Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
08-04-09
23:02
Η σονάτα του σεληνόφωτος, Γιάννης Ρίτσος.
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.
Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.
Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.
Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.
Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
11-04-09
19:39
Εσένα που σ' αγάπησα
Πρόδρομος Μάρκογλου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 46 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
17-04-09
02:09
Στο μαλακό φως των κεριών
ρέουν τα πρόσωπα
παραπόταμοι που πάνε να ενωθούν
στʼ αργά νερά μίας λιωμένης Άνοιξης,
πολύχρωμη λάβα που με καταπίνει
καθώς απʼ τις κυλιόμενες σκάλες της μνήμης μου
αναδύεσαι όπως τότε, ελαφριά και αέρινη.
Φυσάει και γεμίζουν οι δρόμοι από εσένα.
Εύπλαστος πηλός που κολλάει στα χείλη μου
τʼ όνομά σου,
άσπλαχνη φλόγα που τρώει τα σπλάχνα μου
η μορφή σου,
τα μαλλιά σου μπερδεμένα λύνουν το αίνιγμα του κόσμου.
Όλα τα σπίτια βλέπουν προς τον ακάλυπτο
ώμο σου,
τα δάχτυλά σου απαλά νʼ ανεμίζουν σαν κρόσσια του ύπνου
στους κροτάφους μου
κι η εκκλησιά φωταγωγείται απʼ το αναστάσιμο φως
των ματιών σου.
Ω γλυκύ μου έαρ,
να μια φορά που το κερί σου θα σβήσει
απʼ το επιτάφιο δάκρυ μου,
να μια φορά που ο ήλιος ντροπιασμένος θα δύσει
γιατί δε θα φτάσει πιο ψηλά απʼ την ευτυχία μου…
Όμως στο κεφάλι μου ο ουρανός
κάποτε θʼ ακουμπήσει κατακόκκινο το ακάνθινο φεγγάρι του.
Κι ο κόσμος όλος θα φωνάξει:
«Ιδού ο βασιλεύς των ανιδέων!…»
Ι. Κυριαζής
ρέουν τα πρόσωπα
παραπόταμοι που πάνε να ενωθούν
στʼ αργά νερά μίας λιωμένης Άνοιξης,
πολύχρωμη λάβα που με καταπίνει
καθώς απʼ τις κυλιόμενες σκάλες της μνήμης μου
αναδύεσαι όπως τότε, ελαφριά και αέρινη.
Φυσάει και γεμίζουν οι δρόμοι από εσένα.
Εύπλαστος πηλός που κολλάει στα χείλη μου
τʼ όνομά σου,
άσπλαχνη φλόγα που τρώει τα σπλάχνα μου
η μορφή σου,
τα μαλλιά σου μπερδεμένα λύνουν το αίνιγμα του κόσμου.
Όλα τα σπίτια βλέπουν προς τον ακάλυπτο
ώμο σου,
τα δάχτυλά σου απαλά νʼ ανεμίζουν σαν κρόσσια του ύπνου
στους κροτάφους μου
κι η εκκλησιά φωταγωγείται απʼ το αναστάσιμο φως
των ματιών σου.
Ω γλυκύ μου έαρ,
να μια φορά που το κερί σου θα σβήσει
απʼ το επιτάφιο δάκρυ μου,
να μια φορά που ο ήλιος ντροπιασμένος θα δύσει
γιατί δε θα φτάσει πιο ψηλά απʼ την ευτυχία μου…
Όμως στο κεφάλι μου ο ουρανός
κάποτε θʼ ακουμπήσει κατακόκκινο το ακάνθινο φεγγάρι του.
Κι ο κόσμος όλος θα φωνάξει:
«Ιδού ο βασιλεύς των ανιδέων!…»
Ι. Κυριαζής
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
11-05-09
10:32
Στον έρωτα, τίποτα δεν είναι αιώνιο,
μόνο το να πίνεις το κρασί σου,
άλλος λόγος δεν υπάρχει να σου προσφέρω
τη ζωή μου
παρά για να τη χάσω.
"Μόνο να σε γνωρίσω θέλω κι ύστερα
ας χαθώ", είπα.
