Φωτογραφία και ιστορία

[Nascentes morimur]

Electric Car (1974)

Trikosko, Marion S., photographer

 

[EvanescenceQ]

Ο μεγάλος καρόδρομος που έγινε η Λεωφόρος Συγγρού.

«Φουλαριστός τράβα ντουγρού, στη λεωφόρο του Συγγρού» έλεγε το παλιό αρχοντορεμπέτικο για το κορίτσι που ήθελε θάλασσα και όντως η Λεωφόρος Συγγρού ήταν το συνώνυμο του δρόμου της ανεμελιάς αφού ένωνε το κέντρο της Αθήνας με τη θάλασσα. Φυσικά η Λεωφόρος Συγγρού είχε χαραχτεί πολύ πριν το 1951 όατν οι Σακελάριος-Γιαννακόπουλος έγραψαν τους στίχους του «Τραμπαρίφα» σε μουσική Μιχάλη Σογιούλ. Η αρχική αεροφωτογραφία είναι τραβηγμένη περίπου το 1920. Κάτω αριστερά εικονίζεται ο χώρος που ανεγέρθηκε το σημερινό «Σταύρος Νιάρχος». Εκεί για χρόνια λειτούργησε ο Ιππόδρομος. Κατασκευάστηκε σχεδόν στην ίδια ευθεία που βρισκόταν κατά την αρχαιότητα πλατιά οδός από και προς το λιμάνι του Φαλήρου. Μέχρι να πάρει την σύγχρονη μορφή της ήταν ένας μεγάλος καρόδρομος. Η χάραξη του δρόμου και τα πρώτα έργα Ένας μηχανικός του στρατού, ο Ιωάννης Γενίσαρλης, ανέλαβε το έργο της υλοποίησης των σχεδίων του πλέον χαρακτηριστικού αυτοκινητόδρομου της Αθήνας.

Η κατασκευή άρχισε το 1898. Στην αρχή εκατέρωθεν του δρόμου ήταν χωράφια και διάσπαρτα μικρά χαμόσπιτα. Η Συγγρού περίπου στο 1890 / Πηγή: Wikipedia Μεγάλο μέρος των εξόδων της χάραξης και λειτουργίας του δρόμου καλύφθηκε από τον τραεζίτη και πολιτικό Ανδρέα Συγγρό που έδωσε και το όνομά του στην πρώτο μεγάλο αυτοκινητόδρομο της Αθήνας. Το 1904, τον Οκτώβριο, δημοπρατήθηκε το έργο με κονδύλι 135.000 δραχμών για τη δενδροφύτευση της λεωφόρου. Είχε προηγηθεί το έργο επιτροπής από το 1902 για να γίνει η μελέτη για τα δέντρα που θα φυτευτούν υπό τον διευθυντή του γεωργικού σταθμού Αθηνών κ. Μουράτογλου και του αρχιδενδροκόμου κ. Χριστίνη. Τέλη Νοεμβρίου του 1904 η καινούργια λεωφόρος της Αθήνας δόθηκε στην κυκλοφορία.

