Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

Charles Bukowski?

ω γιεα...

Και το μνί χτενίζεται..

Ο Μπουκ ήταν ο πρώτος μου.
Μέχρι τότε ποίηση και τέτοια τα είχα στην απ' έξω.
Ήμουν ένα οργισμένο παιδάκι που έβλεπε πολύ σινεμά,
ελκυόταν απ' το μαρξισμό και άκουγε σαικεντέλικ τρανς.
(σημ: τώρα ακούω πιο εξευγενισμένη, τα πριόνια είναι μνημειακό είδος
κι όχι του γούστου, πια )
Ωσάν ποντικαράς έπεσα πάνω στην αγάπη που ήταν ένας σκύλος απ' την κόλαση
και είπα έδω είμαστε. Κι άρχισε η αυτοκαταστροφή...
πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω την ασημαντότητά μου,
ο χρόνος διαλύθηκε σε κομμάτια. (φχιουυυυμππππ)

Μια θλιβερή Πέμπτη το 94(?) που έμαθα για το θάνατό του
τον αποχαιρέτησα δεόντως μ' ένα ποτήρι στο χέρι: σκοπός να μεθύσω για πρώτη φορά
(παρότι δεν πίνω)

Αποτέλεσμα: η πιο οικτρή αποτυχία σε μεθύσι: έπεσε πολύ γρεναδίνη και το' κανα πετιμέζι
αν και τώρα που το σκέφτομαι υπήρξε και πιο οικτρή...αλλά χέστα γιατί η ρόμπα με κουδούνια καραδοκεί.

Τι χαζό παιδί..

τσάκω δυο (μπόνους) δώρα:

«Όταν σε δέρνουν τόσο πολύ βάναυσα και για τόσο μεγάλο διάστημα,
αποκτάς την τάση να λες τα πράγματα με το όνομά τους - μ' άλλα λόγια,
η κατάσταση αυτή εξαφανίζει κάθε προσχηματική διάθεση από μέσα σου.
Αν επιζήσει κάτι μέσα σου, συνήθως αυτό θα είναι κάτι αυθεντικό.
Οποιοσδήποτε δέχεται τόση βία και τιμωρία στην παιδική του ηλικία,
μπορεί να γίνει δυνατός, σωστός άνθρωπος, ή να γίνει βιαστής, φονιάς,
να καταλήξει σε κάποιο τρελάδικο, ή να χαθεί μέσα στους αμέτρητους δρόμους της ζωής.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως ο πατέρας μου αποδείχτηκε σπουδαίος λογοτεχνικός
δάσκαλος: με δίδαξε το νόημα του πόνου, του πόνου δίχως αιτία».


"Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος.
Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους,
τους παράνομους και ταρεμάλια... Δε τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια,
με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι,
οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους.
Αυτοί με ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. Για μένα οι έκφυλοι έχουν
περισσότερο ενδιαφέρον απο τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι.
Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες.


Ο χορός της ζωής

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ'το μυαλό
προσβάλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλοι την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.

Να περιφέρεσαι στην τρέλα
καίγομαι στην κόλαση
αυτό το κομμάτι μου δεν ταιριάζει πουθενά
καθώς οι άλλοι βρίσκουν άλλα
μέρη να επισκεφτούν
άλλα να πουν
ο ένας στον άλλο,
για ν' αξιοποιήσουν
τον χρόνο τους

εγώ
καίγομαι στην κόλαση
κάπου βορείως του Μεξικού.
λουλούδια δεν φυτρώνουν εδώ.

δεν είμαι σαν τους άλλους
οι άλλοι είναι σαν τους άλλους.

μοιάζουν όλοι: πλησιάζουν
ο ένας τον άλλο
συναθροίζονται
στριμώχνονται
είναι εύθυμοι
κι είναι συνάμα ευχαριστημένοι
ενώ εγώ
καίγομαι στην κόλαση.

η καρδιά μου είναι χιλίων ετών.

δεν είμαι σαν τους άλλους.

εγώ θα πέθαινα εκεί που κάνουν τα πικνίκ τους
θα πήγαινα από ασφυξία κάτω από τις σημαίες τους
τα τραγούδια τους με πλήττουν άγρια
οι στρατιώτες τους δεν με συμπαθούν
το χιούμορ τους με πληγώνει
το ενδιαφέρον τους είναι δολοφονικό.
δεν είμαι σαν τους άλλους
καίγομαι
στην κόλαση.

