Σκέψεις... III

[Joji]

Balance

 

[Ion.]

Οι πιο όμορφοι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν αυτοπεποίθηση.

 

[Valder]

"Να την διαλέξεις χαζή, αδύναμη και εύκολη"

Μια ζωή ένα μεγάλο μέρος των ανδρών συνιστούσε -ο ένας στον άλλο- συντρόφους ενεργούμενα, εύπλαστες συντρόφους "να τη βρεις κουτή, εύκολη" και ότι άλλη μπούρδα κατέβει στο λιγοστό τους μυαλό.

Και πάντοτε παρά την όποια καλή μου σχέση με τους άντρες, είχαμε μεγάλη διαφωνία στο συγκεκριμένο θέμα.

Είμαι δυνατός χαρακτήρας. Το πόσο έξυπνος, πονηρός ή οτιδήποτε δεν το ξέρω ακριβώς, μα ξέρω πως είμαι δυνατός και αυτα τα υπόλοιπα σε κάποιο βαθμό. Και έχω μάθει τους φίλους και κυρίως τις συντρόφους να τους/τις διαλέγω με πολλά χαρακτηριστικά, με ένα από αυτά να ξεχωρίζει: Το να μην είναι ο άλλος αδύναμος χαρακτήρας.

Απεχθάνομαι την αδυναμία του χαρακτήρα. Και ακριβώς γι αυτό σωστά οι Αγγλοσάξωνες έχουν ταυτίσει τη λέξη puppet, τόσο με το "ανδρείκελο/ενεργούμενο", όσο και με το "νευρόσπαστο". Είναι σα να τους υπαγόρευσα την ερμηνεία όταν έφτιαχναν τα λεξικά τους.

Η αδυναμία, ο ετεροπροσδιορισμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα, μου σπάει τα νεύρα, με αποσυντονίζει.

Όχι δεν θα την διαλέξω ανόητη, δεν θα τη διαλέξω "εύκολη", ή οτιδήποτε άλλο. Θα την διαλέξω δυνατή, να το λέει η ψυχούλα της, να το λέει ο χαρακτήρας της και οι αντοχές της.

Όταν ο άνθρωπός σου έχει Κώδικα Αξιών, κοιμάσαι ήσυχος. Βασικά δεν κοιμάσαι καν. Είναι η πιο ξύπνια επιλογή, γι αυτό και με κάνει μια τέτοια επιλογή ήρεμο.

Και γιατί διάβολε να θες τον άλλο αδύναμο;

Η αδυναμία που μπορείς να εκμεταλλευτείς από τον άνθρωπό σου, λέει 2 πράγματα:

Ότι είσαι εκμεταλλευτής πρώτον και ότι ο άνθρωπός σου έχει κενό ασφαλείας δεύτερον, το οποίο αναπόφευκτα θα υπάρχει εκεί για όλες τις περιστάσεις, ακόμα κι εκείνες που θα λειτουργήσουν εις βάρος σου.

Με έναν δυνατό χαρακτήρα, δεν έχεις τέτοια προβλήματα. Αυτό φυσικά αν είσαι κι εσυ δυνατός χαρακτήρας.

Γιατί αν τον πιάσουμε τον Μίτο της Αριάδνης από την άκρη, μόνο ένας ανασφαλής και αδύναμος άνθρωπος που φοβόταν μην του κλέψει κανείς τη λάμψη από τον ήλιο, θα ήθελε ντε και καλά έναν αδύναμο χαρακτήρα δίπλα του. Και μάλιστα θα ήταν τέτοια η τρωτότητα της βουλήσεώς του ανασφαλούς, που θα υπέπιπτε σε παντός είδους ανοχή ανοησιών εκ του αδυνάμου μέρους, προκειμένου να συνεχίσει να εισπράττει τα επιφανειακά οφέλη εξ αυτού.

Ενα όμορφο ενεργούμενο, είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, σαν τον πρωταγωνιστή που του παρέδωσαν το ρόλο και του είπαν "παίξε".


Ένας δυνατός χαρακτήρας αντίθετα, είναι ο συνοδοιπόρος στη δική σας περιπέτεια.

Τη μόνη περιπέτεια που θέλεις και χρειάζεσαι, κι εσυ κι ο άλλος άνθρωπος.

 

[RafAspa94]

 

[Volkswagen Fan]

I make a new start in my life.

 

[Aleksa]

 

[Guest 709611]

​

Το «Καλά, σ' εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς, σε ξέρω καλά», μπορεί ν' αποδειχθεί η μεγαλύτερή μας επένδυση στη ζωή...

