Άστο κάτω, δεν ειναι νόστιμο, θα το φάω εγω για σένα.
Παλιά στο σπίτι μου κάναμε πλάκα ο ένας με τον άλλο, με αδερφό και γονείς, όταν κάτι δεν άρεσε στον αδερφό μου, είτε μου έπαιρνε το πιάτο με πχ. το ευπαρουσίαστο τηγανητό αυγό και μου έδινε το δικό του πιο "άσχημο", είτε γενικώς αν δεν του άρεσε κάτι, το έπαιρνε ο πατέρας μου και του έλεγε "άσ'το κάτω, δεν είναι καλό, δεν είναι νόστιμο, θα το φάω εγω" γελώντας.
Τώρα πλέον μεγαλώσαμε με τον αδερφό μου, στη μια άκρη του κόσμου ο ένας, στην άλλη ο άλλος, μα μοιραζόμαστε σχεδόν τον ίδιο Κώδικα Αξιών, περί Τιμής και Σεβασμού το ανάγνωσμα και τα τοιαύτα τσουμπλέκια. Πλέον δεν θα μου πάρει κανένα πιάτο. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει, φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Θα τρελαινόταν απο χαρά εκείνος, κι εγω το ίδιο, αν τρώγαμε μια στο τόσο ξανά στο ίδιο τραπέζι. Θα ήταν αρκετό, κι ας ήταν το φαγητό μη "ευπαρουσίαστο".
Το κύριο σημείο όμως δεν είναι τόσο αυτό, όσο το εξής:
Όταν βγήκα από το σπίτι μου και έζησα τον κόσμο για τα καλά, μακριά από τη φτερούγα των γονιών για πάρα πολλά χρόνια, κατάλαβα κάτι πολύ διαφορετικό.
Είδα ανθρώπους να μου παίρνουν το πιάτο μπροστά από το στόμα μου και να προσπαθούν να με πείσουν, είτε πως δεν το δικαιούμαι όσο αυτοί (για χίλιους παράλογους λόγους), είτε πως είναι κάτι άσχημο, άνοστο, ζημιογόνο, μπελαλίδικο, "και που να τραβιέσαι μωρέ, καλά είσαι".
Και είναι ένα πράγμα να το εξετάσεις όλο αυτό από την αντικειμενική θεώρηση πως "τόσα ξέρουν, τόσα λένε". Πράγματι, δεν είναι όλοι κακόβουλοι άνθρωποι. Οι πληροφορίες που έχουν οι άλλοι, είναι περιορισμένες, σε σχέση με αυτές που έχουμε εμείς. Και ανάλογα κρίνουν και μιλούν, με το 20%, με το 40% των πληροφοριών και πάει λέγοντας. (που κι αυτό ακόμα τους καθιστά μη αρμόδιους να μιλούν)
Μα το χειρότερο, που το βλέπω συνέχεια, ξανά και ξανά και ξανά, είναι το επιτηδευμένο "άστο κάτω, δεν ειναι καλό, θα το φάω εγω για σένα" που το έχω ξαναδεί από τον πατέρα μου.
Η διαφορά είναι πως, ο πατέρας μου το έκανε από πλάκα και αγαπούσε/αγαπάει τα παιδιά του.
Ο κόσμος όμως, το κάνει για πολλούς άλλους λόγους. Παραδείγματα; Τρανά:
"Που να τρέχεις στο Δημόσιο, αιτήσεις, μαλακίες, είναι και μικροί οι μισθοί" και εκεί που εξυμνούσαν τον ιδιωτικό τομέα και δαιμονοποιούσαν τις αιτησούλες του ΑΣΕΠ, ξαφνικά τους βλέπεις διορισμένους.
