Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[ToxicLips]

Γιάννης Ρίτσος «Σάρκινος λόγος»

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Paul Eluard - Πωλ Ελυαρ
Η Καμπύλη των Ματιών σου -  La courbe de tes yeux

***
Η καμπύλη των ματιών σου κάνει της καρδιάς μου τον γύρο,
Σχηματίζοντας έναν κύκλο χορού και γλυκύτητας,
Του χρόνου φωτοστέφανο, λίκνο νυχτερινό και σίγουρο,
Κι αν πλέον όλα όσα έζησα δεν ξέρω
Είναι που τα μάτια σου δεν μ’ έχουν ακόμ’ αντικρίσει

Φύλλα της μέρας κι αφρός της δροσιάς,
Καλάμια του ανέμου, αρωματισμένα χαμόγελα,
Φτερά να καλύπτουν έναν κόσμο φωτός,
Καράβια φορτωμένα με θάλασσα κι ουρανό,
Κυνηγοί θορύβων και χρωμάτων πηγές,

Αρώματα επωασμένα απ’ την εκκόλαψη μιας αυγής
Κείμενη πάντοτε στα άχυρα πάνω των άστρων,
Καθώς η μέρα εξαρτάται από την αθωότητα
Ο κόσμος ολόκληρος εξαρτάται απ’ τα μάτια σου αγνά
Κι όλο το αίμα μου μέσα στο βλέμμα τους κυλά.

***
La courbe de tes yeux fait le tour de mon coeur,
Un rond de danse et de douceur,
Auréole du temps, berceau nocturne et sûr,
Et si je ne sais plus tout ce que j’ai vécu
C’est que tes yeux ne m’ont pas toujours vu.

Feuilles de jour et mousse de rosée,
Roseaux du vent, sourires parfumés,
Ailes couvrant le monde de lumière,
Bateaux chargés du ciel et de la mer,
Chasseurs des bruits et sources des couleurs,

Parfums éclos d’une couvée d’aurores
Qui gît toujours sur la paille des astres,
Comme le jour dépend de l’innocence
Le monde entier dépend de tes yeux purs
Et tout mon sang coule dans leurs regards.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Value Of Love by Jennifer Edwards

I have seen women lifted by love.
Countless women surrounded, fed, embraced by love.
But most recently I have met a woman condemned by love.
Alienated, starved, forgotten by love.
The pain from love is visible in the eyes, heart, and soul of this woman.
She who lives for love, who would die for love.
Curiosity forces me to look deep into her.

Big brown eyes tell of a man whose love was taken away as quickly as was given.
A selfish man whose compassion drowned in these eyes.
Taking advantage of the faith and forgiveness she possesses.
Tears roll down her cheeks and begin to drip from her delicate chin.
As sympathy overwhelms me I invite myself in for a better look.

A bleeding heart welcomes me to the truth behind this love.
What once was bliss has transformed.
The love that filled now forces her to starve.
An endless hunger that consumes, leaving nothing for this woman.
This man has stripped her of all that she loved including himself.
He has laughed at her sorrow and found comfort in her misery.
My heart breaks for her as she opens up to let me in.

One foot after the other I step into her soul.
My thoughts echo as I begin to connect with her sorrows.
"Stop," catches her attention as I start to reason with her.
"Do not give yourself to this man."
Confusion fills her as she wakes to catch my gaze.
"If your love/your life mean so little to you that you can just give it away, why should it mean any more to him?"
I hear these words and reality sets in.

I have met this woman in love.
Alienated, starved, forgotten by love.
I have seen into her eyes, felt her heartache, and visited her soul.
This muse whose sorrow connects so genuinely with mine... is ME!
I have given my life to a man who has never asked nor has he ever cared for it.
I have believed and made true all lies.
I have accepted inferiority, for how can he value me more than I value myself?



www.FamilyFriendPoems.com

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ίσως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμη,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν αυτό που τώρα
– ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό–
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα,
ενώ η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά το μπράτσο μου
τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα,
ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

(Πάμπλο Νερούδα)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Dias]

Νικηφόρος Βρεττάκος : "Τ' όνομά σου" (Μεγαλυνάριο)
(Μελοποίηση από την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου)

Τ'όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ'όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ'όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.
Τ'όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ'όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ'όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ'όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ'όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'Aνοιξη πίσω τους
Τ'όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ'όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ'όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ'όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ'όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ'όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ'όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ'όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ'όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ'όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων
Τ'όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ'όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα
Τ'όνομά σου : ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ'όνομά σου : ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ'όνομά σου : ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ'όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε
Τ'όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ'όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

