Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[EvanescenceQ]

ελληνικη ποιηση.

 

[EvanescenceQ]

Οι μεγάλοι έρωτες πεθαίνουν μαζί.
Δεν φορούν μαύρα.
Παραμένουν αιθέρες στην αλήθεια
του πάντα.
Δεν φορούν νυφικό.
Είχαν από πάντα γραμμένο ένα
πικρό ριζικό.
Σαν μία μοίρα που έγραψε τον έναν
στον άλλον σε έναν κόσμο κοινό.
Θα μπορούσαν μόνο να ενσαρκωθούν
σε έναν κόσμο ουτοπικό.
Μακριά από της σάρκας το φθηνό
υλικό.
Σαν μία ναρκωτική αυταπάτη που
γεμίζει το κάθε κενό.
Ελένη Βαλάση

 

[EvanescenceQ]

Θυμάσαι; Στο είχα πει ένα βράδυ, μην με μάθεις να ζω με την απουσία σου.
Δεν θα είναι καλό για κανέναν από τους δυο μας.
Κι εσύ με έμαθες, ακριβώς αυτό.
Να ζω με την απουσία σου. Να ζω με τις μνήμες σου.
Να ζω με τα σημάδια σου.
Να μην μου λείπεις. Να μην σε αναζητώ. Να μην σε ψάχνω.
Αλλά να μην ζω πια ούτε με εσένα, ούτε για εσένα.
Μόνο που να, κάτι βράδια σαν κι αυτό, μου λείπει όλα όσα με έκανες να νιώθω.
Μου λείπει ο εαυτός μου, όταν ήμουν μαζί σου.
Ελπίζω τώρα, ο εγωισμός σου, να είναι ευχαριστημένος.
Τα κατάφερες μάτια μου.
Κατερίνα Μαυρίδου

 

[EvanescenceQ]

Αν μ’ αφήσεις
να αγγίξω τον πυρήνα σου,
καυτό δαμάσκηνο με φλέβες
(πούπουλα χιονιού
οι στεναγμοί σου)
τότε κι εγώ θα σου χαρίσω
κάτι μικρό κι εύθραυστο
σαν σπασμένη φτερούγα πουλιού
σαν ενα »αν» που δεν ξέρει να πετάξει
κάτι αθώο και παλιό
που εκατό χρόνια κοιμάται στα χείλη μου
μέχρι εσύ να το ξυπνήσεις.
(Xλόη Κουτσουμπέλη )

 

[Nascentes morimur]

Αναμοχλεύω τα υπολείμματα,
χαραγμένα στις γραμμές του ιδρώτα.
Από τα έγκατα της νύχτας
αρχίζει η επώδυνη ανάβαση.
Το νέο ξεκίνημα
είναι ζήτημα χρόνου.
Μια εμφάνιση απρόσμενη
αφόπλισε τις αντιστάσεις
το ρίγος καταγράφεται.
Με ανησυχούν έννοιες αλλότριες,
επιλεκτικά διαχειρίζομαι
τα συναισθήματα.
Ολισθαίνω στην παρόρμηση,
στην αβεβαιότητα της μοίρας.
Έτοιμος να παραδοθώ
στην αναζήτηση,
σκιρτώ αντικρίζοντας
το προκλητικό βλέμμα
της κάθιδρης σάρκας.
Οι εκκρεμότητες με τη ζωή
κατακερματίζονται
στις αναταράξεις του πάθους.

