Μοιραζόμαστε ποιήματα

[rascal_gd]

Γλείφω το οξύ απ' τις ρωγμές των χειλιών σου
και προσπαθώ να σου απαλύνω τον πόνο
τα χρόνια που περάσανε μ' αφήσανε μόνο
να ψάχνω την πνοή μου στον νεκρό εαυτό σου

Ζητάω βοήθεια από ανήμπορα χέρια
που ριγούν στην αγάπη και τον τρόμο
πήρες λάθος τον δικό μου δρόμο
και ψάχνεις το φως μου σε σβησμένα αστέρια

Η απουσία σου μ' εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή
έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή.
​

Κι εδω ειναι μια ωραια απαγγελια του ποιηματος..




υγ Δεν θυμαμαι αν το εχει γραψει ο Ροδοστόγλου ή ο Ανεστόπουλος. Ελπιζω να με συνχωρησετε..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Venceremos]

Καλησπέρα κόσμε, νεος εδω, αυτο ειναι το πρωτο μου ποστ.
Ερωτηση: Εδω γραφουμε στιχους γενικα ή και δικους μας? Υπαρχει μηπως ξεχορηστο ποστ για το καθε ενα?

Ευχαριστω

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Alexxandra]

ΜΗΝ ΤΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ!!!

Ησουνα ήλιος κι έγινες χιόνι
ήσουνα ξαστεριά
άνεμος ήρθες κι έφερες σκόνη
κι έφερες παγωνιά
Σ΄ένα μπαλκόνι όλη τη νύχτα
το δρόμο να κοιτώ
να περιμένω να ξημερώσει
μόνη μου δεν μπορώ

Μην τη φοβάσαι την αγάπη
μη τη ξεχνάς μη προσπερνάς
έλα και πες μου λίγο για μια βραδιά
πως μ΄αγαπάς

Ξέρεις να κρίνεις κι όχι να δίνεις
ξέρεις να μου ζητάς
κι όταν στο τέλος μόνος σου μένεις
εδώ ξαναγυρνάς
Κι ότι μου φέρνεις πίσω το παίρνεις
δικό σου το κρατάς
όσο κι αν ξέρεις ένα δε ξέρεις
εμένα ν΄αγαπάς

Μην τη φοβάσαι την αγάπη
μη τη ξεχνάς μη προσπερνάς
έλα και πες μου λίγο για μια βραδιά
πως μ΄αγαπάς

www.youtube.com/watch?v=WrHzdcz23aw

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Να έρχεσαι στον ύπνο μου..

Τώρα που μας χωριζούνε βουνά από λόγια αλόγιστα και θάλασσες​

να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου..​

Να 'ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι,​

με τρεχαντήρι υπερωκεάνιο, με τα πόδια..​

να 'ρχεσαι πάντως...​

Εξάπαντος να 'ρχεσαι κάθε νύχτα με ρούχα ή χωρίς​

"Σουσάμι άνοιξε" θα λέω τρις και θα σε μπάζω στ' όνειρο​

Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια​

που τα πήρε ο αέρας να τα ταξιδέψει μακριά​

μια πάνω και μια κάτω μεθυσμένα..​

Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω...​

... ​

Ανάμεσα σε ερωτιδείς αγγέλους να πετάς εσύ,​

μαζί κι εγώ...​

.... ​

Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα​

στο κατώφλι του καλοκαιριού...​

Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο​

να κυνηγιίομαστε στο μυρωμένο λιβάδι των αισθήσεων,​

να σε φτάνω, να σ' αγγίζω, να σε πιάνω...​

....​

Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα​

Τ' άλλα θα στα πω στ' αυτί...​

Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι..​

Βγαίνουν αληθινά αν τα πιστεύεις...​

Χρήστος Μπουλώτης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Φύσα φύσα το χρυσαλιφούρφουρο,
φύσα και την άνοιξη να φέρεις..

Κι αν πετάξεις σα φτερό και πούπουλο
κάποιος σ'αγαπάει και δε το ξέρεις...


φύσα φύσα το χρυσαλιφούρφουρο,
που κρατάς την άνοιξη στο χέρι

κι όταν γίνει σκόνη και χρυσόσκονη
κάποιoν αγαπάς και δε το ξέρει...




εδώ λιλιπούπολη...

Αχ ρόζα ρόζα ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία
να ανθίσει μ'όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί...

