Σκέψεις... III

[ultraviolence]

Ξέρω πως δεν θα 'ρθεις ξανά
άλλη φορά δε θα ‘σε δω
όμως για μένα είσαι εδώ
είσαι παντού και πουθενά

Spoiler

 

[Guest 857742]

 

[Himela]

Τι ευλογία όταν όλοι τρέχουν εσύ να μπορείς να σταθείς ακίνητος.

 

[Valder]

Ρε τι γλωσσοφαγια ειναι αυτη ρε. Εξορκιστή θα χρειαστώ με τα βουντού που μου κάνουν οι δαιμονισμένοι.

 

[amarelia]

Τούτο το σώμα που έλπιζε σαν το κλωνί ν᾿ ανθίσει
και να καρπίσει και στην παγωνιά να γίνει αυλός

η φαντασία το βύθισε σ᾿ ένα βουερό μελίσσι
για να περνά και να το βασανίζει ο μουσικός καιρός.

 

[Valder]

Αχ θέλω να μπορέσω να τελειώσουν όλα αυτά, να γίνω κι εγω ξανά καλά να μπορώ να βγω και να χαρώ τη ζωή χωρίς φόβο.

Πόσο μου έχει λείψει η φύση. Ονειρευομαι να διαβαζω τα βιβλία μου, σε ενα μικρό σπιτι με μπαλκόνι και το γατίμπο μου να παίζει στα ξυλινα πατωματα με μπαλιτσες απο χαρτι κουζίνας που τόσο αγαπάει.

Δε θέλω όλες αυτες τις ανοησίες που λεω κατα καιρούς, τουλάχιστον δεν με κινητοποιούν πρώτιστα οι ανοησίες. Σε τρίτο τέταρτο και δεκατο βαθμό ίσως. Και αν. (καλα οχι αν, έφηβος ειμαι στα μυαλά, ζω για την ανοησία, την αθυροστομία, την αντίρρηση).

Αλλά, η φύση. Δε θέλω πολλούς ανθρωπους. Λιγοι και καλοί.

Αυτο το πράγμα που αποκοπτόμαστε απο τη φυση και ζουμε μέσα σε τσιμεντουπόλεις βόθρους, χωρίς καμία συμπόνια, ανθρωπιά, επικοινωνία, συλλογική αντίληψη, ο καθένας για το άτομό του, σε μια τρεχάλα για το καλογυαλισμένο τίποτα μιας ατέλειωτης προσδοκίας, όχι, όχι, αυτό μας έχει κάνει κτήνη, αυτό μας έχει τρελάνει.

Όταν αρχίζεις και το χάνεις, είναι το σινιάλο της εξόδου απο τα τσιμέντα. Η φύση γιατρεύει. Στη φυση βρισκεις ότι έχεις χάσει.

Αυτό θέλω παρακαλώ. Μέχρι του χρόνου να το χω κάνει, μόνιμα και οριστικά.

 

[Guest 857742]

Περισσότερα απ’όλα, εύχομαι να είσαι υγιής. Μόνο αυτό, κι ας μη σε ξανά δω ποτέ…

 

[ultraviolence]

Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε φέρνω έστω και λίγο στις σκέψεις μου, σαν να είσαι δικός μου άνθρωπος. Αχ βρε Ολυμπία, μακάρι να μπορούσα να σε βρω με κάποιο τρόπο. Που να κείτονται τα κόκαλα σου άραγε;

 

[amarelia]

 

[ultraviolence]

Ένα ακόμη candidature non retenue. Δεν βλέπω φως στον ορίζοντα, δυστυχώς

 

[Kate1914]

Άμα αγχώνομαι έτσι για μια απλή σχετικά δουλειά, να δω τι θα κάνω στο μέλλον που (ελπίζω) θα δουλεύω κάθε μέρα όλο το χρόνο 🫠🫠

 

[Guest 857742]

not true but pretty anyway

 

[Υδροχόος]

Eίναι δύσκολο, καμιά φορά, να συγχωρέσεις τους "εχθρούς σου". Να ξέρεις τί είπαν, τί λένε, πίσω απ΄ την πλάτη σου ειδικά. Πόσο σ΄ έχουν διαβάλει, κατηγορήσει. Πόσο σου έχουν "βγάλει τ΄ όνομα" που λένε. Και το σημαντικότερο ; Χωρίς καν, πολλές φορές, να σου δοθεί η ευκαιρία να πεις, έστω, την άποψή σου...

Ευτυχώς που είναι εδώ μέσα μόνο...αυτοί οι εχθροί.

Σας τα λέω μόνη μου : Είμαι διπρόσωπη. Κάνω μακριούς σταυρούς, ενώ "έξω απ΄ ΄δω" είμαι ένα κάθαρμα και μισό. Με νοιάζει η εικόνα μου και μόνο και το φαίνεσθαι. Να φαίνομαι καλή, αλλά να είμαι η χειρότερη...

Βάλτε ό,τι θέλετε στη λίστα. Πείτε ό,τι θέλετε...

Μόνο να μη σας νιώθω. Μόνο να μη νιώθω όλο αυτό το παρασκηνιακό και άλα αυτά που έχουν λεχθεί ή λέγονται...

 

[Guest 857742]

 

[glayki]

"Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων."

Ουμπέρτο Έκο

 

[glayki]

"Θα ταξιδέψουμε λοιπόν μια μέρα μακριά
θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε
και οι παγίδες που μας στήσατε
θα διαλυθούν με τον καιρό από του χρόνου τη σκουριά
δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας
είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά"

 

[Valder]

Κουράζομαι, εσωτερικά. Αλλά το παλεύω, δεν εγκαταλείπω.

 

[giannhs2001]

Η γυμναστική είναι το Α και το Ω για έναν άνθρωπο. Όσο με την στερούν τα οικονομικά τόσο περισσότερο αποκτώ... περίεργες συνήθειες...

Ποτέ δεν υπήρχαν σκέψεις για όλα αυτά πριν...

 

[Nascentes morimur]

" Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να επαληθευσουμε ποια απόφαση είναι καλή, γιατί δεν υπάρχει κανένα μέτρο σύγκρισης. Όλα τα ζούμε αμέσως, πρώτη φορά και απροετοίμαστοι. Σαν να μπαίνει ένας ηθοποιός στη σκηνή χωρίς να έχει κάνει καθόλου πρόβες. Αλλά τι αξία μπορεί να έχει η ζωή, εάν η πρώτη πρόβα της ζωής είναι η ίδια η ζωή; Αυτό ακριβώς κάνει τη ζωή να μοιάζει πάντα με σκαρίφημα. Αλλά το σκαρίφημα δεν είναι η σωστή λέξη, γιατί ένα σκαρίφημα είναι πάντα το προσχέδιο κάποιου πράγματος, προετοιμασία ενός ζωγραφικού πίνακα, ενώ το σκαρίφημα της ζωής μας είναι σκαρίφημα του τίποτα, προσχέδιο χωρίς ζωγραφικό πίνακα..."

Μίλαν.

 

[glayki]

"Τα πιο τρομακτικά τέρατα είναι αυτά που καιροφυλακτούν μέσα στις ψυχές μας."

Ε. Πόε