Δημήτρης Καρπέτης ​

Οι γραμμές του ιδρώτα​

 

[EvanescenceQ]

Γ.Ριτσος

 

[Nascentes morimur]

..Λιωμένο μολύβι στάζει
η ανάσα των ανθρώπων
κι εγώ σχεδιάζω συναντήσεις
όταν σε δω
αν θα σ’ αγκαλιάσω πρώτα
ή θα σκύψω το κεφάλι
αποκαμωμένη
απ’ το φιλί
που άργησε πολύ
κι εχάθη η νοστιμιά του.
Κι ενώ όλο για μίσος λένε
θυμάμαι πόσο αρέσει
στους άντρες ν’ αγαπιούνται
πώς δένουν σαν φραγκόσυκα
σφιχτό χύνεται το μέλι
απ’ τα αγκαθάκια
και πέφτει η γύρη σαν βροχή
απ’ το πελώριο κίτρινο
λουλούδι της αγάπης.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

[EvanescenceQ]

Για ένα έρωτα πλάνητα /σκορπίστηκα στου Αχέροντα τις όχθες

Κι ενώ το ήξερα / πως θα χαθώ ορμώ.

Όλοι οι νεκροί μου εκεί/μουγγοί και τυφλοί/ανάσα καμιά.

Το αίμα χορδή/ ηχείο στις φλέβες/τα κομμάτια μου διεκδικώ.

Κι ενώ λαχταρώ /να το βάλω στα πόδια/ ρευστή δίχως ρίζες

τα χέρια κλαδιά/ διαπερνούν τις ουλές /τα μαλλιά φυλλώματα
ασημίζουν στο σκότος

το στήθος/-ω, το στήθος-
στον πυρήνα του /η μικρή μου μεθόριος.

Επιθυμία αιφνίδια /να ζήσω ξανά. Ενώπιος ενωπίω εαυτόν

απ’ τις κορφές ως τις εσχατιές/στο γύρισμα της τρικυμίας/αναβλύζει το φως.

Δεν υπάρχει έρωτας /δίχως αποτρόπαιο βάθος

χωρίς τα θραύσματα /κι ο Όλυμπος πεδιάδα.

Ελένη Αράπη: “Μικρή μεθόριος”, Εκδόσεις Ιωλκός, 2021

 

[Nascentes morimur]

κοιταξε με
ο ηλιος ανατελλει πισω απ’ την γυμνη σου πλατη
θελω να κρυψω ολη μου την υπαρξη μεσα στα ματια σου
καθε φορα φορα που ξημερωνει το ταβανι γκρεμιζεται
το δωματειο γκρεμιζεται
η γη γκρεμιζεται
και μενει μονο ο μικρος ηλιος να ανατελλει
πισω απ’την γυμνη σου πλατη
θελω να κρυψω ολη μου την υπαρξη μεσα στα ματια σου

ΑΤΙΤΛΟ​

Κ. Θ​

 

[EvanescenceQ]

Γράφει η Κλεονίκη Δρούγκα // *

Έρωτας για κάτι που δεν ήξερα


Παίρνω βαθιά αναπνοή

στο δρόμο του χρόνου

τον ξορκίζω και τον διανύω

ακολουθώ τη ρότα κόντρα στις ριπές του ανέμου

σημαδεύω παπαρούνες

ζωγραφίζω στιγμές

μια στιγμή τρέχω, την άλλη διστάζω

ποδηλατώ

ακροβατώ

ονειρεύομαι



περίεργη συμπαράσταση το φως της μέρας

κάνω πεταλιές γι΄ αλλού

-το πρώτο βήμα είναι πάντα η αρχή-

ξεχειλίζουν οι όχθες μου

εισβάλλει η ζωή μέσα μου

πισωπατούν έννοιες, δουλειές

αγουροξυπνημένη

σιωπηλή

ξεκινώ για τ΄ άβατα

παίρνω το σχήμα ενός πουλιού

κι ελπίζω σε μια θάλασσα

 

[H|M]

«Εγώ στη θέση σου»

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα,
θα τηλεφωνούσα,
δεν θα έχανα χρόνο,
θα μου έλεγα ναι.

Δεν θα είχα ενδοιασμούς,
θα δραπέτευα.

