Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

Francis Picabia



Διάλειμμα πέντε λεπτών


Είχα έναν ελβετό φίλο που τον λέγανε Jacques Dingue.
(Σ.τ.μ Dingue στα γαλλικά σημαίνει βλαμμένος).
Ζούσε στο Περού σε υψόμετρο 4.000 μέτρων.
Εδώ και μερικά χρόνια,έφυγε για να εξερευνήσει αυτές
τις περιοχές κι είχε πέσει θύμα της γοητείας μιας παράξενης
Ινδιάνας που τον είχε κυριολεκτικά τρελάνει με την άρνησή της
να του δοθεί. Σιγά-σιγά είχε εξασθενήσει τόσο, που ούτε από την
καλύβα που είχε εγκατασταθεί δεν έβγαινε. Ένας Περουβιανός
γιατρός που τον είχε συνοδέψει ως εκεί τον περιποιόταν για
να του γιατρέψει μιά μαλάκυνση εγκεφάλου την οποία
έκρινε ως ανίατη!
Κάποια νύχτα, μια επιδημία γρίπης ξέσπασε στην μικρή
Ινδιάνκη φυλή που φιλοξενούσε τον Jacques Dingue. Όλοι
ανεξαιρέτως έπεσαν θύματα της γρίπης και από τους διακό
σιους ιθαγενείς, εκατόν εβδομήντα οχτώ πέθαναν μέσα σε
λίγες μέρες. Πολύ σύντομα ο Περουβιανός γιατρός, γύρισε
σαν τρελός στη Λίμα... Ο φίλος μου εν τω μεταξύ, κόλλησε
κι αυτός την αρρώστια κι ακινητοποιήθηκε από τον πυρετό.
Λοιπόν όλοι οι νεκροί Ινδιάνοι, είχαν από ένα η περισσό
τερα σκυλιά, τα οποία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα
μείνανε με μοναδική τροφή τους κυρίους τους. Κατατρώγα
νε τα πτώματα κι ένα απ' αυτά, έφερε μέσα στην καλύβα του
Dingue, το κεφάλι της Ινδιάνας την οποία είχε ερωτευτεί ο
φίλος μου... Την αναγνώρισε αμέσως και οπωσδήποτε θα
δοκιμάστηκε από μια έντονη συγκίνηση, γιατί ξαφνικά
γιατρεύτηκε από την τρέλα του κι από τον πυρετό. Ξανα
βρήκε τις δυνάμεις του λοιπόν και παίρνοντας το γυναικείο
κεφάλι από τα δόντια του σκύλου, διασκέδαζε με το να το
πετά στην άλλη άκρη της καλύβας και να φωνάζει στο ζώο
να του το φέρει πίσω. Τρεις φορές ξανάρχισε αυτό το
παιχνίδι, το σκυλί ξανάφερνε το κεφάλι, κρατώτας το με
τα δόντια του από τη μύτη, αλλά την τρίτη φορά, ο Jacques
Dingue το πέταξε πιο δυνατά κι έσκασε στον τοίχο, οπότε
προς μεγάλη του χαρά, ο ποιητής μπόρεσε να πιστοποιήσει
πως τα μυαλά που είχανε πεταχτεί έξω απ' το κρανίο δεν
παρουσίαζαν παρά μονάχα μια περιέλιξη με αποτέλεσμα να
παρουσιάζεται ένα σχήμα που θα μπορούσε κανείς να το δει
σαν ένα ζευγάρι κωλομέρια!


Jesus-Crist rastaquere


Το παιδί

Το φθινόπωρο έχει μαραθεί
από το παιδί
που αγαπήσαμε.
Σαν το γύπα
πάνω στο ψοφίμι
ελαττώνει την οικογένεια του
κι εξαφανίζεται
σαν πεταλούδα.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[baudE Laire]

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ​

​

​

​

ΜΙΑ φορά, τα μεσάνυχτα τα θλιβερά, αδύναμος και αποκαμωμένος καθώς συλλογιζόμουν, πάνω σε ένα πολύ ασυνήθιστο και περίεργο τόμο απολησμονημένης γνώσης, έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος· τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός χτύπος, όπως όταν κάποιος χτυπάει ευγενικά την πόρτα του δωματίου μου. «Κάποιος επισκέπτης θα είναι» μουρμούρισα «που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου. Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω».​

