Μίσος, προκατάληψη, δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Ένα άχρηστο συναίσθημα, ένα άχρηστο νόμισμα που δεν ξεπληρώνει και δεν αγοράζει τίποτε άλλο πέρα από την τύφλωσή μας σε μια ανωτερότητα επί των άλλων που δεν έχουμε, όχι πραγματικά.
Όχι πριν σταματήσουμε να κοιτάμε για τα δικά μας ατυχήματα στην πλευρά του γείτονα, κι αρχίσουμε να φτιάχνουμε πρώτα τον δικό μας κήπο ώστε να βγάζει καρπούς.
Διότι μια ανώτερη οντότητα, είτε άνθρωπος, είτε πολιτισμός δεν αφήνει το δέντρο της να ατροφεί κι ύστερα αποδίδει το λάθος στους πάντες γι αυτό.
Αντίθετα κανείς πρέπει να αγαπάει τα εντός των ορίων του, τα θρέφει και τα αναπτύσσει, γίνεται εκείνος καλύτερος οργανισμός.
Ποτέ δεν ήταν για το μίσος της ύπαρξης των άλλων. Μόνο για την αγάπη της δικής μας ύπαρξης και για την έμπνευση άλλων.