Παλιά, στον καιρό εκείνο, όταν είχα μάθει την "αγάπη", όσο στρεβλά κι αν την είχα μάθει και βιώσει, ήμουν ένας σχετικά ήρεμος άνθρωπος, ήσυχος, χαρούμενος, πάλι σχετικά.
Ένιωθα το Φως να ακτινοβολεί από το δέρμα μου προς τα έξω. Το ένιωθα όλο αυτό ως την κανονικότητα της ζωής. Μια κανονικότητα που μου φαινόταν πλέον αφύσικο να αλλάξει.
Ήμουν κάτι ολόκληρο, αγνό, ευγενικό, πλήρες, απαλό, κάτι αδύναμο όμως και ανίκανο να ενεργήσει πλήρως όπως έπρεπε ή ήθελε.
**Αλλαγή**
Τώρα αισθάνομαι το Σκοτάδι να κυκλοφορεί επιτέλους ελεύθερο στις φλέβες μου. Μια πηγή καθαρότητας, λογικής, τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά, να μπορούν να ερμηνεύσουν τα δεδομένα του τότε και του τώρα με εκκωφαντική ταχύτητα. Απόλυτη ευφυία, σοφία, λογική, πυγμή, αδιαφορία, ενθουσιασμό για το άγνωστο, απέχθεια για την αφέλεια του Φωτός που με καθήλωσε σε ελπίδες-αλυσίδες.
Είμαι κάτι πιο αληθινό αδίστακτο, δυνατό , κάτι πιο σκληρό, κάτι πιο χαλασμένο όμως και κοφτερό.
Πλέον θυμάμαι εκεινο τον καιρό και βλέπω και το τώρα, μισός μισή.
Εγω τον θυμάμαι ως κάτι κανονικό και μου φαίνεται περίεργο που δεν υπάρχει τώρα. Ακόμα αφύσικο. Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Κάτι λείπει. Είμαι αποδυναμωμένος. Δεν μπορούμε να πάμε κάπου καλύτερα, όλα ειναι μέτρια σαν λύσεις ή άσχημα.
Εγω τον θυμάμαι ως μια περασμένη ζωή, μακρινή, σαν ψεύτικη, σαν κάποιου ξένου που να την παρακολουθούσα ως εξωτερική παρατηρήτρια. Κατα βάθος ήξερα, κατα βαθος σου φώναζα να σωθούμε. Και μας έσωσε η ίδια η ζωή αλλάζοντας. Τίποτα δεν λείπει. Είμαι παντοδύναμη. Κάπου καλύτερα θα πάμε. Μέσα στα μέτρια και στα άσχημα υπάρχει αυτό που μας αξίζει.
Το Φως που ήμουν, χάθηκε...
Ναι αλλά το Σκοτάδι σου ειναι εδω, και θα γίνει το δικό μας.-
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
