Σκέψεις... III

[Kate1914]

Ήρθα θάλασσα και κάθομαι ΕΞΩ, αν είναι δυνατόν.

Δεν εξηγείται, κάτι δεν πάει καλά.

 

[nearos]

 

[Luke87]

Join us for a bright future, underground.

 

[American Economist]

 

[Valder]

Η ηρεμία ψυχής, είναι το υπέρτατο αγαθό.

Καλύτερα άνθρωπος με μυαλό, που να χει περάσει από τον προκρούστη της ζωής, να μη σου σπάει τα νεύρα.

Όσο καλό κι αν φαίνεται κάτι εμφανισιακά, εαν τίποτα δεν δικαιολογεί την υπομονή για το μέσα της, τρέχα σα να σε κυνηγάει το τέρας.

Ναι κάποτε μου αρέσανε άλλα κι άλλα, αλλά τελικά παραμέσα δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο. Νόμιζα πως δε θα ζήσω χωρίς αυτά ή χωρις την αναγκη να αλληλεπιδρώ μαζί τους, αλλά τελικά έζησα.

Funny eh?

 

[Himela]

Λέγεται "settling DOWN".

 

[ultraviolence]

Μας λείπεις, ξέρεις ποια είσαι εσυ. Ελπιζω να μας διαβάζεις αγκαλιά με τη γατουλινα σου και να είσαι πολύ πολύ καλά !!

 

[nearos]

Ειμαι ζωντανος αλλα γιατί;
Κατι λειπει μεσα μου
ισως συναντησα τον χαρο
δε νιωθω το ιδιο
μια ανθρωπινη εφευρεση με κραταει εν ζωη
νιωθω περιεργα

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 11 Αυγούστου 2024

Σου λενε οι φίλοι ειναι αυτοι που σε στηρίζουνε.
Εμενα αυτο το στήριγμα μου λείπει. Ατομα τα οποια γνωριζα μια ζωή, που τους εχω δωσει οτι ειχα και δεν ειχα, που τους κερνουσα με οποια ευκαιρια εβρισκα, με ξεχασαν σε 2 μηνες. Και δε θα με ξαναχρειαστούν, αλλάξαμε πεδία, τους είμαι πλέον άχρηστος.
Aλλα και αυτοί μου είναι άλλο τοσο. Περαστικός στη ζωή τους, ισα που θυμουνται το ονομα μου ομως, και αυτο ειναι αυτο που με ταλαιπωρεί. Δε θελω να μη με γνωρίζουν, δε θελω να με λησμονήσει κανένας, μα συνάμα θελω να είμαι αγνωστος, κασπαρ χάουζερ, περιπλανόμενος στημ μνημη των ανθρωπων ως μια μικρη γλυκιά ανάμνηση

Πως να το καταφερω αυτο οταν αντι για το προσωπο μου, οταν ακουν το ονομα μου σκέφτονται λυσεις στις ασκησεις;

 

[juste un instant]

Αυτή η υγρασία αυτές τις μέρες μαζί με την ζέστη είναι ανυπόφορη.

 

[Valder]

Έφτασα 41 κοντά. Θα κάνω αυτά που μου λέει η ψυχή μου για σωστά. Βαρέθηκα να ουρλιάζει και να την καταπιέζει το σώμα και το μυαλό.

Το πολύ συναίσθημα κάνει κακό. Η πολλή λογική επίσης.

Καμιά φορά πρέπει να ακούς και την ψυχή.

Μια ζωή ζω.

 

[Kate1914]

Είναι τόσο πανέμορφος ο ουρανός το βράδυ. Απλά τόσο όμορφος... Τα αστέρια, λες και λάμπουν μόνο για σένα. Όταν τα κοιτάω, σκέφτομαι πως κάποιος άλλος, σε κάποια άλλη μεριά της γης, τα χαζεύει και εκείνος. Και (ελπίζω πως) σκέφτεται επίσης πως κάποιος άλλος τα κοιτάει εκείνη τη στιγμή.