​

Αχ! Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν τον ανεμοδαρμένο παγερό Δεκέμβρη, και η κάθε μια ξεχωριστή ξεθρακιασμένη σπίθα άπλώνε βαθμιαία το φάσμα της στο πάτωμα. Ανυπόμονα ευχόμουν να έρθει το αύριο � μάταια είχα γυρέψει να δανειστώ από τα βιβλία μου ένα τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα Λενόρ την εξαίρετη κι� απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ � εδώ όμως μένει παντοτινά.χωρίς όνομα να την καλούν.
Και το μεταξένιο, λυπητερό, αβέβαιο θρόισμα της κάθε μιας βυσσινί κουρτίνας, μου γεννούσε το ρίγος της συγκίνησης, με καταλάμβανε με τέτοιους φανταστικούε τρόμους που δεν τους είχα νοιώσει ποτέ πριν. Έτσι που, τώρα, για να νεκρώσω το δυνατό μου χτυποκάρδι, στάθηκα όρθιος και είπα σα να επαναλάμβανα: «Κάποιος επισκέπτης θα είναι στην θύρα της κάμεράς μου που εκλιπαρεί να εισέλθει. Κάποιος αργοπορημένος επισκέπτης που εκλιπαρεί από την πόρτα του δωματίου μου να εισέλθει. Για αυτό πρόκειται και όχι για κάτι περισσότερο».
Η ψυχή μου γυρίζοντας στη θέση της ενδυναμώθηκε, και πλέον δεν ήταν σε δισταγμό. «Κύριε» είπα εγώ, «ή Κυρία, ειλικρινά εκλιπαρώ την συγχώρεσή σας, αλλά το γεγονός είναι ότι με πήρε ο ύπνος κι έτσι ανάλαφρο που ήταν το άξαφνο σας χτύπημα, και τόσο υποτονικά που ήρθε το ελαφρύ άξαφνο χτύπημα, ο ανάλαφρος κρότος στη θύρα του δωματίου, που πολύ αμφιβάλλω αν Σας άκουσα» � εδώ ανοίγω διάπλατα την πόρτα � σκοτάδι εκεί και τίποτα άλλο.



