Αποσπάσματα από βιβλία που αγαπάμε

[parafernalia]

«Το σημαντικότερο πράγμα είναι ο έρωτας», είπε η Λη – Τσέρι. «Τώρα το ξέρω. Δεν υπάρχει λόγος να σώσουμε τον κόσμο αν πρέπει για αυτό να χάσουμε το φεγγάρι». Η Λη – Τσέρι έστειλε αυτό το μήνυμα στον Μπέρναρντ με τον δικηγόρο του. Το μήνυμα συνέχιζε: «Δεν είμαι καλά-καλά 20 χρόνων, αλλά χάρη σε σένα, έμαθα κάτι που πολλές σημερινές γυναίκες δεν μαθαίνουν ποτέ: ο Μαγεμένος Πρίγκιπας είναι πράγματι βάτραχος. Και η ωραία πριγκίπισσα έχει δυσοσμία του στόματος. Το συμπέρασμα είναι ότι (α) οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι τέλειοι ενώ ο έρωτας μπορεί να είναι, (β) Αυτός είναι ο μόνος και μοναδικός τρόπος να βελτιωθούν οι μέτριοι ευτελείς, και (γ) κάνοντας τον, τον κάνεις. Ο έρωτας κάνει έρωτα. Ο έρωτας κάνει τον εαυτό του. Χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας για τον τέλειο εραστή αντί να δημιουργούμε τον τέλειο έρωτα. Μήπως αυτός είναι ο τρόπος να κάνουμε τον έρωτα να μείνει;». Την άλλη μέρα, ο δικηγόρος του Μπέρναρντ της παρέδωσε αυτή την απάντηση: «O έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του. Το περισσότερο την άλλη μέρα αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις ”κάνω” και να “μείνει” καταντάνε ακατάλληλες. Ο έρωτάς μου για σένα δεν δέχεται δεσμά. Σε αγαπώ ελεύθερα και τζάμπα». Η Λη – Τσέρι ελεύθερα βγήκε στις βατομουριές και έκλαψε. «Θα τον ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου» μονολόγησε με λυγμούς. Ναι χρυσή μου, μόνο που ο κόσμος δεν έχει άκρη. Ο Κολόμβος το διευκρίνισε.

Τομ Ρόμπινς, “Τρυποκάρυδος”​

 

[Nascentes morimur]

Είναι μέρες που σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια τρελή ελπίδα, στιγμές που νιώθω ότι οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, φτάνει ν' απλώσουμε το χέρι μας.
Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει ένα ύστατο, φλογερό μήνυμα σε κάποιο λιμάνι που ξέρει πως βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί από το θόρυβο της πόλης και από την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματιά.
Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο.
Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου.
Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε.
Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι -μονάχα- οι αξίες του πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ' αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.

Ερνέστο Σαμπάτο
Αντίσταση

 

[parafernalia]

Όταν ξεφύγεις απ’ τη δικτατορία της ερμηνείας μοιραία θα γίνεις ποιητής.
Ίσως όχι καλός ή κακός με την κλασική έννοια που απαιτεί η θρησκευτική τάξη των πραγμάτων αλλά αληθινός με την πιο παιδαριώδη έννοια αυτής της οικουμενικής ανάγκης για δημιουργία.
Ενός διαδραστικού γαμησιού που αναδημιουργεί ένα συναίσθημα αδιάφορο για ηθικούς σκοπούς, αναζητώντας μια αρμονία χωρίς αντικείμενο.
Η ποίηση σε οδηγεί με τα χρόνια στην αναρχία.
Σε μια ουσιαστική άρνηση όλων των κατακτημένων με τη χατζάρα βεβαιοτήτων.
Βεβαίως η αναρχία είναι βαθιά πεσιμιστική. Όσοι όμως διασχίζουν την κόλασή της βρίσκουν ανάπαυση μόνο στη δύναμη να δημιουργήσουν την τάξη και την υγεία της κοινότητας.
Υπογραμμίζουν πως ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να ξαναβρεί τη χαρά. Κι είναι αυτός που μπορεί να διαφυλάξει την όρασή του και τα θαυμαστά μάτια του.
Τους καθρέφτες του κόσμου που σπιθοβολούν τις μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων.

