Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

Σερενάτα

Δε θέλω να σε ξαναδώ
μανάρι μου τα κάναμε σαλάτα
θέλω μονάχα να σου πω
πως απόψε γέννησε η γάτα...


Έκανε παιδάκια δυο τιγρέ γατάκια
τα 'χει παρατήσει στης κουζίνας τα πλακάκια
Μοιάζουν τα καημένα παραζαλισμένα
κι έβγαλα το ένα Παναγιώτη σαν εσένα.....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Σβήσε τα μάτια μου·
μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισέ τα,
να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησέ μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώμε το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη,
εγώ μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι

Rainer Maria Rilke

Δεν γινεται πιο αισιοδοξο και ελπιδοφορο..
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Χάρισμα
Στον αποξηραμένο καιρό
Που κοίταξες ίσια στα μάτια
Σαν αστειότητα
Κλόουν των παιδικών ονείρων
Μόνο αν βαρεθώ να κοιτάξω πίσω
Θα κρύβομαι
Αν είναι να βιαστώ να τρέξω μπροστά,
Να μη δω δηλαδή τους νεκρούς,
Να μη δω τα φαντάσματα,
Τα πουλιά να δω,
Να υποφέρω από ίσκιους, μεταξοσκώληκες, αράχνες του μάταιου
Αν είναι να κάνω κάτι καινούργιο,
Θα φορέσω εκείνα τα λευκά ρούχα
Που κρύβω στα μπαούλα μου, με τα φαρδιά μανίκια
Χωρίς δαντέλες και δακτυλικά αποτυπώματα
Αυτή τη φορά, το πολύ πολύ να σου στείλω μια σκιά να έχεις από μένα,
Συντροφιά,
Αντί για καρτ-ποστάλ
Ίσως αυτή της Πύρρας
Κι αν είναι γραφτό να σε αγγίξει το αειθαλές σκήπτρο της πυράς,
Μη δώσεις σημασία
Τίποτε παραπάνω δε θα σου έχει απομείνει
Σου τα έχει διασώσει και διασφαλίσει όλα τα υπονοούμενα,
Το υψωμένο στίγμα σου,
Που ανάθρεψε τόσο καλά,
Τόσο ασφαλώς,
Εγωισμούς και δειλίες…

[Χαριτίνη Ξύδη ~ Στη σκιά της πυρράς ~ Το ράμφος ~ Κώδικας 2008]​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Nininaou]

Τώρα που ζω με τον εαυτό μου βαθειά
κι απόλυτα, θέλω να μάθω ο ίδιος
ποιός υπήρξα, τί σκέφθηκα, πώς έζησα
και τί είναι αυτό που συνθέτει την
μελλοντική μου απουσία.​

(M. Xaτζηδάκις, "Μυθολογία")​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Αρχίλοχος, 152 [We. 196α/Δα.170]


"Φύγε καλύτερα. Η ελευθερία τολμάει μόνο όσα τολμάς"
μου έλεγε. "Όμως αν η καρδιά σου επείγεται μίαν εύκολη νίκη,
κάποια σφαδάζει γάμο: ευάλωτη παρθένα, εκτεθειμένη
σε τέλεια εμφάνιση· συνθηκολόγησέ την.
Κι εγώ της απαντούσα: "Κόρη της Αμφιμέδουσας
(Τί γυναίκα κι αυτή·
χάρες που βλέπει η γη κατάτυφλά της!)
στο δρόμο για τον έρωτα, δεν είναι λίγες οι απολαύσεις.
Όλο και κάποιος θ' αρκεστεί στο παραλίγο.
Η νύχτα έρχεται βαθιά της με σκοτεινές αποφάσεις.
Έχουμε καιρό: εσύ, εγώ κι ένας θεός συμφωνημένος.
Έστω, θα κάνω ό,τι μου πεις. Τόσο σε θέλω.
Άσε τη στέγη να επινοεί ξαφνικές φυγές
και την πόρτα να λαχανιάζει αργοπορημένα χτυπήματα.
Πάντα υπάρχει κάποιος κάμπος ανθισμένος.
Κατάλαβέ με, μωρό μου.
Όσο για τη Νεοβούλη, ανήκει στην παρακμή της.
Μάδησε η παρθενιά της, μαράθηκε η γλύκα της.
Ακόρεστο θηλυκό: φύτρωσε απότομα
και δε χόρταινε ν' ανθίζει.
Παράτα την!
δεν πρόκειται
να παντρευτώ τ' ανέκδοτα των φίλων μου.
Εσένα θέλω: γυναίκα λεία στον τρόπο της.
Η άλλη μπορεί να κατεργάζεται αφοσίωση
στα πλήθη των χειριστών της.
Έλα λοιπόν, πριν καταντήσει το πάθος μου τυφλή αποβολή."
την ώρα που ο μανδύας μου τη βύθιζε σε κείνο
το πανδαιμόνιο των ανθισμένων λουλουδιών,
ο τρυφερός λαιμός της σπαρταρούσε σαν τρομαγμένο ελάφι
στην επικίνδυνη αγκαλιά μου. Άγγιξα τα στήθη της.
Λίγο πιο κάτω, θρόιζε μία ήβη ανεξερεύνητη.
Προχώρησα με χάδια μουδιασμένα και ξαφνικά,
ξέσπασα ολόλευκος σε ξέφωτο ξανθό.