στην κόλαση
του εαυτού μου.


υγ. κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ.
πόσο πραγματικά απαίσιες ζωές
πρέπει να ζουν.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ
ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΙ

Τσαλαπετεινοί ... και θα γίνουν αυτές οι φιλαρέσκειες
επικύνδινες
ή κράνη το χρώμα των δαμάσκηνων;
Ω! και προπαντός
να τσαλακώσει ένα ζεστό γάντι από καστόρι
κρατώντας ποιες
λιχουδιές βεγγαλικών!


Στο Τυρόλο, όταν τα δάση σκουραίνουν, αποποιούμενα
με όλη τους την ύπαρξη
μια μοίρα
άξια, το πολύ, για νόστιμες κακόγουστες ζωγραφιές,
τη μεταμέλειά μου: την τραχύτητά της, τους καημούς,
αναδίδω τα τροπαίολα του γράμματός της.

Αύγουστος 1916

-απο τη συλλογή ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΉΡΙΟ (1919)


ΑΘΡΑΥΣΤΟ ΠΕΖΟΒΟΛΟ

Στην Γκαλά Ελυάρ

Η περιπολία εκτελεί στους κοιτώνες τις συνήθεις ταχυδακτυλουργίες της. Τη νύχτα, δυο πολύχρωμα παράθυρα μένουν μισάνοιχτα. Από το πρώτο εισχωρούν ελαττώματα με μαύρα φρύδια, στο άλλο οι νεαρές μετανοούσες σκύβουν. Διαφορετικά τίποτε δεν θα διατάρασσε το όμορφο ξυλουργείο του ύπνου. Βλέπουμε χέρια να σκεπάζονται από τα γούνινα μανίκια του νερού. Πάνω στα μεγάλα άσπρα κρεββάτια μπλέκονται βάτα, ενώ τα μαξιλάρια επιπλέουν πάνω σε σιωπές περισσότερο φαινομενικές παρά πραγματικές. Τα μεσάνυχτα, το υπόγειο δωμάτιο γεμίζει αστέρια προς εκείνο το είδος των θεάτρων όπου τα κιάλια έχουν τον κύριο ρόλο. Ο κήπος είναι γεμάτος με επινικελωμένα γραμματόσημα. Υπάρχει ένα μήνυμα αντί μίας σάυρας κάτω από κάθε πέτρα.

-Από τη συλλογή ΓΑΙΟΦΩΣ (1923)

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΤΕ

Τα τζάμια του αέρα σπάζουν με τη σειρά τους
Εδώ και καιρό δεν υπάρχουν πια καθρέφτες
Και οι γυναίκες δεν παραδέχονται πως είναι τόσο όμορφες
μέρα και νύχτα
Καθώς τις πλησιάζουν τα πουλιά που πάνε να καθίσουν
στον ώμο τους
Γέρνουν ελαφρά πίσω το κεφάλι χωρίς να κλείνουν τα μάτια
Το ξύλινο δάπεδο και τα έπιπλα αιμορραγούν
Μια αράχνη ρίχνει τον γαλάζιο της ιστό πάνω σε μια άδεια
κορνίζα
Παιδιά με μια λάμπα στο χέρι προχωρούν μέσα στο δάσος
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Όμως οι σιωπηλές λίμνες είναι πολύ ελκυστικές
Σε λίγο δεν φαίνεται πια στην επιφάνεια παρά μόνο μια μικρή λάμπα
που χαμηλώνει
Πάνω στις τρεις πόρτες του σπιτιού βρίσκονται καρφωμένες
τρεις άσπρες κουουβάγιες
Σε ανάμνηση των ερώτων της στιγμής
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσαφένια σαν τις χάρτινες
κορώνες που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα ξεραμένα
δέντρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαιδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο σαγηνεύει τα πεζόβολα
αστέρια

-Από τη συλλογή ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΜΕ ΤΑ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ (1932), Στον Πωλ Ελυάρ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Eileen]

SONNET 18

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[_daemon_]

