Σκέψεις... III

[American Economist]

I make a new start in my life.

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

​

Το «Καλά, σ' εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς, σε ξέρω καλά», μπορεί ν' αποδειχθεί η μεγαλύτερή μας επένδυση στη ζωή...

Και η μεγαλύτερή μας παγίδα, ενίοτε. Η παγίδα της οικειότητας. Η παγίδα του να μη θέλει ο κολλητός - εραστής - συνεργάτης, να δει ότι δεν είσαι αυτό που ήσουνα...

Δε θα ξανα-γίνεις αυτό που ήξερε. Άρα, έχεις δυό επιλογές : Η μένεις στα ίδια, για να συνεχίσεις να έχεις ότι ήδη είχες, ή θα βγείς προς αναζήτηση νέων ανθρώπων που θα σε στηρίξουν στο νέο σου εαυτό. Στη νέα σου ζωή. Your choice...

Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, θέλουν να προχωράμε μπροστά. Να βγαίνουμε απο λάθος σχέσεις, επιλογές, και να γινόμαστε με τα χρόνια η καλύτερή μας version...

Οι σχέσεις, από το παρελθόν, έχουν πολύ δυνατές ρίζες. Συχνά πρέπει να ξεριζώνονται, όσο κι αν μας συνδέουν κοινές εικόνες, αναμνήσεις, μουσικές, προτιμήσεις, η τα παλιά «θέλω» που τώρα δεν αφορούν πλέον κανέναν...

Οφείλουμε να είμαστε μ' αυτούς που όταν μας συναντούν βλέπουν το πόσο προχωρήσαμε. Και το χαίρονται.-

Όχι μ' αυτούς που μας υπενθυμίζουν τον παλιό, το χειρότερο μας εαυτό, αυτόν που τόσο παλεύουμε ν' αφήσουμε πίσω..

 

[American Economist]

 

[Guest 709611]

 

[American Economist]

 

[Valder]

Άστο κάτω, δεν ειναι νόστιμο, θα το φάω εγω για σένα.

Παλιά στο σπίτι μου κάναμε πλάκα ο ένας με τον άλλο, με αδερφό και γονείς, όταν κάτι δεν άρεσε στον αδερφό μου, είτε μου έπαιρνε το πιάτο με πχ. το ευπαρουσίαστο τηγανητό αυγό και μου έδινε το δικό του πιο "άσχημο", είτε γενικώς αν δεν του άρεσε κάτι, το έπαιρνε ο πατέρας μου και του έλεγε "άσ'το κάτω, δεν είναι καλό, δεν είναι νόστιμο, θα το φάω εγω" γελώντας.

Τώρα πλέον μεγαλώσαμε με τον αδερφό μου, στη μια άκρη του κόσμου ο ένας, στην άλλη ο άλλος, μα μοιραζόμαστε σχεδόν τον ίδιο Κώδικα Αξιών, περί Τιμής και Σεβασμού το ανάγνωσμα και τα τοιαύτα τσουμπλέκια. Πλέον δεν θα μου πάρει κανένα πιάτο. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει, φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Θα τρελαινόταν απο χαρά εκείνος, κι εγω το ίδιο, αν τρώγαμε μια στο τόσο ξανά στο ίδιο τραπέζι. Θα ήταν αρκετό, κι ας ήταν το φαγητό μη "ευπαρουσίαστο".

Το κύριο σημείο όμως δεν είναι τόσο αυτό, όσο το εξής:

Όταν βγήκα από το σπίτι μου και έζησα τον κόσμο για τα καλά, μακριά από τη φτερούγα των γονιών για πάρα πολλά χρόνια, κατάλαβα κάτι πολύ διαφορετικό.

Είδα ανθρώπους να μου παίρνουν το πιάτο μπροστά από το στόμα μου και να προσπαθούν να με πείσουν, είτε πως δεν το δικαιούμαι όσο αυτοί (για χίλιους παράλογους λόγους), είτε πως είναι κάτι άσχημο, άνοστο, ζημιογόνο, μπελαλίδικο, "και που να τραβιέσαι μωρέ, καλά είσαι".

