Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
14-08-12
23:53
Ανησυχώ που το ημερολόγιο του ανήσυχου σταμάτησε στη μέση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
moxa15
Διάσημο μέλος
Ο moxa15 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών. Έχει γράψει 3,327 μηνύματα.
15-08-12
14:23
πως και εγω ναιιιιιι τι να λεμε τωρα καθε φορα μου εφτιαχνε την μερα το παλικαρι,
τοση αισιοδοξια ουτε σε blog για αυτοκτονιες δεν συναντας....
τοση αισιοδοξια ουτε σε blog για αυτοκτονιες δεν συναντας....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
21-08-12
08:32
Είναι πολλά που με απασχολούν, έχω ένα σωρό στο κεφάλι μου.
Πέρασα ένα πολύ άσχημο καλοκαίρι. Μέσα στην απόλυτη απραγία. Δεν έκανα τίποτα. Μονάχα χάζευα στο ίντερνετ και έκανα μερικές δουλειές όπως να πάω τράπεζα ή σουπερ-μαρκετ ή να πάω βόλτα το σκύλο. Δεν είχα όρεξη ούτε να διαβάσω ένα περιοδικό. Για μπάνιο δεν πήγαινα. Δεν είχα όρεξη για κολύμπι ούτε καν να βραχώ. Νομίζω ότι μισώ τη θάλασσα. Εκεί που ήμουν δεν είχα παρέες. Περνούσαν οι μέρες και εγώ δεν έκανα τίποτα. Πήγα και ταξίδι λίγες μέρες σε ένα νησί και ούτε εκεί πέρασα καλά.
Καθόμουν μόνος για ώρες και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν...Έκανα αρνητικές σκέψεις...παρότι διάβαζα βιβλίο για τη θετική σκέψη, δεν εφάρμοζα όσα έλεγε. Το μυαλό μου κολλούσε στα αρνητικά. Αλλά ρε πούστη μου, πως να σκεφτώ θετικά; Να μου συνέβαινε κάτι καλό και θα σκεφτόμουν θετικά. Αλλά πως; Δεν είχα παρέες, δεν έκανα κάτι δημιουργικό, δεν δούλευα, σκεφτόμουν όλα τα άσχημα του παρελθόντος, δεν ήξερα τι θα κάνω απο τη νέα χρονιά και ακόμα δεν ξέρω. Αυτή η αναποφασιστικότητα η ανασφάλεια και η απραγία με διέλυσε. Πραγματικά πέρασα το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου και δεν υπερβάλλω.
Με ενοχλούσαν όλα. Το γάβγισμα του σκύλου μου, οι επαναλήψεις της τιβι, τα φαγητά της γιαγιάς μου. Καθόμουν και σκεφτόμουν συνέχεια τι δουλειά θα μπορούσα να κάνω, τι δουλειά δε θα μπορούσα να κάνω. Με έπιανε άγχος αν δε μου αρέσει η δουλειά, αν δε με εκφράζει, αν ο εργοδότης με απορρίψει επειδή δεν έχω δουλέψει μέχρι τα 25 και παράτησα το πανεπιστήμιο. Η μια αρνητική σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Για όλα τα θέματα. Επαγγελματικά, προσωπικά. Μίσησα τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε.
Δεν έβρισκα πια ενδιαφέρον σε αυτά που έβρισκα πριν. Παλιά με ευχαριστούσε να έπαιρνα ένα περιοδικό να το διαβάζω. Μετά σκεφτόμουν τι νόημα έχει; Έβλεπα τιβι και όλα μου φαίνονταν αηδίες. Άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να βλέπει κανείς τιβι. Αυτό που λένε κάποιοι "η ζωή είναι εκεί έξω" μου φάνηκε σαν μια αλήθεια που με πονούσε πολύ. Θυμάστε το τελευταίο επεισόδιο του πάρα πέντε; Η Αμαλία έλεγε κάτι σαν "έζησες όλη σου τη ζωή μπροστά από την τηλεόραση. κλείσε την. ζήσε". Κάτι τέτοιο. Μου αρέσει πολύ η τηλεόραση. Έχω μεγαλώσει με την τηλεόραση, περνάω συνήθως καλά βλέπωντας τηλεόραση, αλλα αυτό το Καλοκαίρι τη μίσησα με όλη μου την καρδιά. Άρχισα να θεωρώ ότι είναι πολύ pathetic να κάθεσαι μπροστά από μια οθόνη να βλέπεις ό,τι βλακεία υπάρχει.
Ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό. Κάτι δικό μου. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο πολύ αυτή την ανάγκη. Όμως τι; Πως; Δεν είχα όρεξη. Δεν είχα παρέες. Θα ήθελα να φτιάχνω δικά μου βίντεο. Θα ήθελα να έχω φίλους που να ασχολούνται με αυτό. Δεν είχα όρεξη ούτε να γράψω κάτι στο μπλογκ. Σκεφτόμουν μόνο όσα θα μπορούσα να κάνω και δεν κάνω. Και αυτό με βασάνιζε. Άρχισα να αναζητώ τα παλιά μου πράγματα. Τα παλιά cd μου, τα παλιά βιβλία μου, τα παλιά τετράδια μου. Δεν υπήρχε τίποτα. Θα ήθελα να τα έχω τόσο πολύ και υπέφερα που δεν τα είχα.
Η σκέψη ότι αν στο παρελθόν έκανα άλλες επιλογές τώρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, ήταν πολύ βασανιστική. Με ακινητοποιούσε. Με διέλυε. Είναι σα να μου ρουφούσε όση ενέργεια μου είχε μείνει. Και τότε ήθελα απλά να ξαπλώσω στο κρεβάτι, γιατί δε μπορούσα να κινηθώ και δεν ήθελα να σκέφτομαι. Ήθελα όσο ποτέ να είμαι κάποιος άλλος. Ξέρετε πόσο άσχημο είναι αυτό; Μισούσα τον εαυτό μου. Πραγματικά τον μισούσα. Τα έβαλα και με το Θεό.
Ζήλευα όσους είχαν πράγματα που δεν είχα εγώ ή όσους έκαναν πράγματα που δεν έκανα εγώ. Και αυτή η ζήλια ήταν αφόρητη.
Πραγματικά δε μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι. Αυτά που πέρασα αυτό το Καλοκαίρι, δεν πρέπει και δε θέλω να τα ξαναπεράσω ποτέ.
Πέρασα ένα πολύ άσχημο καλοκαίρι. Μέσα στην απόλυτη απραγία. Δεν έκανα τίποτα. Μονάχα χάζευα στο ίντερνετ και έκανα μερικές δουλειές όπως να πάω τράπεζα ή σουπερ-μαρκετ ή να πάω βόλτα το σκύλο. Δεν είχα όρεξη ούτε να διαβάσω ένα περιοδικό. Για μπάνιο δεν πήγαινα. Δεν είχα όρεξη για κολύμπι ούτε καν να βραχώ. Νομίζω ότι μισώ τη θάλασσα. Εκεί που ήμουν δεν είχα παρέες. Περνούσαν οι μέρες και εγώ δεν έκανα τίποτα. Πήγα και ταξίδι λίγες μέρες σε ένα νησί και ούτε εκεί πέρασα καλά.
Καθόμουν μόνος για ώρες και σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν...Έκανα αρνητικές σκέψεις...παρότι διάβαζα βιβλίο για τη θετική σκέψη, δεν εφάρμοζα όσα έλεγε. Το μυαλό μου κολλούσε στα αρνητικά. Αλλά ρε πούστη μου, πως να σκεφτώ θετικά; Να μου συνέβαινε κάτι καλό και θα σκεφτόμουν θετικά. Αλλά πως; Δεν είχα παρέες, δεν έκανα κάτι δημιουργικό, δεν δούλευα, σκεφτόμουν όλα τα άσχημα του παρελθόντος, δεν ήξερα τι θα κάνω απο τη νέα χρονιά και ακόμα δεν ξέρω. Αυτή η αναποφασιστικότητα η ανασφάλεια και η απραγία με διέλυσε. Πραγματικά πέρασα το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής μου και δεν υπερβάλλω.
Με ενοχλούσαν όλα. Το γάβγισμα του σκύλου μου, οι επαναλήψεις της τιβι, τα φαγητά της γιαγιάς μου. Καθόμουν και σκεφτόμουν συνέχεια τι δουλειά θα μπορούσα να κάνω, τι δουλειά δε θα μπορούσα να κάνω. Με έπιανε άγχος αν δε μου αρέσει η δουλειά, αν δε με εκφράζει, αν ο εργοδότης με απορρίψει επειδή δεν έχω δουλέψει μέχρι τα 25 και παράτησα το πανεπιστήμιο. Η μια αρνητική σκέψη διαδεχόταν την άλλη. Για όλα τα θέματα. Επαγγελματικά, προσωπικά. Μίσησα τον εαυτό μου όσο ποτέ άλλοτε.
Δεν έβρισκα πια ενδιαφέρον σε αυτά που έβρισκα πριν. Παλιά με ευχαριστούσε να έπαιρνα ένα περιοδικό να το διαβάζω. Μετά σκεφτόμουν τι νόημα έχει; Έβλεπα τιβι και όλα μου φαίνονταν αηδίες. Άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να βλέπει κανείς τιβι. Αυτό που λένε κάποιοι "η ζωή είναι εκεί έξω" μου φάνηκε σαν μια αλήθεια που με πονούσε πολύ. Θυμάστε το τελευταίο επεισόδιο του πάρα πέντε; Η Αμαλία έλεγε κάτι σαν "έζησες όλη σου τη ζωή μπροστά από την τηλεόραση. κλείσε την. ζήσε". Κάτι τέτοιο. Μου αρέσει πολύ η τηλεόραση. Έχω μεγαλώσει με την τηλεόραση, περνάω συνήθως καλά βλέπωντας τηλεόραση, αλλα αυτό το Καλοκαίρι τη μίσησα με όλη μου την καρδιά. Άρχισα να θεωρώ ότι είναι πολύ pathetic να κάθεσαι μπροστά από μια οθόνη να βλέπεις ό,τι βλακεία υπάρχει.
Ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό. Κάτι δικό μου. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο πολύ αυτή την ανάγκη. Όμως τι; Πως; Δεν είχα όρεξη. Δεν είχα παρέες. Θα ήθελα να φτιάχνω δικά μου βίντεο. Θα ήθελα να έχω φίλους που να ασχολούνται με αυτό. Δεν είχα όρεξη ούτε να γράψω κάτι στο μπλογκ. Σκεφτόμουν μόνο όσα θα μπορούσα να κάνω και δεν κάνω. Και αυτό με βασάνιζε. Άρχισα να αναζητώ τα παλιά μου πράγματα. Τα παλιά cd μου, τα παλιά βιβλία μου, τα παλιά τετράδια μου. Δεν υπήρχε τίποτα. Θα ήθελα να τα έχω τόσο πολύ και υπέφερα που δεν τα είχα.
