Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

[Nascentes morimur]

Ολόκληρη η γη είναι σκεπασμένη μ’ ένα χαλί από ατσάλι και τσιμέντο που την έχει μεταμορφώσει σέ γκρίζα άνυδρη ερημιά. Παραγωγικότης! Παραγωγή. Περισσότερα μπουλόνια και ρουλεμάν, περισσότερα αγκαθωτά σύρματα, περισσότερα μπισκότα για σκύλους, περισσότερες μηχανές που κουρεύουν τη χλόη, μεγαλύτερες ποσότητες δηλητηριωδών αερίων, σαπουνιού, οδοντόπαστας, περισσότερα άρματα μάχης, περισσότερες εφημερίδες, περισσότερη μόρφωση, κι άλλες εκδηλώσεις, κι άλλες βιβλιοθήκες, κι άλλα μουσεία.
Εμπρός! εμπρός!
Ο χρόνος βιάζει.
Το έμβρυο πιέζει τα τοιχώματα του τράχηλου της μήτρας προσπαθώντας να βγει στο φως, κι αλίμονο, δεν υπάρχει μήτε μια σταγόνα σάλιο για να του διευκολύνει το γλίστρημα. Μια ξερή, στραγγαλιστή γέννα. Μια γέννα που πραγματοποιείται στα μουγκά, χωρίς έναν αναστεναγμό, χωρίς καν μια κραυγή. Χαίρε κόσμε! Ζήτω οι είκοσιμία κανονιές του παχέος εντέρου που χαιρετούν το νεογέννητο.

O Τροπικός του Καρκίνου
Χ. Μίλλερ

 

[Κάμπια]

Το Α και το Ω

 

[Κάμπια]

 

[rafaela11]

 

[glayki]

Ζοζέ Σαραμάγκου | Περί τυφλότητας (απόσπασμα)​

Υπάρχει άραγε εξουσία; είπε ο πρώτος τυφλός.
Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα.
Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά, άλλα βήματα βρε αδερφέ και καλά κάνει, αλλά γιατί τόσο εξόφθαλμα να στερούμαστε προσανατολισμού.
Γιατί να έχουμε προσανατολισμό θα με ρωτήσετε και καλά θα κάνετε. Έτσι για αλλαγή, να πούμε ότι η βάρκα θα πάει παρακάτω, που σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινούμαστε σε πορείες αντίθετες και πώς να κάνει δουλειά ο βαρκάρης κι αυτός τυφλός είναι ο έρμος.
Και δε μιλώ για πρωθυπουργό στο όνομα του βαρκάρη, γιατί ο βαρκάρης ξέρει τουλάχιστον ένα κουπί να το πιάνει, με αυτό βγάζει το ψωμί του, μ’αυτό και την κυρά του.
Ας ξεκουνάγαμε τη βάρκα, έστω δύο λεύγες παρακεί, να αλλάξουμε νερά και παραστάσεις, να κατουρήσουμε κι αλλού κι ας επιστρέψουμε μετά πίσω στο μόλο, ούτως ή άλλως το σκοινί μας βγήκε λίγο, βάρκα κι αυτή με περιλαίμιο σκύλου, σαν και αυτούς που οδηγούν κάποιους τυφλούς.
Σε μια χώρα – συγχωρέστε μου τη λέξη για άλλη μια φορά – όπου οι τυφλοί πολλαπλασιάζονται όσο δίνονται συντάξεις αναπηρίας και κατορθώνουν οι τυφλοί να ‘χουν δυο μάτια αετίσια κάθε που στέκονται ουρά να την τσεπώσουν, χάθηκε να τσοντάρουμε να πάρουμε και λίγο σκοινί παραπάνω για τη βάρκα;
(Ζοζέ Σαραμάγκου, «Περί τυφλότητας», Εκδόσεις Καστανιώτης)

 

[Κάμπια]

Γιατί, πράγματι,πολιτισμένη θεωρείται μιά χώρα όταν οι πιο σοφοί και αποτελεσματικοί νόμοι της είναι ακριβώς εκείνοι που εμποδίζουν τον δυστυχή να γίνεται πιο δυστυχής και τον ισχυρό να γίνεται ισχυρότερος.

-Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, Primo Levi

 

[Κάμπια]

Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος, Primo Levi

 

[amarelia]

Απο το βιβλίο του Χατζηστεφάνου που μου άνοιξε τα μάτια για την προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Συγκεκριμένα για τον ορο “copaganda”:

 

[melmel]

Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Irvin D.Yalom
(τον αγαπώ)

 

[glayki]

Aldo Carotenuto – Η ανθρώπινη απουσία και η αποδοχή της​

Πιστεύω πως καμιά θεραπεία, καμιά εμπειρία δεν βοηθάει να απαλλαγούμε από το βάρος του κενού που ο έρωτας υπόσχεται να γεμίσει. Όταν πιστέψουμε ότι το κενό έχει απαλειφθεί, το πιο πιθανό είναι ότι ξεγελούμε τον εαυτό μας.
Πραγματικά, όσο κι αν ο άλλος ανταποκρίνεται στην επιθυμία μας, η ανάγκη για ολότητα είναι τόσο μεγάλη που τίποτε δεν μπορεί να την ικανοποιήσει πραγματικά.
Αν η επιθυμία είναι εξ ορισμού ανικανοποίητη, όταν αγαπούμε ξανανιώθουμε έντονα το αίσθημα της μοναξιάς. Μέσα μας υπάρχει μια τάση προς την ολότητα, προς την τελειότητα, σε σημείο που για κάποιους ανθρώπους, για τους μυστικιστές λόγου χάρη, η ιδανική αγάπη στρέφεται προς το Θεό και όχι προς τα επίγεια πλάσματα.

Και στη ζωή και στην ερωτική διάσταση, η ανάγκη μάς σπρώχνει μπροστά, αλλά η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ, γιατί όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δεν μπορεί να εκπληρώσει τις προσδοκίες μας.

Να γιατί οι ερωτικές σχέσεις είναι τόσο επώδυνες. Να γιατί δεν υπάρχει σχέση που να μην μας εμποδίζει να νιώσουμε ότι μπορούμε να ωριμάζουμε και δεν υπάρχει ερωτική σχέση που να μην είναι φορτισμένη με πόνο.
Ακόμη κι όταν νομίζουμε πως είμαστε ικανοποιημένοι, κατά βάθος ξέρουμε πως αυτό είναι αυταπάτη. Κάτι υπάρχει που διαψεύδει τις προσδοκίες μας, νιώθουμε αόριστα ότι η απατηλή εκείνη ικανοποίηση μας εμποδίζει να μεγαλώσουμε πραγματικά. Ο έρωτας που προσφέρουμε και ο έρωτας που αρνούμαστε είναι επώδυνη όσο και γόνιμη πηγή δυσαρέσκειας.


Απόσπασμα από το βιβλίο Έρως και Πάθος, Τα όρια της αγάπης και του πόνου στην ψυχή της γυναίκας

 

[Λένω]

Η φύση κρίνεται ως δυναμικά υπέροχη όταν η συντριπτική δύναμή της την κάνει να φαίνεται φοβερή σε συνθήκες στις οποιες είμαστε ασφαλείς.
Οι αστραπές και οι βροντές, οι τυφώνες "υψώνουν την ενεργητικότητα της ψυχής πάνω από συνηθισμένο επίπεδό της και μας κάνουν να ανακαλύπτουμε μέσα μας μια δύναμη απόστασης εντελώς διαφορετική που μας ενθαρρύνει να αναμετρηθούμε με την φαινομενική παντοδυναμία της φύσης".
Το ότι, ως φυσικά πλάσματα, νιώθουμε ανήμποροι, μας οδηγεί στην επίγνωση ότι είμαστε άπειρα ανώτεροι ως ηθικά όντα, πνευματικά άτρωτα μέσα στους φυσικούς κινδύνους.
"΄Ετσι, η ανθρωπότητα παραμένει αταπείνωτη, έστω κι αν το άτομο αναγκάζεται να υποκύψει σ΄αυτή την εξουσία".