αχ....





Βλήτα και σπανάκι χορεύουνε συρτάκι στο χορό των μπιζελιών!
Και η μπάμια η μεγάλη χορεύει πεντοζάλη πάνω στην πρασινάδα και πάνω στο γκαζόν..
με ένα πράσινο καινούργιο παπιγιόν!!

Μιλάμε για Brutal καταστάσεις!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ina10039]

Όσο έχουμε αναμνήσεις το χθες πάντα μένει!
Όσο έχουμε ελπίδα το αύριο περιμένει...
Κι όσο έχουμε φιλίες η κάθε μέρα ποτέ δεν πάει χαμένη!!!



Έδωσα εντολή στο κινητό μου
να στείλει όλη την αγάπη και τη λατρεία μου,
στο πιο καλό φιλαράκι που έχει στη μνήμη του...
και αυτό... σταμάτησε σε σένα!!!


​

Μη βαδίζεις μπροστά,
μπορεί να μην σ'ακολουθήσω...
Μη βαδίζεις πίσω μου,
μπορεί να χαθώ...
Μα να βαδίζεις δίπλα μου
για να μείνουμε φίλες για πάντα!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Αλλαξοπιστίες

Τι να τον κάνω τον Θεό στους ουρανούς,
Και να ʽχω σκύλους να γαυγίζουν εδώ πέρα;
Τι να την κάνω τη ζωή στους ουρανούς,
Και να ʽχω θλίψη για ζωντάνια κάθε μέρα;
Εδώ και τώρα θέλω στους ουτιδανούς,
του κόσμου τούτου να ηχήσει η φλογέρα
Εδώ και τώρα δώστε στους φτωχούς,
Υπόσχεση, πως θα ʽχουν κι άλλη μέρα!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Σερενάδα στὸ παράθυρο τοῦ σοφοῦ

Σοφέ μου, τὸ τετράσοφο
ποὺ σὲ φωτάει λυχνάρι
νἄτανε, λέει, φεγγάρι
καὶ σὺ εἴκοσι χρονῶ!
Νἄτανε τάχα ἡ γνώση σου
μὲ τὸν ἀγέρα ἀμάχη,
γιὰ δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό...
Νἄτανε τάχα ἡ σκέψη σου
συρτοῦ χοροῦ τραγούδια
μίαν ἀγκαλιὰ λουλούδια
μίαν ἱστορία τρελλή,
τὰ μύρια ποὺ δὲ γνώρισες
νερὸ θἆν τάειχες μάθει
μὲ δάσκαλο τὰ πάθη
μ᾿ ἕνα κλεφτὸ φιλί.
Πολὺ τὴν καταφρόνεσες
τὴ ζωή, πανάθεμά τη…
Καὶ τώρα; Εἶναι φευγάτη
σὰν ὄνειρο πρωινό.
Χειλάκια ἀνθοῦν στὴ γειτονιὰ
γαρούφαλα στὴ γλάστρα–
καὶ σὺ διαβάζεις τ᾿ ἄστρα
καὶ τὸ βαθὺ οὐρανό.

(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940): Λογοτέχνης,
δημοσιογράφος καὶ ἀκαδημαϊκὸς ἀπὸ τὸ Καρπενήσι.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Achilles]

Ελάτε εδώ νεανίες μου, με τις κούπες γεμάτες μπίρα,
και πιείτε στο σήμερα πριν το σβήσει η μοίρα
Βάλτε στο πιάτο σας βουνά από μοσχάρι
Γιατί το πιοτό και το φαγητό μας φέρνει χάρη:
Γι'αυτό γεμίστε το ποτήρι σας ξανά
Γιατί η ζωή γρήγορα περνά
Όταν πεθάνετε ποτέ δεν θα ξαναπιείτε στην υγεία της αγαπημένης σας
ή του βασιλιά!


Ο Ανακρέων λένε κόκκινη μύτη πως είχε'
Αλλά τι είναι μια κόκκινη μύτη αν ευτυχισμένος και
χαρούμενος είσαι;
Ο Θεός να με συγχωρήσει! Καλύτερα να είμαι κόκκινος
και ζωντανός
Παρά άσπρος σαν κρίνος - και μισό χρόνο νεκρός!
Γι΄αυτό δεσποινός Μπέτυ
δώστε μου ένα φιλί'
Στην κόλαση δεν υπάρχει κόρη ταβερνιάρη σαν αυτή!