"Ελα μωρέ καλά είσαι 30+ χρονών, που να δεσμεύεσαι, ζήσε τη ζωή σου, νέος είσαι, έχεις καιρό μπροστά σου" κι εσυ ρε μάγκα γιατί σπίτωσες την άλλη και την παντρεύεσαι και παίζετε το σπίτι του Κεν και της Μπάρμπι;
"Δεν ειναι φίλοι αυτοί για σένα, έχουν προβλήματα, καλύτερα μόνος σου, είσαι πιο έξυπνος", κι όταν αυτοί ποτάρουν και βολτάρουν εσυ βαράς μύγες.
Μην κοιτάς τι λένε, κοίτα τι κάνουν τώρα και τι θα κάνουν και στο μέλλον τους. Γιατί τα ουισκάκια στο πάρτι της ζωής μια χαρά τα μοιράζονται, αλλά τα αγγούρια στις λύπες σ αφήνουν να τα φας μόνος σου.
Και η δικαιολογία; Κλασσική:
"Εγω δεν σου είπα τι να κάνεις. Μια συμβουλή έδωσα" και τσουπ, η ουρίτσα απέξω.
Και μετά τους έβλεπες, αυτά που σου έβαλαν για σκουπίδια στο κεφάλι, να τα περιθάλπουν ως άλλους θησαυρούς στην αγκαλιά τους, ή ακόμα και να τα προβάλλουν απροκάλυπτα, περίοπτα, καμαρωτά.
Το παθα στα 15, το έπαθα στα 20, το έπαθα στα 30, μετά έβαλα μυαλό. Αργά, αλλά έβαλα.
Ευτυχώς έχω φέρει και δικό μου εγκέφαλο στη σκακιέρα. Σκεφτείτε το απλά. Αν ο Θεος ήθελε να ακούμε την κάθε μαλακία του άλλου (αγνή ή κακόβουλη), σε κάποιους θα έδινε μόνο μεγάλα μυαλά για να κάνουν όλων μας τις σκέψεις και σε μας τους υπόλοιπους θα έδινε μόνο μεγάλα αυτιά για να τους ακούμε.
Όμως μας έδωσε σε όλους εγκέφαλο, σε όλους ματια, σε όλους αυτιά, σε όλους στόμα.
"Ενέργησε κατά την δική σου κρίση" λέω στον εαυτό μου. Και με εμπιστεύομαι. Απόλυτα.
Γιατί ακόμα και τα λάθη που θα κάνω, δικά μου θα είναι και δε θα νιώσω μετά ποτέ ξανά ο μαλάκας που άκουσα το οτιδήποτε (εκτός αν πραγματικά δεν ξέρω ενα θέμα καθόλου και το ξέρει ο άλλος άριστα, εκεί αλλάζει το θεμα -- πχ όταν μιλάω με έναν προιστάμενο πολυεθνικής για ενα θέμα που δεν γνωρίζω)
Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο λέω "να πάνε να γαμηθούν, είναι λευκός θόρυβος, με αποσπούν".
Ναι να πάνε να γαμηθούν. Η ντροπή μας μάρανε μη βρίσουμε και μας πουν "κακα παιδιά". Ναι είμαι κακός και θα γίνω χειρότερος. Θα γίνει πιο άσχημο ακόμα, δεν ήρθαν εκείνες οι μέρες, πλησιάζουν όμως.
Και γιατί να μην μιλήσω έτσι; Μόνο οι καθ ύλην αρμόδιοι και οι πραγματικά γνώστες περνάνε από το φίλτρο μου. Και αυτούς πραγματικά τους σέβομαι, το κλείνω το ρημάδι και ακούω. (και πάλι όμως στο τέλος αναλύω).
Και όχι, δεν θα το αφήσω κάτω το πιάτο. Πρώτα θα το δοκιμάσω να δω αν μου αρέσει, κι αν εγω κρίνω ότι δεν, τότε θα φάω κάτι άλλο.
Να πάνε να γαμηθούν. Σύγκορμοι κι όλας να τον νιώσουν καλά μέσα τους.
Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-steki
iSchool
