Σκέψεις... III

[Valder]

Αχ θέλω κι εγω φευγιό απ το γκρίζο. Δε μπορώ άλλο, πραγματικά!

 

[Himela]

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος...

 

[Kate1914]

Απ' τη μία, με αγχώνει εδώ και καιρό η σκέψη ότι η ζωή μας είναι ουσιαστικά μια κλεψύδρα που αδειάζει. Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο κοντά είμαστε στο τέλος, και τόσο περισσότερο λιγοστεύουν οι στιγμές που θα περάσουμε με τους δικούς μας.

Από την άλλη όμως, είναι καθησυχαστικό να σκέφτεσαι ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Δεν ξέρω γιατί, μα αυτή η σκέψη έχει αρχίσει και με γαληνεύει πολύ, όταν σκέφτομαι πως κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είμαστε, ουσιαστικά, πιο κοντά στο θάνατο και τον αποχωρισμό από αυτόν τον κόσμο.

 

[Κάμπια]

Περιέχουμε τα πρόσωπα που αγαπήσαμε

Μάνος Χατζιδάκις

 

[Guest 881237]

Ουδείς αναντικατάστατος

 

[ultraviolence]

Μερικές στιγμές, ένα τραγούδι/μια γνώριμη νότα είναι ικανή να κάνει κάτι μέσα σου να σκιρτήσει

 

[Valder]

Ακόμα η παλιοτράπεζα... ΑΚΟΜΑ!

 

[glayki]

Έχοντας δει ένα σωρό ψυχολογικά θρίλερ το μυαλό κάνει περίεργα σενάρια σε αυτό το ξενοδοχείο φάντασμα που όλως τυχαίως κατέληξα

 

[Υδροχόος]

 

[Valder]

16 ο μήνας. Μετα φταιω εγω που εχω νεύρα και δεν εχω ψυχραιμία.

Μπουρδέλο, τίποτα δε λειτουργεί.

 

[Κάμπια]

Λένε ότι δεν μιλάω, αλλά όταν λέω κάτι κανείς δεν ακούει

 

[Valder]

- Επιλέξτε τι θέλετε.
- Δεν θέλω.-

 

[nearos]

φυγε μωρη απο τη ζωη μου

 

[glayki]

Υπέροχη ιδέα για τις γατούλες! ολες έδειχναν κοιλίτσα για χάδια

 

[Valder]

17 ο μήνας. Κι ακόμα περιμένουμε. ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ! ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ! ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΩΛΟΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ!

Αν δεν μπω στο ψυχιατρειο ως τον Αυγουστο, δε θα μπω ποτέ.

Κάτσε και θα δεις!

 

[Υδροχόος]

η γκρίνια
της γκρίνιας
την γκρίνια
ωωωωω γκρίνια !!!

 

[Valder]

Ζωή του καβουριού. Όταν το καβούρι πάει να ξεφύγει απο τον κουβά του ψαρά, τα άλλα καβούρια το τραβάνε πίσω πάλι μες τον κουβά.

Μα γιατί δε χαμογελάτε; Το όπιο του λαού, να καμαρώνει για το ζόρι που τραβάει και να επιθυμεί κι απο τους άλλους να το τραβάνε αδιαμαρτύρητα ως κατι "φυσιολογικό" ως κάτι "αξιοπρεπές". Κάνοντας την αναγκη φιλοτιμία.

Πεινάς. Ξεκινάς να τρως σκατά από ανάγκη. Καθαρή ανάγκη, που αν δεν την είχες, μόνο σκατά δεν θα έτρωγες. Κάποια στιγμή κουράδι το κουράδι, νοστιμαίνει, συνηθιζουν τα χειλη στο σκατό, το στομάχι να χωνεύει ακαθαρσίες καθε μέρα. Μιαμ, καταπίνονται γλιστερά.

Το αρχικό αντανακλαστικό του εμετού να τα πεταξει ξανα έξω, καταλαγιάζει και δινει τη θέση του στη συνηθεια.

