Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

H αγάπη είναι ένας γλυκός διάβολος
Φράνσις Μπέικον

βαθιά τα σημάδια σου στους ώμους και το λαιμό
σαν να με χτύπησε στο ψαχνό αδέσποτη σφαίρα
μαλλιά ανακατεμένα νύχια φαγωμένα ως τη ρίζα
τα σεντόνια στο κρεβάτι ένας ατλαντικός ωκεανός
φρίκης που καραδοκεί απειλητικός να με καταπιεί
τα φιλιά μου ευλογημένα όρθια υψωμένα κύματα
χέρια γδαρμένα απ το τελευταίο μου αγκάλιασμα
κι αυτό το ξύλινο βλέμμα που αντικαθρεπτίζει
την συμπόνια της κόλασης και που με σημαδεύει
τραντάζομαι ένα πουλί φτερουγίζει στο στέρνο μου
η πρόστυχη κουκουβάγια της ασώματης ηδονής
ο κόσμος μου ακάνθινος με ανακατεμένα χρώματα
απ τα πέτρινα συντρίμμια της ρουτίνας στη ζωή μου
σαν να ξέρασα τη καταστροφή ύστερα από μεθύσι

και αν η αντήχηση του φόβου απ τον κάτω κόσμο
δεν είναι παρά η λαική κατακραυγή του ουρανού
ακολουθώ τα βιαστικά σου βήματα όπου και αν
με οδηγούν σε ουρητήρια βρόμικους υπονόμους
σε χαμαιτυπεία σε μπαρ σε κακόφημους δρόμους
και αν ο έρωτας είναι ο εμπρησμός της σιωπής
εσύ είσαι ο διάβολος που παίζει με την ψυχή μου.

 

[parafernalia]

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΥΡΑ

ΠΡΩΤΟ

Το μοναχικό μου πέρασμα από εκείνα τα μέρη,
γεννημένα στις σκέψεις μου, καθώς ανυψώνονται στις αυλές του απείρου,
Θα συγκέντρωνα εκεί κάθε δεξιοτεχνία στις τέχνες και τις επιστήμες.
Θα ξαναγεννιόμουνα εκεί, εκεί θα μεγάλωνα για σένα.
Τέτοιος θα γινόμουνα, ώστε από δω και στο εξής, παρά το ότι το περήφανο
πεπρωμένο, έχει εργαστεί εναντίον της αποστολής μου,
εγώ θα άλλαζα ότι έγινε μέσα στο χρόνο.
Ωστόσο θα έτρεχα σε σένα,
για να βρω ένα ευγενέστερο καταφύγιο, και να σε οδηγήσω σ' έναν θεό,
τον οποίο ποτέ δεν έχουν δει εκείνοι, που τον αποκαλούν τυφλό.
Μακάρι ο ουρανός να είναι καλός με σένα,
και μακάρι ο Θεός να σου δείξει καλοσύνη.
Μη γυρνάς σε μένα, εκτός κι αν είσαι δική μου.

ΔΕΥΤΕΡΟ

Έχοντας δραπετεύσει από την σκοτεινή και στενή φυλακή,
που σφιχτά με κρατούσε για τόσα χρόνια,
λευτερωμένος απ' τις αλυσίδες που με περιόριζαν
και από το πρόσωπο που ήταν ο εχθρός μου,
που με κράτησε στο σκότος της νύχτας,
που δεν μπορεί πλέον να με απειλήσει,
διότι έχω έρθει αντιμέτωπος με τον μεγάλο Πύθωνα,
εκεί που το αίμα της Στρίγκλας ενώνεται με την θάλασσα.
Σ' ευχαριστώ, γλυκιά μου φωνή.
Σ' ευχαριστώ, ήλιε μου, θεϊκό μου φως.
Αφιερώνω σε σένα την καρδιά μου, ακόμα και τα χέρια μου.
Με έχεις οδηγήσει σε τιμημένο τόπο.
Οι φροντίδες σου με θεράπευσαν.

ΤΡΙΤΟ

Ποια με κάνει να πετώ, ποια ζεσταίνει την καρδιά μου,
ώστε να μη φοβάμαι πια την κακιά τύχη και τον θάνατο;
Ποια έσπασε αυτές τις αλυσίδες και αυτές τις πόρτες;
Ποια με έκρυψε στο δάσος;
Οι εποψές, τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες,
αυτές οι θυγατέρες του χρόνου, αρματωμένες με τα όπλα του,
τα φτιαγμένα από σίδερο, από διαμάντια, από ισχύ,
με έχουν διαβεβαιώσει για την δύναμή του.
Απλώνω πλέον τις φτερούγες μου, πετώ στον αέρα,
και σχίζω τους ουρανούς, μέχρις ότου στο άπειρο να βρεθώ,
αφήνοντας πίσω μου τον κόσμο μου να ενωθεί με τους άλλους.
Και καθώς ταξιδεύω όλο και παραπέρα στο άπειρο πεδίο,
αφήνω πίσω μου όλα όσα είδα.

Giordano Bruno