Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[Neraida]

Ερωτικό
Τάσος Λειβαδίτης



Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου έσκυβε και με ρωτούσε.
Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά - θυμάσαι; - μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.

Α, θα 'θελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα
γόνατα που σε γεννήσανε για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου
να κρύψω σα φυλαχτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ' το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ' έχει δει γυμνή πριν από μένα να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη,
σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ' τον έρωτα εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
-σ΄αναζητάω
σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ΄ένα σπίτι που ΄πιασε φωτιά.
-θα σ΄ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μια μεγάλης γιορτής

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Aν και υγράνθηκαν λίγο τα μάτια μου ακούγοντας την απαγγελία, να διαφωνήσω λίγο... η αγάπη δεν είναι το ποδοπάτημα που κλείνει το ποίημά του ο Λειβαδίτης. Η αντιπρότασή μου (προσέξτε τους στίχους) :

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Μενέλαος Λουντέμης

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JennyV]

Your Angel...

... i feel your touch,your feathered wings
you are close embrace,my heart it sings
Guardian angels feels my tears,
hold my hand and ease my fears
Watching,helping keep me safe,waiting in your special place
... An angels love,is always true
on that you can depend
They always stand behind you and will always be your friend
thunks for being my angel friend,
i will be hera for you until the end...
Angels from heaven above,
come to earth to send us love
Golden Halos,feathering wings
love and passion they will bring...
IF YOU SEE AN ANGEL,LUCKY YOU
BECAUSE IN SOME PEOPLE ANGELS AREN'T TRUE...
smiletime.pblogs.gr/2008/06/272674.html

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[maroula_z]

[FONT=&quot]Πάθος

Ω! τα μάτια, τα μάτια σου
που όλο χρώματʼ αλλάζουν,
με γητεύουν τα μάτια σου
και βαθιά με σπαράζουν.

Μες στα χέρια -τα χέρια σου-
τα γερά, τʼ ατσαλένια,
τρεμουλιάζουν τα χέρια μου
σαν πουλιά λαβωμένα!

Και το σώμα, το σώμα σου,
νευρικό κι αντριωμένο,
πως το λιώνει το σώμα μου
το βαριά κουρασμένο.

[/FONT]Μ υ ρ τ ι ώ τ ι σ σ α

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

somewhere i have never travelled

somewhere i have never travelled, gladly beyond
any experience, your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near

your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully, mysteriously) her first rose

or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully, suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;

nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility: whose texture
compels me with the colour of its countries,
rendering death and forever with each breathing

(i do not know what it is about you that closes
and opens; only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody, not even the rain, has such small hands


e. e. cummings​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Oralee]

Κώστας Ουράνης
Ερωτικό

Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ'αγαπώ
ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα'

Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,
αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,
δεν μπορώ να ξέρω.

Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου
άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα
μπήκε στη ζωή μου'

Ολα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου
σκορπισε η χαρά,
σαν στα βαλτοτόπια που τα πλυμμυρίζουν
ζωντανά νερά.

Εχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα
κι ό,τι είχα ποθήσει:
Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη
που δεν είχα ζήσει.

Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από να
μαγικό γυαλί
κι απ' ό,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη
τόσο πιο πολύ,

πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα
φύγει πάλι πίσω
κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,
-κάλλιο να μην ζήσω .

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (απόσπασμα, Διονύσιος Σολωμός)

Έστησʼ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,
Kιʼ η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,
Kαι μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
Aνάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.
Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
Xύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
Kαι παίρνουνε το μόσχο της, κιʼ αφήνουν τη δροσιά τους,
Kιʼ ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
Tρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.
Έξʼ αναβρύζει κιʼ η ζωή, σʼ γη, σʼ ουρανό, σε κύμα.
Aλλά στης λίμνης το νερό, πʼ ακίνητό ʼναι κι άσπρο,
Aκίνητʼ όπου κιʼ αν ιδής, και κάτασπρʼ ώς τον πάτο,

​

Mε μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξʼ η πεταλούδα,
Που ʼχʼ ευωδίσει τς ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.
Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ʼδες·
Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
Oυδʼ όσο κάνʼ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
Γύρου σε κάτι ατάραχο πʼ ασπρίζει μες στη λίμνη,
Mονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
Kιʼ όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γλυκερια]

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ʽΙσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.

Pablo Nerouda

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Είκοσι ποίηματα αγάπης και ένα τραγούδι απελπισμένο
Pablo Neruda

Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.

