Ποιήματα αγάπης για τους συλλέκτες

[Isiliel]

Ψηφίζω να μη σε βγάλουμε!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Φωνή απ' τη θάλασσα
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή​

φωνή που μπαίνει​

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί.​

[SIZE=+0]Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,[/SIZE]​

τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιητές μεγάλοι,​

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.​

Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,​

όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη​

σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.​

Φέρνει μηνύματα στις ψυχές δροσάτα​

η μελωδία της. Τα περασμένα νιάτα​

θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καημό.​

Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,​

αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε​

μες στων κυμάτων τον γλυκό ανασασμό.​

Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,​

ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.​

Και σαν κοιτάζεις την υγρή της πεδιάδα,​

σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,​

τον κάμπο της που ναι κοντά και τόσο μακρινός,​

Της θάλασσας ο πόθος θα πει μια λέξη​

το κύμα απ' τον έρωτά του, και θα βρέξει​

με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ÉMILE VERHAEREN

ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ

Κάποια βραδιά μου μίλησες με τόσο ωραία λόγια
που τα λουλούδια σίγουρα που εγέρναν προς εμάς
μας αγαπήσαν ξαφνικά και για να μας αγγίξει
ένα απʼ αυτά στα γόνατά μας έπεσε απαλά.

Μού ʼλεγες για τα ερχόμενα χρόνια που σαν οπώρες
ώριμες θα προσφέρονταν σʼ εμάς να τρυγηθούν,
πως θα χτυπούσε ο κώδωνας βαρύς των πεπρωμένων
και πόσο θʼ αγαπιόμασταν σιμά στα γηρατειά.

Αγαπημένο αγκάλιασμα με τύλιγε η φωνή σου
και φλόγα ωραία κι ήσυχη λαμπάδιαζε η καρδιά
που χωρίς φόβο θα μπορούσα νά ʼβλεπα νʼ ανοίγουν
οι δρόμοι οι κακοτράχαλοι στο μνήμα που οδηγάν.

Μετάφραση: Αλέξανδρος Μπάρας.
Από το βιβλίο: Αλέξανδρος Μπάρας, «Προσεγγίσεις στη γαλλική ποίηση», Πρόσπερος, Αθήνα 1986, σελ. 62.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ

Τʼ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΜΕ

Δεν ήσαν περαστικοί κομήτες
ούτε καν στιγμιαίοι διάττοντες
τʼ αστέρια που ονειρευτήκαμε –
το πολύ καύτρες μέσα στη νύχτα
απʼ τα τσιγάρα που τινάζαμε
κι η πύρινη τροχιά τους
μόλις που πρόφταινε να λάμψει.
Αυτό το λίγο ήταν που γέμιζε τη ζωή μας
κι αν κάποτε μιλούσαμε για θάνατο
με σιγουριά τον βάζαμε γιʼ αργότερα.

Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Νέα χάραξη», Κέδρος, Αθήνα 2008, σελ. 70.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Pablo Neruda

Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο πλατύ σαν τη γη, τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια σου έδωσα, αλλά περπάτησες με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια στη φωτιά, σβήνοντάς τη.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Δεν σταμάτησα τον αγώνα. Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή, για την ειρήνη, για το ψωμί όλων, αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου και σε κοίταξα όπως ποτέ ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου, και τον άντρα που για σε απομάκρυνε το αίμα, το σιτάρι, το νερό ταύτισες με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.

Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Νικηφόρος Βρετάκος

Εχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα,
έναν ουρανό
κι' έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαζα και τους τρεις , να σας έλεγα που φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα ξέρω.
Ο ουρανός υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γλυκερια]

Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου 'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ' ο ύπνος τα τρένα.
Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ' αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να 'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.
Μην τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο,
στην απουσία τα βλέφαρά σου μην πετάξουν:
μη φύγεις καν για ένα λεπτό, ακριβή μου,
γιατί σ'εκείνο το λεπτό θα ξεμακρύνεις τόσο
που άνω κάτω τον κόσμο θα κάνω εγώ ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θ' αφήσεις να πεθάνω.
Π. Νερουντα​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γλυκερια]

Να πας εκεί!
Να πας εκεί που σε χαϊδεύουν.
Εκεί που δεν κοστίζει τίποτα το χάδι στη πληγή.
Χάδι σε μια πληγή κακοφορμισμένη
μαζί μʼ ανάθεμα στον εύκολο τον φταίχτη.
-Όχι, μη το σκοτωμένο αίμα!
-Όχι σπίρτο στην πληγή!
Να σαπίσει, μα να μην πονέσει!
Να μην πονέσει κι ας μη γιάνει!
Να πας εκεί!
Δεν έχει εδώ τόπο για σένα.
Εμείς εδώ
λέμε τη σκάφη – σκάφη και την αγάπη – αγάπη.
Φορές τη λέμε Πόνο.
Κατουράμε τη πληγή,
βάζουμ' επάνω στα αίματα
καπνό από το γιούρτι του παππού
και συνεχίζουμε.
Εμείς εδώ
δεν βγάζουμε στο παζάρι το ξαφτούρισμα της καρδιάς.
Δεν παζαρεύουμε τις πεταλούδες μας.
Μπορεί να γεννηθήκαμε μʼ αυτές.
Μπορεί να τις μαζέψαμε απʼ το δρόμο.
Όμως ποτέ δεν τις βγάλαμε στο σφυρί.
Ποτέ δεν τις παίξαμε σε κανένα χρηματιστήριο καταξίωσης.

​

Να πας εκεί!
Εκεί που η λύπηση είναι ρούχο.
Εκεί που η αυτολύπηση είναι σημαία.
Εκεί που αγαπάνε με τα μάτια.
Εκεί που τα καράβια είναι δεμένα
-σίγουρα πάντα-
στο λιμάνι.
Ποτέ δε θα κινδυνέψουν,
ποτέ τους δε θα ταξιδέψουν!
Να πας σʼ αυτούς!
Γύρνα στη σκοτεινιά τους.
Στη σκοτεινιά των χαμοσερνάμενων αητών.
Των χαρταετών.
Να πας σʼ αυτούς!
Σʼ αυτούς που σʼ αγαπάνε
γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Αυτοί
οι κόλακες της Απελπισίας.
Αυτοί
οι κροκόδειλοι των υποχωρητικών δακρύων.
Να πας εκεί!
«Θα ξαναγύριζες μια μέρα στις πηγές της νύχτας,
στις ρίζες των δακρύων σου,
εκεί που φυτρώνουν τʼ άγρια όνειρα,
μες στα σκοτάδια της ανυπαρξίας».*
Να πας εκεί!
Δεν εινʼ εδώ τόπος για σένα!…
Εδώ αγαπάμε και πληρώνουμε.
Εδώ πεθαίνουμε χωρίς σκοπό ανάστασης.
Εμείς εδώ
περπατάμε στα κάρβουνα.
Εμείς εδώ
για ένα στοίχημα Αγάπης, το κόβουμε το δάχτυλο.
Ποτέ μας, όμως, δεν ευνουχιζόμαστε.
Εμείς
την αγάπη μας τη βαφτίζουμε Σπάραγμα.
Εμείς
το παιδί του έρωτα το βαφτίζουμε Όνειρο.
Δεν εινʼ εδώ τόπος για σένα!…
S T

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Λιανοτράγουδα

Εβγάτε αγόρια στο χορό, κοράσια στα τραγούδια
Πέστε και τραγουδήσετε πώς πιάνεται η αγάπη
-Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλια κατεβαίνει
Κι από τα χείλια στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει

Δεν εινʼ ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις
Μονʼ είναι βάτος μʼ αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις

Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη
Θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γληγοροσύνη

Μάτια με μάτια βλέπονται κι αχείλι δε φιλιέται
Κορμί δεν αγκαλιάζεται, αγάπη δε λογιέται