Η σκέψη ότι αν στο παρελθόν έκανα άλλες επιλογές τώρα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, ήταν πολύ βασανιστική. Με ακινητοποιούσε. Με διέλυε. Είναι σα να μου ρουφούσε όση ενέργεια μου είχε μείνει. Και τότε ήθελα απλά να ξαπλώσω στο κρεβάτι, γιατί δε μπορούσα να κινηθώ και δεν ήθελα να σκέφτομαι. Ήθελα όσο ποτέ να είμαι κάποιος άλλος. Ξέρετε πόσο άσχημο είναι αυτό; Μισούσα τον εαυτό μου. Πραγματικά τον μισούσα. Τα έβαλα και με το Θεό.
Ζήλευα όσους είχαν πράγματα που δεν είχα εγώ ή όσους έκαναν πράγματα που δεν έκανα εγώ. Και αυτή η ζήλια ήταν αφόρητη.
Πραγματικά δε μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι. Αυτά που πέρασα αυτό το Καλοκαίρι, δεν πρέπει και δε θέλω να τα ξαναπεράσω ποτέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
morphine
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η morphine αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 297 μηνύματα.
21-08-12
09:39
Μπορει να ακουστει λιγο ωμο αλλα..
If you spent less time bitching about your life, you'd possibly enjoy it more..
true story
If you spent less time bitching about your life, you'd possibly enjoy it more..
true story
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
27-09-12
02:55
Hello guys
γιατί όταν κοιμάσαι για πολλές ώρες (πάνω απο 12 και κατα τη διάρκεια της μέρας) μετά όταν ξυπνάς νιώθεις εκτός από μια περίεργη ζαλάδα και πολύ χάλια ψυχολογικά;
Σήμερα κοιμήθηκα το απόγευμα (είχα ξυπνήσει το μεσημέρι) και ξύπνησα αργά το βράδυ κατά τις 11 και ένιωθα χάλια. Πολύ χάλια όμως. Είχα και ένα σπίτι που ήταν μπουρδέλο και έπρεπε να το φτιάξω. Γενικά το ωράριο μου το έχω γαμήσει. Με νιώθει κανείς; Περνάει κανείς το ίδιο;
Προσοχή guys! Ο πολύς ύπνος δεν κάνει καθόλου καλό, το ίδιο και η απραγία!
Σημείωση:
Tα μήνυματα 140 και 141 προέρχονται απο το συγχωνευμένο θέμα "Πολλές ώρες ύπνος".
γιατί όταν κοιμάσαι για πολλές ώρες (πάνω απο 12 και κατα τη διάρκεια της μέρας) μετά όταν ξυπνάς νιώθεις εκτός από μια περίεργη ζαλάδα και πολύ χάλια ψυχολογικά;
Σήμερα κοιμήθηκα το απόγευμα (είχα ξυπνήσει το μεσημέρι) και ξύπνησα αργά το βράδυ κατά τις 11 και ένιωθα χάλια. Πολύ χάλια όμως. Είχα και ένα σπίτι που ήταν μπουρδέλο και έπρεπε να το φτιάξω. Γενικά το ωράριο μου το έχω γαμήσει. Με νιώθει κανείς; Περνάει κανείς το ίδιο;
Προσοχή guys! Ο πολύς ύπνος δεν κάνει καθόλου καλό, το ίδιο και η απραγία!
Σημείωση:
Tα μήνυματα 140 και 141 προέρχονται απο το συγχωνευμένο θέμα "Πολλές ώρες ύπνος".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Γιώργος
Τιμώμενο Μέλος
Ο Γιώργος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Ελβετία (Ευρώπη). Έχει γράψει 30,791 μηνύματα.
27-09-12
04:19
Εγώ πάντως όταν κοιμάμαι πολύ νιώθω μετά σαν κοτόπουλο.
Νομίζω.
Δεν θυμάμαι.
Πάω να το διαπιστώσω, καληνύχτα.
Νομίζω.
Δεν θυμάμαι.
Πάω να το διαπιστώσω, καληνύχτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ρόζα Νέρα Flamingo
Δραστήριο μέλος
Η Ρόζα Νέρα Flamingo αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ανταρτικό (Φλώρινα). Έχει γράψει 780 μηνύματα.
27-09-12
12:05
ναι ειναι πολυ σαπιο να κοιμασαι πολλες ωρες
οι περισσοτεροι που το κανουν ειναι για ψυχολογικους λογους νομιζω
σε φαση δεν εχουν κανενα αρκετα σημαντικο λογο για να σηκωθουν
και οσο να ναι ξεφευγεις και λιγο απο την πραγματικοτητα
ας πουμε..
οι περισσοτεροι που το κανουν ειναι για ψυχολογικους λογους νομιζω
σε φαση δεν εχουν κανενα αρκετα σημαντικο λογο για να σηκωθουν
και οσο να ναι ξεφευγεις και λιγο απο την πραγματικοτητα
ας πουμε..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
28-09-12
02:47
Πέρασα ένα πολύ δύσκολο Καλοκαίρι. Πολύ δύσκολο όμως. Έπαθα κατάθλιψη. Έγραφα μόνο καταθλιπτικά και μίζερα ποστ. Θέε μου!! Ήταν τόσο επιδαύρια κατάσταση. Μισούσα τον εαυτό μου που έγινε μίζερος και καταθλιπτικός και απαισιόδοξος. Μισούσα αυτά που έγραφα. Το αποτέλεσμα ήταν να την πληρώσει το μπλογκ μου. Το αγαπημένο μου μπλογκ!! Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό στο μπλογκ μου; Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Άτιμη κατάθλιψη, άτιμη απερισκεψία.
Θεώρησα πως το μπλογκ έκανε πια τον κύκλο του και πως δεν είχε να δωσει τίποτα πια. Νόμιζα πως τέλειωσα σαν "anisixos". Έτσι νόμιζα. Όμως όχι. Οι μέρες πέρασαν και ο anisixos άρχισε να μου λειπει. Όλο και πιο πολυ. Και πιο πολύ. Και πονούσα πολύ που τον έχασα. Είχα χάσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου. Ένιωθα απογυμνωμένος, άδειος. Είχα πετάξει στη μαύρη τρύπα του διαδικτυακού χάους τον ίδιο μου τον εαυτό μου! Το καταλαβαίνετε; Με έκανα θρύψαλλα. Εγώ ο ίδιος! Σκότωσα το παρελθόν μου. Έτσι δηλαδή νόμιζα ότι έκανα, διαγράφοντας όλα τα ποστ και πατώντας διαγραφή ιστολογίου.
Όμως το παρελθόν δεν έγινε παρελθόν με το να κάνω θρύψαλλα τις λέξεις που το περιγράφουν. Το παρελθόν συνέχιζε να με κυνηγά. Ο "anisixos" συνέχισε να με κυνηγά. Εγώ προσπαθούσα να τους αγνοώ αλλά δεν τα κατάφερνα τελικά. Μου λέγανε "δε θα ξεφύγεις από εμάς". Μπα, ανοησίες, έλεγα, προσπαθώντας να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Τώρα θα κάνω μια νέα αρχή. Δε θα είμαι πια ανήσυχος. Δε θα είμαι πια ο "anisixos". Φυσικά και όχι. Θα είμαι cool, δε θα κάθομαι να ανησυχώ, να προβληματίζομαι. Θα βρω άλλη θεματολογία. Θα το γυρίσω στα πολιτικά. Θα γίνω πιο σοβαρός. Θα γίνω κάποιος άλλος. Κανείς όμως δε γίνεται κάποιος άλλος ξυπνώντας ένα πρωί. Πάντα θα είμαι αυτό που ήμουν και παλιότερα. Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα δεν αλλάζουν τόσο απλά.
Και μετά σκεφτόμουν. Μα τι κακό είχε ο "anisixos"; Μια χαρά δεν ήταν; Σίγουρα πολύ καλύτερος από πολλά άλλα μπλογκ. Σίγουρα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τις σαχλαμάρες που λένε στο τουίτερ. Σίγουρα είχε λόγο ύπαρξης. Μα έχω πολλά ποστ μου και στα φόρουμ, σκέφτηκα. Μα δεν είναι το ίδιο. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο. Δε γίνεται να εκφραστώ όπως ακριβώς θέλω σε ένα φόρουμ. Δε γίνεται να κάνω πράγματα ίσως πιο καλλιτεχνικά σε ένα φόρουμ. Πονούσα πολύ. Για ακόμα μια φορά απαρνήθηκα τον "anisixo". Μου έλειπε τρομερά.
Τέλειωνε σιγά σιγά το απαίσιο Καλοκαίρι και έβρισκα σιγά σιγά ξανά τον εαυτό μου. Το μπλογκ μου μου έλειπε όλο και πιο πολύ. Δεν το σκεφτόμουν πια καθόλου. Ήθελα ξανά πίσω το μπλογκάκι μου. Ήθελα ξανά πίσω τον εαυτό μου. Τι μέγιστη ανοησία έκανα για δεύτερη φορά να το διαγράψω! Και λένε πως το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρος σοφου. Οπότε μάλλον δεν είμαι και τόσο σοφός. Μπορεί να μην είμαι και καθόλου. Βλάκας είμαι. Ή έπαθα κρίση προσωπικότητας. Μπορεί και τα δυο.
Και τώρα τι θα έκανα; Θα υπήρχαν τα ποστ αποθηκευμένα στο google; Και αν όχι; Αγχώθηκα. Ούτε βέβαια υπολόγισα πόση πολλή ώρα θα μου έπαιρνε να το επαναφέρω. Άρχισα να ψάχνω αγχωμένος. Ήξερα ότι κάποια ποστ μου υπάρχουν σε φόρουμ αλλά φυσικά δεν ήταν όλα. Υπήρχαν ένα σωρό άλλα που ήταν μόνο στο μπλογκ. Είχα αποθηκεύσει μερικά που μου άρεσαν, είχα και αυτά από το φόρουμ, οπότε έμεναν τα άλλα. Άρχισα να πατάω το λινκ στο google αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πάτησα Αύγουστος 2010 anisixos και μου έβγαλε όλο το μήνα με όλα τα ποστ. Χάρηκα. Μετά απογοητεύτηκα όταν είδα ότι κάποιοι μήνες δεν υπήρχαν. Αγχώθηκα. Άρχισα να ρωτάω γνωστούς, να ρωτάω σε φόρουμ. Ένας φίλος που είναι μπλογκερ μου είπε ότι είναι δύσκολο να τα βρω όλα τα ποστ και πως όσο περνάνε οι μέρες όλο και περισσότερα ποστ θα χάνονται. Πληγώθηκα. Έψαχνα απελπισμένος τα ποστ μου. Λίγα είναι αυτά που έβρισκα. Σηκώθηκα από την καρέκλα και έπεσα στο κρεβάτι θλιμμένος. Αυτό ήταν. Τέλος το μπλογκ. Πρέπει να το ξεχάσω...
Συνεχίζεται...
ΥΓ.Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις και θα το χάσεις γιατί ποτέ δεν το εκτίμησες.