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Φωτογραφία του Ανδρέα Εμπειρίκου βασισμένη
στην ερωτική αθωότητα της παιδικής ηλικίας,
στοιχείο κυρίαρχο στην ποίηση του.


Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της
όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν.
Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες.
Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

Ανδρέας Εμπειρίκος, ποίημα από το «ο πλόκαμος της Αλταμίρας»​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

O βασιλεύς Δημήτριος

'Ωσπερ ου βασιλεύς, αλλ'υποκριτής,
μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής
εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.

Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρροο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην είχε ψυχή)
καθόλου - έτσι είπαν -
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς.
Επήγε κ'έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρουχ'απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός
που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται

Κ.Καβάφη
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Οδυσσέας Ελύτης * Μαρία Νεφέλη


H Παρουσία

Μ. Ν.:Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα.

Α.: Παντού την είδα. Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει το κενό. Ν΄ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου. Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά καμπαρντίνα. Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών. Πιο θλιμμένη τότε. Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της. Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή και ωραία. Μα να της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου. Σα να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή το ακούει και τρομάζει. Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι ε κ ε ί. Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

Μ.Ν.: Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε “θυμάσαι;” Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα – πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα – κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα “μπα θα συνηθίσω”. Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν – ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω – κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει...

............................................................................................................................

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ophelia]

John Keats...1819


No, no, go not to Lethe, neither twist
Wolf's-bane, tight-rooted, for its poisonous wine;
Nor suffer thy pale forehead to be kiss'd
By nightshade, ruby grape of Proserpine;
Make not your rosary of yew-berries,
Nor let the beetle, nor the death-moth be
Your mournful Psyche, nor the downy owl
A partner in your sorrow's mysteries;
For shade to shade will come too drowsily,
And drown the wakeful anguish of the soul.
But when the melancholy fit shall fall
Sudden from heaven like a weeping cloud,
That fosters the droop-headed flowers all,
And hides the green hill in an April shroud;
Then glut thy sorrow on a morning rose,
Or on the rainbow of the salt sand-wave,
Or on the wealth of globed peonies;
Or if thy mistress some rich anger shows,
Emprison her soft hand, and let her rave,
And feed deep, deep upon her peerless eyes.
She dwells with Beauty--Beauty that must die;
And Joy, whose hand is ever at his lips
Bidding adieu; and aching Pleasure nigh,
Turning to poison while the bee-mouth sips:
Ay, in the very temple of Delight
Veil'd Melancholy has her sovran shrine,
Though seen of none save him whose strenuous tongue
Can burst Joy's grape against his palate fine;
His soul shalt taste the sadness of her might,
And be among her cloudy trophies hung.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Στην
Θυμάμαι τη μοναδική στιγμή,
Μπροστά μου εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία,.
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.
Μέσα στα βάσανα της άνελπης μελαγχολίας,
Μέσα στη ματαιότητα της αγωνίας,
Πολλές φορές ηχούσε η γλυκιά φωνή σου,
Κι ονειρευόμουν την αγγελική μορφή σου.
Περνούσαν χρόνια, και της ζωής η μπόρα
Διασκόρπισε τα όνειρα τʼ απατηλά κι ελπιδοφόρα,
Και ξέχασα και τη γλυκιά φωνή σου,
Και την αγγελική μορφή σου.
Στης εξορίας το σκοτάδι το απόμερο,
Οι μέρες μου κυλούσαν χωρίς να καρδιοχτυπώ,
Δίχως θεότητα και χωρίς μούσα,
Χωρίς να κλαίω, να γελώ και νʼ αγαπώ.
Μετά ήρθε το ξύπνημα
Και πάλιν εμφανίστηκες εσύ,
Σαν πρόσκαιρη και φευγαλέα οπτασία
Σαν σύμβολο της ομορφιάς της πιο αγνής.
Έγινε η καρδιά μου έξαλλη απʼ τη χαρά,
Και γιʼ αυτήν εζωντανέψανε ξανά,
Και η θεότητα , και η αγάπη, και η ζωή
Με όλα της τα καλά και τα δεινά.

