Σκέψεις... III

[Κάμπια]

 

[Valder]

Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν έχω ανάγκη για ατέλειωτες θεωρίες, κόντρες και καυχήματα.

Δεν παριστάνω. Είμαι.

 

[Κάμπια]

 

[Valder]

Έχω αρχίσει να χάνω την ψυχραιμία μου. Κι αν την χάσω τελείως, τίποτα καλό δε θα προκύψει μετά.

Ενα τηλέφωνο δεν σηκώνεις επειδή τόλμησες να κάνεις κάτι αναγκαίο εκείνη την ώρα χωρίς να το έχεις σκουλαρίκι στ' αυτί, και σου βγάζουν την πίστη μετά για μέρες.

Δε θα τα πάμε καλά. Καθόλου καλά.

 

[Κάμπια]

Απλά δεν θα ξαναμιλήσω ρε πούστη μου. Έχω βαρεθεί κάθε φορά που εκφράζομαι να με πατάνε και να θέλουν να βγουν από πάνω και να με κάνουν να νιώθω ρεζίλι. Αν δεν μιλάω, με πρήζουν να ανοιχτώ, και όταν το κάνω, ακούω τα πάντα. Είναι άδικο.

 

[Joji]

Τυχερή μέσα στην ατυχία μου.

 

[Κάμπια]

Τυχερή μέσα στην ατυχία μου.

 

[Joji]

View attachment 137661

Κι όμως…

 

[Κάμπια]

 

[glayki]

Μέμνησο: μη σε νικάτω φόβος τας φρένας.» (Θυμήσου: να μην νικήσει ο φόβος το μυαλό)

Αισχύλος(«Ευμενίδες»)

 

[Valder]

Για να δεις τι λάθος άνθρωπος είσαι, πήγα να σου εξηγήσω για ποιο λόγο εγραψα οτι έγραψα, κι ότι δεν πάει για σένα, και μου δειχνει οτι με μπλόκαρες. Αλλά την άδικη κατηγορία την πέταξες μπρος στους άλλους.

Κρίμα και σε εκτιμούσα πολύ.

 

[Κάμπια]

Οι προσευχές μου εισακούγονται μέχρι έναν βαθμό απ' ότι φαίνεται. Χαίρομαι γι' αυτό

Μακάρι όμως τα πράγματα να ήταν λίγο διαφορετικά.

 

[nearos]

Μακαρι να ημουν μουσικός. Μακάρι να σπούδαζα τη κιθάρα ή το πιάνο. Μακάρι να συνέβαλλα στον πολιτισμό της Ελλάδας. Να ψυχαγωγούσα ανθρώπους.
Μακαρι να διάβαζα πεντάγραμμα, να ξεκλείδωνα αυτον τον μαγευτικό κόσμο, αυτη την μαγική γλώσσα.
Μακαρι να μη σταματαγα ποτέ πιάνο.
Μακαρι...

 

[nearos]

4 γενιές. 4 γενιές και μου λενε δεν ειναι καταρα.

 

[glayki]

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία : ΔΕ ΘΕΛΩ να πάω σχολείο

 

[glayki]

"Είμαστε σαν το γρασίδι των δημόσιων κήπων
Κάθε τόσο μας κουρεύουν σύρριζα τη σκέψη
Χάριν συμμετρίας."

Αργύρης Χιόνης,
(Από τα τέρατα)

 

[parafernalia]

Μόνο για τον έρωτα και την τέχνη αξίζει να ζει κανείς.

 

[Valder]

Μόλις βάλεις το ακατανόμαστό σου μέσα στα ζεστά τους, όχι δεν επιβεβαιώνεσαι ότι είσαι άντρας. Ούτε ότι σου ανήκει ενα ζεστό δικό τους ακατανόμαστο. Αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να ντρεπόμαστε να πουμε τα πράγματα με το όνομά τους, μα αντίθετα να τους το στερούμε από μια κοινωνικά επιβεβλημένη σεμνοτυφία. Ας είναι όμως.

Στο προκείμενο:

Οι άνθρωποι ειναι καρδιές, όχι με την έννοια αυτής της ακούραστης αντλίας αίματος στο στέρνο του κάθε πλάσματος, μα με την έννοια του έλλογου έρωτος, του ψυχικού δανείου, το δώρισμα του μέσα τους.

Αυτό είναι η συνουσία, το ξετύλιγμα ενός δώρου ψυχής. Συνήθως έστω.

Όσο περισσότερο αναγνωρίζεις το ξετύλιγμα του δώρου, τόσο περισσότερο κτητικός γίνεσαι, ή και κτητική αντίστοιχα. Σου αρέσουν τα δώρα, όπως μας έμαθαν οι γονείς μας από παιδιά, ναι αυτό το κομμάτι ψυχής ειναι δικό της, ειναι δικό του, ειναι δικά τους. Των δυο ανθρώπων και κανενός άλλου. Δεν είναι συναλλαγή, ειναι μοιρασιά και χάρισμα. Πρόσεξε, χάρισμα, όχι τζαμπα και δεδομένο. Χάρισμα απο κατι που έχει ανεκτιμητη αξία.

Αυτό είναι η συνουσία, η επιβεβαίωση ότι αυτό το ανεκτίμητο, δόθηκε εκεί που θέλαμε να δοθεί.

Γι αυτό και δεν πρέπει να έχει και χρηματικό τίμημα, να πωλείται και να αγοράζεται δίχως συναισθήματα. Γιατι έχει ήδη εγγενή αξία ανεκτίμητη, η οποία με την αγοραπωλησία απομειώνεται σφοδρώς.

Πολύπλοκο, εντούτοις τόσο απλό.

 

[nearos]

Επιτελους ξεκινησαν τα φριντιστιρια και λιγο ξεμπερδευω αοο αυτο το μπουρδελο μεσα γαμω

 

[Κάμπια]