Θεώρησα πως το μπλογκ έκανε πια τον κύκλο του και πως δεν είχε να δωσει τίποτα πια. Νόμιζα πως τέλειωσα σαν "anisixos". Έτσι νόμιζα. Όμως όχι. Οι μέρες πέρασαν και ο anisixos άρχισε να μου λειπει. Όλο και πιο πολυ. Και πιο πολύ. Και πονούσα πολύ που τον έχασα. Είχα χάσει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού μου. Ένιωθα απογυμνωμένος, άδειος. Είχα πετάξει στη μαύρη τρύπα του διαδικτυακού χάους τον ίδιο μου τον εαυτό μου! Το καταλαβαίνετε; Με έκανα θρύψαλλα. Εγώ ο ίδιος! Σκότωσα το παρελθόν μου. Έτσι δηλαδή νόμιζα ότι έκανα, διαγράφοντας όλα τα ποστ και πατώντας διαγραφή ιστολογίου.
Όμως το παρελθόν δεν έγινε παρελθόν με το να κάνω θρύψαλλα τις λέξεις που το περιγράφουν. Το παρελθόν συνέχιζε να με κυνηγά. Ο "anisixos" συνέχισε να με κυνηγά. Εγώ προσπαθούσα να τους αγνοώ αλλά δεν τα κατάφερνα τελικά. Μου λέγανε "δε θα ξεφύγεις από εμάς". Μπα, ανοησίες, έλεγα, προσπαθώντας να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Τώρα θα κάνω μια νέα αρχή. Δε θα είμαι πια ανήσυχος. Δε θα είμαι πια ο "anisixos". Φυσικά και όχι. Θα είμαι cool, δε θα κάθομαι να ανησυχώ, να προβληματίζομαι. Θα βρω άλλη θεματολογία. Θα το γυρίσω στα πολιτικά. Θα γίνω πιο σοβαρός. Θα γίνω κάποιος άλλος. Κανείς όμως δε γίνεται κάποιος άλλος ξυπνώντας ένα πρωί. Πάντα θα είμαι αυτό που ήμουν και παλιότερα. Ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα δεν αλλάζουν τόσο απλά.
Και μετά σκεφτόμουν. Μα τι κακό είχε ο "anisixos"; Μια χαρά δεν ήταν; Σίγουρα πολύ καλύτερος από πολλά άλλα μπλογκ. Σίγουρα είχε περισσότερο ενδιαφέρον από τις σαχλαμάρες που λένε στο τουίτερ. Σίγουρα είχε λόγο ύπαρξης. Μα έχω πολλά ποστ μου και στα φόρουμ, σκέφτηκα. Μα δεν είναι το ίδιο. Φυσικά και δεν είναι το ίδιο. Δε γίνεται να εκφραστώ όπως ακριβώς θέλω σε ένα φόρουμ. Δε γίνεται να κάνω πράγματα ίσως πιο καλλιτεχνικά σε ένα φόρουμ. Πονούσα πολύ. Για ακόμα μια φορά απαρνήθηκα τον "anisixo". Μου έλειπε τρομερά.
Τέλειωνε σιγά σιγά το απαίσιο Καλοκαίρι και έβρισκα σιγά σιγά ξανά τον εαυτό μου. Το μπλογκ μου μου έλειπε όλο και πιο πολύ. Δεν το σκεφτόμουν πια καθόλου. Ήθελα ξανά πίσω το μπλογκάκι μου. Ήθελα ξανά πίσω τον εαυτό μου. Τι μέγιστη ανοησία έκανα για δεύτερη φορά να το διαγράψω! Και λένε πως το δις εξαμαρτειν ουκ ανδρος σοφου. Οπότε μάλλον δεν είμαι και τόσο σοφός. Μπορεί να μην είμαι και καθόλου. Βλάκας είμαι. Ή έπαθα κρίση προσωπικότητας. Μπορεί και τα δυο.
Και τώρα τι θα έκανα; Θα υπήρχαν τα ποστ αποθηκευμένα στο google; Και αν όχι; Αγχώθηκα. Ούτε βέβαια υπολόγισα πόση πολλή ώρα θα μου έπαιρνε να το επαναφέρω. Άρχισα να ψάχνω αγχωμένος. Ήξερα ότι κάποια ποστ μου υπάρχουν σε φόρουμ αλλά φυσικά δεν ήταν όλα. Υπήρχαν ένα σωρό άλλα που ήταν μόνο στο μπλογκ. Είχα αποθηκεύσει μερικά που μου άρεσαν, είχα και αυτά από το φόρουμ, οπότε έμεναν τα άλλα. Άρχισα να πατάω το λινκ στο google αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Πάτησα Αύγουστος 2010 anisixos και μου έβγαλε όλο το μήνα με όλα τα ποστ. Χάρηκα. Μετά απογοητεύτηκα όταν είδα ότι κάποιοι μήνες δεν υπήρχαν. Αγχώθηκα. Άρχισα να ρωτάω γνωστούς, να ρωτάω σε φόρουμ. Ένας φίλος που είναι μπλογκερ μου είπε ότι είναι δύσκολο να τα βρω όλα τα ποστ και πως όσο περνάνε οι μέρες όλο και περισσότερα ποστ θα χάνονται. Πληγώθηκα. Έψαχνα απελπισμένος τα ποστ μου. Λίγα είναι αυτά που έβρισκα. Σηκώθηκα από την καρέκλα και έπεσα στο κρεβάτι θλιμμένος. Αυτό ήταν. Τέλος το μπλογκ. Πρέπει να το ξεχάσω...
Συνεχίζεται...
ΥΓ.Θα εκτιμήσεις κάτι μόνο όταν το χάσεις και θα το χάσεις γιατί ποτέ δεν το εκτίμησες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
06-10-12
05:50
[FONT="]Σήμερα έπεσα στο κρεβάτι κατά τις 4 το απόγευμα, με σκοπό να ξεκουραστώ λιγάκι, αφού όλο το πρωί ήμουν για δουλειές. Τελικά ξύπνησα πριν μισή ώρα. Πάει και το γυμναστήριο που έλεγα να γραφτώ σήμερα. Ένιωθα τόση υπνηλία που αναρωτιόμουν αν τελικά θα μπορώ να γυμναστώ καθόλου όχι μόνο σήμερα αλλά γενικά. Ενώ ήμουν σχεδόν αποφασισμένος ότι φέτος θα κάνω γυμναστική, εκείνη τη στιγμή αμφέβαλλα. Μήπως δεν είναι για μένα αυτά και πρέπει να το αποδεχτώ; Μήπως το ότι είμαι Ταύρος (τεμπέλης, υπναράς) στέκεται εμπόδιο; Μήπως είναι κατάρα (τι τρομακτική λέξη) που είμαι Ταύρος; Μήπως πρέπει να αποδεχτώ το ζώδιο μου και να γίνω αυτό που προτάσσει ή που προτάσσουν αυτοί που τα επινόησαν όλα αυτά; Και αν όλα αυτά είναι μια απάτη; Ένα ψέμμα; Μια πλάνη; Και αν δεν είναι, όμως, μήπως εγώ μπορώ να πάω κόντρα σε όλα αυτά; Κόντρα στη φύση μου; Αν η φύση μου με θέλει υπναρά και τεμπέλη και σπιτόγατο, εγώ να της πάω κόντρα. Δεν είπα να γίνω ο εντελώς αθλητικός τύπος, αυτό δεν το έχω ούτε το θέλω, αλλά όχι και να μη γυμνάζομαι καθόλου. Τώρα περισσότερο από ποτέ, και μετά από τόσους μήνες απόλυτης απραγίας, την έχω ανάγκη τη γυμναστική και τον αθλητισμό.[/FONT]
[FONT="]Πήρα νέο κινητό σήμερα. Το άλλο χάλασε όπως ξέρεις. 2 ώρες μου πήρε όλη η διαδικασία. Τα πράγματα έχουν γίνει περίπλοκα στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας. Δεν πας να πάρεις ένα κινητό και το πληρώνεις και τέλειωσες. Εγώ είχα πρόγραμμα καρτοκινητής στην ίδια εταιρεία από την οποία πήγα να αγοράσω νέα συσκευή και έτσι ακολούθησε μια διαδικασία ολόκληρη που βαριέμαι να στην περιγράφω. Πάντως, δικαιόμουν δυο συσκευές εντελώς δωρεάν![/FONT]
[FONT="]Πρέπει, επιτέλους, να βάλω καλά στο μυαλό μου, ότι δε γίνεται να περιμένω τα πράγματα να γίνουν τέλεια για να κάνω το ο,τιδήποτε, γιατί δε θα γίνουν ποτέ. Ούτε χρειάζεται να λέω "ας γίνουν πρώτα έτσι τα πράγματα, ας γίνει πρώτα αυτό και μετά θα κάνω αυτό". Ο χρόνος τρέχει, δεν αξίζει να αναβάλεις πράγματα. Το έκανα όλο το Καλοκαίρι αυτό και είδα πόσο άσχημα ήταν τα αποτελέσματα. Μαζεύτηκαν όλα μαζί και μαζί με όλα αυτά μαζεύτηκε πίεση, άγχος και στεναχώρια. Γιατί για όλα υπάρχουν συνέπειες. Έτσι υπάρχουν συνέπειες και όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν κάνεις τίποτα και τα αναβάλεις για αργότερα, πιστεύοντας ότι θα είναι καλύτερα τότε. Μετά όμως θα μαζευτούν πολλά και μαζί με αυτά θα έρθουν και τα άλλα που περιμένουν στη σειρά.[/FONT]
[FONT="]Πήρα νέο κινητό σήμερα. Το άλλο χάλασε όπως ξέρεις. 2 ώρες μου πήρε όλη η διαδικασία. Τα πράγματα έχουν γίνει περίπλοκα στο χώρο της κινητής τηλεφωνίας. Δεν πας να πάρεις ένα κινητό και το πληρώνεις και τέλειωσες. Εγώ είχα πρόγραμμα καρτοκινητής στην ίδια εταιρεία από την οποία πήγα να αγοράσω νέα συσκευή και έτσι ακολούθησε μια διαδικασία ολόκληρη που βαριέμαι να στην περιγράφω. Πάντως, δικαιόμουν δυο συσκευές εντελώς δωρεάν![/FONT]
[FONT="]Πρέπει, επιτέλους, να βάλω καλά στο μυαλό μου, ότι δε γίνεται να περιμένω τα πράγματα να γίνουν τέλεια για να κάνω το ο,τιδήποτε, γιατί δε θα γίνουν ποτέ. Ούτε χρειάζεται να λέω "ας γίνουν πρώτα έτσι τα πράγματα, ας γίνει πρώτα αυτό και μετά θα κάνω αυτό". Ο χρόνος τρέχει, δεν αξίζει να αναβάλεις πράγματα. Το έκανα όλο το Καλοκαίρι αυτό και είδα πόσο άσχημα ήταν τα αποτελέσματα. Μαζεύτηκαν όλα μαζί και μαζί με όλα αυτά μαζεύτηκε πίεση, άγχος και στεναχώρια. Γιατί για όλα υπάρχουν συνέπειες. Έτσι υπάρχουν συνέπειες και όταν για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν κάνεις τίποτα και τα αναβάλεις για αργότερα, πιστεύοντας ότι θα είναι καλύτερα τότε. Μετά όμως θα μαζευτούν πολλά και μαζί με αυτά θα έρθουν και τα άλλα που περιμένουν στη σειρά.[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
07-10-12
10:39
Μισώ τα κλαμπ. Γιατί τα μισώ; Χμμμ...ήμουν έτοιμος να κάνω ένα ποστ για τα κλαμπ και πάτησα στο google "μισω τα κλαμπ" και βρέθηκα σε αυτό το φοβερό ποστ :
https://blogs.athensvoice.gr/phantom/2008/03/25/ολονυχτία-σε-club/
Αυτό το ποστ με εκφράζει απόλυτα! Είναι σα να το έγραψα εγώ.
