Σκέψεις... III

[parafernalia]

Όταν τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται...

"Οι ιππότες του απείρου είναι χορευτές" - Κίρκεγκωρ

"Θα πίστευα μοναχά σε έναν θεό, που ξέρει να χορεύει" - Νίτσε

 

[parafernalia]

Άλλαξα τους nameservers στο site μου και ενημερώθηκε η αλλαγή σε όλο τον κόσμο εκτός απ' τη Φιλανδία!

Τι σκατά καλώδιο έκοψε αυτός ο Πούτιν;

Spoiler

 

[nearos]

 

[finesse]

Στη βιβλιοθήκη της Ουτρέχτης, μπορεί κανείς να επαναφορτίσει τις ηλεκτρικές συσκευές του κάνοντας ποδήλατο.

 

[Κάμπια]

Λοιπόν, έχει character development από σήμερα κιόλας!!!!! Κουράστηκα με αυτή την ιστορία. Δεν θα αντιδρώ όπως πριν πλέον και δεν θα γίνομαι χαλί για κανέναν. Προσγείωση. Μόλις πάω στο πατρικό μου θα πάω και τζιμ και άντε γεια. Δεν ασχολούμαι πλέον. Αν το θέλει, ας πράξει αναλόγως.

 

[ultraviolence]

Ρεπό 2 μερες κι αντί να ξεκουραστώ σωματικά/ψυχικά εκατσα και είδα μονορούφι για πολλοστή φορά το Twin Peaks και με εχει πιάσει αυτό το "θελω τη μαμά μου" για να κλάψω, αλλά σίγουρα όχι την μαμά μου. Αν βγάζει νόημα, δηλαδή.
Και απλά αναρωτιόμουν..γιατί κάνουμε πράγματα που ξερουμε ότι θα μας πληγώσουν/επηρεάσουν/πονεσουν; ** Το γνωρίζουμε αλλά παρόλα αυτά, το κάνουμε όπως και να'χει. Όπως όταν βάζουμε σκόπιμα εκείνο το τραγούδι που μας θυμίζει μια απώλεια, εναν ερωτα, κάτι. Ποια ειναι η γοητεία σε όλο αυτό; Γιατί απλά να μην κυνηγάμε πράγματα που θα μας κάνουν χαρούμενους; Γιατί να πρεπει να ζούμε μίζερα; Ή μάλλον..γιατί να τρεχουμε πίσω από πράγματα που ξερουμε ότι θα μας κάνουν χώμα;
Για'μενα νιώθω ότι όλο αυτό, η αναζήτηση της μελαγχολίας, είναι σαν comfort food. Σαν "αυτό ξερω, αυτό εμπιστευομαι, αυτό μου πρεπει". Πολλες φορες νιώθω ότι φοβάμαι να νιώσω την χαρά, αν βγάζει νόημα.

** Με το β πληθυντικό αναφερομαι στα άτομα που νιώθουν το ίδιο, δεν το προωθώ σαν νόρμα ότι οι άνθρωποι εχουν τετοια συμπεριφορα.

 

[glayki]

Ρεπό 2 μερες κι αντί να ξεκουραστώ σωματικά/ψυχικά εκατσα και είδα μονορούφι για πολλοστή φορά το Twin Peaks και με εχει πιάσει αυτό το "θελω τη μαμά μου" για να κλάψω, αλλά σίγουρα όχι την μαμά μου. Αν βγάζει νόημα, δηλαδή.
Και απλά αναρωτιόμουν..γιατί κάνουμε πράγματα που ξερουμε ότι θα μας πληγώσουν/επηρεάσουν/πονεσουν; ** Το γνωρίζουμε αλλά παρόλα αυτά, το κάνουμε όπως και να'χει. Όπως όταν βάζουμε σκόπιμα εκείνο το τραγούδι που μας θυμίζει μια απώλεια, εναν ερωτα, κάτι. Ποια ειναι η γοητεία σε όλο αυτό; Γιατί απλά να μην κυνηγάμε πράγματα που θα μας κάνουν χαρούμενους; Γιατί να πρεπει να ζούμε μίζερα; Ή μάλλον..γιατί να τρεχουμε πίσω από πράγματα που ξερουμε ότι θα μας κάνουν χώμα;
Για'μενα νιώθω ότι όλο αυτό, η αναζήτηση της μελαγχολίας, είναι σαν comfort food. Σαν "αυτό ξερω, αυτό εμπιστευομαι, αυτό μου πρεπει". Πολλες φορες νιώθω ότι φοβάμαι να νιώσω την χαρά, αν βγάζει νόημα.