Από την τρίτη Κριτική ("Κριτική της κριτικής δύναμης" - 1790) του Immanuel Kant.

 

[Nascentes morimur]

"Εσάς ούτε που σας περνάει από το νου για πόσα είναι ικανός ένας άνθρωπος, για τι ηρωισμούς και για τι ατιμίες είναι ικανός, προκειμένου να σώσει το τομάρι του. Ετούτο, ετούτο το σιχαμερό πετσί... Σήμερα ο κόσμος υποφέρει και κάνει και τους άλλους να υποφέρουν, σκοτώνει και πεθαίνει, κάνει πράγματα καταπληκτικά και πράγματα φρικώδη, όχι για να σώσει την ψυχή του, αλλά για να σώσει το τομάρι του.
Ο κόσμος θαρρεί ότι παλεύει και υποφέρει για την ψυχή του, αλλά στην πραγματικότητα παλεύει κι υποφέρει για το τομάρι του, μονάχα για το τομάρι του. Όλα τα υπόλοιπα δε μετράνε..."

Κούρτσιο Μαλαπάρτε
Το δέρμα

 

[glayki]

– «Σ ' αγαπώ», είπε ο Μικρός Πρίγκιπας.
– «Σε θέλω κι εγώ», είπε το τριαντάφυλλο. – «Δεν είναι το ίδιο», απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας. «Το να θέλεις, είναι να πάρεις κάτι, κάποιον. Είναι να αναζητούμε στους άλλους αυτό που μπορεί να ικανοποιήσει τις προσωπικές μας ανάγκες. Το να θέλουμε είναι να επιδιώκουμε να κάνουμε δικό μας κάτι, που δεν μας ανήκει...
Αγάπη είναι να θέλουμε το καλύτερο ο ένας για τον άλλον, ακόμα κι αν ο άλλος έχει διαφορετικές φιλοδοξίες από εμάς. Αγάπη είναι να επιτρέπεις στον άλλον να είναι ευτυχισμένος, ακόμα κι αν ο δρόμος του είναι διαφορετικός από τον δικό σου. Είναι ένα ανιδιοτελές συναίσθημα που γεννιέται μέσα σου, να χαρίζεις τον εαυτό σου εξ ολοκλήρου από την καρδιά σου. Όταν αγαπάς, δίνεις, χωρίς να ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα, για την απλή και αγνή απόλαυση του να δίνεις. Το να αγαπάς είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη πως ό, τι κι αν συμβεί, θα είσαι πάντα εκεί. Όχι επειδή μου χρωστάς κάτι, όχι εγωιστική κατοχή, αλλά απλά να είσαι εκεί, σε σιωπηλή παρέα. Αγάπη είναι να ξέρεις ότι ο χρόνος δεν θα αλλάξει τίποτα, ούτε οι καταιγίδες ούτε οι χειμώνες μου. Αγάπη είναι να δίνεις στον άλλον μια θέση στην καρδιά σου, να είσαι εκεί σαν πατέρας, μητέρα, γιος, φίλος, γνωρίζοντας ότι στην καρδιά του υπάρχει ένα μέρος για σένα. Η Αγάπη όταν την δίνεις δεν λιγοστεύει, αντίθετα μεγαλώνει.» – «Κατάλαβα», είπε το τριαντάφυλλο. – «Μην αναζητάς να καταλάβεις την αγάπη, Ζήσε την» είπε ο Μικρός Πρίγκιπας


Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο Μικρός Πρίγκιπας. Μετάφραση Στρατής Τσίρκας, εκδ. Ηριδανός.