Μπράβο στο παιδί που το έγραψε.
Είναι Σάββατο βράδυ λοιπόν, κοντεύει 1 τα μεσάνυχτα. Ένας φίλος μου θύμωσε μαζί μου που δεν ήθελα να πάμε στο κλαμπ που ήθελε στο Γκάζι. Μισώ το Γκάζι, μισώ τα κλαμπ και μισώ και το συγκεκριμένο κλαμπ που είναι σκέτο στριμωξίδι και παίζει τη μουσική που απεχθάνομαι. Techno, dance, dub, house, deep house, ούτε που ξέρω πως λέγεται και δε με νοιάζει. Αυτό το "νταμπα ντουμπα" τέλος πάντων που σου τρυπάει τα αυτιά και σου σπάει τα νεύρα. Αηδία σκέτη.
Και γιατί να πάω κλαμπ; Μήπως έχω και τα πολλά λεφτά να πάρω τουλάχιστον πάνω από ένα ποτό; Πως θα διασκεδάσεις αν δεν πιείς πάνω από ένα ποτό; Με την απαίσια μουσική; Τουλάχιστον να πας να πιεις πολύ μήπως και γίνει κάτι. Όχι φυσικά πως πιστεύω πως το ποτό είναι η λύση να περάσεις καλά. Άσε που δεν είμαι και φαν του ποτού.
Γιατί να πάω; Για να χορέψω; Μα δε χορεύω παρά μόνο όταν βάζει κάποιο τραγούδι που μου αρέσει πολύ. Και πως να χορέψω; Με το νταμπα ντουμπα; Και γιατι να χορεψω με ενα τραγουδι που δε γουσταρω; Επειδη χορευει η παρεα μου; Ε και; Άσε που βαρέθηκα πια και τα ποπάκια, τη lady gaga, τη beyonce, τη britney, τη shakira και όλα τέλος πάντων τα σουξέ. Δε μου αρέσει πια η ποπ. Ούτε για χορό. Τη βαρέθηκα. Δεν θέλω. Όχι πως τρελαινόμουν ποτέ για χορευτική ποπ. Αλλά αν θέλω και έχω όρεξη θα βάλω το ποπ τραγουδάκι που μου αρέσει σπίτι μου και θα χορέψω. Γιατί να παώ στο κλαμπ να περιμένω μήπως και βάλει τα τραγούδια που μου αρέσουν και που με κάνουν να θέλω να χορέψω; Άσε που πολλές φορές ζητάω από τον dj να βάλει ένα τραγούδι που θέλω και ή δεν το έχει ή δεν το βάζει καθόλου παρότι του το λέω ξανά και ξανά. Ο άχρηστος!
Γιατί να παώ; Για να πάρω μια βότκα λεμόνι που θα την πληρώσω 5 ή και 8 ευρώ και θα την πιω σε ενα λεπτό χωρίς να νιώσω τίποτα ή που θα την κρατάω στο χέρι, πίνοντας την αργά, επειδή δεν έχω και τι άλλο να κάνω, κοιτόντας τους άλλους που επίσης κρατάνε το ποτό τους και το πίνουν αργά επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν και αυτοί και που με τη σειρά τους κοιτάνε και αυτοί τους άλλους που κάνουν τα ίδια. Και ποτέ δεν συναντιούνται τα βλέμματα αυτά, υπάρχει συνήθως μονόπλευρο κοίταγμα. Και όταν συναντιούνται, γρήγορα αποστρέφονται και εστιάζουν σε αυτούς τους λίγους που χορεύουν. Τόσο παθητικό. Εσύ με ένα φτηνιάρικο ποτό και ένα τσιγάρο να κοιτάς αυτούς που χορεύουν, επειδή δεν έχεις και κάτι άλλο να δεις.
Γιατί να παώ; Για να κάνω πως διασκεδάζω ενώ όχι; Πόσο άσχημος είναι αυτός ο εξαναγκασμός. Βάζω στοίχημα ότι οι μισοί στα κλαμπ, μπορεί και περισσότεροι, δεν περνάνε καλά. Πάνε επειδή πάει και η παρέα. Πάνε επειδή είναι Σάββατο. Πάνε επειδή δε λέει να μην πας κλαμπ μια φορά την εβδομάδα. Πάνε επειδή όλοι πάνε, άρα γιατί όχι και εμείς; Μα γιατί πάτε; Αφου δε σας αρέσει. Κάθεστε σε μια μεριά και κουνάτε το κεφάλι, άντε και λίγο την πλάτη σας και είστε για λύπηση.
Να πάω γιατί; Να κάνω γνωριμίες; Που; Στο κλαμπ; Να φωνάζω στο αυτί του άλλου;
Να πάω γιατί; Να μιλήσω με τους φίλους μου και να πω αστεία; Με τη μουσική στο τέρμα; Πρέπει να φωνάζω στο αυτί τους. Προτιμώ μια καφετέρια.
Να παώ γιατί; Για να δω ωραίο κόσμο; Πως; Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι;
Να πάω γιατί; Για να βλέπω (όσο μπορώ) αυτές τις ψωνίστικες σνομπ και όλο τουπέ φάτσες που μου σπάνε τα νεύρα;
Να πάω γιατί; Για να ακούω όλα τα ποπ σουξεδάκια που έχω σιχαθεί να ακούω;
Να πάω γιατί; Για να πληρώσω 5 και 10 και 15 ευρώ την είσοδο; Και να δώσω άλλα τόσα για ποτό; Και άλλα τόσα για ταξί; Και μετά να μην έχω τίποτα για όλη την εβδομάδα;
Να πάω γιατί; Επειδή είμαι νέος; Και ποιος ηλίθιος είπε ότι οι νέοι πρέπει να πηγαίνουμε σε αυτά τα ελεεινά μέρη;
Και τι που είναι Σαββατόβραδο;
Ας κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε κόντρα σε όλους και κόντρα στις επιταγές του σύγχρονου γελοίου lifestyle. Κανείς και τίποτα δε μπορεί να μας επιβάλει, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα πως θα περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Άλλωστε, εκτός από τη διασκέδαση, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο, η ψυχαγωγία. Και η αγωγή της ψυχής είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και όχι του κάθε επιχειρηματία που αποφάσισε ότι οι νέοι θα διασκεδάζουν σε σκοτεινά δωμάτια με τη μουσική στο τέρμα.
Και όπως έγραψε κάποιος σήμερα στο twitter :
Ποιότητα ζωής είναι να μην έχεις ανάγκη το σαββατόβραδο για να βγεις.
https://blogs.athensvoice.gr/phantom/2008/03/25/ολονυχτία-σε-club/
Αυτό το ποστ με εκφράζει απόλυτα! Είναι σα να το έγραψα εγώ.
Μπράβο στο παιδί που το έγραψε.
Είναι Σάββατο βράδυ λοιπόν, κοντεύει 1 τα μεσάνυχτα. Ένας φίλος μου θύμωσε μαζί μου που δεν ήθελα να πάμε στο κλαμπ που ήθελε στο Γκάζι. Μισώ το Γκάζι, μισώ τα κλαμπ και μισώ και το συγκεκριμένο κλαμπ που είναι σκέτο στριμωξίδι και παίζει τη μουσική που απεχθάνομαι. Techno, dance, dub, house, deep house, ούτε που ξέρω πως λέγεται και δε με νοιάζει. Αυτό το "νταμπα ντουμπα" τέλος πάντων που σου τρυπάει τα αυτιά και σου σπάει τα νεύρα. Αηδία σκέτη.
Και γιατί να πάω κλαμπ; Μήπως έχω και τα πολλά λεφτά να πάρω τουλάχιστον πάνω από ένα ποτό; Πως θα διασκεδάσεις αν δεν πιείς πάνω από ένα ποτό; Με την απαίσια μουσική; Τουλάχιστον να πας να πιεις πολύ μήπως και γίνει κάτι. Όχι φυσικά πως πιστεύω πως το ποτό είναι η λύση να περάσεις καλά. Άσε που δεν είμαι και φαν του ποτού.
Γιατί να πάω; Για να χορέψω; Μα δε χορεύω παρά μόνο όταν βάζει κάποιο τραγούδι που μου αρέσει πολύ. Και πως να χορέψω; Με το νταμπα ντουμπα; Και γιατι να χορεψω με ενα τραγουδι που δε γουσταρω; Επειδη χορευει η παρεα μου; Ε και; Άσε που βαρέθηκα πια και τα ποπάκια, τη lady gaga, τη beyonce, τη britney, τη shakira και όλα τέλος πάντων τα σουξέ. Δε μου αρέσει πια η ποπ. Ούτε για χορό. Τη βαρέθηκα. Δεν θέλω. Όχι πως τρελαινόμουν ποτέ για χορευτική ποπ. Αλλά αν θέλω και έχω όρεξη θα βάλω το ποπ τραγουδάκι που μου αρέσει σπίτι μου και θα χορέψω. Γιατί να παώ στο κλαμπ να περιμένω μήπως και βάλει τα τραγούδια που μου αρέσουν και που με κάνουν να θέλω να χορέψω; Άσε που πολλές φορές ζητάω από τον dj να βάλει ένα τραγούδι που θέλω και ή δεν το έχει ή δεν το βάζει καθόλου παρότι του το λέω ξανά και ξανά. Ο άχρηστος!
Γιατί να παώ; Για να πάρω μια βότκα λεμόνι που θα την πληρώσω 5 ή και 8 ευρώ και θα την πιω σε ενα λεπτό χωρίς να νιώσω τίποτα ή που θα την κρατάω στο χέρι, πίνοντας την αργά, επειδή δεν έχω και τι άλλο να κάνω, κοιτόντας τους άλλους που επίσης κρατάνε το ποτό τους και το πίνουν αργά επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν και αυτοί και που με τη σειρά τους κοιτάνε και αυτοί τους άλλους που κάνουν τα ίδια. Και ποτέ δεν συναντιούνται τα βλέμματα αυτά, υπάρχει συνήθως μονόπλευρο κοίταγμα. Και όταν συναντιούνται, γρήγορα αποστρέφονται και εστιάζουν σε αυτούς τους λίγους που χορεύουν. Τόσο παθητικό. Εσύ με ένα φτηνιάρικο ποτό και ένα τσιγάρο να κοιτάς αυτούς που χορεύουν, επειδή δεν έχεις και κάτι άλλο να δεις.
