Σκέψεις... III

[Valder]

Θέλω να μετακομίσω στα σπίτια των από πάνω.-

 

[glayki]

Μήπως να ζούσαμε σε μια κοινότητα αλληλοβοηθουμενοι όλοι οι αποπάνω και να λέμε ιστορίες γύρω απο το τζάκι;

( οκ πολλές ταινίες βλέπω)

 

[vasilagas]

I don’t blame you for what you did. I know loneliness drove your choices too.

It's not that I'm not over it, it’s just that the scars you left seem to never fade away…

 

[Azur]

Στην άλλη ζωή, λογικά ήμουν σκουληκαντέρα

 

[Himela]

Με τους καημούς δε βρίσκεις άκρη...

 

[amarelia]

Πολύ καλός μου φίλος που πιέστηκε αφάνταστα απο γονείς να ακολουθήσει κάτι που θα τον κάνει fit στον κορπορέϊκο κόσμο, πήρε την εξής πορεία:

1. Bachelor's Degree: Mathematics & Computer Science.
2. Master's in History and Philosophy of Science and Technology.
3. PhD in Philosophy.
4. postdoctoral research in philosophy

Και φυσικά δεν τους έκανε ποτέ την περαιτέρω χάρη να γίνει κορποράς.
Άλλοι, λιγότερο δυνατοί θα ήταν ακόμα στον τροχό.
Και γνωρίζω πάρα πολύ καλά τι αδιανόητη πίεση έφαγε απο γονείς για να μπεί εκεί να γίνει κομπιουτεράκιας.

Το άλλο τους παιδί το πίεσαν να μπεί στην ιατρική ενώ εκείνο πάντα είχε πάθος με την βιολογία και την φυσική.

Αδιανοητη πίεση απο γονείς οι οποίοι είχαν κι αμέτρητα λεφτά και τον απειλούσαν πως θα τον χρηματοδοτούν μόνο αν ακολουθούσε τον συγκεκριμένο δρόμο.
Ε, το παιδί τελείωσε την ιατρική και έφυγε και ασχολείται με έρευνα στην βιολογία . Δεν έκανε καν ειδικότητα.

Αγαπημένοι μου φίλοι θα αποτελείτε πάντα έμπνευση για μένα.
Ξέρω ποσα τραβήξατε και Εύχομαι να υπάρχουν όλο και λιγότεροι γονείς που πιέζουν τόσο πολύ τα παιδιά τους να πραγματοποιήσουν τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα.

 

[Poirot]

Μερικές φορές, είναι όλα θέμα μίας απόφασης. Να βρίσκουμε το θάρρος για να την πάρουμε. Να μη συμβιβαζόμαστε με μία κατάσταση που δεν μας αρέσει ή με μία ανασφάλεια μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε το θάρρος να την αντιμετωπίσουμε, να τη βελτιώσουμε και τελικά να νιώσουμε καλύτερα μακροπρόθεσμα. Δεν γίνεται να αποδεχόμαστε να μένουμε σε μία comfort zone που τελικά μας προκαλεί discomfort.

 

[nearos]

Το άλλο τους παιδί το πίεσαν να μπεί στην ιατρική ενώ εκείνο πάντα είχε πάθος με την βιολογία και την φυσική.

Αδιανοητη πίεση απο γονείς οι οποίοι είχαν κι αμέτρητα λεφτά και τον απειλούσαν πως θα τον χρηματοδοτούν μόνο αν ακολουθούσε τον συγκεκριμένο δρόμο.
Ε, το παιδί τελείωσε την ιατρική και έφυγε και ασχολείται με έρευνα στην βιολογία . Δεν έκανε καν ειδικότητα.

Έχοντας ως αφορμή το παραπάνω χωρίο θα ήθελα τόσο δημοσίως αλλά και για την ίδια μου τη ψυχή (επειδή Scripta manem, και με καθησυχάζει το γεγονός οτι, έστω και αν όλα πανε στραβά, χαθεί η ανθρωπότης, πεθάνω, καταρρεύσει ο πολιτισμός, ή ακόμα και Ο ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ κλείσει η υπέροχη αυτή πλατφόρμα που πλέον χρησιμοποιώ σαν ημερολόγιο , θα υπάρξει έστω για πάντα σε μορφή μηδενικών και μονάδων κωδικοποιημένα στο μεγαλείο του παγκόσμιου δικτύου), να εκφράσω την ευγνωμωσύνη που έχω στους γονείς μου που απο την πρώτη στιγμη μου δίδαξαν να είμαι πρώτα Άνθρωπος, και μετά αν θέλω επιστήμονας (με έμφαστη στο αν θέλω). Βλέπω πολλούς φίλους μου να ανησυχούν, να πιέζονται απο τους γονείς τους, και οι γονείς μου θέλουν να με βλέπουν εμένα χαρούμενο. Όχι με λεφτά, όχι με κύρος, αλλα με θέληση για ζωή και πανίσχυρες αξίες που θα χρησιμοποιώ για την καλυτέρευση τόσο του εαυτού μου, όσο και του κόσμου.
Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά.

