Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

H αγάπη είναι ένας γλυκός διάβολος
Φράνσις Μπέικον

βαθιά τα σημάδια σου στους ώμους και το λαιμό
σαν να με χτύπησε στο ψαχνό αδέσποτη σφαίρα
μαλλιά ανακατεμένα νύχια φαγωμένα ως τη ρίζα
τα σεντόνια στο κρεβάτι ένας ατλαντικός ωκεανός
φρίκης που καραδοκεί απειλητικός να με καταπιεί
τα φιλιά μου ευλογημένα όρθια υψωμένα κύματα
χέρια γδαρμένα απ το τελευταίο μου αγκάλιασμα
κι αυτό το ξύλινο βλέμμα που αντικαθρεπτίζει
την συμπόνια της κόλασης και που με σημαδεύει
τραντάζομαι ένα πουλί φτερουγίζει στο στέρνο μου
η πρόστυχη κουκουβάγια της ασώματης ηδονής
ο κόσμος μου ακάνθινος με ανακατεμένα χρώματα
απ τα πέτρινα συντρίμμια της ρουτίνας στη ζωή μου
σαν να ξέρασα τη καταστροφή ύστερα από μεθύσι

και αν η αντήχηση του φόβου απ τον κάτω κόσμο
δεν είναι παρά η λαική κατακραυγή του ουρανού
ακολουθώ τα βιαστικά σου βήματα όπου και αν
με οδηγούν σε ουρητήρια βρόμικους υπονόμους
σε χαμαιτυπεία σε μπαρ σε κακόφημους δρόμους
και αν ο έρωτας είναι ο εμπρησμός της σιωπής
εσύ είσαι ο διάβολος που παίζει με την ψυχή μου.

 

[parafernalia]

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΥΡΑ

ΠΡΩΤΟ

Το μοναχικό μου πέρασμα από εκείνα τα μέρη,
γεννημένα στις σκέψεις μου, καθώς ανυψώνονται στις αυλές του απείρου,
Θα συγκέντρωνα εκεί κάθε δεξιοτεχνία στις τέχνες και τις επιστήμες.
Θα ξαναγεννιόμουνα εκεί, εκεί θα μεγάλωνα για σένα.
Τέτοιος θα γινόμουνα, ώστε από δω και στο εξής, παρά το ότι το περήφανο
πεπρωμένο, έχει εργαστεί εναντίον της αποστολής μου,
εγώ θα άλλαζα ότι έγινε μέσα στο χρόνο.
Ωστόσο θα έτρεχα σε σένα,
για να βρω ένα ευγενέστερο καταφύγιο, και να σε οδηγήσω σ' έναν θεό,
τον οποίο ποτέ δεν έχουν δει εκείνοι, που τον αποκαλούν τυφλό.
Μακάρι ο ουρανός να είναι καλός με σένα,
και μακάρι ο Θεός να σου δείξει καλοσύνη.
Μη γυρνάς σε μένα, εκτός κι αν είσαι δική μου.

ΔΕΥΤΕΡΟ

Έχοντας δραπετεύσει από την σκοτεινή και στενή φυλακή,
που σφιχτά με κρατούσε για τόσα χρόνια,
λευτερωμένος απ' τις αλυσίδες που με περιόριζαν
και από το πρόσωπο που ήταν ο εχθρός μου,
που με κράτησε στο σκότος της νύχτας,
που δεν μπορεί πλέον να με απειλήσει,
διότι έχω έρθει αντιμέτωπος με τον μεγάλο Πύθωνα,
εκεί που το αίμα της Στρίγκλας ενώνεται με την θάλασσα.
Σ' ευχαριστώ, γλυκιά μου φωνή.
Σ' ευχαριστώ, ήλιε μου, θεϊκό μου φως.
Αφιερώνω σε σένα την καρδιά μου, ακόμα και τα χέρια μου.
Με έχεις οδηγήσει σε τιμημένο τόπο.
Οι φροντίδες σου με θεράπευσαν.

ΤΡΙΤΟ

Ποια με κάνει να πετώ, ποια ζεσταίνει την καρδιά μου,
ώστε να μη φοβάμαι πια την κακιά τύχη και τον θάνατο;
Ποια έσπασε αυτές τις αλυσίδες και αυτές τις πόρτες;
Ποια με έκρυψε στο δάσος;
Οι εποψές, τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες,
αυτές οι θυγατέρες του χρόνου, αρματωμένες με τα όπλα του,
τα φτιαγμένα από σίδερο, από διαμάντια, από ισχύ,
με έχουν διαβεβαιώσει για την δύναμή του.
Απλώνω πλέον τις φτερούγες μου, πετώ στον αέρα,
και σχίζω τους ουρανούς, μέχρις ότου στο άπειρο να βρεθώ,
αφήνοντας πίσω μου τον κόσμο μου να ενωθεί με τους άλλους.
Και καθώς ταξιδεύω όλο και παραπέρα στο άπειρο πεδίο,
αφήνω πίσω μου όλα όσα είδα.