Ο νεαρός Χάρυ που στέκεται όσο πιο ευθύς μπορεί,
Σύντομα την περούκα του θα χάσει και κάτω απ'το
τραπέζι θα βρεθεί
Αλλα γεμίστε τις κούπες σας και πιείτε μια φορά ακόμα
Καλύτερα κάτω απ'το τραπέζι παρά κάτω απ'το χώ-
μα!
Γι'αυτό να λέτε αστεία και να διασκεδάζετε
καθώς την κούπα σας αδειάζετε:
Κάτω από δύο μέτρα χώμα δεν θα μπορείτε να γελάσετε!

Ο δαίμονας με μελαγχόλησε! Μόλις που μπορώ να περ-
πατήσω,
Κι ανάθεμά με αν μπορώ όρθιος να σταθώ ή να μιλήσω!
Εδώ πανδοχέα, την Μπέτυ παρακάλεσε μια καρέκλα να
φέρει'
Για λίγο σπίτι μου θα πάω, μια κι η γυναίκα μου λείπει
απ'το μεσημέρι!
Γι'αυτό δώστε ένα χέρι μια στιγμή
Στο φίλο σας που δεν μπορεί να σταθεί,
Αλλά χαρούμενος είναι καθώς παραπατά πάνω στη γη!




H P Lovecraft


Περιέχεται στο διήγημάτα του με τίτλο,
Το Μνήμα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[LAZARUS]

ΑΓΑΠΗ

Ήπια κρασί απʼ τα χείλια σου
Και μέθυσα απόψε.
Περπάτησα στη θάλασσα
Κι είδα πως μ΄αγαπάς
Στον ουρανό τα χέρια μου
Να δεις έχω σηκώσει
Κι όλα τʼ αστέρια πέσανε, θαρείς,
στην αγκαλιά σου.
Στη νύχτα πορευτήκαμε κι οι δυό
Ξυπόλυτοι στο κύμα και στην άμμο
Πέρα προβάλει αχνά η ανατολή
Πέρα η ζωή ανοίγει τα φτερά της
Αχ! τι βραδιά η αποψινή
Κρίμα που το φεγγάρι φεύγει
Κι έχω μεθύσει απʼ το νέκταρ της καρδιάς σου.


3/1982

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

To παζλ


Μοιάζουμε σαν μικρά κομματάκια από πάζλ που τριγυρνάμε στους δρόμους της πόλης, ψάχνωντας να βρούμε το άλλο κομμάτι που θα μας κάνει ολόκληρους.

Από κάποια απόσταση και τις ανάλογες συνθήκες, πολλά κομμάτια δείχνουν συμβατά με το δικό μας, ταιριάζουν σε κάποια κλειδώματα,αλλά δεν κάνουν την εικόνα πλήρη.

Και προσπαθούμε μάταια να τα ταιριάξουμε πάνω μας, πιέζοντας άτσαλα, τσαλαπατώντας πότε τις δικές μας "γωνίες" πότε των άλλων,ενώ η λογική μας λέει πως αυτό είναι αδύνατο.

...Μα όταν σε βλέπω να στέκεσαι στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ξέρω ότι είσαι Εσύ. Δεν χρειάζομαι τις δοκιμές.

Όλα γύρω σταματούν.
Είσαι εικόνα και γίνομαι ήχος.
Γινομαι το soundtrack της ταινίας σου.

Θέλω να σε κάνω να με πρόσεξεις.
Σε χαιρετάω κουνώντας τα χέρια σαν μικρό παιδί και εσύ χαμογελάς και σκύβεις το κεφάλι.
Είμαι παρορμητικός.
Φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να περάσω το δρόμο με ασφάλεια.

Όμως, υπάρχει πάντα η λύση να περιμένω να διασχύσεις εσύ το δρόμο.
Και ξέρω, ότι θα το κάνεις την κατάλληλη στιγμή και με ασφάλεια.
Αρκεί να γνωρίζεις, ότι θα είμαι στην άλλη πλευρά του δρόμου να περιμένω.
Όσο χρειαστεί...
Και το ξέρεις ότι θα είμαι. Έτσι δεν είναι ?