Γιατί να παώ; Για να κάνω πως διασκεδάζω ενώ όχι; Πόσο άσχημος είναι αυτός ο εξαναγκασμός. Βάζω στοίχημα ότι οι μισοί στα κλαμπ, μπορεί και περισσότεροι, δεν περνάνε καλά. Πάνε επειδή πάει και η παρέα. Πάνε επειδή είναι Σάββατο. Πάνε επειδή δε λέει να μην πας κλαμπ μια φορά την εβδομάδα. Πάνε επειδή όλοι πάνε, άρα γιατί όχι και εμείς; Μα γιατί πάτε; Αφου δε σας αρέσει. Κάθεστε σε μια μεριά και κουνάτε το κεφάλι, άντε και λίγο την πλάτη σας και είστε για λύπηση.
Να πάω γιατί; Να κάνω γνωριμίες; Που; Στο κλαμπ; Να φωνάζω στο αυτί του άλλου;
Να πάω γιατί; Να μιλήσω με τους φίλους μου και να πω αστεία; Με τη μουσική στο τέρμα; Πρέπει να φωνάζω στο αυτί τους. Προτιμώ μια καφετέρια.
Να παώ γιατί; Για να δω ωραίο κόσμο; Πως; Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι;
Να πάω γιατί; Για να βλέπω (όσο μπορώ) αυτές τις ψωνίστικες σνομπ και όλο τουπέ φάτσες που μου σπάνε τα νεύρα;
Να πάω γιατί; Για να ακούω όλα τα ποπ σουξεδάκια που έχω σιχαθεί να ακούω;
Να πάω γιατί; Για να πληρώσω 5 και 10 και 15 ευρώ την είσοδο; Και να δώσω άλλα τόσα για ποτό; Και άλλα τόσα για ταξί; Και μετά να μην έχω τίποτα για όλη την εβδομάδα;
Να πάω γιατί; Επειδή είμαι νέος; Και ποιος ηλίθιος είπε ότι οι νέοι πρέπει να πηγαίνουμε σε αυτά τα ελεεινά μέρη;
Και τι που είναι Σαββατόβραδο;
Ας κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε κόντρα σε όλους και κόντρα στις επιταγές του σύγχρονου γελοίου lifestyle. Κανείς και τίποτα δε μπορεί να μας επιβάλει, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα πως θα περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Άλλωστε, εκτός από τη διασκέδαση, υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο, η ψυχαγωγία. Και η αγωγή της ψυχής είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και όχι του κάθε επιχειρηματία που αποφάσισε ότι οι νέοι θα διασκεδάζουν σε σκοτεινά δωμάτια με τη μουσική στο τέρμα.
Και όπως έγραψε κάποιος σήμερα στο twitter :
Ποιότητα ζωής είναι να μην έχεις ανάγκη το σαββατόβραδο για να βγεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
just smile!
Δραστήριο μέλος
Η just smile! αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Μακροχώρι (Καστοριά). Έχει γράψει 442 μηνύματα.
07-10-12
12:43
Δε θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο....................Και δεν εχω τιποτσ να συμπληρωσω για αυτο αποχωρω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
νικος ρεθυμνο
Διάσημο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Δάσκαλος/α και μας γράφει απο Ρέθυμνο (Ρέθυμνο). Έχει γράψει 2,531 μηνύματα.
07-10-12
14:03
Δεν ειναι ολα τοσο τραγικα στα κλαμπ παντως,αλλα ειναι σεβαστο το οτι δεν αρεσουν σε ολους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
RunawayDreamer
Δραστήριο μέλος
Η Βίκυ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 30 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ηγουμενίτσα (Θεσπρωτία). Έχει γράψει 511 μηνύματα.
07-10-12
21:49
Κοίτα να δεις ανήσυχε, είναι η πρώτη φορά που θα συμφωνήσω από την αρχή μέχρι το τέλος στο ποστ που έκανες για τα κλαμπ! Ευγε!
Έγραψες καθαρά τις σκέψεις μου...
Έγραψες καθαρά τις σκέψεις μου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
10-10-12
18:10
Χαίρομαι Βίκυ γιατί καμιά φορά νιώθω λες και είμαι ο μόνος που τα μισεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
10-10-12
18:12
Ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσουν οι Onirama, ότι είναι μέτριοι, πολύ εμπορικοί, πολύ ελαφροί κτλ.
Θα ήθελα, ωστόσο, τη γνώμη σας για τους στίχους τους. Θεωρώ ότι έχουν πολύ καλούς και ποιοτικούς στίχους με νόημα και όχι κοινότυπους και μια από τα ίδια. Για μένα, κάποιοι στίχοι των Onirama (τους περισσότερους τους γράφει ο Θοδωρής Μαραντίνης, ο τραγουδιστής του γκρουπ) είναι εξαιρετικοί :
Ας πούμε αυτοί :
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Παίζω στο δρόμο, παίζω στη θάλασσα
μα πάντα πέφτω πάνω σε μεγάλο κύμα
μέσα στον κόσμο έκλαψα, πόνεσα
όμως δεν έκανα της νίκης μου το σήμα
όλα για όλα τα παίζω κι όπου βγει
κι όλα όσα χάνονται ψάχνω στα παραμύθια
παίζω με τη φωτιά, νικάω στο ψέμα μου
όμως δε νίκησα ποτέ μου στην αλήθεια
Πάντα κάποιος άλλος φτάνει από μένα πιο πριν
κι εγώ μετά
πάντα για τους άλλους είναι κάθε ώρα νωρίς
για μένα αργά
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Παίζω τον ξένο, παίζω τον άγνωστο
βουτάω μες στο πλήθος κι έτσι επιβιώνω
παίζω τον ξύπνιο, παίζω τον άσχετο
κι απ' τη δουλειά μου για μια μέρα τη γλιτώνω
παίζω στ' αλήθεια, παίζω στα ψέματα
κι όλα τα σβήνω απ' του μυαλού μου την οθόνη
πολλά όσα είδα, λίγα όσα έμαθα
μα τη στιγμή μου δεν την έζησα ακόμη
Πάντα κάποιος άλλος φτάνει από μένα πιο πριν
κι εγώ μετά
πάντα για τους άλλους είναι κάθε ώρα νωρίς
για μένα αργά
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Υπάρχουν, όμως και άλλοι που είναι μέτριοι και με πολλές αδυναμίες, όπως αυτοί :
Μεγάλωσα, δεν ξέχασα κουβέντες και τραγούδια
μακάρι να γεννιόμουνα κι εγώ σαν τα λουλούδια
δίχως πρέπει και δίχως λογική
σαν ήλιος ν' ανθίζω κάθε πρωί
Αν ήσουν εδώ, αλλιώς θα 'ταν όλα
αν ήσουν εδώ, ίσως να 'μουνα πιο δυνατός
αν ήσουν εδώ, θα σταμάταγε ο χρόνος
μα δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις πουθενά
Στιγμές που προσπεράσανε, στιγμές που μας κράτησαν
στιγμές θολές που χάσανε το χρώμα και ξέφτισαν
σαν καλοκαίρια πέρασαν και σαν γιορτή
Αν ήσουν εδώ, αλλιώς θα 'ταν όλα
αν ήσουν εδώ, ίσως να 'μουνα πιο δυνατός
αν ήσουν εδώ, θα σταμάταγε ο χρόνος
μα δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις πουθενά
Τα δυο μου μάτια λύγισαν
απ’ τα γλυκά ξενύχτια...
Περιμένω τη γνώμη σας για τους στίχους αυτούς και γενικά για τους στίχους των Onirama.
Ποιοι σας αρέσουν και ποιοι όχι;
Θα ήθελα, ωστόσο, τη γνώμη σας για τους στίχους τους. Θεωρώ ότι έχουν πολύ καλούς και ποιοτικούς στίχους με νόημα και όχι κοινότυπους και μια από τα ίδια. Για μένα, κάποιοι στίχοι των Onirama (τους περισσότερους τους γράφει ο Θοδωρής Μαραντίνης, ο τραγουδιστής του γκρουπ) είναι εξαιρετικοί :
Ας πούμε αυτοί :
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Παίζω στο δρόμο, παίζω στη θάλασσα
μα πάντα πέφτω πάνω σε μεγάλο κύμα
μέσα στον κόσμο έκλαψα, πόνεσα
όμως δεν έκανα της νίκης μου το σήμα
όλα για όλα τα παίζω κι όπου βγει
κι όλα όσα χάνονται ψάχνω στα παραμύθια
παίζω με τη φωτιά, νικάω στο ψέμα μου
όμως δε νίκησα ποτέ μου στην αλήθεια
Πάντα κάποιος άλλος φτάνει από μένα πιο πριν
κι εγώ μετά
πάντα για τους άλλους είναι κάθε ώρα νωρίς
για μένα αργά
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Παίζω τον ξένο, παίζω τον άγνωστο
βουτάω μες στο πλήθος κι έτσι επιβιώνω
παίζω τον ξύπνιο, παίζω τον άσχετο
κι απ' τη δουλειά μου για μια μέρα τη γλιτώνω
παίζω στ' αλήθεια, παίζω στα ψέματα
κι όλα τα σβήνω απ' του μυαλού μου την οθόνη
πολλά όσα είδα, λίγα όσα έμαθα
μα τη στιγμή μου δεν την έζησα ακόμη
Πάντα κάποιος άλλος φτάνει από μένα πιο πριν
κι εγώ μετά
πάντα για τους άλλους είναι κάθε ώρα νωρίς
για μένα αργά
Όλο παίζω κι όλο χάνω
ίσως δεν αξίζουν όλα αυτά που δε φτάνω
κι όσο θα ελπίζω, άλλο τόσο θα αντέχω
χάνεται η στιγμή
κι εγώ πίσω της τρέχω
Υπάρχουν, όμως και άλλοι που είναι μέτριοι και με πολλές αδυναμίες, όπως αυτοί :
Μεγάλωσα, δεν ξέχασα κουβέντες και τραγούδια
μακάρι να γεννιόμουνα κι εγώ σαν τα λουλούδια
δίχως πρέπει και δίχως λογική
σαν ήλιος ν' ανθίζω κάθε πρωί
Αν ήσουν εδώ, αλλιώς θα 'ταν όλα
αν ήσουν εδώ, ίσως να 'μουνα πιο δυνατός
αν ήσουν εδώ, θα σταμάταγε ο χρόνος
μα δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις πουθενά
Στιγμές που προσπεράσανε, στιγμές που μας κράτησαν
στιγμές θολές που χάσανε το χρώμα και ξέφτισαν
σαν καλοκαίρια πέρασαν και σαν γιορτή
Αν ήσουν εδώ, αλλιώς θα 'ταν όλα
αν ήσουν εδώ, ίσως να 'μουνα πιο δυνατός
αν ήσουν εδώ, θα σταμάταγε ο χρόνος
μα δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις πουθενά
Τα δυο μου μάτια λύγισαν
απ’ τα γλυκά ξενύχτια...
Περιμένω τη γνώμη σας για τους στίχους αυτούς και γενικά για τους στίχους των Onirama.