Κοίταξα ερευνητικά, βαθιά μέσα στο σκότάδι εκείνο, μένοντας εμβρόντητος εκεί, για πολύ, νοιώθοντας το δέος, την αμφιβολία, και βλέποντας όνειρα, που κανείς ποτέ θνητός δεν τόλμησε πιο πριν να ονειρευτεί. Όμως τίποτα δεν τάραζε την σιγαλιά, και η ακινησία δεν μου έδινε κάποιο σημείο, και η μόνη λέξη που ακούστηκε εκεί, ήταν η ψιθυριστή λέξη «Λενόρ». Αυτό ψιθύρισα εγώ, και μια ηχώ μου αντιγυρνά ψιθυριστά την λέξη «Λενόρ». Απλώς αυτό και άλλο τίποτα.
Ξαναγυρίζοντας στην κάμερα, φλεγόταν ολόκληρη η ψυχή μέσα μου και σε μικρό διάστημα άκουσα πάλι ένα ανάλαφρο χτύπο, κάτι δυνατότερο από το προηγούμενο. «Ασφαλώς» είπα εγώ, «ασφαλώς ετούτο είναι στο καφασωτό του παραθύρου μου, ας δω επομένως τι είναι σε εκείνο το σημείο και το μυστήριο αυτό να διερευνήσω� ας νεκρώσω την καρδιά μου μια στιγμή και ας διερευνήσω το μυστήριο αυτό� Ο άνεμος θα είναι και άλλο τίποτα».
Σε αυτό το σημείο ανοίγω το πατζούρι, όταν, με ένα πολύ φευγαλέο πέταμα και φτεροκόπημα, εκεί μέσα μπήκε ένα μεγαλόπρεπο Κοράκι των παλαιών ευσεβών εποχών. Χωρίς να κάνει βαθιά υπόκλιση, δίχως στιγμή να σταματήσει ή να σταθεί στη θέση του, αλλά υποσκάπτοντας τους καλούς τρόπους, πήγε και κούρνιασε ψηλά στην θύρα της κάμεράς μου- κάθισε ψηλά, πάνω στο μπούστο της Παλλάδας, ακριβώς πάνω από την πόρτα της κάμεράς μου- κούρνιασε ψηλά και κάθισε χωρίς να κάνει τίποτα άλλο.
Ύστερα, αυτό το πουλί στο μαύρο του εβένου ξεγέλασε την οικτρή μου ψευδαίσθηση να φτάσει σε χαμόγελο, με το βαρύ και άκαμπτο τυπικό της αταραξίας που φορούσε. Του είπα «Μολονότι το λοφίο σου είναι απογυμνωμένο και ξυρισμένο είσαι εσύ, δειλό πάντως δεν είσαι, ειδεχθές, αποτρόπαιο και παλαιό Κοράκι που πλανιέσαι από την όχθη της Νύχτας� για πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα που σε καλούν στην όχθη της Υποχθόνιας Νύχτας!» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
Πολύ εξεπλάγην από το άκομψο αυτό πουλί, ακούγοντάς το να συνδιαλέγεται τόσο ανεπιτήδευτα, μολονότι η απάντησή του λίγα σήμαινε � μεγάλη συνάφεια δεν είχε. Διότι αναπόφευκτα συμφωνούμε ότι κανένα ζωντανό ανθρώπινο ον ποτέ δεν είχε την ευτυχία να δει ένα τέτοιο πουλί πάνω από την πόρτα της κάμαράς του� είτε επρόκειτο για πουλί, είτε για κτήνος, πάνω στο γλυπτό μπούστο ψηλά στην πόρτα της κάμεράς του, να έχει ένα τέτοιο όνομα όπως το «Ποτέ πια».
Αλλά το Κοράκι στεκόταν μοναχό σε αυτό το γαλήνιο μπούστο, λέγοντας μονάχα εκείνες τις λέξεις, λες και η ψυχή του ξεχείλιζε με εκείνες τις λέξεις. Τίποτε παραπέρα κατόπιν δεν εκστόμισε, και ούτε ένα πούπουλό του κατόπιν δεν πετάρισε� Ώσπου, μόλις ψιθυρίζοντας, μουρμούρισα: «Κι άλλοι φίλοι μου, από πριν, πάνε, πετάξανε και φύγανε� Σαν θα έρθει το πρωί και τούτο θα με αφήσει, όπως πέταξαν και πάνε οι Ελπίδες μου οι παλιές». Μετά το πουλί είπε, «Ποτέ πια».
Ξαφνιασμένος με την ακινησία που μόνο η τόσο επιδέξια δοσμένη απάντηση την διέκοπτε, είπα: «Δίχως αμφιβολία, αυτό που εκφέρει είναι το μόνο του εφόδιο και υλικό που γράπωσε από κάποιον δυστυχισμένο αφέντη που η ανηλεής του Kαταστροφή τον ζύγωνε όλο και πιο κοντά, μέχρι που τα τραγούδια του μία μοναδική επωδό να φέρουν, μέχρι που οι θρήνοι της Ελπίδας του να φέρνουνε το μελαγχολικό φορτίο του Ποτέ � Ποτέ πια».
Αλλά το Κοράκι ακόμη ξεστράτιζε την καταλυπημένη μου ψυχή στο γέλιο, Ευθύς, τσούλησα ένα κάθισμα με μαξιλάρια μπροστά από το πουλί και το μπούστο και την πόρτα. Κατόπιν, βουλιάζοντας πάνω στο βελούδο, επιδόθηκα σε συνδυασμούς της μιας φαντασίωσης με την άλλη, Σκεπτόμενος τι είναι εκείνο το οποίο εννοεί το δυσοίωνο � του παλαιού καιρού� πουλί, Τι είναι εκείνο το οποίο εννοούσε το ζοφερό, άχαρο, ειδεχθές, πένθιμο και δυσοίωνο �του παλαιού καιρού� πουλί Τι εννοούσε κρώζοντας «Ποτέ πια».
Έτσι ήμουν καθισμένος, κλεισμένος σε εικασίες, χωρίς να εκφράσω ούτε συλλαβή στο πουλί, του οποίου τα φλογισμένα μάτια τώρα βάζανε φωτιά στα ενδόμυχα της καρδιάς μου· Για ετούτα και για άλλα, καθόμουν κι έκανα εικασίες με το κεφάλι μου αναπαυτικά πλαγιασμένο, στην βελούδινη επένδυση του μαξιλαριού, όπου έπεφτε χαιρέκακα το φως της λάμπας. Αλλά όμως εκείνης ακριβώς της βελούδινης μενεξεδένιας επένδυσης όπου χαιρέκακα έπεφτε το φως της λάμπας, και που Εκείνη δεν θα πιέσει, αχ, ποτέ πια.
Κατόπιν μου φάνηκε να πυκνώνει ο αέρας, αρωματιζόμενος από κάποιο αόρατο θυμιατήρι που το έσειε ένα Σεραφείμ και τα βήματά του κουδούνιζαν στο πυκνό δάπεδο. «Φουκαρά» είπα με φωνή μεγάλη, «ο Θεός έχει προσφέρει σε εσένα � δια μέσω αυτών των αγγέλων, έχει προσφέρει σε εσένα Ανακούφιση � ανακούφιση και νηπενθές από τις αναμνήσεις της Λενόρ! Πίνε, ω, πίνε με γουλιές μεγάλες αυτό το ευγενικό το νηπενθές και ξέχασε αυτήν την απολεσθείσα Λενόρ». «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
«Προφήτη!» είπα «το πράγμα του κακού! � προφήτη εντούτοις, μια πουλί μια διάβολος είτε σε στέλνει ο Πειρασμός, ή και αν η θύελλα σε στριφογύρισε και σε έριξε εδώ στην ξηρά, Εγκαταλελειμμένο, απτόητο παρ' όλα αυτά, σε αυτή την έρημη χώρα σε έριξε δεμένο με μάγια � σε αυτό το σπίτι που το στοίχειωσε η Φρίκη - έλα, πες μου, αληθινά, σε παρακαλώ, πες μου πες μου εκλιπαρώ, βρίσκεται κάποιο βάλσαμο παρηγοριάς στα βουνά της Γαλαάδ;» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
«Προφήτη!» είπα «της συμφοράς το πράγμα! - προφήτη εντούτοις, είτε πουλί είτε διάβολος! Στο όνομα του ουρανού που πάνω μας κυρτώνει, στο όνομα του Θεού που και οι δυο μας λατρεύουμε� Λέγε σε ετούτη την ψυχή την φορτωμένη θρήνο, λέγε αν μέσα στην μακρινή Εδέμ, Πρόκειται να σφίξει στην αγκαλιά της μια αγιασμένη κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ- Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ� Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που Λενόρ την αποκαλούν οι άγγελοι». «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
«Το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ή πνεύμα του κακού!» Με μια στριγκλιά σηκώθηκα, κάνοντας μια κίνηση αναρρίχησης � «Να επιστέψεις στη θύελλα και στην όχθη της Καταχθόνιας Νύχτας! Μαύρο φτερό να μην αφήσεις σαν ενθύμημα του ψεύδους που έχεις πει από την ψυχή σου! Μη μου ταράζεις τη μοναχικότητα! Φύγε απ' το μπούστο πάνω απ' την πόρτα μου! Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!» «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.
Και του Κορακιού το γρήγορο αθόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται, ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται, στο κατάχλομο μπούστο της Παλλάδας, πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμερας και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ' την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει, και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του· και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα, δεν θα ανασηκωθεί � ποτέ πια.