Κι εκείνη αποκρίθηκε, "η γνωριμία μαζί μου
δε σημαίνει θάνατο".
μόνο το να πίνεις το κρασί σου,
άλλος λόγος δεν υπάρχει να σου προσφέρω
τη ζωή μου
παρά για να τη χάσω.
"Μόνο να σε γνωρίσω θέλω κι ύστερα
ας χαθώ", είπα.
Κι εκείνη αποκρίθηκε, "η γνωριμία μαζί μου
δε σημαίνει θάνατο".
Τζελαλεντίν Ρουμί
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Φοίβος
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Φοίβος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 208 μηνύματα.
12-06-09
20:27
Το πρωί δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι,
Το μεσημέρι δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι,
Το βράδυ δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι
Τη νύχτα δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.
Το μεσημέρι δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι,
Το βράδυ δεν τρώω γιατί σε σκέφτομαι
Τη νύχτα δεν κοιμάμαι γιατί πεινάω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
24-06-09
22:55
Σʼ αγαπώ περισσότερο απ΄όσο μια ανθρώπινη καρδιά μπορεί να αγαπήσει,
περισσότερο απ΄όσο ένας ποιητής ονειρεύεται ή ένας ερωτευμένος αισθάνεται.
Είσαι το σύννεφο με το υπέροχο άρωμα που στάλθηκε απ΄τον παράδεισο,
για να ρίξει πάνω μου τη βροχή του, την ευλογημένη δροσιά.
Αισθάνομαι την καρδιά σου, τις φλέβες σου να κυλούν μέσα στις δικές μου,
χωρίς καμιά χαραμάδα ανάμεσα μας για να χωθεί ο ακάθαρτος κόσμος.
Η καρδιά μου στέκει απέναντι στη δική σου, αντικρίζει τη δίδυμη εικόνα της,
σαν δυο χέρια που πλέκονται σε αέρινο όρκο.
Μέσα μας κόκκινο κρασί ενώνεται με κόκκινο κρασί,
φτιάχνουν μείγμα μεθυστικό από άρωμα, αύρα και δροσιά του πρωινού.
Η έμπνευση μου κατοικεί μέσα στα μάτια σου,
τα χείλη σου ενώνονται με τα δικά μου και οδηγούν την ποίηση μου.
Σε σένα και σε μένα η φωτιά φουντώνει, χωρίς κανείς να ρίχνει ξύλα.
Μολονότι είμαστε ήρεμοι, η καταιγίδα ξεσπά μέσα μας.
Σ΄αγαπώ
Llyas Abu Shaaka
Llyas Abu Shaaka
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Katerina Kechaya
Νεοφερμένος
Η Katerina Kechaya αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 38 ετών και επαγγέλεται Δημοσιογράφος. Έχει γράψει 72 μηνύματα.
25-06-09
03:57
Αντρα παντοδυναμε,που ξορκιζεις με τη σαρκα τους ποθους της γυναικειας ψυχης. Που ανοιγεις τους ασκους του Αιολου σε παθη τοσο συχνα μπερδεμενα με την αφοσιωση , τη μητροτητα ,την ηθελημενη υποταγη. Με τη σωματικη επιβολη βρισκεις μυστικα κρυμμενα, διπλοκλειδωμενα στις αισθησεις του κορμιου μας. Στ'ονομα της ισοτητας σε παραμελω, σε μαχομαι και σε νικω χωρις η αφελης να καταλαβαινω πως νικιεμαι. Σε εκδικουμαι γιατι τοσο ευκολα με κερδιζεις,ενω εγω σε χρειαζομαι γυρω μου,πλαι μου, μεσα μου. Ποσο μ'αρεσουν οι γρηγορες απλες και λογικες αποφασεις σου, ενω εγω ειμαι συνθετη, μηχανορραφω ενω βαθυτατα πιστευω πως στη πραγματικοτητα θα τα εβγαζα μια χαρα περα με τουτη τη μανια μου. Συχνα, οχι παντα, χωρις εσενα ειμαι σαν ενα τριγωνο που του λειπει η μια πλευρα. Το κρυβω. Οπως και τον σεβασμο που σου 'χω. Τα κρυβω γιατι πλεον δεν πρεπει να φανερωνω τη συγκινηση που μου προκαλεις οπως και το οτι με μαγευεις σ'ολες τις μορφες σου.