Η ξεπεσμένη αρτίστα​

Τη μέρα που γεννήθηκα, με πήρανε τρεις γύφτοι

και στράτα στράτα με έφεραν εδώ στον ποδονίφτη

τα σπίτια τοτε φτωχικά, ξεσκέπαστο το ρέμα

το γάλα ήταν όνειρο και παραμύθι η κρέμα

μα εμένα μου έδωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες

που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες

και μου έλεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα

εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελο ουέφα

από αριθμούς και γράμματα δε σκάμπαζα ούτε λέξη

κι ένα παιδί της γειτονιάς που 'χα μαζί του μπλέξει

έπαιζε με ένα ακορντεόν σε μια μικρή ορχήστρα

και με το ζόρι με έβαλε να γίνω τραγουδίστρα

βγήκα στο πάλκο μια βραδιά, και ω θαύμα των θαυμάτων

πάψαν των σκύλων οι φωνές και οι τσαχπινιές των γάτων

και μου λέγαν οι φίλοι μου, παιδιά του εργοταξίου

εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου

με τον καιρο βαρέθηκα τον ακορντεονίστα

τα λόγια του μου φέρνανε και κούραση και νύστα

έτσι λοιπόν παντρεύτηκα κάποιον συνταξιούχο

και είχα σπιτάκι καθαρό, σιδερωμένο ρούχο

κι έμαθα σα λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα

να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα

κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια

εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[spyroskaftanis]

"....είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινήτε πάντα..."

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί με 'σένα μοιάζει...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Η ξεπεσμένη αρτίστα​

Τη μέρα που γεννήθηκα, με πήρανε τρεις γύφτοι

και στράτα στράτα με έφεραν εδώ στον ποδονίφτη

............................................

κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια

εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια​

"Η Παναγία των Πατησίων" δεν είναι ή λέγεται και "Η ξεπεσμένη αρτίστα" ;;;;;

Αγάπη είν' η ζωή Νίκος Γκάτσος

Εργάτες στο ζυγό του μεροκάματου
και βασιλιάδες δίχως να 'χουν θρόνο
στήσαν χορό και λένε στο τραγούδι τους:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Και σένα κάποια νύχτα που μου χάρισες
για συντροφιά την πίκρα και τον πόνο,
δυο λόγια σου 'πα τότε μα δεν τ' άκουσες:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Πουλιά στα περιβόλια και στα σύννεφα
ξυπνάνε να προλάβουνε το χρόνο
κι ανοίγουν τα φτερά τους τιτιβίζοντας:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

Και σένα κάποια νύχτα που μου χάρισες
για συντροφιά την πίκρα και τον πόνο,
δυο λόγια σου 'πα τότε μα δεν τ' άκουσες:
Αγάπη ειν' η ζωή κι αγάπη μόνο.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[banis]

ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΙ ΕΠΙΜΟΝΗ

Hταν ωραια τα παιδικα μας χρονια!
Αμερημνοι παιζαμε στα στενα σοκακια του χωριου μας

αυτα τα χρονια περασαν φυγαμε για την πολη γεματοι ονειρα και ελπιδες για ενα καλυτερο αυριο.


.τωρα απο το παραθυρακι που ερχεται ισα με το δρομο βλεπω μονο ροδες.δεν ειχα την πολυτελεια για κατι καλυτερο.
Οταν δεν αντεχω αλλο υπομονη θα ΄ρθουν καλυτεροι καιροι.ψιθυριζα
το σπιτι δεν με χωραει πια.το κορμι μου βολευτηκε μεσα ς΄αυτους τους τεσσεροις τοιχους.
Η καρδια μου ομως δεν αντεχει λησμονει τους παλιους ξεγνοιαστους καιρους.
Σ΄αυτο το σπιτι δεν καταφερα ποτε να κλεισω την ψυχη μου.εκεινη προτιμησε να πεταει στο χωριο ελευθερη.
Το μονο που καταφερα ηταν να στιβαξω σε΄κεινο το σπιτι το παρελθον και τις αναμνησεις ,τα ονειρα τις ελπιδες που ειχα για μενα και για ενα καλυτερο αυριο.
Βολευτηκαν και αυτα στηνν παγερη γωνια της σοφιτας και εμαθαν καλα να επιτελουν το εργο τους.
Τoπρωτο ζευγος να κρατει ζωντανο το παρελθον και τ΄αλλο να υπενθυμιζει τους στοχους μου.και οχι μονο.






