Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ
ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΕΥΓΈΝΕΙΑ

Στον υπέργειο σιδηρόδρομο
στην στάση Bellevue του Βερολίνου
μες στο βαγόνι
με προσπέρασε ένας άνεργος και άστεγος
που σιωπηλά πουλούσε το περιοδικό τους
Αν και παγωνιά, όλο-όλο ένα μπουφάν φορούσε
Καθώς το τρένο εκείνη τη στιγμή
στη στάση σταματούσε, του έδωσα
ό,τι βρισκόταν πρόχειρο στην τσέπη
του παλτού μου -
ένα μάρκο, χωρίς να πάρω το περιοδικό που κόστιζε δυο -
επιπροσθέτως μετατρέποντάς τον σε ζητιάνο
Το πήρε
Την ώρα όμως που του βαγονιού την πόρτα
προσπάθησα νʼ ανοίξω
με πρόλαβε και μου την άνοιξε εκείνος
πάντα σιωπηλός
κλίνοντας μʼ ευγένεια το κεφάλι

Αυτή του η χειρονομία
μʼ έκανε να περπατήσω
χωρίς να βλέπω
κάτω απʼ το χιόνι
όλο το δρόμο μέχρι την Ακαδημία των Τεχνών
και την έκθεση της για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ
Ντρεπόμουνα που υπήρχα
Η κατάσταση του κι η δική μου
είναι το κύκνειο άσμα της χιλιετίας, βέβαια
Και δεν εννοώ το μάλλινο παλτό
ή το μπουφάν στο χιόνι.

II

Καθισμένος στο Café Bauer
με σιγανή μουσική δωματίου
να χαϊδεύει τʼ αυτιά
πίνοντας ζεστή σοκολάτα
και γράφοντας ποιήματα
εύκολο είναι να είσαι άνθρωπος
ευγενικός: όπως εγώ
Δύσκολο είναι να είσαι
περπατώντας μʼ ένα μπουφάν
στο σούρουπο του χιονιού
με άδεια κοιλιά και δίχως
ένα καταφύγιο για τη νύχτα

Πρέπει να είσαι;

Βερολίνο, Café Bauer, 9.3.1998"

Της Νάντιας Βαλαβάνη​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Αρπακτικό

«Εσύ ποιός είσαι;», ρωτάω τον μικρό.
Μου απαντάει.
«Κι εγώ ποιός είμαι;», συνεχίζω.
Μου απαντάει.
Έξυπνο παιδί, μπορεί να απαντήσει μέσα σε 20 μήνες,
ό,τι δεν μπορώ εγώ να απαντήσω 37 χρόνια τώρα.

«Κι εγώ ποιός είμαι;»
Κάθε ταυτότητα είναι και φυλακή.
Θα του ξεμάθω το όνομά του,
θα τον απομακρύνω από τη Γλώσσα,
που τον περιτριγυρίζει όπως το αρπακτικό τη λεία του,
θέλοντας να κάνει το μυαλό του δικό της,
να τον κάνει να σκέφτεται,
με τους δικούς της κανόνες,
το δικό της σύστημα,
τη δική της δομή.
Ίσως προλαβαίνει ακόμα να σωθεί
από συστήματα, οργανώσεις και δομές.

Τώρα κοιμάται.
Αύριο θα του πω:
Εσύ δεν είσαι.
Εσύ δεν πρέπει να είσαι.
Εσύ μακάρι να μπορέσεις
να είσαι χωρίς να είσαι.

Να κυλάς στη ζωή,
χωρίς εαυτό ορισμένο από λέξεις,
γιατί καμία λέξη δεν έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για σένα
και άρα καμία λέξη δεν μπορεί να σε αποδώσει πιστά,
ούτε στο περίπου,
ούτε στο περίπου του περίπου.

Old Boy
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Η Πορτοκαλένια


(Στον Αντρέα Καμπά)


Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!


Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές Σάστησαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστησαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!


Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός, μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές
Τη λέει κ' η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:
Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός,
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!


