Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Δεσμώτης]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.

'Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο

γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου...

Kατερίνα Γώγου
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[D_G]

Κανονικά είναι στίχος, αλλά μου θυμίζει περισσότερο ποίημα:

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Καλοκαίρι - η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
Καλοκαίρι - καρεκλάκια, πετονιές μεσ' στο πανέρι
μεσ' στη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
Καλοκαίρι - πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ' αγέρι
Καλοκαίρι - με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μεσ' στο παρτέρι
Καλοκαίρι - μ' ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη.

Καλοκαίρι - με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
Καλοκαίρι - καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
Καλοκαίρι - με τον κούκο μεσ' στα πεύκα και στ' αμπέλι
Καλοκαίρι - στόμα υγρό, μικροί λαγώνες. Καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο 'να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, Καλοκαίρι
Καλοκαίρι - λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι.

Καλοκαίρι - του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
Καλοκαίρι - με βαριά μοτοσυκλέτα μες στα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
Καλοκαίρι - όλο πίσσα και κατράμι Καλοκαίρι
Καλοκαίρι - με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μεσ' στις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
Καλοκαίρι - μια οσμή νεκροθαλάμου, Καλοκαίρι.

Καλοκαίρι - στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
Καλοκαίρι - στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
Καλοκαίρι - τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
Καλοκαίρι - μεσ' στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

Διονύσης Σαββόπουλος

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Jules Laforgue
Η θρηνωδία στη σελήνη της επαρχίας

Ω! να η Σελήνη φουσκωτή,
σαν ένα ολόγιομο πουγκί.

Μια σάλπιγγα μακριά σημαίνει...
Ο κύριος πάρεδρος διαβαίνει.

Παίζει ένα πιάνο μες στο βράδυ,
μια γάτα τρέχει στο σκοτάδι,

κι αποκοιμιέται η επαρχία!...
Με μια στερνή του συγχορδία

το πιάνο κλει το σκέπασμά του,
Τί ώρα νά 'ναι απάνου κάτου;

Τί εξορία, φτωχιά Σελήνη!
Πρέπει να πούμε «τί να γίνει;»

Λοιπόν, Σελήνη -πού όλοι οι τόποι
σε χαίρουνται όμοια κι όλ' οι ανθρώποι,

του Παρισιού είδες τα οχυρά,
του Μισουρή χτες τα νερά,

της Νορβηγίας τα γαλανά
τα φιορδ. Τους πόλους, τα βουνά...

Καλότυχη, που βλέπεις τώρα,
σ' αυτή την ήσυχη την ώρα,

του γάμου της τη συνοδεία!
Φύγανε, λέει, για τη Σκοτία...

Τί γλέντι, αν πάρει μια φορά
τους στίχους μου στα σοβαρά!

Σελήνη αλήτισσα κι ωραία,
στον πόνο ας γίνουμε παρέα...

Έχω, ως πεθαίνω, ω θεία βραδιά,
την επαρχία μες στην καρδιά!

Κι είναι η Σελήνη σα γριά
που έχει μπαμπάκια μες στ' αυτιά.

Μετ. Αιμιλία Δάφνη​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

Πριν αρχισουν ολα
ειχαν κιολλας αρχισει

Πριν φτασω ημουν ηδη εκει

Τα ιχνη και ο δρομος μου προυπηρχαν
Τ'ακολουθησα

Βρηκα ενα σπιτι με φλογες
Μπηκα μεσα του και του εβαλα φωτια.
​

Γιαννης Αγγελακας
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Ευνούχος
Ζωή Καρέλλη
απο τη συλλογη
"Της μοναξιας και της Επαρσης" (1951)

Πότε μου έγινε το κακό;
Βαθμηδόν, βαθμηδόν, πολύ κρυφά,
στην ψυχή μου μέσα, βαθιά,
έγινε το μεγάλο κακό,
μου απόκοψαν την ορμή,
μου κατέστρεψαν την αγάπη μου
για τους ανθρώπους. - Εγώ κατέστρεψα
την ορμή, την αγάπη μου για τους ανθρώπους.
Τι φταιν οι άλλοι;
Κανένας δε μαθαίνει τι κάνει του άλλου,
σαν τον πλησιάζει με τη δύναμή του,
τον σπρώχνει.
Δίχως να το καταλάβω,
δίχως νάχω συναίσθηση, σα θέλησα
να μεταχειριστώ, να ευφρανθώ
την ορμή μου για τους ανθρώπους,
τότε κατάλαβα, πως δεν την είχα.
Δεν είχα πια αγάπη για τους ομοίους μου.