Θα έδινα αυτό που έχεις,
αυτό που έχω,
για να έχω αυτό που δίνεις, αυτό που θα μου έδινες.
Θα τραβούσα τα μαλλιά μου,
θα έκλαιγα από ηδονή,
θα τραγουδούσα ξυπόλυτη,
θα χόρευα,
θα έβαζα στον Φλεβάρη έναν ήλιο Αυγούστου,
θα πέθαινα από ευχαρίστηση,
δεν θα μπορούσα κανέναν αλλά αυτόν τον έρωτα,
θα εφεύρισκα ονόματα και ρήματα καινούρια,
θα έτρεμα από φόβο μπρος στην αμφιβολία,
πως υπήρξε μόνο ένα όνειρο,
θα έφευγα για πάντα από σένα,
από εκεί,
μαζί μου.

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα.

Θα μου έλεγα ναι,
θα μου έλειπε χρόνος για να τρέξω μέχρι τα χέρια μου,
ή τουλάχιστον, ξέρω εγώ,
θα απαντούσα στα μηνύματά μου,
στις απόπειρες μου να μάθω τι τρέχει με σένα,
θα μου τηλεφωνούσα,
τί θα γίνει με μας,
θα μου έδινα ένα σημείο ζωής,
εγώ στη θέση σου.

Χουάν Βιθέντε Πικέρας

(Mr. Piqueras, thank you so much for this fine piece of poetry).

 

[EvanescenceQ]

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες – Ελένη Μαυρογονάτου

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

Θέλω τον έρωτά σου
στο χρόνο του τον ενεστώτα,
οριστικό και αμετάκλητο,
δίχως υποτακτικές υπεκφυγές,
αμφίβολους αορίστους
και μέλλοντος κατ’ εξακολούθηση.
Θέλω τον έρωτά σου
μικρή παθητική
μετοχή,
παραδομένο
εξαρτημένο
θυμωμένο,
να μεταγγίζεσαι ολάκερη
ως τον τελευταίο σπασμό
και να σου γνέφω
κι άλλο.
Θέλω τον έρωτά σου
εξουσία κι επανάσταση.

 

[EvanescenceQ]

Γυναικείο σώμα, λόφοι λευκοί, πόδια κατάλευκα, μοιάζεις του κόσμου όπως μου δίνεσαι έτσι. Το αργασμένο κορμί μου άγρια σε σκάβει και σου αναδύει τον υιό και λόγο από της γαίας τα έγκατα.

Ήμουνα μόνος κι έρημος, σαν το τούνελ καληώρα. Με βλέπαν τα πουλιά και φεύγανε, και μέσα μου όρμαγε η νύχτα πανίσχυρη και καταλυτική. Για να μείνω εγώ ζωντανός, έφτιαξα εσένανε όπλο, σ’ έβαλα βέλος στο τόξο μου, στη σφεντόνα μου πέτρα.

Επέστη όμως της πληρωμής ο καιρός, κι εγώ σ’ αγαπάω. Σώμα από χνούδι κι από μούσκλια κι από άπληστο γάλα και κραταιό. Ω, τ’ αγγεία του στήθους! Ω!, τα μάτια της απουσίας! Ω, του εφηβαίου τα ρόδα! Ω, η συρτή και θλιμμένη φωνή σου!

Σώμα της δικιά μου γυναίκας, υπήκοος θα ‘μαι πιστός των θέλγητρών σου. Δίψα μου, πόθε μου ατελεύτητε, αβέβαιε δρόμε μου! Σκούρες νεροσυρμές, όπου η δίψα αιώνια ακολουθεί, και ο κάματος ακολουθεί, και ο καημός ο απέραντος.

