωρίς εξαρτήσεις και ακολουθίες.

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι εξακολουθητικός, χωρίς επίφοβους προσδιορισμούς του χρόνου.

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι ενεστώτας, δεν του ταιριάζει ο ενοχικός παρατατικός.

Ο έρωτάς μας θέλω να έχει έξαψη, χωρίς τις θυσίες του ψεύτη μέλλοντα.

Ο έρωτάς μας θέλω να είναι εμείς, χωρίς ετεροπροσωπίες και αυτονομία.

Γιατί ο πόθος μας πρέπει να είναι αγράμματος, να μην αναγνωρίζει τα σημεία στίξης και τα (προσ)κόμματα.

Χ. Συνοδινός

 

[EvanescenceQ]

Ισμηνη Βητα

 

[H|M]

(Το 'φερα δω γιατί είναι ποίημα)

«Γεια»

Ωραία, μίλησε μου.
Πες μου πού γεννήθηκες.
Πώς μεγάλωσες.
Πού πήγαινες διακοπές.
Ποιά θάλασσα σου αρέσει.

Με πέτρες ή με άμμο;
Πες μου για την μητέρα σου.
Για τον πατέρα σου.

Αδέλφια έχεις;
Σπούδασες;
Πού σπούδασες;
Πες μου ποιο ποτό πίνεις και ποιο Φαγητό προτιμάς.
Χρώμα;
Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Τί ώρα ξυπνάς το πρωί;
Τι κάνεις πριν κοιμηθείς το βράδυ;
Έχεις πολλούς φίλους; Σε αγαπάνε; Τους αγαπάς;
Πού ήσουν την μέρα του σεισμού το '99; πόσες κουταλιές ζάχαρη βάζεις στον καφέ σου;
Πάντα κάπνιζες αυτά τα τσιγάρα;
Πόσα καπνίζεις την ημέρα;
Διαβάζεις ποίηση;

Σ' αρέσουν οι κλασσικοί;
Τί έκανες το καλοκαίρι που πέρασε;

Ποιό τραγούδι σε μελαγχολεί;
Και ποιό σε σηκώνει δέκα πόντους από το πάτωμα;

Μίλησε μου για τα πάντα.

Δεν θα συγκρατήσω το παραμικρό από ό,τι θα μου πεις.
Αφυδατώνομαι στη θέα των δοντιών σου καθώς προφέρεις λέξεις ακατανόητες και αδιάφορες για μένα.
Δε με αφορά τίποτα.
Ξέρω πως το καταλαβαίνεις.
Κατόπιν θα με ρωτήσεις σχεδόν τα ίδια πράγματα.
Και δεν θα σε ενδιαφέρουν κι εσένα οι αποκρίσεις μου.
Δεν υπήρχες πριν σε γνωρίσω.
Δεν υπήρχα πριν με δεις.

Και σου ακουμπάω πρώτη φορά το χέρι.

Α ν α τ ρ ι χ ι ά ζ ο υ μ ε.

Γ. Δαμιανός

 

[EvanescenceQ]

Η ψυχή μου φλέγεται για τη νιότη που αποδημεί σε άλλα σώματα.

Θυμώνω, για τη μέρα που έβρεχε και δεν κρατούσα ομπρέλα.

Τι να την κάνεις, ρωτά καγχάζοντας ο καθρέφτης μου, καθώς τα ξεθωριασμένα μου χρώματα μουντζουρώνουν το λευκό του.

Γελάω κλαίγοντας για τα κομμάτια που δε βρήκαν ταίρι, μήτε χώρο να ενωθούν.

Σπάω στον τοίχο μια κραυγή που φτάνει ως τον ουρανό.

Τα μαύρα σύννεφα ξεπλένουν με όξινη βροχή, τη σκιά που έμεινε να ψιθυρίζει στον καθρέφτη.

Ξεμακραίνω.

Αναρωτιέμαι γιατί η σκιά δεν μ’ ακολουθεί.

Σωπαίνω για να μην προδώσω τα σπασμένα δεσμά της.

Αδημονώ, για εκείνη τη σταγόνα ζωής που έμεινε μετέωρη στην άκρη του φύλλου.


Βίκυ Μενεγάκη

 

[Nascentes morimur]

Ανάμνηση ανικανοποίητη
τα βλέφαρα που τρεμόπαιζαν.
Θορυβώδης η εκπνοή
της ανάσας καθώς συγκλίνω
προς την υπέρτατη στιγμή.
Μια εξάρτηση συναισθηματική
που οδηγεί στη σύγχυση.
Αμήχανος αποστηθίζω το βλέμμα σου,
φαντασιώνομαι το λαχάνιασμα των σωμάτων
καθώς εναλλάσσονται αέναα
απαγορεύσεις και κανόνες .
Νοιώθω το αποτύπωμα των χειλιών
να εξασθενεί.
Στο πρόσωπο μου διαγράφεται
η νοσταλγία μιας ματιάς φευγαλέας
καθώς ρίχνεις τα μαλλιά σου
προς τα πίσω.

Δημήτρης Καρπέτης ​

Ανάμνηση ανικανοποίητη​