Ποιο δυνατό κι επίμονο ερπετό,
ύπουλο, τυλίχτηκε μέσα μου, γύρω της
κι εστραγγάλισε την αγάπη,
κατάπνιξε τη φωνή τής ψυχής μου;
Ψυχρές μορφές, περηφάνια κι αμφιβολία,
η σκληρότατη αμφιβολία,
βλέμμα ψυχρό, λεπίδι γυαλιστερό,
απόκοψε την ορμή, που μ' οδηγούσε
προς τους ανθρώπους.

Δάχτυλα μυτερά, από χέρια πολλά,
που δήθεν απλώθηκαν να με χαϊδέψουν,
αυτά, καθένα χωριστά,
όλα μαζί, απόκοψαν τις ίνες,
τις αισθήσεις, που βαστούσαν την ηδονή,
της συναναστροφής μου με τους ανθρώπους.

Ω, πώς θέλω τώρα να τους αγαπήσω
ακόμα έτσι όπως είναι
(όλ' είμαστε όμοιοι).
Θέλω να τους ευφρανθώ,
και δεν μπορώ. Πέρ' απ' όλα,
την αγάπη να κρατήσουμε!

Γιατί τους άφησα με τόσην αντοχή,
να μου καταστρέψουν την ηδονή;
Για να ησυχάσω το ήθελα.
Εκείνοι δεν ήξεραν.
Μόνον εγώ, που τόσο υπερήφανα,
δεν παρακαλούσα γι΄αγάπη,
ήθελα να λευτερωθώ,
απ' της αγάπης τους την ανάγκη.

Τώρα έχω την απόλυτη μοναξιά.
Με κρατάει μακριά τους.
Κι όταν είμαι κοντά τους,
δεν μπορώ ν' αγαπώ τους ανθρώπους.
Πηγαίνω μαζί τους, θέλω να ευφρανθώ,
νομίζω να ευφρανθώ,
αρχίζω να ευφρανθώ
και μένω κοντά τους, αδιάφορος.
Ούτε τους αγαπώ,
ούτε τους μισώ.
Έχω έναν θάνατο μέσα μου.
Νεκρή την αγάπη μέσα μου,
πρέπει να την κουβαλώ.
Νεκρό, άχρηστο μέλος, την ορμή,

τη μετάδοση της ζωής απ' το σώμα μου.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ενώπιον του Νέου Αιώνος


Είναι το νάιλον πολύ. Που με κυκλώνει.
Τα φράγκα πάντα λίγα, κομμένα τα φτερά
κι ότι αγάπησα στον πάτο με κρατά.
Ζωή. Σκληρός ανήφορος που δεν τελειώνει.

Αδάμαστη ήταν η ψυχή, μια κίνηση με πάθος
όλες τις πόρτες μου άφηνα σκοπίμως ανοιχτές
να βρουν οι άλλοι υλικό να κελίσουνε πληγές.
Κι αφού όλα τ' αρπάξανε κατάλαβα το λάθος,

αφοπλισμένος πέρασα απ' την πλευρά την άλλη
που βρίσκει ελαφρυντικά στις πράξεις και τα λόγια
και καρτερεί με υπομονή μπροστά από τα ρολόγια
με εκλογές και βήματα αργά, το άχτι της να βγάλει.

Μα η ευκαιρία, μια φορά, άοπλη σε γουστάρει
κι άμα τη χάσεις μια φορά, για πάντα είσαι χαμένος
άβουλος μέσα στη σιωπή, στην άκρη ξεχασμένος
προσμένοντας το θάνατο να 'ρθει και να σε πάρει.