Σαν πατερας, σαν φιλος, σαν εραστης.
Σαν πατερας, σαν φιλος, σαν εραστης.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
25-06-09
11:11
Η διαλεκτική του μίσους
Η αγάπη γέννησε το μίσος
Όπως η Εύα γέννησε τον Κάιν
Πλανεύτηκε πως ήθελε νʼ αγιάσει
Χωρίς τον Ρουβικώνα να διαβεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη
Φτερά, στα ουράνια να ανεβεί
Δίνει σανδάλια στον Ιάσονα
Καρδιά, τη Μήδεια να βρει
Χωρίς το μίσος η αγάπη
Πνοή ξεψυχισμένη, αναιμική
Στους ουρανούς να περιμένει
Δεν είναι καν απαντοχή
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη
Φτερά, στα ουράνια να ανεβεί
Δίνει σανδάλια στον Ιάσονα
Καρδιά, τη Μήδεια να βρει
Το μίσος γέννησε τον Άβελ,
Όπως η αγάπη γέννησε την Εύα
Προσφέρθηκε πως ήθελε να σκιάσει
Χωρίς ιμάτια, τον ήλιο να θωρεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη…
Την αγιότητα, χωρίς το μίσος
Και ένας θεός τη λοιδορεί
Την αγιότητα, χωρίς δαιμόνια
Μόνον ο ήλιος τη μπορεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη!
Η αγάπη γέννησε το μίσος
Όπως η Εύα γέννησε τον Κάιν
Πλανεύτηκε πως ήθελε νʼ αγιάσει
Χωρίς τον Ρουβικώνα να διαβεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη
Φτερά, στα ουράνια να ανεβεί
Δίνει σανδάλια στον Ιάσονα
Καρδιά, τη Μήδεια να βρει
Χωρίς το μίσος η αγάπη
Πνοή ξεψυχισμένη, αναιμική
Στους ουρανούς να περιμένει
Δεν είναι καν απαντοχή
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη
Φτερά, στα ουράνια να ανεβεί
Δίνει σανδάλια στον Ιάσονα
Καρδιά, τη Μήδεια να βρει
Το μίσος γέννησε τον Άβελ,
Όπως η αγάπη γέννησε την Εύα
Προσφέρθηκε πως ήθελε να σκιάσει
Χωρίς ιμάτια, τον ήλιο να θωρεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη…
Την αγιότητα, χωρίς το μίσος
Και ένας θεός τη λοιδορεί
Την αγιότητα, χωρίς δαιμόνια
Μόνον ο ήλιος τη μπορεί
Δίνει φτερά το μίσος στην αγάπη!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mish kardia
Νεοφερμένος
Η mish kardia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών. Έχει γράψει 2 μηνύματα.
28-09-09
15:16
Κείμενο
Το παρακατω κειμενο το εγραψα εγω και ειναι μεσα απο την καρδια μου... Δν ειναι κατι ωραιο αλλα θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας και να μου πειτε την γνωμη σας...
