Φωτογραφία και ιστορία

[venividivici]

Το άγαλμα της Ελευθερίας - 1876 υπό κατασκευή!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Aleksa]

Εικόνα δυο γυναικών των αρχών του περασμένου αιώνα, καθώς βαδίζουν στο δρόμο με "μέτρο προστασίας." Τότε απέναντι σε κάποιον άλλο "αόρατο εχθρό"που θέριζε και που λεγόταν Ισπανική γρίπη.

( σας θυμίζει κάτι; )

 

[EvanescenceQ]

Εικόνα δυο γυναικών των αρχών του περασμένου αιώνα, καθώς βαδίζουν στο δρόμο με "μέτρο προστασίας." Τότε απέναντι σε κάποιον άλλο "αόρατο εχθρό"που θέριζε και που λεγόταν Ισπανική γρίπη.

( σας θυμίζει κάτι; )

View attachment 79248

μα οι εικονες αν δεις ειναι πανομοιοτυπες μιλαμε σε σημειο να αναρωτιεσαι τελικα οντως η ιστορια επαναλαμβανεται?

Οταν η ισπανική γρίπη μαινόταν στις ΗΠΑ, οι μάσκες από γάζα ή τουλπάνι αποτέλεσαν την πρώτη γραμμή πυρός κατά του ιού. Οι υγειονομικοί φορείς, όπως και σήμερα, καλούσαν τον κόσμο να τις χρησιμοποιεί, ώστε να περιοριστεί η διασπορά της νόσου. Στη φωτογραφία, γιατροί στρατιωτικού νοσοκομείου των ΗΠΑ, με μάσκες, τον Νοέμβριο του 1918

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 12 Απριλίου 2021

-------------------------------------------------------------------------
Επισης Συλλεκτικές φωτογραφίες από τον αμερικάνικο εμφύλιο!

Ο Αμερικάνικος εμφύλιος πόλεμος, γνωστός και ως πόλεμος των Βορείων και των Νοτίων, ήταν ο πιο καταστροφικός στην ιστορία των ΗΠΑ. Από το 1861 έως το 1865 περισσότεροι από 1.000.000 άνθρωποι (μάχιμοι και άμαχοι) έχασαν την ζωή τους. Ενάμιση σχεδόν αιώνα μετά οι φωτογραφίες από τον πόλεμο αυτό έχουν αποκτήσει τεράστια ιστορική σημασία. Άλλωστε εκείνη την εποχή η τέχνη της φωτογραφία είχε δεν είχε κλείσει 30 χρόνια ζωής.

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 12 Απριλίου 2021

------------------------------------------------------------
Επισης

Η ιστορία της διάσημης πολεμικής φωτογραφίας που ήταν «στημένη»​

Τι πραγματικά έγινε στο λόφο της Ίβο Τζίμα μόλις τον κατέλαβαν οι Αμερικάνοι​

Υπάρχει ένα «ρητό» το οποίο μέσα στην απόλυτη κυνικότητά του αναφέρει πως «δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάει μια ωραία ιστορία»! Είτε καλό, είτε κακό, αυτό το «ρητό» το έχουν ακολουθήσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων πολλοί. Μπορεί να το ήξεραν, μπορεί και όχι, το θέμα, ωστόσο, είναι πως δεν άφησαν την αλήθεια να τους χαλάσει μια ωραία ιστορία.

Αν, τώρα, στην παραπάνω εξίσωση βάλουμε και τα οικονομικά τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο… ξεκάθαρα. Η αλήθεια μπορεί να μπει για λίγο στην άκρη προκειμένου να εξυπηρετηθούν κάποια συμφέροντα. Δεν είναι απαραίτητο πως αυτό γίνεται με κακή πρόθεση. Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια δεν μπορεί να μείνει στην άκρη για πολύ καιρό.

