Σκέψεις... III

[Υδροχόος]

Να βλέπεις έναν άνθρωπο που εκτιμάς και νοιάζεσαι να πονάει...

Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Τα λόγια είναι και λίγα και φτωχά...

Έχε κατά νου ότι σε σκεφτόμαστε...Αυτό μόνο...

 

[amarelia]

Είμαστε ένα συνονθύλευμα απο επιλογές άλλων που παλεύει μάταια να αγκιστρωθεί από την οφθαλμαπάτη της ελεύθερης βούλησης.

 

[Himela]

Μην ξεχνάς! Εσύ έχεις επιλέξει να είσαι εδώ και αυτή που είσαι. Κι αν πέφτεις λίγο πού και πού, δεν είναι κακό. Keep walking.

 

[Azur]

Θέλω να φύγω από το Αγρίνιο και να μην ξαναμιλήσω στην οικογένειά μου. Δεν ζω. Δεν χαίρομαι τη σεξουαλικότητά μου. Αλλά είμαι άχρηστος και μέχρι να πεθάνω θα με ταΐζουν οι γονείς μου.

 

[amarelia]

…
Όταν έβγαινα να παίξω στην αλάνα με την μπάλα
Κάποιες οικογένειες δεν είχαν να πάρουν γάλα
Όταν άφηνα χαρταετό στον ουρανό ν' ανέβει
Κάποιοι άφηναν το παιδί τους μοναχό να ζητιανεύει
Όταν μου 'λεγε η γιαγιά μου κάθε βράδυ παραμύθια
Σκότωναν αθώες ψυχές, άλλωστε έτσι από συνήθεια
Όταν μου 'φερνε η νονά μου τη λαμπάδα και παιχνίδια
Συνομήλικοί μου ψάχναν την τροφή τους στα σκουπίδια
Όταν έβλεπα μικρός τον «Xοντρό» και τον «Λιγνό»
Βάζαν σκλάβους να δουλεύουν στα ορυχεία του Κονγκό
Όταν οι γονείς μου μ' είχαν όλο αγκαλιές και χάδια
Χαρτομάντηλα πουλούσαν και λουλούδια στα φανάρια
Ό,τι φόρεσα ως τώρα· Nike, Puma και σπορτέξ
Τα 'χουν φτιάξει διά της βίας στην Ασία, στο Μπαγκλαντές
Όσα λόγια και να πω, όσους στίχους και να γράψω
Στράφι θα πάνε κι αυτοί αν τον κόσμο δεν αλλάξω

…

Όταν έπαιζα μικρός με το πρώτο το Nintendo
Στην Ινδία οι ανήλικοι κουβάλαγαν τσιμέντο
Όταν έφτιαχνα το δέντρο με φωτάκια και στολίδια
Τα παιδιά στη Βραζιλία ψάχναν μέσα στα σκουπίδια
Όταν έκανα ποδήλατο στο δρόμο τ' απογεύματα
Συνομήλικους στη Κίνα τους σκότωναν για μοσχεύματα
Κοκκίνιζα σαν κοίταζα της τάξης τα κορίτσια
Ενώ στην Ινδονησία τα πουλούσανε για βίτσια
Όταν έβλεπα τον Αλαντίν στη Disney με το τζίνι
Τ' αδέρφια μου γαζώνανε κάτω στη Παλαιστίνη

…

Σ' αυτή τη μηχανή, του κόσμου οι λαοί
Αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα

…

Του κόσμου οι λαοί, Κοινοί θνητοί

 

[nearos]

• Ουσιαστικό: "δικαιοσύνη"
  • Γένος: θηλυκό
  • Αριθμός: ενικός
  • Πτώση: ονομαστική

 

[ultraviolence]

Αφού δε μπορώ να σώσω τη δική μου ψυχή, τουλάχιστον έσωσα μια ακόμη που περιμενε καρτερικά σε ένα κλουβί. Καλωσόρισες στο φτωχικό μου, γατουλίνα.

 

[finesse]

Σ’ αυτή την ιστορία είμαι εγώ. Είσαι κι εσύ. Είμαστε μαζί. Αφηνόμαστε να περιπλανηθούμε παρέα σ’ ό,τι χτίζουμε σε πραγματικό χρόνο, με τη σκέψη που τη μετουσιώνουμε σε λέξεις.