Σιγή Ασυρμάτου, Κολωνός, 2005​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[rascal_gd]

ΑΠΟΨΕ ΓΥΡΙΣΑ ΝΩΡΙΣ

Απόψε γύρισα νωρίς.
Δεν έχει νόημα ή περιπλάνηση
σʼ αυτούς τους δρόμους πού έλεγα
πώς μʼ είχαν αγαπήσει.
Μήτε τα φώτα μʼ έκαναν αίσθηση καμιά,
μήτε ή ψιλή βροχή μπόρεσε να ποτίσει
την έντονη ανάγκη νʼ αγαπήσω.
Απόψε γύρισα νωρίς, χωρίς
τις βεβαιότητες του παρελθόντος.
Κι είπα να κάτσω εδώ στα σκοτεινά
και να λογαριαστώ με τις παλιές φιλίες.
Απόψε γύρισα νωρίς
και κλείστηκα εντός μου βλέποντας με τρόμο
πρόσωπα αγαπημένα να γλιστρούν
έξω Απʼ τη μνήμη, κι αθόρυβα
να χάνονται μες στο βαθύ σκοτάδι.​

Δημήτρης Κανελλόπουλος​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Tα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά



Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μʼ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μούʼ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μʼ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τʼ άλλα νάʼ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Νωεύς]

Για την Ατθίδα

Μου φαίνεται σωστός θεός εκείνος ο λεβέντης
Που καθιστός αντίκρυ σου, μιλεί σου και σʼ ακούει
Και σου χαμογελά: γιʼ αυτό τρομoπηδά η καρδιά μου
Μέσα στα στέρνα μου, κι ευθύς που πάω να σʼ αντικρύσω,
Για λίγο φεύγει μου η φωνή και δένετʼ η λαλιά μου
Και μια ψιλή φωτιά γοργά στο σώμα μου όλο τρέχει
Τα μάτια μου θαμπώνουνε, βουΐζουνε τʼ αυτιά μου
Με λούζει κρύος ίδρωτας, με ζώνει τρόμος όλην
Γίνομαι σαν το χόρτο ωχρή, κοντεύω να πεθάνω

Σαπφώ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[todesfuge]

… ΚΕΛΑΡΥΖΕΙ Η ΠΗΓΗ

Εσείς στην προσευχή, εσείς στη βλαστήμια, εσείς
στην προσευχή ακονισμένα λεπίδια
της
σιωπής μου.

Εσείς δικές μου, μαζί μου
σακατεμένες λέξεις, εσείς
οι ευθείες μου.

Κι εσύ:
εσύ, εσύ, εσύ
αληθινό μου και κάθε μέρα αληθινότερο
γδαρμένο αργότερα
των ρόδων-:

Πόσος, ω πόσος
κόσμος. Πόσοι
δρόμοι.

Δεκανίκι είσαι, φτερούγα. Εμείς- -
Εμείς θα τραγουδήσουμε το παιδικό τραγούδι, αυτό,
ακούς εσύ, αυτό
με τους μεν και τους δε, με τους ανθρώπους, ναι αυτό
με τους θάμνους και με
δυο μάτια, πεσμένα εκεί έτοιμα σαν
δάκρυ- και-
δάκρυ.



Paul Celan, μτφρ. Χ. Λαζός

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

Ένα ποίημα του Γεωργίου Σεφέρη από την πιο ωραία (κατ' εμέ) ποιητική του συλλογή "Ημερολόγιο καταστρώματος Γ΄", που είναι αφιερωμένη στην Κύπρο.

ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΜΙΛΑ-

.. τῷ δὲ βασιλεῖ Ἰσσακίῳ κατακλείει ἐν καστελλίῳ καλου-
μένῳ Μαρκάππω. Κατὰ δὲ τοῦ ὁμοίου αὐτῷ Σαλαχαντίνου
ἀνύσας μηδὲν ὁ ἀλιτήριος, ἤνυσε τοῦτο καὶ μόνον, διαπράσας
τὴν χῶραν Λατίνοις, χρυσίου χιλιάδων λιτρῶν διακοσίων. Διὸ
καὶ πολὺς ὁ ὀλολυγμός, καὶ ἀφόρητος ὁ καπνός, ὡς προεί-
ρηται, ὁ ἐλθῶν ἐκ τοῦ βορρᾶ...

Ὑπέρογκες ἀρχιτεκτονικές· Λαρίων Φαμαγκούστα Μπουφαβέντο· σχεδὸν σκηνικά.
Ἤμασταν συνηθισμένοι νὰ τὸ στοχαζόμαστε ἀλλιῶς τὸ «Ἰησοῦς Χριστὸς Νικᾶ»

ποὺ εἴδαμε κάποτε στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας, τὰ φαγωμένα ἀπὸ γυφτοτσάντιρα καὶ στεγνὰ χορτάρια,
μὲ τοὺς μεγάλους πύργους κατάχαμα σὰν ἑνὸς δυνατοῦ ποὺ ἔχασε, τὰ ριγμένα ζάρια.