Μετάφραση: Ηλίας Πολυχρονάκης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ρομαντικός Επίλογος


Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αητό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγγο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν έχετε δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα.

Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.

Νίκος Καρούζος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Δεν δίνω φράγκο αν οι γυναίκες
έχουν τα στήθια σαν μανόλιες ή σαν ξεραμένα σύκα
μιαν αφή από ροδάκινο ή από γυαλόχαρτο.
Δίνω σημασία ίση με το μηδέν,
στο γεγονός να ξημερώνουν με αναπνοή αφροδισιακή
ή αναπνοή εντομοκτόνου.
Είμαι τελείως ικανός να ανεχτώ εκ μέρους τους
μια μύτη που θα έπαιρνε πρώτο βραβείο
σε μιαν έκθεση για καρότα
αλλά αυτό ναι, και σ' αυτό είμαι αμετάπειστος, δεν τους συγχωρώ
κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να μην ξέρον να πετούν.
Αν δεν ξέρουν να πετούν, χάνουν τον καιρό τους
όσες προσπαθούν να με αποπλανήσουν.

Ολιβέριο Χιρόνδο, Απόσπασμα από την ταινία Το Σκοτεινό Μέρος της Καρδιάς.

Οι σωστές κυρίες ξέρουν να καθορίζουν τις τιμές των πτήσεων...
Βαρύ το τίμημα να ανακατεύεσαι με σύννεφα. ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ciela]

Spoiler

χαχα ποια ειναι αυτη η ταινια? πλακα εχει! ειδικα στο τελος που ερχεται και ο γερος και λεει ποιηματα...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

BERTOLT BRECHT


ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΣΘΕ

1
Εμποδίστε τους να σας πλανεύουνε!
Δεν υπάρχει επιστροφή,
κι η μέρα είναι προ των θυρών σας.
Μην παρασύρεσθε απʼ της νυχτιάς τους ανέμους,
γιατί δεν θε να δείτε ποτέ σας πάλι ξημέρωμα.

2
Εμποδίστε τους να σας εξαπατούν!
Η ζωή είναι μικρή· μικρή και τόσο λίγη.
Με μεγάλες να την καταπιείτε ρουφηξιές!
Σαν θα φύγετε και θα την εγκαταλείψτε,
δεν θά ʼστε καν ικανοποιημένοι.

3
Μην τρεφόσαστε μʼ ελπίδες ψεύτικες!
Δεν σας περισσεύει ούτε στιγμή!
Στους σωσμένους τη μούχλα αφήστε ακέραιη.
Το πιό σημαντικό είναι η ζωή,
μα κανέναν μας δεν περιμένει.

4
Εμποδίστε τους να σας πλανεύουνε!
Αγγαρείες και τάματα – σβήστε τα!
Και γιατί να σας μασάει ο φόβος τα σκώτια;
Όπως όλα τα ζώα, κι εσείς θα πεθάνετε,
και μετά άλλο τίποτα δεν θα υπάρχει.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Οι βλαβεΡές συνέΠειΕς τοΥ γκΛάΜουρους λαϊφσΤάιλ
​

με ενέσεις φτιάχνω όγκ
κάνω το πουλί μου φιόγκ
λιώνω πάγκους και σεζλόγκ


μα οι ανάφτρες με τα τάνγκ
νοιάζονται μόνο για φράγκ
και με τρώει η μαρμάγκ


ωϊμέ! είμαι χαμούρ!
κι ας πουλάω τζάμπα μουρ!