Το πρώτο θανατηφόρο τροχαίο 4 Μαρτίου 1907, η ώρα είναι 11 και μισή το πρωί. Δύο αυτοκίνητα κατευθύνονταν από τη Συγγρού προς το Παλαιό Φάληρο (σήμερα έχει γίνει υπόγεια γέφυρα στο σημείο). Το ένα το οδηγούσε ο Πρίγκιπας Ανδρέας και το άλλο ο βουλευτής Φθιώτιδας, Νικόλαος Σιμόπουλος. Σημειωτεόν ότι τότε στην Αθήνα κυκλοφορούσαν συνολικά …επτά αυτοκίνητα. Δεν είχαν πινακίδες. Όλοι ήξεραν ποιοι ήταν οι επτά ιδιοκτήτες αυτοκινήτων στην πόλη. Στο ύψος του εργοστασίου ΦΙΞ, μια γυναίκα, η 25χρονη Ευφροσύνη Βαμβακά, ήταν στο πεζοδρόμιο με τον 6χρονο γιο της. Η γυναίκα κατέβηκε στο δρόμο για να περάσει ο απέναντι. Το αυτοκίνητο του βουλευτή προσπάθησε να την αποφύγει – είναι κάπως συγκεχυμένες οι πληροφορίες – όμως η γυναίκα έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο οδόστρωμα. Το αυτοκίνητο του Πρίγκιπα που ακολουθούσε δεν πρόλαβε να κόψει ταχύτητα και πέρασε πάνω από την άτυχη γυναίκα που εξέπνευσε. Ο μικρός γιος της δεν είχε κατέβει από το πεζοδρόμιο και σώθηκε. Τα πρώτα μεγάλα κτίρια Ο μόνος που ίσως είχε προβλέψει την χάραξη αυτής της σπουδαίας οδικής αρτηρίας ήταν ο Κάρολος Φιξ, ο οποίος το 1893, στη δυτική όχθη του Ιλισού, έχτισε το πρώτο του μεγάλο εργοστάσιο για την παραγωγή της ομώνυμης μπύρας. Το πρώτο κτίριο έμεινε στη θέση του ως τη δεκαετία του ’50 οπότε και γκρεμίστηκε για να χτιστεί ένα νέο, μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο κτίριο – που τμήμα του παραμένει ως σήμερα και στεγάζει το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Το 1927, στις 2 Ιανουαρίου ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης έβαλε τον θεμέλιο λίθο του Παντείου Πανεπιστημίου. Το Πάντειο υποδέχτηκε τους πρώτους φοιτητές τρία χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1930. Ήταν το τρίτο μεγάλο κτίριο στον καινούργιο μεγάλο αυτοκινητόδρομο της Αθήνας. Ένα χρόνο πριν, το 1929, στο ύψος της Νέας Σμύρνης, και συγκεκριμένα στον αριθμό 221 (ρεύμα ανόδου προς Αθήνα) είχε χτιστεί το μεγάλο Ιωσιφόγλειο ορφανοτροφείο με έξοδα του μικρασιάτη τραπεζίτη Χαράλαμπου Ιωσηφόγλου. Η πρώτη ανακατασκευή Το 1954 έγιναν οι πρώτες εργασίες ανακατασκευής του δρόμου και το καλοκαίρι του 1959 εγκαινιάστηκε το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού της λεωφόρου. Το 1966 εγκαινιάστηκε το Ίδρυμα Ευγενίδου με το πρώτο πλανητάριο στην Ελλάδα, χαμηλά στη λεωφόρο, στο ρεύμα ανόδου. Τότε απέναντι ήταν η τεράστια έκταση που στέγασε τον Ιππόδρομο και σήμερα το Κέντρο Πολιτισμού. Η Ελλάδα στην ΕΟΚ και η ασφαλτόστρωση εξπρές Την άνοιξη του 1979 η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν σε δημιουργικό αναβρασμό. Τον Μάιο, θα υπογραφόταν στο Ζάππειο η συμφωνία εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Για την τελετή θα έφτανε στην Αθήνα ο Γάλλος Πρόεδρος Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν με το προεδρικό αεροπλάνο, το ίδιο που είχε παραχωρήσει στον Καραμανλή για να έρθει στην Αθήνα το 1974 μετά την πτώση της Χούντας. Ο Καραμανλής είχε σχεδιάσει μια μεγαλειώδη υποδοχή στον Ντ’ Εστέν που περιελάμβανε τη μεταφορά τους από το τότε αεροδρόμιο του Ελληνικού με ανοιχτό αυτοκίνητο, ώστε να μπορούν να χαιρετούν τον κόσμο που θα είχε συγκεντρωθεί. Φυσικά η πομπή θα περνούσε από τη Λεωφόρο Συγγρού που χρειαζόταν μεγάλη ανακαίνιση. Η νέα ασφαλτόστρωση έγινε σε χρόνο ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα. Σχεδόν σε 24 ώρες ο δρόμος άλλαξε όψη και τα διαρκώς αυξανόμενα αυτοκίνητα των Αθηναίων δεν θα χοροπηδούσαν πλέον στις λακκούβες. Η «σκοτεινή» πλευρά του δρόμου Όσο τα χρόνια περνούσαν η Λεωφόρος Συγγρού έγινε πόλος έλξης του αγοραίου έρωτα. Στο ρεύμα καθόδου προς παραλία, γυναίκες και άντρες-τραβεστί έκαναν πιάτσα τις νύχτες. Πολλές φορές ο παράδρομος είχε τόση κίνηση από αυτοκίνητα με τους οδηγούς που έψαχναν ερωτική εκτόνωση, λες και έβλεπες δρόμο του κέντρου σε ώρα αιχμής. Η αστυνομία συχνά έκανε κάποιες επιχειρήσεις να διώξει τις «πεταλούδες της νύχτας» όπως αποκαλούσαν τις ιερόδουλες της Συγγρού και η πιάτσα «έσπασε». Πάντως ακόμη και σήμερα από το ύψος του Παντείου Πανεπιστημίου μέχρι και την Καλλιθέα κάποιοι τραβεστί περιμένουν τους πελάτες τους, μόλις πέσει η νύχτα. Η Συγγρού σήμερα Στις μέρες μας η Λεωφόρος Συγγρού έχει γίνει μια τεράστια επιχειρηματική αρτηρία αφού μεγάλες εταιρείες της Ελλάδας και του εξωτερικού, εφοπλιστικά γραφεία, κοινωφελή Ιδρύματα και φυσικά ξενοδοχειακές μονάδες την έχουν επιλέξει για έδρα τους. Πολλά από τα κτίρια εκατέρωθεν της λεωφόρου είναι σπουδαία έργα μεγάλων αρχιτεκτόνων....

