Μοιραζόμαστε ποιήματα

[glayki]

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ’ ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα ‘λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κ.Γ. Καρυωτάκης,
Ποιήματα και πεζά, Ερμής

 

[parafernalia]

Παράδεισο ήθελα να γράψω​

Αγάπη. Αγάπη.
Τι αγαπώ
και πού είσαι;
Πολεμώντας τον κόσμο
έχασα το κέντρο μου.
Τα όνειρα χτυπιούνται
και σκορπίζονται συντρίμμια –
κι εγώ που πάσχισα να φτιάξω επί γης
παράδεισο.

Παράδεισο ήθελα να γράψω.
Μην κουνήσεις,
άσε τον άνεμο να μιλάει
Αυτό είναι παράδεισος.

Είθε να συγχωρέσουν οι θεοί
ό,τι έκανα.
Είθε να προσπαθήσουν να συγχωρέσουν εκείνοι π’ αγαπώ
ό,τι έκανα.

Η χρεωκοπία του Φραγκίσκου Μπερνουάρ, Παρίσι.
Ή ένας αγρός κορυδαλλών στο Αλλέγκρε.
“Κι αφήνεται να πέφτει”
τόσο ψηλά στον ήλιο ο κορυδαλλός,
και ύστερα να πέφτει.
“Με χαρά τα φτερά του”
να ορίσουν τους δρόμους της Γαλλίας εδώ.

Μια νυχτοπεταλούδα και δυο ποντικοί με οδηγούσαν –
Νά’χεις ακούσει την πεταλούδα να λαφάζει
ρίχνοντας γέφυρα πάνω από κόσμους.
Οι μονάρχες ν’ ανταμώνουν στο νησί τους
όπου δεν βρίσκουν πια φαγί αφού πετάξουν απ’ τον πόλο.
Πικραλίδα η τροφή
για την είσοδο στο μυστήριο.

Να είμαστε άνθρωποι, όχι χαλαστές

Έζρα Πάουντ (1885-1972)

 

[ultraviolence]

Κάθε σταγόνα από σένα
το τέλος του έρωτα,
ό,τι έχασα στη ζωή
το ξαναχάνω στα μάτια σου
το φως έγινε τρυπάνι
μες το παράλογο σχήμα
μιας άπιαστης επαφής
όταν στα πόδια χύνεται
το κύμα
το αιώνιο πέλαγος
του ζώου – θανάτου.
Δεν υπάρχει λόγος να ζούμε
τα κόκαλα θα σπάσουν
σαν καλοκαιρινά καλάμια
κι ο μαγνήτης θα γίνει πίσσα
στα λαμπερά να ρίχνει μαύρο.
Το σώμα σου η Πύλη
έκλεισε, έφραξε
απ’ τον πολύ πόνο
κι εγώ καμένος ερημότοπος
τσουρουφλισμένη επιφάνεια
δεν υπάρχω
ενώ διπλασιάζονται οι μέρες
του φορτίου
η άμμος ξύνει
όλο ξύνει την πληγή
η καταστροφή είναι που αρνιέμαι
να καταστραφώ
να σπάσει το πιθάρι
να χυθούν τα μέσα
εξω
όπου συναντιέται ολόστητος
ο βράχος.


[από τη συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΗΛΑΣΤΙΚΟ 1974]

 

[glayki]

​

Ezra Pound

Και οι μέρες δεν είναι αρκετά πλήρεις

Και οι μέρες δεν είναι αρκετά πλήρεις
Και οι νύχτες δεν είναι αρκετά πλήρεις
Και η ζωή σαν ποντίκι του αγρού αθόρυβα κυλά
και δεν διαταράσσει καν το γρασίδι.