Μπορεί και να μη το συναντήσω ποτέ αυτό το άτομο. Μπορεί και ναι. Αλλά, όπως και να 'χει, είναι μαγικό αυτό. Να ενώνονται οι σκέψεις σου με κάποιου άλλου που δεν ξέρεις. Και που απλώς έτυχε να κοιτάτε μαζί τον ουρανό, έστω και φευγαλέα, την ίδια στιγμή μέσα στην αιωνιότητα.

Δε σε ξέρω λοιπόν, συνοδοιπόρε μου πάνω σε αυτό το καράβι που ονομάζουμε γη. Να είσαι βέβαιος όμως, πως κάθε βράδυ που αντικρίζω τον έναστρο ουρανό, ξέρω πως είσαι κάπου εκεί έξω. Και σε σκέφτομαι και εγώ.

 

[nearos]

Πατέρα μου.
Ο κοσμος που εχεις βαλει πανω απο εσενανε, που τους εχεις δωσει καθε αστερι, καθε κοκκου αμμου στη γη, που παντοτε κοίταζες να περάσει καλά, που τον εβαλες ακομα και πανω απο εμένα και τη μητέρα μου
Αυτός ο κόσμος οταν πεθάνεις, που μακαρι να μην ειναι συντομα, θα σου φτύσουν τον τάφο.
Εσυ δε θα εισαι εδώ για να τα δείς. Δε θα είσαι εδώ για να τα ζήσεις.. Εγώ θα' μαι ομως. Και τι με σωζει τοτε;
Γιατι δε μπορείς να μας υπερασπιστείς; Γιατι δε μπορείς να πείς "Αντε γαμήσου" στο ονομα μου και της μανας μου; Τι σε σταματάει; Τι σε πιέζει;
Ουτε δυο βδομαδες στο νοσοκομείο μόνος σου, με τη μητέρα μου εκεί να κλείνει 13ωρα δε λογάριασες και το θεωρησες δεδομένο. Με αγαπάς, μας αγαπάς. Είμαι σίγουρος. Γιατι δεν το δείχνεις; Γιατι σφάζεις εμάς για να υψωθούν οι άλλοι;
Δε θελω να γινω μαλάκας.. Αλλα πρέπει, και αν οχι για εσενα, τοτε για εμένα. Ελπίζω να με συγχωρέσεις, και καποια στιγμη να δεις το κακο που μας εκανες. Αλλα τοτε θα ειναι υπερβολικά αργα. Απλά να το'χεις στο μυαλό σου.

Ο γιοκας σου

 

[Valder]

Ήρθε πάλι αυτή η ώρα. Της "αργά τη νύχτα".

Νιώθεις καλά όλη τη μέρα, μέχρι να ρθεί η "αργά τη νύχτα".

Κοιτάς τη γάτα, σε κοιτά κι εκείνη, όλο απορία παύοντας το γουργουρητό ξαφνικά.

Δεν ξεφυσάω για σένα μικρέ μου, για μένα ξεφυσώ και για τις λάθος επιλογές μου στη ζωή. Εγω φταίω, εσυ συνέχισε να γουργουρίζεις.

Ο πιο ισχυρός πόνος είναι ο αόρατος πόνος, ο αυτοπροκληθείς πόνος από τις λάθος επιλογές μας.

Πως θα βγεις απο το σπίτι να πας τον κόσμο γύρω, σύμφωνα με το όνειρο, όταν δεν πας στον φίλο σου για ένα καφέ να δεις το νεογέννητό του; Δεν τιμάς τον φίλο σου, και περιμενεις να σε τιμήσει η ζωή.