Απο το άρθρο: https://www.mixanitouxronou.gr/o-meg...kai-giati-asfaltostrothike-mesa-se-mia-imera/

 

[Nascentes morimur]

Alexis-Hubert Jaillot & Louis Brion de La Tour & Louis Charles Desnos, 1782, παγκόσμιος χάρτης.
Ludwig Ewald, 1858, χάρτης Ελλάδος και Ιονίων Νήσων.
πηγή απο FB

 

[EvanescenceQ]

Αθήνα, οδός Βουκουρεστίου, 1940's.

 

[Aleksa]

Παιδική φωτογραφία της Άγκαθα Κρίστι κρατώντας τις κούκλες της

 

[EvanescenceQ]

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1892

 

[EvanescenceQ]

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ η τοποθεσια ΤΡΙΑ ΑΥΓΑ & 1890 - 1900

Φωτογραφίες από την παλιά Θεσσαλονίκη​

H μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης 1917​

 

[Nascentes morimur]

Αθήνα, 1917, αεροφωτογραφία του Ζαππείου.
Αθήνα, 1904, άποψη του Βασιλικού Θεάτρου.
πηγή απο FB

 

[EvanescenceQ]

Σπάνια φωτογραφία από το Καλλιμάρμαρο στάδιο, πριν την κατασκευή του!

 

[Nascentes morimur]

Οι τουρκοφάγοι της Παταγονίας ~ Φόνος των Τούρκων: Η δολοφονία και ο κανιβαλισμός πάνω από 130 πλανόδιων Τούρκων εμπόρων στην Παταγονία - H μάγισσα «Macagua» και η φυλή των Mapuche . Από το 1905 αρχίζουν να κυκλοφορούν φήμες και καταγγελίες για Τούρκους εμπόρους οι οποίοι ταξίδευαν στην Παταγονία για να πουλήσουν την πραμάτεια τους αλλά ποτέ δεν επέστρεψαν. Λες και είχε ανοίξει η γη και τους είχε καταπιεί. Το 1909 ο κυβερνήτης της επαρχίας Rio Negro που βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Παταγονίας (Αργεντινή) διορίζει έναν σερίφη για να ασχοληθεί με αυτή την υπόθεση, τον Jose Torino, γνωστό για τη σκληρότητά του και την ικανότητά του να αποσπά ομολογίες. Ο Torino με τη σειρά του διορίζει 10 βοηθούς και αποφασίζουν να ακολουθήσουν την πορεία που ακολουθούσαν οι Τούρκοι έμποροι. Ταξιδεύουν, ανταμώνουν κόσμο, κάνουν συλλήψεις και βίαιες ανακρίσεις και στο τέλος αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια μία απίστευτη ιστορία.Όλοι οι Τούρκοι έμποροι είχαν πέσει θύματα μιας συμμορίας, τα μέλη της οποίας πρoέρχονταν από την φυλή των Mapuche. Τα μέλη της συμμορίας προσκαλούσαν τους εμπόρους για φαγητό, τους μεθούσαν και μετά τους σκότωναν και έπαιρναν την πραμάτεια τους. Τα μέλη της συμμορίας ήταν στην πλειονότητά τους ιθαγενείς mapuche, προερχόμενοι από τη Χιλή, τσοπάνηδες και κυνηγοί, όμως ταυτόχρονα και εγκληματίες που, εκμεταλλευόμενοι την απουσία σωμάτων ασφάλειας στην περιοχή, είχαν βρει εύφορο έδαφος για ληστείες, δολοφονίες και κάθε είδους έγκλημα.