***

 

[glayki]

Νικηφόρος Βρεττάκος – Οἱ μικροὶ γαλαξίες​

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ίσα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους –
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

​

 

[Nascentes morimur]

Μονήρης

Φοβού τις ολιγομίλητες ύαινες
τα σεμνότυφα όρνεα
Φοβού τους περίτεχνους λόγους των αρχηγών της αγέλης
Μα πιο πολύ να φοβάσαι την ενστικτώδη ανάγκη μιας αγέλης
να συνυπάρχει κατασπαράζοντας μονήρη θύματα
Μα πιο πολύ να φοβάσαι
τον ίδιο σου τον εαυτόν
σαν ένα βράδυ άνοιξης
αρχίσεις και θυμίζεις
ότι σιχαίνεσαι

Μ. Ι. Αχιλλέως

 

[glayki]

KHALIL GIBRAN​

Μην αγαπάς μισούς εραστές
Μη διασκεδάζεις με μισούς φίλους
Μην ικανοποιείσαι με έργα μισοταλαντούχων καλλιτεχνών
Μη ζήσεις μισή ζωή
και μην πεθάνεις μισό θάνατο
Αν επιλέξεις τη σιωπή, τότε μείνε σιωπηλός
Όμως όταν μιλάς, να ολοκληρώνεις
Μη σιωπάς για να πεις κάτι
Και τα λόγια σου μην είναι σιωπή
Αν συμφωνείς, να το εκφράζεις σαφώς
Μην το κρύβεις
Αν αρνείσαι επίσης να είσαι σαφής
καθώς μια αμφίβολη άρνηση δεν είναι παρά μια αδύναμη αποδοχή
Μη δέχεσαι μία μισή λύση
Μην πιστεύεις μισές αλήθειες
Μην ονειρεύεσαι ένα μισό όνειρο
Μη στηρίζεσαι σε μισές ελπίδες

Μισό ποτό δεν θα σε ξεδιψάσει
Μισό φαγητό δεν θα σε χορτάσει
Στα μισά του δρόμου θα βρίσκεσαι στο πουθενά
Μισή ιδέα δεν θα σε μετακινήσει
Το άλλο σου μισό δεν είναι εκείνος που αγαπάς
Είσαι εσύ σε άλλον χρόνο αλλά στο ίδιο σημείο
Εισαι εσύ όταν δεν υπάρχεις
Μισή ζωή είναι μία ζωή που δεν την έζησες,

Μία λέξη που δεν την είπες
Ένα χαμόγελο που ανέβαλες
Μία αγάπη που δεν την απόλαυσες
Μια φιλία που δεν την γνώρισες
Το να πλησιάζεις αλλά να μην φτάνεις
Να κοπιάζεις αλλά να μην αποδίδεις
Να εμφανίζεσαι μόνο για να απουσιάζεις
Είναι αυτό που σε κάνει έναν ξένο σε εκείνους που είναι πολύ κοντά σου,
και αυτούς ξένους σε σένα
Το μισό δεν είναι τίποτα άλλο παρά στιγμές ανημπόριας
Αλλά εσύ μπορείς, επειδή δεν είσαι μισό πλάσμα
Είσαι ένα όλον που υπάρχει για να ζήσει μία ολόκληρη ζωή,
Όχι μία μισή ζωή.

 

[parafernalia]

Ο Θάνατος των Εραστών

Θα έχουμε κρεβάτια με κάθε αιθέρια ευωδιά
Ντιβάνια βαθιά σαν τάφοι
Και στα ράφια επάνω παράξενα λουλούδια,
Που άνθισαν για μας σε μέρη ωραιότερα.

Ξοδεύοντας αλόγιστα την ύστατή τους θέρμη,
Οι δυό καρδιές μας σαν δυό μεγάλοι πυρσοί
Θ' αντανακλούν τη λάμψη τη διπλή
Στις δύο μας τις ψυχές, τους δίδυμους αυτούς καθρέφτες.

Και μια βραδιά με χρώματα μυστικιστικά, ρόδινα και γαλανά,
Θα ανταλλάξουμε μια ύστατη αναλαμπή,
Με όλο το βάρος του αποχαιρετισμού στο μακρύ λυγμό της·

Κι αργότερα ένας 'Αγγελος, τις πόρτες μισανοίγοντας,
Θα έρθει ν' αναστήσει, πιστός και όλος χαρά,
Τους καθρέφτες τους θαμπούς και τις σβησμένες φλόγες.

Σαρλ Μπωντλαίρ

Οι Εραστές, έργο του φινλανδού ζωγράφου Akseli Gallen-Kallela (26 Απρ.1865 – 7 Μαρτ. 1931)

 

[parafernalia]

...ένα μεγάλο πάθος και
μια πολύ μεγάλη αγάπη!