Παράδειγμα, να έγραφα : "έναστρη είναι η νύχτα,
κι αναρριγούνε, ζαφειριά, τ' αστέρια εκεί μακριά ".

Γυρνάει ο νύχτιος άνεμος και τραγουδάει στα αιθέρια.

Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Την αγαπούσα και συχνά και κείνη μ αγαπούσε.

Νύχτες σαν την αποψινή την κράτησα στα χέρια μου.
Τόσες φορές τη φίλησα κάτω απ' τον άσωστο ουρανό.

Μ' αγάπησε, κι εγώ συχνά την αγαπούσα.
Τ´ασάλευτα μεγάλα μάτια της πώς να μην τ' αγαπήσω.

Μπορώ να γράψω απόψε τους πιο θλιμμένους στίχους.
Να σκεφτώ : δεν την έχω. Να νιώσω : είναι χαμένη .

Ν' ακούω την άπειρη νυχτιά, δίχως αυτήν πιο απέραντη.
Να πέφτει ο στίχος στην ψυχή σαν τη δροσιά στη χλόη.

Δεν είναι που δεν μπόρεσε να την κρατήσει η αγάπη μου.
Είναι πούχει άστρα, και αυτή δε βρίσκεται κοντά μου.

Αυτό είν όλο . Τραγουδάει κάποιος μακριά. Μακριά.
Δεν παίρνει απόφασ' η καρδιά ότι την έχει χάσει .

Ψάχνει η ματιά μου να τη βρεί, κοντά μου να τη φέρει.
Ψάχνει η καρδιά μου όμως αυτή δε βρίσκεται μαζί μου.

Ίδια η νύχτα που λευκά δείχνει τα ίδια δέντρα.
Ίδιοι κι εμείς οι αλλοτινοί, όμως όχι πια ίδιοι.

Βέβαια, πια δεν την αγαπώ, μα πόσο την αγάπησα.
Τον άνεμο ήθελε η φωνή μου για ν' αγγίξει τα αυτιά της.

Αλλουνού . Θα 'ναι αλλουνού . Ως ήταν των φιλιών μου.
Το φωτεινό της το κορμί, η φωνή.Τ' απέραντα της μάτια.

Βέβαια πια δεν την αγαπώ. Μα ίσως την αγαπάω.
Τόσο βραχύς είν ο έρωτας, κι η λησμονιά τόσο μεγάλη.

Δεν παίρνει απόφασ' η καρδιά ότι την έχει χάσει.
Γιατί μια νύχτα σαν κι αυτή στα χέρια μου την είχα,

αν κι είναι, τούτος, ο στερνός καημός που μου 'χει δώσει
Και τούτοι οι στίχοι οι στερνοί, που έγραψα για κείνην.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Ο νερούδα είναι συγκίνηση.
Χαίρομαι που μιλάω ισπανικά γιατί μπορώ να το διαβάζω και να τον ακούω στη γλώσσα του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Ο νερούδα είναι συγκίνηση.
Χαίρομαι που μιλάω ισπανικά γιατί μπορώ να το διαβάζω και να τον ακούω στη γλώσσα του.

+1
και για οσους δεν ξερουν ισπανικα...

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να γράψω για παράδειγμα: "Η νύχτα είναι αστροφώτιστη,
και τρεμοπαίζουν, γαλάζια, τ' αστέρια, στα μάκρη".
Ο άνεμος της νύχτας περιστρέφεται στον ουρανό και τραγουδάει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, κι ήταν φορές που κι εκείνη μ' αγάπησε.
Σε νύχτες σαν κι αυτή την είχα στην αγκαλιά μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω απ' τον άπειρο ουρανό.
Εκείνη με αγάπησε, κι ήταν φορές που και εγώ την αγαπούσα.
Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα ορθάνοιχτα μάτια της.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να αισθανθώ πως την έχασα.
Ν' ακούσω την απέραντη νύχτα, πιο απέραντη δίχως εκείνη.
Κι ο στόχος πέφτει στην ψυχή σαν τη δροσιά στα χόρτα.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.
Η νύχτα είναι αστροφώτιστη κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακριά κάποιος τραγουδάει. Μακριά.
Η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσω η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, κι εκείνη δεν είναι μαζί μου.
Η ίδια η νύχτα που κάνει ν' ασπρίζουν τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι του τότε, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά πόσο την αγάπησα.
Η φωνή έψαχνε τον άνεμο για ν' αγγίξει την ακοή της.
Σε άλλον. Θα ανήκει σε άλλον. Όπως και πριν από τα φιλιά μου.
Η φωνή της, το φωτεινό σώμα της. Τα άπειρα μάτια της.
Δεν την αγαπώ πια, είναι βέβαιο, αλλά μπορεί και να την αγαπώ.
Πόσο διαρκεί η αγάπη, πόσο διαρκεί η λησμονιά.
Επειδή σε νύχτες σαν κι αυτή που την είχα στην αγκαλιά μου,
η ψυχή μου λυπάται που την έχει χάσει.
Ακόμα κι αν αυτός είναι ο τελευταίος μου πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι που γράφω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Προσανατολισμοί
Οδυσσέας Ελύτης