Ολα τελειωσαν... Μια αγαπη... Ενας ερωτας..2 ανθρωποι... Μια ζωη .. Η δικια μου... Ολα χαθηκαν... Με ενα τελος... Με ενα τελος... Που εφερε τα πανω κατω... Αλλαξε ολη μου την ζωη... Ολο μου το ειναι... Αλλαξε τα παντα στην ζωη μου... Οι συνηθειες μου... Ο υπνος μου... Το γελιο μου... Η ευτυχια μου... Μου ολα χαθηκαν... Με ενα τελος... Μια λεξη καταστροφη... Μια καταραμμενη λεξη... Μια λεξη δηλητηριο... Που το εχυσε... Στην ζωη μου και αλλαξε τα παντα... Ολα φυγανε... Η ηρεμια μου .... Η ειρηνη μου... Η αγαπη... Η γαληνια... Εκεινος... Οχι ομως... Ο πονος οι αναμνησεις... Τα δακρυα... Η μορφη του... Τα συναισθηματα μου για αυτον... Ειμαι μιση... Ειμαι ενα τιποτα... Μια μιση καρδια... Μια καρδια ραγισμενη... Πληγωμενη... Μια καρδια φοβισμενη... Μηπως δν τα καταφερει... Νιωθει πεθαμενει... Νιωθει οτι δν υπαρχει λογος να ζει... Πεθανε μαζι με την λεξη τελος... Ειμαι ματια... Δακρυσμενα... Ματια που κρυβουν... Πονο μεσα τους ματια που κοιτανε... Μονο οπου θελουν οι αλλοι... Κανουν μονο οτι θελουν... Οι αλλοι αλλα μεσα... Τους πονανε... Και ας δειχνουνε χαρουμενα... Νιωθω σαν ενα αντικειμενο που θελει να βγαλει φωνη αλλα δν μπορει θελω να φωναξω να ουρλιαξω,,, να του πω.......''σ'αγαπω''....Αλλα δν μπορω... Δν υπαρχω... Δν ζω... Δν εχω φωνη... Ολα τελειωσαν... Μαζι και εγω ηρθε... Το τελος... Το οριστικο τελος...
Το παρακατω κειμενο το εγραψα εγω και ειναι μεσα απο την καρδια μου... Δν ειναι κατι ωραιο αλλα θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας και να μου πειτε την γνωμη σας...
Ολα τελειωσαν... Μια αγαπη... Ενας ερωτας..2 ανθρωποι... Μια ζωη .. Η δικια μου... Ολα χαθηκαν... Με ενα τελος... Με ενα τελος... Που εφερε τα πανω κατω... Αλλαξε ολη μου την ζωη... Ολο μου το ειναι... Αλλαξε τα παντα στην ζωη μου... Οι συνηθειες μου... Ο υπνος μου... Το γελιο μου... Η ευτυχια μου... Μου ολα χαθηκαν... Με ενα τελος... Μια λεξη καταστροφη... Μια καταραμμενη λεξη... Μια λεξη δηλητηριο... Που το εχυσε... Στην ζωη μου και αλλαξε τα παντα... Ολα φυγανε... Η ηρεμια μου .... Η ειρηνη μου... Η αγαπη... Η γαληνια... Εκεινος... Οχι ομως... Ο πονος οι αναμνησεις... Τα δακρυα... Η μορφη του... Τα συναισθηματα μου για αυτον... Ειμαι μιση... Ειμαι ενα τιποτα... Μια μιση καρδια... Μια καρδια ραγισμενη... Πληγωμενη... Μια καρδια φοβισμενη... Μηπως δν τα καταφερει... Νιωθει πεθαμενει... Νιωθει οτι δν υπαρχει λογος να ζει... Πεθανε μαζι με την λεξη τελος... Ειμαι ματια... Δακρυσμενα... Ματια που κρυβουν... Πονο μεσα τους ματια που κοιτανε... Μονο οπου θελουν οι αλλοι... Κανουν μονο οτι θελουν... Οι αλλοι αλλα μεσα... Τους πονανε... Και ας δειχνουνε χαρουμενα... Νιωθω σαν ενα αντικειμενο που θελει να βγαλει φωνη αλλα δν μπορει θελω να φωναξω να ουρλιαξω,,, να του πω.......''σ'αγαπω''....Αλλα δν μπορω... Δν υπαρχω... Δν ζω... Δν εχω φωνη... Ολα τελειωσαν... Μαζι και εγω ηρθε... Το τελος... Το οριστικο τελος...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
12-10-09
21:44
Ἐρωτικό
Λένα Παππά
Εἶδα ὄνειρο ἤμουν μαζί σου πλάϊ στήν θάλασσα
ἡ ἥλιος ἔλιωνε τόν κόσμο
κι ἐσύ γελοῦσες φέγγοντας τίς φλέβες μου
ἅπλωνα τό χέρι ἐτσιδά καί σʼἄγγιζα
ἠλεκτρισμένη
λάβα και μύρο χυνόμουν ὅλη κι ἔρρεα
πρός ἐσένα.