Αντώνης Αντωνάκος, "Οι μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων" (2012)

 

[giannhs2001]

«Το τουφέκι μου γλίστρησε απάνω στο χορτάρι. Είχα ξεχάσει τα πάντα κ έτρωγα με τα μάτια αυτό το σβέλτο κορμί, το λεπτό λαιμό, τα όμορφα χέρια, τα ξανθά μαλλιά, τα αλαφριά ανακατωμένα κάτω από το άσπρο δίχτυ, τα μάτια της τα έξυπνα, τα μισόκλειστα, τα ματοτσίνορα και τα βελούδινα μάγουλα της...»

-Πρώτη Αγάπη, Ιβάν Τουργκένιεφ

 

[Nascentes morimur]

«Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο»
Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δε πέθανε το πνεύμα.
Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν και οι απεργίες, μόλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες –γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα.
Πρέπει και αυτό να ξέρεις –να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα ον ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.
Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή.
Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή.
Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους…
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο.
Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.
Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει.
Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.
Θα βρίσκομαι εκεί…

Τζον Στάινμπεκ

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

“ Αυτή ακριβώς ή ησυχία με αναστατώνει. Μου φαίνεται αφύσικη.
"Όλα είναι ήρεμα όπως συμβαίνει πριν από μια θύελλα.
Ακούω και παρακολουθώ μ όλες μου τις αισθήσεις κάθε τι πού θα πρόδιδε τη θύελλα πού είναι αναπόφευκτη. 'Αρκεί να μην είναι πρόωρη.
Ώ! αρκεί να μη ξεσπάσει νωρίτερα απ ότι πρέπει. Ή ανησυχία μου εξηγείται. Σκέπτομαι, σκέπτομαι χωρίς ανάπαυλα και δε μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι. Έζησα τόσο πολύ καιρό στην καρδιά των γεγονότων πού αυτή ή ησυχία και ή ηρεμία με πιέζουν ενώ ή σκέψη μου ξαναγυρίζει άθελά μου στην ανεμοστρόβιλο τού θανάτου και της καταστροφής πού όπου νάνε θα ξεσπάσει.
Νομίζω πώς ακούω τις κραυγές των θυμάτων, νομίζω πώς βλέπω, όπως τα είδα στο παρελθόν όλα εκείνα τα τρυφερά και ωραία σώματα, κακοποιημένα και ακρωτηριασμένα, όλες εκείνες τις ψυχές αποσπασμένες άγρια από υπέροχα σώματα και πεταμένες κατά πρόσωπο του θεού. Πόσο αξιολύπητα όντα είμαστε αφού πρέπει να καταφύγουμε στη σφαγή και την καταστροφή για να φτύσουμε στο σκοπό μας, να εγκαθιδρύσουμε πάνω στη Γή την ευτυχία και τη διαρκή ειρήνη.
Κι έπειτα είμαι ολομόναχη!
"Όταν δε σκέπτομαι αυτό πού πρόκειται να συμβεί, αναπολώ αυτό πού υπήρξε και πού δεν υπάρχει πια. Σκέφτομαι τον Αετό μου πού χτυπούσε το κενό με τα ακούραστα φτερά του και πέταξε προς το δικό του ήλιο, προς το λαμπερό Ιδεώδες της ανθρώπινης ελευθερίας. Δε θα μπορούσα να καθίσω με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας το μεγάλο γεγονός πού είναι έργο δικό του, αν και τώρα δεν είναι πια εδώ για να το δει να πραγματοποιείται. Είναι έργο των χεριών του. Δημιούργημα τού πνεύματός του. Αφιέρωσε σ αυτό τα ωραιότερα του χρόνια. Έδωσε γι αυτό την ίδια του τη ζωή. “

Η Σιδερένια Φτέρνα
Τζάκ Λόντον

 

[Nascentes morimur]

ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ
ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΒΟΛΩΝ
Πολλοί παραπονιούνταν ότι τα λόγια των σοφών δεν είναι παρά συνεχείς παραβολές, που όμως δεν μπορούμε να τις εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή, κι ας είναι το μόνο που διαθέτουμε.
Όταν λέει ο σοφός « πέρασε απέναντι» τότε δεν εννοεί ότι πρέπει κανείς να διασχίσει το δρόμο, κάτι που θα ήταν εφικτό αν άξιζε το αποτέλεσμα, αλλά αντιθέτως αναφέρεται σε κάποιο μυθικό απέναντι, σε κάτι που δεν γνωρίζουμε και που δεν επιδέχεται περαιτέρω επεξήγηση και που άρα δεν μας ωφελεί σε τίποτα. Όλες αυτές οι παραβολές δεν θέλουν να πουν παρά το ότι το ασύλληπτο είναι ασύλληπτο, κι αυτό το γνωρίζαμε ήδη. Άλλα όμως είναι τα ζητήματα που μας παιδεύουν καθημερινά.
Είπε τότε κάποιος: Γιατί αντιστέκεστε; Αν ακολουθούσατε τις παραβολές θα είχατε γίνει οι ίδιοι παραβολές κι έτσι θα είχατε απαλλαγεί από τα καθημερινά σας βάσανα.
Κάποιος άλλος είπε: Στοίχημα πως κι αυτό είναι μια παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Κέρδισες.
Ο δεύτερος είπε: Αλλά δυστυχώς μονάχα στην παραβολή.
Ο πρώτος είπε: Όχι, στην πραγματικότητα.
Στην παραβολή έχασες.