(Οδυσσέας Ελύτης)


Και μια πολύ αισθαντική απαγγελία του ποιήματος με την Τόνια Καράλη:

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΚΡΑΥΓΕΣ 1953

Το μπηγμένο καρφί στο ουράνιο μάγουλό μου
τα κέρατα που βλασταίνουν πίσω απʼ τʼ αυτιά μου
οι πληγές μου που δεν γιατρεύονται ποτές
το αίμα μου που γίνεται νερό που διαλύεται ευωδιάζει
τα παιδιά μου που στραγγαλίζω εισακούοντας τις ευχές τους
όλα ετούτα με κάνουν Κύριό σας και Θεό σας

*
Κάλεσέ με με το τελευταίο μου όνομα
κρέμασε τα ρούχα μου στους πλανήτες στʼ άστρα
που οι κνήμες μου χωρίς διέξοδο βαδίζουνε στη γην επάνω
σπέρνοντας την απελπισία μου μέσα στις καρδιές των ζώων
που οι τελευταίες μου ειδήσεις ηχούν σαν πένθιμες καμπάνες
για να καλέσουν στη μετάνοια τους ανθρώπους

*

Σʼ αρέσει να πέφτεις στο ξεστρωμένο μας κρεβάτι,
οι παλιοί ιδρώτες μας δεν σʼ αηδιάζουν,
τα λερωμένα, από ξεχασμένα όνειρα σεντόνια μας
οι κραυγές μας που στο σκοτεινό δωμάτιο
αντηχούνε
όλα ετούτα ξεσηκώνουνε το αχόρταγο κορμί σου,
το άσχημό σου πρόσωπο επιτέλους λάμπει
που οι χθεσινοί μας πόθοι είναι όνειρα αυριανά σου
*
Καθισμένη στο κρεβάτι μʼ ανοιχτές τις γάμπες
μπροστά της ένα κύπελλο
ψάχνοντας να φάει μα μη βλέποντας τίποτα
η γυναίκα με τα φαγωμένα απʼ τις μύγες βλέφαρα
βογγούσε
Απʼ τα παράθυρα μπαίναν οι μύγες
βγαίναν απʼ την πόρτα
μπαίναν στο κύπελλό της
μάτια κόκκινα μύγες μαύρες
φαγωμένες από τη γυναίκα
που δεν έβλεπε τίποτα

*
Γυμνή θέλω να δειχτώ στα ωδικά σου μάτια
θέλω να με δεις να ουρλιάζω από ηδονή
που τα λυγισμένα κάτω από μεγάλο βάρος μέλη
μου
σε ανόσιες σε σμπρώχνουν πράξεις
που τα ίσια μαλλιά της αφηρημένης κεφαλής μου
μπλέκονται στα νύχια σου
απʼ την παραφορά καμπυλωμένα
που τυφλός κρατιέσαι ορθός κι αφοσιωμένος
ξανοίγοντας από του μαδημένου μου κορμιού το ύψος

*
Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου
θέλω τη λύσσα σου
θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν
τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν
θέλω τʼ ανατριχιάσματά σου
θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια
πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα
οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε

*

Τα βίτσια των αντρών
είναι η επικράτειά μου
οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου
αγαπάω να μασάω τις χαμερπείς τους σκέψεις
γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου

Mansour.

Αν μπορούσα κάποια να αναστήσω,
θα ήταν η Μανσούρ και καμιά εικοσαριά αγαπημένες γάτες, ερωτιάρες...

Που'ναι αυτό το τόσο γυναικείο συναίσθημα, στη Νεοελληνίδα, κάτι ανάμεσα σε χάδι και ουρλιαχτό με ανάσα από σπόντα, κλεμμένη που λέμε?

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lugar]

Φοβᾶμαι...

