Σκέψεις... III

[juste un instant]

Μια σκεψη στον κουβανικό βασανισμένο λαό που δεν έχει την ευκαιρία να κάνει διακοπες εύκολα εκτός της χώρας του.

 

[Luke87]

Elon Musk: Offer me Money, Power. I don't care! #shorts (youtube.com)

 

[Valder]

Χριστέ μου, νιώθω σα τον Garfield τη γάτα, που μισούσε τα πρωινά. Τα μισώ, τα απεχθάνομαι, τα σιχαίνομαι, αηδιάζω, με αρρωσταίνουν, σα να μεταφέρει ο εγκέφαλός μου ένα αρχείο εκείνες τις ώρες και να με ξυπνάς και να κόβεται η μεταφορά στη μέση. Σα να πηγαινει κάτι πολύ λάθος.

Εντωμεταξύ, αρχίζουν:

- "Πρωινουλης είσαι σήμερα!"
- Ρε αντε γαμήσου κι εσυ!

ή

"Αχ κερδίζω όλη τη μέρα αμα ξυπνάω νωρίς"
- Εχμ όχι; Ειναι ακριβώς το ίδιο ποσό σε χρόνο που θα μεινεις ξύπνιος/α 16 ώρες κατα μέσο όρο, απλά θα είναι άλλες 16 ωρες διαφορετικές πιο βολικές; Απλα είσαι σε συγχρονισμό με την υπόλοιπη κοινωνία και τους κανόνες της, αυτό ναι, αυτό κερδίζεις, την αλληλεπίδραση

ή

- "Όποιος ξυπνάει 5 το πρωί ειναι φιλότιμος, έντιμος μουμπλε μουμπλε"
- Όχι, απλά δεν έχεις 10 εκατομμύρια στον τραπεζικό σου λογαριασμό. Αν είχες, θα ξύπναγες στις 10 και θα απολάμβανες τα χόμπι σου, τη φιλοσοφία, τα ταξίδια, τα βιβλία, τους ανθρώπους. Και ναι θα εξακολουθούσες και τότε να εισαι έντιμος ή φιλότιμος ή οτιδήποτε. Γιατί είναι το πως φέρεσαι στους άλλους ανθρώπους καλά, που σε καθορίζει αν εισαι έντιμος ή φιλότιμος, κι όχι το πότε ξυπνάς ή πόσο ιδρώνεις.


Ειλικρινα όταν ειχε έρθει πρωτη φορά ο κορωνοιός και αναγκαστηκαν όλοι οι άνθρωποι για να βολέψει τον καπιταλισμούλη τους και να συνεχίσουν να έχουν ζωούλες, να εργαστούν απο τα σπίτια τους, ανθρώπινα, να ξυπνάς σαν άνθρωπος, να χέσεις με το συμπαθειο σαν ανθρωπος, να εργαστείς με τη φορμα ή το βρακι απο την άνεση της πολυθρόνας σου και να μην τρέχεις ώρες πριν σα το Βέγγο μες την κίνηση -χρόνος που σου ανήκει και κλέβεται απο την ελευθερία σου υπόψην- εκεί το ευχαριστήθηκα Θεε μου. Οχι για τα δεινά των ανθρώπων, όχι όχι, ούτε καν. Αλλά για το οτι μπήκαν στα παπούτσια μου, έζησαν όπως εγω, είδαν τις δυσκολίες μου.

Και κλαίγανε όλοι Θεε μου σα μαλάκες. "Μας πήραν τις εξόδους, και δεν παμε βόλτες, πως θα ζήσουμε χωρίς βολτίτσα"
- Άει γαμήσου, δε μπορώ να πάρω το κορμί μου, μάθε λίγο πως ζουν λοιπόν κι άλλοι συνάνθρωποί σου καλαναθρεμένε γκρινιάρη.

Κι εκει μάθανε, κι εκεί είδανε, ΚΙ ΕΚΕΙ ΓΛΥΚΑΘΗΚΑΝ! Και μόλις τους άγγιξε την κωλάρα η πανδημία, άλλαξαν τα μέτρα και τα σταθμά της ανθρωπιάς τους. Και πάλι όχι όλοι. Κάποιοι απαιτούν να ξυπνάς απο τις 6 και να πηγαίνεις στο γραφείο.