Spoiler

Όχι, δεν είναι θρησκευτικό ποίημα, ούτε αναφέρεται στην ειρήνη. Ο ίδιος ο ποιητής το έχει πει ότι είναι ένα ερωτικό ποίημα αφιερωμένο σε πρόσωπο που το όνομά του έχει πέντε γράμματα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Ακουμπάει πάνω μου
η καρδιά αγνοεί
που κοιτάζει πόσο την αγαπώ
αυτή έχει εμπιστοσύνη αυτή ξέχασε
τα σύννεφα κάτω από τα ματόκλαδά της
το κεφάλι της αποκοιμισμένο στα χέρια μου
που είμαστε εμείς
μαζί αχώριστοι
ζωντανοί , ζωντανοί
ζωντανός ζωντανή
και το κεφάλι μου κυλάει στα όνειρά της

Την αυγή σ αγαπώ σε έιχα όλη νύχτα μες στις φλέβες
όλη τη νύχτα σε κοιτούσα
σε έιχα όλη ψηλαφίσει είμαι σίγουρος των σκοταδιών
αυτά μου δίνουν τη δύναμη
που σ αγκαλιάζω
που σε κουναω ποθώντας τη ζωη
στο στήθος μου τ ακίνητο
τη δύναμη που σε σηκώνω
που ελευθερώνεσαι που χάνεσαι
φλόγα αθέατη μες στην ημέρα
Αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω στη μέρα
αν εσύ φυγεις η πόρτα ανοίγει πάνω σε μένα

Αποσπασματα
Πρωταρχική Πωλ Ελυάρ

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nascentes morimur]

Διατρέχοντάς σε

Θέλω τη σάρκα σου να δαγκώνω,
σάρκα αλμυρή και όλο ρώμη,
ξεκινώντας απ´τα όμορφα τα μπράτσα σου,
ίδια με κλαδιά ερυθρίνας,
να συνεχίζω προς το στήθος αυτό που τα όνειρά μου τ’ ονειρεύονται
αυτό το στήθος-σπηλιά όπου το πρόσωπό μου κρύβω
ανασκαλεύοντας την τρυφεράδα,
αυτό το στήθος που τύμπανα αντηχεί και ζωή συνεχή.
Εκεί για κάμποσο να μένω
μπλέκοντας τα χέρια μου
στο δασάκι αυτό από θάμνους που βλασταίνουν,
απαλό και μαύρο κάτω απ’ το γυμνό μου δέρμα,
να συνεχίζω ύστερα στον αφαλό
προς το κέντρο εκείνο απ’ όπου ξεκινάς να γαργαλιέσαι,
και ολοένα να σε δαγκώνω, να σε φιλώ,
ώσπου εκεί να φτάνω,
στο μικρό εκείνο μέρος
-κρυφό και μυστικό-
που χαίρεται στην παρουσία μου
που προχωρά για να μ’ υποδεχτεί
και προς εμένα προελαύνει
με όλην του τη δύναμη την πυρωμένη, ανδρική.
Ύστερα στα πόδια σου να κατεβαίνω
στέρεα σαν τις πεποιθήσεις σου τις αντάρτισσες,
τα πόδια αυτά που το ανάστημά σου ορθώνουν
που σε φέρνουνε σε μένα
και εμένα συγκρατούν,
που τα πλέκεις τη νύχτα στα δικά μου
τα απαλά και θηλυκά.
Τα πέλματά σου να φιλώ, έρωτά μου,
που τόσο, δίχως μου, τους μένει να διαβούν
και πάλι πίσω ν’ ανεβαίνω, σκαλί το σκαλί,
ώσπου τα χείλη να πιέζω στα δικά σου,
ώσπου όλη να γεμίζω απ’ το σάλιο, την ανάσα τη δική σου,
ώσπου μέσα μου να εισβάλλεις
με τη δύναμη του ιλίγγου
και με το πήγαινε να με κατακλύζεις και το έλα σου
σαν θάλασσα ανήμερη,
ώσπου ν’ απομένουμε οι δυο μας ιδρωμένοι τεντωμένοι
στων σεντονιών πάνω την άμμο.

GIOCONDA BELLI

 

[Nascentes morimur]

[..]Τις νύχτες σκάβαμε κρυφά
Μια υπόγεια σήραγγα
Μ'ένα σουγιά μ'ένα πιρούνι με τ νύχια
Σκάβαμε τις πέτρες
Ξέροντας πως θ φτάσουμε τ πολύ ως τη θάλασσα
Κι όμως μας ήταν ανάγκη ν βλέπουμε τ χέρια μας ν ζούνε
Μου ήτανε ανάγκη ν βλέπω πως κοντεύω πόντο-πόντο ν σε φτάσω.
Ά.Αλεξάνδρου

 

[Nascentes morimur]

"Και τίποτε πιο ευφραδές από το σώμα σου όταν με αφηγείται..."
Παντελής Μπουκάλας

 

[Ion.]

