Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[EvanescenceQ]

«Τα σώματά μας θα χαθούν, θα σβήσουν, από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές»
Νίκος Εγγονόπουλος

 

[Nascentes morimur]

ο κουρασμένος άντρας κυνηγούσε τον ουρανό
ν’ αποδεχτείς το σώμα μου
και
μια φορά
να το φιλήσεις όλο
να πεις αυτή
είν’ η γυναίκα
η γυναίκα είναι
δίχως ο άντρας
και δίχως ο άντρας

να είναι

ν’ αποδεχτείς τα χέρια μου
τα πόδια και τα δόντια
τα πλευρά – τα έχω όλα

φιλημένη καλά
φιλητής
να πέσουμε
να κοιμηθείς

κι εγώ με τα στήθη να ταΐζω τον ουρανό

σε αθωώνω
έρχεται
και πάντα κάπως λείπεις
το κατάλαβες;
τόσοι αιώνες

λύπης

Κ. ΖΗΣΑΚΗ​

ΤΟΣΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΛΥΠΗΣ​

 

[EvanescenceQ]

(φωτο Henri Cartier-Bresson, 'On a train', Romania, 1975 )

Polaroid

Αυτή η φωτογραφία τραβηγμένη με αυτόματη Polaroid τα μαρτυράει όλα.
Δες!
Εγώ είκοσι κι εσύ σχεδόν τριάντα και - το βλέπεις στα μάτια μας - οι γραμμές είναι μόνο ευθείες.
Καμπύλη δεν υπάρχει πουθενά.
Ούτε μια τεθλασμένη!
Για σένα η ζάχαρη στον καφέ ήταν ιεροσυλία .
Κι εγώ δεν "κατάπινα" που 'βαζες τους Stones πάνω απ' τους Βeatles.
Έτσι ζωσμένοι με τις ιδέες μας ταξιδέψαμε για χρόνια
Αμίλητοι.
Πίσω από τρακτέρ κολλημένοι στην Εθνική.
Για ελιγμό ούτε λόγος.
Ισοδύναμος της υποχώρησης ήταν.
Θάμνοι πυκνοί, αδιαπέραστοι.
Έτοιμοι να φαγωθούμε για το αστείο δίκιο μας.


Μα αν κάτι μας έσωσε,
- αλήθεια στο λέω -
είναι που κι οι δυο πιστεύαμε στα τέρατα.



Ελίνα Αφεντάκη

 

[Nascentes morimur]

«Θα λείπεις και φυσάει απ’ τη μεριά που λιγοστεύω»

Δ. Π. Παπαδίτσας

 

[EvanescenceQ]

 

[Nascentes morimur]

Εἰκόν᾽ἀχειροποίητη, ποὺ στὴν καρδιά μου σ᾽ εἶχα,
κ᾽εἶχα γιὰ μόνο φυλαχτὸ μιὰ τῆς κορφῆς σου τρίχα.

Ονείρατα στὸν ὕπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σὰν περιστέρι στὴ σπηλιὰ μ᾽ἐτάραξαν γιὰ σένα.
Κίνδυνο, μαῦρο σύννεφο, οἱ μάγισσες μοῦ λένε·
τ᾽ἀηδόνια αὐτὰ ποὺ κελαδοῦν μοῦ φαίνονται νὰ
κλαῖνε.
Νὰ σὲ χαρῇ κ᾽ἡ ἄνοιξη μαζὶ μὲ τὰ λουλούδια,
ὁπού ᾽ναι σὰν ἀμέτρητα ζωγραφιστὰ τραγούδια.
Σὺ στὸ σκολειὸ δὲν ἔμαθες νὰ γράφῃς ραβασάκια·
στὰ χείλη σου τὰ ρόδινα ποῦ τά ᾽βρες τὰ φαρμάκια;
Στὰ μάτια τὰ ψιχαλιστὰ πὄχ᾽ἔρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει.
Τὰ μάτια τὰ ψιχαλιστὰ γύρνα σ᾽ἐμέ, πουλί μου,
ἀγάπη μου περήφανη, ἀγάπη διαλεχτή μου.
Κι αὐτὸ τὸ μορφοδούλικο, τὸ τιμημένο χέρι,
ἂν ἔσφιξε ἢ τό 'σφιξαν ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει.
Τὴ χάρη σου τὴ σπλαχνικὴ μὴ μ'ἀρνηστῇς, ἀρνί μου,
ἀγάπη μου αἰώνια, ἀγάπη μου στερνή μου.