Pablo Neruda​

 

[EvanescenceQ]

Θα έπρεπε να σε λένε Φόβο, Γεωργία Τρούλη

Θα είχαμε συναντηθεί σε δυο μετέωρες σκέψεις

Θα είχα διαβάσει στα νέα της εφημερίδας πως προσγείωση

Δεν γίνεται εύκολα

Πως δεν θα κόψουμε απόψε τα μαλλιά με ξυραφάκια- λέξεις

Θα είχες διαβάσει πως η αδιαφορία αποτελεί αδίκημα ποινικό και μόνιμο

Θα έπρεπε να με λένε Αμφιβολία

Κανένας δρόμος δεν θα με τρόμαζε

Θα είχες παραπάνω παράθυρα στο σπίτι –μόνο για μένα-

Κι εγώ λιγότερους θυρωρούς στην σκάλα

Θα είχες διαβάσει στο site πως η πρώτη επιθυμία εκπληρώθηκε

Η δεύτερη είναι στο χέρι σου

Θα μου χε πει η τσιγγάνα πως το χέρι μου έχει πολλές διακλαδώσεις

Και προβλέψεις δε δύνανται

Θα της είχα δώσει το άλλο, το αριστερό. Θα είχε πει το ίδιο

Θα αμφέβαλλα για την μεταφυσική κι εσύ για την στεγνή λογική σου

Δεν θα μας ένοιαζε όμως

Έτσι, με άλλα ονόματα θα βρίσκαμε χώρο στις έννοιες, στην διαδρομή

Δεν θα παίζαμε κρυφτό γιατί ξέρεις πως κάποτε

Είχαν γρίλιες τα πατζούρια

και πως η όρασή μου είναι θολή μα οξεία

Θα έβαζα ένα βινύλιο χωρίς βελόνα να στριφογυρίζει

Θα επέλεγες μουσική από τον δρόμο

Θα έλεγα ότι έχεις φόβους μετρήσιμους

Κι εσύ πώς μικρή έχω απόσταση απ’ το χάος

Αλλά καμιά ενόχληση

Κάποια στιγμή θα σε φιλούσα

Κι εσύ θα έμπαινες μέσα μου

 

[Nascentes morimur]

Απλές επιθυμίες

Σήμερα θα ’θελα τα δάχτυλά σου ιστορίες να γράφουν στα μαλλιά μου
θα ’θελα στον ώμο φιλιά
χουχούλιασμα τις αλήθειες τις πιο μεγάλες να ξεστομίζεις ή τα πιο μεγάλα ψέματα
— να μου ’λεγες ας πούμε πως είμαι η γυναίκα η πιο ωραία του κόσμου
πως πολύ μ’ αγαπάς και άλλα τέτοια,
τόσο απλά,
έτσι χιλιοειπωμένα,
τις γραμμές του προσώπου μου να διαγράφεις και στα μάτια άχρονα να με κοιτάζεις,
λες κι η ζωή σου ακέρια απ’ το χαμόγελό τους να εξαρτιόταν
όλους τους γλάρους αναστατώνοντας στον αφρό.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα, όπως το κορμί μου να περιδιαβαίνεις,
δρόμο δεντροστοιχισμένο και μυρωδικό,
το πρωτοβρόχι να ’σουν του χειμώνα,
αφήνοντάς σε να πέσεις πρώτα αργά κι ύστερα κατακλυσμιαία.
Πράγματα τέτοια θα ’θελα,
όπως ένα κύμα τρυφεράδας τρανό που τα μέλη μου θα ’λυνε,
έναν κοχυλιού αχό ένα κοπάδι ψαριών στο στόμα κάτι τέτοιο εύθραυστο και
γυμνό σαν ένα άνθος έτοιμο στο πρώτο φως του πρωινού να ενδώσει
ή ένα σπόρο απλώς
ή δέντρο
λίγα χορταράκια
ένα χάδι που θα μ’ έκανε να λησμονήσω
και πέρασμα του χρόνου
και πόλεμο αλλά
κι αυτούς ακόμη τους κινδύνους του θανάτου.