Και τα μικροαστικά soldier boys του καπιταλισμού, "αχ Θεε μου τι ευτυχία, να μου χαρίσουν μια μέρα άδεια να μην ξυπνήσω" ή "είμαι σωστός, ειμαι υπεύθυνος, ξυπναω 6" αλλά το βράδυ σαν κλαμμένη γλαρέντζα "μπουχουχού θα θελα να μεινω ξυπνιος αλλα δουλευω αυριο".

Εσυ το επέλεξες, εσυ το ανέθρεψες, εσυ δεν το αλλάζεις.

Γιατί να το ζήσω εγω, επειδή εσυ το υπομένεις;

Κάντο αλλιώς. 4 μερες, 4 ώρες, ανα άνθρωπο. Να χουν περισσοτεροι και ευκαιρίες.

Αλλα οχι πρέπει "ουμμμμ ειμαι υπευθυνος, ξυπναω στις 6". Φάε το κουράδι.

 

[Nascentes morimur]

Να ζούμε μια ζωή που θα ’ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων.
Να ζούμε σ' έναν κόσμο, όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σαν γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις. Κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί.
Σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
Ένας κόσμος, όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός. Τα λουλούδια που ανθίζουν. Ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη. Και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
Κι όταν μια μέρα πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις σαν γέρος, πεταμένος σαν στυμμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Ν.Φ

Και..
Καλό μας μήνα

 

[glayki]

Αντρέι Ταρκόφσκι καθισμένος δίπλα σε ένα ποτάμι απαντά στα θεμελιώδη ερωτήματα της ζωής στο ντοκιμαντέρ Andrei Tarkovsky - A poet in cinema, σε σκηνοθεσία της Donatella Baglivo. Σε αυτό το απόσπασμα ο μεγάλος σκηνοθέτης απαντά όταν τον ρωτούν «Τι θα θέλατε να πείτε στους νέους;».


«Να μάθουν να αγαπούν την μοναξιά. Να μένουν μόνοι με τον εαυτό τους. Νομίζω ότι το προβλήματα των νέων έγκεινται στο γεγονός ότι κάνουν θορυβώδεις ή και επιθετικές πράξεις και αυτό επειδή δεν θέλουν να νιώσουν μόνοι. Πράγμα θλιβερό. Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να ζει μόνος από παιδί. Γιατί το να ζεις μόνος δεν σημαίνει ότι νιώθεις μοναξιά αλλά σημαίνει ότι δεν βαριέσαι τον εαυτό σου, το οποίο είναι ένα πολύ επικίνδυνο σύμπτωμα, σχεδόν ασθένεια».

 

[Υδροχόος]

Ερχόμαστε από το χάος, πηγαίνουμε στο χάος και το ενδιάμεσο πάλι χάος είναι...

 

[rafaela11]

Βαρέθηκα να γίνομαι χαλί για όλους και εγώ να μην έχω που να πατήσω.

Ναι, γίνομαι και εγώ ματαιόδοξη καμία φορά.

 

[Valder]

Είμαι ακόμα εδώ. Άκουσέ με.

Οι άνθρωποι αν σε δουν να πράττεις το καλό και το βολικό, θα προσδοκούν από σένα μοναχά το καλό και το βολικό, γι αυτό θα πρέπει σοβαρά να σκεφτεις κατα πόσον θέλεις να ζεις με τις προσδοκίες των άλλων στη ζωή.

Πότε θα βαρεθείς να μην είσαι εσυ, για σένα; Σήμερα; Αύριο; Ποτέ; Μήπως θα έπρεπε ήδη να είχες βαρεθεί; Μα θα πονέσεις κι εσένα, επαναστατώντας στο συμβιβασμό.

"Δε θα χεις αλυσίδα απ' την οποία να κρέμεσαι ασφαλής μην πέσεις... Δε θα χεις αλυσίδα ασφαλείας, όχι... Δε θα χεις αλυσίδα..." ...σου λένε. Άκου το "ψέμα", αγνόησε την "αλήθεια".

Ναι, αλλά θα είμαι ελευθερη να πέσω όπου θέλω, στα πόδια μου να σταθώ. Κι αν δεν θα μαι σαν τους άλλους, δεν πειράζει, θα είμαι σαν εμένα, θα είμαι ο εαυτός μου.

Το Κρυμμένο Κορίτσι
05/04/2024​

 

[Luke87]

Οπως γύριζα απ' το supermarket μου έπεσαν στον δρόμο μερικά μπισκότα. Για πότε μαζεύτηκαν οι γάτες...