Papercut

Συγκινηση..
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

1

Μεσ'από το δικό σου βάθος, και γονατισμένο,
ένα παιδί, θλιμμένο όπως εγώ, μας βλέπει.

Απ'τη ζωή αυτή που στις φλέβες του θα καίει
θα 'πρεπε να δεθούνε οι ζωές μας.

Μέσα απ΄τα χέρια αυτά, παιδιά των χεριών σου,
θα 'πρεπε να σκοτώσουν τα δικά μου χέρια.

Απ' τα ανοιχτά του μάτια μες στη γη
θα δω δάκρυα στα δικά σου κάποια μέρα.


2

Εγώ δεν το θέλω, Αγαπημένη

Για να μην τίποτα μας δένει
μη μας ενώνει τίποτα.

Ούτε η λέξη που αρωμάτισε το στόμα σου,
ούτε αυτό που δεν είπανε οι λέξεις.

Ούτε του έρωτα η γιορτή που εμείς δεν είχαμε,
ούτε οι λυγμοί σου δίπλα στο παράθυρο.


3

( Αγαπώ των ναυτικών των έρωτα
που φιλάνε και παν.

Αφήνουν μονάχα μια υπόσχεση
και πια δε γυρνάν.

Σε κάθε λιμάνι κάποια τους προσμένει:
οι ναυτικοί φιλάνε και παν.

Μια νύχτα πλαγιάζουνε με τη θανή τους
σε στρώμα της θαλάσσης τα νερά)


4

Τον έρωτα αγαπώ που μοιράζεται
σε φιλιά, στρώμα, ψωμί.

Έρωτας που μπορεί να είναι αιώνιος
και μπορεί να κρατάει μια στιγμή.

Έρωτας που ζητάει να λευτερώνεται
για να μπορεί να ξαναερωτευτεί.

Έρωτας θεοποιημένιος που έρχεται.
Και θεοποιημένος θα ξαναχαθεί.


5

Πια δεν θα χαίρονται τα μάτια μου στα μάτια σου,
πια δεν θα γλυκαθεί ο πόνος μου μαζί σου.

Μα όπου και να πάω θα 'χω τη ματιά σου
κι όπου βαδίσεις θα τον κουβαλάς τον πόνο μου.

Ήμουν δικός σου, δική μου εσύ. Θα είσαι αυτού που σ' αγαπά,
αυτού που κόβει στο κηπάκι σου ό,τι εγώ έχω σπείρει.

Εγώ φεύγω. Είμαι θλιμμένος μα πάντα είμαι θλιμμένος.
Έρχομαι από τα χέρια σου. Δεν ξέρω για που πάω.

... Απ' την καρδιά σου μου λέει αντίο ένα παιδί.
Κι εγώ του λέω αντίο.

Crepusculario 1923

Πάμπλο Νερούδα, Farewell​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Δεν Είμαι Φάντασμα ( to whom it may concern)

Δεν είμαι φάντασμα.
Δεν είμαι Ζυγός. Δεν είμαι άντρας.
Δεν είμαι λευκός. Δεν είμαι μαύρος.
Δεν είμαι straight. Δεν είμαι gay.

Eίμαι άνθρωπος. Όπως κι εσύ.

Αισθάνομαι. Όπως κι εσύ.
Πληγώνομαι. Όπως κι εσύ.
Περνάω δύσκολες στιγμές. Όπως κι εσύ.

Κάποιες φορές νομίζω ότι βρίσκω τον άνθρωπο που θα κάνει τα δύσκολα, λίγο πιό εύκολα.

Και μετά πληγώνομαι. Όπως κι εσύ.

Είναι όμως αυτός λόγος για να κρύβομαι απο τη ζωή...

Να το βάζω στα πόδια, όταν νοιώσω ότι αρχίζω να αισθάνομαι...

Όπως κι εσύ...
​

Papercut
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Madrugada*]

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Οδυσσέας Eλύτης​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.

Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι αν επιχειρήσουνε να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης να δέσουν και μια πέτρα στο λαιμό τους. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.