Επικεφαλής της συμμορίας ήταν ένας άνδρας που πάντοτε φορούσε γυναικεία ρούχα. Την έλεγαν «Macagua» και θεωρείτο «machi» (μάγισσα). Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των μελών της συμμορίας που συνελήφθησαν, η Macagua μετά τους φόνους έδινε οδηγίες να ξεριζώσουν την καρδιά, το πέος και τους όρχεις των θυμάτων. Με αυτά έφτιαχναν φυλακτά που θα τους έφερναν γούρι, όμως επίσης τα έτρωγαν πιστεύοντας ότι έτσι θα ενίσχυαν τον ανδρισμό τους. Αυτά και άλλα τμήματα του σώματος των δολοφονηθέντων εμπόρων βράζονταν, ψήνονταν και μοιράζονταν σε όλα τα μέλη της συμμορίας. Οι συλληφθέντες δήλωναν ότι συμμετείχαν σε αυτό το όργιο κανιβαλισμού διότι φοβόντουσαν τα μάγια της «machi».

Κατά τη διάρκεια των 4 μηνών που διήρκεσε το κυνήγι της συμμορίας, συνελήφθησαν πάνω από 80 άτομα που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δολοφόνησαν τουλάχιστον 130 τούρκους εμπόρους. Όμως μεταξύ των συλληφθέντων δεν ήταν η μάγισσα «Macagua». Στην αναφορά του ο Torino δικαιολογεί τη μη σύλληψη της ως εξής: «Ήταν γριά και ετοιμοθάνατη, ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι με προχωρημένη φυματίωση και σύφιλη και γι’ αυτό δεν την συνέλαβα μαζί με τους άλλους».

Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι ισχυρά τοπικά οικονομικά συμφέροντα εμπόδισαν τον Torino να τη συλλάβει. Για αυτά τα οικονομικά συμφέροντα ο ανταγωνισμός των Τούρκων εμπόρων ήταν κατάρα που έπρεπε να αντιμετωπισθεί με τα πιο ακραία μέσα, ακόμα και πατρονάροντας συμμορίες ληστών και δολοφόνων.

Όπως και να έχει το πράγμα, αυτή είναι η τελευταία αναφορά που έχουμε για τη μάγισσα. Όμως στα χρόνια που πέρασαν από τότε, ταξιδιώτες αναφέρουν ότι έβλεπαν μια μοναχική γυναίκα τυλιγμένη με μαύρο σάλι, καβάλα σε έναν γάιδαρο, να περιπλανάται τις νύχτες στην αφιλόξενη πάμπα της Παταγονίας.

Πηγή: https://www.athensvoice.gr/world/74...4hECujK93DDVHlP3W3v7opKJ60nmOoBulvz63jfMIXD_g

 

[EvanescenceQ]

Το «χωριό» του Αγγελόπουλου, που χάθηκε στα νερά της Κερκίνης​

Το «Αγγελοχώρι» ήταν το μεγαλύτερο κινηματογραφικό ντεκόρ, που έχει στηθεί έως σήμερα στην Ελλάδα.

Τον χειμώνα η Κερκίνη θυμίζει αγγελοπουλικό τοπίο. Μελαγχολική, βυθισμένη στην υγρασία και στις χαμηλές θερμοκρασίες, με την πρωινή ομίχλη να θολώνει τα μοναδικά χρώματα της φύσης και την απέραντη γαλήνη να καλύπτει τα νωχελικά νερά της.


Είναι αυτό το «τοπίο στην ομίχλη» που λάτρεψε από την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκε τη λίμνη και τον σπάνιο υγρότοπο της, στο Β.Δ. τμήμα των Σερρών, ο σπουδαίος σκηνοθέτης μας Θεόδωρος Αγγελόπουλος επιλέγοντάς την ως φυσικό ντεκόρ για την ταινία: «Το λιβάδι που δακρύζει» το 2004. Πρώτο μέρος της τελευταίας ανολοκλήρωτης τριλογίας του.