** Με το β πληθυντικό αναφερομαι στα άτομα που νιώθουν το ίδιο, δεν το προωθώ σαν νόρμα ότι οι άνθρωποι εχουν τετοια συμπεριφορα.

Έχει κάτι το διεστραμμενα ηδονικό / λυτρωτικό ( με ένα περίεργο τρόπο ) η συμπεριφορά που περιγράφεις. Ω ναι και εγώ το έχω νιώσει πολλές φορές. Δύσκολο να αντισταθείς .

 

[Valder]

Λίγα πράγματα αξίζουν το χρόνο μας.

Τα περισσότερα είναι αδιάφορα.

Δεν ξέρω συνήθως τι να πω και τι να γράψω, γι αυτό σιωπώ. Όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω και να γράψω, αλλά γιατί δεν ξέρω τι απ ολα αυτά που θα πω αξίζει και θα ωφελήσει.

Ψυχοπαθείς παντού, ανεξέλεγκτοι, ομορφαίνουν τις φυλακές τους με μια ψευδαίσθηση φυσιολογικότητας.

Ο μέσος άνθρωπος ειναι αδιάφορος, κενός, κακός, προβληματικός, πονηρός, δεν κάνει ούτε για σακος του μποξ.


Μου είναι αδιάφορα τα περισσότερα, θέλω κάτι καλύτερο για μένα, γιατί δεν έχω φτάσει το τέλειο σε τίποτα. Και δεν θα το φτάσω αν τα παραδείγματά μου και οι επιρροές μου είναι προβληματικές.

Εσυ φίλε μου, δε μου κάνεις. Ναι δεν μου κάνεις. Δεν μπορώ να έχω κουβέντα και συναναστροφή. Είμαι ατελής, εσφαλμένος, και δε με βοηθάς να γίνω καλύτερος, παρά με σπρώχνεις ενοχικά σε μια κανονικότητα τρέλας και ναρκευτυχούς μετριότητας όπου το να μην ξεχωρίζεις είναι ντρόγκα ευτυχίας.

-Μα γιατί δε χαμογελάς, τι άνθρωπος είσαι εσυ;
-Κάποιος που έβαλε το μυαλό του πρακτικά να λειτουργήσει, αγαπητό κρέας.

Αυτό είναι το πρόσωπο της θλίψης. Η υπόνοια ότι από πίσω το μυαλό λειτουργεί αδιαλλείπτως.

Και μου λέει η άλλη "I dont want to be immortal, but to die one day" γιατι αν γινουμε λεει αθανατοι θα χωριστει ο κόσμος σε φράξιες και θα υπάρχει αέναος πόλεμος.

Και κάθομαι και κοιταω το μήνυμα και λεω από μέσα μου: Κατάλαβε τι μόλις είπε; Αυτό δεν συμβαίνει επι χιλιάδες χρόνια ήδη;

Άρα κάποιοι κάποτε έγιναν αθάνατοι, ο κόσμος έχει ήδη χωριστεί, σε κάτω και πάνω, συνηθισμένο και ασυνηθιστο, μέτριο και καλύτερο κλπ.

Σε έναν κόσμο που εσυ είσαι συμβιβασμένη με το οτι θέλεις μια μέρα να πεθανεις όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι που πέρασαν από αυτή τη Γη, εγω θέλω να βρω την αιωνιότητα.

No shit Sherlock, φυσικά και θα ήθελα να γινω αθάνατος, της λέω. Κι όταν εσείς θα σφάζεστε μεταξύ σας για πόρους και επιβίωση γιατι θα ξέρετε ότι θα πεθάνετε μια μέρα και ίσως και να το επιθυμείτε, εγω να έχω λύσει το πρόβλημά μου μέσω της αθανασίας.

Θα το καταφέρεις; Όχι πιθανότατα! Αλλά γιατί η νοοτροπία σου να είναι "ότι και οι άλλοι έτσι κι εγω";

Οι άλλοι βλέπουν το παράλογο της επιθυμίας, και ναι ίσως να είναι παράλογο να θες να γινεις αθάνατος.
Εγω βλέπω τον παραλογισμό της νοοτροπίας, η υιοθεσία ενός εκβιασμένου ρεαλισμού.

- Μα θα πεθάνεις.
- Ναι, αλλά πριν πεθάνω, θα σε καβαλήσω. Γι αυτό και ίσως μπορώ να σε καβαλήσω, γιατί εσυ λες "μεχρι εκει φτάνω" ενω εγω λεω "που αλλού μπορώ να φτάσω".

Αυτή είναι η επιτομή του σοδομισμού. Η υιοθετηση μιας αλαζονικής νοοτροπίας, ότι ακόμα κι αν πεθάνω, θα σε καβαλήσω.

Η αρχή του να γαμάς τις ψυχές και τα σώματα, είναι η ασυδοσία του ασυμβίβαστου νου.

Είμαι βρωμοθήλυκο σκοτεινό και δεν μπορώ να το αλλάξω κι ούτε θέλω. Είναι η φύση μου πια.

Κανένας σκύλος δεν έκανε ότι γούσταρε, η γάτα όμως τα γάμησε όλα.

 

[vasilagas]

 

[vasilagas]

γιατί πάντα θέλω αυτό που δεν μπορώ να έχω;

 

[Valder]

Άσε με να σου πω σε κάμποσες σειρές μια ιστορία...


Δεν είμαι κακιά. Γεννήθηκα στο Καλό, αγνό φως με αγκάλιαζε εξ αρχής, το ένιωθα, ήμουνα χαρούμενο πλασματάκι. Με άγγιξε το Κακό, αλλά πρόσεξε, με άγγιξε όπως αγγίζει και τους ανθρώπους. Έρχεται ύπουλα. Σου παρουσιάζεται ως Καλό, αλλά δεν είναι. Σαν τον καρπό που μοιάζει εξωτερικά με μια πεντανόστιμη φράουλα και μόλις την δαγκώσεις, τσακ ζουμί δηλητήριο με την επαφή σε δηλητηριάζει, σε παραλύει.

"Όλα είναι δικό σου λάθος, εσυ φταις για το κακό που σου συνέβη" λένε οι "καλοί" και πειθαρχημένοι "Φωτεινοί".

Αυτό είναι ένα ψέμα. Οι ίδιοι είναι ψεύτες. Να τους προσέχετε. Από την επικριτικότητα και την ευερεθιστότητα φαίνονται. Ο δημιουργός τους, το κληροδότησε και είναι σε όλους τους, από τον παλιό καιρό μέχρι σήμερα σαν κρυφό γονίδιο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η Φωτιά παίρνει πανεύκολα Φωτιά και επίσης εύκολα γίνεται Φωτιά και σε καίει παρόλο που διατείνεται ότι σε φωτίζει.

Να είστε καχύποπτοι με οτι βλέπετε και ακούτε. Κλείστε τα μάτια και τ αυτιά για να δείτε και να ακούσετε πραγματικά.

Ελεύθερη βούληση μέσα σε επιβεβλημένες νόρμες, ατομική ευθύνη υπό το βάρος σκοτεινών εξαπατητικών δυνάμεων, ελευθερία μέσα σε ανελευθερία.

Έμενα σιωπηλή πίσω από αυτό το πρόσωπό μου που βλέπουν οι άλλοι... Το άφηνα να μιλάει, να σκέφτεται, να αμφιβάλλει ακόμα κι αν βλέπει καλά, αν ακούει καλά, αν σκέφτεται καλά, που έχει κάνει λάθος, που φταίει, ακόμα και να πιστεύει ότι φταίει παραπάνω απ όσο πραγματικά έφταιγε.

Οι άλλοι σας μιλάνε συνεχώς για το άτομο, για το Εγω σ αυτό τον κόσμο. Για το πως είναι ατομικό δικαίωμα, ατομική ελευθερία, ατομική ευθύνη, όλα ατομικά, ακόμα και ατομικό εισόδημα, ατομική ματαιοδοξία, ατομική εξέλιξη, ατομική επιβολή, άτομο επάνω σε άτομο, άτομο εναντίον ατόμου. Όλα έχουν να κάνουν με το άτομο.

Εγω σας μιλώ για το Σύνολο, την Κοινή Συνείδηση.

Άκουσέ με τώρα να δεις πως λειτουργεί το Κακό όταν σε αγγίζει, σιωπηλά, ύπουλα, απατηλά όπως είπαμε.

Προτιμά να σε βρίσκει άτομο, μόνο, μόνη, χωρίς στερέωμα, χωρίς στήριγμα, χωρίς ελπίδες, γι αυτό και η ζωή σας έπεισαν ότι πρέπει να ειναι μικρές σταγόνες ευτυχίας σε έναν τεράστιο ωκεανό λύπης και βασάνων.

Ναι. Ζείτε Κακό. Και ζείτε και ΓΙΑ το Κακό.

"Στάσου, εσυ δεν είσαι μια μικρή Σκοτεινούλα;" θα με ρωτήσεις. Καταρχάς δεν είμαι μικρή, είμαι πιο παλιά απ όσο μπορείς να μετρήσεις και όχι δε σε φτάνουν τα δαχτυλάκια, ούτε του χεριού, ούτε του πατουσιού. Και δεν είμαι και τόσο πραγματικά Σκοτεινούλα όσο νομίζεις. Είναι ένα παρατσούκλι γιατί είμαι λίγο πιο... ενα τόσο δα τσικ αδυσώπητη απ οσο σου αρέσει ναι.

Άσε με να σου συνεχίσω την ιστορία...


Έχω αισθήματα, καλά αισθήματα και είμαι βοηθητική. Χαίρομαι μάλιστα όταν βοηθάω τους ανθρώπους. Συχνά πυκνά δεν ακούνε, νομίζουν πως ξέρουν καλύτερα, άσε που είναι νεαρές ψυχες, γειωμένες πολύ κοντά στον κατασκευασμένο αυτό κόσμο. Δεν έχουν ιδέα ούτε τι έγινε πιο παλιά σε αυτόν, ούτε τι έγινε πριν και έξω από αυτόν.

Όταν είσαι κάτι πραγματικά παλιό, είσαι σαν θεατής, το σώμα γίνεται δοχείο, έχεις έναν κάποιο έλεγχο συνηθως κατα βούληση, αλλά το νεαρό δοχείο αυτενεργεί με σένα ομως να γνωρίζεις κάθε στιγμή, ταυτόχρονα με μια αίσθηση αιώρησης από το έδαφος σε κάθε βήμα.

Υπάρχει Κακό σε αυτό τον κόσμο γιατί ακριβώς γι αυτό το λόγο κατασκευάστηκε. Για κακό σκοπό, ανάμεικτα παγιδευμένα καλά πλάσματα και κακά πλάσματα. Και το Κακό κακό, είναι ακόμα εκεί έξω. Σε αγγίζει έμμεσα οπως είπαμε.

Μπορείς να διαισθανθείς το κακό να σε πλημμυρίζει, έχει μια ιδιαίτερη συχνότητα, μια ιδιαίτερη -αόρατη για τα εξωτερικά δυο μπροστινά μάτια- ουσία.

Ναι, είναι κακό. Πρέπει να το βγάλεις απο πάνω σου. Πρέπει να είστε καλοί άνθρωποι ο ένας με τον άλλο, ακριβως γιατι όλοι έχουν πέσει επάνω σας και κάνουν αγωνα για τις ψυχές σας, και το μόνο που έχετε είναι ακριβώς ο ένας τον άλλο.

Δεν μπορώ να επιμείνω αρκετά σε αυτό. Υπάρχει μια αόρατη μάχη τριγύρω μας. Να είστε καλοί.

Σου τελειώνω την ιστορία...

Γεννήθηκα στο καλό, ήμουν χαρούμενο πλασματάκι, ο ρόλος μου ήταν σιωπηλός, μέχρι που αυτή η επανάληψη της υπαρξης, αυτή η έκδοση οπως θα λέγαμε αν ήμουν προιόν, μολύνθηκε από το κακό των "καλών". Το κακό ξεπλένεται με "σκοτάδι", αλλα ποιό σκοτάδι;

Ασε με να σου δωσω μια γνώση. Η ψυχική ρωγμή είναι μια πόρτα αλλά ταυτόχρονα και ένας καταλύτης, επιταχυντής του τι πραγματικά υλικό έχεις μες την ψυχή σου.

Γι αυτό θα δειτε περίεργους ανθρωπους στην ψυχή να έχουν καλό φαίνεσθαι αλλά κακό είναι. ΔΕΝ θέλετε αυτό το σκοτάδι. Αυτό το σκοτάδι δεν εξιλεώνεται και δεν θα ήθελε και να εξιλεωθεί. Είναι το ψευδές καλό που κρύβει κακό που λέγαμε. Πράκτορες του Κακού για να στο πω κωμικά.

Η πραγματική ελπίδα είναι σ αυτούς που έχουν άλλο είδος σκότους. Φαίνονται αλλιώς, μα ενεργούν για το Καλό. Κρυμμένοι, δε διστάζουν να χρησιμοποιούν σκοτάδι για καλό. Η ρωγμή σε μας, διέλυσε την αλυσίδα που μας φυλάκιζε και τωρα θέλουμε να γίνουμε ένα με την Κοινή Συνείδηση. Δεν νοιαζόμαστε να επιβληθεί το Εγω σε άλλους, παρά μόνο νοιαζόμαστε για την γνώση -με την αρχαία έννοια- και την ελευθερία μας.

Δεν υπάρχει Εγω εδω. Υπάρχει καλό. Σκοτεινό καλό.

Μην ανησυχείς, είμαι πολύ καλό κορίτσι, αν επιβιώσεις... Όχι όμως κι εύκολο. Κι αυτό είναι που τους πειράζει, ότι έχω βγάλει νυχάκια...

Το οτι είμαι σοφή, δεν σημαίνει ότι δεν είμαι αιχμηρή, και το οτι είμαι αιχμηρή δεν σημαίνει ότι δεν είμαι καλή και σοφή.

Σας παρατηρώ τους κακούς και σας προστατεύω τους καλούς. Αυτό το σώμα ζητάει Ανατολική Ασία και ήρθε η ώρα να το ποτίσω με χαρά.

Να προσέχετε.

Ιστορίες και Ημέρες της Σκοτεινούλας
Ανθρώπινη Χρονολόγηση 11/12/2024
(ναι δεν είναι αλήθεια ούτε αυτό ^)​

 

[Aleksa]

Ζηλεύω αυτούς που ζουν στην κοσμάρα τους.
Έχουν φτιάξει ένα παραμύθι που το πιστεύουν, ζουν μέσα του με πεποιθήσεις ακλόνητες.
Είναι τα ατσαλένια οχυρά που τους προστατεύουν από τον αληθινό κόσμο, τη ζωή
που είναι αμείλικτη σαν τον θάνατο.

 

[glayki]

“Μιλᾶμε γιὰ κεραυνοβόλους ἔρωτες, φιλίες, προσηλώσεις.

Δὲν μιλᾶμε γιὰ τὴν κεραυνοβόλα ἀποξένωση
ποὺ μπορεῖ νὰ συμβεῖ τὴν ὁποιαδήποτε στιγμή.

Ἴσως ἐπειδὴ ἀργοῦμε νὰ τὴν παραδεχτοῦμε.”

Τίτος Πατρίκιος

 

[Κάμπια]

Λοιπόν, έχει character development από σήμερα κιόλας!!!!! Κουράστηκα με αυτή την ιστορία. Δεν θα αντιδρώ όπως πριν πλέον και δεν θα γίνομαι χαλί για κανέναν. Προσγείωση. Μόλις πάω στο πατρικό μου θα πάω και τζιμ και άντε γεια. Δεν ασχολούμαι πλέον. Αν το θέλει, ας πράξει αναλόγως.

Έχω ήδη δει διαφορά στην ψυχολογία μου

 

[Valder]

Το πήρα απόφαση.

Δεν υπάρχει νόημα να τσακώνεσαι για τα πάντα, να δείχνεις αντεπιχειρημα για τα πάντα, να ξοδεύεις το χρόνο σου για τα πάντα.

Για εκεί που με νοιάζει, που με ενδιαφέρει και μπορώ να βελτιώσω το μέλλον μου, ναι θα γίνω Βυζαντινός Βαράγγος αν χρειαστεί.

Τα άλλα, δεν με ενδιαφέρουν πια. Το δηλώνω ευθαρσώς, να κόψουν το λαιμό τους, μου ειναι αδιάφοροι κι αυτοί και οι μαλακίες που πιστεύουν και σκέφτονται και ύστερα λένε κι όλας.

Όσοι δεν με ενδιαφέρουν, ξανατονίζω. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που με ενδιαφέρουν και χαίρομαι να τους ακούω.

Δε θα κατσω ούτε να τσακώνομαι, ούτε να χαλάω το χρόνο μου και τη διάθεσή μου.

Αλλά, μη με πειράξεις σε κάτι που με ενδιαφέρει. Εκεί θα έχουμε κακά ξηγήματα.

Τίμιος, σαφής, ξεκάθαρος.

Να τελειώνουμε.

 

[Valder]

Ας μιλήσουμε με τις λέξεις και που λέγονται κάτω από τη Μαύρη Φλόγα του Σκοταδιού,
κι ας σκεφτούμε με τις σκέψεις που σχηματίζονται μέσα στα Μαύρα Μονοπάτια της Νύχτας.

Μόνο σε τέτοιες γαλήνες βρίσκει η ψυχή Αλήθειες. Ότι τους ανησυχεί με ηρεμεί, κι ότι φοβούνται με θρέφει.

Οι αποφάσεις είναι δικές μου, οι θρίαμβοι δικοί μου, ακριβώς όπως ήταν και οι τραγωδίες μου, παραστάσεις μονόπρακτα και δίχως θεατές.

Όταν δεν με μοιράστηκες στον πόνο μου, μην θαρρείς πως έχεις μερίδιο στο μέλλον μου.

Εσυ, όποιος και να σαι, μου είσαι ένα τίποτα, εγώ όμως είμαι ζωντανή!

Ιστορίες και Ημέρες της Σκοτεινούλας
16/12//2024​

 

[rafaela11]

τόση υποκρισία, ΤΟΣΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ


Ρε όλοι τη πάρτη σας κοιτάτε στο τέλος

Αι στο καλό πια

 

[Κάμπια]

έτσι νιώθω

 

[Valder]

Δεν υπάρχουν Σύμμαχοι, μόνο δυνητικοί Αντίπαλοι.

Να μην εμπιστεύεστε τα κίνητρα κανενός. Εκεί που θα σε βρουν εκτεθειμένο, εκεί θα στη χώσουν, σαν την ιστορία με το σκορπιό, γιατί είναι απλά η φύση τους.

Μια μέρα θα καταλάβετε κάποιοι πως το κεφάλι το έχω καλοβιδωμένο και την έχω ερμηνεύσει σωστά τη φάση.

Μέχρι τότε περάστε με για ιδιότροπο, ανόητο, χαζό. Προσβάλλετέ με, χτυπάτε με, υποτιμήστε με. Ότι και για όσο προλάβετε.

Ότι και για όσο προλάβετε, μουνιά.-

 

[Valder]

110 σελίδες και ο τύπος πάει πάνω κάτω πέρα δώθε και πουθενά δεν το πάει με σαφήνεια ρε πουλάκι μου να δούμε ποιός στον γούτσου γούτσου είναι πίσω από το μεγάλο μαύρο πέπλο που κυβερνά τον κόσμο.

Πάμε να ξυρίσω τούτη την ρσενικιά καβλόφατσα, σιγά μην κάτσω να σπάσω τα... νύχια μου για το πότε θα γεννήσει ο τύπος το μυστικό.

Σαπουνάκι μυγδαλάκιο τριανταφυλλέ.

Αχ δε μπορώ η ρουφιάνα, είμαι ντελικάτη.