Βλέπουμε και περπατούμε. Περπατούμε; Πράγματι, βλέπουμε τα δύο πόδια μας να συντονίζονται εναλλάξ και το σώμα μας να κινείται υπάκουα λίγο ή πολύ. Εμείς επιλέγουμε το πόσο. Αλλά απομακρυνόμαστε στ’ αλήθεια;
Η μήτρα όλης μας της ύπαρξης είναι το παρελθόν μας, και πυρήνας της το πατρικό μας σπίτι. Μπορεί να ζούμε ακόμα εκεί, ή να έχουμε μετακομίσει σε άλλο σπίτι ή άλλη πόλη. Στην πραγματικότητα δεν αλλάζει κάτι, παραμένουμε εκεί. Οι ρίζες μας είναι εκεί θαμμένες κι απλά μας δίνουν περιθώριο να απομακρυνόμαστε - σαν ένας δεμένος σκύλος που του αφήνει μπόλικο αέρα κίνησης ένα γενναιόδωρο λουρί.
Τα πόδια μας κινούνται ξανά εναλλάξ, μα, αντί να μας πάνε μπροστά, αυτή τη φορά μας πάνε προς τα πίσω. Ακολουθούμε τις ρίζες μας. Απ’ τις πρόσφατες γνώριμες εικόνες μας γλιστρούμε σ’ εκείνες που είναι λες κι από πάντα είχαν εντυπωθεί μέσα μας. Κατά ένα μέρος, καθώς «ό,τι αφήνουμε, μας αφήνει». Αφήσαμε πίσω μας αυτά τα μέρη κι εκείνα δεν περίμεναν να γυρίσουμε για ν’ αλλάξουν. Παραμένουν γνώριμα, γιατί εκεί ζήσαμε, μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, πικραθήκαμε, ονειροπολήσαμε, κλάψαμε… Αλλά η πατίνα τού χρόνου αλλοίωσε το τοπίο.
Μες σ’ αυτό το αλλοιωμένο τοπίο είναι και το σπίτι μας. Αποσυντιθέμενο κι αυτό. Σκουριασμένα πορτοπαράθυρα, φαγωμένοι σοβάδες, αλυσίδα με περασμένο λουκέτο στην πόρτα. Στάζει μοναξιά κι εγκατάλειψη χάσκοντας έτσι, σαν ανοιχτό στόμα νεκρού που μάταια προσπαθεί να βγάλει φωνή πια.
Αφήνουμε όλο το βάρος μας ν’ ακουμπήσει στο πεζούλι ενόσω κοιτάμε τα κλειστά παράθυρα, γιατί νιώθουμε σαν καρφίτσα που τη τραβάει η γη - μαγνήτης. Το φορτίο μας είναι ανυπόφορα ασήκωτο. Το παράθυρο ανοίγει και προβάλει το πρόσωπο της μαμάς. Η πόρτα ανοίγει κι ο μικρός μας εαυτός ξεχύνεται με ορμή βαστώντας τη μπάλα. Ένα «να προσέχεις» και «να γυρίσεις πριν νυχτώσει» ακούγεται προστατευτικά απ' τα αγαπημένα χείλη. Οι διάφορες ηλικίες, οι διάφοροι ρόλοι και τα συμπλέγματά μας μπερδεύονται μεταξύ τους. Σκέψεις και συναισθήματα δεν δαμάζονται, τρέχουν στους δρόμους τής ψυχής μας και φτάνουν στα φρεάτια των ματιών μας, όπου ξεχύνονται δάκρυα ποτισμένα πόνο, νοσταλγία κι ανομολόγητα, σκονισμένα φορτία που κουβαλούσαμε και κρύβαμε καιρό μέσα μας. Το σπίτι βρυχάται, η μαμά έχει πεθάνει, εμείς έχουμε την ηλικία τής μαμάς και κλαίμε.
Μάλλον ήρθε η ώρα να φύγουμε, αλλά δεν ξέρουμε πού να πάμε. Παραπαίουμε ακόμη. Ανθρώπινες φωνές, γέλια και μουσική ακούγονται από ένα στενό. Τα βήματά μας ενστικτωδώς θα μας οδηγήσουν εκεί. Κάποιες φορές το πλημμυρισμένο από συναισθήματα μέσα μας νιώθει την ανάγκη ν' ακουμπήσει κάπου, ή αρκεί να μη νιώθει μόνο του - κι ας στέκει βουβό. Βαδίζουμε ανάμεσα στους πολλούς και στεκόμαστε δίπλα τους, ίσως πάμε ακόμα πιο μπροστά για να παρακολουθήσουμε καλύτερα τα κορίτσια που χορεύουν. Τα μάτια μας απορροφώνται στην κίνησή τους, που εναρμονίζεται με τον ρυθμό που κελαρύζει απ' τα ηχεία. Μια κίνηση θαρρείς από πλαστελίνη· πλάθεται συνεχώς. Ξέρει πότε θα είναι κοφτή, πότε θα μαλακώσει, πότε θα αφεθεί απλά να ρέει στην ακινησία της και πότε απότομα θα δώσει πάλι απ' τον δυναμισμό της. Σκεφτόμαστε πως χορός σημαίνει ζωή, σημαίνει μεταμόρφωση, σημαίνει ελευθερία. Χορεύουμε μαζί τους, νοερά. Η ανάσα μας βγαίνει πιο εύκολα και νιώθουμε ανάλαφροι, σαν πούπουλο που χορεύει στον αέρα.

Πίσω απ' τα κορίτσια μια κυρία στέκει με το κινητό της και τραβάει στιγμιότυπα.