Ποιοι σας αρέσουν και ποιοι όχι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
10-10-12
18:13
Όταν αποφάσισα να σβήσω εντελώς το μπλογκ και να πάψω οριστικά να είμαι ο anisixos, δεν το διέγραψα απλά. Διέγραψα ένα-ένα τα ποστ, μέχρι που δεν έμεινε κανένα. Μετά από ένα μήνα περίπου, μετάνιωσα για την -μάλλον βιαστική- αυτή επιλογή μου και ο anisixos άρχισε να μου λείπει. Και μου έλειπε πολύ. Στην αρχή, όμως, δεν ήμουν αποφασισμένος να τον επαναφέρω. Σκέφτηκα ότι δεν έχει και νόημα. Επιπλέον, έγραφα σαν anisixos σε φόρουμ. Όμως γρήγορα κατάλαβα ότι άλλο μπλογκ άλλο φόρουμ. Το μπλογκ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και αν μια μέρα μου ερχόταν να γράψω ένα καλλιτεχνικό ποστ, ένα ποίημα, ένα αλλοπρόσαλο ποστ, κάτι τέλος πάντων που δε θα ταίριαζε σε ένα φόρουμ όπου εκεί κυρίως γίνεται ανταλλαγή απόψεων γύρω από ένα θέμα; Πού θα το έγραφα; Να έφτιαχνα νέο μπλογκ με άλλο όνομα; Να δημιουργούσα μια νέα ίντερνετ περσόνα; Με τίποτα. Ήμουν ο anisixos και ήθελα να συνεχίσω να είμαι. Με τα λάθη, τις μαλακίες που έχω γράψει και όσα θα μπορούσα ενδεχομένως να μην είχα γράψει. Άλλωστε δεν ήταν και τόσο χάλια το μπλογκ και σίγουρα όχι χειρότερο από πολλά άλλα. Για την ακρίβεια, είναι πολύ καλύτερο και πιο ενδιαφέρον από πολλά άλλα. Έτσι πρέπει να σκέφτεται κάποιος για τον εαυτό του : "Καλύτεροι είναι οι άλλοι;". Έτσι και για το μπλογκ του : "Καλύτερο είναι το μπλογκ των άλλων"; Ε όχι! Δεν είναι!
Λοιπόν, δύσκολη πολύ η διαδικασία επαναφοράς του μπλογκ. Στην αρχή πάτησα "αύγουστος 2010" στο google και χάρηκα όταν είδα ότι εμφάνισε τα ποστ όλου του μήνα. Μετά, όμως, απογοητεύτηκα όταν είδα ότι δεν υπήρχαν άλλοι μήνες. Ούτε του 2010, ούτε του 2011, ούτε του 2012. Αυτό ήταν, σκέφτηκα. Πάει το μπλογκ. Έπεσα στο κρεβάτι και ήμουν έτοιμος να δακρύσω ή μήπως να τα σπάσω όλα; Ένιωθα πολύ άσχημα. Ένα βάρος. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι αυτό που νιώθεις όταν χάνεις κάτι και ξέρεις ότι φταις εσύ γι' αυτό. Τέλος πάντων, την επόμενη μέρα συνέχισα να ψάχνω. Αυτή τη φορά πατούσα τίτλους των ποστ και όχι μήνες. Προς ευχάριστη έκπληξη μου, είδα ότι πατώντας τους τίτλους έβρισκα κάποια ποστ. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, πατώντας τους τίτλους έβγαζε και κάποιους ολόκληρους μήνες. Αλλά αυτό με ψάξιμο. Δεν ήταν πάντα στην πρώτη σελίδα. Μετά μπήκα στα φόρουμ όπου είχα ποστάρει κάποια ποστ από το μπλογκ μου. Έτσι μπορούσα να βρω τους τίτλους αλλά και το πότε έκανα το κάθε ποστ. Έτσι από τους τίτλους έβρισκα και κάποιους ολόκληρους μήνες. Γενικά, για να μην τα πολυλογώ, ήταν μια πολύ δύσκολη και εξοντωτική διαδικασία και μου πήρε 5 μέρες. Τα έβαζα με τον εαυτό μου που έσβησα το μπλογκ και σκεφτόμουν πως πλήρωνα τη βλακεία μου να το σβήσω. Τώρα θα μπορούσα να κάνω άλλα πράγματα αντί να κάθομαι να το επαναφέρω, σκέφτηκα. Όλο αυτό φυσικά με πήγε πίσω. Πλήρωνα τη βλακεία μου.
Και τώρα που το επανέφερα εντελώς, όμως, δεν είναι το ίδιο όπως ήταν πριν. Λείπουν οι ημερομηνίες (αναγκάστηκα να τις βγάλω γιατί δεν έλεγε να είναι όλα τα ποστ σε ένα μήνα), λείπουν τα σχόλια. Είναι σαν να κάθεσαι να αντιγράφεις ένα ολόκληρο ημερολόγιο ενός και δύο χρόνων μέσα σε δυο μέρες. Είναι το ίδιο με τότε που το έγραφες; Θα είναι το ίδιο μετά;
Πρέπει να βλέπω τα πράγματα πιο χαλαρά. "Ε και τι έγινε που έσβησα το μπλογκ; Εκείνη τη στιγμή αυτό θεώρησα σωστό". Τότε σκεφτόμουν πως ο anisixos έκανε πια τον κύκλο του και πως δεν είχε να δώσει τίποτα άλλο. Σκεφτόμουν επίσης ότι μου έτρωγε χρόνο ενώ είχα πει ότι δε θα ξαναέκανα ποτέ πια προσωπικά ποστ. Πολλοί μου είπαν "Ας το άφηνες να υπάρχει και να μην το έσβηνες εντελώς". Είχαν δίκιο φυσικά.
Προσοχή λοιπόν! Σκεφτείτε το καλά πριν κάνετε το ίδιο λάθος με μένα. Να προσέχετε και να αγαπάτε το μπλογκ σας.
Λοιπόν, δύσκολη πολύ η διαδικασία επαναφοράς του μπλογκ. Στην αρχή πάτησα "αύγουστος 2010" στο google και χάρηκα όταν είδα ότι εμφάνισε τα ποστ όλου του μήνα. Μετά, όμως, απογοητεύτηκα όταν είδα ότι δεν υπήρχαν άλλοι μήνες. Ούτε του 2010, ούτε του 2011, ούτε του 2012. Αυτό ήταν, σκέφτηκα. Πάει το μπλογκ. Έπεσα στο κρεβάτι και ήμουν έτοιμος να δακρύσω ή μήπως να τα σπάσω όλα; Ένιωθα πολύ άσχημα. Ένα βάρος. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Είναι αυτό που νιώθεις όταν χάνεις κάτι και ξέρεις ότι φταις εσύ γι' αυτό. Τέλος πάντων, την επόμενη μέρα συνέχισα να ψάχνω. Αυτή τη φορά πατούσα τίτλους των ποστ και όχι μήνες. Προς ευχάριστη έκπληξη μου, είδα ότι πατώντας τους τίτλους έβρισκα κάποια ποστ. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, πατώντας τους τίτλους έβγαζε και κάποιους ολόκληρους μήνες. Αλλά αυτό με ψάξιμο. Δεν ήταν πάντα στην πρώτη σελίδα. Μετά μπήκα στα φόρουμ όπου είχα ποστάρει κάποια ποστ από το μπλογκ μου. Έτσι μπορούσα να βρω τους τίτλους αλλά και το πότε έκανα το κάθε ποστ. Έτσι από τους τίτλους έβρισκα και κάποιους ολόκληρους μήνες. Γενικά, για να μην τα πολυλογώ, ήταν μια πολύ δύσκολη και εξοντωτική διαδικασία και μου πήρε 5 μέρες. Τα έβαζα με τον εαυτό μου που έσβησα το μπλογκ και σκεφτόμουν πως πλήρωνα τη βλακεία μου να το σβήσω. Τώρα θα μπορούσα να κάνω άλλα πράγματα αντί να κάθομαι να το επαναφέρω, σκέφτηκα. Όλο αυτό φυσικά με πήγε πίσω. Πλήρωνα τη βλακεία μου.
Και τώρα που το επανέφερα εντελώς, όμως, δεν είναι το ίδιο όπως ήταν πριν. Λείπουν οι ημερομηνίες (αναγκάστηκα να τις βγάλω γιατί δεν έλεγε να είναι όλα τα ποστ σε ένα μήνα), λείπουν τα σχόλια. Είναι σαν να κάθεσαι να αντιγράφεις ένα ολόκληρο ημερολόγιο ενός και δύο χρόνων μέσα σε δυο μέρες. Είναι το ίδιο με τότε που το έγραφες; Θα είναι το ίδιο μετά;
Πρέπει να βλέπω τα πράγματα πιο χαλαρά. "Ε και τι έγινε που έσβησα το μπλογκ; Εκείνη τη στιγμή αυτό θεώρησα σωστό". Τότε σκεφτόμουν πως ο anisixos έκανε πια τον κύκλο του και πως δεν είχε να δώσει τίποτα άλλο. Σκεφτόμουν επίσης ότι μου έτρωγε χρόνο ενώ είχα πει ότι δε θα ξαναέκανα ποτέ πια προσωπικά ποστ. Πολλοί μου είπαν "Ας το άφηνες να υπάρχει και να μην το έσβηνες εντελώς". Είχαν δίκιο φυσικά.
Προσοχή λοιπόν! Σκεφτείτε το καλά πριν κάνετε το ίδιο λάθος με μένα. Να προσέχετε και να αγαπάτε το μπλογκ σας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
15-10-12
13:02
"Ας μην πιστεύουμε ότι κάποια λάθη, ντε και καλά, είναι προδοσίες. Λάθη κάνουν αυτοί που ψάχνουν και αγωνίζονται. Όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει δεν κάνει λάθη. Μόλις τελειώσει κάτι, αρχίζουν όλοι την κριτική. Όμως το θέμα είναι αυτό να το πεις πριν. Ο άλλος πολεμούσε εκεί πέρα και έκρινε ότι αυτό είναι το σωστό. Λάθος; Εντάξει. Δεν το έκανε επίτηδες".
