Σκέψεις... III

[Valder]

Καιρό είχα να δω...

Είχα τη γάτα κι εκεί, αλλα είχα και ενα μωρό, παιδί δικό μου που το έπαιρνα αγκαλιά, είδα το πρόσωπό μου, εγω ήμουν. Σπάνια ή ποτέ να δω το πρόσωπό μου. Ήμουν χαρούμενος και με τα δυο μου παιδάκια.

Ειδα μετά την άλλη , δεν ειχε άλλο παιδί, την ένιωθα μόνη, χωρίς ανθρώπινη συντροφιά, είχε όμως ένα μεγάλο λευκό σκυλί, σα λυκόσκυλο, για παρέα. Είχε επίσης το παλιό της χρώμα στα μαλλιά.


Ξύπνησα και το θεωρούσα ως την πραγματικότητα για πέντε δέκα λεπτά, μέχρι να συνέλθω, να καταλαβω ότι είμαι σ' αυτη την πραγματικότητα με αυτά τα δεδομένα, κι όχι σε κείνη.

Το μωρό, με ποιά; Δεν ήταν με αυτή, χωρίσαμε και εκεί με την άλλη, το ένιωσα. Ήταν γροθιά στο στομάχι.

Τουλάχιστον υπάρχει ενας κόσμος στον οποίο ειμαι καλά και χαρούμενος.

 

[Nascentes morimur]

Ήδη ζούμε σ' έναν ανάποδο κόσμο.

 

[Valder]

Να μην λυπάσαι για τους ανθρώπους, παίρνουν ότι τους πρέπει,
δεν ήμουν δίχως λόγους που μας οδήγησα, σώμα και μυαλό μας, μακριά της,
οι άνθρωποι τείνουν να γεμίζουν με αυτό που είναι, την ουσία τους
και να λεηλατούν και να κακοφέρονται σε αυτό που θα θελαν να ειναι
εαν εκείνη είναι άδειος κάδος, τείνει να γεμίζει με σκουπίδια, κι εκεί πρέπει να πάει
εμείς όμως γλυκέ μου, είμαστε σαλόνι αρχοντικό και δεν μας πρέπουν οι κάδοι
στο κέντρο της ύπαρξής μας αντί για τραπέζι σκαλιστό, ποτέ δε θα φέρναμε κάδο
ειδάλλως βγες τώρα, πήγαινε στον πιο κοντινό κάδο, πάρε μια τυχαία σακούλα
κι ύστερα γύρνα στο σπίτι μας και ρίξ την πάνω στο τραπέζι που το φαι μας τρώμε
κι ύστερα φώναξέ μου, στη μισή σου φύση, σε μένα την ανόητη που σε φυλάω
πως "εγω αυτό είμαι, σκουπίδια, να και το φερα μες το σαλόνι μας". Είσαι; Όχι!
Σε ξέρω από τη στιγμή που ήρθαμε σ αυτό τον κόσμο, είσαι περισσότερα. Είμαστε!

Είμαι εκείνη. Είμαι εσυ. Ειμαι εδω.

Αυτοκρατορικό Ημερολόγιο
Το κρυμμένο κορίτσι
15/03/2024​

 

[Valder]

Χαρούμενος και μελαγχολικός ταυτόχρονα σε μια ημέρα,
μου βάζεις δύσκολα, μισέ μου, και είμαι κουρασμένη
με ποιό από τα δυο τα αισθήματα εγω να τα βγάλω πέρα
ανήσυχη κι απόψε να γινώ ή μήπως καθησυχασμένη;

Αυτοκρατορικό Ημερολόγιο
Το κρυμμένο κορίτσι
16/03/2024​

 

[amarelia]

Ελύτης, Προσανατολισμοί.

 

[glayki]

ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν’ ΑΠΟΧΤΗΣΩ μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Ο. Ελύτης

 

[Valder]

Κι αφού επιθυμία σε ονόμασα κι ύστερα σε απώλεσα,
ούτε για ήλιο, ούτε γι ανάσα κι οξυγόνο, ούτε για ζωή
επιθυμία ποτέ άλλη εφύτρωσε ξανά το ίδιο από μέσα μου

Αυτοκρατορικό Ημερολόγιο
Τα Ειλικρινή
18/03/2024​

 

[yorkie]

Μόλις άρχιζα να σκαλίζω όλα τα μέηλ και τα μηνύματα - μετά την αποχή του τριημέρου- και ξάφνου πέτυχα και μήνυμα από άτομο που ήταν εδώ. Έτσι, είπα να περάσω για το «γεια».

