Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

[Nascentes morimur]

Κατάλογοι. 1


Είναι όλα έτοιμα.
Από πολύ καιρό αλλά δεν φαίνονται. Ποτέ δεν χάνεται αυτό που υπάρχει στην αφάνεια. Η αφάνεια δεν καταλύεται ποτέ. Καταλύει καθετί που την κρύβει και διαψεύδει με την έκρηξή της το ορατό, το απτό και το βρώσιμο...

Όραμα φρίκης επάνω από την άσφαλτο,
μ’ ένα άγριο φτυάρι μπηγμένο στα νεφρά της πόλης έτοιμο να σκάψει τον ομαδικό τάφο.
Ατέλειωτες συνάξεις ανθρώπων. Πεζοπορίες χωρίς ύπνο, χωρίς καθόλου να πατούν στο χώμα, με το σώμα σαν αρχαία λόγχη,
χωρίς ν’ αγγίζονται, χωρίς βλέμματα, συνεπαρμένοι από τον πάταγο της αναμενόμενης βροντής.
Ένα γυμνό δρεπάνι θερίζει ζέοντα έντερα στον ουρανό.
Φήμες επερχόμενης επιδημίας θανάτων
ανεξακρίβωτης αιτίας.
Φοβούνται. Τρέμουν σαν τα φύλλα πεθαμένου δέντρου μέσα στη δυσεύρετη προέλευση ξυραφικού ανέμου.
Καταφεύγουν στην έπαρση, στην επέκταση, στον κυνισμό,
ακόμα και στην τρέλα, ακόμα και στη σιωπή,
καταφεύγουν ακόμα και στην ποίηση...
Φοβούνται. Ταξιδεύουν.
Ποζάρουν ντυμένοι ιππόγρυπες θριάμβου μπροστά σε νεκρούς φωτογράφους.
Τη νύχτα, όμως, μέσα στον ύπνο τους,
χτυπούν με τη γροθιά το στήθος ώσπου να το ματώσουν
γιατί το αμφίστομο όνειρο τους ψιθυρίζει στο πονεμένο σημείο του μυαλού
πως το πρωί, όταν ξυπνήσουν, πάλι θα βρουν
το ένας τους πόδι κομμένο σύρριζα με το πριόνι
και πεταμένο κάτω από το κρεβάτι.
Ανελέητο όνειρο. Ανελέητο σαν την ουσία όλων των ονείρων και σαν τη μεγάλη απουσία.
Σπασμοί όλων των φλοιών της γης...

Σπαρταράει το γένος των ανθρώπων
κρεμασμένο ανάποδα απ’ το διάφανο ταβάνι
απ’ όπου βλέπει την κτίση
σαν αιώνιο κύμα από ζέοντα έντερα
μέσα στον μαύρο ήλιο που σφυρίζει.
Ο εκκωφαντικός τριγμός των θεμελίων.
Το αίμα έχει αφηνιάσει μέσα στα σώματα,
η κούραση όμως κάνει το μυαλό να κλαίει απαρηγόρητα.
Το κλάμα του μυαλού, η υφήλιος γλώσσα.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980)
Δ. Δημητριάδης

 

[Nascentes morimur]

Η οχληρότητα της καθημερινής ζωής, τα προβλήματα επιβίωσης, συμμετοχής στα κοινά και αυτογνωσίας, η αγωνία για το μέλλον, η αίσθηση της αποξένωσης που έχει το σύγχρονο άτομο από κάθε τομέα της ιδιωτικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, έκαναν τον ελεύθερο χρόνο πραγματικό άσυλο.
Αλλά αυτό ακριβώς το καταφύγιο καταλήφθηκε από τη μαζική κουλτούρα, που πέτυχε τον εφησυχασμό, την εξουδετέρωση της οργής και της απελπισίας, την αδρανοποίηση της σκέψης και την αναπαραγωγή των παραδεδομένων αξιών και αναγκών.
Η μαζική κουλτούρα προσφέρει διασκέδαση, μ' άλλα λόγια φυγή από την πραγματικότητα και προετοιμασία για μια ακόμη εργάσιμη μέρα.
Συμπερασματικά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ασφαλιστική δικλίδα που εκτονώνει τις κρίσεις, είναι η πίσω όψη, ο πιστός συνοδοιπόρος της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής.