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

PAUL ELUARD

ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑ Νʼ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΗΣΩ ΤΟΥΣ ΠΟΘΟΥΣ ΜΟΥ

Αγάπη μου για νʼ αναπαραστήσω τους πόθους μου
Έπιασα κι έβαλα τα χείλη σου στον ουρανό που μίλαγες
Απαράλλαχτα έτσι σαν άστρο
Τα φιλιά σου μέσα στην ολοζώντανη νύχτα
Και τον ολκό των μπράτσων σου ολόγυρά μου
Σαν τη φλόγα εκείνη που σημαίνει άλωση
Τα όνειρά μου είναι στον κόσμο
Φωτεινά και ατέρμονα.

Κι όταν δεν είσαι εκεί
Ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ο Δεκέμβρης του 1903
Π. Καβάφης

Κι' αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω -
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέραις του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
ταις λέξεις και ταις φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι' αν περνώ, όποιαν ιδέα κι' αν λέγω.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

ΑΦΙΕΡΩΣΗ 1980
Νίκος Δήμου


Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.

Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –

Σʼ αγαπώ τρυφερά και σʼ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Roberto Cantoral: Στιχουργός/Συνθέτης από το Μεξικό. Αρκετά διάσημος στη χώρα του.

Το ποίημά είναι απλούλι αλλά γλυκούλι.
Πρώτη φορά το άκουσα μελοποιημένο σε ένα ροκ φεστιβάλ από τους breeders (αμερικανικό ροκ συγκρότημα) και είχε πλάκα γιατί η προφορά της τύπισσας μιλώντας ισπανικά είναι χαριτωμένη... αλλά όχι σωστή στο ελάχιστο.



και εδώ σε μία πιο traditional version

.


Κι εδώ οι στίχοι (σοζ, είναι στα ισπανικά και ντρέπομαι να μεταφράσω, ίσως το κάνω κάποια στιγμή).

REGALAME ESTA NOCHE

No quiero que te vayas
la noche está muy fría
abrígame en tus brazos
hasta que vuelva el día.

Mi almohada esta impaciente
de acariciar tu cara
tal vez te dé un consejo
tal vez no diga nada.

Mañana muy temprano
platicarás conmigo
y si estás decidida
a abandonar el nido

Entonces será en vano
tratar de detenerte
regálame esta noche
retrásame la muerte.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Ο αγαπημένος μου λατινοαμερικάνος ποιητής.
Από Ουρουγουάη.

Mario Benedetti.

Βασικό μοτίβο του είναι η αγάπη/ένταση,παρουσία,απουσία,απώλεια της.

Στο ίντερνετ έχω βρει ελάχιστα ποιήματα του μεταφρασμένα, αλλά είναι σκέτη συγκίνηση.
Νομίζω κυκλοφορεί κάποιο βιβλίο του στα ελληνικά.

Επιφυλάσσομαι να μεταφράσω κανένα, αν και το θεωρώ λίγο ... ύβρη.

Για την ώρα μόνο για τους ισπανόφωνους.
Υπάρχει και μία ταινία πολύ όμορφη, λέγεται "Εl lado oscuro del corazon" όπου απαγγέλονται στίχοι του.

Αποσπάσματα (οι μεταφράσεις είναι σε ελεεινά αγγλικά ):



και μία άσχετη ωραία σκηνή
όπου σκάει μύτη ο Benedetti απαγέλλωντας ποιημά του στα Γερμανικά.


A και ένα ποιήμα του, για να μη βγούμε και οοφ τόπικ.