Μέ κοίταζες κι οἱ θάνατοί μου ὅλοι πέθαιναν
κι ὅλα τά πράγματα πού δέν μέ ξέραν
τραγουδοῦσαν τʼ ὄνομά μου
ριγοῦσα ἀπό τήν ἡδονή τῆς πεταλούδας πού φτερώνει
καί σκίζει τό κουκούλι της βγαίνοντας στῶν ἀνθῶν τό φῶς.
Κι ὅπως τά ὄνειρα δέν ἔχουν λογική
σέ πῆρα σάν μωρό στήν ἀγκαλιά καί σέ κανάκεψα
τόσο γλυκά πού κουλουριάστηκες στά σωθικά μου
κι ἔγινα ἡ εὐτυχισμένη σου μητέρα.
Τώρα πατώ στά νύχια μήν ξυπνήσω
τήν ἀπουσία σου
πουθενά δέν κοιτάζω μήν τυχόν καί φύγει
ὁ μαγεμένος ὕπνος ἀπʼ τά βλέφαρά μου
καί δῶ ἀδειανή, θανατωμένη τήν ζωή μου
καί παραλοΐσω.
Λένα Παππά
Εἶδα ὄνειρο ἤμουν μαζί σου πλάϊ στήν θάλασσα
ἡ ἥλιος ἔλιωνε τόν κόσμο
κι ἐσύ γελοῦσες φέγγοντας τίς φλέβες μου
ἅπλωνα τό χέρι ἐτσιδά καί σʼἄγγιζα
ἠλεκτρισμένη
λάβα και μύρο χυνόμουν ὅλη κι ἔρρεα
πρός ἐσένα.
Μέ κοίταζες κι οἱ θάνατοί μου ὅλοι πέθαιναν
κι ὅλα τά πράγματα πού δέν μέ ξέραν
τραγουδοῦσαν τʼ ὄνομά μου
ριγοῦσα ἀπό τήν ἡδονή τῆς πεταλούδας πού φτερώνει
καί σκίζει τό κουκούλι της βγαίνοντας στῶν ἀνθῶν τό φῶς.
Κι ὅπως τά ὄνειρα δέν ἔχουν λογική
σέ πῆρα σάν μωρό στήν ἀγκαλιά καί σέ κανάκεψα
τόσο γλυκά πού κουλουριάστηκες στά σωθικά μου
κι ἔγινα ἡ εὐτυχισμένη σου μητέρα.
Τώρα πατώ στά νύχια μήν ξυπνήσω
τήν ἀπουσία σου
πουθενά δέν κοιτάζω μήν τυχόν καί φύγει
ὁ μαγεμένος ὕπνος ἀπʼ τά βλέφαρά μου
καί δῶ ἀδειανή, θανατωμένη τήν ζωή μου
καί παραλοΐσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
12-10-09
22:05
Έρωτα, που ορμάς και γεμίζεις την πλάση,
που στ΄ απαλά τα μάγουλα
της κόρης νυχτερεύεις,
που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια (...)
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις.
Σοφοκλής, Αντιγόνη
που στ΄ απαλά τα μάγουλα
της κόρης νυχτερεύεις,
που σεργιανάς τις θάλασσες
και των ξωμάχων τα κατώφλια (...)
φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις.
Σοφοκλής, Αντιγόνη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Μηχανικός αεροσκαφών και μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
12-10-09
22:41
Κωνσταντίνος Καβάφης
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
[1913]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
12-10-09
22:53
Το "Οσο μπορεις" του Καβαφη τελικα εχει πολυ σουξε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
23-10-09
14:38
ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
"Η Αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της , και δεν παίρνει τίποτα παρά απο τον εαυτό της.
Η Αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται , γιατί η Αγάπη αρκείται στην Αγάπη.
Όταν αγαπάς , δε πρέπει να λες :"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγω βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης , γιατί η Αγάπη,θα σε βρεί άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η Αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός απο την εκπλήρωση της .Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες , ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι, που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς απο την ίδια τη γνώση σου της αγάπης.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεται το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης .
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ΄ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ΄έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου".
"Η Αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της , και δεν παίρνει τίποτα παρά απο τον εαυτό της.
Η Αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται , γιατί η Αγάπη αρκείται στην Αγάπη.