Παπαδιαμάντης
ΘΕΡΟΣ - ΕΡΩΣ

 

[EvanescenceQ]

Συλλογή "ζητείται τιτλος"
Κριστιάν Νίρκα

 

[Nascentes morimur]

Το σπίτι σαν καράβι
στα πέλαγα του Ιούνη.

Οι δρόμοι σαν τα τρένα
σε μια γαλήνια νύχτα.

Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στον κόσμο.
Μπορώ να βεβαιώσω
πως τώρα ζω σε ένα βιβλίο με ποιήματα.

Μα αν εσύ με κοιτάς,
αποφασισμένη να υπάρξεις
μέσα απ’ τα ήρεμα βάθη των ματιών σου,
τότε υπάρχει κι ο κόσμος.

Και πολύ πιθανόν
στο τέλος κι εγώ να υπάρξω μαζί σου.

Λουίς Γκαρθία Μοντέρο

 

[EvanescenceQ]

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα, δε θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι. Δε θα είχα άλλες αμφιβολίες, θα δραπέτευα. Θα έδινα αυτό που έχεις, αυτό που έχω, με το να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες. Θα έλυνα τα μαλλιά μου, θα έκλαιγα από χαρά, θα τραγουδούσα ξυπόλυτη, θα χόρευα, θα έβαζα στον Φλεβάρη ένα ήλιο Αυγούστου, θα πέθαινα από απόλαυση, δε θα έβαζα κανένα «αλλά» σε αυτόν τον έρωτα, θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια, θα έτρεμα από φόβο μπροστά στην αμφιβολία πως ήταν μόνο ένα όνειρο, θα έφευγα για πάντα από σένα, από εκεί, μαζί μου. Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα. Θα μου έλεγα ναι, δε θα μου έφτανε ο χρόνος για να τρέξω μέχρι την αγκαλιά μου, ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ, θα απαντούσα στα μηνύματά μου, στις απόπειρές μου να μάθω τα νέα σου, θα μου τηλεφωνούσα, τι θα γίνει με μας, θα μου έδινα ένα σημείο ζωής, εγώ στη θέση σου”.

Χουάν Βιθέντε Πικέρας -Εγώ στη θέση σου- Yo que tú.
Μετάφραση Loukia Mitsakou.

 

[EvanescenceQ]

- Γιάννης Ρίτσος.

 

[Nascentes morimur]

Γεννήθηκα την εποχή του χαλκού
τώρα
δεν με θυμάται πια κανένας
σκεπάσαν τους βωμούς μου δάφνες και φρύγανα.
Πικραμύγδαλο, συ έρωτά μου,
ήπια τρία βαρέλια ρετσίνα στην Δόμνα
χτες, για να ξεχάσω
ρούφηξα τον Aλιάκμονα, τον σφοδρό Bαρδάρη
—οι λιμναίοι οικισμοί της Θεσσαλίας
μείναν ξεροί για χάρη σου.
Περιμένω τρεις χιλιάδες χρόνια να πεθάνω,
αδύναμος να αποσυντεθώ τόσο που σ' αγαπώ.

Κωστής Μοσκώφ

 

[EvanescenceQ]

Το ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση​

Το Ποίημα θέλω να είναι νύχτα, περιπλάνηση
σε ξεμοναχιασμένους δρόμους και σε αρτηρίες
όπου η ζωή χορεύει. Θέλω να είναι
αγώνας, όχι μια μουσική που λύνεται
μα πάθος για τη μέσα έκφραση μιας ασυναρτησίας
μιας αταξίας που θα γίνει παρανάλωμα
αν δεν τα παίξουμε όλα για όλα
Όταν οι άλλοι, αδιάφοροι, με σιγουριά
ξοδεύονται άσκοπα ή ετοιμάζονται το βράδυ
να πεθάνουν, όλη τη νύχτα ψάχνω για ψηφίδες
αδιάφθορες μες στο μονόλογο τον καθημερινό
κι ας είναι οι πιο φθαρμένες. Να φεγγίζουν
μες στο πυκνό σκοτάδι τους σαν τα αχαμνά ζωύφια
τυχαίες, σκοτωμένες απ’ το νόημα
με αίσθημα ποτισμένες

Nίκος-Αλέξης Ασλάνογλου​

 

[EvanescenceQ]

 

[EvanescenceQ]

Σάρκινος λόγος – Γιάννης Ρίτσος

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

 

[Nascentes morimur]

( Κράτα ελεύθερα

τα χέρια σου

λέω να πεθάνω σε αυτά )

Γ.Δομιάνος

 

