Σκέψεις... III

[American Economist]

 

[Kate1914]

Πω πρέπει να ξεκινήσω πάλι το τρέξιμο. Οπωσδήποτε. Άντε, λίγο έμεινε για να το εντάξω ξανά στο πρόγραμμα.

Τι περίεργο πάντως. Μπορεί αυτό που ήθελα να μην το κατάφερα, αλλά μου άφησε και ένα καλό χούι, έστω και αν δεν είμαι εντελώς προσηλωμένη εκεί.
Τελικά όντως ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Spoiler: Τιμής ένεκεν εμπνευσμένη από το άλλο θρεντ

Άντε, λίγο ακόμη έμεινε. Και ναι, φέτος θα είναι μια καλή χρονιά. Γιατί θα την κάνω εγώ να είναι καλή.

 

[Gaspar]

 

[Guest 691153]

Δεν υπάρχει κάτι πιο καταθλιπτικό απο το σύγχρονο, κορπορατιστικό, απρόσωπο διαδίκτυο.
Θυμάμαι παλιά, προ 2016, όταν όλα ήτανε τόσο έντονα, τόσο προσωποποιημένα, φρέσκα, υπήρχε χαρά και γοητεία για το καινούριο, τα παιχνίδια στο Facebook, το παλιό νοσταλγικό ευδιάκριτο UI/UX.

Τώρα τίποτα. Όλα επίπεδα, γκρίζα, μουντά, απρόσωπα. Όλα επιχειρήσεις, όλα για το χρήμα. Λογαριασμό για να δείς το άρθρο, για να παίξεις το παιχνίδι, για να μιλήσεις με φίλο σου, για να δεις, να αναπνεύσεις, να υπάρξεις.

 

[Valder]

Το κεφάλι κάτω και να τα βρω με εναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο, το έχω ανάγκη.

Δεν ωφελεί άλλη μανούρα, αυτοί θα τρώγονται για την υπόλοιπη ζωή τους με λογής προβλήματα. Σαν έφηβοι.

Κι ο χρόνος περνάει κι εγω νιώθω μόνος, και θέλω να το αλλάξω αυτό, καθως επιθυμώ να δημιουργήσω αξιόλογες στιγμές, κι όχι απλά να σκοτώνω το χρόνο μου.

Καλά να είστε, αλλά θέλω κάτι άλλο πια απο τη ζωή μου.

 

[adams33]

Κάθε φορα που θα αναπνέω χωρίς φόβο υπόσχομαι να απολαμβάνω αυτή την στιγμή ευτυχίας ....

Οσε σφαίρες και αν σκορπίζονται γύρω μου ,οσα μαχαίρια και αν απειλούν την ζωη μου παντα θα νιώθω σαν να ’μαι κι εγώ μια σφαίρα μέσα σε όπλο. Όχι για να σκοτώσω κάποιον αλλον , δεν απειλουμε απο αυτόν ,μονο απο τον ιδιο το φοβο μου ...Απλα θα θυμάμαι ότι πρέπει να παλεύω με ό,τι σκοτώνει τις μέρες μου,τα ονειρα μου ,τον δικο μου μοναδικο κοσμο ,την ουτοπία μου ...Τοτε ισως πατήσω την δικη μου σφαίρα και σκοτωσω αυτο που χτίζω οσο ζω ...

Ενας που σκοτώνει κάποιον αλλον ,εχει σκοτώσει πρώτα τον πολυτιμο εαυτό του και εχει επιλέξει να "ζει" με τον σάπιο ...

 

[Himela]

I can and I will.

 

[Valder]

Άλλοι άνθρωποι: Η μέρα έχει 24 ωρες, πως και δεν μπορείς να βάλεις δυο πράγματα μαζί στην ίδια μέρα να τελειώνεις;
Εγω: Περιμένω να κάνω το τάδε πρώτα.
Άλλοι άνθρωποι: Τι σχέση έχει αυτό; Παράλληλα τρέξ' τα.
Εγω: Το νιωθω αφόρητο βάρος στο μυαλό και που το σκέφτομαι ΕΝΑ πράγμα, άμα βάλω κι άλλα θα μπλοκάρω.

Τι ωραία που με έφτιαξε ο Θεούλης.

 

[American Economist]

 

[ultraviolence]

Παντα απουσα η οικογένεια μου, αλλά και σήμερα; Τόσος εγωισμός ; Ας είναι.

 

[Valder]

Αρκετά. Αναλαμβάνω εγω τώρα.