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατί, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983

Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

Η Ευρυκόμη

[FONT=&quot]«[/FONT][FONT=&quot]Θάλασσα, πότε θέλʼ ιδώ την όμορφη Eυρυκόμη;[/FONT]
​

[FONT=&quot] Πολύς καιρός επέρασε και δεν την είδα ακόμη.
Πόσες φορές κοιτάζοντας από το βράχο γέρνω
Kαι τον αφρό της θάλασσας για τα πανιά της παίρνω!
Φέρʼ τηνε, τέλος, φέρʼ τηνε». Aυτά ο Θύρσης λέει,
Kαι παίρνει από τη θάλασσα και τη φιλεί και κλαίει·
Kαι δεν ηξέρει ο δύστυχος οπού φιλεί το κύμα
Eκείνο, που της έδωσε και θάνατο και μνήμα[/FONT]

Διονύσιος Σολωμός
​

...και μελοποιημένο ....


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

καταπληκτικοί στίχοι
καταπληκτικό ποίημα


Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά
Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω
Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά
Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω

Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά
Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο
Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια
Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω

Κι ακόμα μια φορά
Πως θα τη φτάσω ελπίζω
Η αγάπη ορμάει μπροστά
Κι εγώ πίσω τρικλίζω
Πέφτω κι αυτή γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να σηκωθώ ξανά

Κι ακόμα μια φορά
Λέω θα της τραγουδήσω
Τραγούδια τρυφερά
Κι αρχίζω να γρυλίζω
Φαλτσάρω και γελά
Και σταματώ και βρίζω
Και πάω να της το πω ξανά

Κι όταν καμιά φορά
Στέκει και την αγγίζω
Μου λέει είμαι φωτιά
Μα μοναχά δροσίζω
Κι άμα καώ γελά
Μα εγώ πονάω και βρίζω
Και πάω να γιατρευτώ ξανά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Time Does Not Bring Relief
Edna St. Vincent Millay

Time does not bring relief; you all have lied
Who told me time would ease me of my pain!
I miss him in the weeping of the rain;
I want him at the shrinking of the tide;
The old snows melt from every mountain-side,
And last yearʼs leaves are smoke in every lane;
But last yearʼs bitter loving must remain
Heaped on my heart, and my old thoughts abide!
There are a hundred places where I fear
To go, … so with his memory they brim!
And entering with relief some quiet place
Where never fell his foot or shone his face.
I say, “There is no memory of him here!”
And so stand stricken, so remembering him!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[borat]

ΚΙΘΑΡΕΣ

​

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Καρυωτάκης Κ.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Δεν θέλω να ʼμαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός
ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί απʼ τον πάτο
ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου.

Δεν θέλω να ʼμαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός
Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει πάει παρακάτω
ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου.

Θέλω να είμαι η μουσική που ξαγρυπνάει μαζί σου
σαν ασταμάτητη βροχή να πέφτω στην ψυχή σου
να γίνω αέρας και να ʼρθω να κλαίω στην αυλή σου
σαν σκύλος σαν θεός σαν εραστής σου.

Γιάννης Αγγελάκας
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Η κακοκαιρία των προσχημάτων
Κική Δημουλά

Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη, πέσανε χιόνια
κλείσανε οι δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότης.
Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία
προς τι να έρθεί;

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Μη μου χτυπάς
τα μεσάνυχτα τη πόρτα
μη μου μιλάς
να σ' ακούσω δεν μπορώ

Αν μ' αγαπάς
μην γυρίζεις πίσω
άσε να κρατήσω
τον πόνο συντροφιά

Όπου κι αν πας
την αγάπη παίρνεις
το σκοτάδι φέρνεις
και τη συννεφιά


Νίκος Γκάτσος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Χριστινακι10382]

Αυτα τα ποιηματα δεν τα εχω γραψει εγω αλλα μ'αρεσουν πολυ....

Αγαπη και αιμα παθος για σενα γιατι
να ποναω αφου σ'αγαπαω?αληθεια ή
ψεμα πεθαινω για σενα.!!!

Οπου κι'αν γραψω σ'αγαπω ο χρονος
θα το σβησει γι'αυτο το γραφω στη
καρδια μου για οσο κρατησει....

Πως να ζητησω της καρδιας να μην
σε αγαπα αφου ειναι σαν να της
ζητω να παψει να χτυπα!