αχ, καταραμένο Βόγκ
κάνεις τους ανθρώπους ζόνγκ


Μαύρος Γάτος
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ​

​

(...)
​

​

Μετάφραση: Ηλίας Πολυχρονάκης

Αυτο ειναι ποιημα?

Αν και δεν ειμαι φαν της ποιησης, ειναι μερικα ποιηματα που ουσιαστικα με αγγιζουν.

Ενα απο διαφορα ειναι κι αυτο του Καρυωτακη,

ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.....

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.​

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.​

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει​

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Το λουλούδι των Άλπεων έλεγε στο κοχύλι : < φέγγεις >
Το κοχύλι έλεγε στη θάλασσα : < αντιλαλείς >
Η θάλασσα έλεγε στο καράβι : < τρεμουλιάζεις >
Το καράβι έλεγε στη φωτιά : < αστράφτεις >
Η φωτιά μού έλεγε : < αστράφτω λιγότερο από τα μάτια της>
Το καράβι μού έλεγε : < τρεμουλιάζω λιγότερο από την καρδιά
σου όταν εκείνη εμφανίζεται >
Η θάλασσα μού έλεγε : < αντιλαλώ λιγότερο απʼ το όνομα της
μέσα στον έρωτά σου >
Το κοχύλι μού έλεγε : < φέγγω λιγότερο από το φώσφορο του
πόθου μέσα στο βαθύ σου όνειρο >
Το λουλούδι των Άλπεων μού έλεγε : < είναι όμορφη >
Κι εγώ έλεγα : < είναι όμορφη , είναι όμορφη, είναι συγκινητική >

Robert Desnos (1900-1945), “Σώμα κι Αγαθά”, μτφρ.: Κώστας Ριτσώνης


ROBERT DESNOS
Ανακαλύπτοντας την αυτόματη γραφή οι υπερρεαλιστές για να την προκαλέσουν κατέφευγαν συχνά σε < ειδικούς> και τους υπνώτιζαν. Μετά από αυτές τις συνεδριάσεις υπνωτιστικού ύπνου διηγιόντουσαν μεταξύ τους τις < εμπειρίες> τους και ξεσπούσαν στα γραφτά τους…Από τους πρώτους στο κίνημα <1922> ο Robert Desnos μιλά συχνά για σκιές και για φαντάσματα γυναικών Στην ποίησή του που μοιάζει με καταγραφή ονείρων < ο ίδιος είχε εργαστεί και σαν μέντιουμ> η πίκρα του έρωτα και της μοναξιάς εμφανίζεται συνήθως σε μεγάλα πεζά ποιήματα αλλού ατόφια υπερρεαλιστικά κι αλλού σαν λαϊκά παραμύθια Οι εμπειρίες του από τα όνειρα, που τα κατέγραφε από μικρό παιδί, μπολιάζονται και με λαϊκές κουβέντες ή λογοπαίγνια-ακούσματα από τη λαχαναγορά του Παρισιού όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια.
Βασικό του βιβλίο είναι το ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑ που περιέχει τα καλλίτερα ποιήματα της φλογερής νεότητάς του < γεμάτη πάθος, δημοσιεύσεις, μανιφέστα και έριδες>. Αποχώρησε από τον υπερρεαλισμό το 1930.Έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και πέθανε από κακουχίες το 1945 στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως της Τερεζίνας.

Μετάφραση-σημείωμα: KΩΣΤΑΣ ΡΙΤΣΩΝΗΣ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Κακή Εποχή για Νεολαία



Αντί στο δάσος να παίζει με τους συνομηλίκους του
κάθεται ο μικρός μου γιος σκυμμένος πάνω απ τα βιβλία
και πιο πολύ του αρέσει να διαβάζει
για τις κομπίνες των λεφτάδων
και τις σφαγές των στρατηγών
καθώς διαβάζει τη φράση, ότι οι νόμοι μας
εξ ίσου απαγορεύουν σε φτωχούς και πλούσιους κάτω
απο τα γεφύρια να κοιμούνται
ακούω το ευτυχισμένο του γέλιο
όταν ανακαλύπτει ότι ενός βιβλίου ο συγγραφέας
πουλημένος είναι
το νεαρό του μέτωπο φωτίζεται. Απ τη μεριά μου
το επιδοκιμάζω. Κι όμως θα 'θελα να μπορούσα
μια εποχή κατάλληλη για τη νεολαία να του προσφέρω
που σ αυτήν στο δάσος θα πήγαινε να παίξει με τους συνομηλίκους του