Giordano Bruno

 

[glayki]

Τάσος Λειβαδίτης

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να ʼρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει
ο πόνος, του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά νʼ ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ʼρθει συντροφιά κι ο Χριστός.

 

[Nascentes morimur]

Τα Δώρα

Τίποτα δεν χρειάζεται να φέρει κανείς
πέρα από τον εαυτό του.
Αυτό είναι όλο.
Τρία πράγματα για έναν ξένο
απόψε για να δει και
θα τα δει.
Καθόλου χώρος, όμως παντού
διαθέσιμος για να καθίσει.
Ο καλύτερος
πλάι από τη χάλκινη γαβάθα, την ακόμα
αμυδρά από τα κάρβουνα ζεστή.
Ο πατέρας
τον καλωσορίζει με μία κούπα
κρασί, κάνοντας πρόποση για τη στιγμή,
λέει στην κόρη του να φέρει
ένα τεράστιο αντικείμενο με
με κόκκινο μαντίλι τυλιγμένο
και
το ανοίγει για να αποκαλύψει
τη μαλακή καυτή φραντζόλα ψωμί που χορταίνει
έναν άνθρωπο μία ολόκληρη εβδομάδα στα χωράφια.
Αφού σκουπίζει τον σουγιά του
στο μανίκι
κόβει τη
μία αφράτη γωνία.
Τα δόντια διαπερνούν την κόρα
και η καλοζυμωμένη ζύμη τέλεια
ψημένη ίσαμε το τελευταίο ψίχουλο
ανταποκρίνεται σαν ύμνος στη γλώσσα.
Η μητέρα με τη σειρά της, σκεπτόμενη
τι θα έπρεπε να φέρει, ξεκρεμάει
από τον γάντζο στο παραγώνι
τη χειροποίητη κουτάλα από ξύλο ελιάς,
που ένας γέρος χωρικός στον
ελεύθερο χρόνο του δημιούργησε,
κηλιδωμένη από το δέντρο και τη χρήση,
γερή εντούτοις και ανθεκτική,
η ψυχή, διαβεβαιώνει, της σούπας.
Και τώρα ο νεαρός άνδρας εισέρχεται
λαχανιασμένος όμως διόλου έκπληκτος,
ανάβει ένα μικρό βεγγαλικό
και καθώς αυτό σβήνει σταδιακά
παρακολουθεί το χέρι του με τρόμο,
ύστερα χαμογελάει αργά.
Προτού
καεί,
τη νύχτα αυτή
θα έχει για άλλη μία φορά ένα αστέρι
στον ουρανό εμφανιστεί από τη Βηθλεέμ.
Ο ξένος εξαφανισμένος.

Σιντ Κόρμαν

 

[parafernalia]

Ένα ποίημα της Simone Weil


Τι θα απομείνει από σένα

Αυτό που δώσατε.

Αντί να το κρατάτε σε σκουριασμένα σεντούκια.

Τι θα μείνει από σένα, από τον μυστικό σου κήπο,

Ένα ξεχασμένο λουλούδι που δεν ξεθώριασε ποτέ.

Αυτό που έδωσες

θα ανθίσει σε άλλους.

Αυτός που χάνει τη ζωή του

…θα τη βρει μια μέρα.

Αυτό που θα μείνει από σένα είναι αυτό που πρόσφερες

ανάμεσα σε ανοιχτές αγκάλες ένα ηλιόλουστο πρωινό.

Αυτό που θα μείνει από σένα είναι αυτό που έχασες

Αυτό που περίμενες πέρα από το ξυπνητήρι.

Αυτό που υπέφερες

Σε άλλους θα ξαναζήσει.

Αυτός που χάνει τη ζωή του

θα τη βρει μια μέρα.

Θα μείνει από σένα ένα πεσμένο δάκρυ,

Ένα χαμόγελο που φύτρωσε στα μάτια της καρδιάς σου.

Αυτό που θα μείνει από σένα είναι αυτό που έσπειρες

Αυτό που μοιράστηκες με τους ζητιάνους της ευτυχίας.