[EvanescenceQ]

Και να ξεχνάω ποια είμαι.
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί
και κάπως με κάποιο τρόπο,
να σου εκφράζω έστω και λίγο
τον ακάθεκτο
τον ακατάλυτο
τον ακατάσβεστο
τον μεταρσιωτικό
τον ψυχαναλυτικό
τον άνευ όρων
τον τα πάντα πληρούντα
τον δίχως τέλος και δίχως αρχή
έρωτά μου για σένα.
/Λαχταρώ- Σάρα Κέιν (απόσπασμα)/

 

[Nascentes morimur]

Θα πεθάνω –για έρωτα καθώς μια βραδιά θα πηγαίνω
σαν ’να όμορφο αγρίμι που το τραβάει το νεράκι–
θα με σκούξει παράξενο ένα πουλί χτυπημένο,
η αγάπη – γεράκι

Γιάννης Σκαρίμπας

 

[EvanescenceQ]

Άρης ΔΙΚΤΑΙΟΣ, Έρωτας


Ο εξοχικός δρόμος, που χανόταν

Στον ορίζοντα, η πόλη, τα βιβλία, τα σκεύη, η μέρα

Όταν τα φώναζε με το όνομά τους, ή όταν

Στο μυστικό φως τα έδινε η νύχτα,

Εσένα ονόμαζαν. Μεταμορφώνονταν σ’ Εσένα

Παίρνοντας το δικό σου σχήμα και με τις δικές σου

Συνήθισαν να εκφράζονται κινήσεις.



Έτσι, όλη τη μέρα Σ’ έβλεπα και τόσο

Σε αγκάλιαζα σφιχτά, που από το αγκάλιασμά σου

Πολύ πονούσα. Και τον πόνο τούτο

Τόσο ένιωθα, τόσον εννοούσα, ώστε εννοούσα

Πως, επί τέλους, υπάρχουν τα πράγματα και πως υπάρχω…



Το σχήμα τους πήραν τα πράγματα, και πάλι

Η πόλη το όνομά της, και ξανά ο δρόμος

Δρόμος έγινε εξοχικός: μέσα στην τύρβη

Των αληθειών του κόσμου τούτου

Έχασα πια το πρόσωπό σου. Έμεινε η πείρα

Των σχημάτων που το σχήμα τους χάνουν,- μαθητεία

Σκληρή, για να κερδίσω μια μονάχα

Στιγμή της ύπαρξής μου.



(Σύγχρονη ερωτική ποίηση, Ανθολογία Ελλήνων ποιητών, Καστανιώτης)

 

[EvanescenceQ]

Ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι
“μοιραῖοι” στή ζωή μας.
Ὅ,τι ἔχουν πεῖ, ὅ,τι ἔχουν πράξει
καί ὅ,τι ζήσαμε μαζί τους
-κυρίως στά δύσκολά τους
πού φρόντιζαν νά φαίνονται
εὔκολα σ’ ἐμᾶς- ἔχει γραφεῖ
ἀνεξίτηλα στήν μνήμη,
στήν καρδιά καί στήν ψυχή μας.
Κι ἄν ἔφυγαν νωρίς
κι ἄδικα ἀπ’ τήν ζωή,
θά εἶναι πάντα ἐδω, μαζί μας.
Κάτι μυστήρια νήματα ἀόρατα
μᾶς σφιχτοδένουν ἄρρηκτα μαζί τους.
Κι οὔτε η ἀπόσταση, οὔτ’ ὁ χρόνος,
οὔτε κι αυτός ὁ Ἄδης
κατάφεραν ποτέ νά λύσουν,
νά καταλύσουν τέτοια σχέση,
τέτοια ἀνυπέρβλητη ἀγάπη.


Ιωάννα Π. Παχτίτη
από τη συγκεντρωτική έκδοση
Του ύψους και του βάθους
Ποιήματα 1975-2015 Α'

 

[EvanescenceQ]

Σε χρόνο ενεστώτα – Ελένη Μαυρογονάτου
Θέλω τον έρωτά σου

στο χρόνο του τον ενεστώτα,

οριστικό και αμετάκλητο,

δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,

αμφίβολους αορίστους

και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.

Θέλω τον έρωτά σου

μικρή παθητική

μετοχή,

παραδομένο

εξαρτημένο

θυμωμένο,

να μεταγγίζεσαι ολάκερη

ως τον τελευταίο σπασμό

και να σου γνέφω

κι άλλο.

Θέλω τον έρωτά σου

εξουσία κι επανάσταση.