Σκέψεις... III

[Valder]

Weird dreams. Μια περίεργη μορφή με καλή αύρα, να μου λέει:

"Ναι, είναι με άλλον, τον λένε τάδε (λολ #1)
Θα την παρατήσει σύντομα αυτός, γιατί ξέρει ότι είναι τσιγκούνα (λολ #2)
Αυτη δεν ασχολείται πολύ , γιατί γυρίζει σπίτι και το μυαλό της είναι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (λολ #3 κόντεψα να ξεραθώ στα γελια μες τον ύπνο μου από τη γελοιότητα)"

Ξυπνάω, πίνω καφεδάρα και είμαι σε φάση:

"Χάθηκε να μου πει τα νούμερα του Τζοκερ;;"


Δηλαδή κάνεις που κάνεις τη μυθοπλασία, ρίξε καμια ρημάδα χρήσιμη ιδέα.

 

[Himela]

 

[Valder]

Αν κατάλαβα κάτι από τη ζωή είναι ότι όλοι αυτοί οι καθωσπρέπει, αυτοί οι "καλοσυνηδες" που ρε πουλάκι μου τους χαλάς χατήρι και δε βγάζουν νεύρο, όπως λένε στα λόγια μόνο - μπροστά στους άλλους για να τσιμπήσει το επόμενο θύμα, θέλουν audience βλέπεις οι νάρκισσοι, ε τελικά μόλις τους χαλάσεις τη σούπα, βογγάνε σαν τον τράγο που κάθησε πάνω στα αγκάθια.

Οι πρώτοι ειναι που μόλίς πετύχουν άνθρωπο με ενσυναίσθηση τον ρημάζουν σύγκορμο στην απατεωνιά.

Πουλαγάπηδες και αγοραζαπατεώνηδες.

Πάρε αγάπη να δεθείς καλά καλά με το σκοινί γύρω γύρω απο το λαιμό, κι όταν είναι η ώρα της αυλαίας τσακ το σκοινί "δένει" και κλακ σου σπάνε το λαιμό.

Ρε γάμα τους από την αρχή, να σε σέβονται, κι όποιος αντέξει. Κι αμα βρεθεί και κανας ήρωας να μείνει όρθιος, εκεί ναι, αγάπα λίγο λίγο στο τέλος. Όταν θα χουν αποδειξει το σαρκί τους τι ιδρώτα βγάζει.

Όχι δεν έγινε κάτι. Απλά σκόρπιες σκέψεις.

Άλλοι έχουν κρίση μέσης ηλικίας, εγω είχα διαφώτιση μέσης ηλικίας. Δεύτε λάβετε.

 

[parafernalia]

Εσύ...δούλευε σκλαβάκι.

 

[Υδροχόος]

 

[Nascentes morimur]

Ποιο φως αποχαιρέτησες
ποιες πόρτες ποιους γειτόνους
Ο κόσμος ολος γέμισε φωτιές και δολοφόνους.
Μ.Ελευθερίου​

 

[Υδροχόος]

 

[SOx]

 

[Aleksa]

 

[Κάμπια]

 

[Himela]

Κι είναι και κάποιοι άνθρωποι που νιώθουν τόσο ώριμοι και τη βρίσκουν να δίνουν συμβουλές στους άλλους αλλά όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως ακριβώς τα θέλουν πεισμώνουν σαν 5χρονα που δεν τους πήραν το πλέι μομπίλ.

 

[Υδροχόος]

 

[Υδροχόος]

 

[Valder]

Για αγύμναστο λιώμα, μια χαρά έβγαλα 4 ράφια τόμους και μετέφερα ολοκληρη βιβλιοθήκη στην άλλη άκρη σε ένα τεταρτάκι.

Τελικά τα "ώχου μωρέ που να το κάνω τώρα" του μυαλού, είναι μακραν πιο "δύσκολα" από την πράξη.

Φαντάσου τι μου έχω στερήσει στη ζωή.

 

[Κάμπια]

Δε θα βρεις ποτέ το ίδιο άτομο δύο φορές, ούτε ακόμα και στο ίδιο άτομο.
Mahmoud Darwish

 

[Guest 881237]

Δεν εξηγείται αλλιώς. Εκεί μέσα πρέπει να έχουν βάλει κριτήριο ότι για να γίνεις υπεύθυνος πρέπει να είσαι : ξινός , απότομος και κυρίως να μη θες να δεις άνθρωπο μπροστά σου !

 

[Κάμπια]

Γίνεται να παίξω μια φορά αγωνία στο dod χωρίς να εκνευριστώ;

 

[Guest 881237]

Όχι , δεν θα κάνω πάλι online shopping , πρεπει να κρατηθώ .

Θα κρατηθώ ! Θα κρατηθώ! Θα κρατηθώ!!!

 

[parafernalia]

Μπορώ να πω με βεβαιότητα πια, πως αυτό που σου μαθαίνει η ζωή δεκαετία με δεκαετία είναι πως θα γειώνεις ολοένα και καλύτερα. Κάθε επίπεδο εξέλιξης έχει 7 υποεπίπεδα. Το ανώτερο επίπεδο, το "σταρχιδικό" , χωρίζεται στα εξής 7:

i) μαθητευόμενος - συλλαμβάνεις τις 'άλφα' έννοιες αλλά ακόμα κολλάς στην πράξη
ii) δοκιμαστής - θωρακίζεσαι απέναντι στην γκρίνια μειώνοντας σκωπτικά το ποσοστό ακοής σου (απ' το ένα μπαίνει, απ' το άλλο βγαίνει)
iii) έμπειρος - συλλαμβάνεις τις έννοιες "ωχαδερφιστής", "σταρχιδιστής" και κατανοείς την ουσιώδη διαφορά τους
iv) πεφωτισμένος - κατέχεις την πλήρη αλήθεια του "σταρχιδισμού" και αντιστέκεσαι απέναντι σε κάθε εγωιστική αντιπαράθεση
v) μύστης - μπορείς να μοιραστείς τα συμπεράσματά σου, μετέχεις με απόλυτο έλεγχο του θυμικού σου
vi) συμπαντιστής - εκτός από αυτοέλεγχο, έχεις αποκτήσει και πραότητα, βλέπεις τους εχθρούς σου με χαμόγελο, σε κοπανάει ή σε βρίζει μια γυναίκα κι εσύ κοιτάς τ' αστέρια.
vii) αόρατος - είσαι άτρωτος, μετουσιώνεις σε ανώτερες διαστάσεις, είσαι ένας άνδρας με γέρας, ένας σοφός!

 

[glayki]

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν
οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια
την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε
βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα
σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν.

[πηγή: Γιώργος Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος, Αθήνα 1998 (19η έκδ.), σ. 55]