Η αγάπη βράχους κατελεί και τα θεριά μερώνει
Κι εγώ την έχω στην καρδιά, γι αυτό με θανατώνει

Ο έρωτας ανυφαντής με πανουργιά εγίνη
Αράχνη έστησε ψηλά και πιάστηκα σʼ εκείνη
Και για να φύγω δεν μπορώ, με τα φτερά με σώνει
Αυτός ζυγώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει

Δεν είναι πόνος να πονεί, πόνος να θανατώνει
Σαν την αγάπη την κρυφή, που δεν ξεφανερώνει

Δίχως χιονιά χιονίζουμαι, δίχως βροχές βροχιούμαι
Δίχως μαχαίρια σφάζουμαι, όντας σε συλλογιούμαι

Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
Κι όταν σε συλλογίζομαι τρέμω κι αναστενάζω

Στάλα στάλα το νερό τρυπάει το λιθάρι
Κι η κόρη με τα νάζια της σφάζει το παλικάρι

Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
Και την ψυχή μʼ και την καρδιά μʼ εσύ με την ορίζεις

Μα συ ʽσαι μια βασίλισσα, πʼ όλο τον κόσμο ορίζεις
Σα θέλεις παίρνεις τη ζωή, σα θέλεις τη χαρίζεις

Μελαχρινό μου πρόσωπο, μη βάνεις κοκκινάδι
Κι αποθαμένους και νεκρούς τους βγάζεις απʼ τον Άδη

Σένα σου πρέπει, μάτια μου, βασίλισσα να γίνεις
Και στο θρονί να κάθεσαι, τις όμορφες να κρίνεις

Να ʽχεν η γης πατήματα κι ο ουρανός κερκέλια
Να πάθιουν τα πατήματα, να ʽπιανα τα κερκέλια
Νʼ ανέβαινα στον ουρανό, να διπλωθώ να κάτσω
Να δώσω σείσμα τʼ ουρανού, να βγάλει μαύρα νέφη
Να βρέξει χιόνι και νερό κι ατίμητο χρυσάφι
Το χιόνι να ρίξει στα βουνά και το νερό στους κάμπους
Στην πόρτα της πολυαγαπώς τʼ ατίμητο χρυσάφι

Να ʽσουν στον κάμπο λεϊμονιά κι εγώ στα όρη χιόνι
Να λιώνω να ποτίζονται οι δροσεροί σου κλώνοι

Να ʽχα το σύννεφο άλογο και τʼ άστρι χαλινάρι
Το φεγγαράκι της αυγής να ʽρχόμουν κάθε βράδυ

Τα χείλη σου είναι ζάχαρη, το μάγουλό σου μήλο
Τα στήθη σου παράδεισος και το κορμί σου κρίνο
Να φίλουνα τη ζάχαρη, να δάγκανα το μήλο
Νʼ άνοιγεν ο παράδεισος, νʼ αγκάλιαζα τον κρίνο

Να ʽταν τα στήθια μου ανοιχτά, να δεις τα σωθικά μου
Πως φυτρωμένη ευρίσκεσαι μέσα εις την καρδιά μου

Καθημερνέ μου λογισμέ και νυκτική μου ελπίδα
Να μʼ είχε πάρει ο θάνατος την ώρα που σε είδα

Αν μʼ αγαπάς κι εινʼ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
Γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω

Δεν θέλω εγώ παράδεισο, μητʼ εκκλησιά νʼ αγιάσω
Μονʼ θέλω το κορμάκι σου να το σφιχταγκαλιάσω

Σαν τι το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι
Οπόχει μες στο σπίτι της τʼ Αυγούστου το φεγγάρι!