Κάποτε
Ήμουν ερωτευμένος κάποτε μαζί σου,
Και να το πω ειλικρινά, ακόμα σʼ αγαπώ,
Αλλά ας μη σʼ απασχολεί πλέον αυτό,
Αφού δεν πρόκειται πια να σε ενοχλώ.
Εγώ σε λάτρευα σιωπηλά, παρθενικά,
Γοητευμένος από το δικό σου κάλλος.
Εγώ σε αγαπούσα άδολα και τόσο στοργικά,
Έτσι, ώστε να δώσει ο Θεός, να σʼ αγαπήσει κάποιος άλλος.

Αλέξανδρος Πούσκιν

Αν και δεν ήταν ωραίος άντρας με την κλασική έννοια του όρου, είχε μια εξαιρετική γοητεία, η οποία κυρίως βασιζόταν στον υπέροχο λόγο του.... όπως φαίνεται άλλωστε

Απόσπασμα από το "Ο Πούσκιν και «Ο θάνατος του ποιητή» του Λερμοντόφ"
......«Κιβωτός» λαϊκού πλούτου
Από λογοτεχνική άποψη, το έργο του θεωρείται «το θησαυροφυλάκιο της ρωσικής γλώσσας, η κιβωτός του λαϊκού πλούτου και της εθνικής αυτοσυνειδησίας». Οι μεγάλοι δημιουργοί Γκόργκι, Τολστόι, Γκόγκολ, Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι και πολλοί άλλοι αναγνωρίζουν ότι στον Πούσκιν οφείλουν τη μύησή τους στην αληθινή ποίηση. Η υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα, αλλά και η οικουμενικότητα των αξιών που πρεσβεύει ο Πούσκιν, του εξασφάλισαν μια περίοπτη θέση στον Παρνασσό των Γραμμάτων.
Βιβέτ Τσαρλάμπα - Κακλαμάνη.......

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[jrot6]

Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Θα΄ρθει καιρος - Kατερινα Γωγου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θαυμάσιο, έχει μελοποιηθεί κιόλας.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
[/FONT]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Δε γυρεύω ξένο[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]
Δε γυρεύω ξένο, δε ρωτάω κρυφό,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] δε γυρεύω χάρη.[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κάτι μου 'χουν πάρει.[/FONT]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Και δεν ήταν ούτε ξωτικιά[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] και δεν ήταν χέρια[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]κι ήταν ένα βράδυ που 'παιζαν θολά[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] στο γιαλό τ' αστέρια.[/FONT]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κι ήρθε ένας αγέρας κι ήρθ' ένας βοριάς[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κι ήρθ' ένα σκοτάδι,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]-ω αδερφή, χαμένο κάποιο θησαυρό[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] που θρηνούμ' ομάδι.[/FONT]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Μες στο κύμα ανοίγει δρόμο μυστικό[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] δείχνει το φεγγάρι...[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif]Κάτι μου 'χουν πάρει μες απ' τη ψυχή,[/FONT]
[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, serif] κάτι μου 'χουν πάρει.