Χέρμπερτ Μαρκούζε

 

[Nascentes morimur]

"Πώς βεβαιώνεται κάποιος για τη δύναμη του πάνω σε ένα άλλο ;
-Κάνοντας τον να υποφέρει.
-Ακριβώς. Κάνοντας τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν αρκεί.
Αν δεν υποφέρει, πως μπορεί να είσαι βέβαιος πως υπακούει στη δική σου θέληση και όχι στη δική του;
Δύναμη είναι να επιβάλλεις πόνο και ταπείνωση.
Δύναμη είναι να κομματιάσεις το ανθρώπινο μυαλό και να το συναρμολογήσεις πάλι δίνοντας του το σχήμα που θέλεις εσύ. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τι κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ανόητες ηδονιστικές ουτοπίες που είχαν οραματιστεί οι παλιοί μεταρρυθμιστές.
Είναι ένας κόσμος φόβου και προδοσίας και βασανιστηρίων. Ένας κόσμος καταπιεστών και καταπιεζομένων, ένας κόσμος που όσο τελειοποιείται θα γίνεται όλο και πιο ανελέητος."

Το απόσπασμα είναι από το "1984"
του Τζορτζ Όργουελ.

 

[Κάμπια]

Είναι τόσο ανθρώπινο να κάνουμε τους άλλους φταίχτες, για το σφάλμα, που εμείς οι ίδιοι κάνουμε.
- Τα κοινωνικά φαινόμενα

 

[Nascentes morimur]

Την εποχή εκείνη δεν μπορούσαμε να πούμε πως οι άνθρωποι τότε ήταν πιο καλόκαρδοι, μα ήταν διαφορετικοί. Πιθανό ν’ αγαπούσαν περισσότερο τα πουλιά. Μπορεί να ήταν πονόψυχοι, να είχαν μέσα τους αγάπη. Μπορεί να ήταν πιο κοντά στη φύση, ποιος ξέρει… Τώρα οι άνθρωποι πεντάρα δεν δίνουν για τα πουλιά που πεθαίνουν μέσα στα κλουβιά. Στις εκκλησιές, στις χάβρες δε συχνάζουν πια οι πιστοί, μονάχα από Κυριακή σε Κυριακή και στις κηδείες βλέπεις λίγο κόσμο. Όσο γι’ αυτούς που βγαίνουν από τα τζαμιά, τους γενάτους, τους κακομούτσουνους, που ολοένα τρίζουν τα δόντια τους, και που δεν ταιριάζουν καθόλου στο όμορφο εκείνο τζαμί του Σουλεϊμάνιέ, με φάτσες που θυμίζουν το θάνατο, ούτε λόγος να γίνεται για αγάπη στα πουλιά… Ε μπρε μάνα μου!.. Μονάχα οι φτωχοί στο Εγιούπ ίσως να έχουν μέσα τους λίγη συμπόνια… και στο Ταξίμ… Το Ταξίμ είναι η πιο πυκνόκατοικημένη περιοχή της Πόλης, μέσα σ’ εκείνο το πλήθος πιθανό να υπάρχουν λίγοι άνθρωποι που να έχουν μέσα τους ανθρωπιά, ώστε να δώσουν λίγα χρήματα και γεμάτοι χαρά να τα λευτερώσουν. Τότε τα πουλιά θα πετάξουν πάνω από το ξενοδοχείο Σέρατον και στη στιγμή θα βρεθούν πάνω από τον Βόσπορο.

