Μοιραζόμαστε ποιήματα

[glayki]

ΣΤΙΧΟΙ, 2

Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι που ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονται τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια
για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω.

Αύγουστος 1957

Τίτος Πατρίκιος

 

[Κάμπια]

Η διορία του Νέρωνος - Καβάφης​

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσετου Δελφικού Μαντείου τον χρησμό. «Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.» Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί. Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους. Τώρα στην Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο, αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξίδι αυτό, που ήταν όλο μέρες απολαύσεως — στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια… Των πόλεων της Αχαΐας εσπέρες… Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προπάντων… Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί, ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

 

[Εριφύλη]

Καρυωτάκης


Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ —
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή!

 

[Nascentes morimur]

Τώρα που νυχτώνει νωρίς
οι ενοχές κυκλοφορούν ελεύθερες από τις πέντε.
Στα πάρκα η μελαγχολία αγγίζει τον ουρανό
νοτισμένο χώμα κυριεύει την όσφρηση
φωνές παιδιών ξεψυχάνε στην απέναντι γειτονιά.
Ο κόσμος ένα ραγισμένο γυαλί
που σπάει μόλις το κοιτάξεις
έρωτες αβασάνιστοι, έρωτες σφραγισμένοι.
Χέρια απλώνονται μέσα στην ερημιά της πόλης
ν’ αγκαλιάσουν το λαβωμένο παρόν
χείλη ματωμένα συλλαβίζουν τη σιωπή.

Μια χώρα μέσα στην αβελτηρία
δεν έχει καταλάβει τον προορισμό της
κουνάει το μαντίλι του αποχαιρετισμού
στ’ αεροδρόμια και στα λιμάνια
ξεπροβοδίζει τα παιδιά της στα βαγόνια της ξενιτιάς
μασάει αιώνες το παραμύθι της εξέλιξης
κι ύστερα αυτοκτονεί σ’ ένα άθλιο υπόγειο
χαράματα με παγωνιά, αφήνοντας τη λάμπα ανοιχτή.
Απ’ έξω ακούγεται το αλύχτισμα των σκυλιών
κι η μηχανή του πρώτου λεωφορείου.

Τώρα που ξημερώνει αργά
οι ενοχές κυκλοφορούν σκοτωμένες από τις πέντε.

Oι ενοχές
Γιώργος Γκανέλης

 

[Λένω]

Να μάθεις να φεύγεις
της Χριστίνας Παρασχά

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις – αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο
Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας – αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω – δεν τους το χρωστάς
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου
Μην πιστεύεις αυτά που λένε – η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει
Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό
κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά

 

[glayki]

“Che fece …il gran rifiuto”

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

[Nascentes morimur]

“Σαν ένα αγρίμι παγιδευμένο
Ένα καράβι που κινδυνεύει
Ένα παιδί μονάχο μες στη νύχτα
Μια πλανημένη ώρα
Περιμένω

Ένιωσα ήδη τα κύματα της επιστροφής
Πού γκρέμισα τη ζωή μου;
Στο περιθώριο κάθε ρυθμού δυνάμεις διασταυρώνονται
Ποτέ πια καυτοί ή παγωμένοι πόνοι
Δε θα ζήσετε αποτυπώματα τέτοιων μεταμορφώσεων
Τίποτα πλέον απ’ ό,τι φτιάχνουν τα χέρια δεν αφήνει ίχνη
Οι σκιές πού έρχονται ποιος ξέρει από πού
Συνοδεύουν έπειτα αντικαθιστούν τις μορφές από άμμο
Σ’ έναν κόσμο δίχως επιστροφή
Η διάταξη των αριθμών και των άστρων
Μια παρτίδα σκακιού
Ξετυλίγεται χωρίς εκπλήξεις
Αλλά η καρδιά η ίδια μετριέται με τη μονάδα τού τυχαίου
Δίπλα μας μπροστά και πίσω
Οι πνιγμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον
Η αγάπη δεν είναι φτιαγμένη αποκλειστικά από αγωνίες
Όπως ο κόσμος ή όπως εσύ
Αναπαύεται καμιά φορά πάνω σε κάποια βεβαιότητα
Ή έναν θρόμβο αίματος
Πηγαίνοντας προς εσένα πριν τα μάτια
Το στόμα είναι ήδη ανήσυχο
Οι πύλες του ναού τού φόβου μένουν ανοιχτές
Κατόπιν άλλες συναντήσεις απρόσμενες
Προστίθενται και μεταστρέφουν τα σημεία που μου ήταν ευνοϊκά”