 

[Valder]

Αιωνίως ψυχικά πιεσμένος. Λίγη ηρεμία και αγάπη.

Μπορώ να την έχω παρακαλώ; Δε θα ζητήσω πολλά παραπάνω. Κάποιος να μου δώσει δύναμη. Ενα αστείο, ένα κρασάκι, λίγο γέλιο, ένα "δεν πειράζει, όλα καλά".

Έχασα τις μικρές χαρές μου. Μπορείτε να με βοηθήσετε να τις ξαναβρώ;

 

[Kate1914]

Το πήρα απόφαση σήμερα να ξεκινήσω την ανάλυση των 96 (!) επιλογών που βρίσκονται στα χέρια μου.
Και μετά από τρία χρόνια που θα μπορούσε να πει κανείς ότι φορούσα παρωπίδες έχοντας εστιάσει μονάχα σε έναν δρόμο, μια επιλογή, έπειτα από τη μικρή ανάλυση της πρώτης εκ των 96 νομίζω πως έχω βρει κιόλας κάτι ενδιαφέρον.
Ασφαλώς δεν ξέρω αν θα είναι αυτή τελικά η πορεία που θα διαλέξω, μιας και πρώτα πρέπει να κοιτάξω και τα 96 μονοπάτια και έπειτα να αποφασίσω βάσει πολλών παραγόντων ποιο θα ακολουθήσω εν τέλει.

Και, αν και ξέρω ότι εκείνος ο δρόμος που έκλεισε για πάντα θα μείνει μέσα στην καρδιά μου σαν τσίμπημα όσο περνάει ο καιρός, είναι ωραίο που ένιωσα μέσα μου την ελπίδα να αναπτερώνεται. Γιατί αν θέλω να είμαι ειλικρινής, ναι, μου είχε λείψει αυτό το κομμάτι του εαυτού μου, και δε θέλω να κυλήσω πάλι στα όρια του γκρεμού της απόγνωσης. Τέρμα πια. Έχει έρθει η ώρα να σηκωθώ, να ξεσκονίσω τα ρούχα μου από τη σκόνη της αυτολύπησης, να δέσω τα τραύματα και να συνεχίσω. Γιατί το G3 μπορεί τελικά να μη το πιάσω στη ζωή μου, αλλά πολεμίστρια ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα, με όπλο ή χωρίς. Απλώς το είχα ξεχάσει για λίγο.

Ad meliora λοιπόν!

 

[amarelia]

Μπαίνω στο μινι μάρκετ:

-Καλησπέρα
Τίποτα
-Έχετε pepsi max?
μου δείχνει με το χέρι
-θα πληρώσω με κάρτα και θα χρειαστώ μια σακούλα
μου βάζει το μηχάνημα μου βγάζει και μια σακούλα μου τη πετάει μπροστά μου
-ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια
Τίποτα


δεν είπε μια λέξη ούτε σε μένα ούστε στους άλλους μετά απο μένα



Πως γίναμε ετσι

 

[rafaela11]

Μπαίνω στο μινι μάρκετ:

-Καλησπέρα
Τίποτα
-Έχετε pepsi max?
μου δείχνει με το χέρι
-θα πληρώσω με κάρτα και θα χρειαστώ μια σακούλα
μου βάζει το μηχάνημα μου βγάζει και μια σακούλα μου τη πετάει μπροστά μου
-ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια
Τίποτα


δεν είπε μια λέξη ούτε σε μένα ούστε στους άλλους μετά απο μένα



Πως γίναμε ετσι

Δεν είναι όλοι έτσι, απλά αυτή ήταν για τον πεο

όλοι έχουμε προβλήματα, και εγώ 100 χιλιάδες, στη δουλειά μου όμως δεν τα μετέφερα ποτε, και κανένας δεν πρέπει κανονικά.

κάνουμε τη δουλειά μας όμορφα και σωστά

 

[Euge.loukia]

Σκέψεις ε; Πάρτε μια από το κεφάλι μου λοιπόν.
Στην αέναη ροή του χρόνου, αντιλαμβάνομαι ότι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο ουσιώδες, είναι να μάθεις να ζεις με τις αντιφάσεις σου. Η ζωή δεν είναι μια σειρά ευθύγραμμων επιλογών, αλλά μια σύνθεση διαρκών ανακαλύψεων, κατακτήσεων και αποτυχιών, που όλοι μας προτιμούμε να ξεχνάμε. Και ίσως αυτό να είναι το μεγαλύτερο ανθρώπινο παράδοξο: το να επιθυμούμε την τελειότητα σε έναν κόσμο που ουδέποτε την προσφέρει.

 

[nearos]

"Να ξεχαστείς στην διαδρομή, ποιος ήσουν και πως μοιάζεις
Έτσι θα σε αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο, σα μια γυναίκα μακρινή, που αγάπησα πριν φύγω"

59 κσ

 

[dum dum boy]

πολλές φορές τα όνειρά μου είναι PTSD flashbacks