«Η μόνη μας ελπίδα είναι το Εγιούπ και το Ταξίμ».
«Λες να πέθανε η ανθρωπιά;» είπα.
«Όχι», είπε, «δεν πέθανέ, δεν πέθανε, μα κάτι συμβαίνει, κάπου στριμώχτηκε φαίνεται!».
«Που να στριμώχτηκε άραγε;».
Στο πρόσωπό του έλαμψε ένα φως χαράς. Η ανθρωπιά πιθανό να είναι στο πλατύ γέλιο του, στην απερίγραπτη χαρά του, ποιος ξέρει, μπορεί…
«Και τα πουλιά φύγανε…» είπε.
Μετά δεν μιλήσαμε.
Φύγανε και τα πουλιά, μαζί με τα πουλιά και… Και τα πουλιά φύγανε…

Άνθρωποι εξαγριωμένοι με καλπάκια, που νοερά, συνέχεια διαβάζουν Κοράνι, που βγαίνουν από το τζαμί βλοσυροί σαν να καβγαδίσανε με τον Θεό που άφησαν όλη την καλοσύνη της ψυχής τους εκεί μέσα. Αυτοί λοιπόν είναι οι πιστοί; Και τα πουλιά πήραν τον ομμάτιων τους και φύγανε…

Σε τούτη την πλατεία του Ταξίμ, οι άνθρωποι πατείς με πατώ σε, άλλοι φτύνουν καταγής, μυξιάρηδες, αρρωστημένοι, φτιασιδωμένοι ακατάδεχτοι, άνθρωποι με διαθέσεις εχθρικές, αγέλαστοι, με διαθέσεις ανθρωποφαγικές, κοιτάζουν πως να σκάψει ο ένας το λάκκο του άλλου, φοβιτσιάρηδες, ντροπαλοί, εγωιστές… Αυτοί είναι οι άνθρωποί μας;

Και τα πουλιά φύγανε…
Και μαζί με τα πουλιά…

Γιασάρ Κεμάλ
Φύγανε και τα πουλιά

 

[Nascentes morimur]

" Μου καθάριζε ρόδια με τα ίδια του τα χέρια.
Τα δάχτυλά του μαύριζαν ακόμη πιο πολύ. Τα κουκιά του ροδιού θαμποφέγγαν
σα γυάλινα φιαλίδια γεμάτα μ’ αίμα. Με τάιζε στην παλάμη του
ανάμεσα στα μεγάλα πιθάρια και στα πέτρινα σκαμνιά, μη και ξεχάσω
και δε γυρίσω πάλι κοντά του.
— Πώς να μη γυρίσω; Τούτη η θάλασσα
σου τινάζει το φέγγος της, τριμμένο γυαλί, στα μάτια, στο στόμα,
μες στο πουκάμισο μες στα σαντάλια.
«Κράτησέ με, —του έλεγα·— άφησέ με
να ’‘μαι μονάχα το ένα —έστω μισό·— τ’ ολόκληρο μισό (όποιο να ’ναι),
όχι τα δυο, τα χωριστά και τα άσμιχτα, γιατί δε μου μένει
παρά να ’μαι η τομή —δηλαδή να μην είμαι—
μια κάθετη μονάχα μαχαιριά κι ο συθέμελος πόνος —»·
και το μαχαίρι, ούτε κι αυτό να μην είναι δικό σου.
«Δεν αντέχω, —του έλεγα·— κράτησέ με». "

Περσεφόνη
Γ. Ρίτσος​

 

[Κάμπια]

Είχε κι άλλα παράξενα η Σμύρνη. Μα δεν τα θυμάμαι. Τάφαγαν τα χρόνια. Ως εδώ λοιπόν.