Οταν ενιωθα αδυναμος να ανταπεξελθω.......
Τοτε ξεσκονιζα τη σοφιτα και αντλουσα δυναμη να συνεχισω.
Υπομονη θα ΄ρθουνε καλυτεροι καιροι φωναξα
κι υστερα γεμισα τις βαλιτσες(οχι με ενδυμασιες και υποδηματα,aλλα...)
Με τους συντροφους μου που δεν επαψαν στιγμη να μ΄ακολουθουν και να περιμενουν τοσο καιρο στη σοφιτα και τραβηξα για το χωριο.
Με επιμονη ηρθαν καλυτερες μερες!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει​

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων​

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.




Κ. Καρυωτάκης.
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Ες γην εναλίαν Κύπρον...

Γιώργος Σεφέρης- Ελένη

ΕΛΕΝΗ

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.
..............................................................
ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.
.............................................................
ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;
Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ,ΕΛΕΝΗ



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.



Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".



Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι

βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει

την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.



Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.

"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".



Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .



Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,

τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;



"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".



Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[banis]

[SIZE=+1]ενα ποιημα που καναμε στη β λυκειου,και το λατρεψα...
Γ.Σεφερη επι ασπαλαθων

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού."[/SIZE] [SIZE=+1] πάλι με την άνοιξη.[/SIZE]
[SIZE=+1] Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες[/SIZE]
[SIZE=+1] το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι[/SIZE]
[SIZE=+1] δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια[/SIZE]
[SIZE=+1] και τους κίτρινους ανθούς.[/SIZE]
[SIZE=+1] Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,χορδές μιας άρπας που αντηχούν[/SIZE]
[SIZE=+1] ακόμη...[/SIZE]
[SIZE=+1] Γαλήνη[/SIZE]
[SIZE=+1] -Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;[/SIZE]
[SIZE=+1] Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ,χαμένη στου μυαλού[/SIZE]
[SIZE=+1] τ'αυλάκια. [/SIZE]
[SIZE=+1] τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου[/SIZE]
[SIZE=+1] δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.[/SIZE]
[SIZE=+1] Το βράδυ βρήκα την περικοπή:[/SIZE]
[SIZE=+1]"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει[/SIZE]
[SIZE=+1]"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν[/SIZE]
[SIZE=+1] τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν[/SIZE]
[SIZE=+1] απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους[/SIZE]
[SIZE=+1] και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".[/SIZE]
[SIZE=+1] Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του[/SIZE]
[SIZE=+1] Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος[/SIZE]
[SIZE=+1] 31 του Μάρτη 1971 [/SIZE]
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Κωστής Παλαμάς​

Μυστική Παράκληση

[η προσευχή του ποιητή προς την Παναγιά, μια που σήμερα είναι παραμονή του 15αύγουστου
και την Κυριακή κορυφώνεται η κατανυκτική γιορτή του καλοκαιριού.......]

​

Δέσποινα,
κανένα φόρεμα τη γύμνια μου
δε φτάνει να σκεπάση,
η μοναξιά μου είναι σαν τʼ άδειο, σαν τʼ αλόγιστο
χυμένο προτού νάρθη η πλάση,
η αρρώστια μου βογγάει σαν τα μεγάλα δάση
καθώς τα δέρνει η μπόρα.
Ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Εσύ παρθένα, εσύ μητέρα,
κι από δροσιά, κι από κελάϊδισμα
στάλα του αιθέρα,
ήρθεν η ώρα η φοβερή, ωχ! ήρθε η ώρα.
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα Εσένα πίστεψα
και λάτρεψα μονάχα Εσένα
από τα πρωτινά γλυκοχαράματα
κι ως τώρα μες στα αιματοστάλαχτα
μιας ωργισμένης δύσης.

Δέσποινα, στήριξέ μʼ Εσύ και μη μʼ αφήσης.
Δέσποινα,
βήμα δεν έχω μήτε φτέρωμα,
με γονατίζει το στοιχειό της θλίψης.
Υψώσου ποιος μου λέει; δε δύναμαι,
δύνασαι κάτου Εσύ ως εμέ να σκύψης;
Ρίξε από πάνου σου,
στους αθανάτους τη θεόπρεπη
παράτησε αλουργίδα του Ολύμπου,
έλα, κατέβα ολόγυμνη, βαφτίσου
στον Ιορδάνη του δακρύου,
κι ύστερα κρύψε το τρανό κορμί το ηλιόχαρο
στη σκέπη τη γαλάζια της Αειπάρθενης,
που εινʼ η χαρά των ασκητών και των μαρτύρων.
Δεν εισʼ Εσύ των εθνικών ηδονολάστρα η Μούσα,
της πλαστικής και της σκληρής
χαράς δεν είσαι η Πιερίδα,
του σπλάχνους του τρανού βαθιογάλανη
φορείς Εσύ πορφύρα
κι από του θρήνου κατεβαίνεις την πατρίδα.
Α! δείξου στο μικρό και τον ανήμπορο,
και δείξου καθώς δείχνεσαι στους ταπεινούς,
και φτάσε καθώς φτάνει στους αμαρτωλούς,
και δείξου καθώς δείχνεται στους σκλάβους
η Αγιά Λεούσα.