Όταν αγαπάς , δε πρέπει να λες :"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγω βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".
Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης , γιατί η Αγάπη,θα σε βρεί άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η Αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός απο την εκπλήρωση της .Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες , ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι, που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.
Να πληγωθείς απο την ίδια τη γνώση σου της αγάπης.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμη μέρα αγάπης.
Να αναπαύεται το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης .
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ΄ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ΄έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
31-10-09
02:47
...στην αρχη τιποτα...ενα σαστισμα για σενα και για μενα.οταν τα ξεχασα ολα το σωμα μου εξαφανιστηκε.θελησα να ανοιξω τα ματια,αλλα φοβηθηκα πολυ και δεν τα ανοιξα.επειτα επαψα ακομα περισσοτερο να υπαρχω...λιγο λιγο αρχισα να μην εχω ουτε καν την ψυχη μου.ενιωσα πως ημουν μια μεγαλη αβυσος σε σχημα πηγαδιου,νιωθοντας αοριστα πως ολοκληρο το συμπαν -με τα σωματα και τις ψυχες του-βρισκοταν πολυ μακρια.και τοτε αρχισα να νιωθω τη μεγαλη φρικη-αχ,και να μπορουσα να τη νιωσω ξανα!-,αφου αυτο το πηγαδι εβλεπε στο εσωτερικο του εαυτου του, στο εσωτερικο οχι του ειναι μου η του ειναι-πηγαδιου μου,αλλα στο εσωτερικο του εαυτου του,δεν ξερω πως... f.pessoa
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
07-11-09
15:05
Tου Σεληνιαζόμενου
Καρέλλη Ζωή
Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!
Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,
που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,
ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.
Eσύ, η τόσο υπέροχα αδιάφορη που κατέχεις
του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια,
Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο
δίχως απάντηση,
γνωρίζεις
κι όμως δεν απαντάς.
Eσύ που μ' αφήνεις,
ενώ τόσο με κρατάς δεμένον
στην γοητεία σου.
Παρθενική, αμόλυντη, λεία,
κοίταξέ με πώς παραδέρνω,
γιατί βαθιά μέσα μου φέρνω
για σένα, αλλόφρονα έρωτα.
Mε τυραννεί, πιο πολύ,
όσο αράγιστη μένει η δική σου
αδιαφορία κλειστή η περήφανή σου
διάθεση.
Ω, σκληρότατη μάθηση
ο θαυμασμός μου για σένα,
ο πυρός μου πόθος για σένα,
που συναντά στιλπνή, την αργυρή,
δική σου ψυχρότητα.
Mη μ' αφήνεις να παιδεύομαι.
Zητώ να σε προφτάσω και συ
γνωρίζεις τη διαφορά σου απρόσιτη.
Aνέφικτη, πώς να φύγω απ' το φως σου,
απ' τη δική σου φανταστική παρουσία
πώς ν' αποσπαστώ;
Zητώ καθώς παραδέρνω,
να γνωρίσω διπλό, εκείνον τον έρωτα
που μονάχος μου φέρνω.
Καρέλλη Ζωή
Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!
Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,
που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,
ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.
Eσύ, η τόσο υπέροχα αδιάφορη που κατέχεις
του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια,
Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο
δίχως απάντηση,
γνωρίζεις
κι όμως δεν απαντάς.
Eσύ που μ' αφήνεις,
ενώ τόσο με κρατάς δεμένον
στην γοητεία σου.
Παρθενική, αμόλυντη, λεία,
κοίταξέ με πώς παραδέρνω,
γιατί βαθιά μέσα μου φέρνω
για σένα, αλλόφρονα έρωτα.
Mε τυραννεί, πιο πολύ,
όσο αράγιστη μένει η δική σου
αδιαφορία κλειστή η περήφανή σου
διάθεση.
Ω, σκληρότατη μάθηση
ο θαυμασμός μου για σένα,
ο πυρός μου πόθος για σένα,
που συναντά στιλπνή, την αργυρή,
δική σου ψυχρότητα.
Mη μ' αφήνεις να παιδεύομαι.
Zητώ να σε προφτάσω και συ
γνωρίζεις τη διαφορά σου απρόσιτη.
