Μοιραζόμαστε ποιήματα

Neraida · 11-10-09

Ἱκεσία
Νίκος Εγγονόπουλος

Ἡ νύχτα διαδέχεται τὴν ἡμέρα.
Καὶ ὡς ἡ μέρα εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν δέντρων καὶ τῶν λουλουδιῶν, ἔτσι κι' ἡ νύχτα εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν φαντασμάτων καὶ τῶν κρουνῶν.
Τοποθετεῖς τὴ σκάλα στὸν τοῖχο, καὶ μὲ πολλὴ πολλὴ προσοχὴ περνᾶς «ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά».
Ἀντιλαμβάνεσαι ψιθύρους, σὰν θρόϊσμα νεκρῶν φύλλων, καὶ τὸ κελάρυσμα τῶν νερῶν, τὸν σχεδὸν ἀνεπαίσθητο θόρυβο ποὺ κάμνει ἡ ρόδα τοῦ μύλου.
Ἕνας τροχός, ἕνα ἀλέτρι, ἀστέρια, κι' ἀρχίζουν τὰ θαύματα καὶ τὰ μάγια τῆς νύχτας.
Μὲ τὰ χείλια κολλημένα στ' ἄσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐλπίζης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ πιστεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἱκετεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐπιστρατεύης ὅλη τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχεις μέσα σου κρυμμένη, ἐνάντια στὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ

DrStrangelove · 11-10-09

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:
Ἕνας τροχός, ἕνα ἀλέτρι, ἀστέρια, κι' ἀρχίζουν τὰ θαύματα καὶ τὰ μάγια τῆς νύχτας.

Μὲ τὰ χείλια κολλημένα στ' ἄσπρα της πόδια, στοχάσου καλά, λέγε μέσα σου πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐλπίζης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ πιστεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἱκετεύης, πὼς δὲ θὰ πάψης ποτὲ νὰ ἐπιστρατεύης ὅλη τὴν ἀγάπη, ποὺ ἔχεις μέσα σου κρυμμένη, ἐνάντια στὶς δυνάμεις τοῦ κακοῦ

Neraida · 12-10-09

Όταν βλέπεις τα μάτια μου
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Ὅταν βλέπεις τὰ μάτια μου νὰ σκοτεινιάζουν
κι ἀκοῦς τὸ αἷμα στὶς φλέβες μου
νὰ κατεβαίνει βουίζοντας.

Ὅταν ἀντὶ νὰ μιλήσω
βλέπεις σφαγμένα πουλιὰ
νὰ φράζουν τὸ στόμα μου
κι ἀκοῦς τὶς μαῦρες νυχτερίδες
νὰ ρημάζουν τὸ κέντρο μου.

Ὅταν στὴν ἄκρη τοῦ πνιγμοῦ
στὸ ἔλεος τοῦ πανικοῦ
ἰκετεύω—

ὢ μὴ θυμώνεις ἄγγελε μὴ σπρώχνεις.

Κᾶμε φωλιὰ τὸ χέρι σου
καὶ σκέπασε μέ...