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

Σὲ κάποιαν ἀπόμερη γωνιὰ τοῦ Σύμπαντος ποὺ ξεχύθηκε ἀστραποβολῶντας σὲ ἀναρίθμητα ἡλιακὰ συστήματα, ἦταν μιὰ φορὰ κ' ἕναν καιρὸ ἕν' ἄστρο. Στὸ ἄστρο αὐτὸ ζοῦσαν κάτι ἔξυπνα ζῶα ποὺ μηχανεύτηκαν τὸ γιγνώσκειν: ἡ πιὸ ἀλαζονικὴ καὶ πλανερὴ στιγμὴ τῆς παγκόσμιας Ἱστορίας – ὅμως μονάχα μιὰ στιγμή! Μετὰ ἀπὸ λίγες εἰσπνοές-ἐκπνοὲς τῆς Φύσης, τὸ ἄστρο πάγωσε καὶ τὰ ἔξυπνα ζῶα ἔπρεπε νὰ πεθάνουν. Ἡ ὥρα εἶχε σίγουρα φτάσει: παρά τοὺς κομπασμούς τους γιὰ τὰ πολλὰ ποὺ τάχα γνώριζαν, πρὸς μεγάλη τους δυσαρέσκεια ἀνακάλυψαν πὼς ὅλα ἦταν λάθος. Πέθαναν καὶ χάθηκαν μαζὶ μὲ τὴν Ἀλήθεια. Αὐτὴ ἦταν ἡ τύχη, λοιπόν, τῶν ἀπογνωσμένων ἐκείνων ζώων, ποὺ εἶχαν ἐπινοήσει τὸ γιγνώσκειν...

Φρ. Νίτσε, «Τὸ πάθος γιὰ τὴν ἀλήθεια»
μτφρ. Βαγγέλης Δουβαλέρης

 

[Nascentes morimur]

Εἴμαστε θνητοὶ κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι δίνουμε ἕναν ἀγώνα γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθουμε στοὺς περιορισμοὺς τῆς βιολογίας μας, στὰ ὅρια ποὺ μᾶς βάζουν τὰ γονίδιά μας, τὰ κύτταρά μας, ἡ σάρκα καὶ τὰ ὀστά μας. Ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη μᾶς ἔχει δώσει τὴ δύναμη νὰ προεκτείνουμε τοῦτα τὰ ὅρια, καὶ τὰ δυνητικὰ ὀφέλη ἀπ' αὐτὴ τὴ δύναμη ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς βασικοὺς λόγους ποὺ ἔγινα γιατρός. Ὅμως ἔχω δεῖ πάρα πολλὲς φορὲς τί βλάβες προκαλοῦμε ἐμεῖς οἱ γιατροὶ ὅταν δὲν ἀναγνωρίζουμε πὼς τούτη ἡ δύναμη εἶναι —καὶ θὰ εἶναι πάντα— πεπερασμένη.

Atul Gawande,
«Ἐμεῖς οἱ θνητοί. Τὰ ὅρια τῆς ἰατρικῆς καὶ τί ἔχει πράγματι σημασία ὅταν τὸ τέλος πλησιάζει»
μτφρ. Λύο Καλοβυρνᾶς

 

[Nascentes morimur]

Do you know that one day I’ll kill you? I won’t do it because I’m no longer in love with you, or because I’m jealous, but—I’ll just kill you for no better reason that I sometimes long to devour you.