Αυτό έγινε και σε μια από τις πιο αιματηρές και φονικές μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή ανάμεσα σε Αμερικανούς και Ιάπωνες στο νησί της Ίβο Τζίμα. Εκεί έχει τραβηχτεί μια από τις διασημότερες πολεμικές φωτογραφίες όλων των εποχών. Πολλοί λένε πως αυτή είναι η διασημότερη. Μικρή σημασία έχει αυτό.

Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το τι έγινε εκεί την ημέρα που οι Αμερικάνοι κατέλαβαν έναν λόφο στρατηγική σημασίας.

Η αιματηρή μάχη της Ίβο Τζίμα
Στις αρχές του 1945 ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε επί της ουσίας κριθεί υπέρ των συμμαχικών δυνάμεων. Ελάχιστα ήταν τα μέτωπα που δίνονταν ακόμα μάχες με στρατηγική σημασία. Ένα από αυτά τα μέτωπα ήταν αυτό του Ειρηνικού.

Εκεί Αμερικάνοι και Ιάπωνες συνέχιζαν να μάχονται δίχως έλεος. Και εκεί, ωστόσο, η πλάστιγγα είχε αρχίσει να γέρνει προς την πλευρά των στρατιωτών των ΗΠΑ. Οι Ιάπωνες έδιναν τον «υπέρ πάντων αγώνα» με στόχο να κρατήσουν τα τελευταία κρίσιμα νησιά. Ο ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτζ ήταν αυτός που τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς υπέδειξε το νησί Ίβο Τζίμα ως τον επόμενο μεγάλο στόχο.

Ίβο Τζίμα σημαίνει στα Ιαπωνικά «Νησί του θείου» εξαιτίας των θειούχων κοιτασμάτων που υπάρχουν στην μόλις 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασή του. Το νησάκι ανήκει στη συστάδα νήσων Ογκασαβάρα και απέχει 650 ναυτικά μίλια νότια του Τόκιο. Αυτό ήταν και το στοιχείο που «τράβηξε» τους Αμερικάνους. Από εκεί θα μπορούσαν να ξεκινάνε τα βομβαρδιστικά τους με τελικό προορισμό την ιαπωνική ενδοχώρα.

Σημείο στρατηγικής σημασίας ο λόφος Σουριμπάτσι, ύψους 166 μέτρων. Αυτό ήθελαν να κατακτήσουν οι 110.000 Αμερικάνοι στρατιώτες. Αυτό να υπερασπιστούν οι 22.000 Ιάπωνες.

Η επίθεση του στρατού των ΗΠΑ ξεκίνησε το πρωί της 19ης Φεβρουαρίου. Η αντίσταση των Ιαπώνων ήταν πρωτόγνωρη. Στο τέλος της τέταρτης ημέρας οι αμερικάνοι κατάφεραν και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος του λόφου Σουριμπάτσι και ύψωσαν την σημαία των ΗΠΑ.

Μια θρυλική φωτογραφία και η «κρυμμένη» αλήθεια
Παρών σε εκείνη την ιστορική στιγμή ήταν ο φωτογράφος του Associated Press, Τζο Ρόζενταλ ο οποίος φωτογράφισε τους στρατιώτες να υψώνουν στον λόφο την αστερόεσσα. Και κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία να… περιπλέκεται.

Εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ βρίσκονταν από οικονομικής άποψης με την πλάτη στον τοίχο. Τα πολεμικά μέτωπα ήταν πολλά και τα χρήματα στα κρατικά ταμεία ελάχιστα. Ήταν ορατός ο κίνδυνος τα στρατεύματα της χώρας να αναγκαστούν να υποχωρήσουν καθώς δεν μπορούσε να γίνει ο απαραίτητος ανεφοδιασμός τους.

Όλοι είχαν ανάγκη από μια σπουδαία και συμβολική νίκη προκειμένου να ανυψωθεί το ηθικό των πολιτών και να… βάλουν το χέρι στην τσέπη αγοράζοντας πολεμικά ομόλογα. Η ευκαιρία αυτή δόθηκε στην στρατιωτική ηγεσία της χώρας με την μάχη της Ίβο Τζίμα. Η κατάληψη του λόφου θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ανάλογα. Αυτό που έλειπε ήταν το «κερασάκι στην τούρτα». Όπου… «τούρτα» ο λόφος και όπου «κερασάκι» η σημαία.