Μελιώ · 13-10-09

Παιδικό

Τώρα η βραδιά
Γλυκά που φτάνει
Θα μου γλυκάνει
Και την καρδιά

Τʼ αστέρια εκεί
Θα δω , θα νιώσω
Οι άνθρωποι πόσο
Είναι κακοί

Κλαίοντας θα πω :
Άστρα μου αστράκια
Τʼ άλλα παιδάκια
Θα τʼ αγαπώ

Ας με χτυπούν
Πάντα κι ακόμα
Θαʼ μαι το χώμα
Που το πατούν

Άστρα καθώς
Άστρο και κρίνο
Έτσι θα γίνω
Τώρα καλός

Κώστας Καρυωτάκης

Boom · 13-10-09

Κική Δημουλά

ΣΑΣ ΑΦΗΣΑ ΜΗΝΥΜΑ

Ἐμπρὸς ἐμπρὸς μὲ ἀκοῦτε; Ἐμπρὸς
ἀπὸ μακριὰ τηλεφωνῶ. Δὲν ἀκούγομαι
τί, ξεφορτίστηκε ἡ ἀπόσταση;
Ἀπὸ κινητὸ διάστημα μιλᾶτε;
Νὰ ξαναπατήσω τὸ μηδέν; Κι ἄλλο;
Μὲ ἀκοῦτε τώρα;
Ναὶ μου δίνετε σᾶς παρακαλῶ τὴ μαμά μου;
Τί ἀριθμὸ πῆρα; Τὸν οὐρανὸ
αὐτὸν μοῦ ἔχουν δώσει. Δὲν εἶναι κεῖ;
Μπορῶ νὰ τῆς οὐρλιάξω ἕνα μήνυμα;
Εἶναι μεγάλη ἀνάγκη πεῖτε της
εἶδα στὸν ὕπνο μου ὅτι πέθανε κι ἐγὼ
μικρὸ παιδὶ κατουρημένο γοερὰ
μούσκεμα ὁ φόβος ὡς ἀπάνω
κι ἀκόμα νὰ στεγνώσει.
Νὰ ῾ρθεῖ νὰ τὸν ἀλλάξει.
Ἂν δὲν μπορέσει, τῆς λέτε ἀκόμα ὅτι
ὡρίμασε ἐκείνη ἡ παλιὰ φοβέρα της
πὼς θὰ μὲ φάει ὁ γέρος ἂν δὲν τελειώσω
τὸ φαγητό μου.
Ὡρίμασε ἔγινα γεῦμα γήρατος.
Ὄχι σὲ ταβερνάκι ὀνείρου.
Σὲ κάποιο λαϊκὸ μαγέρικο ποὺ ἄνοιξε
ὁ καθρέφτης.

jrot6 · 14-10-09

Μπουκοφσκι - Παρακαλώ

μες στη νύχτα τώρα να σκεφτόμαστε τα χρόνια και τις
γυναίκες που έφυγαν και χάθηκαν για πάντα
και να μη μας νοιάζει για τις γυναίκες που έφυγαν, και να μη μας νοιάζει καν για τα χρόνια
που χάθηκαν για πάντα
να μπορούσαμε
μόνο να βρούμε λίγη γαλήνη τώρα ένα χρόνο γαλήνης, ένα μήνα
γαλήνης, μια βδομάδα γαλήνης
όχι γαλήνη για τον κόσμο μόνο λίγη εγωιστική γαλήνη
για μένα
για να ξαπλώσω μέσα της σαν σε πράσινο ζεστό
νερό, μόνο λίγη, μόνο μια ώρα, λίγη
γαλήνη, ναι, μες στη νύχτα μες στη νύχτα καθώς σκεφτόμαστε
τα χρόνια που χάθηκαν και τις γυναίκες που έφυγαν μέσα σ' αυτή τη νύχτα
μέσα σ' αυτή την πολύ μακριά
σκοτεινή και μοναχική
νύχτα.

rascal_gd · 16-10-09

[FONT=Arial, Helvetica, sans-serif]This be the verse

They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.

But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.

Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out of it as early as you can,
And don't have any kids yourself.

Ιδού η ποίησης

Σου τα πρήζουν η μαμά και ο μπαμπάς
Ίσως όχι εξεπίτηδες, αλλά ωστόσο εκεί
Να σου κληρονομούν τα ελαττώματά τους
Και να προσθέτουν ακόμα μερικά για σένα εξαιρετικά.

Αλλά και αυτούς, με τη σειρά τους, κάποιοι τους τα πρήζαν
Κάποιοι ηλίθιοι με παλιομοδίτικα καπέλα και παλτά
Που εναλλάξ γλυκόλογα αντάλλασσαν
Ή ήταν έτοιμοι να βγάλουν ο ένας του άλλου τα μαλλιά.

Ο άνθρωπος παραδίδει μιζέρια στον άνθρωπο
Σαν κρηπίδα του γιαλού προχωράει το κακό
Κάν' τη λαμόγια όσο πιο γρήγορα μπορείς
Και παιδιά να κάνεις μην διανοηθείς.

[/FONT]

[FONT=Arial, Helvetica, sans-serif]Philip Larkin[/FONT]

Δεσμώτης · 16-10-09

Αλίκη Ψαχούλα / Ο Μύλος

Πάνω στη γλώσσα μου γεύση από τριμμένο ατσάλι.

Ευγνωμοσύνη.

Αυτή η γεύση είναι δυνατό κάλυμμα.

Τίποτα δεν το διαπερνά.

Είναι, βέβαια, δύσκολο να απολαύσω το φαγητό

Μα τουλάχιστον το χωνεύω.