[FONT=&quot]TÁCTICA Y ESTRATEGIA[/FONT]
[FONT=&quot].[/FONT]
Mi táctica es
mirarte
aprender como sos
quererte como sos
.
mi táctica es
hablarte
y escucharte
construir con palabras
un puente indestructible
.
mi táctica es
quedarme en tu recuerdo
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
pero quedarme en vos
.
mi táctica es
ser franco
y saber que sos franca
y que no nos vendamos
simulacros
para que entre los dos
.
no haya telón
ni abismos
.
mi estrategia es
en cambio
más profunda y más
simple
mi estrategia es
que un día cualquiera
no sé cómo ni sé
con qué pretexto
por fin me necesites

Ποιήματα του στα ισπανικά εδώ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Επιφυλάσσομαι να μεταφράσω κανένα, αν και το θεωρώ λίγο ... ύβρη.

Μην το θεωρείς και πιάσε δουλεία, Εδαδούνι.
Η μετάφραση του αυθορμήτου έξω απο νόρμες πλημμυρίζει από ευαισθησία, συγκίνηση, νοσταλγία.
Κι όταν αυτό που μεταφράζεις αποπνέει τα γίδια, τότε τετραγωνίζεις το συναίσθημα!

MARIO BENEDETTI / ES EVIDENTE
Es evidente que Dios me concedió un destino oscuro.
Ni siquiera cruel... Simplemente oscuro.
Es evidente que me concedió, una tregua.

Al principio, me resistí a creer que eso pudiera ser la
felicidad... Me resistí con todas mis fuerzas, después
me dì por vencido, y lo creí.

Pero no era la felicidad, era sólo una tregua.
Ahora estoy otra vez metido en mi destino.
Y es más oscuro que antes... Mucho más.

και...

MARIO BENEDETTI (1920) / UNA MUJER DESNUDA EN LO OSCURO

Una mujer desnuda y en lo oscuro
tiene una claridad que nos alumbra
de modo que si ocurre un desconsuelo
un apagón o una noche sin luna
es conveniente y hasta imprescindible
tener a mano una mujer desnuda.

Una mujer desnuda y en lo oscuro
genera un resplendor que da confianza
entonces dominguea el almanaque
vibran en su rincón las telaranas
y los ojos felices y felinos
miran y de mirar nunca se cansan.

Una mujer desnuda y en lo oscuro
es una vocación para las manos
para los labios es casi un destino
y para el corazón un despilfarro
una mujer desnuda es un enigma
y siempre es una fiesta descifrarlo.

Una mujer desnuda y en lo oscuro
genera una luz propia y nos enciende
el cielo raso se convierte en cielo
y es una gloria no ser inocente
una mujer querida o vislumbrada
desbarata por una vez la muerte.

Θα το εκλάβω σαν το απόλυτο χ-μας present.
...αλήθεια.

"Επαίτης σου"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Εδάδ]

Ποιήματα αγάπης....

Ή έλλειψης της?

Η αγάπης κουρασμένης??

Θα με βγάλετε οφφ τόπικ?(αν ξέφυγα κάντε το!!)





















Βράδυ Σαββάτου, τους συναντάω στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα, τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμα της, αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.

Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια που δε λένε τίποτα πια μεταξύ τους, σαν να τα έχουν πει όλα, που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής, τα τείχη που τους προστάτευαν κατέρρευσαν χωρίς να το πάρουν είδηση.

Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι που το κονιορτοποίησαν;

Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους ήσυχα, ξέπνοα, απόντες από το παρόν τους για λίγο, όσο να ανάψει το φανάρι.

Δεν μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.

Εκείνος στο τιμόνι τραβηγμένος στην άκρη κοιτάζει έξω από το παράθυρο όχι το δρόμο αλλά τη ζωή του, κι εκείνη σφιγμένη στη άλλη άκρη γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.

Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα η μήπως από χρόνια μέσα τους;
Ούτε ένα βλέμμα δε χαρίζουν ο ένας στον άλλο σαν να μη τους περισσεύει, σαν να τα ξοδέψανε όλα, κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα, σα να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα υπάρχει το όχι έξω κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.

Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, ανεμικές υποσχέσεις πως όλα αύριο θα' ναι αλλιώς, δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρουν γιατί.

Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία, μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο που κουραστήκαν η βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δε μπορεί θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.

Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του αλλά εκείνοι ακούνε το κονσέρτο για
έναν άνθρωπο,
μια λύπη,
ένα παράπονο,
σιγοψιθυρίζουν την ωδή που έχει γραφτεί για τη πλήξη και τη μοναξιά.
Πόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.

Περιμένουν πως και πώς να δραπετεύσουν από τη μέσα τους ξενιτιά.

Τους βλέπω να ξεκινούν αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.