και στη ζωή
δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο
από το να μπορείς
να ακολουθείς το πάθος σου
σε όλη τη διαδρομή

Spoiler

https://x.com/i/web/status/1808201998304698512

 

[Κάμπια]

Οι λύκοι έφυγαν
Βέης Γιώργος

Βρέχει,
το βιβλίο που μού 'στειλες τρύπιο
και το νερό ραντίζει τα μάτια μου.
Πώς να βρω το δρόμο να 'ρθω κοντά σου
με τόση ομίχλη που σκύβει κι αγκαλιάζει
όλη την πόλη;
Θα ξεχαστώ εδώ,
φίδι που γλιστρά στο νοτισμένο χώμα.
Κάθε μέρα που περνά όλο και πιο πολλοί
Έλληνες ξεχνιούνται μέσα στο σκοτάδι της Ιστορίας.

 

[Nascentes morimur]

Ζηλεύω όλους εκείνους που μπορούν να ξεχάσουν,
που μπορούν να αφεθούν ήρεμοι σε έναν ύπνο δίχως όνειρα.
Ακόμα και τον εαυτό μου ζηλεύω τις στιγμές αυτονόητης ικανοποίησης:
όταν ο προορισμός των διακοπών έχει επιτευχθεί, για το θέρετρο στη Βόρεια Θάλασσα, την Παναγία των Παρισίων,
για το ποτήρι κόκκινο κρασί Βουργουνδίας και τη μέρα που μπαίνει ο μισθός.
Βασικά, όμως, θεωρώ ότι η καθαρή συνείδηση δεν είναι αρκετή,
όπως και αμφιβάλλω για την ποιότητα του ύπνου,
στον οποίο όλοι εμείς παραδιδόμαστε.

Δεν υπάρχει πια καθαρή ευτυχία (σάμπως υπήρξε ποτέ)
θα ήθελα να ξυπνήσω τυχαία έναν απ’ αυτούς τους κοιμισμένους και να του πω,
πως κι έτσι, καλά είναι.

Και ξάφνου, μέσα απ’ της αγάπης την αγκαλιά, πετάγεσαι από μια κραυγή,
την κραυγή εκείνη που βγάζει η γη αδιάκοπα και την οποία εσύ πιθανόν να την πέρναγες για τον ήχο της βροχής ή το θρόισμα του ανέμου.

Να, λοιπόν, τι υπάρχει: Φυλακή και βασανιστήρια,
τύφλωση και παράλυση, ο θάνατος με τα πολλά του πρόσωπα,
ένας πόνος ασώματος και ο φόβος, για να σου θυμίζει ότι ζεις.
Αναστεναγμοί, που μαζεύει η γη από στόματα σωρό
και στα μάτια των ανθρώπων που αγαπάς,
να κατοικεί η απογοήτευση.


Ό,τι συμβαίνει, σε αφορά.

Γκίντερ Άιχ (Günter Eich)

 

[glayki]

Charles Bukowski – Μόνος με όλους​

η σάρκα καλύπτει το οστό
και βάζουν ένα μυαλό
εκεί μέσα και
κάποιες φορές μια ψυχή,
κι οι γυναίκες σπάνε
βάζα στους τοίχους
κι οι άνδρες πίνουν υπερβολικά
πολύ
και κανείς δε βρίσκει τον
ένα
μα συνεχίζουν να ψάχνουν
σερνάμενοι από κρεβάτι
σε κρεβάτι.
η σάρκα καλύπτει
το οστό και η
σάρκα ψάχνει
για κάτι περισσότερο από
σάρκα.
δεν υπάρχει περίπτωση
καμία:
είμαστε όλοι παγιδευμένοι
από μια και μοναδική
μοίρα.
κανείς δε βρίσκει ποτέ
τον ένα.
οι χωματερές γεμίζουν
οι μάντρες γεμίζουν
τα ψυχιατρεία γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν
τίποτε άλλο
δε γεμίζει.