(Παρίσι 1939 – Λισσαβώνα 1940)
Νικόλαος Κάλας
Ενθάδε κείται η καρδιά

 

[Nascentes morimur]

‘Ένα παράθυρο βάνει τις μασέλες του στραβώνει λίγο το σαγόνι, έπειτα κάνει πως γελάει.
Ένα παράθυρο μπορντέλου, χύνουν πιο πίσω τις λεκάνες
με τ’ αποτσίγαρα, τα μεταχειρισμένα προφυλακτικά.
Δέκα παράθυρα του λαϊκού υπνωτηρίου
αδειάζουν στον τυφλόν αγέρα απόπνοιες κορμιού.
Εκατό παράθυρα νοσοκομείων, άσυλων για τρελούς
παραμονεύοντας το θήραμά τους μες στη νύχτα.
Χίλια παράθυρα της φυλακής ρίχνοντας σκιές σταυρών
τρύπες μιας κρεατομηχανής που αλέθει χρόνια ανθρώπων.
Τραχωματικά παράθυρα χοροδιδασκαλείων
παράθυρα μεθυσμένα με χνώτα κρασιού και μουσικής
που γέρνουν στο δρόμο και ξερνούν.

Σ’ αυτή την πόλη, τα παράθυρα
με κυνηγούν όπως τα μάτια
των χαφιέδων.

Τίτος Πατρίκιος
Παράθυρα.

 

[glayki]

Τι θα ‘κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο
χωρίς πρόσωπο χωρίς απορίες
όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή
όπου κάθε στιγμή χάνεται στο κενό
στη λησμονιά της αλλοτινής της ύπαρξης χωρίς αυτό το κύμα
όπου στο τέλος κορμί και σκιά καταβροχθίζονται
τι θα ‘κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι’ αγάπη
χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται πάνω απ’ τη σκόνη της σαβούρας του
τι θα ‘κανα
θα ‘κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα αγναντεύοντας απ’ το φεγγίτη μου
μπας και δεν είμαι μόνος να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ’ όλη ετούτη τη ζωή
σ’ ένα χώρο μπερδεμένο
χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές που είν’ έγκλειστες μαζί μου.

Από το βιβλίο του Σάμιουελ Μπέκετ, Ποιήματα συνοδευόμενα από σαχλοκουβέντες

 

[parafernalia]

Θα ‘ρθει καιρός

Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία

Κ.Γ.

 

[giannhs2001]

Ο Refaat Alareer ήταν Παλαιστίνιος ποιητής και καθηγητής. Δολοφονήθηκε από το Ισραήλ λίγους μήνες μετά την έκρηξη του πολέμου. Το ποίημα του αυτό ήταν εν τέλει προφητικό για το τέλος του.

Αν πρέπει να πεθάνω

Αν πρέπει να πεθάνω
πρέπει να ζήσεις
για να πεις την ιστορία μου
να πουλήσεις τα πράγματα μου
ν'αγοράσεις ένα κομμάτι ύφασμα
και μερικούς σπάγκους
(καν'το λευκό, με μακριά ουρά)
ώστε ένα παιδί, κάπου στη Γάζα
ενώ κοιτάζει κατάματα τον ουρανό
προσμένοντας τον πατέρα του που έφυγε μες την φωτιά
-και δεν αποχαιρέτησε κανέναν
ούτε καν την σάρκα του
ούτε καν τον εαυτό του-
να δει τον χαρταετό, τον χαρταετό που εσύ έφτιαξες,
να πετάει ψηλά
και να σκεφτεί για μια στιγμή ότι είναι εκεί ένας άγγελος
που φέρνει πίσω την αγάπη.
Αν πρέπει να πεθάνω
ας φέρει την ελπίδα
ας γίνει μία ιστορία.