Μπέρτολντ Μπρεχτ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

There It Is

And if we don't fight
if we don't resist
if we don't organize and unify and
get the power to control our own lives
Then we will wear
the exaggerated look of captivity
the stylized look of submission
the bizarre look of suicide
the dehumanized look of fear
and the decomposed look of repression
forever and ever and ever
And there it is

JAYNE CORTEZ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Gitanes

σου το χα πει από την αρχή μωρό μου

οι γυναίκες μου αρέσουν

δεν έχει να κάνει με το πως αισθάνομαι για σένα

αν κάπου βρεθώ και είμαι σε διάθεση

κι αν τους αρέσω,

θα τους το δώσω

και στην αρχή μου είχες πει εντάξει,

μέσα

είναι κι ο λόγος που σου έκανα παιδί

κάτι σαν ξέφρενος εντυπωσιασμός του άντρα που έχει προχωρήσει πολύ στην κυρίαρχη ελευθερία της μήτρας

και ναι είχα απορήσει στην αρχή μαζί σου

η πουριτανή Χριστιανή Ελλάδα μέσα από εσένα με είχε εκπλήξει

δεν το πίστευα ότι μπορούσε μια τέτοια γυναίκα να υπάρχει μέσα στην ανέραστο

είχα πει μέσα εντελώς, το ξέρεις,

αλλά όμως

γιατί, μπορείς να μου πεις γιατί στην πορεία το άλλαξες,

δεν χρειαζόταν όλο αυτό το φιάσκο,

μου είπες σου αρέσει ενώ θα μπορούσες να το πεις από την αρχή πως δεν,

δεν έχω πρόβλημα με το διαφορετικό,

έχω πρόβλημα όμως με τον πουριτανό που παριστάνει τον προοδευτικό,

με αυτόν που δεν ξέρει τι θέλει, αλλά ας το πάρει κι αυτό η ευχή,

δεν έχει να κάνει στη τελική το πράμα έτσι αν και ναι, με πείραξε,

με άλλο είχε να κάνει,

γιατί κάποια στιγμή στάθηκες σε περιπτώσεις που ήταν στο χάρτη απλές ηδονικές κουκίδες: ξέρεις, όταν κάθεται η στιγμή και το δίνω, απλά περνάμε καλά και μετά τίποτα, εξαιρετικά υγιές μέσα στην ωμή του ειλικρίνεια, υπέροχες γυναίκες που μετά ναι, τίποτα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία δυο στιγμές. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα τσιγάρο πριν κι ένα τσιγάρο μετά. Ίσως λίγο καλή μουσική στο ενδιάμεσο αν αυτό πρέπει να το ζηλεύεις.

Κι είναι εδώ ακριβώς η θρηνωδώς και το ο έρωτας είναι πιο πάνω απ τον έρωτα,

γιατί ενώ εσύ το άρχιζες το παραμύθι σου να το αλλάζεις

τότε που έλεγες εγώ θέλω σε εμένα ρε καριόλη να το δίνεις και πουθενά αλλού

κι αν είναι να το δίνεις να μαι κι εγώ μαζί

γιατί ρε πούστη γαμημένε έλεγες,

εγώ εσένα μόνο εσένα θέλω και άλλες τέτοιες σούπες του αέρα,

ήρθε λοιπόν εκείνη η στιγμή που ένας χαμένος κάτι σου έγραψε κάτι για Πυθίες και ξεμοναχιάσματα και χιχιχιχι και ψάρωσες και το δεσες σκοινί κορδόνι

και γύρισες μετά το πείσμα και την επιμονή προς τω πολλώ μου, τα έδρανα συμπόσια για να μου πεις κατάμουτρα εσύ η μονογαμική

μου αξίζει και του αξίζω και μαζί του θα πάω, είσαι λίγος και είσαι ένα σίχαμα.

Δεν θα διαφωνήσω.

Κι ούτε θα σου πω ότι με πείραξε κάτι που για καμία άλλη κάτι αντίστοιχο ποτέ δεν σου είπα μʼ όσες θεές κι αν βρέθηκα στους πάγκους ή στις καριόλες.

θα σου πω όμως πως μου χρωστάς ένα πακέτο τσιγάρα Gitanes. Άφιλτρο.

Ταιριάζει με το αψέντι. Αυτό δικό μου.


Καλλέργης Γιώργος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

TΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ


ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ

Σαν έπεσε η βελανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σʼ ελεγεία
το χαμένο δάσος, τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν τη βλαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί κι εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόροι υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοιχτό.