Δημήτρης Φωτιάδης, Ενθυμήματα ​

 

[Nascentes morimur]

"Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.
Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό".
Γ. Σεφέρης​

 

[Nascentes morimur]

Εναντίον
Γιάννης Σκαρίμπας
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δεν βραβεύονται οι άνθρωποι – δεν είναι αγελάδες! Ο βραβευμένος υφίσταται μίαν παραβίαση της αξιοπρέπειάς του ως άνθρωπος, ένα είδος προσβολής της ομορφιάς του. Το γεγονός ότι κανείς δεν προσέχει αυτήν την παραβίαση, αυτήν την προσβολή, (ίσως και διότι, αυτά, είναι γράμματα πολύ ψιλά για τα μάτια τους), δείχνει ακριβώς το πόσο, επίσης κατά κανόνα, βραβεύονται οι παίρνοντες στα σοβαρά τα βραβεία τους – γιατί από αστεία δεν σηκώνουν!

Γιάννης Σκαρίμπας
εναντίον 1986

Είμαι εναντίον των φεστιβάλ, όποιοι κι αν τα διοργανώνουν (κράτος, δήμοι, κόμματα) διότι:
Διαιωνίζουν τη γνωστή δημοκοπία «άρτον και θεάματα», που αποπροσανατολίζει το λαό απ’ τα πραγματικά προβλήματά του και τις αληθινές ανάγκες του και τον ευνουχίζει με πανηγύρια και φιέστες.
Χρησιμοποιούν τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σαν πρόσχημα για άλλους σκοπούς: την εξουσία, τον παραγοντισμό, την κοινωνική προβολή, το τραγάνισμα του δημόσιου χρήματος, την προώθηση ημετέρων, τον παραμερισμό όσων δεν προσκυνούν κτλ.
Χρηματοδοτούνται άμεσα ή έμμεσα απ’ το κράτος, αποτελούν δηλαδή ένα επιπλέον βήμα της βαθμιαίας κρατικοποίησης των πάντων, από ναυπηγεία μέχρι μονοτονικό. Και είναι γνωστά σε όλους τα αποτελέσματα κάθε κρατικοποίησης.
Συνηθίζουν τους καλλιτέχνες να ζητιανεύουν από τα υπουργεία και τους δήμους (τους κάνουν δηλαδή φτωχοπρόδρομους) κι έτσι τους έχουν στο χέρι, ενώ παράλληλα τους διαφθείρουν, γι’ αυτό οι πριμοδοτιμένοι καλλιτέχνες είναι πιο θρασείς από τους άλλους.
Κατά κανόνα οι άνθρωποι των υπουργείων και των δήμων είναι άσχετοι, ανίκανοι και κομπλεξικοί – κι όμως αυτοί μας κάνουν κουμάντο…
Τα φεστιβάλ πρέπει να λιγοστέψουν, αφού δεν γίνεται να σταματήσουν. Καλύτερα να χτίζονται νοσοκομεία…

Ντίνος Χριστιανόπουλος
εναντίον 1986

 

[Nascentes morimur]

"Γύρω από το θάνατο και ως θέμα αρχής, έχουμε την τάση να διερωτώμαστε αν πρέπει να πιστεύουμε στην αιωνιότητα, στο αέναο των αξιών που αφορούν αυτό το θέμα.
Μπορεί να πει κανείς ότι πεθαίνει... για κάτι; ή μάλλον ότι πεθαίνει για κάποιον, αν με αυτόν το θάνατο οι αξίες δε θα μεταβιβασθούν ηλίθια, αλλά θα γεννηθούν απ' αυτές καινούργιοι λόγοι ζωής;
Για απόψε η απάντησή μου είναι αρνητική.
Ο ηρωϊσμός είναι ανώφελος, από φόβο μήπως γίνει εξωπραγματικός. Πεθαίνει κανείς για να μην υπακούσει σε μια δεδομένη τάξη ή σ' έναν προσφερόμενο πειρασμό."

Genet.