 

[Nascentes morimur]

Τίναξα από το κορμί
την ψείρα της ηθικής κι έφυγα
κουβαλώντας
χιλιετηρίδες βροχής στους ώμους.

Με μια αστραπή τουφέκισα το έρεβος.

Αφήστε με
δεν έχω χέρια αλλά φτερά
αφήστε με
δεν είμαι εγώ ο νεκρός που ψάχνετε.

"Πλοῦς"
Γ.Λουκάτος

 

[parafernalia]

GALA (Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων - 1919)

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.

Τ' αστέρια τρεμοπαίζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέυει ορθός.
Κλαίει παρακάτου η βρύση.

Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάχτυλά του.

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη.

Οι μπάγκοι μας προσμένουν. Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ

θα καθρεφτίσει τ' απαλό της φως.
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί κάθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε

Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.

Καριωτάκης

 

[parafernalia]

Σάντορ Πέτοφι

Ο Τρελός (1846)

—— Τι με ενοχλείτε ρε;

Ξεκουμπιστείτε από εδώ!

Καταπιάστηκα με ένα γιγάντιο έργο. Βιάζομαι.

Πλέκω μαστίγιο, φλεγόμενο μαστίγιο από τις ακτίνες του ηλίου.

Θα μαστιγώσω τον κόσμο!

Θα βογκάνε κι εγώ θα γελάω,

Όπως γελούσαν όταν εγώ βογκούσα.

ΧΑΧΑΧΑ!

Έτσι είναι η ζωή! Βογκάμε και γελάμε.

Αλλά ο θάνατος λέει: σουτ!

Μια φορά πέθανα κι εγώ.

Έβαλαν δηλητήριο στο νερό μου,

Αυτοί που ήπιαν το κρασί μου.

Και τι έκαναν οι δολοφόνοι μου,

Για να καλύψουν το έγκλημά τους;

Όταν κειτόμουνα ανάσκελα στο φέρετρο:

Έσκυψαν πάνω μου χύνοντας δάκρυα.

Θα ήθελα να αναπηδήσω

Και να δαγκώσω τις μύτες τους.

Αλλά ας μην τις δαγκώσω! Σκέφτηκα,

Ας έχουν μύτες να μυρίζουν

Όταν θα σαπίζω και να πνιχτούν από τη μπόχα.

ΧΑΧΑΧΑ!

Και που με έθαψαν; Στην Αφρική.

Ήμουνα τυχερός,

Γιατί μια ύαινα με ξέθαψε από τον τάφο μου.

Αυτό το ζώο ήταν ο μοναδικός ευεργέτης μου.

Τον απάτησα όμως κι αυτόν.

Αυτός ήθελε να φάει το μπούτι μου.

Εγώ του έδωσα την καρδιά μου,

Κι ήταν τόσο πικρή που ψόφησε.

ΧΑΧΑΧΑ!

Όπως και να’ χει, αυτά παθαίνει

Όποιος πάει να κάνει καλό στους ανθρώπους. Τι είναι ο άνθρωπος;

Λένε: ρίζα ανθού,

Που ανθίζει ψηλά στους ουρανούς.

Αλλά αυτό είναι ψέμα.

Ο άνθρωπος είναι ανθός που έχει τις ρίζες του

Κάτω στην κόλαση.

Ένας σοφός μου το δίδαξε αυτό,

Που ήταν μεγάλος τρελός γιατί πέθανε από την πείνα.

Γιατί δεν έκλεβε; Γιατί δεν λήστευε;

ΧΑΧΑΧΑ!

Αλλά τι γελάω σαν ένας τρελός;

Αφού θα έπρεπε να κλαίω,

Να θρηνώ με την κακία του κόσμου.

Κι ο θεός ο ίδιος με τα συννεφιασμένα μάτια του,

Συχνά θρηνεί που τον έπλασε.