Οι στρατιωτικοί εκμεταλλεύονται την παρουσία του Τζο Ρόζενταλ στο σημείο και πριν ακόμα οι μάχες τελειώσουν και ολοκληρωθεί η κατάληψη του λόφου, βάζουν έξι στρατιώτες να υψώσουν την αμερικάνικη σημαία. Η πρώτη, ωστόσο, ήταν μικρή και η φωτογραφία ήταν καλή μεν αλλά δεν είχε αυτό το… ηρωικό.

Δίνεται διαταγή να φέρουν μια μεγαλύτερη. Υποστέλλεται η μικρή και οι έξι στρατιώτες υψώνουν την δεύτερη και μεγαλύτερη ακολουθώντας τις οδηγίες του φωτογράφου. Τότε έρχεται το «μαγικό κλικ»! Ο Ρόζενταλ καταφέρνει να βγάλει μια από τις πλέον ιστορικές πολεμικές φωτογραφίες. Το ότι ήταν «στημένη» μικρή σημασία έχει για όλα αυτά που ακολούθησαν. Όπως είπαμε, άλλωστε, «δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάει μια ωραία ιστορία»!

Ήρωες στην υπηρεσία του θεάματος​

Μετά τις φωτογραφίες που τράβηξε ο Ρόζενταλ οι μάχες συνεχίστηκαν. Για την ακρίβεια τελείωσαν (με την κατάληψη του νησιού από τους Αμερικάνους) στις 26 Μαρτίου! Οι ΗΠΑ έχασαν περίπου 6.000 στρατιώτες και περισσότεροι από 19.000 τραυματίστηκαν. Αντίστοιχα, από τους 22.000 Ιάπωνες μόλις 216 επέζησαν κι αυτοί αιχμαλωτίστηκαν. Ανάμεσα στους νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες ήταν και τρεις από τους έξι που ύψωσαν τη σημαία στο λόφο.

Αρχικά το ότι η φωτογραφία ήταν σκοτεινή και δεν φαίνονταν πρόσωπα εξυπηρετούσε απόλυτα τους επιτελείς στην Ουάσινγκτον οι οποίοι έτριβαν τα χέρια τους βλέποντας πως ένα «κλικ» αναζωπύρωσε το πατριωτικό ηθικό των αμερικανών που άρχισαν να αγοράζουν με πάθος τα πολεμικά ομόλογα.

Στη δεύτερη φάση, ωστόσο, η φωτογραφία δεν αρκούσε. Έπρεπε οι ίδιοι οι ήρωες της Ίβο Τζίμα να παρουσιαστούν μπροστά στους συμπατριώτες τους, να τους εξιστορήσουν επικές πολεμικές ιστορίες και να ζητήσουν οι ίδιοι την αγορά ομολόγων για την ενίσχυση των κρατικών ταμείων. Όταν οι επιτελείς έμαθαν πως οι τρείς σκοτώθηκαν στη μάχη λίγο αργότερα, έδωσαν άρον- άρον φύλλο πορείας στους άλλους τρείς για να επιστρέψουν στις ΗΠΑ, υπό τον φόβο πως θα σκοτώνονταν και εκείνοι κάτι που θα ήταν τρομερό πλήγμα στο… marketing του πολέμου!

Η ιστορία της διάσημης πολεμικής φωτογραφίας που ήταν «στημένη»

Υπάρχει ένα «ρητό» το οποίο μέσα στην απόλυτη κυνικότητά του αναφέρει πως «δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις την αλήθεια να…

www.newsbeast.gr

 

[Skiyo]

Μάσκα προσώπου σχεδιασμένη για να προστατεύει το πρόσωπο από τις επιπτώσεις του ήλιου ( δεκαετία του 1920 ).