 

[Nascentes morimur]

Άξαφνα, οι λέξεις σου κεντήσαν
το χοντρό μεταξωτό νήμα
που συνδέει πλέον τους ομφαλούς μας.

Ολα σου τα θρεπτικά στοιχεία
μου παραγέμισαν με ένα πεταλούδισμα
την άδεια μου κοιλιά.

Αρπάζω κλωστή και βελόνι λοιπόν.

ΝΗΜΑ/ ΘΩΜΑΣ ΜΕΛΕΤΕΑΣ​

 

[Nascentes morimur]

Έρθεις δεν έρθεις, θα σ' αγκαλιάζω.
Κωστής Παλαμάς

 

[Nascentes morimur]

Προς καρδιά:
Μη μου χτυπάς. Ξέρω.
Κώστας Μόντης

 

[Nascentes morimur]

Τάσος Λειβαδίτης

 

[RafAspa94]

 

[Nascentes morimur]

Τί είναι για μένα το στόμα σου;
Μια κούπα λυπημένο λιβάνι,
ένα δέντρο με φύλλο που κόβουν,
έν’ ανυπόφορο μεγάλο καράβι,
μια φαρέτρα με βέλη υπέροχα.
Τί είναι για μένα το στήθος σου;
Έν’ άνθος μιας καινούργιας προσευχής μου,
ένα ποίημα με φώτα που ποτέ δεν σβήνουν,
ένα πηγάδι με πουλιά αλαζονικά και προπετή,
ένα που δονείται ακόμα τανυσμένο τόξο.
Τί είναι για μένα το κορμί σου;
Θέατρο είναι με ασάλευτη σιγή
και άρμα με ταχύτητα κόκκινη·
κι ακόμα είναι, ω, το δειλό, αβέβαιο βήμα
κάτι πόθων που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους
E.E Cummings / Τί είναι για μένα
λοιπόν ας φιληθούμε

 

[Nascentes morimur]

Η λαχτάρα των χειλιών
που ζητούν απεγνωσμένα
τις γραμμές του λαιμού σου...
το απέραντο του στέρνου σου...
τους μηρούς σου...
εναπόθεση ηδονής...
σ΄ολόκληρο το κορμί σου...
να σε πιω...να σε γευτώ...
σε συμπόσιο αισθήσεων...
και στη μετέπειτα νηνεμία των σωμάτων...
πάρε με αγκαλιά...
κι άκου τους ψιθύρους
απ΄τις άκρες των δακτύλων μου...
Anais Zolie
"Άκρως τολμηρόν", 2015.

 

[Nascentes morimur]

Στην πρώτη επαφή που είχαμε
μιλήσαμε όπως δυο ξένοι
για πράγματα αδιάφορα σχεδόν.
Στη δεύτερη μπορώ να πω το ίδιο,
με κάποια στη φωνή μας διαφορά, ένα χρωμάτισμα.
Ώσπου στην τρίτη,
τα λόγια μας ακολουθούσαν παύσεις
– εκείνες οι γλυκές σιωπές του έρωτα...
Χ. Λάσκαρης

 

[Nascentes morimur]

Άσε με να σ’ αγαπώ.
αγαπώ τη γεύση απ’ το παχύ σου αίμα
το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’ αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά
άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου
σάλιο
άσε με να σε τυφλώσω

JOYCE MANSOUR​

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ «ΚΡΑΥΓΕΣ»​

 

[Nascentes morimur]

ΣΥΛΛΟΓΙΣΤΗΚΕΣ

Συλλογίστηκες
Μιαν αγάπη που άνθισε στην ερημιά
Τρίτη φορά χαράζοντας το ίδιο γνωστό σου όνομα
Πάνω στο φως που πλημμυρίζει όλο διαθλάσεις
Ξέροντας με ακρίβεια
Τη μέρα
Την ώρα
Και το λεπτό
Που θα σβήσει
Σωστή κλεψύδρα

Κι ακόμα συλλογίστηκες
Μια ζωή μια οποιαδήποτε ζωή
Που σύρθηκε από το όχι στο ναι
Ανεβοκατέβηκε τις ατέλειωτες βαθμίδες του λογισμού
Έπαιξε στο κύμα στο σύννεφο στον κόρφο της γυναίκας
Γέλασε και σπάραξε κι έδωσε χωρίς απολαβή
Ξεστόμισε λόγια ακατάληπτα
Μη ξέροντας
Τη μέρα
Την ώρα
Και το λεπτό
Που θ’ αδειάσει η κλεψύδρα


Κλείτος Κύρου, Σε πρώτο πρόσωπο (1957)