 

[Κάμπια]

Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα

 

[Nascentes morimur]

Αιώνιου μασκαράδες. Τόσοι και τόσοι επωφελήθηκαν από τον κόσμο σας. Χωρίς ανάγκες, χωρίς την υποχρέωση ν’ αναδείξουν τα λαμπρά τους χαρίσματα και τη γνώση τους από τα μυστικά σας. Το ώριμοι άνθρωποι! Μάτια αποχαύνωνα σαν σε νύχτα καλοκαιριού, κόκκινα και μαύρα, τρίχωμα, από ατσάλι με καρφωμένα πάνω τους άστρα χρυσά! Φάτσες στρεβλές, από μολύβι, ωχρές, καμένες – βραχνιάζοντας μες την τρελή χαρά! Βαδίζουν άτσαλα όπως οι κουρελήδες! – Είναι κάποιοι νεαροί – πως θα κοιτούσαν άραγε το Χερουβείμ; - προικισμένοι με τρομερές φωνές και μ’ επικίνδυνες ικανότητες. Τους στέλνω στην πόλη για να τους τρυπήσουν εκεί πισώπλατα, στολισμένους με λούσα αηδιαστικά
Α, ο φρικτός Παράδεισος του λυσσασμένου μορφασμού! Σχέση καμιά με τους Φακίρηδες σας και τα’ άλλα τεχνάσματα της σκηνής. Με κοστούμια αυτοσχέδια εφιαλτικού γούστου παίζουν , μοιρολογώντας τραγωδίες ληστών και ημίθεων που την πνευματικότητά τους θα ζήλευαν η ιστορία και οι θρησκείες. Κινέζοι, Οτεντότοι, τσιγγάνοι, αγαθιάρηδες, ύαινες, μορφές του Μολώχ, γριές μαινάδες, ολέθριοι δαίμονες, ανακατεύουν τα πατροπαράδοτα, μητρικά κόλπα με στάσεις και τρυφερότητες κτηνώδεις. Είναι ικανοί να ερμηνεύσουν σύγχρονα θεατρικά έργα μαζί με τραγούδια «ενάρετων κορασίδων». Δεινοί ζογκλέρ, μεταμορφώνουν τον χώρο και τους ρόλους και κάνουν χρήση του κωμικού μαγνητισμού. Τα μάτια φλέγονται, το αίμα τραγουδά, τα κόκαλά πλαταίνουν, τα δάκρυα και κάποια δίχτυα πορφυρά ρίχνουν σταλαγματιές. Το πείραγμα και η φοβέρα τους κρατάει ένα λεπτό, ή μήνες ολόκληρους.
Μόνο εγώ έχω το κλειδί αυτής της άγριας παράτας.

Εκλάμψεις, Άρθουρ Ρεμπώ
Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης

 

[Nascentes morimur]

"Οι νεκροί δεν μιλούν. Ντυμένοι με την ωραιότητα του θανάτου, έχουν πάρει μαζί τους τόσα μυστικά, που καμιά άνοιξη, με όσα βλαστάρια, δεν μπορεί να μας φανερώσει. Έγκυα γη από αποκαλύψεις που δεν έγιναν, από απολογίες που δεν πρόφτασαν να ειπωθούν, από υπομνήματα και συνηγόρους, αιτήσεις εξαιρέσεων, κώδικες, ερμηνείες πραγμάτων που έχουν σφηνωθεί πάνω στα παγωμένα κόκαλα, σαν το αλάτι.