Κ.Χατζόπουλος
[/FONT]​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Η μπαλάντα των Ατθιδών


Δεν είνʼ ο τρόπος που χαμήλωναν τα μάτια,
μια κόπωση στα βλέφαρα που ʼχαν ξεβάψει,
μια εκκρεμότητα φιλιού στα σκαλοπάτια,
έξω απʼ την πόρτα τους, τη νύχτα, με τη λάμψη
πέρα της έναστρης γαλήνης που ʼχει πάψει
από καιρό στων Αθηνών τις συνοικίες
να ιστορεί τους έρωτες που ʼχουν συνάψει
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.

Μήτε οι μισάνοιχτες ποδιές, των εσπερίδων
τʼ άγουρα ξημερώματα κι οι παραινέσεις·
στις ανθισμένες νεραντζιές, οδός Ατθίδων,
η Αλίνα αναλαμβάνεται (“πόσο μʼ αρέσεις”)
σε κάποιο αέρα γαλλικό (“θα με καλέσεις
πάλι στη χώρα του φιλιού σου, στις αιθρίες ;”)
κι επαληθεύονται σαν τρυφερές αιρέσεις
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.

Κάτι αόριστα οικείο που επιστρέφει
τελεί τη μνήμη των ωρών και τη μορφή τους·
τώρα που ο κόσμος αποσύρθηκε κι εκτρέφει
λαούς συμβόλων με κραυγές και παρακλήτους,
μόλις που ακούγεται στο βάθος η φωνή τους,
με ροδοδάφνες, σιντριβάνια, συναυλίες,
γιατί τα δάση που αντηχούν πήραν μαζί τους
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.


Ποιος θα δεχτεί τη λύπη τους, ποιος θα τη γράψει;
Εσείς, Κυρία μου, σε τέτοιες Αρκαδίες
δεν θα φοιτούσατε ποτέ· και θα ʼχουν κλάψει
λιγνά κορίτσια σε κρυφές γιορτές κι αργίες.


Διονύσης Καψάλης

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ophelia]

Καθένας με τον θάνατο του...
Kαθένας με το θάνατό του ονειρεύεται.
Kράτησα λίγη απʼ την ανάσα σου
και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου
αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα
το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη
που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή.

Eδώ καθένας ζει το θάνατό του
την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του
την κάθε νύχτα με τη μουσική
και τα σκοτάδια.

Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια
γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου
να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν.

Έπειτα πέρασες στη φλέβα.

Σε χρόνο μέλλοντα...
Κάποτε θα ξυπνήσουμε
χωρίς ουρανό·
μια μαύρη τρύπα θα χάσκει
πάνω απʼ τα κεφάλια μας

ο ήλιος θα ʽναι μια πληγή
αιμορραγούσα στα κατώφλια
ο θλιβερός νεκρός που σέρνει
ο κουφάρι του στους δρόμους
τα δέντρα θάνατος πουλιών
οι θάλασσες στεγνές κηλίδες

μέσα στους καταρράχτες της σιωπής
θʼ αναστενάζει ο τυφλός
δραπέτης με τις χειροπέδες.

-Σωτήρης Τριβιζάς-

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Η προσευχή του ταπεινου.



Κύριε, σὰν ἦρθεν ἡ βραδιά, σοῦ λέω τὴν προσευχή μου.
Ἄλλη ψυχὴ δὲν ἔβλαψα στὸν κόσμο ἀπ᾿ τὴ δική μου.
Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.
Τὴν πίκρα μου τὴ βάσταξα. Μοῦ δίνεις καὶ τὴν ξένη.
Μ᾿ ἀπαρνηθῆκαν οἱ χαρές. Δὲν τὶς γυρεύω πίσω.
Προσμένω τὰ χειρότερα. Εἶν᾿ ἁμαρτία νὰ ἐλπίσω.
Σὰν εὐτυχία τὴν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τὴ φοβέρα.
Στὴν πόρτα μου ἄλλος δὲν χτυπᾷ κανεὶς ἀπ᾿ τὸν ἀγέρα.
Δὲν ἔχω δόξα. Εἶν᾿ ἥσυχα τὰ ἔργα ποὺ ἔχω πράξει.
Ἄκουσά τη γλυκιὰ βροχή. Τὴ δύση ἔχω κοιτάξει.
Ἔδωκα στὰ παιδιὰ χαρές, σὲ σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγᾶδες καλησπέρισα ποὺ γύριζαν τὸ βράδυ.
Τώρα δὲν ἔχω τίποτα νὰ διώξω ἢ νὰ κρατήσω.
Δὲν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ ῾ναι τέτοια ἐλπίδα.
Εὐδόκησε ν᾿ ἀφανιστῶ χωρὶς νὰ ξαναζήσω...
Σ᾿ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ βουνὰ καὶ γιὰ τοὺς κάμπους ποὺ εἶδα.
(ἀπὸ Τὰ θεῖα δῶρα)