Και η μεγαλύτερή μας παγίδα, ενίοτε. Η παγίδα της οικειότητας. Η παγίδα του να μη θέλει ο κολλητός - εραστής - συνεργάτης, να δει ότι δεν είσαι αυτό που ήσουνα...

Δε θα ξανα-γίνεις αυτό που ήξερε. Άρα, έχεις δυό επιλογές : Η μένεις στα ίδια, για να συνεχίσεις να έχεις ότι ήδη είχες, ή θα βγείς προς αναζήτηση νέων ανθρώπων που θα σε στηρίξουν στο νέο σου εαυτό. Στη νέα σου ζωή. Your choice...

Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε, θέλουν να προχωράμε μπροστά. Να βγαίνουμε απο λάθος σχέσεις, επιλογές, και να γινόμαστε με τα χρόνια η καλύτερή μας version...

Οι σχέσεις, από το παρελθόν, έχουν πολύ δυνατές ρίζες. Συχνά πρέπει να ξεριζώνονται, όσο κι αν μας συνδέουν κοινές εικόνες, αναμνήσεις, μουσικές, προτιμήσεις, η τα παλιά «θέλω» που τώρα δεν αφορούν πλέον κανέναν...

Οφείλουμε να είμαστε μ' αυτούς που όταν μας συναντούν βλέπουν το πόσο προχωρήσαμε. Και το χαίρονται.-

Όχι μ' αυτούς που μας υπενθυμίζουν τον παλιό, το χειρότερο μας εαυτό, αυτόν που τόσο παλεύουμε ν' αφήσουμε πίσω..

 

[Volkswagen Fan]

 

[Guest 709611]

 

[Volkswagen Fan]

 

[Valder]

Άστο κάτω, δεν ειναι νόστιμο, θα το φάω εγω για σένα.

Παλιά στο σπίτι μου κάναμε πλάκα ο ένας με τον άλλο, με αδερφό και γονείς, όταν κάτι δεν άρεσε στον αδερφό μου, είτε μου έπαιρνε το πιάτο με πχ. το ευπαρουσίαστο τηγανητό αυγό και μου έδινε το δικό του πιο "άσχημο", είτε γενικώς αν δεν του άρεσε κάτι, το έπαιρνε ο πατέρας μου και του έλεγε "άσ'το κάτω, δεν είναι καλό, δεν είναι νόστιμο, θα το φάω εγω" γελώντας.

Τώρα πλέον μεγαλώσαμε με τον αδερφό μου, στη μια άκρη του κόσμου ο ένας, στην άλλη ο άλλος, μα μοιραζόμαστε σχεδόν τον ίδιο Κώδικα Αξιών, περί Τιμής και Σεβασμού το ανάγνωσμα και τα τοιαύτα τσουμπλέκια. Πλέον δεν θα μου πάρει κανένα πιάτο. Αυτές οι εποχές έχουν περάσει, φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Θα τρελαινόταν απο χαρά εκείνος, κι εγω το ίδιο, αν τρώγαμε μια στο τόσο ξανά στο ίδιο τραπέζι. Θα ήταν αρκετό, κι ας ήταν το φαγητό μη "ευπαρουσίαστο".

Το κύριο σημείο όμως δεν είναι τόσο αυτό, όσο το εξής:

Όταν βγήκα από το σπίτι μου και έζησα τον κόσμο για τα καλά, μακριά από τη φτερούγα των γονιών για πάρα πολλά χρόνια, κατάλαβα κάτι πολύ διαφορετικό.

Είδα ανθρώπους να μου παίρνουν το πιάτο μπροστά από το στόμα μου και να προσπαθούν να με πείσουν, είτε πως δεν το δικαιούμαι όσο αυτοί (για χίλιους παράλογους λόγους), είτε πως είναι κάτι άσχημο, άνοστο, ζημιογόνο, μπελαλίδικο, "και που να τραβιέσαι μωρέ, καλά είσαι".

Και είναι ένα πράγμα να το εξετάσεις όλο αυτό από την αντικειμενική θεώρηση πως "τόσα ξέρουν, τόσα λένε". Πράγματι, δεν είναι όλοι κακόβουλοι άνθρωποι. Οι πληροφορίες που έχουν οι άλλοι, είναι περιορισμένες, σε σχέση με αυτές που έχουμε εμείς. Και ανάλογα κρίνουν και μιλούν, με το 20%, με το 40% των πληροφοριών και πάει λέγοντας. (που κι αυτό ακόμα τους καθιστά μη αρμόδιους να μιλούν)

Μα το χειρότερο, που το βλέπω συνέχεια, ξανά και ξανά και ξανά, είναι το επιτηδευμένο "άστο κάτω, δεν ειναι καλό, θα το φάω εγω για σένα" που το έχω ξαναδεί από τον πατέρα μου.