Δημήτρης Μητροπάνος, Esquire
Λοιπόν, μια πρόταση μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Μια συνέντευξη. Ένα τεύχος περιοδικού. Δε χρειάζεται να διαβάσεις ολόκληρο βιβλίο. Και ένας στίχος μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Ή καλύτερα τον τρόπο σκέψης. Το ίδιο κάνει. Μάλλον...Η σοφή αυτή κουβέντα του Δημήτρη Μητροπάνου δε θα μπορούσε να συγκινήσει κάποιον σαν εμένα που τον απασχολούν έντονα τα λάθη του παρελθόντος και πέφτει στην παγίδα να τα περιεργάζεται, να τα αναλύει, να τα σκέφτεται ξανά και ξανά, δημιουργώντας παράλληλους παρελθοντικούς κόσμους που σχεδόν πάντα περικλείονται από ιδανικά όμορφες εικόνες. Και φυσικά, όταν μπορώ και ασπάζομαι τον τρόπο σκέψης του Μητροπάνου που θα μπορούσε με απλή γλώσσα να περιγραφεί σαν "έλα μωρέ και τι έγινε, ένα λάθος κάναμε κι εμείς" σίγουρα νιώθω καλύτερα. Όχι απλά καλύτερα. Νιώθω διαφορετικός άνθρωπος. Σαν ένα βάρος να φεύγει από τις πλάτες μου. Σαν να χαλαρώνει το σώμα μου. Παλεύω με την ανήσυχη πλευρά του εαυτού μου και την χαλαρή. Ίσως ποτέ δε θα είμαι μόνο ένα από τα δύο. Θα είμαι συνδυασμός και των δύο και μια ανήσυχος και κάποιες φορές χαλαρός. Και τα δυο, άλλωστε, έχουν τα καλά τους. Αν όμως και στα δύο το πας στα άκρα, τότε γίνεται έως και επικίνδυνο. Δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε πολύ ανήσυχος αλλά ούτε πολύ χαλαρός. Εγώ παλεύω να κρατήσω μια ισορροπία.
Τι έλεγα; Α, ναι...αυτό το παρελθόν...δεν ξέρω πια πώς να το διαχειριστώ. Ακόμα και αυτό θέλει ειδικό τρόπο σκέψης...Ξυπνάω καμιά φορά και αντί να σκεφτώ τι έχω να κάνω και να κάνω πρωινό με καλή διάθεση, έρχονται μνήμες από το παρελθόν και με βαραίνουν τόσο που θέλω να συνεχίσω να κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι και επειδή νιώθω το σώμα μου βαρύ για να σηκωθώ...
Χρειάζομαι ενέργεια. Έχω όρεξη για ζωή και μάλιστα μεγάλη. Αλλά καμιά φορά τη χάνω...Θέλει προσπάθεια...Θέλω να ανακαλύψω νέα πράγματα, να μπω σε καινούργιους κόσμους διαφορετικούς, να αποκτήσω νέες εμπειρίες. Τι βλακείες λέω...Είναι που είμαι σε περίεργη και μεταβατική φάση, γι' αυτό τα λέω αυτά. Ανακαλύπτω ότι αυτά που έκανα τον τελευταίο καιρό δε με εκφράζουν και βασικά ποτέ δεν με εξέφραζαν. Και τουλάχιστον για κάποια δεν έχω καμια αμφιβολία. Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που λες ότι κάποια πράγματα απλά θα τα βγάλεις εντελώς από τη ζωή σου. Δε γίνεται αλλιώς. Άλλωστε και ο χρόνος πια δεν είναι απεριόριστος. Το αντίθετο. Ο χρόνος τρέχει. Το λέει και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. "Ποτέ μην αφήνεις το χρόνο να πάει χαμένος. Όταν είσαι 20, νομίζεις ότι ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που σου ανήκει δικαιωματικά. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις ότι ο χαμένος χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν αγοράζεται". Ρε Μιχάλη, δε γινόταν να διαβάσω τη συνέντευξη σου όταν ήμουν 18 ή 20. Θα μου πεις, 25 είσαι τώρα, δε σε πήραν τα χρόνια. Εντάξει, αλλά...πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά...Μου τη δίνει να σκέφτομαι έτσι...αλλά...
Λοιπόν, σήμερα είναι 15 Οκτωβρίου. Είναι τα μέσα του μήνα, είναι νέα βδομάδα, οπότε όλα αυτά σηματοδοτούν ένα νέο και διαφορετικό ξεκίνημα...Όλα θα είναι διαφορετικά από σήμερα...δηλαδή, σχεδόν όλα. Πάντως, επιτέλους μετά από τόσο καιρό απραγίας και κατάθλιψης, πρέπει να πάρω μπρος...Φτάνουν οι βαρεμάρες, οι ύπνοι...Ώρα για γρήγορους ρυθμούς ξανά...ώρα να δραστηριοποιηθώ...και ας μην περιμένω τα πράγματα να γίνουν τέλεια γιατί δε θα γίνουν ποτέ...πάντα κάτι θα υπάρχει...άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή αν δεν υπήρχαν πράγματα να σε απασχολούν...το θέμα είναι να μην έχεις κατάθλιψη ή μάλλον το θέμα είναι να τα έχεις καλά με τον ευατό σου...Τέλος πάντων, πέρασα απαίσια τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα ήταν πολύ πιεστικά και ζόρικα, αλλά τώρα πρέπει να προχωρήσω μπροστά. Το παρελθόν δε θα το ξεχάσω από τη μια μέρα στην άλλη...θα με επισκέπτεται, ελπίζω όχι συχνά, αλλά εγώ θα πρέπει να μάθω πώς θα το αντιμετωπίζω...
Δημήτρης Μητροπάνος, Esquire
Λοιπόν, μια πρόταση μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Μια συνέντευξη. Ένα τεύχος περιοδικού. Δε χρειάζεται να διαβάσεις ολόκληρο βιβλίο. Και ένας στίχος μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Ή καλύτερα τον τρόπο σκέψης. Το ίδιο κάνει. Μάλλον...Η σοφή αυτή κουβέντα του Δημήτρη Μητροπάνου δε θα μπορούσε να συγκινήσει κάποιον σαν εμένα που τον απασχολούν έντονα τα λάθη του παρελθόντος και πέφτει στην παγίδα να τα περιεργάζεται, να τα αναλύει, να τα σκέφτεται ξανά και ξανά, δημιουργώντας παράλληλους παρελθοντικούς κόσμους που σχεδόν πάντα περικλείονται από ιδανικά όμορφες εικόνες. Και φυσικά, όταν μπορώ και ασπάζομαι τον τρόπο σκέψης του Μητροπάνου που θα μπορούσε με απλή γλώσσα να περιγραφεί σαν "έλα μωρέ και τι έγινε, ένα λάθος κάναμε κι εμείς" σίγουρα νιώθω καλύτερα. Όχι απλά καλύτερα. Νιώθω διαφορετικός άνθρωπος. Σαν ένα βάρος να φεύγει από τις πλάτες μου. Σαν να χαλαρώνει το σώμα μου. Παλεύω με την ανήσυχη πλευρά του εαυτού μου και την χαλαρή. Ίσως ποτέ δε θα είμαι μόνο ένα από τα δύο. Θα είμαι συνδυασμός και των δύο και μια ανήσυχος και κάποιες φορές χαλαρός. Και τα δυο, άλλωστε, έχουν τα καλά τους. Αν όμως και στα δύο το πας στα άκρα, τότε γίνεται έως και επικίνδυνο. Δεν πρέπει να είναι κανείς ούτε πολύ ανήσυχος αλλά ούτε πολύ χαλαρός. Εγώ παλεύω να κρατήσω μια ισορροπία.
Τι έλεγα; Α, ναι...αυτό το παρελθόν...δεν ξέρω πια πώς να το διαχειριστώ. Ακόμα και αυτό θέλει ειδικό τρόπο σκέψης...Ξυπνάω καμιά φορά και αντί να σκεφτώ τι έχω να κάνω και να κάνω πρωινό με καλή διάθεση, έρχονται μνήμες από το παρελθόν και με βαραίνουν τόσο που θέλω να συνεχίσω να κοιμάμαι για να μη σκέφτομαι και επειδή νιώθω το σώμα μου βαρύ για να σηκωθώ...
Χρειάζομαι ενέργεια. Έχω όρεξη για ζωή και μάλιστα μεγάλη. Αλλά καμιά φορά τη χάνω...Θέλει προσπάθεια...Θέλω να ανακαλύψω νέα πράγματα, να μπω σε καινούργιους κόσμους διαφορετικούς, να αποκτήσω νέες εμπειρίες. Τι βλακείες λέω...Είναι που είμαι σε περίεργη και μεταβατική φάση, γι' αυτό τα λέω αυτά. Ανακαλύπτω ότι αυτά που έκανα τον τελευταίο καιρό δε με εκφράζουν και βασικά ποτέ δεν με εξέφραζαν. Και τουλάχιστον για κάποια δεν έχω καμια αμφιβολία. Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που λες ότι κάποια πράγματα απλά θα τα βγάλεις εντελώς από τη ζωή σου. Δε γίνεται αλλιώς. Άλλωστε και ο χρόνος πια δεν είναι απεριόριστος. Το αντίθετο. Ο χρόνος τρέχει. Το λέει και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. "Ποτέ μην αφήνεις το χρόνο να πάει χαμένος. Όταν είσαι 20, νομίζεις ότι ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που σου ανήκει δικαιωματικά. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνεις ότι ο χαμένος χρόνος είναι το μόνο πράγμα που δεν αγοράζεται". Ρε Μιχάλη, δε γινόταν να διαβάσω τη συνέντευξη σου όταν ήμουν 18 ή 20. Θα μου πεις, 25 είσαι τώρα, δε σε πήραν τα χρόνια. Εντάξει, αλλά...πόσα πράγματα θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά...Μου τη δίνει να σκέφτομαι έτσι...αλλά...
Λοιπόν, σήμερα είναι 15 Οκτωβρίου. Είναι τα μέσα του μήνα, είναι νέα βδομάδα, οπότε όλα αυτά σηματοδοτούν ένα νέο και διαφορετικό ξεκίνημα...Όλα θα είναι διαφορετικά από σήμερα...δηλαδή, σχεδόν όλα. Πάντως, επιτέλους μετά από τόσο καιρό απραγίας και κατάθλιψης, πρέπει να πάρω μπρος...Φτάνουν οι βαρεμάρες, οι ύπνοι...Ώρα για γρήγορους ρυθμούς ξανά...ώρα να δραστηριοποιηθώ...και ας μην περιμένω τα πράγματα να γίνουν τέλεια γιατί δε θα γίνουν ποτέ...πάντα κάτι θα υπάρχει...άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή αν δεν υπήρχαν πράγματα να σε απασχολούν...το θέμα είναι να μην έχεις κατάθλιψη ή μάλλον το θέμα είναι να τα έχεις καλά με τον ευατό σου...Τέλος πάντων, πέρασα απαίσια τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα ήταν πολύ πιεστικά και ζόρικα, αλλά τώρα πρέπει να προχωρήσω μπροστά. Το παρελθόν δε θα το ξεχάσω από τη μια μέρα στην άλλη...θα με επισκέπτεται, ελπίζω όχι συχνά, αλλά εγώ θα πρέπει να μάθω πώς θα το αντιμετωπίζω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
anisixos
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο anisixos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 36 ετών. Έχει γράψει 176 μηνύματα.