Και είναι ένα πράγμα να το εξετάσεις όλο αυτό από την αντικειμενική θεώρηση πως "τόσα ξέρουν, τόσα λένε". Πράγματι, δεν είναι όλοι κακόβουλοι άνθρωποι. Οι πληροφορίες που έχουν οι άλλοι, είναι περιορισμένες, σε σχέση με αυτές που έχουμε εμείς. Και ανάλογα κρίνουν και μιλούν, με το 20%, με το 40% των πληροφοριών και πάει λέγοντας. (που κι αυτό ακόμα τους καθιστά μη αρμόδιους να μιλούν)

Μα το χειρότερο, που το βλέπω συνέχεια, ξανά και ξανά και ξανά, είναι το επιτηδευμένο "άστο κάτω, δεν ειναι καλό, θα το φάω εγω για σένα" που το έχω ξαναδεί από τον πατέρα μου.

Η διαφορά είναι πως, ο πατέρας μου το έκανε από πλάκα και αγαπούσε/αγαπάει τα παιδιά του.

Ο κόσμος όμως, το κάνει για πολλούς άλλους λόγους. Παραδείγματα; Τρανά:

"Που να τρέχεις στο Δημόσιο, αιτήσεις, μαλακίες, είναι και μικροί οι μισθοί" και εκεί που εξυμνούσαν τον ιδιωτικό τομέα και δαιμονοποιούσαν τις αιτησούλες του ΑΣΕΠ, ξαφνικά τους βλέπεις διορισμένους.

"Ελα μωρέ καλά είσαι 30+ χρονών, που να δεσμεύεσαι, ζήσε τη ζωή σου, νέος είσαι, έχεις καιρό μπροστά σου" κι εσυ ρε μάγκα γιατί σπίτωσες την άλλη και την παντρεύεσαι και παίζετε το σπίτι του Κεν και της Μπάρμπι;

"Δεν ειναι φίλοι αυτοί για σένα, έχουν προβλήματα, καλύτερα μόνος σου, είσαι πιο έξυπνος", κι όταν αυτοί ποτάρουν και βολτάρουν εσυ βαράς μύγες.


Μην κοιτάς τι λένε, κοίτα τι κάνουν τώρα και τι θα κάνουν και στο μέλλον τους. Γιατί τα ουισκάκια στο πάρτι της ζωής μια χαρά τα μοιράζονται, αλλά τα αγγούρια στις λύπες σ αφήνουν να τα φας μόνος σου.

Και η δικαιολογία; Κλασσική:

"Εγω δεν σου είπα τι να κάνεις. Μια συμβουλή έδωσα" και τσουπ, η ουρίτσα απέξω.

Και μετά τους έβλεπες, αυτά που σου έβαλαν για σκουπίδια στο κεφάλι, να τα περιθάλπουν ως άλλους θησαυρούς στην αγκαλιά τους, ή ακόμα και να τα προβάλλουν απροκάλυπτα, περίοπτα, καμαρωτά.


Το παθα στα 15, το έπαθα στα 20, το έπαθα στα 30, μετά έβαλα μυαλό. Αργά, αλλά έβαλα.


Ευτυχώς έχω φέρει και δικό μου εγκέφαλο στη σκακιέρα. Σκεφτείτε το απλά. Αν ο Θεος ήθελε να ακούμε την κάθε μαλακία του άλλου (αγνή ή κακόβουλη), σε κάποιους θα έδινε μόνο μεγάλα μυαλά για να κάνουν όλων μας τις σκέψεις και σε μας τους υπόλοιπους θα έδινε μόνο μεγάλα αυτιά για να τους ακούμε.

Όμως μας έδωσε σε όλους εγκέφαλο, σε όλους ματια, σε όλους αυτιά, σε όλους στόμα.

"Ενέργησε κατά την δική σου κρίση" λέω στον εαυτό μου. Και με εμπιστεύομαι. Απόλυτα.

Γιατί ακόμα και τα λάθη που θα κάνω, δικά μου θα είναι και δε θα νιώσω μετά ποτέ ξανά ο μαλάκας που άκουσα το οτιδήποτε (εκτός αν πραγματικά δεν ξέρω ενα θέμα καθόλου και το ξέρει ο άλλος άριστα, εκεί αλλάζει το θεμα -- πχ όταν μιλάω με έναν προιστάμενο πολυεθνικής για ενα θέμα που δεν γνωρίζω)

Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο λέω "να πάνε να γαμηθούν, είναι λευκός θόρυβος, με αποσπούν".

Ναι να πάνε να γαμηθούν. Η ντροπή μας μάρανε μη βρίσουμε και μας πουν "κακα παιδιά". Ναι είμαι κακός και θα γίνω χειρότερος. Θα γίνει πιο άσχημο ακόμα, δεν ήρθαν εκείνες οι μέρες, πλησιάζουν όμως.