Αλλά σε τι ωφελούν τα δάκρυα του ουρανού;

Πέφτουν στη γη, στην αισχρή γη,

Όπου οι άνθρωποι τα ποδοπατάνε,

Και τι θα γίνουν,

Τα δάκρυα του ουρανού; … λάσπη.

ΧΑΧΑΧΑ!

Αχ ουρανέ, ουρανέ, μοιάζεις με απολυμένο γέρο στρατιώτη,

Το παράσημο στο στήθος σου είναι ο ήλιος,

Και τα ρούχα σου, τα κουρελιασμένα τα σύννεφα.

Χμ, έτσι απολύουν τον γέρο στρατιώτη,

Η αμοιβή για τη μακρόχρονη υπηρεσία

Είναι ένα παράσημο και τα κουρελιασμένα ρούχα.

ΧΑΧΑΧΑ!

Και ξέρετε τι σημαίνει στην ανθρώπινη γλώσσα

Όταν το ορτύκι λέει: πίτιπαλατ;

Σημαίνει να αποφεύγεις τις γυναίκες!

Η γυναίκα έλκει τους άνδρες,

Όπως η θάλασσα τα ποτάμια.

Γιατί; Για να τα καταβροχθίσει.

Είναι ωραίο ζώο το θηλυκό ζώο,

Ωραίο κι επικίνδυνο.

Δηλητηριώδες ποτό μέσα σε χρυσό ποτήρι.

Αχ σε ήπια, έρωτα!

Μια σταγόνα από εσένα είναι πιο γλυκιά,

Από τη θάλασσα που έγινε μέλι.

Όμως μια σταγόνα από εσένα είναι πιο δολοφονική,

Από τη θάλασσα που έγινε δηλητήριο,

Έχετε δει τη θάλασσα,

Όταν τη σκάβει η θύελλα

Σπέρνοντας το σπόρο του θανάτου;

Έχετε δει τη θύελλα,

Τον σκουρόχρωμο αυτόν αγρότη,

Με το ραβδί που βγάζει αστραπές στο χέρι του;

ΧΑΧΑΧΑ!

Όταν ωριμάσει το φρούτο: πέφτει από το δέντρο.

Είσαι ώριμο φρούτο, γη, ήρθε η ώρα να πέσεις,

Θα περιμένω μέχρι αύριο.

Αν η μέρα της τελευταίας κρίσης δεν έρθει ούτε αύριο:

Θα σκάψω τη γη μέχρι το κέντρο της,

Θα πάρω μαζί μου μπαρούτι

Και θα την ανατινάξω … ΧΑΧΑΧΑ!

 

[Κάμπια]

 

[Nascentes morimur]

Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί
Τα μάτια μας θα ’χουν γκρεμιστεί μέσα στη νύχτα
Φώτα σβηστά βλέφαρα ασύνταχτα
Γράμματα μπερδεμένα μες στα κουρελιασμένα χείλια μας
Μασώντας την τελευταία μας λέξη σαν ξέφτι

Αυτά τα κόκαλα εσύ παιδεύεις να στεριώσεις
Μέσα στο χιόνι απίθανα θαμμένο καλοκαίρι
Εσύ μες στις ρυτίδες του καπνού σου ταξιδεύεις
Μνήμη του τίποτα και παγωνιά στο μάτι

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς τη βροχή από κάπου που έρχεται
Τον άνεμο από κάπου που έρχεται
Απ’ το κάπου του πουθενά κάτι που έρχεται
Οδυνηρό πουλί
Γαλάζιο ύφασμα ουρανού στη χάρτινή σου στέγη

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς ένα μάτι
Ένα μάτι δίπλα σ’ έν’ άλλο μάτι
Ένα μάτι σ’ έν’ άλλο μέσα μάτι
Ένα μάτι από ’να παράθυρο να πέφτει
Από 'να δρόμο να φεύγει

Ξεχνάς κάποτε και κοιτάς
Εδώ κι εκεί το νεκρό υλικό σου.


Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975)
Α. Τραϊανός.

 

[Κάμπια]

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης - Η Σατραπεία