18-10-12
23:22
Αγαπητοί αναγνώστες,
η διάθεση μου είναι γαμημένη, αλλά για να ξεχαστώ λίγο, θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου παιχνίδι το Κίνο. Τώρα τελευταία άρχισα να παίζω πάλι (παλιά έπαιζα πού και πού), ήθελα να παίζω και το Καλοκαίρι, αλλά ούτε αυτό είχα διάθεση να κάνω και δεν πίστευα, άλλωστε, πως θα κέρδιζα κάτι, γιατί θεωρούσα πως όλα στραβά πήγαιναν. Πιστεύω πως είναι και στο Κίνο θέμα ψυχολογίας. Αν πας με την ψυχολογία "σιγά μη νικήσω" θα πάρεις τον πούλο. Πρέπει να πας με καλή ψυχολογία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να σκέφτεσαι "θα κερδισω πολλα λεφτα σημερα, το νιωθω". Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι ούτε ότι θα χάσεις ούτε ότι θα κερδίσεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να παίξεις και να παίξεις σωστά. Ακριβώς, σωστά διαβάσατε, σωστά. Γιατί και το Κίνο θέλει τον τρόπο του. Τι νομίζατε; Ότι απλά βάζεις κάτι αριθμούς στην τύχη και ό,τι γίνει; Μπορεί κάποιοι να το βλέπετε έτσι. Εγώ όμως σίγουρα όχι.
Και τι εννοώ;
Ας μιλήσω με παραδείγματα.
Στις 11 Οκτωβρίου ήμουν χαρούμενος επειδή έμαθα ένα ευχάριστο νέο. Θεώρησα ότι ήταν η τυχερή μου μέρα. Έτσι με το που είδα ένα πρακτορείο πήγα και έπαιξα 2 Κίνο. Επειδή νόμιζα πως ήταν τυχερή μέρα, έβαλα 10 αριθμούς εντελώς στην τύχη χωρίς να σκεφτώ. Έχασα και στα 2. Ούτε ένα δεν πέτυχα. Τον πούλο δηλαδή. Γιατί το Κίνο δεν το ένοιαζε αν εγώ πριν λίγο έμαθα ένα ευχάριστο νέο ή αν είχα καλή διάθεση και νόμιζα πως σήμερα ήταν η τυχερή μου μέρα. Το Κίνο ήθελε, όπως πάντα, να παίξω σωστά. Μπορεί να ακούγεται λίγο παράλογο, μπορεί να είναι μια βλακεία όλο αυτό, αλλά δεν πειράζει. Είναι ο δικός μου κανόνας του Κίνο και με αυτόν τον κανόνα το Κίνο γίνεται πιο διασκεδαστικό και έχει πιο ενδιαφέρον. Τι θέλω να πω όμως; Θεωρώ ότι δεν πρέπει να βάζω τυχαίους αριθμούς. Πρέπει πρώτα να σκέφτομαι τι αριθμούς θα βάλω. Ας πούμε ότι σήμερα διάβασα ένα άρθρο που λέει ότι σύνταξη θα παίρνουν οι άνω των 69. Βάζω 69. Είμαι 25; Βάζω 25. Το κινητό του κολλητού μου τελειώνει σε 79; Βάζω 79. Σήμερα σκεφτόμουν για κάποιο λόγο τη θεία μου; Πότε γεννήθηκε η θεία μου; Το 65; Βάζω 65. Και άλλα τέτοια. Αριθμοί που μας έρχονται στο μυαλό και που έχουν σχέση κυρίως με τη σημερινή μέρα. Αλλά προσέξτε. Αυτό είναι το πρώτο. Ο δεύτερος κανόνας είναι σημαντικότερος. Αν σήμερα έχουμε 11 του μήνα, πολύ πιθανόν να σκεφτείς να βάλεις το 11. Βάλε το μαζί με άλλους αριθμούς που σου έρχονται στο μυαλό και έχουν σχέση με τη σημερινή μέρα ή γενικά αριθμοί που σου έρχονται στο μυαλό. Βάλε 10 τέτοιους αριθμούς σε ένα δελτίο αλλά μην το δώσεις. Πάρε ένα άλλο δελτίο και αντί για 11, βάλε 15 ή 16 ή 19. Έναν άλλον αριθμό που είναι στην ίδια σειρά. Άλλαξε όλους τους αριθμούς ή έστω τους περισσότερους. Αυτό πιάνει. Ναι, ξέρω, μπορεί να ακούγεται βλακώδες, αλλά για μένα έτσι, όπως είπα έχει περισσότερη πλάκα και ενδιαφέρον και...σασπενς!
Στις 11 Οκτωβρίου έπαιξα αυτούς τους αριθμούς και στα 2 Κίνο :
11, 12, 26, 30, 59, 65, 74, 75, 78
Τελικά βγήκαν οι εξής :
3, 5, 8, 18, 23, 26, 29, 31, 38, 40, 53, 54, 57, 58, 60, 62, 71, 76, 77 στο ένα και
3, 6, 7, 9, 19, 20, 22, 24, 29, 32, 33, 40, 58, 71, 77, 78 στο άλλο
Η ώρα που τα έπαιξα ήταν 11:20 και 11:25
Προσέξτε ότι δεν υπάρχει ούτε το 11, αλλά ούτε το 20 και το 25.
Αυτά και όταν μάθω νέα κόλπα και μυστικά για το Κίνο θα...τα κρατήσω για μένα!
η διάθεση μου είναι γαμημένη, αλλά για να ξεχαστώ λίγο, θα σας μιλήσω για το αγαπημένο μου παιχνίδι το Κίνο. Τώρα τελευταία άρχισα να παίζω πάλι (παλιά έπαιζα πού και πού), ήθελα να παίζω και το Καλοκαίρι, αλλά ούτε αυτό είχα διάθεση να κάνω και δεν πίστευα, άλλωστε, πως θα κέρδιζα κάτι, γιατί θεωρούσα πως όλα στραβά πήγαιναν. Πιστεύω πως είναι και στο Κίνο θέμα ψυχολογίας. Αν πας με την ψυχολογία "σιγά μη νικήσω" θα πάρεις τον πούλο. Πρέπει να πας με καλή ψυχολογία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να σκέφτεσαι "θα κερδισω πολλα λεφτα σημερα, το νιωθω". Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι ούτε ότι θα χάσεις ούτε ότι θα κερδίσεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να παίξεις και να παίξεις σωστά. Ακριβώς, σωστά διαβάσατε, σωστά. Γιατί και το Κίνο θέλει τον τρόπο του. Τι νομίζατε; Ότι απλά βάζεις κάτι αριθμούς στην τύχη και ό,τι γίνει; Μπορεί κάποιοι να το βλέπετε έτσι. Εγώ όμως σίγουρα όχι.
Και τι εννοώ;
Ας μιλήσω με παραδείγματα.
Στις 11 Οκτωβρίου ήμουν χαρούμενος επειδή έμαθα ένα ευχάριστο νέο. Θεώρησα ότι ήταν η τυχερή μου μέρα. Έτσι με το που είδα ένα πρακτορείο πήγα και έπαιξα 2 Κίνο. Επειδή νόμιζα πως ήταν τυχερή μέρα, έβαλα 10 αριθμούς εντελώς στην τύχη χωρίς να σκεφτώ. Έχασα και στα 2. Ούτε ένα δεν πέτυχα. Τον πούλο δηλαδή. Γιατί το Κίνο δεν το ένοιαζε αν εγώ πριν λίγο έμαθα ένα ευχάριστο νέο ή αν είχα καλή διάθεση και νόμιζα πως σήμερα ήταν η τυχερή μου μέρα. Το Κίνο ήθελε, όπως πάντα, να παίξω σωστά. Μπορεί να ακούγεται λίγο παράλογο, μπορεί να είναι μια βλακεία όλο αυτό, αλλά δεν πειράζει. Είναι ο δικός μου κανόνας του Κίνο και με αυτόν τον κανόνα το Κίνο γίνεται πιο διασκεδαστικό και έχει πιο ενδιαφέρον. Τι θέλω να πω όμως; Θεωρώ ότι δεν πρέπει να βάζω τυχαίους αριθμούς. Πρέπει πρώτα να σκέφτομαι τι αριθμούς θα βάλω. Ας πούμε ότι σήμερα διάβασα ένα άρθρο που λέει ότι σύνταξη θα παίρνουν οι άνω των 69. Βάζω 69. Είμαι 25; Βάζω 25. Το κινητό του κολλητού μου τελειώνει σε 79; Βάζω 79. Σήμερα σκεφτόμουν για κάποιο λόγο τη θεία μου; Πότε γεννήθηκε η θεία μου; Το 65; Βάζω 65. Και άλλα τέτοια. Αριθμοί που μας έρχονται στο μυαλό και που έχουν σχέση κυρίως με τη σημερινή μέρα. Αλλά προσέξτε. Αυτό είναι το πρώτο. Ο δεύτερος κανόνας είναι σημαντικότερος. Αν σήμερα έχουμε 11 του μήνα, πολύ πιθανόν να σκεφτείς να βάλεις το 11. Βάλε το μαζί με άλλους αριθμούς που σου έρχονται στο μυαλό και έχουν σχέση με τη σημερινή μέρα ή γενικά αριθμοί που σου έρχονται στο μυαλό. Βάλε 10 τέτοιους αριθμούς σε ένα δελτίο αλλά μην το δώσεις. Πάρε ένα άλλο δελτίο και αντί για 11, βάλε 15 ή 16 ή 19. Έναν άλλον αριθμό που είναι στην ίδια σειρά. Άλλαξε όλους τους αριθμούς ή έστω τους περισσότερους. Αυτό πιάνει. Ναι, ξέρω, μπορεί να ακούγεται βλακώδες, αλλά για μένα έτσι, όπως είπα έχει περισσότερη πλάκα και ενδιαφέρον και...σασπενς!
Στις 11 Οκτωβρίου έπαιξα αυτούς τους αριθμούς και στα 2 Κίνο :
11, 12, 26, 30, 59, 65, 74, 75, 78
Τελικά βγήκαν οι εξής :
3, 5, 8, 18, 23, 26, 29, 31, 38, 40, 53, 54, 57, 58, 60, 62, 71, 76, 77 στο ένα και
3, 6, 7, 9, 19, 20, 22, 24, 29, 32, 33, 40, 58, 71, 77, 78 στο άλλο
Η ώρα που τα έπαιξα ήταν 11:20 και 11:25
Προσέξτε ότι δεν υπάρχει ούτε το 11, αλλά ούτε το 20 και το 25.
Αυτά και όταν μάθω νέα κόλπα και μυστικά για το Κίνο θα...τα κρατήσω για μένα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
kostas314
Νεοφερμένος
Ο kostas314 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 4 μηνύματα.
18-10-12
23:39
Χαχαχαχαχαχα!!Πλακα μας κανεις ρε ανησυχε?Ελπιζω ναι...Μη πιστεψεις ουτε μια στιγμη οτι μπορεις με τετοια κολπακια να εχεις μακροπροθεσμο κερδος...κοροιδια ειναι.Μια φορα για την πλακα ειναι να παιξεις,αντε και σε καμια γιορτη, ετσι για το καλο που λεμε.Μη μπλεκεις με αυτου του τυπου παιχνιδια και προς θεου μη τα παιρνεις στα σοβαρα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Insomnie
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Insomnie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,461 μηνύματα.
18-10-12
23:44
Προς Θεού, η συνταγή της αποτυχίας δε πατεντάρεται!
Αν και τρολάρεις, νταξ'.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Φορτώνει...