GIOCONDA BELLI

 

[EvanescenceQ]

Έρωτας με πιστοποίηση – της Αναστασίας Ονουφρίου

Μερικοί εκπαιδευόμενοι στις κοινωνικές δεξιότητες
ασκούν παιγνιώδεις πολιτικές πάνω μας
πιάνουν να ερωτευτούν λιγάκι, μετανιώνουνε
κόβουν τα νήματα μετά, πέφτουμε σε κενά
μας μεταφέρουν με ψυχικές εκδορές
λυπούμαστε πολύ, λένε
η εκπαίδευση δεν είχε τα αποτελέσματα που περιμέναμε.

Κάποτε οι εκπαιδευόμενοι μαθαίνουν τη δουλειά, κύριε
κάποτε κλαίμε
κάποτε ελπίζουμε να μην γινόμασταν πειραματόζωα.
Μέχρι τότε εμπλουτίζουμε όλοι τις κοινωνικές μας δεξιότητες
γεμίζουμε τα κενά σας με πληρωμένες συνεδρίες αν θελήσετε
σας αποστέλλεται το εγχειρίδιο «Πώς να ερωτευτείς εκ του ασφαλούς»
εντρυφούμε, αν μη τι άλλο, στον καπιταλισμό του πράγματος.

 

[Nascentes morimur]

Εγώ είμαι της θύελλας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είμαι της λαίλαπας
γι’ αυτό σ’ αγαπώ
είναι που εντός μου είσαι η δίνη
είναι που έσπασες τον άξονα
που κράταγε την τάξη
κι όλα γίναν ιαχές
νικηφόρα έξαλλα φωνήεντα
γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

Έκτωρ Κακναβάτος .
Του Έρωτα .

 

[Nascentes morimur]

Το δρόμο που ήξερες
δε θα ξαναπεράσεις.
Στο τέρμα του σηκώσαν μαύρο άγαλμα
με τεντωμένη την παλάμη
να σβει τον ήλιο πριν την ώρα του
και διατάξαν νέο ημεροδείχτη
που φέρνει τη νυχτιά
πιο γρήγορα
στα μάτια μας.

Στο δρόμο που ήξερες
κώδικα νέο στήσανε στο τέρμα του
και καταργήσαν όλα τα φωνήεντα
να μην μπορώ άλλο πια
να σου μιλώ για την αγάπη.

Γιάννης Πατίλης
Αδιάβατο

 

[Nascentes morimur]

Δεν Σ’ Αγαπώ Σαν Να Ήσουν Ρόδο Της Αλμύρας​

Πάμπλο Νερούδα​

Δεν σ’ αγαπώ σαν νά ’σουν ρόδο της αλμύρας, τοπάζι
ή βέλος γαρύφαλου που σκορπά φωτιά:
σ’ αγαπώ όπως αγαπιούνται κάποια ρόδα σκοτεινά
Μυστικά, ανάμεσα σε ψυχή και σκιά
Σ’ αγαπώ σαν το φυτό που δεν ανθοφορεί και μέσα του
Κουβαλά, κρυμμένο, το φως από τα άνθη του
Χάρη στον έρωτά σου μέσα στο κορμί μου ζει το σκοτεινό
Και συμπυκνωμένο άρωμα που βγαίνει απ’ τη γη.
Σ’ αγαπώ δίχως να ξέρω πώς, ούτε πότε ούτε κι από πού,
σ’ αγαπώ απλά, δίχως προβλήματα κι υπερηφάνεια καμιά:
έτσι σ’ αγαπώ γιατί δεν ξέρω αλλιώς ν αγαπώ
παρά μόνον με τον τρόπο να μην είμαι εγώ και να μην είσαι εσύ
τόσο κοντά που το χέρι σου στο στήθος μου να είναι το δικό μου,
τόσο κοντά που να κλείνουνε τα μάτια σου πάνω στο όνειρό μου.

 

[H|M]

Θέλω

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν' αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου...

Χωρίς όρους.

Χόρχε Μπουκάι

«Αισθάνεται έναν απότομο κι έντονο εσωτερικό κατακερματισμό»