Fyodor Dostoyevsky, The Gambler

 

[glayki]

Χαρούκι Μουρακάμι, “Ο Κάφκα στην ακτή”

“Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας…”

 

[Nascentes morimur]

Μισῶ αὐτή τή χώρα. Μοῦ ἔφαγε τά σπλάχνα. Γράφω σ’ἐσένα γιατί μαζί ποθήσαμε νά εἶναι γόνιμα αὐτά τά σπλάχνα, κι αὐτός ὁ πόθος μᾶς ἕνωσε νύχτες καί νύχτες…καί σ’ἄλλες ὧρες τῆς μέρας, ὅταν ξαφνικά γινόταν ἕνα θαῦμα καί ξεχνούσαμε τόν τρόμο πού ἔτρεχε στούς δρόμους καθώς μές στίς φλέβες μας…τά ἐφιαλτικά δελτία εἰδήσεων πού μᾶς ἐμπόδιζαν ἀκόμα καί νά κοιταζόμαστε…διαβασμένα ἀπό θεότρελους ἐκφωνητές…τά οὐρλιαχτά πού σκέπαζαν ἀκόμα καί τίς σειρῆνες τῶν ἀσθενοφόρων…

Μισῶ αὐτή τή χώρα. Μοῦ ἔφαγε τά σπλάχνα. Μοῦ τά’φαγε. Τή μισῶ. Ναί, τή μισῶ, τή μισῶ. Δέν μπορεῖ μία γυναίκα νά ζήσει μέ τέτοια σπλάχνα μέσα της. Ὅσο τό σκέφτομαι, μοῦ’ρχεται νά ξεράσω τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου. Νιώθω σάν ξέρασμα. Μπορεῖ καί νάμαι. Μία γυναίκα…δέν εἶναι σά μία χώρα πού ἀξιοποιεῖ τά ἐρείπιά της, τούς τάφους της…πού τά ξεπουλάει ὅλα γιά ἐθνικό συνάλλαγμα…ζώντας ἀπ’αὐτά. Ἐγώ δέ θέλω νά μαι μία χώρα. Δέν εἶμαι χώρα. Δέ θέλω νά εἶμαι αὐτή ἡ χώρα. Αὐτή ἡ χώρα εἶναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός καί φόνισσα....

Δ. Δημητριάδης
Πεθαίνω σαν χώρα.

Τέμπη

Σκίτσο του Δημήτρη Αστεριού

 

[parafernalia]

Καλή τύχη Paul Auster στη μάχη σου με τον καρκίνο.
Είσαι σπουδαίος λογοτέχνης αλλά είσαι και ο ορισμός του blue pill.
Στην επόμενη ζωή - αν δεν επιβιώσεις - μάθε να εμπιστεύεσαι λιγότερο τις "εμμηνορρυσίες".

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

«Άρτος και θεάματα»
Απόσπασμα ΙΑ ́. Οι χριστιανοί και η αρένα
«Ανθρωποφαγικό γεύμα της ψυχής», σελ. 141
Μετάφραση: Ελένη Φάσσα

ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ
Βία και διασκέδαση στις ελληνορωμαϊκές πόλεις

https://www.cup.gr/wp-content/uploads/2023/01/ARTOS-sample.pdf

Spoiler

ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ

Οι πόλεις της ελληνορωμαϊκής οικουμένης πάλλονταν από θεάματα που κατέκλυζαν τον δημόσιο χώρο. Θρησκευτικές πανηγύρεις, θεατρικές παραστάσεις, θρίαμβοι, αρματοδρομίες, κηδείες, μουσικά δρώμενα, εκτ…

www.cup.gr

 

[parafernalia]

“Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί.
Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας.
Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας.
Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου.
Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν…”

― Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε;​

 

[Nascentes morimur]

Φωτιές στων μαγισσών τα μάτια, κεραυνοί και ουρλιαχτά και στη μέση το καζάνι τα μαγικά του κάνει.