Μμμ θα αφήσω - φυσικά τι άλλο; - ένα ποίημα!

«[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.

[...]

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. [...]»

«Περπάτησα», Κική Δημουλά

Η yorkie έχει να καταθέσει με ειλικρίνεια πως εύχεται κάθε μα κάθε καλό να σας έρθει και να βροντοφωνάζετε από καρδιάς το «όχι, δεν είμαι λυπημένη».
Και μερικές φορές - βασικά γράψτε λάθος, «πάντα» είναι η σωστή λέξη - προϋποθέτει την δική μας προσωπική εξέλιξη, την ουσιαστική όμως ( στα πιο αδύναμα/ πληγωμένα σημεία μας ).
Και θα ‘ρθουν αυτά και ακόμη όλα όσα δεν είχατε σκεφτεί καν, υγεία να έχουμε!


Γλυκές καληνύχτες

 

[Aleksa]

 

[Valder]

Είμαι φοβιτσιάρης απο μωρό, ποτέ δε μου άρεσαν τα βουητά, κρυβόμουν,
στη φωλιά, στο κλουβί, κάτω από το κρεβάτι, όλα είναι ενα καταφύγιο,
δε μου αρεσει να με αγγίζουν πολύ, εσυ ναι ναι ναι ναι, μέχρι ενός ορίου,
παίζω με τους ανθρώπους, μη με βλέπεις έτσι στριφνό, χαίρομαι με επισκέπτες,
ξέρεις όμως τι με νοιάζει πιο πολύ και με τι χαίρομαι πιο πολύ; Με σένα!
Θέλω να ειμαι δίπλα σου, επάνω σου, κοντά σου, να σε προσέχω πάντα,
ναι εγω ο φοβιτσιάρης ο στριφνός, ακούω μια ανάσα σου στραβή και πάνω πετάγομαι,
ξέρω πως δεν θα σε ξεπεράσω σε ζωή, εσυ θα γεράσεις πιο πολύ απο μενα,
όμως για όσο είμαστε μαζί, το παιδί θα έχει έγνοια τον γονέα, εγω εσένα!

Princeps Arminius A'
Meows of Love
19/03/2024​

 

[dum dum boy]

wo(r)ke(r)s of the world, unite.

 

[glayki]

Τολστόι, Αννα Καρένινα

“Οι ευτυχισμενες οικογένειες μοιάζουν όλες μεταξύ τους , οι δυστυχισμένες κάθε μιά είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο”

Όσοι παίρνουν διαζύγιο, λοιπόν, ή χωρίζουν απο μακροχρόνιες σχέσεις,αλλάζουν σίγουρα τρόπο δυστυχίας ,γιατί δεν αντέχουν πλέον τον παλιό ,αν η σχέση είχε βρεθεί σε τέλμα, με μπόνους, όμως, μια σημαντική πιθανότητα ευτυχίας που πριν ήταν μηδενική.

 

[Valder]

"Δεν χρειάζομαι ημερολόγια για να τα πω εξω απο τα δόντια... Άσε με!

Εγωιστικά πλάσματα, κάποια - όχι όλα, νομίζετε ότι δεν σας καταλαβαίνω, ότι δεν σας βλέπω, ότι δεν μπορώ να γίνω πιο εγωιστικό πλάσμα από εσάς; Μόνο και μόνο γιατί τον αφήνω τούτον δω, να με έχει συνηθίσει στη σιωπή;

Δεν μου αρέσετε. Δεν μου αρέσετε γιατί μόλις τελειώνει ο σκοπός σας, τελειώνουν και οι άνθρωποι απο δίπλα σας. Κι εγω, έχω μάθει οταν δένομαι με έναν ανθρωπο, να δένομαι με τον άνθρωπο, όχι με το σκοπό.