Αυτό που έσπειρες

θα φυτρώσει στους άλλους.

Αυτός που χάνει τη ζωή του

Μια μέρα θα τη βρει.

Spoiler

Ο Albert Camus έγινε ο «μεταθανάτια ερωτευμένος φίλος» της, σε τέτοιο βαθμό, που κράτησε μια φωτογραφία της στο γραφείο του και την περιέγραφε ως «το μοναδικό σπουδαίο πνεύμα» του καιρού του, ενώ ο T. S. Eliot ως σύγχρονη αγία και ο André Gide ως «την αγία των αποκλεισμένων».

Πήρε το πτυχίο της στην «Γενική Φιλοσοφία και Λογική», πρώτη στην κατάταξη της βαθμολογίας από το Εκόλ Νορμάλ, αφήνοντας δεύτερη τη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Εξαρχής άθεη κομμουνίστρια, μετατράπηκε σε αναρχική και εν τέλη με περίεργο τρόπο έφτασε να ανακαλύψει το Θεό και το Χριστό. Όμως ποτέ δεν βαπτίστηκε από την επίσημη εκκλησία γιατί διαφωνούσε με το δόγμα «Extra Ecclesiam nulla salus» (εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία).

Μαρτυρίες λένε πως βαπτίστηκε με νερό της βρύσης από μία νοσοκόμα στο νεκροκρέβατό της, λίγο πριν πεθάνει ειρηνικά στον ύπνο της εξασθενισμένη από το διωγμό των Ναζί και τη φυματίωση, σε ηλικία μόλις 36 ετών.

Άφησε πίσω της ένα συγγραφικό έργο πάνω από 30 βιβλία όπου αρχίζει να γίνεται γνωστό μετά το θάνατό της.

 

[Nascentes morimur]

Τοιχογραφία

Σώζεται η αρχή απ’ τους μηρούς
σε άτονο γαλάζιο
τμήμα ποδιού ακόσμητο προς τα αριστερά
και τμήμα απολήξεως φορέματος.
Στο δέρμα διακρίνονται γραμμές
κυρίως οξυκόρυφες.
Ο χώρος του λαιμού διακόπτεται
απ’ τον αριστερό βραχίονα
που φέρεται προς τα επάνω
ενώ μονάχα το δεξί στήθος δηλώνεται
με ελαφρά καμπύλωση.
Από το κάτω μέρος του προσώπου
Λείπει το μεγαλύτερο κομμάτι.
Κόκκινα τρίγωνα ή τόξα
σ’ όλο το άσπρο του βολβού.
Σώζεται επίσης η κορδέλα των μαλλιών
και η στροφή του σώματος
που ασφαλώς προϋποθέτει
ανάλογες κινήσεις των χεριών.
Λείπει το έδαφος του έρωτα.

Λαϊνά Μαρία.

 

[Nascentes morimur]

Ἡ νοσταλγία γυρίζει

Ἡ γυναίκα γδύθηκε καὶ ξάπλωσε στὸ
κρεβάτι
ἕνα φιλὶ ἀνοιγόκλεινε πάνω στὸ πάτωμα
οἱ ἄγριες μορφὲς μὲ τὰ μαχαίρια ἀρχίσαν
νὰ ξεπροβάλλουν στὸ ταβάνι
στὸν τοῖχο κρεμασμένο ἕνα πουλὶ πνίγηκε
κι ἔσβησε
ἕνα κερὶ ἔγειρε κι ἔπεσε ἀπ᾿ τὸ καντηλέρι
ἔξω ἀκούγονταν κλάματα καὶ ποδοβολητά
Ἄνοιξαν τὰ παράθυρα μπῆκε ἕνα χέρι
ἔπειτα μπῆκε τὸ φεγγάρι
ἀγκάλιασε τὴ γυναίκα καὶ κοιμήθηκαν μαζὶ

Ὅλο τὸ βράδυ ἀκουγόταν μιὰ φωνή:

Οἱ μέρες περνοῦν
τὸ χιόνι μένει

Μ.Σαχτούρης

 

[glayki]