Γιὰ μᾶς ἦταν ἄλλο πράγμα ὁ πόλεμος γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ
καὶ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου καθισμένη στὰ γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ,

ποὺ εἶχε στὰ μάτια ψηφιδωτὸν τὸν καημὸ τῆς Ρωμιοσύνης,
ἐκείνου τοῦ πελάγου τὸν καημὸ σὰν ἧβρε τὸ ζύγιασμα
τῆς καλοσύνης.

Ἂς παίζουν τώρα μελοδράματα στὰ σκηνικὰ τῶν σταυροφόρων Λουζινιά
κι ἂς φλομώνουμε μὲ τὸν καπνὸ ποὺ μᾶς κουβάλησαν ἀπὸ τὸ βοριά.

Ἄσ᾿ τους νὰ τρώγουνται καὶ ν᾿ ἀνεμοδέρνουνται ὡσὰν τὸ κάτεργο ποὺ δένει μοῦδες·
Καλῶς μᾶς ἤρθατε στὴν Κύπρο, ἀρχόντοι. Τράγοι καὶ μαϊμοῦδες!

Γ.Σεφέρης
Ἐγκλείστρα, 21 Νοεμ. ῾53

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Μελιώ]

[FONT=&quot]

Αν δεν βγει μέσα σου με ορμή σε πείσμα όλων μην το κάνεις.
Αν δεν έρθει απρόσκλητο απ΄ την καρδιά κι από το μυαλό κι απ΄ το στόμα και από τα σωθικά σου μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή σου και την κοιτάζεις με τις ώρες και γέρνεις σαν καμπούρης πάνω από την γραφομηχανή σου γυρεύοντας με κόπο τις λέξεις που δεν έρχονται, μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή για την δόξα ας 'το καλύτερα.

Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και γράφεις τα ίδια και τα ίδια, μην το κάνεις (...)
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως κάποιος άλλος, ξέχνα το, άσ΄ το καλύτερα.
Αν μπορείς να περιμένεις να βγει από μέσα σου μουγκρίζοντας, τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό, κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το δείξεις στη γυναίκα, στην γκόμενα, στον γκόμενο, στους γονείς σου ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν είσαι έτοιμος.

Μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες, μη γίνεις σαν τόσους και τόσους που αυτοαποκαλούνται "συγγραφείς", μην γίνεις γελοίος, πληκτικός, φαντασμένος.
Μην αφήσεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν τρελαθεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
Μην το κάνεις, αν δεν πετάγεται απ΄ την ψυχή σου σαν πύραυλος, ασ' το καλύτερα.
Κάν΄ το μονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς, θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται, ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ!

[/FONT]

[FONT=&quot] Από τη συλλογή "Να περιφέρεσαι στην τρέλα"[/FONT]
[FONT=&quot]Τσάρλς Μπουκόφσκι
[/FONT]​

[FONT=&quot]
[/FONT]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Δόκτωρα, με συγκίνησες...

Μια στιγμή εφηβείας είναι η ελληνική αρετή...

Ξέρεις τι είναι σα να λέει..

Δύο εφηβείες ουκ έχομεν...Μία και καλή...

Γερνάμε αμαθείς (από κείνη την ωραία εφηβεία) ανάρετοι κι αρομάντιστοι..

Βαθειά μελαγχολικός κι απαισιόδοξος τελικά ο Οδυσσέας Αρτίστικ.

Κι ας μίλησε για ήλιους βιγλάτορες, θάλασσες και τοπία αιγαιοπελαγίτικα.

όλα πάντα θα κρύβουν το κοντινό τέλος που γεννά πολύ εκρού μέσα μας. (όχι του νεκρού, το εκρού της τρύπιας δαντέλας)

Βέβαια όλα είναι εφέσιμα. Έτσι και με την μελαγχολία της απαισιοδοξίας ή την απαισιοδοξία της μελαγχολίας.

Διαλέχτε μόνοι.