Απʼ όλα τʼ άστρα τʼ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
Ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει

Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει
Που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις;

Θαμάζομαι όνταν πορπατείς πώς δεν ανθούν οι ρούγες
Και πώς δε γίνεσαι αϊτός με τις χρυσές φτερούγες

Όποιος φιλάει την αυγή την αγαπητική του
Παίρνει του Μάη τη δροσιά, τη ρίχνει στο κορμί του

Τα μαύρα μάτια την αυγή δεν πρέπει να κοιμούνται
Μόνο να κανακεύονται και να γλυκοφιλούνται

Σου στέλνω χαιρετίσματα, με μήλο δαγκωμένο
Κι ανάμεσα στη δαγκασιά, σου ʽχω φιλί βαλμένο

Κόκκινʼ αχείλι φίλησα κι έβαψε το δικό μου
Και στο μαντήλι το ʽσυρα κι έβαψε το μαντήλι
Και στο ποτάμι το ʽπλυνα κι έβαψε το ποτάμι
Κι έβαψʼ η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου
Κατέβη ο αϊτός να πιει νερό κι έβαψαν τα φτερά του
Κι έβαψʼ ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο

-Κόρη, όταν φιλιόμαστε, νύχτα ʽταν, ποιος μας είδε;
-Μας είδε τʼ άστρο της νυχτός, μας είδε το φεγγάρι
Και το φεγγάρι έσκυψε, τής θάλασσας το λέει
Θάλασσα το ʽπε τού κουπιού και το κουπί τού ναύτη
Κι ο ναύτης το τραγούδησε στης λυγερής την πόρτα

Σε φίλησα, σε τσίμπησα, σου πήρα τις γλυκάδες
Κι αν σε φιλήσει άλλος κανείς, δεν έχεις νοστιμάδες

Εμίσεψες και μʼ άφησες σαν παραπονεμένη
Σαν εκκλησιά αλειτούργητη σε χώρα κουρσεμένη

Η αγάπη σου είναι ψεύτικη, σαν του Μαγιού το χιόνι
Οπού το ρίχνει αποβραδίς και το πρωί το λιώνει

Εγώ ʽλεγα, βρυσούλα μου, πως τρέχεις για τʼ εμένα
Μα συ ʽτρεχες και πότιζες όλα τα διψασμένα

Μηλιά που σε καμάρωνα καθημερνή και σκόλη
Τώρα έπλεξες τα κλώνια σου σε ξένο περιβόλι

Θα βάλω μια κακή φωνή, τη γης για να τρυπήσω
Να βγάλω την αγάπη μου, να τη γλυκοφιλήσω

Σημ. Για μένα τα ομορφότερα ποιήματα αγάπης που υπάρχουν. Κομμάτια αυτών έχουν μελοποιήσει διάφοροι συνθέτες όπως ο Μ. Χατζιδάκις. Απολάυστε τα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Η ανατολή της δύσης μου
Δέσποινα Βασιλειάδου

Κάποτε μου είπαν για την ομορφιά του ήλιου..
για την ανατολή.. μα εμένα πάντα με μάγευε η δύση...
έτσι όπως έσβηνε στην άκρη της θάλασσας με τα πιο όμορφα
χρώματα...με ταξίδευε σε μέρη που δεν γνώρισα...μα..
σήμερα είδα την ανατολή στα μάτια σου...
σήμερα με πήγες εκεί που πάντα ήθελα να πάω...
κι ας μην ήσουν συνεπιβάτης στο όνειρο...
σημερα ήσουν ότι θα είσαι πάντα για μένα...
η ανατολή της δύσης μου...ψυχή μου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[WildCherry]

Ερωτικό κάλεσμα

Μενέλαος Λουντέμης

'Ελα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά...
τις φωτιές τις σβήνουνε τα ποτάμια, ...........
τις πνίγουν οι νεροποντές,..........
τις κυνηγούν οι βοριάδες....
δεν είμαι η φωτιά....
έλα κοντά μου.....
Δεν είμαι ο άνεμος....
τος ανέμους τους κόβουν τα βουνά,
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
και τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί....
δεν είμαι άνεμος.....

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης....
αποσταμένος παρπατητής που ακούμπησε στην ρίζα μιας ελιάς.....
να ακουσει το τραγούδι των γρύλλων.....
και αν θες έλα να το ακούσουμε μαζί......