Και γιατί να μην μιλήσω έτσι; Μόνο οι καθ ύλην αρμόδιοι και οι πραγματικά γνώστες περνάνε από το φίλτρο μου. Και αυτούς πραγματικά τους σέβομαι, το κλείνω το ρημάδι και ακούω. (και πάλι όμως στο τέλος αναλύω).

Και όχι, δεν θα το αφήσω κάτω το πιάτο. Πρώτα θα το δοκιμάσω να δω αν μου αρέσει, κι αν εγω κρίνω ότι δεν, τότε θα φάω κάτι άλλο.

Να πάνε να γαμηθούν. Σύγκορμοι κι όλας να τον νιώσουν καλά μέσα τους.

 

[RafAspa94]

 

[Himela]

 

[American Economist]

I deserved better in my life.

 

[Ion.]

Κάποιοι θα τρόμαζαν αν στον καθρέφτη αντίκριζαν το χαρακτήρα τους

 

[Aleksa]

 

[Ion.]

Αυτό δε στο συγχωρώ.

 

[Joji]

 

[Guest 709611]

Από έρωτα, λένε, πρέπει να ξεκινάει μια σχέση. Από πάθος έντονο, ανεξέλεγκτο, από έναν ενθουσιασμό που και να θες, δεν μπορεί να κρυφτεί. Καθετί που ξεπερνάει τη λογική εξυμνείται και καθετί που επιλέγει πιο ήρεμες διαδρομές καταδικάζεται ως συμβιβασμός και βόλεμα...

Δεν είναι πάντα έτσι, όμως. Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την πληρότητα που προσφέρει μια υγιής κι ισορροπημένη σχέση. Κι αν ο τρελός έρωτας μοιάζει να είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην ευτυχία, μερικοί ακολουθούν τον παράδρομο. Βλέπουν άλλα τοπία, αντιμετωπίζουν διαφορετικά εμπόδια, αλλά εξακολουθούν να έχουν την ίδια κατεύθυνση με τους άλλους, με τα «παιδιά του έρωτα»...

Οι δικές τους σχέσεις, βλέπεις, ξεκίνησαν λίγο ανάποδα. Δεν τους χτύπησαν βέλη, δεν τους συνέβη τίποτα ξαφνικό και κεραυνοβόλο. Γνώρισαν έναν άνθρωπο που τους γοήτευε, τους τραβούσε κοντά του, αλλά δεν τους ξυπνούσε πρωτόγονα πάθη κι άγρια ένστικτα. Έδωσαν μια ευκαιρία κι ένιωσαν όμορφα, οικεία, και μέσα σ’ ελάχιστο διάστημα είχαν την αίσθηση ότι γνωρίζονταν χρόνια ολόκληρα...

Δεν ήταν καρμικοί έρωτες, ήταν καρμικές σχέσεις. Σαν να βιάστηκε η αγάπη να έρθει και να τρυπώσει στις καρδιές τους και δεν άφησε χώρο για τίποτα άλλο. Σα να ήταν φτιαγμένοι για να μοιράζονται τις ζωές τους, για να προχωράνε κρατώντας ο ένας του χέρι του άλλου...

Σχέσεις που χάνουν σε ένταση και κερδίζουν σε σταθερότητα. Σχέσεις συντροφικότητας κι εμπιστοσύνης. Απ’ αυτές που αν τις πετύχεις κάπου έξω, σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ζευγάρι ή κολλητοί. Ξέρεις, είναι και τα δύο...

Έχουν τέτοια άνεση μεταξύ τους που ξεπερνάει ακόμα και μακροχρόνιες φιλίες. Έχουν τόση οικειότητα που μπορεί να τους δεις να επιλέγουν να ζήσουν μαζί απ’ τους πρώτους μήνες της σχέσης τους. Αυτοί δεν το κάνουν από ενθουσιασμό, άλλοι λόγοι τους οδηγούν σε μια τόσο σοβαρή απόφαση...

Δε λένε «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Λένε «ξέρω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά η ζωή μου θα είναι γκρίζα και μονότονη, γιατί εσύ της δίνεις χρώμα και την ομορφαίνεις». Δε λένε τόσο συχνά «σε θέλω», προτιμούν το «σ’ αγαπώ»...