 

[Valder]

Τελικά χρειάζεται και ο πραγματικός κόσμος ανάλογη αντιμετώπιση από το κρυμμένο κορίτσι, να πατήσει τα γκάζια η Σκοτεινούλα και να τα πει όπως πρέπει. Όχι μόνο στο Ίντερνετ.

 

[amarelia]

υπάρχουν κάτι άνθρωποι που βράζουν μέσα τους ένα παχύρευστο κατάμαυρο δηλητήριο. Κι προς τα έξω δείχνουν καθώς πρέπει και σωστός και σείς και σάς. Και από μέσα είναι σάπια κουφάρια που περιμένουν, παραφυλάνε, και σε παρατηρούν ενώ μέσα τους συνεχίζει ατέρμονα να βράζει το δηλητήριο τους.
Που τα έχουν καλά με όλους και με όλα και στην ουσία μηδέν, στην ουσία βράζουν λίγο παραπάνω δηλητήριο.

δεν υπάρχουν λόγια να τους περιγράψουν, δεν υπάρχουν λόγια που θα θυσιάζονταν για να κοσμήσουν τόση μαυρίλα και μισανθρωπιά που φοράει ένα πέπλο κάλπικης καλοσύνης.

Κρύβονται νομίζουν, αλλά στην πραγματικότητα με κάθε πέρασμα τους ζέχνουν, σαν σάπιο κρέας.

 

[Υδροχόος]

Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Με τις σκέψεις και τα λόγια πλάθουμε τη ζωή μας...

 

[parafernalia]

Ξανά τρέξιμο σήμερα μετά από ένα τρίμηνο αποχής, έλεγα θα τα φτύσω πάλι στο δεκάλεπτο.
Κι όμως ευκολάκι, μάχιμος, την έβγαλα τη διαδρομή αλαχάνιαστος.
Πως εξηγείται;

Ξεκίνησα να πίνω, πίνω συστηματικά και διονυσιακά.

Spoiler

Ρακή
https://el.wikipedia.org/wiki/Ρακή

 

[Valder]

Έχουν έρθει τα ίσια ανάποδα σε αυτό τον κόσμο. Δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός κόσμος αυτός.

Οι άνευ μυαλού και στοιχειώδους αισθητικής αρμονίας, έλκουν σάρκα.
Οι άνευ φιλοδοξίας και γελωτοποιού ικανότητος, έλκουν συναισθήματα.
Οι άνευ ουσίας και ειδικού βάρους χαρακτήρα, έλκουν δόξα.
Οι άνευ ενσυναισθήσεως, έλκουν χρήματα.

Τι Καρχηδόνα είναι αυτή και τι Φοινίκη, ουδεν εκ του ουδενός, παν γενόμενο. Φρίκη.

 

[Luke87]

Ο Απόλυτος κριτής υπερασπίζεται τη δουλειά του με τη ζωή του.

 

[ultraviolence]

Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι' αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.

Μαρια Πολυδούρη

 

[Υδροχόος]

 

[dum dum boy]

 

[Valder]

Fuck it. Θα χρησιμοποιήσω το μυαλό μου για δικό μου όφελος.

Όταν κάνουν fire up οι συνάψεις, οι νευρώνες όταν παίρνουν ζωή, οι αριθμοί στην οθόνη γίνονται ο παιχνιδότοπός μου, κι εγω ο καλύτερός τους φίλος.

Δε μου αρκεί το λίγο. Δε θέλω το λίγο. Θέλω αυτό που αξίζω. Πόσο; Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα όχι λίγο.

Να θυσιάσω τις δυνάμεις μου για να ωφελειται ο κάθε άλλος κι εγω να παίρνω ενα κλάσμα αυτού;

Όχι.

Να θυσιάσω τις δυνάμεις μου για να ωφεληθώ εγω, με τα πάντα.

Μα που πας, οι άλλοι ειναι έξυπνοι.

Κι εγω είμαι. Και ήταν καιρός να μπει μπροστά. Για μένα. Όπως ξεκίνησαν και οι άλλοι, από κει που πήγαν και οι άλλοι, εκεί κι εγω. Γι αρχή.

 

[Kate1914]

Βλέποντας τα προβλήματα του κόσμου μέσω της οθόνης μου, από το σπιτάκι μου, από την άνεσή μου, νιώθω πως είμαι ένα αναίσθητο και αχάριστο παχύδερμο, που δεν εκτιμά τίποτα απ' όσα έχει.
Και σάματις δεν είμαι; Πόσο προνομιούχα είμαι αλήθεια, και πόσο κρίμα που δεν το σκέφτομαι πιο συχνά αυτό...