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[totaki]

Τάκης Μουσαφίρης

Πες μου πού πουλάν καρδιές να σου πάρω μια
πες μου πού πουλάν χαρές να σου πάρω δυο
πες μου πού πουλάν ψυχές να σου πάρω μια
πού πουλάν αϊτόφτερα να σου πάρω δυο

Θέλω να 'χεις δυο καρδιές να αγαπάς διπλά τον κόσμο
θέλω να 'χεις δυο ψυχές γιομάτες να 'ναι δυόσμο
θέλω να 'σαι αετός

Πες μου πού πουλάν καρδιές να σου πάρω μια
πες μου πού πουλάν ψυχές να σου πάρω δυο
πού πουλάν τις Κυριακές τις γιορτές τις σχόλες
πες μου πού πουλάν χαρές να στις πάρω όλες

Θέλω να 'σαι αετός σ’ αψηλά να πας λημέρια
το κρασί σου ήλιου φως και να κερνάς τ' αστέρια

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Bitte
Hermann Hesse

Wenn du die kleine Hand mir gibst,
Die so viel Ungesagtes sagt,
Hab ich dich jemals dann gefragt,
Ob du mich liebst?

Ich will ja nicht, dass du mich liebst,
Will nur, dass ich dich nahe weiß
Und dass du manchmal stumm und leis
Die Hand mir gibst.

---------------------------------------


Παράκληση

'Οταν μου απλώνεις το μικρό σου χέρι,
Που τόσα ανείπωτα λέει,
Σε ρώτησα ποτέ μου
Αν μ'αγαπάς;

Μα δεν θέλω να μ'αγαπάς,
Θέλω μονάχα να σε νοιώθω κοντά
και πως εσύ καμμιά φορά σιωπηλά και σιγανά
Το χέρι σου να μου απλώνεις.​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

ΣΒΗΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
RAINER MARIA RILKE (1875-1926)
μτφρ. Κωστής Παλαμάς (1839-1943)


Σβήσε τα μάτια μου- μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα,
να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,
και δίχως στόμα,
θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά,
με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

Θα πω την μεγαλύτερη αλήθεια σήμερα.
Έτσι, γιατί οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και θέλω να με πιστέψεις.
Έτσι, γιατί εμείς δεν είμαστε άνθρωποι των κανόνων.
Και μην σε νοιάζει για τους άλλους.
Εκείνοι μπορούν να ζουν σε ένα συνεχές ψέμα, καλυμμένο με ψήγματα αληθείας.
Να σε νοιάζει μόνο για εμάς.
Εμείς δεν χρειαζόμαστε αληθοφανή ψέματα για να προχωρήσουμε.
Θα σου πω ʽσʼ αγαπώʼ.
Και πίστεψέ με, σου λέω την μεγαλύτερη αλήθεια μου…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ποιο αγαπήθηκαν όπως εμέις;
Πάμπλο Νερούδα

Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.

Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.

Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,
της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Η παρουσία σου

Όλες αυτές οι εικόνες, περνάνε από τα μάτια μου
τροφή για το μυαλό μου, τα ξένα μονοπάτια σου
παρέα στην ψυχή μου, οι αδύνατοι σφυγμοί σου
και όνειρα στον ύπνο μου, μονάχα οι φραγμοί σου
Σ' όλα τα μονοπάτια μου, βλέπω την παρουσία σου
χάνω τα λογικά μου, δεν ξέρω την ουσία σου
στον κόσμο αυτόν υπάρχεις, μπαίνεις μες στον δικό μου
χαλάς την ηρεμία μου, φεύγεις απ' το σταθμό μου
τα λόγια μου αντέγραψες και τα 'κανες δικά σου
μα δύναμη με γέμισες, μέσα από τα ονειρά σου
Σα λάμψη στο σκοτάδι, βλέπω την παρουσία σου
σαν άστρο σιγοσβήνεις, ποια είναι η ουσία σου
ο χρόνος μου για 'σένα, ολόκληρος αιώνας
οι σκέψεις σου για 'μένα, ο μαγικός πυλώνας
το ξέρω κάποτε θα βρεις, το δρόμο για να φύγεις
ούτε ένα γεια δε θα μου πεις, από χαρά θα σφύζεις
Μόνο όταν είμαι μόνος μου, βλέπω την παρουσία σου
τώρα καταλαβαίνω και ξέρω την ουσία σου
στον κόσμο αυτόν υπάρχω, μπαίνω μες στον δικό σου
χαλάω την ηρεμία σου, φεύγω απ' το σταθμό σου
τα λόγια σου αντέγραψα και τα 'κανα δικά μου
με δύναμη σε γέμισα, μέσα από τα ονειρά μου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Apro]