Ω δύσμοιρες έννοιες ευγενείς, της φιλευσπλαχνίας, της ανθρωπιάς και της αγάπης, σε τι χέρια γεωργών ανίκανων έμελλαν να πέσουν προς σπορά. Γόνιμοι καρποί, σε ανίκανα χέρια, σε χωράφια χέρσα.

Μην πιστέψετε για μια στιγμή πως δεν καταλαβαίνω, πως δεν αντιλαμβάνομαι. Ούτε για μια στιγμή. Έχω υπάρξει ξύπνια, πιο πολύ απ' όσο έχετε υπάρξει γενικώς.

Είδατε τα χείλη μου σφραγισμένα και πιστέψατε πως είμαι ανίκανη να μιλήσω, μμ-μμ, όχι όχι...

Μπορώ να αγαπήσω τους καλούς και ταυτόχρονα να τσουρουφλίζω τους κενούς.

Να είστε καλοί, για να τα πάμε καλά... Τόσο απλά!"

Το Κρυμμένο Κορίτσι
20/03/2024​

 

[Nascentes morimur]

"..Ώριμα; Μα ποτέ θα 'ναι ώριμα;
Πότε υπήρξαν ώριμα;
Κάντο λοιπόν, άδραξε τη στιγμή
και κάντο τώρα για πάντα και ποτέ.
Αύριο; Μα δεν υπάρχει αύριο!
Θα 'χεις πεθάνει αύριο!
Αύριο η φλόγα σβήνει..."

Α ρε Μπαγάσα Νικόλα.!

 

[dum dum boy]

 

[Kate1914]

18,4​

Σαν χθες ήταν εκείνη η άνοιξη. Θυμάσαι;

Ναι, θυμάμαι.
Ναι, είναι αλήθεια πως πέρασε σχετικά λίγος καιρός.
Ναι, η πληγή φαίνεται να έχει γιάνει λίγο.
Ναι, φαίνεται πως αρχίζει και ξεθωριάζει η θύμηση.
Και ναι, και εγώ η ίδια σήμερα προς το παρόν δε νιώθω κάτι. Απλά ένα κενό. Ένα απέραντο κενό. Και ντρέπομαι για αυτό, γιατί θα έπρεπε να νιώθω κάτι. Να το νιώθω.

Όμως το σημάδι υπάρχει εκεί ακόμη.
Και θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού δημιουργήθηκε από το εύθραστο κρύσταλλο των ονείρων. Που έσπασε με έναν δυνατό κρότο πάνω στο κορμί μου και έγινε χίλια κομμάτια. Χωρίς κανένα έλεος. Με συνοπτικές διαδικασίες και ψυχρότητα.
Εκείνο το αδιάφορο "Ναι" ειδικά, συνοδευόμενο από το κόκκινο στυλό, Θεέ μου πώς το θυμάμαι... Σαν ένα όνειρο η ανάμνηση, που θόλωσε όμως απ' τα δάκρυα.
Και το αισθάνομαι το σημάδι που άφησε το κρύσταλλο. Δεν το θυμάμαι πολύ συχνά, αλλά μόνο που το αγγίζω πού και πού το ξέρω. Γιατί και μόνο το θρόισμα του αέρα πάνω του με κάνει να πονάω και να ματώνω από την αρχή.

18,4.
Ο αριθμός που με έκανε μία άλλη.
Που έγινε η δεύτερη φύση μου.
Που τελικά με σκότωσε.

Πανάθεμά τον.

 

[Valder]

Κοιμήθηκα όταν μου είπατε, ξύπνησα όταν μου είπατε,
παρίστανα για μια φορά τον τυπικό, τον καθωσπρέπει
παρίστανα τον φρόνιμο, κάποιον που ποτέ δεν ήμουν...

...και δεν μου αρέσει η αίσθηση, δεν μου αρέσω εγώ.

 

[rafaela11]

Κι ίσως να σου ‘λεγα πολλά

αν μια φορά ρωτούσες.

 

[Valder]

Θεε μου, δώσ' μου τη δύναμή μου πίσω,
για νιώθω πως δε μ' απόμεινε σταλιά...

 

[glayki]

Οχι αλλά γκρίζα τοπία.
Η ψυχή μου λαχταρά το πράσινο, ΠΡΑΣΙΝΟ και ας είναι γκρι ο ουρανός