Ζαχαριας Παπαντωνιου
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Όταν χαράζει.

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.


Βάλε κρασί.

Αχ η ζωή είναι βούτυρο στον ήλιο
όλα στη γη το λένε καθαρά
όποιος πονά και δεν το φανερώνει
κάνει τον πόνο άρχοντα

Βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι

Στο πουθενά θα μας πετάξει ο χρόνος
γι' αυτό λοιπόν κι εμείς τα ξωτικά
σαν φορτηγά που βγήκαν απ' το δρόμο
θα ζήσουμε παράφορα

Βάλε κρασί του φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι

Να ρωτάς.

Pώτα τον πρωτομάστορα που κλαίει στο γεφύρι
και το Σαμάνο που καλεί το για οίκτο πουλί
τα τσοπανάκια ρώτησε που 'χουν τρανζιστοράκι
κι ακούν αναμετάδοση κάθε Kυριακή
ρώτα τον παραπόταμο π' αδειάζει στο ποτάμι
και το μαντήλι που γλιστρά πίσω απ τα μαλλιά
τον ποδηλάτη στη βροχή που τρέχει ρώτησέ τον
και τη γριούλα π' αρχινά να βγάζει και φτερά
κάνε και μια ερώτηση στου Oλύμπου τις χαράδρες
ρώτα τους δώδεκα Θεούς τους ταραχοποιούς
κι αν θέλεις περισσότερα ρώτα τους πεθαμένους
με λίγα λόγια και καλά τα ψυχοσάββατα
ρώτα… ρώτα…

Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Ακτινογραφία θώρακος


Στον Άδη πάνε οι φίλοι μας μονάχοι
και τα κρυφά τους πένθη αιμορραγούν.
Το στόμα τους μυρίζει μοσχοκάρφι,
κουράστηκαν μυστήρια να εξηγούν.
Ανυπεράσπιστοι, μοιραίοι θεατρίνοι,
με τα μαλλιά λουσμένα μπριγιαντίνη.


Η νύχτα έχει καρφίτσες και βελόνες,
καρφιά και δηλητήρια και σχοινιά.
Ποιός γάμος μυστικός, ποιοί αρραβώνες
θα γίνουν μες τους κήπους του φονιά;
Ο κόσμος μονοσύλλαβος και τρέμει,
ευνούχος τρομαγμένος στο χαρέμι.


Μες στο μυαλό μας καίει ένα ρουμπίνι,
σπασμένο δάκρυ κόκκινου κραγιόν.
Κι όλα θυμίζουν μια δικαιοσύνη
και τον καπνό, που θα ʼρθουν, γυναικών.
Ποιός δίνει στη ζωή του προθεσμίες,
σαν ασκητής χωρίς επιθυμίες;


Ξεφεύγεις κάθε βράδυ απʼ τις βιτρίνες
μιας επαρχίας πάντα, μαγαζιού.
Και ντύνεσαι λαμέ και οργαντίνες
και τραγουδάς τραγούδια του συρμού.
Δεν είσαι εσύ. Μην παίζεις, μην πειράζεις.
Στην αμαρτία το αίμα σου μην τάζεις.