Απλά αρκετά.-

 

[giannhs2001]

Η πορεία της dark alt πάει κάπως έτσι: στην εφηβεία και στα πρώτα χρόνια της νιότης είσαι emo. Είσαι υπερφορτισμένος συναισθηματικά, θέλεις την αποδοχή, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ανιδιοτελώς και ειλικρινά. Σε όλο αυτό συμβάλλει και η ένταση της εφηβείας για αυτό και το emo είναι κυρίως εφηβική υποκουλτούρα.

Με την συναισθηματική σου ωρίμανση πια και μετά από κάποιες εμπειρίες στη ζωή θεωρώ πως μετεξελίσσεσαι σε Goth ή γίνεσαι normie αν υποκύψεις στις κοινωνικές επιταγές που θέλουν πια την ανάλογη «σοβαρότητα» κατά την ενηλικίωση. Οι Goth εν αντιθέσει με τους emo θέτουν σε προτεραιότητα το μακάβριο και μετά το συναισθηματικό. Είναι η στιγμή που έχεις χάσει πια την πίστη σου στην ανθρωπότητα και σταδιακά κλείνεσαι χωρίς να επιδιώκεις να ανοιχτείς όπως οι emo. Αγαπάς πραγματικά το σκοτάδι (τόσο το εξωτερικό όσο και το εσωτερικό).

Διότι καλά τα στυλ και οι μουσικές αλλά αυτά είναι τα μέσα έκφρασης και όχι ο αυτοσκοπός. Η φιλοσοφία πίσω από όλα αυτά είναι η πραγματική μαγεία και αν δεν θες να είσαι ποζεράς, πρέπει πρώτα να πιστέψεις πραγματικά σε αυτό που είσαι και γιατί είσαι και μετά να ντυθείς ανάλογα.

 

[Valder]

Ήμουν ανέκαθεν ήρεμος άνθρωπος. Μύγα δεν πείραζα. Αντε κατσαρίδα κι αυτό επειδή ειναι σιχαμένες.

Αλλά έχω αρχίσει και χάνω σοβαρά την ψυχραιμία μου με τα πάντα γύρω και βγάζω νεύρα.

Δε μπορεί να μη λειτουργεί τίποτα σωστά και ο αντίλογος να είναι "ναι ενταξει αυτό αλλά εσυ"

ΑΣΕ ΜΕ ΕΜΕΝΑ. Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΑ ΕΓΩ. ΟΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΣΩΣΤΟ, ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ. ΣΗΜΕΡΑ, ΑΥΡΙΟ, ΒΑΛΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΒΡΩ ΕΓΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί δε λειτουργει; ΚΙ ΑΣΕ ΤΑ "ΝΑΙ ΜΑ ΚΙ ΕΣΥ".

ΜΗΝ μου την λες, απλά για τον αντίλογο. Αυτό το στυλάκι δεν το μπορώ. Θες να μου τα χώσεις οτι έσφαλλα κάπου; Χώστα μου σε πεντε λεπτά όταν τελειωσουμε με αυτο το θέμα.

ΤΩΡΑ ΣΕ ΡΩΤΑΩ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ.

Ναι ενταξει αλλα κι εσυ... ΟΧΙ δεν ειναι καθόλου εντάξει. Γιατί πας στο κι εσυ, αλλά δε μου εξηγείς γιατί δεν ειναι εντάξει η άλλη πλευρά;

 

[American Economist]

 

[amarelia]

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

 

[Reader]

Κάποιες φορές περνάει έξω στον δρόμο ένας ηλικιωμένος κύριος με πολύ ωραία φωνή, τραγουδώντας παλιές επιτυχίες σχεδόν ξεχασμένες.
Μέχρι να διασχίσει με αργό βηματισμό την απόσταση που χρειάζεται, ώστε να σταματήσει να ακούγεται, περνούν μόλις λίγα λεπτά. Λίγα λεπτά, λίγες φορές τον χρόνο, επί πολλά χρόνια. Δεν ξέρω ποιος είναι, πώς ονομάζονται τα τραγούδια, δεν θυμάμαι καν έναν στίχο.
Θυμάμαι όμως καθαρά, πως κάθε φορά που περνάει, το μέρος που μένω παύει για λίγα λεπτά να φαντάζει τόσο αποπνικτικό και μοιάζει σχεδόν όμορφο.

 

[Valder]

Οταν ξεκινάω να βλέπω μια νεα σειρά, ειμαι "μεχ" και τη βλέπω σιγά σιγά. Μετά μου αρέσει και στο τέλος μετα απο 6-7 σεζόν έχω δεθεί με τον πρωταγωνιστή και μετά στενοχωριέμαι, δε θέλω να τελειώσει και ψάχνω να δω κατι παρόμοιο που να παίζει αυτός κλπ.