Οι νεκροί δεν ξέρουν πως φτιάχνεται η ιστορία. Με το αίμα τους την ποτίζουν και δεν μαθαίνουν ποτέ τι ακολούθησε το θάνατο τους. Είναι χωρίς επίγνωση της θυσίας τους και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ωραίους. Οι πρώτοι χριστιανοί ξέραν γιατί θυσιάστηκαν. Πήγαιναν στο μαρτύριο εν γνώσει.Αλλά γιατί να πει κανείς σήμερα ότι θυσιάζεται, όταν αυτά που πιστεύει δεν είναι παρά η λογική, η κοινότατη λογική;

...Δεν είχε μέσα του κανένα αίσθημα ιεραποστολικό. Είχε μόνο γνωρίσει τη φτώχεια και τις αρρώστιες από πρώτο χέρι. Δουλειά του ήταν αυτή. Και ήξερε πως τα καλύτερα νοσοκομεία λιγοστεύουν τους πόνους. Ήξερε πως σε μια άλλη διάταξη των πραγμάτων απλουστεύονται πολλά από τα δυσεπίλυτα προβλήματα της εποχής μας. Αν μια σφαίρα στοιχίζει όσο ένα κιλό γάλα και ένα υποβρύχιο Πολάρις όσο να θρέψεις έναν ολόκληρο λαό για μια βδομάδα - και να τον θρέψεις καλά- που ήταν το παράλογο;

Κοινή, κοινότατη λογική και απ΄' έξω το σκοτάδι. Σκοτάδι πηχτό που δεν συγχωρούσε ούτε τις αστραπές, ούτε τα φωτεινά διαλείμματα σε έναν σχιζοφρενικό. Έτσι έβλεπε αυτός τα πράγματα και για αυτό ήθελε να μιλήσει. Δεν ήταν κομμουνιστής. Αν είχε βγει βουλευτής με το κόμμα της αριστεράς, το έκανε γιατί ήταν το μόνο κόμμα που ταίριαζε κάπως με τις απόψεις του. Δεν ήταν θεωρητικός του μαρξισμού, άνθρωπος δηλαδή εντοιχισμένος σε μία θεωρία. Ήταν από παντού ανοιχτός και αισθανόταν τα ρεύματα να περνούν ανεμπόδιστα από μέσα του. Προτίμησε φυσικά αυτά που τον ζέσταιναν...

... Και α τι όμορφη που γίνεται η ζωή όταν πιστεύεις στους άλλους!

Οι νεκροί δεν μίλησαν ποτέ για αυτό τους βαραίνει μια μεγάλη κατηγόρια. Για αυτό και ξέχασαν για πάντα την αξία της φωνής. Πρέπει, λοιπόν, εμείς να μιλάμε για λογαριασμό τους. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε το δίκιο της απουσίας τους".

Απόσπασμα από το "Z" του Βασίλη Βασιλικού.
R.I.P.

 

[parafernalia]

 

[glayki]

Όποιος δεν κατέχει δεν υπάρχει: όποιος δεν έχει αυτοκίνητο, επώνυμα παπούτσια ή εισαγόμενα αρώματα, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Οικονομία των εισαγωγών, πολιτισμός της αγυρτείας: στο βασίλειο της επίδειξης οφείλουμε όλοι να επιβιβαστούμε στο κρουαζιερόπλοιο της κατανάλωσης, που σκίζει τα ταραγμένα νερά της αγοράς. Η πλειοψηφία των επιβατών είναι καταδικασμένη να ναυαγήσει, αλλά τα ναύλα όσων μπορέσουν να ταξιδέψουν θα τα πληρώσουμε όλοι με το εξωτερικό χρέος. Τα δάνεια, που δίνουν τη δυνατότητα σε μια καταναλωτική μειοψηφία να γεμίσει με καινούργια άχρηστα πράγματα, δρουν στην υπηρεσία της τυποποίησης της μεσαίας τάξης και του πιθηκισμού της ανώτερης τάξης. Η τηλεόραση μάλιστα αναλαμβάνει να μετατρέψει σε πραγματικές ανάγκες, μπροστά στα μάτια μας, την τεχνητή ζήτηση την οποία επινοεί ακούραστα ο Βορράς και προβάλλει με επιτυχία στο Νότο.