 

[Aleksa]

 

[Aleksa]

 

[EvanescenceQ]

View attachment 84814

πολυ συγκινητικη ιστορια,μπραβο που την ποσταρες! μου θυμησες αυτην την ιστορια @Aleksa

Aπίστευτη ιστορία αγάπης: Ζευγάρι που ερωτεύτηκε στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συναντήθηκε ξανά μετά από 71 χρόνια | eirinika.gr

Συναντήθηκαν τελικά τα δυο πιτσουνάκια ενόψει του Αγίου Βαλεντίνου. Η Αγγλίδα και ο Αμερικανός που ερωτεύτηκαν κατά την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου αγκαλιάστηκαν σφιχτά ύστερα από 71 ολόκληρα χρόνια.

www.eirinika.gr

 

[Nascentes morimur]

Επαναπατρισμός. Πειραιάς, 17 Ιουνίου 1945
Βούλα Παπαϊωάννου

 

[Nascentes morimur]

Οι επιπτώσεις του πολέμου στη Συρία, περιγράφονται χωρίς λέξεις, μέσα από την αγκαλιά ενός πατέρα που έχει χάσει το ένα του πόδι με τον γιο του που έχει γεννηθεί χωρίς άκρα.

Στη Σιένα της Ιταλίας διοργανώθηκαν τα διεθνή βραβεία φωτογραφίας, με το σημαντικότερο βραβείο, αυτό του «Φωτογράφου της Χρονιάς» να αποσπά ο Τούρκος Μεχμέτ Ασλάν με τη φωτογραφία του “Hardship of Life”, (“Δυσκολίες της ζωής”).

«Ενώ ψωνίζει στην αγορά στη Συρία, ο Μουνζίρ χάνει το δεξί του πόδι λόγω μιας βόμβας που πέφτει. Η σύζυγός του, η οποία ήταν έγκυος εκείνη την ώρα, εισπνέει το αέριο σαρίν (νεύρων) που απελευθερώθηκε. Ο Μουσταφά, που ήρθε στον κόσμο, ανοίγει τα μάτια του στον κόσμο χωρίς κανένα άκρο με την επίδραση του αερίου σαρίν.

 

[Aleksa]

1860-Φωτογραφία της Θεσσαλονίκης (τότε, με τείχος)

 

[Aleksa]

 

[Nascentes morimur]

''Προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζω γονατιστός.''
Emiliano Zapata, 1879-1919, ~ Σπύρος Μελετζής 13 Νοεμβρίου 2003 ,έμεινε στην ιστορία ως ο "φωτογράφος της εθνικής αντίστασης" Ο Σπύρος Μελετζής γεννήθηκε στην Ίμβρο το 1906. Εκεί τέλειωσε το δημοτικό και το Σχολαρχείο. Το 1923, όταν η Ίμβρος παραχωρήθηκε στους Τούρκους, κατέφυγε στην Αλεξανδρούπολη και από κει στην Αθήνα. Στην τέχνη της φωτογραφίας μυήθηκε από άξιους δασκάλους, καλλιτέχνες με υψηλή αισθητική, γνώσεις και πείρα του σκοτεινού θαλάμου όπως ο φωτογράφος των ανακτόρων Μπούκας και ο Γεραλής.
Φαίνεται όμως πως δεν ήταν φτιαγμένος για τον κλειστό χώρο του στούντιο. Γι’ αυτό και η πρώτη φωτογραφική επαφή του με τη φύση και ειδικά την ηπειρώτικη γη, καθόρισε και τη μελλοντική πορεία της δουλειάς του. Μετά από περιοδεία και φωτογράφηση 22 μηνών έκανε στα Ιωάννινα, το1938, την πρώτη του έκθεση με θέμα τη φύση αυτή της Ηπείρου. Η έκθεση αυτή μεταφέρθηκε και στην Αθήνα εντυπωσιάζοντας και αποσπώντας επαινετικές κριτικές.
Από τότε συμμετείχε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, δίνοντας το προσωπικό στίγμα του φακού του, που ήξερε να αποτυπώνει τη μάχιμη καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, του χώρου και του χρόνου, αναζητώντας την ομορφιά και τις κοινωνικές προεκτάσεις ανάμεσα σε πρόσωπα, πράγματα και πεπρωμένα.
Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής ο φακός του κατέγραψε την Αντίσταση του ελληνικού λαού.
Μετά την απελευθέρωση φωτογραφίζει έργα Ελλήνων ζωγράφων του 19ου αιώνα. Περιοδεύει φωτογραφίζοντας και εκθέτει τη δουλειά του από το Άγιο όρος, τον Όλυμπο, τα Τέμπη, τις Κυκλάδες. Το 1950 συμμετέχει σε δυο ομαδικές εκθέσεις στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη. Το 1951 οργανώνεται έκθεση στην Κύπρο. Το 1952 συμμετέχει, ως ιδρυτικό μέλος της Ε.Φ.Ε ( Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία), στο τμήμα φωτογραφίας παραδίδοντας μαθήματα σκοτεινού θαλάμου, αισθητικής και σύνθεσης.
Το 1953 συμμετέχει σε εκθέσεις στο Ρότσεστερ, Μπέρμπιγχαμ, Μπουένος-Άϋρες, όπου αποσπά βραβείο και τιμητικές διακρίσεις. Το 1956 συμμετέχει με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους σε αποστολή στη Μόσχα, όπου και εκθέτει έργα του. Επί υπουργίας Κ. Καραμανλή του ανατίθεται η φωτογράφηση όλων των δημόσιων έργων. Το 1957 του απονέμεται από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ερασιτεχνών Φωτογράφων ο τιμητικός τίτλος του «τεχνοκρίτη» (F.Ι.Α.Ρ).
Aπό το 1960 σε συνεργασία με την Ελένη Παπαδάκη θα φωτογραφίσει αρχαιότητες κι αρχαιολογικούς χώρους (αγάλματα βυζαντινά μνημεία) για την έκδοση οδηγών Για τα Αρχαιολογικά Μουσεία Αθηνών, Δελφών, Ολυμπίας, Επιδαύρου, Κορίνθου, Μυκηνών, Ρόδου.
Το 1974 εκδίδει το λεύκωμα “Με τους αντάρτες στα βουνά” και το 1987 εκδίδει βιβλίο με θέμα τον Όλυμπο.
Σταθμό στην καριέρα του θα αποτελέσει η προσωπική του έκθεση με θέμα την Ελλάδα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Βιέννη το 1993. Το 1997 παρουσιάζει δουλειά του στην Κίνα στην έκθεση «Ελληνική φωτογραφία 1870-1995», και την ίδια χρονιά εκδίδεται το λεύκωμα “ΙΜΒΡΟΣ” που είναι μια κατάθεση ψυχής στην ιδιαίτερη, σκλαβωμένη πατρίδα του, ενώ το 1998 με τις «Οψεις της ελληνικής φωτογραφίας» στη Νίκαια της Γαλλίας και το Μονακό.
Έχει διατρέξει όλη την Ελλάδα και ολόκληρη σχεδόν η ελληνική γη και οι άνθρωποι της, με τα ήθη και τα έθιμα τους, βρίσκονται καταγραμμένοι στο πλουσιότατο φωτογραφικό έργο του.
Πηγή Photologio.gr

 

[Nascentes morimur]

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (1945), ένα αγόρι από την Ιαπωνία στεκόταν μπροστά σε μια νεκρική πυρά και περίμενε τη σειρά του για να αποτεφρώσει τον μικρό νεκρό αδερφό του.
Το άτομο που τράβηξε τη φωτογραφία είπε, σε μια συνέντευξη, ότι το αγόρι δάγκωνε τα χείλη του τόσο δυνατά για να μην κλάψει που έσταζε αίμα από τη γωνία του στόματός του.
Τότε ήταν που ο φρουρός του ζήτησε το σώμα και του είπε: «Δώσε μου το φορτίο που κουβαλάς στην πλάτη σου». Και το αγόρι απάντησε: «Δεν είναι βαρύς, είναι αδερφός μου».
Παρέδωσε το σώμα, γύρισε και έφυγε.... Στην Ιαπωνία, ακόμη και σήμερα, αυτή η εικόνα χρησιμοποιείται ως σύμβολο δύναμης

 

[Nascentes morimur]

Μαθητής με πλάκα και κοντύλι, στην Ελλάδα το 1948
φωτογράφος David Seymour

 

[Nascentes morimur]

Φωτογράφος Paul Baron des Granges
Η Ακρόπολη το 1869

 

[Nascentes morimur]

Darrell Clayton Crain, 17 Απριλίου 1950, Αθήνα, τραμ στην οδό Πατησίων.

 

[EvanescenceQ]

Οι κινηματογράφοι των θρύλων – Έλλη
Το 1952 στο κέντρο της Αθήνας –όπου ακόμα δέσποζαν οι μεγάλοι προπολεμικοί κινηματογράφοι, με εξαίρεση το καινούργιο (1947) Σταρ– έκανε την εμφάνισή της και η Έλλη σε ένα κεντρικό-απόκεντρο σημείο, στην οδό Ακαδημίας η οποία ήταν τότε ένας ήσυχος δρόμος κατοικιών. Η Έλλη, χωρίς να είναι μικρός κινηματογράφος, δεν συναγωνιζόταν σε μέγεθος τις καθιερωμένες αίθουσες παρά μόνο την Ίριδα απέναντί της η οποία ήταν μάλιστα Β προβολής. Στην Α όμως η Έλλη, αξιοπρεπέστατη και πολύ μοντέρνα – για τα δεδομένα της εποχής. Είχε μια ιδιαίτερη γοητεία η αίθουσά της, που διατηρούσε την αισθητική λιτότητα των παλιότερων αιθουσών αλλά με πιο μοντέρνες γραμμές, τοίχους που έκλιναν προς την οροφή βαμμένους στο χρώμα της ώχρας και με ηχοαπορροφητικό επίχρισμα σε λεπτή ανάγλυφη υφή, βαθυκόκκινα μουσαμαδένια καθίσματα στην πλατεία και τα ίδια στον εξώστη αλλά σε πράσινο χρώμα, από τους πρώτους κινηματογράφους που δεν σνομπάριζαν τους ταπεινότερους θεατές του εξώστη βάζοντάς τους να κάθονται σε σανίδια.
Σύντομα η Έλλη προσανατολίστηκε στις ελληνικές ταινίες που παρέλαυναν αδιακρίτως στην οθόνη της, ζευγάρι με την Ίριδα των ίδιων αντιλήψεων (που ανέβηκε πια στην Α προβολή). Έτσι έγινε ένας προσφιλής κινηματογράφος για θεατές που δεν επιζητούσαν μεγαλεία ούτε επί ούτε εκτός της οθόνης. Ίσως κιόλας να προσδιόρισε μια νέα κινηματογραφική πιάτσα, αφού μια δεκαετία περίπου αργότερα εμφανίστηκαν σε απόσταση αναπνοής και οι κινηματογράφοι Ακαδήμεια και Όπερα.
‘Όλα αυτά άλλαξαν το 1971 όταν η Έλλη πέρασε σε άλλα επιχειρηματικά χέρια και απέκτησε νέο ύφος, από την εμφάνιση μέχρι το πρόγραμμα. Όλα καλά, αλλά «εκείνη» η Έλλη λείπει αισθητά.

(αποσπασμα απο κειμενο Οι κινηματογράφοι που αγαπήσαμε πηγη https://www.facebook.com/photo.php?fbid=285685163531939&set=gm.2680624375579262&type=3&theater )

 

[Nascentes morimur]

Μαραθώνας, 1937, δρομείς στον τύμβο του Μαραθώνα.
πηγή από FB.

 

[EvanescenceQ]

Μύκονος του 1950

 

[Nascentes morimur]

Santa and Mrs. Claus answering telephone calls in their workshop at F. A. O. Schwartz