Άκου, ένα-σκούσμα τον αέρα σπάραξε·
Ποιος κλαίει ;
Κοίτα, βροχή από λάβα βρέχει ένας θειφότοπος·
τι κλαίει ;
Έλα κοντά, ένας ήσκιος αργοσάλεψε,
και λέει :
Του τραγουδιού σου δε γυρεύω πια το θρίαμβο,
μηδέ τον κόσμο τον ολάκριβο, τη Λύρα,
μηδέ τη μοίρα
του δοξασμένου διαλεχτού σου, Δέσποινα!
Λυπήσου,
και πλάσε μου,
και στείλε μου έναν ύπνο ήσυχο ήσυχο,
με του παιδιού το γλυκανάσασμα,
μαζί μου.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Barbara. Ποίημα απο το έργο του Jacques Prevert, << Paroles>> (1946). Υμνος στην αγάπη και περιγραφή του πολέμου που καταστρέφει τα πάντα, τον κόσμο, την αγάπη, τη φιλία. Ο πόλεμος συμβολίζεται απο την βροχή, όπως βρέχει καταρρακτωδώς, έτσι και οι βομβες πέφτουν και δυαλύουν..
Ο ποιητής μέσα απο τα ενθύμια της όμορφης αγάπης, του ευτυχισμένου παρελθόντος, που έρχεται σε αντίθεση με το δυστυχές παρόν, ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο.

Ο Yves Montand ερμηνεύει την Μπαρμπαρά του Jacques Prevert

Ζακ Πρεβέρ
ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε χωρίς σταματημό στη Βρέστη* εκείνη την ημέρα
Και περπατούσες χαμογελαστή
Χαρούμενη ευτυχισμένη μουσκεμένη
Μέσα στη βροχή
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Έβρεχε χωρίς σταματημό στη Βρέστη
Και σε συνάντησα στην οδό Σιάμ
Χαμογελούσες
Κι εγώ χαμογελούσα
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Εσένα που δεν σε ήξερα
Εσύ που δεν με ήξερες
Θυμήσου
Θυμήσου εκείνη την ημέρα
Μην ξεχνάς
Ένας άντρας προφυλαγόταν κάτω από ένα πρόθυρο
Και φώναξε το όνομά σου
Μπαρμπαρά
Κι έτρεξες προς το μέρος του μέσα στη βροχή
Μουσκεμένη ευτυχισμένη χαρούμενη
Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του
Θυμήσου τό Μπαρμπαρά
Και μη μου θυμώνεις αν σου μιλάω στον ενικό
Μιλάω στον ενικό σε όλους όσους αγαπώ
Ακόμα κι αν δεν τους έχω δει παρά μια μόνη φορά
Μιλάω στον ενικό σε όλους όσους αγαπιούνται
Ακόμα κι αν δεν τους ξέρω
Θυμήσου Μπαρμπαρά
Μην ξεχνάς
Αυτήν την ήρεμη κι ευτυχισμένη βροχή
Πάνω στο ευτυχισμένο πρόσωπό σου
Πάνω σʼ αυτήν την ευτυχισμένη πόλη
Αυτήν τη βροχή πάνω στη θάλασσα
Πάνω απʼ τον ναύσταθμο
Πάνω απʼ το πλοίο τʼ Ουεσάν
Ω Μπαρμπαρά
Τι σαχλαμάρα ο πόλεμος
Τι απέγινες τώρα
Μέσα σʼ αυτή τη βροχή σίδερου
Φωτιάς ατσαλιού και αίματος
Κι αυτός που σʼ έσφιγγε στην αγκαλιά του
Ερωτευμένα
Μήπως είναι νεκρός εξαφανισμένος ή ακόμα ακόμα ζωντανός
Ω Μπαρμπαρά
Βρέχει χωρίς σταματημό στη Βρέστη
Όπως έβρεχε πριν
Αλλά δεν είναι το ίδιο κι όλα καταστράφηκαν
Είναι μια πένθιμη βροχή τρομερή και λυπητερή
Δεν είναι πια η καταιγίδα
Φωτιάς ατσαλιού αίματος
Απλών νεφελωμάτων
Που ψοφάνε σαν τα σκυλιά
Σκυλιά που εξαφανίζονται
Στα νερά της Βρέστης
Και πάνε να σαπίσουν μακριά
Μακριά πολύ μακριά απ΄ τη Βρέστη
Που απʼ αυτήν δεν μένει πια τίποτα.