Θάνατοι

Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
την έχουν μέσα τους.
Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ' τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[skai-animals]

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
από τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα

"του γλυκού παράπονου"

να στερηθώ το θα΄λυμα μη μ'αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και ν'άχω
τη νύχτα να ακουμπάει στο μάγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο

Πονώ που είμαι εδώ, σάυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά στην ερημιά του
χωρίς χυμό, χωρίς πηλό και άνθη
για το σαράκι μές τα σοθηκά του

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου
η σταύρωση και η νωπή μου θλίψη
κι εγώ σκυλί της επικρατειάς σου

αυτό που έχω κερδίσει ας μη μου λείψει
και που στολίζει τώρα τα νερά σου
με φυλλα από το φθινόπορο μου...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[skai-animals]

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα
από τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα

"ερωτική θύμηση"

όμως την θυμησή σου μην μου πάρεις
Ασε την μέσα στην καρδιά μου
σαν ρίγος ανθισμένης κερασιάς
μες στο μαρτύριο του γενάρη

για να μου δώσεις μια καρδιά από γύψο
σου δίνω εγώ την θλίψη ενώς κρίνου
τη νύχτα κυνηγόντας το φαρμάκι
μες στη δική σου θύμηση να σκύψω

Η χλόη έχει σκεπάσει σιωπηλά
την γκρίζα αυτή κοιλάδα, το κορμί σου
Άσε μου μοναχά την υμησή σου
μόνο την θύμηση σου στην καρδιά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Πράγματι, ο καιρός ήτο θαυμάσιος. Ένας καιρός ηδονικός και, όπως λέγουν, θείος. Ο ήλιος έλαμπε καταυγάζων και θερμαίνων τα πάντα – τον ουρανόν, την θάλασσαν, το υπερωκεάνειον, τους επιβάτας. Όλοι σχεδόν ήσαν χαρούμενοι. Ελάχιστοι μόνον εκ των ταξιδιωτών έμεναν αμέτοχοι της γενικής αγαλλιάσεως. Μεταξύ αυτών, συγκατελέγετο και ο τρίτος εκ των Ελλήνων επιβατών, ένας άνδρας τεσσαράκοντα περίπου ετών, ο Ανδρέας Σπερχής. Ο άνδρας αυτός ίστατο την ώραν εκείνην επί της γεφύρας, και με την κόμην του ανάστατον από τον άνεμον, παρετήρει, μελαγχολικός και σύννους, τον μακρινόν ορίζοντα. Γόνος γνωστής Ελληνικής εν Βλαχία εγκατεστημένης, άλλοτε, οικογενείας πλοιοκτητών και μεγαλεμπόρων, ο Ανδρέας Σπερχής είχε γνωρίσει τον πλοίαρχον Άντερσον εν Λονδίνω, όπου αργότερον εγκατεστάθη η οικογένειά του, και, όπου, επί πολλά έτη, έζησε, σπουδάζων και εργαζόμενος, εις τα εκεί γραφεία του πατρός του, και χάρις εις αυτήν την γνωριμίαν, ευθύς ως την εζήτησε, έλαβε παρά του πλοιάρχου την άδεια να ανέρχεται, οσάκις το επιθυμούσε, εις την γέφυραν του γιγαντιαίου πλοίου.

Από το μυθιστόρημα Ο Μέγας Ανατολικός

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο
Από την Υψικάμινο

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Γιάννης Σκαρίμπας
ΧΑΛΚΙΔΑ
(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)


Νάνʼ σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!​

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στʼ όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…​

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάνʼ σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.​

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .​

Έτσι νάνʼ σπασμένοι, νά φυσά απʼ τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Ο Χαρταετός, από τη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα
τιμωρημένη
ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν -ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία -φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι...
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελούσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: «Δεσποινίς»
φοβόμουνα και μου άρεσε.
'Ήταν οι «πάνω άνθρωποι» έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους «κάτω»·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια ·
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικάπ.
'Ήταν θυμάμαι «Η Αννέτα με τα σάνταλα»
«Ο Γκέυζερ της Σπιτσβέργης»
το «Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δε θα μας έρθει»
(ναι θυμάμαι και άλλα)
το ξαναλέω- δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το «Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα».
Μου το 'χε φέρει ο Ιππότης-ποδηλάτης
μια μέρα που καθόμουνα κι έκανα πως εδιάβαζα
το ποδήλατό του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε το σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι που αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ —δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι και τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν. Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν -απιστεύτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλό μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό που με πιτσίλιζαν
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.​

Καλή Σαρακοστή, σε όλους, φοιτητές και μαθητούδια ​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.