Η διαφορά είναι πως, ο πατέρας μου το έκανε από πλάκα και αγαπούσε/αγαπάει τα παιδιά του.

Ο κόσμος όμως, το κάνει για πολλούς άλλους λόγους. Παραδείγματα; Τρανά:

"Που να τρέχεις στο Δημόσιο, αιτήσεις, μαλακίες, είναι και μικροί οι μισθοί" και εκεί που εξυμνούσαν τον ιδιωτικό τομέα και δαιμονοποιούσαν τις αιτησούλες του ΑΣΕΠ, ξαφνικά τους βλέπεις διορισμένους.

"Ελα μωρέ καλά είσαι 30+ χρονών, που να δεσμεύεσαι, ζήσε τη ζωή σου, νέος είσαι, έχεις καιρό μπροστά σου" κι εσυ ρε μάγκα γιατί σπίτωσες την άλλη και την παντρεύεσαι και παίζετε το σπίτι του Κεν και της Μπάρμπι;

"Δεν ειναι φίλοι αυτοί για σένα, έχουν προβλήματα, καλύτερα μόνος σου, είσαι πιο έξυπνος", κι όταν αυτοί ποτάρουν και βολτάρουν εσυ βαράς μύγες.


Μην κοιτάς τι λένε, κοίτα τι κάνουν τώρα και τι θα κάνουν και στο μέλλον τους. Γιατί τα ουισκάκια στο πάρτι της ζωής μια χαρά τα μοιράζονται, αλλά τα αγγούρια στις λύπες σ αφήνουν να τα φας μόνος σου.

Και η δικαιολογία; Κλασσική:

"Εγω δεν σου είπα τι να κάνεις. Μια συμβουλή έδωσα" και τσουπ, η ουρίτσα απέξω.

Και μετά τους έβλεπες, αυτά που σου έβαλαν για σκουπίδια στο κεφάλι, να τα περιθάλπουν ως άλλους θησαυρούς στην αγκαλιά τους, ή ακόμα και να τα προβάλλουν απροκάλυπτα, περίοπτα, καμαρωτά.


Το παθα στα 15, το έπαθα στα 20, το έπαθα στα 30, μετά έβαλα μυαλό. Αργά, αλλά έβαλα.


Ευτυχώς έχω φέρει και δικό μου εγκέφαλο στη σκακιέρα. Σκεφτείτε το απλά. Αν ο Θεος ήθελε να ακούμε την κάθε μαλακία του άλλου (αγνή ή κακόβουλη), σε κάποιους θα έδινε μόνο μεγάλα μυαλά για να κάνουν όλων μας τις σκέψεις και σε μας τους υπόλοιπους θα έδινε μόνο μεγάλα αυτιά για να τους ακούμε.

Όμως μας έδωσε σε όλους εγκέφαλο, σε όλους ματια, σε όλους αυτιά, σε όλους στόμα.

"Ενέργησε κατά την δική σου κρίση" λέω στον εαυτό μου. Και με εμπιστεύομαι. Απόλυτα.

Γιατί ακόμα και τα λάθη που θα κάνω, δικά μου θα είναι και δε θα νιώσω μετά ποτέ ξανά ο μαλάκας που άκουσα το οτιδήποτε (εκτός αν πραγματικά δεν ξέρω ενα θέμα καθόλου και το ξέρει ο άλλος άριστα, εκεί αλλάζει το θεμα -- πχ όταν μιλάω με έναν προιστάμενο πολυεθνικής για ενα θέμα που δεν γνωρίζω)

Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο λέω "να πάνε να γαμηθούν, είναι λευκός θόρυβος, με αποσπούν".

Ναι να πάνε να γαμηθούν. Η ντροπή μας μάρανε μη βρίσουμε και μας πουν "κακα παιδιά". Ναι είμαι κακός και θα γίνω χειρότερος. Θα γίνει πιο άσχημο ακόμα, δεν ήρθαν εκείνες οι μέρες, πλησιάζουν όμως.

Και γιατί να μην μιλήσω έτσι; Μόνο οι καθ ύλην αρμόδιοι και οι πραγματικά γνώστες περνάνε από το φίλτρο μου. Και αυτούς πραγματικά τους σέβομαι, το κλείνω το ρημάδι και ακούω. (και πάλι όμως στο τέλος αναλύω).