Απόσπασμα από το βιβλίο Ένας κόσμος ανάποδα, Eduardo Galeano

 

[Nascentes morimur]

Αν τη γη την σκέπαζαν ψείρες, όπως το γιαλό της θάλασσας οι κόκκοι της άμμου, τότε η ανθρώπινη ράτσα θα είχε εξολοθρευθεί, αφού πρώτα θα είχε μαρτυρήσει από τους αφόρητους πόνους.
Τι θέαμα!
Και γω, με φτερά αγγέλου, κι ακίνητος στους αιθέρες, να το απολαμβάνω!

Λωτρεαμόν
Τα άσματα του Μαλντορόρ

 

[Nascentes morimur]

Όταν υποχωρήσουμε πια κάτω από τον καταιγισμό του πυρός και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη της ηρεμίας και δεν υπάρχει πια ο πυρετός, το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί σε αδιέξοδες κατευθύνσεις, τότε τα πράγματα που αγγίξαμε θα μας θυμούνται. Θα υπάρχουν εκεί, στους δρόμους, στα λιμάνια και στα καπηλειά φορτωμένα ακριβές πραμάτειες: αισθήματα και αισθήσεις, νοσταλγώντας τις συνουσίες τους με τη μοναξιά μας τη γυμνή κόψη που λουλούδισε το στέρνο τους.

Τ.Κόρφης​

 

[Κάμπια]

Νυχτερινό Δελτίο

 

[Nascentes morimur]

Ο αδιάφορος
«Πέστε μου, γνωρίζετε καλά τον Λεπρέ;»
«Τον συναντάμε καθημερινά, τον ξέρουμε ανέκαθεν, αλλά…»
«Είναι γοητευτικός άνδρας;»
«Είναι γοητευτικός άνδρας.»
«Α, ωραία! Θα μπορούσατε ίσως να μου πείτε… είναι μια νέα κοπέλα… θα μπορούσε κανείς να τον παντρευτεί χωρίς φόβο;»
«Όχι, αυτό δεν γίνεται».
«Έχει κάποιον παλιό δεσμό;»
«Όχι, αλλά δεν γίνεται, σας λέμε».
«Πέστε μου λοιπόν, μη διστάζετε, σας παρακαλώ».
«Όχι».
Αλλά στο κάτω κάτω, όπως έχει η κατάσταση… θα μπορούσε να υποθέσει πράγματα πιο κακά ή πιο γελοία.
«Να λοιπόν! Να πώς έχει η υπόθεση… ο Λεπρέ είναι ένα γοητευτικό παλληκάρι, αλλά έχει ένα βίτσιο. Αγαπάει τις πρόστυχες γυναίκες που κυλιούνται στο βούρκο και τις αγαπάει τρελά. Είναι φορές που περνάει τις νύχτες του στα προάστια ή στα μακρινά βουλεβάρτα παίζοντας τη ζωή του κορώνα γράμματα, κι όχι μόνο τις αγαπάει τρελά, αλλά και μόνο αυτές αγαπάει. Η πιο γοητευτική γυναίκα του κόσμου, η πιο ιδεώδης κοπέλα του είναι τελείως αδιάφορη. Δεν μπορεί καν να τις προσέξει. Οι διασκεδάσεις του, τα ενδιαφέροντά του, ζωή του βρίσκονται αλλού. Εκείνοι που δεν τον ξέρανε καλά λέγανε κάποτε ότι, με τη λεπτή φύση του, ένας μεγάλος έρωτας θα τον αποσπούσε από εκεί. Αλλά για να γίνει αυτό, θα ‘πρεπε να ‘ναι ικανός να τον νιώσει, κι αυτός είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο. Ο πατέρας του ήταν κι εκείνος έτσι, κι αν δεν γίνει το ίδιο με τα παιδιά του, είναι γιατί δεν θα κάνει παιδιά…»

Μαρσέλ Προύστ
Ο αδιάφορος

 

[parafernalia]

Φρ. Νίτσε - "Πέραν του Καλού και του Κακού"​