Σ’ αυτές τις σχέσεις δεν έχουν χώρο τα μεθυσμένα μηνύματα μετά από τσακωμούς, δεν έχουν θέση οι χωρισμοί και τα πισωγυρίσματα ανά δύο μήνες. Δεν τους πηγαίνουν τα κλάματα και τα δράματα. Μπορεί να τα έχουν ήδη ζήσει κάπου αλλού και να μην ενδιαφέρονται να δουν το ίδιο έργο, σε επανάληψη, @Aleksa μου...

 

[juste un instant]

Σκέφτομαι πως όταν πεινάω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά το πώς θα χορτάσω την πείνα μου.

 

[Valder]

Τις προάλλες, είχα μια κουβέντα με μια επί πολλά χρόνια καλή μου φίλη. Με ξέρει καλά πως λειτουργώ και σκέφτομαι, τις ευαισθησίες μου και τις μαλακίες μου.

Σε κάποια φάση, ανέβηκαν οι τόνοι εκατέρωθεν και -για τους γνώστες- με πιάνει η γνωστή κυνική ωμότητά μου, όπου σε στήνω στον τοίχο και στα πετάω ακατέργαστα, ατόφια.

Είχα λόγο να το κάνω αυτό; Εκείνη τη στιγμή φαινόταν πως ναι.

Μα μετά σκέφτηκα "για κάτσε ρε φίλε, δες το κι απο τη δική της πλευρά, μήπως έχει μια βάση και όντως έκανες γκάφα;"

Κατέβασε στροφές ο Cylon μέσα μου, το Ανθρώπινο κομμάτι αναδυόταν σιγά σιγά και η ηρεμία επανήλθε στη συζήτηση. Πριν το καταλάβουμε γελάγαμε λες και μας καθάριζαν αυγά.

Τι ήταν όλο αυτό;

Στρες. Περιοριστική αντίληψη ότι αν τολμήσω και ξεφύγω από αυτά που -θεωρητικά- πιστεύω και δοκιμάσω να δώσω λίγο χώρο στις αντιλήψεις του άλλου ανθρώπου να δοκιμαστούν, ότι θα κινδυνέψω, ότι είναι αβάσιμα και δεν έχει κανένα νόημα να τα σκεφτώ, ότι εγω ξέρω καλύτερα. Εγωισμός, αλαζονεία, έπαρση, κοντοφθαλμία.

"Στάσου ρε μαλάκα, πριν μιλήσεις ή πριν ενεργήσεις, βούτα την ρημάδα τη γλώσσα στον εγκέφαλό σου" είπα στον εαυτό μου.

Στην προκειμένη περίπτωση, μπόρεσα και το μάζεψα, λίγο γιατί είμαι πάρα πολύ ικανός ευτυχώς να μαζεύω τις γκάφες μου, λίγο και γιατί ο άλλος άνθρωπος ήταν καλόψυχος και διορατικός και δε θέλει να χαλάσει η φιλία.


Και κάπως έτσι η γκρίνια έγινε γέλιο.


Εδω τη γλιτώσαμε. Όμως δεν είναι έτσι πάντα κι οχι με όλους. Δεν είμαστε πάντα τόσο τυχεροί και η ζωή δεν θα είναι πάντα απλόχερη μαζί μας, ούτε θα μας περιμένουν πολύ οι άλλοι για να διορθώσουμε τις γκάφες μας.


Γίνονται λάθη, χάνουμε ανθρώπους. Γιατί τάχα ξέραμε καλύτερα. Και μετά πονάει κι εμας μαζί μ αυτούς.


Να το κάνεις το λάθος είναι ανθρώπινο. Να το μαζεύεις με τιμιότητα όπως του αρμόζει ή τουλάχιστον να μη συνεχίζεις να το διογκώνεις, είναι αξιοπρεπές.

 

[Pak]

Η @meetmeinmontauk νωρίτερα μου έδωσε την εξής συμβουλή "να είσαι ευγενική με τον εαυτό σου και να τον επιπλήττεις πολύ λιγότερο απ' ό,τι τον επιβραβεύεις" και έκτοτε το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι.

Τα λόγια αυτά με άγγιξαν και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί μας, μιας και είμαι σίγουρη ότι όλους μας κάτι μας απασχολεί και οι περισσότεροι, δυστυχώς, είμαστε οι πιο σκληροί κριτές του εαυτού μας.

Σε ευχαριστώ και πάλι μεετ

 

[Aleksa]

 

[RafAspa94]