Ένα παράξενο πράγμα συνέβη χθες.

Ξεστόμισα τη λέξη «πεταλούδα»

Και έφτυσα αίμα και δυο φτερά

Neraida · 16-10-09

Κρυφτό
Γ. Ξ. Στογιαννίδης

Σὰ νὰ παίζαμε κρυφτὸ μὲς στὸ φῶς
ξαφνικὰ σ' ἔχασα
καὶ δὲ σ' ἀκούγω βαθιὰ στὸν ἑαυτό σου κρυμμένος
μὴ τολμώντας νʼἀνοίξεις μιὰ τρύπα, νὰ φανερωθεῖς
κάνοντας τὴν ἐπικοινωνία μας δύσκολη,
σὰ νὰ ντρέπεσαι ἢ νὰ φοβᾶσαι, δὲν ξέρω,
νὰ σοῦ κλέψαν τὰ ροῦχα χωρὶς νὰ φωνάξεις στοὺς κλέφτες.
Τώρα θὰ περιμένεις ἡ νύχτα νὰ σὲ σώσει,
στὰ σκοτεινὰ ψηλαφώντας νὰ βρεῖς τὴν ψυχή σου.

Δειλέ,
ἀγαποῦσες τὸν Καίσαρα, ὄχι τὰ ὄνειρα.

tsakiris · 16-10-09

Ποιητική αδεία - Scene 1

Μικρούλης όταν ήμουνα
και πήγαινα σχολείο,
χωρίστρα είχα στα μαλλιά
και καθαρό θρανίο.

Τα γράμματα δεν πήγαινα
ήμουν και λίγο φλώρος,
και γκάριζα όταν μίλαγα
την είχα δει τενόρος.

Μόνος πάντα καθόμουνα
ίσα-ίσα χωρούσα,
τις μύξες μου τις έτρωγα
και σαν χαζός γελούσα.

Το χάλασα το θέμα σας
και σας ζητώ συγνώμη,
μέχρι να βγάλω το σκασμό
έεεεεχω καιρό ακόμη.

Σας ευχαριστώ.

Neraida · 23-10-09

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ

Το κομμένο σχοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ʽναι κομμένο.

Ίσως πάλι νʼ ανταμώσουμε
μα εκεί που μʼ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να ε ξαναβρείς.

venividivici · 23-10-09

Pablo Neruda

Είκοσι ερωτικά ποιήματα

το εικοστό ποίημα

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε
και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη».
Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.
Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη.

Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.
Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό.

Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.
Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.
Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ.
Θα νιώθω ότι την έχω χάσει.

Θ' ακούω την απέραντη νύχτα,
την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.
Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου
όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι.

Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη
εκείνηνε δεν την αγγίζει. . .
Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακριά, άνθρωποι τραγουδάνε.
Μακριά, πέρα.
Πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Την αναζητάει η ματιά μου, τη γυρεύει παντού.
Την αναζητάει η καρδιά μου, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τ' απαράλλαχτα δέντρα.
Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .
Πόσο όμως, Θε μου, την αγάπαγα τότε.
Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου
που θαν της άγγιζε το αφτί.

Με άλλον. Με κάποιον άλλον θα είναι.
Όπως και πριν τηνε πάρει το φιλί μου.
Η φωνή της, τ' αστραφτερό της σώμα.
Τ' ατέλειωτα μάτια της.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .
Μπορεί όμως και να την αγαπάω.
Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά.

Χιλιάδες βράδια αφού, όπως και τώρα,
την έσφιγγα στην αγκαλιά μου -
πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Μπορεί να 'ναι αυτός ο τελευταίος καημός
που μου ανάβει εκείνη,
κι αυτοί εδώ οι τελευταίοι στίχοι που γράφω για κείνην εγώ.

κυρίως μου αρέσει ο τελευταίος στίχος "Μπορεί να 'ναι αυτός ο τελευταίος καημός που μου ανάβει εκείνη, κι αυτοί εδώ οι τελευταίοι στίχοι που γράφω για κείνην εγώ" για την απελπισία του έρωτα, χωρίς όμως να τολμά να πει τέλος, απλά "μπορεί να 'ναι"...

Neraida · 23-10-09

Φιλιπ Λαρκιν
Η συζητηση στο κρεββατι

Η συζήτηση στο κρεβάτι θα ʽπρεπε να ʽταν απλούστερη
Μα να ξαπλώνεις μαζί έχει ρίζες βαθιές:
Έμβλημα ειλικρίνειας μεταξύ δυο ανθρώπων.