"Πότε θα ανταμώσουμε ξανά με βροντή, αστραπή ή βροχή;
Ήρθε η ώρα! Ήρθε η ώρα
να κάψει η φωτιά, να βράσει το καζάνι!
Το τσουκάλι τριγυρίστε,
τα φαρμάκια μέσα χύστε!
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Βράζε, Κόλασης καμίνι,
μαγικός χυλός να γίνει!
Λέπια δράκου και πετσί,
δόντια λύκου και μαζί
μούμια στρίγγλας και τη ράχη
απ'το αχόρταγο σαλάχι.
Και βλάσφημου χολή,
και συκώτι από τραγί,
και κλωνάρι από πρινάρι
κλαδεμένο με φεγγάρι,
που στα σκοτεινά με μιας το χει ρίξει ο Σατανάς.
Κόχλους κόχλαζε τσουκάλι,
κι ο χυλός σου αφρούς ας βγάλει!
Με αίμα ραντίστε
κι άμα δέσει σερβιρίστε!
Εκάτη: Ω μπράβο, μπράβο! Για την προκοπή σας θα λάβετε γενναία την πληρωμή σας! Τώρα τη χύτρα τριγυρίστε, σαν τα στοιχειά χοροπηδήστε!
Στοιχειά μαύρα και σταχτιά
κι άλικα σαν τη φωτιά,
τρέξτε εδώ, πετάτε εκεί,
το καλό να βουβαθεί,
το κακό να ξεφωνίσει και την πλάση να γιομίσει.
Το δάχτυλό μου με κεντά,
κάποιος κακός θα'ναι κοντά:
Όποιος βροντήξει,
η θύρα ας ανοίξει!
- Μάγισσες, στρίγγλες μαύρες, σας ξορκίζω στην τέχνη που χετε κι απ' όθε κι αν σας ήρθε η γνώση, τι κάνετε αυτού; Αποκριθείτε μου σε ό,τι σας ρωτήσω!
-Ρώτησέ μας και θα σου αποκριθούμε....Θες να το ακούσεις απ'τα στόματά μας ή θες τους αρχηγούς μας..;
-Κράξε μου τους να τους δω!"

W. Shakespeare Macbeth

 

[Κάμπια]

Ο τζελάτης σήκωσε το χατζάρι και λαμποκόπησε στον ήλιο.
«Γένομαι μουσουλμάνος!» έκραξε με βραχνή φωνή ο Λεωνής κι έγειρε στο πλάι.
«Ντιν ισλαμά γκελμίς!» ήρθε στην ορθή πίστη, φώναξε ο καδής.
«Ντιν ισλαμά γκελμίς!» πανηγύριζαν οι Τούρκοι.
Οι Ρωμιοί έφευγαν με σκυφτά κεφάλια.
Κι εγώ έπρεπε να βρω ψυχή και κορμί να πάγω στη μάνα σου και στον πατέρα σου και να τους ειπώ:
«Ο Λεωνής τούρκεψε».

Άγιοι και Δαίμονες - Γ. Καλπούζος

 

[Nascentes morimur]

"Έτσι, ενώ το σώμα του εκπλήρωνε τη μοίρα του σε πορνεία και σε ταβέρνες του Λονδίνου, η ψυχή που το κατοικούσε ήταν ο Καίσαρ που αψηφάει τον οιωνό, η Ιουλιέτα που καταριέται τον κορυδαλλό, ο Μάκβεθ που μιλάει με τις μάγισσες στο ρεικότοπο, που είναι και οι Μοίρες.
Είκοσι χρόνια έζησε σ' αυτή την κατευθυνόμενη παραίσθηση, ώσπου ένα πρωί τον έπιασε ναυτία και φρίκη απ' το να είναι τόσοι πολλοί άνθρωποι που πεθαίνουν από σπαθί ή ψυχομαχούν μελωδικά. Την ίδια εκείνη μέρα αποφάσισε να πουλήσει το θέατρό του.
Η ιστορία προσθέτει πως, πριν ή μετά το θάνατό του βρέθηκε μπροστά στον Θεό και του είπε: 'Εγώ, που τόσοι άνθρωποι υπήρξα επί ματαίω, θέλω να είμαι ένας κι εγώ'.

Η φωνή του Θεού του απάντησε μέσα από έναν ανεμοστρόβιλο: 'Ούτε κι εγώ είμαι. Ονειρεύτηκα τον κόσμο όπως εσύ καλέ μου Σαίξπηρ ονειρεύτηκες το έργο σου, και μέσα στις μορφές του ονείρου μου είσαι κι εσύ που, όπως εγώ, είσαι πολλοί και κανένας'."

Χ.Λουίς Μπόρχες Everything and Nothing

 

[Κάμπια]

«Ο Άγιος, αγωνίζεται να αποκτήσει ένα δώρο που έχασε. Ο Αμαρτωλός προσπαθεί να αποκτήσει κάτι που ποτέ δεν είχε, που ποτέ δεν ήταν δικό του. Με λίγα λόγια επαναλαμβάνει την Εωσφορική Πτώση...»

Παράξενο: Terranova​

 

[Κάμπια]

-Μα είναι αδικία, φώναξα.
-Τι είναι αδικία;
-Ο δυνατότερος να παίρνει το κόκαλο και οι άλλοι να πεινούν.
-Δεν είναι αδικία, είπε ήσυχα το αραπόσκυλο, έτσι είναι η ζωή.

Μάγκας, Πηνελόπη Δέλτα ​