Ο δορυφόρος

Μ' αρέσει να περιστρέφομαι γύρω σου
θέλω συνεχώς να σε κοιτάζω
Μ' αρέσει όταν κάνω έναν κύκλο σου
θέλω τα μαλλιά σου να πειράζω
Μ' αρέσει που είσαι ο λόγος που υπάρχω
θέλω να παίρνω πληροφορίες σου
Μ' αρέσει που για χάρη σου συνυπάρχω
θέλω να λύνω τις απορίες σου
Μ' αρέσει όταν κάνεις μια περιστροφή
θέλω με το μυαλό μου να σε γδύνω
Μ' αρέσει που 'σαι για την καρδιά μου η τροφή
θέλω σα γλυκό κρασί να σε πίνω
Μ' αρέσει τα μάτια να 'χω πάνω σου
θέλω να είμαι το αστέρι σου
Μ' αρέσει όταν παίζεις με το πιάνο σου
θέλω να είμαι εγώ το ταίρι σου.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΑΠΟΨΕ

Απόψε θα ʼθελα οι δυο μας, δίχως ρούχα,
μαζί στο ίδιο το κρεβάτι να πλαγιάσουμε.
Δε θα σʼ αγγίξω, σου τʼ ορκίζομαι• μονάχα
θα ζωγραφίσω στο σεντόνι τη λαχτάρα μου
μέσα στα χέρια μου να νιώσω την καρδούλα σου,
τις πιο κρυφές σου επιθυμίες να χαϊδέψω.
Γλυκά κι αθώα να γλιστρήσω στο κεφάλι σου
και να φιλήσω τα ματάκια σου από πίσω
– αφού δεν κάνει από μπροστά να τα φιλώ.
Με χρώματα φανταχτερά, πάνω στο στρώμα,
θα γράφω ποιήματα, τραγούδια, ανοησίες
κάθε λογής, σαν το παιδί που πρωτοπιάνει
μπογιές στα χέρια του και τοίχο δεν αφήνει
που να μη γράψει ό,τι ξέρει κι αγαπάει.
Κι άμα ξεφύγει το μολύβι από το χέρι μου
και σου λερώσει τʼ όμορφο, λευκό σου γόνατο,
μην ταραχτείς• ξανακοιμήσου, κι ενός άγγελου
θα ζωγραφίσω να σʼ αγγίζει τʼ άγιο χέρι,
πάνω στο γόνατό σου (εκεί που σαν παιδί
συχνά θα χτύπησες, θα πόνεσες, θα μάτωσες).
Δε θα σʼ αγγίξω, σου τʼ ορκίζομαι• μονάχα
θα ζωγραφίσω στο σεντόνι τη λαχτάρα μου
μαζί στο ίδιο το κρεβάτι να πλαγιάσουμε.


Π.Πάκος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Αν ήξερα πως θα 'ταν πιο βαθύς ο Κόσμος
όταν μέσα στα μάτια σου κοιτούσα ,
εντός τους κόρη θα γινόμουν

και θα γεννούσα των ματιών σου
κωνία καθάρια , τις μνήμες
ασπίδες γυάλινες να φράζουν
τους ιούς της λήθης


Αγγελική Κορρέ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.