* η Βρέστη (Brest) υπέστη καταστροφές απο πόλεμο με συνέπεια 100.000 νεκρούς

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[self-instructive depressing]

Ο κόκορας λαλεί μανιασμένα επάνω στον φράκτη
και πέφτει νεκρός απʼ την ομίχλη.
Ο νεοσσός σπάει το τσόφλι του
και κάνει τα πρώτα του βήματα τρικλίζοντας τρυφερά
στα μαλλιά μιας παράξενης γυναίκας που βρίσκονται απλωμένα στον κάμπο.
Και οι άνθρωποι αμέριμνοι διασκεδάζουν στʼ ακρόχειλα της φωτεινής χαράδρας

πρωτότυπο κείμενο του ποιητή @nt¤wnis|~|¤e

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Λουι Αραγκόν ( Louis Aragon)

Ποιητής του 20ου αι. Εδώ, ο Αραγκόν δηλώνει την αγάπη του για την πατρίδα και κυριώς για τους φίλους που έχασε, φίλους που είχε νεότερος και είχε γνωρίσει σα στρατιώτης. Συγκρίνει και τελικά ισοβαθμίζει την αγάπη αυτή με την αγάπη για μια γυναίκα. Οπως ο πόλεμος είναι δύσκολος και φέρει πόνο, έτσι και η ερωτική αγάπη φέρει πόνο. Ομως το βασικό είναι να αναγνωρίσουμε γρήγορα για να μην υπάρχει παρεξήγηση στίχου, οτι δεν δηλώνει απογοητευση το ποιήμά του, αλλά ως δηλωτικό, θεωρεί δεδομένο πως η αγάπη ετσι ειναι, c'est l'amour, il n'y a pas d'amour heureux (δεν υπαρχει αγάπη ευτυχισμένη). Υπαρχουν οι στιγμές ευτυχίας, απίθανο να ζήσει κανείς διαφορετικά, οφείλει να γίνεται αποδεκτό.
Συμφωνειτε/Διαφωνειτε, δεν χρειάζεται παρα μια καλή ανάγνωση παίρνοντας τροφή για σκέψη.

Προσωπικά, έχω ενστάσεις σε σημεία, αλλά είναι γεγονός πως με τους ποιητές το υποκειμενικό, σχεδόν πάντα, αποκτά μια διάσταση αντικειμενική.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ


Τίποτα δε χαρίστηκε στον άνθρωπο ποτέ. Μηδέ η δύναμή του,
Μηδέ αδυναμία, μηδέ καρδιά. Κι όταν νομίζει πως
Τα χέριʼ ανοίγει, ο ίσκιος του είναι σωστός σταυρός
Και μνέσει μες τη χούφτα του της ευτυχίας του ο σποδός
Είναι μια προδοσία φριχτή κι αλλόκοτʼ η ζωή του.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.


Η ζωή του... Μοιάζει σε στρατιώτες με στολές
Μα δίχως όπλα, για έναν άγνωστο σκοπό ταγμένους.
Τι κι αν τους εύρης το πρωί ετοιμασμένους,
Αυτούς, οπού το βράδι θα τους δης αβέβαιους, νικημένους;
Πήτε μονάχα* η ζωή μου! Και βαστήχτε των δακρύων σας τις πηγές...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ωραία μου αγάπη, καλή μου αγάπη, οδύνη και πλάνη,
Μαζί μου σέχω, μέσα μου, σαν πουλί πληγωμένο*
Κι όλοι γύρω μας βλέπουν μένα βλέμμα χαμένο,
Ξαναλέγοντας, πίσω μου, κάθε λόγο που είχα πλεγμένο
Στα μεγάλα τα μάτια σου- κι έχει τώρα πεθάνει...
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Ο καιρός να μάθουμε να ζούμε έχει διαβεί...
Κλαίνε στην ένωσή τους οι καρδιές μας κάθε βράδι,
Για το σπαθί της δυστυχιάς που της χαράς το υφάδι
κόβει, για τις λύπες που πληρώνουν ένα χάδι,
Τα όσα δάκρυα για μια κιθάρας πνοή.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

