Αλλο πράγμα που ήταν, να ξυπνάω και να ανοιγω το παράθυρο και να βλέπω θάλασσα στον κόλπο, με τα βαρκάκια και τους ήχους τους, να καπνίζω στο μπαλκονάκι και να με χτυπάει το αεράκι και λίγος ήλιος.
Όμορφη πρασινάδα παντού και θάλασσα, δίπλα δίπλα.
Τι θέλουμε πίσω στις πόλεις; Τι κάναμε στη Γη και χτίσαμε τσιμεντένιους καρκίνους στο σώμα της;
Γιατί δεν ζούμε στην ηρεμία;
Φρίκη η διαπίστωση της φυλακώδους Κόλασης ή της κολασμένης φυλακής, (ότι προτιμάτε), από τη φευγαλέα ματιά στον παράδεισο.
Έπρεπε όμως ριχτεί ετούτη η ματιά.
Για να ξέρεις για ποιο γαμημένο όνειρο παλεύεις τα τέρατα στην ψυχή σου και τη δύσκολη καθημερινότητα.
Άλλοι κατέκτησαν το Έβερεστ, βούτηξαν σε ωκεανούς, σπατάλησαν χρόνια γι αυτο που αγάπησαν στα εργαστήρια και στην έρευνα, ή με έναν σάκο γύρισαν ερήμους και δρόμους και πόλεις ξένες.
Όλα θέλουν ένα σχέδιο. Μια μέθοδο. Δε θα χτιστεί η Ρωμη αύριο, μα με το πρώτο θεμέλιο σήμερα και το δεύτερο αύριο, κι άλλο ένα κάθε λίγο κάθε μέρα, θα χτιστεί σε μισό χρόνο ή ένα χρόνο και δεν θα την βλέπουμε σαν όνειρο.
Οχι μόνο υπομονή, μα κυρίως επιμονή.