 

[Κάμπια]

A Clash of Kings, George R.R. Martin

DAVOS

Would a good man be doing this? “I am a man,” he said. “I am kind to my wife, but I have known other women. I have tried to be a father to my sons, to help make them a place in this world. Aye, I’ve broken laws, but I never felt evil until tonight. I would say my parts are mixed, m’lady. Good and bad.”

“A grey man,” she said. “Neither white nor black, but partaking of both. Is that what you are, Ser Davos?”

“What if I am? It seems to me that most men are grey.”

“If half of an onion is black with rot, it is a rotten onion. A man is good, or he is evil.”

 

[parafernalia]

[..] Όμως η γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει για πολύ με μια συνείδηση δυστυχισμένη. Έχει ανάγκη να νιώθει εν ειρήνη με τον κόσμο, όπως και με τον εαυτό της. Αυτό είναι από τη φύση της: είναι, ουσιαστικά, ένα ον θετικό, ένα ον παραδοχής, και όχι άρνησης. Αφού παραβιασθεί η απαγόρευση - ηθική, κοινωνική ή θρησκευτική - τείνει να συνηθίσει το "Κακό", και ξαναβρίσκει, σιγά σιγά, τον ενστικτώδη αυθορμητισμό της, το ναι στη φύση και τη ζωή. Πράγμα που για τον Μπωντλαίρ, είναι βαθύτατα ανήθικο, αφού η "συνείδηση μέσα στο Κακό" είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση. Ακόμα χειρότερα: η γυναίκα αξιώνει να αναμιγνύει, μέχρι συγχύσεως, τη σεξουαλικότητα με το συναίσθημα, να καθαγιάζει την πρώτη με το δεύτερο, και να βρίσκει την ευτυχία της μέσα στην ιερόσυλη αυτή, κατά τον Μπωντλαίρ, σύγχυση.

[..] Αν ο Μπωντλαίρ βλέπει στη γυναίκα - τη σεξουαλικοποιημένη γυναίκα - την πιο ολέθρια ενσάρκωση του Σατανά, είναι ακριβώς γιατί την κρίνει ανίκανη να συμμετάσχει στις ιδέες του και τις πνευματικές του απολαύσεις. Μπορεί, ασφαλώς, να τον ακολουθεί στις "πτώσεις" του, να γίνεται συνένοχη της "απωλειάς" του. Όμως, παραμένει στο βάθος της αβύσσου, στην πιο πηχτή κτηνωδία, όταν αυτός ξεφεύγει για να αναδυθεί ξανά προς τα ύψη της διαυγούς συνείδησης. Πνευματικά, αυτή τον αφήνει μόνο. Η περιφρόνησή του προς τη γυναίκα είναι λοιπόν ζυμωμένη, κατά μέγα μέρος, με μνησικακία. Κατά βάθος, πνέει μένεα επειδή εκείνη δεν μπορεί να είναι επίσης και η αδελφή, το "δίδυμο κάτοπτο" που θα τον ακολουθούσε, διπλασιάζοντάς τον σε κάθε περίσταση, μέσα στο οποίο θα μπορούσε να δει τον εαυτό του ωραίο.

Ο Μπωντλαίρ και η γυναίκα - Luc Decaunes

 

[Nascentes morimur]

Η τόσο φλύαρη, πολυπράγμων και πολυθόρυβη εποχή μας, γεμάτη μέχρι σκασμού από ενδιαφέροντα πράγματα, επιμένει στα πεπρωμένα της. Εποχή της οικουμενικής αδιαφορίας, της λήθης και του κενού, μας υποχρεώνει κατά κάποιο τρόπο να εμμένουμε, αδιάφοροι στην αδιαφορία.
Εκνευρισμένοι, βιαζόμαστε πολυμήχανα, λες και μας κυνηγάει κανείς, κυνηγημένοι από την ασημαντότητα και την ανία, να παραγεμίσουμε το κενό, αντί να το αντιμετωπίσουμε στοχαστικά και με τις πράξεις μας, ως κενό, πλήρως κενό, "άλλη" όψη του πλήρους. Την αδιαφορία δεν την καταργεί το επιπόλαιο, πολυσχιδές και εκνευρισμένο ενδιαφέρον για το κάθε τι. Την ενισχύει μάλιστα.

ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ
"Γιατί σκεφτόμαστε; Τι να πράξουμε;".

 

[Κάμπια]

Διαιασθάνομαι οτι αυτό το βιβλίο θα με καταστρέψει

 

[Hased Babis]

Αυτό που έλεγε ο Μάρκαρης στο "Νυχτερινό Δελτίο" περί διαφοράς Μεταξύ Ομοφυλόφιλου και Πούστη & Αστυνομικού και Μπάτσου.

 

[Κάμπια]

A Game of Thrones - George R.R. Martin

BRAN I

“Robb says the man died bravely, but Jon says he was afraid.”

“What do you think?” his father asked.

Bran thought about it. “Can a man still be brave if he’s afraid?”

“That is the only time a man can be brave,”

 

[glayki]

Η διαφθορά των ανθρώπων»: Απόσπασμα από το πέμπτο κεφάλαιο

Ναι, ναι, η κατάληξη ήταν να διαφθείρω τους πάντες! Πώς ακριβώς μπόρεσε να γίνει αυτό, δεν ξέρω, το θυμάμαι μονάχα αχνά. Το όνειρο κάλυπτε χιλιετίες ολόκληρες και μέσα μου απέμεινε μόνο μια γενική αίσθηση των όσων εκτυλίχθηκαν όλους αυτούς τους αιώνες. Ξέρω μονάχα ότι αιτία της πτώσης τους ήμουν εγώ. Σαν αποκρουστικό παράσιτο, σαν μόριο της πανούκλας που μολύνει πολιτείες ολόκληρες, έτσι μόλυνα κι εγώ αυτή την ευτυχισμένη, την αναμάρτητη πριν από τον ερχομό μου Γη, απ’ άκρη σ’ άκρη.
Οι κάτοικοί της έμαθαν να λένε ψέματα, αγάπησαν την ψευτιά και γνώρισαν τη γοητεία της. Ω, ίσως αυτό να ξεκίνησε αθώα, από ένα αστείο, από χαριεντισμούς, από κάποιο ερωτικό παιχνίδι, ίσως να ήταν μόνο ένας σπόρος – όμως ο σπόρος αυτός γρήγορα ρίζωσε στην καρδιά τους, και τους άρεσε. Έπειτα, ήταν θέμα χρόνου να κάνει την εμφάνισή της η φιληδονία, η φιληδονία γέννησε τη ζήλια, η ζήλια τη σκληρότητα… Ω, δεν ξέρω, δε θυμάμαι, σύντομα όμως, πολύ σύντομα χύθηκε το πρώτο αίμα. Tους προκάλεσε κατάπληξη, φρίκη, και άρχισαν να διχάζονται, να χωρίζονται σε στρατόπεδα. Εμφανίστηκαν ενώσεις, οι οποίες όμως στρέφονταν η μια κατά της άλλης. Ακούστηκαν οι πρώτες επικρίσεις κι ακολούθησαν αμοιβαίες κατηγορίες. Έμαθαν την ντροπή και ανήγαγαν την ντροπή σε αρετή. Γεννήθηκε η έννοια της τιμής και κάθε ένωση σήκωσε δική της παντιέρα.