Ωστόσο όλο και περισσότερος χρόνος φεύγει σιωπηλά.
Ενώ έξω, του ανέμου η ατελής πνοή,
Διασκορπίζει τα σύννεφα στους αιθέρες

Και πόλεις σκοτεινές στοιβάζονται στον ορίζοντα.
Τίποτα απʼ όλα αυτά δε νοιάζεται για μας
Τίποτα τώρα δεν μας λέει γιατί
Σʼ αυτήν τη μοναδική απόσταση από τη μοναξιά

Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο
Να βρει κανείς λέξεις συνάμα αληθινές κι ευγενικές
Ή έστω μη αναληθείς και μη αγενείς.

Neraida · 30-10-09

Άφησα να μην ξέρω
Κική Δημουλά

Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

Neraida · 31-10-09

Πόθοι
Ζωή Καρέλλη

Πόθοι νεανικοί,
σαν πολύ ωραίοι, νεανικοί εραστές,
με άψογη την αγνότητα της ορμής,
μ' απαράμιλλη περηφάνεια κι ευγένεια.

Έσβησαν.
Όπως για κάποιους νέους λεν,
πως ο θεός τους αγάπησε
και νέοι πεθάναν.
Ίσως να εξαφανίστηκαν δίχως επιστροφή,
κάποιαν ωραία βραδιά,
με πλήρες φως, μελιχρό, της σελήνης.
H εκδοχή, πως ανίερα χέρια
τους έπνιξαν σε άνομα πάνω κρεβάτια,
σε δωμάτια για φτηνή ηδονή,
– ας την αποτρέψουμε,
τούτη την αποτρόπαια σκέψη.

Tα φαντάσματα που ξανάρχονται
ανήσυχα των πόθων,
πανέμορφα, τραγικά πρόσωπα,
ομολογούν κάποιο έγκλημα,
εν τούτοις.

Neraida · 31-10-09

Μία μετέωρη κυρία
Κική Δημουλά

Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σʼ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ʼχει σταθεί
μπροστά σʼ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απʼ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σʼ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.

venividivici · 2 Νοεμβρίου 2009

https://www.engonopoulos.gr/_homeEL/

Νίκος Εγγονόπουλος
Ιεροτελεστία της 'Ανοιξης

HTML:

https://www.engonopoulos.gr/_homeEL/poem10.html

Νίκος Εγγονόπουλος
Ποίηση 1948
τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου

γι αυτό και
τα ποιήματά μου
είν' τόσο πικραμένα
( και πότε - άλλωστε - δεν ήσαν; )
κι είναι
- προ πάντων -
και
τόσο
λίγα

Από τη συλλογή Έλευσις ( 1948 )
Νίκος Εγγονόπουλος

Δεσμώτης · 03-11-09

Η αλληγορία της πικροδάφνης

Οι πικροδάφνες προχωρούν σε δυο ατέλειωτες σειρές·
απʼ το σημείο που ξεκινάς
έως το σημείο για όπου προορίζεσαι
ανηφορίζουν έξαλλες μαζί σου
και μπορεί κανείς, πολύ δικαίως να υποθέσει
πως ξεφυτρώνουν μέσα από τη θάλασσα
κι ότι εξακολουθούν νʼ ανθίζουν μέσα στον αέρα·
γιατί,
γιατί ανασαίνεις την πικρή τους ευωδιά χωρίς ανάπαυλα
δίχως να παρεμβάλλονται άλλα αρώματα
νʼ ανακινεί αισθήματα και πρόσωπα πικρά
που τέλειωσαν το ρόλο τους στις μέρες σου
που εν τούτοις στάζουν το φαρμάκι τους
πάντοτε στις ρίζες της ζωής σου·
πικρές κινήσεις, αλυσίδες χωρισμών,
άρνηση, προδοσίες,
απʼ το σημείο που ξεκινάς
έως ότου, εκεί, που σταματάς για τις καθημερινές σου ασχολίες.
Και στο γυρισμό τα ίδια φυσικά·
γιατί και πώς νʼ αλλάξουν;

Αλλʼ αυτά, στο τέλος μοιάζουν λόγια –τα πες τα ξανάπες–
μοιάζουν φωνές, που απόμειναν
παράξενα αλληγορικά τραγούδια μες στον άνεμο
που μʼ όποιον τρόπο κι αν ειπώθηκαν
που κι αν τα ξεχωρίσαμε
καμιά φορά μεσʼ απʼ τη λύσσα του νοτιά
δεν καταλάβαμε ποτέ
τʼ ήταν αυτό που θέλησαν να πουν
γιατί ειπώθηκαν άραγε με τόση αλληγορία
για τι ʼχαν τέλος πάντων, προσπαθήσει να μας πείσουν.