Εγκέφαλος να σου πετύχει.

 

[glayki]

Τρίτη φορά covid οπληκτη.. Είμαι περίεργη να δω την εξέλιξη . Θα είναι πιο ήπια ;έχει μνήμες ο οργανισμός; ιδωμεν

 

[yorkie]

Η Assata πέθανε πριν 2 μέρες, αλλά η επίδραση της δεν ξεχνιέται.



«The world, in spite of repression, is a beautiful place.
Ο κόσμος, παρά την καταπίεση, είναι ένα όμορφο μέρος.

_Assata Shakur [ 16.07.1947 - 25.09.2025 ].

Έφυγε εχθές από τη ζωή, (25.09.2025) η μαύρη επαναστάτρια Assata Shakur. Η Assata Shakur υπήρξε μέλος των Μαύρων Πανθήρων και του Black Liberation Army. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε στην Κούβα όπου και είχε καταφύγει, καθώς καταζητούνταν από τις αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες και την είχαν εντάξει στη λίστα με τους πιο "περιζήτητους καταζητούμενους τρομοκράτες".

Στα ελληνικά κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία της, με τίτλο Assata, —αυτή η βιβλιάρα, αν μας επιτρέπεται—, από τις εκδόσεις antifa sisterhood, την οποία και συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Στο εν λόγω βιβλίο τα κεφάλαια που αφορούν στη σύλληψή της και την πολιτική της δράση διαδέχεται η εξιστόρηση των παιδικών της χρόνων. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα μοναδικό κράμα που περιγράφει τόσο τους διάχυτους μηχανισμούς αντι-εξέγερσης και αντεπανάστασης στις Η.Π.Α. των 70s που αποσκοπούσαν να συντηρήσουν και να εμπεδώσουν τις φυλετικές διακρίσεις όσο και τo ρατσισμό όχι ως μίας απλώς κοινωνικής, αλλά ως πρωτίστως οντολογικής συνθήκης όπως βιώνεται από την παιδική ευαισθησία και αθωότητα.

_

"Στη μαμά μου που κατάπιε το αμερικάνικο όνειρο
και πνίγηκε μ' αυτό.
Στη μαμά μου,
που τα όνειρα της πολέμησαν το ένα τ' άλλο—
κι αλληλοσκοτώθηκαν.

Ποιος βλέπει,
μα δεν αντέχει να δει;
Ένα ηφαίστειο που τρώει τη δική του λάβα.

Στη μαμά μου,
που δε μπόρεσε να κάνει
την κόλαση παράδεισο
και κατηγορεί τον εαυτό της.
Που πάντα έβλεπε στον καθρέφτη της
να αντανακλάται
ένα ασχημόπαπο.

Στη μαμά μου,
που δε ζητά τίποτα από κανέναν,
γιατί πιστεύει πως δε θα το αντέξει
Που πιστεύει πως τα λεφτά είναι πιο δυνατά
από τη γυναικεία της φύση.

Στην μπουτς μητέρα μου,
που πάντα
κανόνιζε όλες τις δουλειές .
Που ποτέ δεν άφηνε
να πέσει νυσταγμένη για ύπνο
που πουέ δε σκέφτηκε "Θα το ταχτοποιήσει εκείνος".
Που μηχανορραφούσε τόσο,
που μερικές φορές και ενάντια στον εαυτό της.

Στη γλυκιά, ντροπαλή μητέρα μου.
Που νιώθει άβολα με τους ανθρώπους
γιατί δεν ξέρει πώς
να' ναι ψεύτικη,
και φοβάται να' ναι αληθινή.

Που το λουλούδι της στο ποτηράκι.
Πεθαίνει αργά στο περβάζι.
Έχουμε όλοι αρρωστήσει από μια ασθένεια
που εντοπίζεται πίσω,
στο πόντιουμ του δημοπράτη.

Δεν πρέπει να αισθάνεσαι ενοχές
για αυτό που μας κάνανε.
Μόνο οι δυνατοί τρελαίνονται.
Κι οι αδύναμοι απλά συμφωνούν.

Και αυτό που πίστευα για σκληρότητα,
τώρα ξέρω πως ήταν φόβος
πως χέρια, δυνατότερα από τα δικά σου,
και λευκότερα από τα δικά σου,
θα στραγγάλιζαν τη ζωή μου
στην ανυπαρξία."»


*το κείμενο δημοσιεύτηκε από τον συνεργατικό εγχείρημα Ακυβέρνητες Πολιτείες