Παίρνει κι εμάς ο φακός της.

Χαμογελάμε!

Ξεσκόνισμα στα γραπτά μου
2018​

 

[amarelia]

Χριστέ μου, γιατι είδα πάλι την Capernaum και διαλύθηκε τελείως η μέρα μου και η ψυχή μου;
Ποσα παιδιά ζουν έτσι;

Πλάνταξα στο κλάμα

Capernaum: Stadt der Hoffnung (2018) ⭐ 8.4 | Drama

2h 6m | 12

www.imdb.com

 

[Valder]

Θάψε ότι δεν γνωρίζεις πιο βαθιά

Ότι κι αν εσυ δεν έγινες, κι ότι δίπλα σου δεν στάθηκε,
το φτυάρι γνωρίζει το πολύξερο, σακί για να πεθάνω
σαν διάνο σε φουσκώσανε με μπράβο και με "γιατί έτσι"
τώρα δέσμιος μηδαμινής ευφυίας άλλους φυλακίζεις
δεν έφταναν τα βάσανα, θάψε με δυο μέτρα μοναχά ακόμη
πληθωρισμένε ανόητε στης γενίκευσης τα ανήλιαγα στενά
στη μέθη σκοτάδι τοξικό κέρασέ με, και πες μου πως να ζήσω.

Αυτοκρατορικό Ημερόλογιο
25/3/2025​

 

[Κάμπια]

Έκανε καλό καιρό, χαρήκαμε
Και τώρα μόνο μουντίλα και βροχές

Γαμιουντε τα

 

[amarelia]

Κάποιες στιγμές, η μοναξιά βαραίνει όχι απλώς σαν απουσία ανθρώπων, αλλά σαν ένα αδιόρατο κενό στην ουσία της συνεννόησης. Δεν είναι η σιωπή που πονάει, αλλά η συνειδητοποίηση ότι κανείς δεν θα αντικρίσει τα ζητήματα μέσα από το ίδιο πρίσμα, ότι οι σκέψεις σου είναι καταδικασμένες να παραμείνουν μοναδικές, σχεδόν άφθαρτες από την κατανόηση των άλλων.

Η αντικειμενικότητα μοιάζει με μια οφθαλμαπάτη – ένας χάρτης που αλλάζει ανάλογα με το ποιος τον κοιτάζει. Καθένας στέκεται μπροστά στην πραγματικότητα με τα δικά του θολωμένα γυαλιά, και η αλήθεια διαθλάται μέσα από αναμνήσεις, φόβους και προκαταλήψεις. Ίσως, τελικά, να μην είναι η έλλειψη επικοινωνίας που βαραίνει περισσότερο, αλλά η αδυναμία να υπάρξει μια γέφυρα που να ενώνει πραγματικά δύο οπτικές σε μία κοινή αλήθεια.

 

[American Economist]

 

[glayki]

" Μόνο ένα πράγμα λυπόμαστε πραγματικά, αν ωριμάσουμε πνευματικά. Για τα χρόνια που περάσαμε με λάθος λύπες. Λύπες λαθεμένες. Που δε χρειαζόταν να λυπηθούμε γι’ αυτά. Από αυτό πεθαίνουμε όλοι, από λύπες. Βασικά αυτοκτονούμε. Από λάθος στεναχώριες"

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, «Απολαμβάνοντας τον Θεό ως Πατέρα»

 

[Valder]

Το θάρρος για ένα "οχι", αποκαλύπτει το διαφορετικό και επιθυμητό "ναι".

Τα "όχι" δεν ειναι πάντα πράξεις άρνησης, αλλά και ασκήσεις θάρρους σε έναν συμβατικό κόσμο, ασκήσεις αυτογνωσίας.

 

[glayki]

Αχ τα έλεγε ο ποιητής μας :
“Che fece …il gran rifiuto”

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

[Kate1914]

Κάνει kick in πάλι αυτό το συναίσθημα.

Όμως δεν μπορώ να σπάσω, και ούτε πρέπει.
Όχι σήμερα. Ούτε και ποτέ. Γιατί αυτό είναι το καθήκον μου.

 

[Valder]

Τι μάχες δίνουμε μέσα μας όλοι... Νομίζουμε ότι "μονο εγω". Αμ δε...

Ακόμα και οι πιο ανέκφραστοι στην ώρα της αγωνίας τους, ουρλιάζουν μέσα τους.

 

[Azur]

Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που απαντάνε ευθέως και σύντομα.

 

[amarelia]

Τελικά ναι, οι άνθρωποι οταν είναι παιδιά και γέροι είναι στο peak της εξυπνάδας και της οξυδέρκειας τους.
Στο ενδιάμεσο εμείς χαζεύουμε, τα περιπλέκουμε, τα πολυ σκεφτόμαστε, τα κλειδαμπαρώνουμε σε κουτιά και καθόμαστε και τα κοιτάζουμε.