Ήθελα κάποτε να σου γράψω ένα γράμμα, δεν γνώριζα όμως τα ιερογλυφικά.​

Ήθελα κάποτε να συναντηθούμε, μια άλλοτε αργούσες εσύ έναν αιώνα, άλλοτε εγώ ερχόμουν μια χιλιετία πιο νωρίς.
Όταν εσύ άφηνες στο σπήλαιο αποτύπωμα παλάμης, το δικό μου χέρι μίκραινε απότομα.
Όταν εσύ ζωγράφιζες τον βίσονα, εγώ φοβόμουνα τους ταύρους.
Όταν καταποντιζόταν η Θήρα, εγώ συμμετείχα στην πομπή της Άνοιξης.
Όταν καιγόταν η Ρώμη, εγώ κατοικούσα στην Πομπηία.
Όταν σε κατασπάραζε η Αγαύη, εγώ γλεντούσα με τον Διόνυσο.
Όταν πολεμούσες στα χαρακώματα, εγώ ήμουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Όταν βομβάρδιζαν τη χώρα σου, εγώ πήγαινα εκδρομή στις Άλπεις.
Όταν εσύ έμπαινες σε κάποιο τρένο στη Ζυρίχη, εγώ πετούσα για το Άμστερνταμ.
Σε όλες τις εποχές δεν βρέθηκε ποτέ χώρος για μας.
Μα ποιοι άνθρωποι άραγε ποτέ τους συναντιούνται;
Άλλωστε κάπως πρέπει να δικαιολογεί την ύπαρξή της και η ποίηση.

Η μόνη γη όπου οι ψυχές συμπίπτουν.

Χλόη Κουτσουμπέλη
Από τη συλλογή Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον (2021)

 

[yorkie]

«Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε
απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς
και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.»

Προσωπικό,
Μιχάλης Γκανάς

 

[amarelia]

Ήρθε καιρός

“Κανένας δε σαλεύει; μέσ’ στο στήθος
δε νοιώθει αντρίκια την καρδιά κανείς;
μπροστά σ’ έναν και τρέμει τόσο πλήθος;
Σκιαχτά κοντά του σάλεψαν δυό – τρεις

και κάποιοι ανανοήθηκαν πιο πέρα
και μαζεύτηκαν γύρω του δειλά
κάποια κεφάλια νέα· και τον αέρα
γεμίσαν οι φωνές: “Στο βασιλιά!”

“Ποιο βασιλιά;” αγριεμένος ο νέος βρυχήθη
– “Τον άρχοντά μας θέλομε να βγει,
τον πόνο μας να δει”, βούϊσαν τα πλήθη
“Ποιον άρχοντα; άρχος είσαι μόνο εσύ!

Ξύπνα μονάχα απ’ το αποκοίμισμά σου,
μη σκύβεις, λεημοσύνες μη ζητάς,
τρίξε τα δόντια, αγρίεψε, ανταριάσου,
σπάσε όποιο εμπρός σου εμπόδιο απαντάς.

Ρίχνε ό,τι κόβει την ορμή σου, χύμα
σαν ακράτητη θάλασσα πλατιά·
κάθε άλλο μεγαλείο μπροστά σου τρίμμα
ας πέσει απ’ τη γερή σου τη γροθιά.

Αιώνες δεν απόστασες να γέρνεις
σαν το νωθρό το βόδι στο ζυγό,
να σου θερίζουν άλλοι ό,τι εσύ σπέρνεις,
αργούς να τρέφεις στάζοντας ιδρό;

Να χύνεις αίμα αυτούς για να πλουταίνεις,
να τους υψώνεις σκύβοντας στη γη,
και συ να λαχταράς, να μη χορταίνεις
και το πικρό σου, το ξερό ψωμί!”

“Πικρό ψωμί! ξερό ψωμί” ξεχύθη
κραυγή βραχνή, βοή βαριά, βαθιά,
σα να στενάξαν χίλια – μύρια στήθη
από της γης τα πέρατα πλατιά.

Και με ολόρθο κορμί το παλληκάρι,
στην πλάτη η χήτη ανέμισε χυτή:
“Ήρθε ο καιρός”, ξανάκραξε να πάρει
το δίκιο του καθένας στη ζωή.

Το δίκιο αυτό όμως δεν το ζητιανεύουν·
με ψηλά το κεφάλι το ζητούν
και με το χέρι ορθό το διαφεντεύουν,
το αρπάζουν με βία απ’ όποιους το κρατούν.

Την πόρτα αν δε ανοιεί τη σπουν, σας είπα·
τι στέκεστε, τι γέρνετε σκυφτοί;
Λαέ σκλάβε, δειλέ, ανανιώσου, χτύπα
και κέρδισε μονάχος το ψωμί.

Ιερή φωτιά όποιον μέσα τον πυρώνει
και την ψυχή τού πνίγουν τα δεσμά,
κοντά μου! Κάτω ας πέσει ό,τι σηκώνει
γαύρο κεφάλι ενάντια μας! Μπροστά!”