Προτιμότερο κανένας να σωπαίνει.
Έρχεται καιρός που αντιλαμβάνεσαι
πως είσαι βασιλιάς εξόριστος σε μια περιοχή
που ʼχουνε στύψει οι χρυσοθήρες
μετά η επιδημία κι ο σεισμός.
Μιλάς και χρειάζεσαι πολίτες να σʼ ακούσουν.
Δεν σε χρειάζεται κανείς.
Βγαίνεις το βράδυ στο μπαλκόνι με την αίσθηση
πως θα σʼ εξακοντίσουνε ως τʼ άστρα οι επευφημίες του πλήθους.
Στους δρόμους, το πολύ, περαστικοί αδιάφοροι.
Στο δέρμα σου βουίζει και σαρκάζει
η Σιωπή.

Κι έτσι είναι που απαυδήζεις τέλος απʼ τα ποιήματα και τα όνειρα.
Γυρεύεις τότε να ʼβρεις τη Ζωή.
Τη βρίσκεις. Νοσταλγείς μετά, τα ποιήματα ξανά.
Στρέφεις και βλέπεις:
πως δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού
πως δεν υπάρχουν ξέχωρα ζωή και ποιήματα.
Πως όλα είναι όνειρα, ζωή και ποιήματα
μια αξεχώριστη έννοια
μια αξεχώριστη θολή βοή.

Είναι προτιμότερο λοιπόν κανένας να σωπαίνει;
Κάποτε οι παραβολές κι οι αλληγορίες τελειώνουν
και για όλους, φτάνει η ώρα του Σταυρού.
Τότε, με τη λόγχη στο πλευρό
τι ποιήματα μπορείς να κάνεις;

Σκατά·
κάθομαι τώρα και μιλώ για πικροδάφνες
απʼ το σημείο που ξεκινήσαμε
ίσαμε δω που φτάσαμε
ίσαμε δω απʼ όπου τώρα προσπαθώ να εξηγηθώ
στύλος καμένος απʼ τʼ αγιάζι και τη λάβρα των καιρών
τίγρης, με χαίνουσα πληγή στο στήθος όλο,
πάνθηρ δραπέτης από τσίρκο
που χρόνια ανέχτηκε να τον χειροκροτούν
γιατί μπορούσε κι έκανε παράσταση τη λύσσα του
κάθομαι και μιλώ κι αλληγορώ,
ενώ τόσο εύκολα κι απλά μπορώ να πω:
οι πικροδάφνες είμαι εγώ.

:one_thousand_tears

Σταύρος Βαβούρης, Ανθολόγιο ποιημάτων.

Δεσμώτης · 03-11-09

Ένας λόγος για την εγκαρτέρηση και τη φυγή

Ο ουρανός κοιτάζει, όπως συνήθως, σκοτεινός.
Μετέχει, δεν μετέχει;
Είναι κάτι που δεν θα καταλάβουμε ποτέ.
Όπως κάθε μέρα συννεφιάζει και ξανοίγει
κατά τις κυκλικές του διαθέσεις

μη ρωτήσεις.
Δεν υπάρχει ελπίς νʼ αποκριθεί
ή να κάνει απλώς, έστω, μια νύξη
να υποδείξει κάπως μια κατεύθυνση
να κάνει ένʼ αόριστο σινιάλο.
Όχι,
τέτοια πιθανότης δεν υπάρχει.