Από την ποιητική συλλογή «Προαιρετική στάση» (1967-1973).
Από το βιβλίο: Τίτος Πατρίκιος, «Ποιήματα, ΙΙΙ»,
Κέδρος, Αθήνα 1998, σελ. 174.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Τηλεσκόπιο
Αγαπηθήκαμε
στο λερωμένο σεντόνι τʼ ουρανού.
Όταν ο ήλιος έσφαζε
την μέρα
και τους χυμούς της πέταγε
αργά στα κύματα.
Όταν οι πληγές άρχισαν να θρέφουν
τα μελανώματα αποκτούσαν
το χρώμα των μεθυσμένων σου μαλλιών.
Σαν γύριζες το σώμα σου
ακουμπούσες το φεγγάρι
με τα γυμνά σου πόδια
και βλάσταιναν ερυθρά αστέρια.
Ό, τι χώρεσε στην αγκαλιά σου
ήταν δυο σύννεφα βαμμένα
έτοιμα, για την μεταξύ τους επαφή.
Οι σανίδες άνυδρες μετρούσαν
τους παλμούς
και στοιχημάτιζαν την ώρα του τέλους.
Ήμουν κι εγώ εκεί.
Γονάτιζα να χωρέσω τους μηρούς σου.
Λύγιζα για να νοιώσω το ζεστό σου στήθος.
Υπήρχα εκεί για σένα.
Ένα στρώμα με τις κατάλληλες εσοχές
για να κρύψεις και να κρυφτείς.
Ό, τι αγαπήσαμε
ήταν ένας κεραυνός
που ξάπλωσε στο κρεβάτι
για να γλεντήσει με κραυγές
η νύχτα.
Α. Λυμπέρη

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Μια ακόμα αυταπάτη.

Με λόγια που παιδεύει ο νους σου
Το νόημα γυρεύεις να μου δώσεις
Μιας ακόμα αυταπάτης.
Η ζωή και το Όνειρο
Δυο σμαράγδια στο λαιμό σου σφιχτά
την ανάσα σου κόβουν.
Μοναχά όταν κοιμάσαι
μεθυσμένος χορεύεις μαζί τους και γελάς.
Μα το χάραμα
σε βρίσκει κουρασμένο διαβάτη να μετράς δειλινά
Μια ακόμα αυταπάτη.


Δημητρης Καραγιαννης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Σου φωνάζω να 'ρθεις κοντά μου
Η φωνή μου εξοστρακίζεται πάνω σου
Χάνεται στον κούφιο αέρα
...
Σύντροφοι έπρεπε να 'μαστε
περισσότερο από ποτέ
τώρα

που ατμός σκέπασε τα σπίτια μας
που λιγόστεψαν οι έναστρες νύχτες

και που καταρρέω κάθε πρωί
χωρίς την προσδοκία του θαύματος

Μίμη Κωστήρη από τη συλλογή Της Γής τα Ουσιαστικά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[self-instructive depressing]

Τίτλος:Ο σκοταδόψυχος

Φαρμάκι έχω στην ψυχή
Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω πω πω πω πω πω πω πω

Και το μυαλό μου είναι θολό
Πω πω πω πω πω πω πω πω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Phoebe]

Η Ζωντανή Νεκρή

Δε πέθανες! Στη κάμαρα ακόμα τ' άρωμά σου
είν' απλωμένο ως τώρα δα να μ' άφησες κι απάνω
στον καναπέ ατελείωτο μένει το κέντημά σου
και το κομμάτι που 'παιζες είν' ανοιχτό στο πιάνο.

Απάνω στο τραπέζι μου πάντα η δική σου εικόνα,
που πάντα με τηn ήρεμη ματιά της με κοιτάζει,
και δεν είναι ο άνεμος, μα είσαι συ, τη πόρτα
που μισανοίγεις για να μπεις την ώρα που βραδιάζει.

Δε πέθανες. Είσαι παντού και είσαι μέσα σ' όλα:
στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,
στα νέφη που χρυσίζουνε σα πάει να σβήσει η μέρα

κι ως και τις νύχτες δίπλα μου σε νιώθω ξαπλωμένη...
Δε πέθανες. Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε:
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!


Κώστας Ουράνης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΓΙΞΑ ΤΗ ΓΡΑΦΟΜΗΧΑΝΗ

Παίρνει τηλέφωνο: "Τελειώνεις κανένα γραφτό;"
"Όχι", λέω.
"Τί κάνεις;".
"Τίποτα".
"Έχεις κόσμο;".
"Μόνο τη γάτα".
"Και δεν έχεις τελειώσει κανένα γραφτό;".
"Όχι".
"Είσαι καλά;".
"Ντάξει είμαι".
"Πώς και δεν πήρες τηλέφωνο;".
"Πήρα".
"Ήταν νωρίς"(Παύση).
"Και δεν τελειώνεις κανένα γραφτό;".
"Όχι".

Το γράψιμο δεν είναι δουλειά της πλάκας.
Έχω κάνει ένα κάρο δουλειές της πλάκας.
Αν το γράψιμο άρχιζε να σκαρτεύει,
θα έψαχνα γι' άλλη δουλειά.
Το ξέρω: θέλει το καλό μου.

Το ίδιο κι εγώ.

***

ΒΡΟΧΗ

Μια συμφωνική ορχήστρα.
Πιάνει βροχή.
Παίζουν μια εισαγωγή του Βάγκνερ.
Ο κόσμος παρατά τα καθίσματα κάτω απ' τα δέντρα
και τρέχει το υπόστεγο.
Οι γυναίκες τσιρίζουν, οι άντρες κρατούν την ψυχραιμία τους,
τα μουσκεμένα τσιγάρα πετιούνται.
Ο Βάγκνερ συνεχίζεται κι όλοι είναι κάτω απ' το υπόστεγο.
Ακόμη και τα πουλιά αφήνουν τα δέντρα
κι έρχονται από κάτω.
Ακολουθεί η ραψωδία Νο 2 του Λιστ
και βρέχει ακόμη.
Μα, κοιτάξτε!
Ένας άντρας κάθεται μονάχος στη βροχή
ακούγοντας προσεκτικά.
Το κοινό τον προσέχει. Γυρίζουν και κοιτάνε.
Η ορχήστρα κοιτάζει τη δουλειά της.
Ο άντρας κάθεται μέσα στη νύχτα, στη βροχή,
ακούγοντας προσεκτικά.
Κάτι δεν πάει καλά μ' αυτόν!
Έτσι δεν είναι;
Ήρθε για ν' ακούσει μουσική.

***

ΑΡΙΕΛ

Θεέ μου! Θεέ μου μεγαλοδύναμε!
Θα τελειώσουμε, λοιπόν,
στην άκρη ενός σκοινιού,
σ' ένα βρόμικο μπάνιο,
μακριά απ' το Παρίσι,
μακριά από τα στοργικά πόδια των γυνακών!
Τα πόδια μας κρεμάμενα
πάνω απ' την προστυχιά
του φθαρμένου δαπέδου,
το τηλέφωνο να χτυπά,
τα γράμματα ακόμη κλειστά,
τα σκυλιά να κατουράν' στο δρόμο...

Άλλοι δυνατότεροι από' μένα
δεν κατάφεραν να τα βρουν
με τη ζωή.

Ίσως έπρεπε να δείτε τον αδελφό μου τον Μάρτυ:
ύπουλος, βρόμικος, αξιολάτρευτος.
Μια χαρά
τα πηγαίνει!

***

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Το μέρος ήταν κατάμεστο.
"Τσάρλυ, πάνω έχει μερικές καρέκλες.
Τράβα να φέρεις καμιά",
μου είπε ο εκδότης.
Πήγα και τις κουβάλησα, ανοίξαμε τις μπύρες
κι ο εκδότης είπε:
"Δε γίνονται ζυμώσεις,
θα την κάτσουμε τη βάρκα".
Έτσι, άρχισαν να μιλάνε για ζυμώσεις.
Εώ συνέχισα να πίνω μπύρα
και πήγα για κατούρημα.
Όταν γύρισα η κοπέλα δίπλα μου, είπε:
"Πρέπει να αδειάσουμε τν πόλη'
αυτό πρέπει να γίνει!".

"Προτιμώ ν' ακούσω Χάυδν", είπα.

"Μονάχα σκεφθείτε το", είπε αυτή.
"αν έφευγαν όλοι από την πόλη!".

"Απλώς θα έβρισκαν άλλο μέρος
να μαγαρίσουν", είπα.

"Δε νομίζω πως σου πολυαρέσουν οι άνθρωποι", είπε, κατεβάζοντας όσο μπορούσε την κοντή της φούστα.

"Μόνο αυτοί που θέλουν να γαμηθούν", είπα

Ύτσερα πήγα στο διπλανό μπαρ
και έφερα μια δωδεκάδα μπύρες.
Όταν μπήκα μιλούσαν για Επανάσταση.
Έτσι ξαναγύρισα στα 1935,
ο μόνος μεγάλος εκεί μέσα ήμουν εγώ - 20 χρόνια,
το λιγότερο, πιο γέρος απ 'ολους
και έψαχνα να βρω, τι στο διάβολο ήθελα μαζί τους.
Σε λίγο η συνάντηση τελείωσε
και βγήκαν, όλοι τους: νέοι, στη νύχτα.
Σήκωσα το τηλέφωνο, πήρα τον Τζαων Τ.
"Είσαι 'ντάξει Τζων; Δεν είμαι σόι απόψε!
Έλεγα να περάσω για κάνα ποτό".

Βέβαια, Τσάρλυ, θα σε περιμένω".

"Τσάρλυ", είπε ο εκδότης, "νομίζω πως
οι καρέκλες πρέπει να ξαναπάνε
πάνω!"

Τις κουβάλησα.
Η επανάσταση
τέλειωσε.

CHARLES BUKOWSKI​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Charles Bukowski?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.