Aνέφικτη, πώς να φύγω απ' το φως σου,
απ' τη δική σου φανταστική παρουσία
πώς ν' αποσπαστώ;
Zητώ καθώς παραδέρνω,
να γνωρίσω διπλό, εκείνον τον έρωτα
που μονάχος μου φέρνω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
05-12-09
19:45
Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Γ. Ρίτσος
Εαρινή Συμφωνία
Εαρινή Συμφωνία
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
11-12-09
23:30
Ερωτικοι στιχοι απο ποιηματα του Τασου Λειβαδιτη...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Alexxandra
Νεοφερμένος
Η Αλεξάνδρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 43 ετών και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 46 μηνύματα.
12-12-09
09:26
Δεν είν' ανάγκη να το πεις
δεν ειν' ανάγκη,
οτι σε χάνω, μ' αυτά που κάνω
Εκεί που πάω , και σε ξεχνάω
δεν ειν' ανάγκη να το πείς , δεν είν' ανάγκη.
δεν είν' ανάγκη να το πεις δεν ειν' ανάγκη,
έτσι που πάω, θα σε ζητάω.
Ετσι που κάνω, πως θα σε ψάχνω,
δεν ειν' ανάγκη να το πεις , δεν είν 'ανάγκη.
Εχω μάτια και βλέπω, όσα θέλω να δω,
κι αν μου λες πως σε χάνω,
τότε εγώ τι να πω.
Εχω μάτια και βλέπω,
όσα θέλω να δω,
μα εσύ με θυμάσαι,
όταν φεύγω εγώ.
Δεν ειν' ανάγκη να το πεις δεν ειν' ανάγκη,
πως είναι ώρα να φύγω τώρα
να με ξεχάσεις, να ησυχάσεις
δεν ειν' ανάγκη να το πεις δεν είν' ανάγκη.
Εχω μάτια και βλέπω όσα θέλω να δω
κι αν μου λές πως σε χάνω,
τότε εγώ τι να πω.
Εχω μάτια και βλέπω, όσα θέλω να δω
μα εσύ με θυμάσαι, όταν φεύγω εγώ.
www.youtube.com/watch?v=OrhM-NdrrAo
Αν και δεν ειναι ο αγαπημένος μου..οι στίχοι ομως σε αυτο το τραγούδι ειναι εκπληκτικοί..
δεν ειν' ανάγκη,
οτι σε χάνω, μ' αυτά που κάνω
Εκεί που πάω , και σε ξεχνάω
δεν ειν' ανάγκη να το πείς , δεν είν' ανάγκη.
δεν είν' ανάγκη να το πεις δεν ειν' ανάγκη,
έτσι που πάω, θα σε ζητάω.
Ετσι που κάνω, πως θα σε ψάχνω,
δεν ειν' ανάγκη να το πεις , δεν είν 'ανάγκη.
Εχω μάτια και βλέπω, όσα θέλω να δω,
κι αν μου λες πως σε χάνω,
τότε εγώ τι να πω.
Εχω μάτια και βλέπω,
όσα θέλω να δω,
μα εσύ με θυμάσαι,
όταν φεύγω εγώ.
Δεν ειν' ανάγκη να το πεις δεν ειν' ανάγκη,
πως είναι ώρα να φύγω τώρα
να με ξεχάσεις, να ησυχάσεις
δεν ειν' ανάγκη να το πεις δεν είν' ανάγκη.
Εχω μάτια και βλέπω όσα θέλω να δω
κι αν μου λές πως σε χάνω,
τότε εγώ τι να πω.
Εχω μάτια και βλέπω, όσα θέλω να δω
μα εσύ με θυμάσαι, όταν φεύγω εγώ.
www.youtube.com/watch?v=OrhM-NdrrAo
Αν και δεν ειναι ο αγαπημένος μου..οι στίχοι ομως σε αυτο το τραγούδι ειναι εκπληκτικοί..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Alexxandra
Νεοφερμένος
Η Αλεξάνδρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 43 ετών και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 46 μηνύματα.
12-12-09
09:27
δεν ειναι ομως ποιημα...σορρυ!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 42 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
