Σκέψεις... III

[Κάμπια]

Με το στόμα μπάρα-μπάρα, με τα χέρια κουλαμάρα.

 

[Κάμπια]

 

[Luke87]

What a wicked game to play...to make me feel this way, what a wicked thing to do, to make me dream of you...

 

[Κάμπια]

Ερημιά....

 

[Luke87]

Κάποιος ακόμη περπατά, σε ξεχασμένους δρόμους πάντα πιστεύαμε σ' αυτά που μας αφήνουν μόνους

 

[Valder]

Θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μου πουν "σ' αγαπώ". Αυτό, τίποτε άλλο. Πιο ζωογόνο κι από την πρώτη βαθιά ανάσα της ημέρας.

 

[parafernalia]

"Oι καλοί καιροί γεννάνε μαλθακούς ανθρώπους, οι μαλθακοί άνθρωποι γεννάνε κακούς καιρούς, οι κακοί καιροί γεννάνε σπουδαίους ανθρώπους. Αυτό είναι το ρολόι της ιστορίας."

 

[glayki]

"Κοίτα το λοιπόν να μείνεις άνθρωπος. Το παν είναι να παραμένει κανείς άνθρωπος. Δηλαδή σταθερός και διαυγής, και χαρούμενος παρ’ όλα αυτά, γιατί “οι κλάψες” είναι κύριο χαρακτηριστικά της αδυναμίας, ο κόσμος είναι τόσο ωραίος, μ’ όλη την φρίκη του, και θάταν σίγουρα πιο ωραίος αν δεν τον βάραιναν οι αδύναμοι και δειλοί"

Ρόζα Λούξεμπουργκ, «Γράμματα από την φυλακή».

 

[parafernalia]

Η ζωή είναι ένα τρένο, όποιο βαγόνι προσδεθεί, καλό κακό, στο ταξίδι αυτό μένει.
Γιατί η ζωή συνεχίζεται...

 

[rafaela11]

Η υπέρβαση,
Δεν είναι άλμα μεταφυσικο
Είναι αυτό το
Υπέρ
Που του αφήνεσαι.

 

[Κάμπια]

 

[juste un instant]

Το να γελά κανείς με κακοήθεις ηλιθιότητες σημαίνει πως έχει προσεγγίσει το άκρον αωτον της ασημαντότητας.

 

[Valder]

Ποιός είναι χειρότερος θάνατος για την ψυχή; Να παραδοθείς οικειοθελώς στο τίποτα ή να συμβιβαστείς σε ένα δήθεν, πολύ κατώτερο των περιστάσεων; Τι πιο εντιμότερο;

 

[Κάμπια]

 

[Valder]

Δε μπορώ να απολαύσω τη στιγμή, να βρεθώ στη στιγμή.

Τι κακό κι αυτό.

 

[Nascentes morimur]

"Εάν ασφαλίσεις τον εαυτό σου από τους άλλους... τότε θα μπορέσεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου και θα φυλάγεσαι από όσα σε βλάπτουν... Εάν δεν προφυλάξεις τον εαυτό σου από τους ανθρώπους, από τους φίλους σου... από τους γείτονές σου, δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτε... Άνθρωπος ο οποίος δεν ασφαλίζεται από τους συνανθρώπους του... και δεν φτάνει στην απάθεια των σχέσεων, ώστε να μην έχει στην ουσία δούναι και λαβείν, αλλά οι σχέσεις του να είναι η δουλειά του, το καθήκον του, αυτός δεν έχει καμία βεβαιότητα..." Α. Σιμωνοπετρίτης

 

[rafaela11]

 

[Κάμπια]

Είναι όλα όντως μια σύμπτωση τελικά;

 

[parafernalia]

Τα πρόσωπα νομίζουν ότι είναι αθάνατα, όμως πεθαίνουν. Νομίζουν πως με τη λογική τους εξηγούν τον κόσμο, όπως πεθαίνουν. Που είναι η κάθαρση, που είναι η λύτρωση; Όταν δεις και ξέρεις πως τα πρόσωπα είναι μέρη του ΕΝΟΣ, της Παγκόσμιας Θέλησης τότε αγαλιάζεις γιατί καταλαβαίνεις ότι κι εσύ είσαι μέρος του όλου. Κι όταν πάσχεις και πονάς, το ΟΛΟΝ πάσχει μέσα από σένα. Αυτή είναι η λύτρωση, όμως δεν παύει να είσαι ένα τραγικό πρόσωπο γιατί ξέρεις ότι η μοίρα του όντος είναι ο θάνατος. Και δεν αυταπατάσαι, το αποδέχεσαι και ζεις το κομμάτι που σου' λαχε να ζήσεις. Μένοντας απαθής και εξατομικευμένος η μόνη βεβαιότητα είναι πως το Σύμπαν συνεχίζει να πονά μαζί σου.

 

[glayki]

Όσο τα τρία πλατάνια απέναντι μου βγάζουν ξανά φύλλα.. Τίποτε δεν έχει τελειώσει.