Δεν υπάρχει αγάπη, σαν κισσός στον πόνο να μη στρέφεται,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε πεθαίνει,
Δεν υπάρχει αγάπη που να μη σε μαραίνει,
Και της πατρίδας όχι πιότερο η αγάπη η βλογημένη
Δεν υπάρχει αγάπη που απʼ το κλάμα να μη θρέφεται.
Δεν υπάρχει αγάπη ευτυχισμένη.

(Louis Aragon, La Diane Francaise, Seghers 1946)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[banis]

Γιαννης ριτσος:ο ανθρωπος με το γαρυφαλο


Σήμερα τὸ στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ὁ ἥλιος τρέμει ἀγκιστρωμένος στὴ σιωπὴ
ὅπως τρέμει τὸ σακάκι τοῦ σκοτωμένου στὸ συρματόπλεγμα.
Σήμερα ὁ κόσμος εἶναι λυπημένος.
Ξεκρέμασαν μία μεγάλη καμπάνα καὶ τὴν ἀκούμπησαν στὴ γῆ.
Μὲς στὸ χαλκό της καρδιοχτυπᾶ ἡ εἰρήνη.
Σιωπή. Ἀκοῦστε τούτη τὴν καμπάνα.
Σιωπή. Οἱ λαοὶ περνοῦν σηκώνοντας στοὺς ὤμους τους
τὸ μέγα φέρετρο τοῦ Μπελογιάννη.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Γιαννης ριτσος:ο ανθρωπος με το γαρυφαλο

Πολιτικό....
Βασικα, τι μου ρθε τωρα που το παρεθεσες, ειχε βγει μια ταινια, κυριολεκτική προπαγάνδα...απειχε πολυ απο το ιδιο το ποιημα και το ''περασμα'' του, αυτα κανουν μερικοι και χαλανε την αυθεντικοτητα
Τεσπα, το ποιημα δινει εικόνα για την εποχή και τον Μπελογιάννη, η τυπογραφική του ανάλυση αξίζει να παρατηρηθεί.
Ο Ριτσος εχει κανει κεντηματα με τις συνθεσεις του τις ποιητικες, απο τους κυριοτερους εκπροσωπους της ελλ. ποιησης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Να κανω μια παρατηρηση? Κι αν σας φανει χρησιμη....
Μηπως να γραφαμε και 5 πραματα για τα ποιηματα που παραθετουμε? Οι αλληγοριες δεν ειναι παντοτε ευδιακριτες και καποιος που χει εντρυφησει απο λιγο εως βαθια στο ποιημα, θα ηταν πολυ ενδιαφερον να μας τοποθετει στο κλιμα... ε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Να κανω μια παρατηρηση? Κι αν σας φανει χρησιμη....
Μηπως να γραφαμε και 5 πραματα για τα ποιηματα που παραθετουμε? Οι αλληγοριες δεν ειναι παντοτε ευδιακριτες και καποιος που χει εντρυφησει απο λιγο εως βαθια στο ποιημα, θα ηταν πολυ ενδιαφερον να μας τοποθετει στο κλιμα... ε?

Δουλεια τσαμπε δεν κανω!
Οι αναλυσεις κοστιζουν

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[mindcircus]

Δουλεια τσαμπε δεν κανω!
Οι αναλυσεις κοστιζουν

Αει μαρη Δε λεω κατεβατα, ετσι ενα προλογακι, μια εισαγωγουλα με χρονολογια, ποιητικη συλλογη και θεματικες να χουμε μια μικρη ιδεα ετσι ωστε αν σε καποιον του κεντρισει το ενδιαφερον να ψαχτει μονος του αργοτερα.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Katri_Marcell]

Εκει στο δρομο...Εκει που ο πονος ξεβραζει την πνοη σου...
εκει στα φωτα...Εκει θα δεις ποσο μαυρη ειναι η ψυχη σου...
Αλλιωτικος αισθανεσαι και μονος...Εκει που τα ματια σου συναντησε ο φθονος...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.