Ολα περνουν και χανονται στου
χρονου την πορεια μα ποτε δεν
χαλαει,δεν χανεται η αληθεινη
'ΦΙΛΙΑ'!!!!!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Η περιφραστική πέτρα

ΜΙΛΑ ! ΜΙΛΑ !
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Καθώς άλλαζα θέση στα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου, έπεσε από ενα βιβλίο το φυλλάδιο που αναφερόταν στην ταινία "Η θάλασσα μέσα μου" του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ και είχε αυτό το ποίημα του τετραπληγικού Ραμόν Σανπέδρο, στη ζωή του οποίου αναφερόταν η ταινία......

Μέσα στη θάλασσα ​

Μέσα στη θάλασσα ​

Στην έλλειψη βαρύτητας του βυθού​

Όπου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα​

Δυο ψυχές ενώνονται​

Για να εκπληρώσουν μια ευχή​

​

Ένα φιλί πυροδοτεί τη ζωή​

Με αστραπές και κεραυνούς​

Και με μια μεταμόρφωση​

Το σώμα μου δεν είναι πια το σώμα μου​

Σα να εισβάλω στο κέντρο του σύμπαντος​

​

Μια παιδική αγκαλιά​

Το πιο αγνό απ τα φιλιά​

Έως ότου να μείνουμε με ​

Μια μόνο επιθυμία​

​

Το βλέμμα σου και το βλέμμα μου​

Σα μια επαναλαμβανομένη ηχώ, χωρίς λόγια:​

Πιο βαθιά, πιο βαθιά​

Πέρα απ όλα ​

Που είναι σάρκα και αίμα​

​

Αλλά ξυπνάω πάντα​

Και πάντα επιθυμώ το θάνατο​

Για να συνεχίσω να έχω για πάντα​

Τα χείλη μου μπλεγμένα στα μαλλιά σου​

​

Ραμόν Σανπέδρο​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται
Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια






Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις από τα σύννεφα
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε ...

Οδυσσέας Ελύτης
​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

O μόνος που επέζησε ήταν ο ποιητής μας
Σηκώθηκε από το αναπηρικό του καροτσάκι
κι άρχισε να ανακατεύει τις στάχτες των ανθρώπων
με τα γυμνά του πόδια.
'Εβρισκε μνήμες μέσα στις στάχτες,
έβρισκε αναμνήσεις, έβρισκε αντικείμενα προσωπικά
αγαπημένα από τους αποθαμένους.
'Εσκυβε, τα σήκωνε, τα έβαζε στο δισάκι του
κι ύστερα έκανε ποιήματα,
που σαν τρελλός τα διαλαλούσε
μέσα στη γύρω ερημιά του.
Πού έβρισκε τόση δύναμη να κάνει τόσα ποιήματα
μέσα στην απέραντη σιωπή ;
Κάτι ήθελε να μας πει μ'αυτή την πράξη του.
Μήπως φοβότανε τη μοναξιά,
κι ήθελε ν'ακούει τη φωνή του ;
Μήπως ήθελε ν'αναγγείλει στο νεκρό τοπίο
ένα γύρο ότι δεν άξιζε στη μοίρα μας
ένα τέτοιο τέλος, τόσο σκληρό και βίαιο ;
Μήπως ήθελε να βροντοφωνάξει
στα πέρατα του ουρανού ότι η ζωή μας
δεν έπρεπε να λήξει τόσο γρήγορα ;
ότι η ζωή μας διψούσε για συνέχεια ;

Γ.Βαρβέρης
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ξεριζώνω τις λέξεις μία-μία​

απ' το λαρύγγι μου.​

Αν στάζουν αίμα​

τύλιξ' τες στο μαντήλι σου​

τύλιξ' τες με μπαμπάκι​

ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα​

και πες :​

"Ετσι τα λέει,​

για εντύπωση"".​

Κάνε επιτέλους ότι θες.​

Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή​

δεν φτάνουν πια τα λόγια.​

Ξεριζώνω μια-μια σκέτες λέξεις​

και σου τις στέλνω.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

La belle dame sans merci (John Keats)

I
Oh what can ail thee, knight-at-arms,
Alone and palely loitering?
The sedge has withered from the lake,
And no birds sing.