Άρχισαν να βασανίζουν τα ζώα και τα ζώα αποτραβήχτηκαν στα δάση, γίνηκαν εχθροί τους. Ξεκίνησε ένας αγώνας με στόχο το διχασμό, την απομόνωση, την επικράτηση του ατομισμού, το χωρισμό των αγαθών σε δικά μου και δικά σου. Μιλούσαν πια διάφορες γλώσσες. Γνώρισαν τη θλίψη και τη συνήθισαν, λαχταρούσαν τα μαρτύρια και έλεγαν ότι στην Αλήθεια φτάνει κανείς μόνο μέσω του μαρτυρίου.
Τότε εμφανίστηκε η επιστήμη. Γίνηκαν μοχθηροί, και τότε άρχισαν να μιλάνε για αδελφοσύνη, για ανθρωπισμό και κατανόησαν αυτές τις ιδέες. Γίνηκαν εγκληματίες, και τότε ανακάλυψαν τη δικαιοσύνη, συνέταξαν ολόκληρους κώδικες για να την προστατέψουν και, για να επιβάλουν τους κώδικες, καθιέρωσαν την γκιλοτίνα. Διατηρούσαν μονάχα μια αμυδρή ανάμνηση αυτού που έχασαν, και μάλιστα δεν ήθελαν καν να πιστέψουν ότι υπήρξαν κάποτε αθώοι κι ευτυχισμένοι. Μιλούσαν με λόγια σαρκαστικά γι’ αυτή την υποτιθέμενη παλιά τους ευτυχία και την αποκαλούσαν όνειρο.
Δεν μπορούσαν καν να τη φανταστούν με μορφές και εικόνες, το παράδοξο όμως και εξωφρενικό της υπόθεσης ήταν τούτο: αφού έχασαν κάθε πίστη στην παλιά ευτυχία αποκαλώντας την παραμύθι, στη συνέχεια λαχταρούσαν τόσο πολύ να ξαναγίνουν αθώοι κι ευτυχισμένοι ώστε υπέκυψαν σαν παιδιά σ’ αυτόν τους τον πόθο και τον θεοποίησαν· έχτισαν ναούς και βάλθηκαν να προσκυνούν και να λατρεύουν με δάκρυα στα μάτια αυτή τους την ιδέα, αυτό τον «πόθο» τους – και την ίδια στιγμή πίστευαν ακράδαντα ότι ήταν απραγματοποίητος, χιμαιρικός. Κι όμως, αν γινόταν να ξαναγυρίσουν στην κατάσταση της ευτυχίας και της αθωότητας που έχασαν, αν κάποιος τούς την έδειχνε ξανά και τους ρωτούσε αν ήθελαν να επανέλθουν σ’ αυτήν, τότε σίγουρα εκείνοι θα αρνούνταν.

Εμένα μου αποκρίθηκαν: «Μπορεί να είμαστε ψεύτες, μοχθηροί και άδικοι, αυτό όμως το ξέρουμε, γι’ αυτό και κλαίμε, γι’ αυτό υποφέρουμε, γι’ αυτό βασανίζουμε τους εαυτούς μας και τους τιμωρούμε ίσως πιο αυστηρά απ’ ό,τι θα μας τιμωρούσε ο φιλεύσπλαχνος Κριτής, Εκείνος που το όνομά Του αγνοούμε και που μια μέρα θα μας κρίνει. Έχουμε όμως την επιστήμη, και μέσω αυτής θα βρούμε την αλήθεια και θα τη γνωρίσουμε συνειδητά. Η γνώση υπερβαίνει το συναίσθημα, η συνείδηση της ζωής υπερβαίνει τη ζωή. Η επιστήμη θα μας προσφέρει τη σοφία, η σοφία θα μας αποκαλύψει τους νόμους και η γνώση των νόμων που διέπουν την ευτυχία υπερβαίνει την ευτυχία».
Να τι έλεγαν, και μετά από κάτι τέτοια κηρύγματα καθένας συνέχιζε να αγαπά τον εαυτό του πάνω απ’ όλους· άλλωστε δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Καθένας ένιωθε ότι απειλούνταν η προσωπικότητά του κι έτσι έβαζε τα δυνατά του για να ταπεινώσει και να μειώσει την προσωπικότητα των άλλων, διαθέτοντας για το σκοπό αυτό όλη του τη ζωή…