Για τις ανάγκες της ταινίας αυτής, προτελευταίας πριν τον πρόωρο χαμό του το 2012, «κτίστηκε» στον πυθμένα της Κερκίνης, την εποχή που τα νερά υποχωρούν κάθε χρόνο, ένα ολόκληρο μακεδονίτικο κινηματογραφικό χωριό, των αρχών της δεκαετίας του 1930.

Αφού ολοκληρώθηκε η κατασκευή του χωριού, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος περίμενε υπομονετικά, όχι μόνο να βυθιστούν τα σπίτια στα νερά της λίμνης, αλλά να δημιουργηθούν και οι αναγκαίες καιρικές συνθήκες, ομίχλη, κρύο, ψιλόβροχο και περιορισμένη ορατότητα, προκειμένου να ξεκινήσουν και να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα της ταινίας. Το έργο εξιστορούσε ουσιαστικά τα γεγονότα του 20ου αιώνα στην Ελλάδα -μέσα από τη σχέση δύο ανθρώπων- από το 1919 και την έλευση ομογενών προσφύγων από την Οδησσό έως το 1949 με το τέλος του ελληνικού εμφυλίου πολέμου.
Το αγγελοπουλικό τοπίο της Κερκίνης, ενέπνευσε την δημιουργό Ελένη Καραΐνδρου, να συνθέσει το βασικό θέμα της μουσικής που συνόδευσε την ταινία: «Το λιβάδι που δακρύζει».
Έως σήμερα επαγγελματίες του τουρισμού στο βόρειο άκρο των Σερρών, μιλούν για το πόσο σημαντικά συνέβαλλε στην προβολή της Κερκίνης το «Λιβάδι που δακρύζει» και το κινηματογραφικό «χωριό» που στήθηκε πριν από 20 χρόνια, αυξάνοντάς σημαντικά εκείνη την εποχή την επισκεψιμότητα στην περιοχή, έως την καταστροφή του εντυπωσιακού σκηνικού, τόσο από τα νερά της λίμνης και των στοιχείων της φύσης όσο και από το πλιάτσικο επιτήδειων, που το αποψίλωσαν από οτιδήποτε χρήσιμο.

Σήμερα μόνο κομμάτι του κορμού του δέντρου που ορθωνόταν δίπλα από το διώροφη πλινθόκτιστη κατοικία στο κέντρο του «χωριού» εξέχει από το νερό, ενώ όταν πέφτει η στάθμη οι -διασκορπισμένοι στον πυθμένα- σωροί από τα τούβλα μαρτυρούν πως κάποτε εκεί βρισκόταν το «Αγγελοχώρι».

 

[Nascentes morimur]

''Κυριακὴ 10-1-1921. Ὅλα γύρω εἵναι στρομένα μὲ ψιλὸ χιώνι, παγονιᾶ γενναία, τσάϊ, προσκλειτήριον καὶ μετὰ παιχνίδια. Σκλαβάκια καὶ βαρελάκια γιᾶ νὰ ζεσταθοῦμαι. Σήμερον μᾶς ἕδωσαν καὶ ἀπὸ μιᾶ προβιᾶ νὰ τῆν φροῦμαι, ὅταν εἵμεθα σκοποί, τὴν ἔβαλα γιὰ δοκιμή, εἴμαι σὰν ἀρκούδα! ρουσσικιά! Πῆρα καὶ ἕνα ζευγάρι κάλτσες τῆς Πατρίδος! ''

Παρατηρητής στις προφυλακές

Φωτογραφικό Αρχείο του Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Χαράλαμπος Πληζιώτης. Αναμνήσεις του Μετώπου 1920-1921. Μικρά Ασία-Θράκη, (Αθήνα:Centre for Asia Minor Studies - Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, 1991), σ. 143

 

[EvanescenceQ]

Τη φωτογραφία με την παλιά Θεσσαλονίκη δημοσίευσε ο Ζαχαρίας Σεμερτζίδης, στην ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης», σημειώνοντας ότι πρόκειται για ιστορική λήψη, καθώς είναι το πρώτο φωτογραφικό ντοκουμέντο, το οποίο εμφανίζει την πόλη όπως ήταν, πριν την κατεδάφιση του τείχους. Η φωτογραφία απεικονίζει τη Θεσσαλονίκη το 1860, λίγα χρόνια πριν την κατεδάφιση του παραθαλάσσιου τείχους της πόλης και είναι ομολογουμένως εξαιρετικά εντυπωσιακή.