Το ποίημα (για να μπω στο θέμα ξανά):


Μου λείπεις σαν κορίτσι από γυμνάσιο του εξήντα πέντε
που λαχανιάζω να σε φτάσω για να δω πως στρίβεις
κι απ' τη γωνία αρχίζει η μεταμόρφωση του κόσμου
παπλωματάδες παγοπώληδες πλανόδιοι ψαράδες
καλέ μανάβη καλέ μανάβη πόσο πάει στο στόμα το φιλί
πόσο στο μάγουλο... μαζί ο Θανάσης του Λουκά
κι ο Τάκης ο Δραγάτσης όλοι ορθοπεταλιά για την ωραία...
Μα τι σου λέω ο αιωνίως του προφορικού αδέξιος
που έτσι μάζευα το ανείπωτο για χρήσεις ποιημάτων
κι απ' το να σ' αγαπώ χα χάνω πιά και τα λόγια μου...

Του Γιώργη Μίχου

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Neraida]

Αγαπα και ξεφαντωνε και δουλεψε και ζησε
και προσηλωσου στη ζωη στρειδι στο βραχο επανω
και δεσου με τη γη αυτη σαν τον κισσο στο δενδρο
και μη σε μελει που θα πας
τα ματια οταν θα κλεισεις.

Κ. Παλαμας

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Εσπερινός της Αγάπης
Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυό
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά που πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν
οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ʽπρεπε κάπως να ʽχαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θʼ απογίνουμε
σʼ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;



Γ.Βαρβέρης


αυτή την ώρα στο Γ' πρόγραμμα μιλάει με εκπληκτικά ρομαντικά γαλλικά τραγούδια που τόσο του αρέσουν, που τόσο αρέσουν κι εμένα. 'Ενας ποιητής που αποποιείται την νεότητα, ωστόσο που στέκεται απέναντι στα "γηρατειά" με μεγάλη αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω σε πόσους αρέσει το ρετρό και όσοι βλέπουν το μέλλον ως παρελθόν όπως ο Γιάννης Βαρβέρης, εμένα όμως τα ποιήματα του μ'αρέσουν πολύ.


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Value]

Εμένα πάλι. με συγκίνησε ετούτο:




Για την ολιγόλογη του αλήθεια.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

Σερενάτα
Federico Garcia Lorca
(αφιέρωμα στον Λόπε ντε Βέγκα)

Στου ποταμού τις όχθες
λούζεται η νύχτα
και στης Λολίτας
τα στηθάκια
από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Γυμνή η νύχτα τραγουδά
στου Μάρτη τα γεφύρια
λούζει η Λολίτα το κορμί της
με νάρδους κι αλμυρό νερό
κι από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

Η νύχτα από γλυκάνισο κι ασήμι
φεγγοβολά στις στέγες
ασήμι από ρυάκια και καθρέφτες
γλυκάνισο απ' των μηρών της την ασπράδα
κι από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[moonlight]

La Belle Dame Sans Merci

Ah, what can ail thee, wretched wight,Alone and palely loitering?
​

The sedge is withered from the lake,
And no birds sing.

Ah, what can ail thee, wretched wight,
So haggard and so woe-begone
The squirrel's granary is full,
And the harvest's done.

I see a lily on thy brow
With anguish moist and fever dew,
And on thy cheek a fading rose
Fast withereth too.

I met a lady in the meads,
Full beautiful, a faery's child:
Her hair was long, her foot was ligh,
And her eyes were wild.

I set her on my pacing steed,
And nothing else saw all day long;
For sideways would she lean, and sing
A faery's song.

I made a garland for her head,
And bracelets too, and fragrant zone;
She looked at me as she did love,
And made sweet moan.

She found me of relish sweet,
And honey wild, and manna dew,
And sure in language strange she said,
"I love thee true!"

She took me to her elfin grot,
And there she gazed and sighed deep,
And there I shut her wild, sad eyes---
So kissed to sleep.

And there we slumbered on the moss,
And there I dreamed, ah! woe betide,
The latest dream I ever dreamed
On the cold hill side.

I saw pale kings, and princes too,
Pale warriors, death-pale were they all;
Who cried---"La belle Dame sans merci
Hath thee in thrall!"

I saw their starved lips in the gloam,
With horrid warning gaped wide,
And I awoke and found me here,
On the cold hill side.

And that is why I sojourn here,
Alone and palely loitering,
Though the sedge is withered from the lake,
And no birds sing.

John Keats

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.