Φοβάμαι. Φοβάσαι τι; Να βάλεις το ένα πόδι μπροστά απ' τ' άλλο;

Ποιός είσαι συ άγνωστε που με φοβίζεις τόσο; Ποιός σου δωσε το θάρρος αν όχι εγω; Γιατί σου το έδωσε;

Πρέπει να σταματήσω να γράφω τις νύχτες γιατί ξεχύνεται σε γράμματα η ψυχή, σε λέξεις το συναίσθημα, σε προτάσεις που δεν γράφονται η λογική και σε κείμενα ο παραλογισμός.

Διάλεξε 3 λέξεις.

"Θέλω να τρέξω"

Ξεκίνα να περπατάς πρώτα τότε. Μα για τώρα μια ακόμη "αργά τη νύχτα".

 

[Υδροχόος]

Είναι κάτι ψυχές, λοιπόν, άξιες θαυμασμού. Κάποιοι άνθρωποι που τόσα έχουν καταφέρει με πολύ κόπο και θέληση, αλλά μην έχοντας σύμμαχο κάποια πράγματα για άλλους μας δεδομένα.

Και σηκώνονται, κάθε πρωί, με μια όρεξη, με μια ελπίδα για ζωή. Για την καινούρια μέρα, για αυτήν που έρχεται ή που θα ΄ρθει και τί αυτή θα φέρει. Κι εγώ (και τόσοι άλλοι...), που έχω την υγειά μου, σηκώνομαι χωρίς να κοιτώ τον ουρανό και να λέω ένα "δόξα τω Θεώ" για όλα αυτά που έχω. Λες και μου τα χρώσταγε κανείς. Λες κι εγώ είμαι καλύτερη. Μπα...ένα τίποτα είμαι. Απλά οι μοίρες, που με μοίραναν, είχαν κάποια κέφια παραπάνω...

Άνθρωποι ενίοτε παρεξηγημένοι. Αρκετά. Αλλά πόσο να τους καταλάβεις ; Πόσο να μπεις στα παπούτσια τους, ν΄ ακουμπήσεις σ΄ αυτό που περνάνε με τόση αξιοπρέπεια ; Προσπαθείς, απλά. Και όσο τους γνωρίζεις, τόσο τους θαυμάζεις και τους σέβεσαι. "Προσκυνάς" τη δύναμη της ψυχής και του μυαλού...

Ας μην πω άλλα. Τους θαυμάζω απεριόριστα αυτούς τους ανθρώπους. Τους γνώρισα, τους είδα. Και στις λύπες και στις χαρές. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Μα πάντα...Ας είναι και αχνό. Μα πάντα υπάρχει. Και μόνο αυτό μου φτιάχνει τη διάθεση και με κάνει να σκέφτομαι πόσο αχάριστη και "λίγη" είμαι, κάποιες φορές...

Αυτά

 

[Κάμπια]

Ανοίγω το AC να δροσιστώ και μετά καταλήγω να ψωλιάζω


Καμία μέση λύση

 

[gazaki voutaniou]

δεν υπαρχει περιπτωση να βγαλω τη χρονια αν συνεχισω ετσι
ειναι λες και εκανε η μανα μου κατασκευαστικο λαθος στη μητρα της και βγηκε ο εγκεφαλος μου ελαττωματικο προϊον
η υπαρξη και μονο ειναι επωδυνη

 

[nearos]

βιολογια ξερεις οτι σε αγαπω γιατι μου κανεις τη ζωη μιζερη

 

[Κάμπια]

Αστείο να με αφήνει παραδόθηκε 2-3 μέρες κι εγώ να απαντάω σε κάτι λεπτά

Τα λέμε μεθαύριο αγόρι μου

 

[nearos]

Εχω σιχαθει με τη γκρινια σου
δεν αντέχω αλλο
χεστηκα αν νιωθεις σκατά εσυ δεν νοιαστηκες ποτε πως νιωθω εγώ
δε σε αντεχω

 

[Himela]

Οι άνθρωποι πονάνε.
Και το ρήμα πονάνε χρησιμοποιείται και σε ενεργητική και σε παθητική φωνή.