 

[EvanescenceQ]

Φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης - Τσιμισκή, 1964. Η πρώτη πορεία ειρήνης.
Τσιμισκή με Π.Π.Γερμανού, 1964. Η πρώτη πορεία ειρήνης. (από: "Επίκαιρα")

 

[Nascentes morimur]

Θεσσαλονίκη, 11 Ιουλίου 1942, έλληνες εβραϊκού θρησκεύματος σε αναμνηστική φωτογραφία στην Πλατεία Ελευθερίας λίγο πριν την ταπείνωσή τους από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.
Πηγή FB

 

[EvanescenceQ]

Το 1900. Πλάκα. Ο ναός της Αρτέμιδος. (Αγία Αικατερίνη).​

Ο ναός της Αγίας Αικατερίνης βρίσκεται στην Πλάκα ανάμεσα στις οδούς Χαιρεφώντος και Γαλανού. Είναι χτισμένος πάνω στον αρχαίο ναό της Αρτέμιδος,τον οποίο και δώρισε ο αυτοκράτορας Αδριανός.

Απο Pinterest

 

[Aleksa]

Στιγμές χαλάρωσης για τον Τσάρο Νικόλαο Β' της Ρωσίας, με την κόρη του Αναστασία.

 

[EvanescenceQ]

Τρεις σπάνιες φωτογραφίες στις όχθες του Ιλισσού πριν τσιμεντωθεί το ποτάμι
ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ

Περίπου 1893

Η γέφυρα του Ιλισσού μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στο τέλος της Ηρώδου Αττικού. Περιλαμβάνεται σε βιβλίο, που δημοσιεύτηκε το 1894. Παράλληλα διακρίνονται τα Νέα Ανάκτορα, το σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, η ανέγερση του οποίου ξεκίνησε το 1891 και το κέλυφος του κτιρίου είναι πλήρως διαμορφωμένο. Εξ ων η χρονολόγηση... Είναι μάλλον καλοκαίρι γιατί ο Ιλισός δε φαίνεται να έχει νερό. Και το Στάδιο δεν έχει ανακατασκευαστεί ακόμα...

Κάρτα με ημερομηνία αποστολής: 15-01-1936
Μεταξύ 1927-1932

Σε πρώτο πλάνο ο Ιλισσός και η γέφυρά του στο ύψος του Σταδίου. Αριστερά η Ηρώδου Αττικού. Η επιγραφή "Ο Μόλλας" στη μάντρα απέναντι χρονολογεί τη φωτογραφία γιατί ξέρουμε ότι εκεί έδινε τις παραστάσεις του ο καραγκιοζοπαίχτης Αντώνης Μόλλας μεταξύ 1927 και 1932.

Περίπου 1930

Το Στάδιο με τη γύψινα προπύλαια, που κατασκευάστηκαν για την Μεσολυμπιάδα του 1906 και καθαιρέθηκαν το 1952.

Πηγη σελίδα του Facebook «Μεταμορφώσεις της πόλης - και όχι μόνο»

 

[Nascentes morimur]

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θυμάτων Ολοκαυτώματος (27/1) : «Γερμανικοί Φούρνοι» - https://www.vrellis.gr/germanikoi-foyrnoi/

(περιγράφει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, στον Οδηγό του Μουσείου:

”Περίπου 50 εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, κόστισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που πυροδότησε ο Ιταλικός Φασισμός και ο Γερμανικός Ναζισμός.

Στη Γερμανία, υπήρχαν στρατόπεδα για καταναγκαστικά έργα και εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, από το 1934. Περίπου 40 τέτοια στρατόπεδα, δημιουργήθηκαν με σκοπό τον αφανισμό ανθρώπων, όπως αυτά στο Νταχάου, Άουσβιτς, Μπίρκεναου, Μπούχενβαλτ, Ματχάουσεν.