 

[gazaki voutaniou]

άτιτλο

ας πιούμε έναν καφέ
μια μπύρα, ένα κρασάκι
ας κάτσουμε να πούμε πράγματα ασύνδετα και άστοχα
βοήθησέ με να βρω τα βήματά σου
κρατώ τον ώμο σου, κράτα τη μέση μου, δείξε μου τις σκέψεις, τα όνειρά σου
τι τρως για πρωί; μεσημέρι; ελληνικός μονός, διπλός, γλυκός ή σκέτος;
άσε με να να φτάσω κάπου ισάξιά σου
να σε κρατήσω όπως μπορώ στα αμήχανά μου χέρια
είναι ψυχρά, μού λες - καρδιά μου, ζέστανέ τα
συγγνώμη αν νιώθεις άβολα, τα ρέστα είναι δικά σου

 

[glayki]

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος γίνεται σκλάβος τῆς συνήθειας,
ἐπαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τὶς ἴδιες διαδρομές,
ὅποιος δὲν ἀλλάζει περπατησιά,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει ν᾿ ἀλλάξει χρῶμα στὰ ροῦχα του,
ὅποιος δὲν μιλᾶ σὲ ὅποιον δὲν γνωρίζει.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος ἀποφεύγει ἕνα πάθος,
ὅποιος προτιμᾶ τὸ μαῦρο γιὰ τὸ ἄσπρο
καὶ τὰ διαλυτικὰ σημεῖα στὸ «Ι»
ἀντὶ ἑνὸς συνόλου συγκινήσεων ποὺ λαμποκοποῦν τὰ μάτια,
ποὺ μετατρέπουν ἕνα χασμουργητὸ σὲ ἕνα χαμόγελο,
ποὺ κάνουν τὴν καρδιὰ νὰ κτυπᾶ στὸ λάθος
καὶ στὰ συναισθήματα.Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ἀναποδογυρίζει τὸ τραπέζι,
ὅποιος δὲν εἶναι εὐτυχισμένος στὴ δουλειά του,
ὅποιος δὲν διακινδυνεύει τὴ βεβαιότητα γι᾿ ἀβεβαιότητα
γιὰ νὰ κυνηγήσει ἕνα ὄνειρο,
ὅποιος γιὰ μιὰ φορὰ τουλάχιστον στὴ ζωή του
ν᾿ ἀποφύγει τὶς ἐχέφρονες συμβουλές.

Ἀργοπεθαίνει ὅποιος δὲν ταξιδεύει,
ὅποιος δὲν διαβάζει,
ὅποιος δὲν ἀκούει μουσική,
ὅποιος δὲν βρίσκει χάρι στὸν ἑαυτό του.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος καταστρέφει τὸν ἔρωτά του,
ὅποιος δὲν ἐπιτρέπει νὰ τὸν βοηθήσουν,
ὅποιος δαπανᾶ μέρες παραπονούμενος γιὰ τύχη κακή
ἣ γιὰ τὴν ἀσταμάτητη βροχή.
Ἀργοπεθαίνει ὅποιος παρατᾶ ἕνα σχέδιο πρὶν ν᾿ ἀρχίσει,
ὅποιος δὲν ρωτᾶ γιὰ πράγματα ποὺ δὲν γνωρίζει,
ὅποιος δὲν ἀπαντᾶ, ὅταν τὸν ρωτοῦν κάτι ποὺ ξέρει.
Ἀποφεύγουμε τὸν θάνατο σὲ μικρὲς δόσεις,
ὅταν θυμόμαστε πάντοτε ὅτι γιὰ νὰ εἶσαι ζωντανὸς
χρειάζεται μία προσπάθεια πολὺ μεγαλύτερη
ἀπὸ τὸ ἁπλὸ γεγονὸς τῆς ἀναπνοῆς.
Μόνο ἡ ἔνθερμη ὑπομονὴ θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπίτευξη
μιᾶς λαμπρῆς εὐτυχίας.