Όσο για κάτω, εδώ
είναι μιʼ άλλη ιστορία:
Πράγματα δυστυχώς καθορισμένα και σαφή:
Το ποτάμι, από τη μια μεριά φουσκώνει
ο αέρας απʼ την άλλη, μαίνεται:
«Θαρθείς, θαρθείς λοιπόν;»
ρωτάει με τα παράφορα τραγούδια του,
κι έτσι η τραγωδία
που μόνο αορίστως διεγράφετο
ιίθεται σαφώς:
Πρέπει να πάρεις, όπως πάντα
στην πιο ακατάλληλη στιγμή για σκέψη
μιαν απόφαση:

Θα μείνεις;
Θα πας;

Οι προτομές στο πάρκο, οι προσόψεις των κτιρίων
σʼ ατενίζουν θλιβερά:
Δηλαδή «αι γραπται παραδόσεις,
οι τύμβοι των αγωνιστών
αυτοί που υπέμειναν κι έπεσαν
“τοις (ε) κείνων ρήμασι πειθόμενοι”
τι θα γίνουν, θα τα πάρει το νερό;»
Είναι ανάγκη να υψωθούν καινούργια υδατοφράγματα.
Πρέπει λοιπόν να μείνεις.

Τʼ αγάλματα ατενίζουν σταθερά:
«Να μείνεις».
Ο αέρας όμως έχει ξεφρενιάσει·
σπρώχνει μέσα στο στήθος σου
ένʼ αφηνιασμένο ιππικό
και λύσσαξε·
τυλίγει το κεφάλι σου βουερά
μʼ αλλόκοτους ρυθμούς
«κι απόψε, απόψε» τραγουδάει
«απόψε είνʼ το τελευταίο δρομολόγιο·
θαρθείς;»

Οι αλλοτινοί φραγμοί να ʼχουν σαπίσει,
το ποτάμι νʼ ανεβαίνει, νʼ ανεβαίνει αριστερά,
ο αέρας δεξιά
απάνω γρίφος ο ουρανός: αίνιγμα αιώνων
σύνολον: κυκεώνας
κι ανάμεσά του Εσύ
μʼ ένα κοπάδι αλόγων λυσσασμένων
που ήδη εκυριάρχησαν
ήδη καλπάζουν έξω από τα μάτια σου
σέρνουν και ξεσκίζουν με τα γκέμια τους τα χέρια σου·

θα φύγεις; Θα υπομείνεις;

Τα σπίτια που ατενίζουν θλιβερά
κι η κραυγή:

«Μα εγώ, δεν είμαι ακόμα προτομή
μη με βασανίζετε
δεν είμαι πέτρα εγώ».

«Ξηρά ποιήματα – Στη διακεκαυμένη» , Στ. Βαβούρης, εκδόσεις Ερμής – 1977.

κι απάντηση στο καούρικο διλημματικό ερώτημα, φυγή ή εγκαρτέρηση,
από τον ίδιο στο:

Η μπαλάντα της ακαριαίας κίνησης

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Γιʼ αυτήν υπήρξαμε
όσο κι αν είναι τρομερή
όσο κι αν μας οδηγεί στο μακελειό διαρκώς
αυτή καταξιώνει τη ζωή μας
και δίνει νόημα στις μέρες μας.

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Αν την απαξιώσουμε, πεθαίνουμε.
Γινόμαστε φυτά
που τα κινεί ο αέρας πια τυχαίως
ώσπου νʼ ανέβει αυτή αγριεμένη, πάλι μες απʼ το βυθό μας
μες απʼ τις αντιστάσεις μας διαρρέοντας.
διεκδικώντας τον καιρό και τις ημέρες που ʼχασε.

Υπάρχουμε σε μια κίνηση.
Κι αν δεν την κάνουμε,
ακόμα κι αν τη στραγγαλίσουμε
διαγράφεται μοιραία στη βούλησή μας
μεθάει τη φρόνησή μας
δίνοντας τον τόνο της στα χέρια μας.
Υπάρχει σαν υπονοούμενο εύγλωττο στα μάτια μας.
Έρχεται ακάθεκτη, δεν πάμε προς αυτήν,
μας πάει, δεν την πάμε.

Υπάρχει στο αίμα μας,
υπάρχει στην ψυχή μας,
δεν είναι δυνατόν να της διαφύγουμε.

Προτροπή: ας κινηθούμε διάολε, πριν μας πάρει ο διάολος :worry:

rascal_gd · 03-11-09

Πόνος (από το βιβλίο "ο προφήτης")

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.
Και κείνος αποκρίθηκε: Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας.
Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.
Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.

Χαλίλ Γκιμπράν

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Επιφανές μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Δραστήριο μέλος

Επιφανές μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Επιφανές μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος