Σκέψεις... III

[Valder]

 

[glayki]

" Καταλαβαίνεις πάντα πολύ αργά αυτό που θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει πολύ νωρίς. Καταλαβαίνεις πάντα εκ των υστέρων αυτό που θα ‘πρεπε να έχεις καταλάβει εκ των προτέρων, ακριβώς επειδή είχες την εντύπωση ότι τα πράγματα ήταν αυτά που είχες καταλάβει εξαρχής. Τα πράγματα δεν ήταν άλλα από αυτά που κατάλαβες ότι ήταν εκ των υστέρων. Τα πράγματα ήταν ακριβώς αυτά που ήταν εκ των προτέρων. Εντούτοις, η διαπίστωση αυτή γίνεται πάντα εκ των υστέρων, όταν ήδη είναι πολύ αργά. Συγκεντρώνεις τις σκέψεις σου μία μία, ανασύρεις γεγονότα και λεπτομέρειες, συνδέεις τις λεπτομέρειες μεταξύ τους (οι λεπτομέρειες συνδέονται πάντα μεταξύ τους, κι ας είναι από δυο χωριά) και πάντα πέφτεις απ’ τα σύννεφα."

 

[Valder]

Ετσι. Ο φιλος μου τρεις μεταστασεις-καρκινους και δεν ξερω καν αν ζει κι όλας πια, και η άλλη που ειχε τον επομενο έτοιμο, μετα απο 8 χρονια με το φιλο μου, παιδί και καρότσι.

Ότι μου κανε κι εμένα η άλλη, 6 χρονια και μετα ετοιμο τον επόμενο.

Νομιζα οτι εγω ήμουν να πεθάνω πίσω τότε σ εκεινη την εποχή, αλλά μετα είδα πως ένιωθε ο φίλος. Αυτός κυριολεκτικά πέθανε τον εαυτό του από τη στενοχώρια.

Μαλακία του, αλλά τον καταλαβαίνω. Αλλά μαλακία του.

Ά ρε Γιαννάκη... Ά ρε Γιαννάκη... Την πάρτη σου κι ένα καλό κορίτσι έπρεπε. Και να την ξέχναγες αυτην εδω.

Α ρε Γιαννάκη...

Κολλημένος ακόμα μου λεει "λενε οτι κυκλοφορει με αλλον". Τι να του πω εκεινη την ωρα οτι την ειδα με παιδι και καροτσι και εχουμε χαιρετουρες και με τον αλλο; Θα τον στειλω μια ωρα αρχύτερα στον τάφο.

"Δεν ξέρω τίποτα αδερφέ" του λεω. Πνιγμένος στον καημό κλείνει το τηλέφωνο.


Του ειπα ψέμματα, αλλά, εγω στη θέση του δε θα θελα να ξέρω.

Ούτε με ποιον είναι, ούτε αν κανανε παιδί, ούτε τίποτα, μακριά απο το μυαλό μου αυτά. Να μην ξερω τιποτα.

Παλιοκαταστάσεις στενάχωρες κι άσχημες ιστορίες. Ο άνθρωπος πρέπει να προχωράει παρακάτω να ησυχάζει μέσα του, να μη στενοχωριέται άλλο.

 

[Κάμπια]

 

[Himela]

 

[Nascentes morimur]

Light vs dark
Hope vs despaire
And all world's fate hangs in a balance.

 

[Κάμπια]

 

[Valder]

Μια αγκαλιά, την ήθελα τώρα. Όχι δεν εγινε κατι κακό.

Απλά γιατί έτσι.

 

[Κάμπια]

 

[Aleksa]

 

[Guest 126033]

Μια αγκαλιά, την ήθελα τώρα. Όχι δεν εγινε κατι κακό.

Απλά γιατί έτσι.

πολλες ,εικονικες αυτες μπορω για καποιον που τα αυτονοητα για αλλους ειναι δυσκολα για εκείνων !

 

[Nascentes morimur]

Το πιο σπουδαίο που μπορεί να συμβεί
είναι να μας χαρίσει κάποια μέρα ο Ουρανός
όχι επιτυχίες και νίκες, αλλά, μονάχα
την ευκαιρία να γίνουμε αποδεκτοί
σαν μέρος μιας αναμφισβήτητης Πραγματικότητας
όπως είναι οι πέτρες και τα δέντρα.

 

[Valder]

Οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι, εαν τους ζητούσαν να επιλέξουν για δώρο ενα γλυκό ή ένα ποτήρι σκέτη λεμονάδα, θα διάλεγαν πιθανότατα το γλυκό.

Η ζάχαρη σε τετοια φαγώσιμα, τροφοδοτεί αρρώστιες στο σώμα
Το ποτήρι σκέτης λεμονάδας, αν και δυσάρεστο, προλαμβάνει τις αρρώστιες και τις απομακρύνει απο το σώμα.


Αν το -οποιουδήποτε είδους- σώμα επιθυμεί να λειτουργήσει σωστά, οι ευχαριστήσεις και οι παρορμήσεις πρέπει να περιορίζονται σε στενά όρια, αντικαθιστώμενες υπό δυσάρεστων αλλά ιαματικών μέτρων. Κάποιες φορές πρέπει να προτιμάται η σκέτη λεμονάδα, από τη ζάχαρη. Πριν να είναι αργά και χρειαστεί νυστέρι.

Αυτοκρατορική Αρχή
-τίτλος σε εξέλιξη-
(Απόσπασμα από υπό δημιουργία βιβλίο)​

 

[glayki]

Η εκρίζωσις παθών και λοιπών ροπων προς τας απολαύσεις εστί κοπιωδης και βασανιστική συνάμα, μα μακροπρόθεσμα λυτρωτική.


Αξίζει όμως μια ζωή μετρημένη , όπου καθετί μετράται με το σταγονόμετρο;

Απαγορεύονται κάθε λογής παρεκκλίσεις . Συνηθίζεις άραγε; παυουν να σου λείπουν;

 

[glayki]

 

[Κάμπια]

Αυτά που γνωρίζουμε είναι ελάχιστα, αυτά που αγνοούμε είναι άπειρα.
Pierre-Simon Laplace​

 

[glayki]

Pascal Bruckner – Το παράδοξο στον άνθρωπο​

Αποφεύγουμε αυτούς που μας αγαπούν, αγαπάμε αυτούς που μας αποφεύγουν. Καταριόμαστε αυτόν που κοιμάται δίπλα μας, τον καθυβρίζουμε κάθε βράδυ, αλλά ξυπνάμε ήρεμοι λες και η μέρα ξεπλένει το μίσος. Χάνουμε το μυαλό μας για κάποιον που μας περιφρονεί σε ίση δόση με τη λατρεία που τρέφουμε γι’ αυτόν. Μπαίνουμε σε σχέσεις υπερεπενδύοντας από την πρώτη μέρα ή σαν επιβάτες του Τιτανικού περιμένοντας το ναυάγιο.

Ονειρευόμαστε ανυπέρβλητο σεξ, άγριο και θεαματικό, παρ’ ό,τι σιγοβράζουμε στο ζουμί μας και στη μετριότητά μας. Δίνουμε και ξαναδίνουμε και εκπλησσόμαστε που τα δώρα μας δεν τυγχάνουν καλύτερης αποδοχής. Παντρευόμαστε για να νιώσουμε ασφάλεια, δεν παντρευόμαστε για να ζήσουμε περιπετειωδώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο γάμος δεν μας προστατεύει από τίποτα και ότι ο μη γάμος δεν εγγυάται τις απρόβλεπτες συγκινήσεις.
Ανεχόμαστε επί χρόνια και χρόνια ψέματα και εξαπάτηση, ύστερα, από μια λεπτομέρεια, το ποτήρι ξεχειλίζει…Επιζητούμε τη συζυγική θαλπωρή αλλά μπερμπαντεύουμε, ονειρευόμαστε θυελλώδεις έρωτες αραχτοί στην εστία μας.
Αγαπάμε εις βάρος του άλλου, ρουφάμε την ενέργειά του, κλέβουμε τα νιάτα του, ευημερούμε ενώ εκείνος μαραζώνει. Κάθε μέρα ξυπνάμε με την απόφαση να τον αφήσουμε, αλλά περνάνε είκοσι χρόνια και η απόφαση δεν πραγματοποιείται. Κορόιδα, κερατάδες, βολευόμαστε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Θεωρούμε τον γάμο βαριά και ανθυγιεινή εργασία, πασχίζουμε ν’ αγαπήσουμε τον σύζυγό μας, ν’ αντέξουμε, να υποφέρουμε, να κερδίσουμε κάτι απ’ όλα αυτά – και στο τέλος τα παρατάμε με αφορμή μια περιπέτεια περαστική.
Μοιράζουμε τον έρωτά μας σε κάμποσα άτομα χωρίς να τα ενημερώνουμε γι’ αυτή την μοιρασιά, αλλά απ’ το καθένα τους απαιτούμε αποκλειστικότητα. Δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, ούτε για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό, ούτε για το ποιο άτομο προτιμάμε: κατοικούμε τη χώρα του ”ίσως”, της συναισθηματικής ταλάντευσης.
Κλαίμε όταν φεύγει κάποιος που νομίζαμε ότι δεν αγαπάμε, αλλά ω του θαύματος, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε προσκολλημένοι γερά. Λατρεύουμε ξαφνικά ένα άτομο που πέθανε, ενώ όταν ήταν ζωντανό το κακομεταχειριζόμασταν. Κάνουμε επίδειξη φιλίας και γενναιοδωρίας σε αγνώστους και φερόμαστε σκαιότατα στους δικούς μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο Το παράδοξο του έρωτα

 

[Valder]

Μπορώ να κάθομαι και να σε κοιτάω για ώρες, να κοιμάσαι.

Παιδάκι μου, σπλάχνο μου κι αγάπη μου μεγάλη, μαζί σου δε μου λείπει τίποτα.

 

[Aleksa]

 

[Himela]

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση