Σκέψεις... III

[glayki]

Reset
Refocus
Readjust
Restart
Reboot
Refresh
Reactivate
Regenerate

σπουδαίο πρόθεμα αυτό το re -

πάμε λοιπόν....

 

[Valder]

re-volver
re-arm
re-lieve her of her brains
**shot**
re-load
**shot**

Re-ady you are now.

 

[Valder]

Η μοίρα σου δίνει κάτι που αγαπάς με όλη σου την ψυχή και ύστερα στο παίρνει πίσω, μόνο και μόνο για να σε πείσει πως υπάρχει ένα πλάνο. Και στο τέλος καταλήγεις να βλέπεις τους άλλους να αγαπούν και να ευδοκιμούν και να σε καθηλώνουν για θεατή, συμβουλευμένα και καταφρονημένα, για το ποιός είσαι και τι αισθάνεσαι, να κάτσεις εκεί στη γωνίτσα σου και να κοιτάς. Και ξαφνικά ζεις το δικό τους πλάνο, όπου κάθε ανόητος είναι ο Ναπολέων στο θρόνο, κι εσυ ο μικρός Ρουσσώ στο τρένο μοναχικά να σκέφτεσαι "ποιός είμαι εγω, τι ζητώ;"

Θα σου πω, και τι ζητώ και ποιός είμαι. Σκοπεύω να το επιτρέψω στον εαυτό μου και να ειμαι και να υπάρχω και να έχω ότι ζητώ.

Η επιθυμία πρέπει να ακολουθείται από άμεση πράξη, ειδάλλως είναι τζούφιο αυγό χωρίς κλωσσόπουλο.

 

[Μήτσος10]

Εντωμεταξυ, ακόμα να μου εξηγήσει κάποιος τι στο π...ο κάνω λάθος και δε γίνεται αυτό που θέλω. Λες και ζητάω τίποτα σούπερ ντουπερ ουαου ρε πουστη. Πραγματικα ομως

 

[Kate1914]

Είμαι τόσο αγανακτισμένη και στεναχωρημένη σήμερα. Δηλαδή ρε φίλε έλεος, πότε σκατά θα αρχίσει να υπάρχει η πρόοδος που χρειάζομαι; Γιατί αλλιώς εντάξει, υπάρχει, χαίρω πολύ, αλλά τόσο λίγο τι να το κάνω; Τόσο άχρηστη είμαι εκεί; Δηλαδή αμάν πια, δεν μπορώ άλλο. Δεν. Μπορώ.

Τέλος πάντων. Κοιτάμε ψηλά. Είναι μια κακή μέρα (ούτε καν μέρα, ένα κακό δίωρο), όχι μια κακή ζωή. Έχουμε και άλλες μέρες μπροστά μας.

 

[Valder]

Κόκκινο κρασί, ήρεμη μουσική και ένα κουβανέζικο ώρας (τα μεγάλα), το "αισθησιακό" λείπει μονάχα να ρθω να γίνω ζάχαρη.

 

[parafernalia]

Όταν ο Σοπενχάουερ γνώρισε τη νεαρή γλύπτρια Ελισάβετ Νέϋ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει ένα τόσο αξιαγάπητο κορίτσι. “Συμφωνούμε θαυμάσια”, έλεγε..
Αλλά η αρμονία αυτή είχε φτάσει αργά. Ο ήλιος της γυναικείας καλοσύνης είχε ανατείλει όταν για τον φιλόσοφο η νύχτα είχε απλώσει το γκρίζο πέπλο της.

 

[nearos]

160 ημέρες μέχρι την απελευθέρωσή μου, 160 ημέρες μέχρι να μη χρειαστώ να ξαναδώ το πρόσωπό τους ξανά.
Λένε "θα σου λείψουν οι παλιοί σου φίλοι", λένε ότι "είναι άτομα με τα οποία μεγάλωσες!"
Χέστηκα. Χέστηκαν και αυτοί. Οι "φίλοι" θα είναι μια μουτζούρα στην αυτοβιογραφία μου.

 

[Kate1914]

Να πω ότι δεν το ήξερα ότι κάτι θα γίνει; Το ήξερα.

Πόση υπομονή να κάνω ακόμη Θεέ μου; Πόση;

 

[Valder]

Ξέρεις τι μου λείπει από εκείνο τον καιρό; Και το σαρκικό κομμάτι που κολλάγαμε καλά με την όποια εν πάση περιπτώσει, ναι εντάξει, δε θα προσποιηθώ πως δεν με ενδιαφέρει, είναι σημαντικό να είμαι με τον σωστό άνθρωπο, δεν μπορώ τα ημίμετρα.

Ξέρεις όμως τι μου λείπει πραγματικά;

Να είμαι στο μπάνιο και να ακούω το...

"Άντε, έλα, περιμένω", και να χει κάτσει tucked in κάτω από τα παπλωματάκια χαμογελαστή η άλλη και να έχει **αυτό** το χαμογελάκι, οχι αθώο αλλά όχι και πονηρό εντελώς.

Αγάπες. Γενικά. Οχι ειδικά το πρόσωπο πια, αλλά το συναίσθημα.

Είναι ωραίος ο ύπνος μαζί στα ζεστούλικα ρε.

 

[Valder]

Είναι τόσο γαμάτη αυτή η γατούλα που δεν θέλω να την αλλάξω με τίποτα ρε γαμώτο όσο κι αν τρώγομαι να κάνω παιχνίδι με τα αβαταρ.

 

[Valder]

Όχι άλλα λόγια. Μίλησα αρκετά.

Τώρα, ας γνωριστούμε καλύτερα.

 

[Aleksa]

 

[American Economist]

View attachment 142880

Ωραίο Avatar.

 

[Valder]

Χριστέ μου, με θαυμάζω.

Δε θα μπορούσα να ειμαι καταπληκτικότερη.

 

[Aleksa]

 

[glayki]

 

[rafaela11]

Μαλακα το τι αγένεια έφαγα σήμερα από συνάδελφο, μου ήρθε τόσο στο ξαφνικό που τα έχασα.. σκάλωσα, πως το λένε.

Τι σου είναι το φαινεσθαι ρε φίλε, τι «τύχη» είναι να είσαι αρεστός επιφανειακά.

δεν το πιστεύω! Δεν το περίμενα, όσο κι αν ξέρω ότι είναι κολλημένη με αυτά, δεν περίμενα τέτοια κουβέντα.

 

[Valder]

Ονδούρας 1 ώρας, τζαζ και λίγο Τζέημσον.

Εχω ξαπλώσει πίσω στην πολυθρόνα και εχω κλεισει τα μάτια, πωωω

Ενα κεφάλαιο από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία θέλει κι έγινα.

 

[Κάμπια]

Είχα προετοιμαστεί για αυτό το σενάριο. Δεν μπορώ να πω ότι εξεπλάγην, το είχα όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μου και πάλι με πλήγωσε. Κρίμα, αλήθεια. Δεν με έχει πάρει και από κάτω, αλλά παράλληλα νιώθω και μειονεκτικά γιατί προσπάθησα να το δείξω με τις πράξεις μου και από ό,τι φαίνεται δεν ήμουν αρκετή.

Δεν γαμιέται; Έχω αρχίσει να αναγνωρίζω την αξία μου και αν δεν με εκτίμησε, πρόβλημά του. Ας κάνει ό,τι θέλει.