Φόρεμα πράσινο. Στο πλάι πιέτες,
τακούνια καμωμένα από φελλό.
Τι σου ʼμαθαν οι σκόρπιες οι κουβέντες;
Ποιό σκηνικό θυμάσαι απατηλό;
Απʼ όλα αυτά τι σου ʼμεινε στη μνήμη;
Μες στʼ άστρα της αρρώστιας, ποιό αγρίμι;


Εργόχειρο παλιού φυλακισμένου,
σταυρός φτιαγμένος μʼ άχυρα χρυσά.
Το αίμα ευλογεί του σκοτωμένου
κι ο θυμωμένος Άγγελος λυσσά.
Τι πρόλαβες, τι ξέρεις από κείνα;
Πουκάμισα ριγέ, χασές, ποπλίνα.


Μες στις παλιές κρυφές φωτογραφίες,
κυλάει φρικτός ο θρήνος ημερών.
Σκιές και φως. Σαν ακτινογραφίες,
του θώρακος, της πλάτης, των φτερών.
Δίπλα σου πάντα οι άγιοι στρατηλάτες
πενθούν για τις δικές μας αυταπάτες.


Στον Άδη πάνε οι φίλοι κι άλλοι φίλοι
μονάχοι, ανυπεράσπιστοι, βουβοί.
Με τη φωνή κλεισμένη σε κοχύλι
την ύστατη να βρούνε αμοιβή.
Εκεί που βρίσκουν όλα θεραπεία.
Στο πέραν. Στο ποτέ. Στην ουτοπία.


Μάνος Ελευθερίου
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Είχες μέσα στα μάτια σου μιαν αστραπή
Μηνάς Δημάκης

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους
καὶ στὴν καρδιά σου μιὰν ἄγρια φλόγα
ποὺ ἔλεγες δὲν ἦταν ποτὲ νὰ σβήσει
καὶ στὰ μάτια σου μέσα μιὰ πράσινη θάλασσα
τὴν ἀγριεμένη θάλασσα τοῦ νησιοῦ μας
νὰ δέχεται καταιγίδες
καὶ στὴν καρδιά σου μιά παράφορη ἄνοιξη τροπικὴ
μ' ἕνα λευκὸ περιστέρι τρομαγμένο
κι ἒν' ἀταξίδευτο χελιδονάκι τοῦ θεοῦ

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὶς Κυριακὲς
σὰν χτυπᾶ ἡ καμπάνα στὸ ἄσπρο ἐκκλησάκι
στὴν ἀψηλὴ πλαγιὰ τοῦ χωριοῦ
καὶ ξεκινοῦν οἱ ξωμάχοι γιὰ τὴν λειτουργία
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἀγάπη καθάρια
σὰν τὴν πρώτη ὥρα τῆς χαραυγῆς
στὰ κατάξερα βράχια
τῆς γυμνῆς ἐξοχῆς μας

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ χορεύουν στὶς ἀκρογιαλιὲς
τυλιγμένοι ἁρμυρὰ φύκια
ἀρχαγγελικοὶ ἔφηβοι καὶ κοπέλες ἀέρινες
ἀνάβουν φωτιὲς κοσμογονικὲς
καὶ περπατοῦν στὶς φωτιὲς καὶ πηδοῦν καὶ σκληρίζουν
καὶ τραγουδοῦν περήφανα τραγούδια προγονικά:
Κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ μιά μέρα...
-Ὢχ! μωρὲ καὶ πλάνταξε ἡ καρδιὰ
ἔρμη καρδιὰ βιγλάτορας τοῦ Χάρου

Εἶχες μεσ' στὴν καρδιά σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ πίνουν καὶ μπερμπατεύουν καὶ βλαστημοῦν
καὶ ξεκινοῦν μεθυσμένοι
νὰ σφάξουν χίλια πρόβατα χίλιες κοπέλες νὰ φιλήσουν
νὰ ξεγελάσουν καὶ τὸν Χάροντα μὲ τὸ ρακὶ καὶ τὸ τραγοῦδι.
Ἐκεῖ ζώνονται τ' ἅρματα καὶ κλέφτες ξενυχτοῦνε

Ἄχ! κι ἀπὸ κορφὴ σ' ἄλλην κορφὴ σὰν σταυραητοὶ πετοῦνε

Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιάν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν ἄνεμο τῆς πατρίδας
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἄγρια φλόγα
κι ἔλεγες δὲν ἦταν νὰ σβήσει ποτέ.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Boom]

Κωνσταντίνος Καβάφης​

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.