Και όχι, δεν θα το αφήσω κάτω το πιάτο. Πρώτα θα το δοκιμάσω να δω αν μου αρέσει, κι αν εγω κρίνω ότι δεν, τότε θα φάω κάτι άλλο.

Να πάνε να γαμηθούν. Σύγκορμοι κι όλας να τον νιώσουν καλά μέσα τους.

 

[RafAspa94]

 

[Himela]

 

[Volkswagen Fan]

I deserved better in my life.

 

[Ion.]

Κάποιοι θα τρόμαζαν αν στον καθρέφτη αντίκριζαν το χαρακτήρα τους

 

[Aleksa]

 

[Ion.]

Αυτό δε στο συγχωρώ.

 

[Joji]

 

[Guest 709611]

Από έρωτα, λένε, πρέπει να ξεκινάει μια σχέση. Από πάθος έντονο, ανεξέλεγκτο, από έναν ενθουσιασμό που και να θες, δεν μπορεί να κρυφτεί. Καθετί που ξεπερνάει τη λογική εξυμνείται και καθετί που επιλέγει πιο ήρεμες διαδρομές καταδικάζεται ως συμβιβασμός και βόλεμα...

Δεν είναι πάντα έτσι, όμως. Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την πληρότητα που προσφέρει μια υγιής κι ισορροπημένη σχέση. Κι αν ο τρελός έρωτας μοιάζει να είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην ευτυχία, μερικοί ακολουθούν τον παράδρομο. Βλέπουν άλλα τοπία, αντιμετωπίζουν διαφορετικά εμπόδια, αλλά εξακολουθούν να έχουν την ίδια κατεύθυνση με τους άλλους, με τα «παιδιά του έρωτα»...

Οι δικές τους σχέσεις, βλέπεις, ξεκίνησαν λίγο ανάποδα. Δεν τους χτύπησαν βέλη, δεν τους συνέβη τίποτα ξαφνικό και κεραυνοβόλο. Γνώρισαν έναν άνθρωπο που τους γοήτευε, τους τραβούσε κοντά του, αλλά δεν τους ξυπνούσε πρωτόγονα πάθη κι άγρια ένστικτα. Έδωσαν μια ευκαιρία κι ένιωσαν όμορφα, οικεία, και μέσα σ’ ελάχιστο διάστημα είχαν την αίσθηση ότι γνωρίζονταν χρόνια ολόκληρα...

Δεν ήταν καρμικοί έρωτες, ήταν καρμικές σχέσεις. Σαν να βιάστηκε η αγάπη να έρθει και να τρυπώσει στις καρδιές τους και δεν άφησε χώρο για τίποτα άλλο. Σα να ήταν φτιαγμένοι για να μοιράζονται τις ζωές τους, για να προχωράνε κρατώντας ο ένας του χέρι του άλλου...

Σχέσεις που χάνουν σε ένταση και κερδίζουν σε σταθερότητα. Σχέσεις συντροφικότητας κι εμπιστοσύνης. Απ’ αυτές που αν τις πετύχεις κάπου έξω, σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι ζευγάρι ή κολλητοί. Ξέρεις, είναι και τα δύο...

Έχουν τέτοια άνεση μεταξύ τους που ξεπερνάει ακόμα και μακροχρόνιες φιλίες. Έχουν τόση οικειότητα που μπορεί να τους δεις να επιλέγουν να ζήσουν μαζί απ’ τους πρώτους μήνες της σχέσης τους. Αυτοί δεν το κάνουν από ενθουσιασμό, άλλοι λόγοι τους οδηγούν σε μια τόσο σοβαρή απόφαση...

Δε λένε «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Λένε «ξέρω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, αλλά η ζωή μου θα είναι γκρίζα και μονότονη, γιατί εσύ της δίνεις χρώμα και την ομορφαίνεις». Δε λένε τόσο συχνά «σε θέλω», προτιμούν το «σ’ αγαπώ»...

Σ’ αυτές τις σχέσεις δεν έχουν χώρο τα μεθυσμένα μηνύματα μετά από τσακωμούς, δεν έχουν θέση οι χωρισμοί και τα πισωγυρίσματα ανά δύο μήνες. Δεν τους πηγαίνουν τα κλάματα και τα δράματα. Μπορεί να τα έχουν ήδη ζήσει κάπου αλλού και να μην ενδιαφέρονται να δουν το ίδιο έργο, σε επανάληψη, @Aleksa μου...

 

[juste un instant]

Σκέφτομαι πως όταν πεινάω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο παρά το πώς θα χορτάσω την πείνα μου.