Άνθρωποι που έχασαν την ταυτότητά τους αποκομμένοι βίαια απ’ την πρότερη ζωή τους, πέθαιναν από πείνα, αρρώστιες, εξάντληση, βασανιστήρια και κακουχίες. Όσοι επέζησαν, χρησιμοποιήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα μέσα στα όρια των στρατοπέδων. Εγκληματικός, απάνθρωπος και πέρα από κάθε νοσηρή σκέψη, είναι ο συστηματικός τρόπος εξόντωσης των κρατούμενων. Ούτε πειραματόζωα δε θα είχαν τέτοια μεταχείριση και απρόσωπο τέλος, όπως θανάτωση σε θάλαμο αερίων και κάψιμο σε κλίβανους…, αφού είχαν ήδη γίνει υποκείμενα πειραμάτων, εξευτελισμών και πολλών βασανιστηρίων. τα οποία μόνο οι χειρότεροι μισάνθρωποι θα επινοούσαν και οι σκληρότεροι απάνθρωποι θα εφάρμοζαν.

Πολλά Έθνη πληγώθηκαν απ’ αυτό το κακό, που μέρος της τότε ανθρωπότητας δημιούργησε και το σύνολο της σημερινής ανθρωπότητας κατακρίνει. Οι απώλειες ήταν ασύγκριτα οδυνηρότερες για κάποιους λαούς: χάθηκαν πολλοί περισσότεροι από 6.000.000 Εβραίοι (ανάμεσά τους και Εβραίοι που ζούσαν σε Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο, Πολωνία, Ελλάδα, Γερμανία, …), περίπου 17.000.000 Ρώσοι, 4.300.000 Πολωνοί,…

Δημιούργησα μια καταθλιπτική ατμόσφαιρα του μαρτυρικού αυτού χώρου, με το χρώμα και το φως. Έξω του χώρου αυτού έχω την περίφραξη –υποτίθεται– του στρατοπέδου. Ελάχιστα απομεινάρια από ρούχα & στάχτες και παντελής απουσία οποιασδήποτε μορφής, διηγούνται καλύτερα, αυτά που αψηφούν περιγραφή. Το θέμα, το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους σε διάφορα τέτοια στρατόπεδα. Εγώ, δε θα ξεχάσω ποτέ, τους συμμαθητές μου απ’ το Γυμνάσιο, που ήταν μέσα στους 1.850 Εβραίους Γιαννιώτες που χάθηκαν τότε.”

 

[parafernalia]

Ο August Landmesser (24 May 1910 – 17 October 1944) ήταν ένας Γερμανός εργάτης σε ένα ναυπηγείο του Αμβούργου. Έγινε γνωστός ως ο άνθρωπος με την απόλυτη αυτοκυριαρχία όταν εμφανίστηκε σε φωτογραφία του 1936 να αρνείται να χαιρετίσει με ναζιστικό χαιρετισμό ανάμεσα σε άλλους εργάτες.

Το 1937 αποπειράθηκε να εγκαταλείψει την Γερμανία μαζί με την οικογένειά του για την Δανία αλλά τον συνέλαβαν στα σύνορα. Ένα χρόνο αργότερα καταδικάστηκε σε διετή φυλάκιση. Η γυναίκα του Eckler ανακρίθηκε επίσης ως Εβραία και στάλθηκε μυστικά σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μέχρι που χάθηκαν τα ίχνη της. Πιστεύεται ότι οδηγήθηκε στο Κέντρο Ευθανασίας του Benbirg το Φεβρούαριο του 1942 όπου ανάμεσα σε άλλους 14000 θανατώθηκε.

Ο August αποφυλακίστηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1941 και δούλεψε για ένα διάστημα ως επιστάτης σε εταιρία μεταφορών. Το 1944 επιστρατεύτηκε σε τάγμα ποινικών, οδηγήθηκε με υποτυπώδη οπλισμό στην πρώτη γραμμή όπου σκοτώθηκε πολεμώντας στην Κροατία στις 17 Οκτωβρίου 1944.

Μια φιγούρα που αναγνωρίστηκε από την δεύτερη κόρη του Irene Eckler ως August Landmesser είναι ορατή σε μια φωτογραφία που τραβήχτηκε στις 13 Ιουνίου 1936, η οποία δημοσιεύτηκε το 1991 στο Die Zeit.

August Landmesser (Almanya, 13/6/1936)