Σκατά απο το στόμα, σκατά σε χάπι, σκατά ενδοφλέβια, σκατά υπόθετα, σκατά ενέσιμα, σκατά σε εναιώρημα. Σκατά το κύριο σιτηρέσιο. Όλα σκατά, αλλά όλα καλά.

Κι ύστερα αρχίζει το καμάρι. Γιατί θες να τρως φαγητό μικρέ; Ψωμί; Φρούτα; Ψάρια; ΣΚΑΤΑ ειναι ο μόνος αξιοπρεπής τρόπος σίτισης. 40 χρόνια εμείς δηλαδή πως τα τρώγαμε; Κοροιδα ειμαστε; Είναι νόστιμα τα σκατά, τα χουμε συνηθίσει τα σκατά.

Σα να σε βιάζουν, αλλα κώλος είναι θα συνηθίσει. "Δεν ειναι κακό" που θέλουν να σε βιάσουν. Ειναι κακό που δεν συνηθίζεις. Που τους βάζεις στην ερώτηση και στην περίσκεψη, "τι παραπάνω μπορούσα να κανω και δεν έκανα". Κανείς δεν το θέλει αυτό. Όλοι θέλουν να θεωρούν οτι ναι όλα ειναι χάλια, αλλά τα δικά μας ειναι καμωμένα καλώς.

- Να είστε χαρούμενοι. Να χαμογελάτε. Π... είναι. Όπως τη συνηθισαμε εμείς, θα τη συνηθίσετε κι εσείς.
- Μα δε θέλω να φάω π... . Πονάει!
- Θα τη συνηθίσεις, θα σου αρέσει.
- Μα δεν θέλω!
- Μα θα τη συνηθίσεις.
- ΜΑ ΔΕ ΘΕΛΩ!
- Μα όλοι το κάνουν. Εσυ ποιος είσαι που θες να ξεφυγεις απο τη φυτεία. Οι άλλοι κοροιδα είμαστε;
- Όχι δεν είστε κοροιδα, αλλα κατι πάει στραβα στον τόπο.
- Όλοι το βλέπουμε, αλλά δεν υστεριάζουμε, έτσι ειναι η Ελλάδα μας.
- Ναι αλλα είναι ΛΑΘΟΣ!
- Ναι, αλλά θα το συνηθίσεις, χαμογέλα! Π... είναι, bottom out μέχρι το άντερο βαθιά, με έναν πόνο, μετα θα συνηθίσει ο κώλος!
- ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ!!!!!
- Μα χαμογέλα, τι τοξικός άνθρωπος είσαι γαμώτο, έλα μέσα στον κουβά μαζί μας καβουράκι, μην πας να ξεφύγεις. Ειναι ωραια στον κουβά.
- ΜΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ!
- **Μπαμ** (ήχος απο πυροβολισμό).

Τώρα επιτέλους θα έχουμε ησυχία στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αμα πια με τον γκρινιάρη.

 

[Υδροχόος]

Αυτό κατάλαβες ; Ναι ;

Κρίμα.-

 

[ultraviolence]

Θα ήθελα να ήμουν πάλι 17, να τα διορθώσω όλα. Να τα κάνω όλα σωστά. Να αποφύγω τον πόνο.

Άτιμο πράγμα, ο χρόνος.

 

[Valder]

333 λέξεις στο πρώτο μου βιβλίο. Για να δούμε, αν θα φτιάξω κάτι αυτη τη φορά.

Όλη αυτή η απαισιοδοξία με κάνει να θέλω να το δημιουργήσω. Όχι οτι θα αρέσει σε κανέναν. Θα ήλπιζα να αρέσει, μακάρι να αρέσει.

Fuck it. Έχω κάτι καλύτερο να κάνω με τη ζωή μου που να το γουστάρω όμως κι όλας; Μπορεί... Αλλά σαν πολύ δεν εγαμήθην; Ας το διασκεδάσουμε και λίγο.