Πάμπλο Νερούδα

 

[parafernalia]

Τα πάντα η αγάπη τα μπορεί

Τα πάντα η αγάπη τα μπορεί,
νεκρούς δεν ανασταίνει -
δεν λέω, γιγάντια έχει ισχύ
μα αξίξει αλήθεια να σωθεί
η σάρκα η πεθαμένη;

Εξάλλου έχει αποκάμει πια,
ν' αναπαυτεί ζητάει -
τα μάτια της κρατάει κλειστά
ώσπου τα ολόφωτα πανιά
να βυθιστούν στα χάη..

Ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ

Ο κόσμος δεν τελειώνει εδώ -
κάτι Άλλο υπάρχει πέρα
αθέατο σαν μουσική
που πάλλει στον αέρα.

Στο νεύμα του τα χάνουμε,
το λογικό σαστίζει,
απ' τη φιλοσοφία μας
τι μένει που ν' αξίζει;

Μάταια το αίνιγμα πολλοί
πάλεψαν να εξηγήσουν,
κι όσοι άνθρωποι μαρτύρησαν
για να το κατακτήσουν

του χλευασμού φορέσανε
το ακάνθινο στεφάνι.
Σκοντάφτει η Πίστη, και γελά,
και στέκεται όρθια πάλι,

ντροπή την πιάνει μην τη δουν,
με ζήλο ξενυχτάει
να βρει αποδείξεις, κι ύστερα
τον άνεμο ρωτάει.

Γκριμάτσες εφημέριου
και ψαλμουδιές ιεράρχη -
δόντι μας σκίζει την ψυχή
κι όπιο δεν υπάρχει.

Έμιλι Ντίκινσον

 

[glayki]

....Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην, που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν, το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.
..
Οκτάνα θα πη (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος την σοφίαν), θα πη πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυσή νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και χάνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.

Οκτάνα θα πη απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης. Οκτάνα θα πη διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντως αποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα..

Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
...
Οκτάνα θα πη, όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανώς Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνον εν τέλει θα ημπορέση διά της κατανοήσεως, διά της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε διά της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήση, να εκκαθαρίση επιτέλους!

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή. Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη. Οκτάνα θα πη αγάπη. Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη. Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν σπέρμα.
. .

Από την ποιητική συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου, Οκτάνα, εκδ. Ίκαρος.

 

[Κάμπια]

ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΠΕΝΘΙΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΟ

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.
Μαίανδροι στο χορό τους με τραβάνε.
Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι
ζήτημα ύψους.

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,
ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,
λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα
Αμάλθειο κέρας.

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,
πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμα σου!)
Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου
κατακορύφως.

Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.
Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,
έρωτες, πλήξη.

Α! πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ' αρέσω.

 

[Nascentes morimur]

Βλέπω τη θάλασσα ν’ ανοίγεται για σένα
τρυφερέ περιηγητή του ουρανού
μες στις ακρογιαλιές μου που κουρνιάζεις

Βλέπω στον ουρανό μια κατασκήνωση για σένα
οργανοπαίχτη μιας σβησμένης εποχής
που ζωντανεύεις πάνω στην οθόνη
τη μνήμη μου ανάμεσα στα παιδικά σου χρόνια

Μονάχος μου νυχτώνω εδωπέρα.
N.A. Aσλάνογλου

 

[Κάμπια]

 

[parafernalia]

Απόσπασμα από το ποίημα Οι Κούφιοι Άνθρωποι

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί, κεφαλοκαύκι άχυρο. Αλίμονο!
Οι στεγνές φωνές μας, όταν ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες και ανόητες σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί στο ξερό μας κελάρι.
Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση.
Αυτοί που πέρασαν με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο
Βασίλειο
μας θυμούνται-αν καθόλου-όχι ως χαμένες βίαιες ψυχές,
μα μονάχα ως κούφιους ανθρώπους τους βαλσαμωμένους ανθρώπους…

…Αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου

…Mεταξύ ιδέας και πραγματικότητας μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο
Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας μεταξύ κίνησης και απάντησης
πέφτει η Σκιά
Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης μεταξύ ουσίας και πτώσης,
πέφτει η Σκιά
Γιατί δικό σου είναι το βασίλειο γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή είναι δική σου
αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
όχι με ένα κρότο αλλά με ένα λυγμό».

Τ. Σ. Έλιοτ, «Άπαντα ποιήματα»