II
Oh what can ail thee, knight-at-arms,
So haggard and so woe-begone?
The squirrel's granary is full,
And the harvest's done.

III
I see a lily on thy brow,
With anguish moist and fever-dew,
And on thy cheeks a fading rose
Fast withereth too.

IV
I met a lady in the meads,
Full beautiful - a faery's child,
Her hair was long, her foot was light,
And her eyes were wild.

V
I made a garland for her head,
And bracelets too, and fragrant zone;
She looked at me as she did love,
And made sweet moan.

VI
I set her on my pacing steed,
And nothing else saw all day long,
For sidelong would she bend, and sing
A faery's song.

VII
She found me roots of relish sweet,
And honey wild, and manna-dew,
And sure in language strange she said -
'I love thee true'.

VIII
She took me to her elfin grot,
And there she wept and sighed full sore,
And there I shut her wild wild eyes
With kisses four.

IX
And there she lulled me asleep
And there I dreamed - Ah! woe betide! -
The latest dream I ever dreamt
On the cold hill side.

X
I saw pale kings and princes too,
Pale warriors, death-pale were they all;
They cried - 'La Belle Dame sans Merci
Hath thee in thrall!'

XI
I saw their starved lips in the gloam,
With horrid warning gaped wide,
And I awoke and found me here,
On the cold hill's side.

XII
And this is why I sojourn here
Alone and palely loitering,
Though the sedge is withered from the lake,
And no birds sing.


(1819)




Εδώ υπάρχει μια πολύ ωραία απαγγελία του παραπάνω ποιήματος

Σ.σ.: Οι συντονιστές παρακαλούνται να συγχωνεύσουν τα δύο μηνύματα

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Χρήμα, του Κλαούδιο Ροδρίγκεθ​

Θα πουλήσω τις λέξεις μου, σήμερα που στερούμαι
χρησιμότητος, εσόδων, σήμερα που κανείς δεν με εμπιστεύεται;
Χρειαζομαι χρήμα για τον έρωτα, φτώχεια
για να ερωτευτώ. Και η τιμή μιας ανάμνησης, η δημοπρασία
ενός βίτσιου, οι πόροι μιας επιθυμίας,
δίνουν αξία, όχι αρετή, στις ανάγκες μου,
πλούσιο λεξιλόγιο στις αδεξιότητές μου,
άδεια εισόδου στην ασβεστώδη
μοναξιά μου. Γιατί το χρήμα, φορές, είναι το ίδιο
το όνειρο, είναι η ζωή
η ίδια. Κι ο θρίαμβός του, ο μονόλογός του, δίνει θέρμη,
αλλαγή, φαντασία, διώχνει τα γηρατειά κι ισιώνει
ρυτίδες, και πολλαπλασιάζει τους φίλους,
και σηκώνει φούστες, κι είναι μέλι
κρυσταλλωμένο φως, ζέστα. Όχι επιδημία, λέπρα
όπως σήμερα, χαρά.
όχι ανευθυνότητα, νόμος,
όχι ατιμωρησία. Θα πουλήσω, άραγε,
αυτές τις λέξεις; Πλούσιος από τόσο χάσιμο,
χωρίς χειρισμούς, χωρίς χρηματιστήριο, ακόμα και χωρίς την τάση
κι ακόμα και χωρίς χρυσό ερείπιο, προς τί η κρυψώνα
αυτών των λέξεων που ενώ δίνουν ανάσα
δεν δίνουν χρήμα; Υπόσχονται ίσως ψωμί ή όπλα;
Ή, σαν μια ζυγαριά κακορρυθμισμένη,
επιχειρούν νά βάλουν τάξη σ' ένα χρόνο έλλειψης,
να δώσουν νόημα σε μια ζωή: ιδιοκτησία ή έξωση;
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.