Μοιραζόμαστε ποιήματα

[EvanescenceQ]

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνος Χατζιδάκις,
Μυθολογία,
Εκδόσεις Ύψιλον

@Υδροχόος κ @Nascentes morimur αφιερωμενο με την υπεροχη φωνη της Αρλετας.

@Aleksa το αφιερωνω και σε σενα το τραγουδι με την υπεροχη φωνη της Αρλετας

 

[Aleksa]

@Aleksa το αφιερωνω και σε σενα το τραγουδι με την υπεροχη φωνη της Αρλετας

Εξαιρετικό κομάτι.
Λατρεμένος Χατζιδάκις.

 

[Valder]

Με την υπέροχη φωνή της Αρλέτας όμως ε, μην το παραβλέψετε. Ασουμε υπέροχα να κόψομε τας φλέβας μας βραδυνιάτικο.

ΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧ!

(οκ, σκάω, δυστυχώς υπάρχετε και οι άνευροι που γουστάρετε τα πεθαμενατζί )

 

[EvanescenceQ]

Με την υπέροχη φωνή της Αρλέτας όμως ε, μην το παραβλέψετε. Ασουμε υπέροχα να κόψομε τας φλέβας μας βραδυνιάτικο.

ΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧ!

(οκ, σκάω, δυστυχώς υπάρχετε και οι άνευροι που γουστάρετε τα πεθαμενατζί )

Ναι γιατί δεν είναι υπέροχη? Μιλάει μέσα σου.
Η Αρλέτα είχε μια συναισθηματική χροιά φωνής στα τραγούδια της,αν την έχεις ακούσει .

 

[Valder]

Ναι γιατί δεν είναι υπέροχη? Μιλάει μέσα σου.
Η Αρλέτα είχε μια συναισθηματική χροιά φωνής στα τραγούδια της,αν την έχεις ακούσει .

Την έχω ακούσει. Δεν με ικανοποιεί.

 

[Aleksa]

Με την υπέροχη φωνή της Αρλέτας όμως ε, μην το παραβλέψετε. Ασουμε υπέροχα να κόψομε τας φλέβας μας βραδυνιάτικο.

ΜΠΑΧΑΧΑΧΑΧ!

(οκ, σκάω, δυστυχώς υπάρχετε και οι άνευροι που γουστάρετε τα πεθαμενατζί )

Τα εύλογα τα παραλείπουμε, φίλε Βαλ.

Για πε τι εννοείς τα "πεθαμενατζί";

 

[EvanescenceQ]

Την έχω ακούσει. Δεν με ικανοποιεί.

Kein Problem Kaiser. Du hast unterschiedliche Geschmäcker

 

[EvanescenceQ]

 

[Nascentes morimur]

Ποιά είναι η αληθινή η φάτσα του προσώπου;
Σπουδαίο πρόβλημα για την ανθρώπινη τη ράτσα
μέχρι να βρουν την άκρη
με την ίδια τους τη φάτσα.

Άγνωστο στους ανθρώπους είναι
το «εγώ» το δικό τους
Λίγοι είν’ αυτοί που ξέρουν
τον εαυτό τους.

Χουβαρντάς αυτοβαπτίζεται ο σφιχτός,
σαν σοφό τον εαυτό του έχει ο χαζός.
Ο Παντοδύναμος στενοχωριέται καμιά φορά, σκουλήκι είμαι!
Και το σκουλήκι άφοβα σφυρίζει, Θεός είμαι!

Σέρνονται ιταμά τα ερπετά επάνω,
κραυγάζει ο δειλός, γενναίος είμαι!
Μονάχα ο ελεύθερος ο άνθρωπος
πιστεύει: σκλάβος είμαι!

Η Φάτσα Του Προσώπου ​

Γεβγένι Γεφτουσένκο​

 

[EvanescenceQ]

Βρέχει
πότε θα πάψει πια να βρέχει;
αφ' ότου έφυγες
δεν έπαψε να βρέχει
ήσουν περίεργος να μάθεις
τι υπάρχει πίσω από τον θάνατο.
θάνατος
τι άλλο θέλεις να υπάρχει;

Κώστας Ταχτσής.
Απόσπασμα από το ποίημα
''Η Συμφωνία του Μπραζίλιαν''.

 

[EvanescenceQ]

Φυλακές
Υπάρχουν αυτοί που ζητούν να δραπετεύσουν
και εκείνοι που αναζητούν την απελευθέρωση.
Και οι φυλακές αμέτρητες
όσες και οι επιθυμίες
και οι φύλακες
όσοι και οι φόβοι.
Φυλακές για αμετανόητους
και φυλακές για μετανοημένους.
Και το παρελθόν η πιο αναπόδραστη φυλακή.
Και το μέλλον ένα τσιγάρο στο προαύλιο
στην ισημερία της υπόσχεσης.
Μα η πιο μεγάλη φυλακή
δεν είναι να μην μπορείς να φύγεις,
είναι να μην έχεις να πας.
Γιώργος Θανάσης

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 13 Ιανουαρίου 2022

ΠΡΟΪΟΝ- Δημήτρης Γκιούλος​

Να μεταδίδεται ο πόλεμος σε λάηβ στρίμινγκ στο γιουτιούμπ
να συνηθίσεις τη φρίκη
αύριο θα ‘ρθει κι εδώ
πάλι σε στρίμινγκ θα κοιτάς, πόλεις, κτίρια, ανθρώπους να πέφτουν
ήδη πέφτουν κι ας μην ακούστηκε κάποιο σάλπισμα
(Τα τείχη μέσα μας είναι)
σε θάλασσες μολυβένιες
σε δρόμους χωρίς σήμανση
-πραγματικότητες σεσημασμένες-
σε αίθουσες δικαστηρίου
σ’ αεροδρόμια με φτερά εισιτήρια.
Και να είσαι σχολιαστής.
Να είσαι κυνηγός.
Θεριστής.
Αιχμηρός σαν ξυράφι
αποτελεσματικός σαν βόμβα
τα πάντα θωρών σαν drone.
Κι η φρίκη, προϊόν.
Σαν να είναι σειρά στο νετφλιξ
σαν να είναι αγώνας στο ΝΒΑ.
Μέχρι να ρθει εδώ.
Να γίνεις εσύ η πόλη
το κτίριο
ο άνθρωπος που θα πέφτει
Προπονημένος στη φρίκη
η βουτιά σου με δέκα θα βαθμολογηθεί.

Κάπως έτσι, από το 2017

 

[Guest 709611]

Όσο μπορείς (Καβάφης)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινή ανοησία,
ως που vα γίνει σα μια ξένη φορτική...

 

[EvanescenceQ]

Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί.
-Μίλτος Σαχτούρης, Αστεροσκοπείο (απόσπασμα)

 

[Nascentes morimur]

Έχουμε στο μηνίγγι μια ραγισματιά
κ’ η ματιά μας προχωράει
από πουλί σε φύλλο σαπισμένο
σαν τεθλασμένη πυρετού:
Κανονικώς εκτελεσθέντες τρεις πεντακόσιοι τέσσερις
ξεσπιτωμένοι τόσοι
χωρίς μαχαιροπίρουνα
τόσοι με κατασχεμένα τα κορδόνια
τα ξουραφάκια
με κατασχεμένο το όνομά τους.

Είναι μια μικρή ραγισματιά
κ’ η ώρα δε μας παίρνει
να μας αγγίξει κάποτε σαν χάδι
ένα φτερό αυτοκινήτου.
Έτσι — μέσα στις πέτρες μέσα στα χαλάσματα
πάντα δίπλα στους καπνούς
έτσι — μέσα στον χειμώνα στα κουρέλια του ίσκιου μας
πάντα δίπλα στους πνιγμένους
έτσι — μες στη νύχτα που πριονίζει όλη νύχτα
τα ασημένια δέντρα
τον μολυβένιο ουρανό
το χάρτινο φεγγάρι
δίπλα στα ρινίσματα μιας ψιλής βροχής
έχουμε μια ραγισματιά.

Η ώρα δε μας παίρνει.
Στήνουμε αυτί να ακούσουμε τα νέα
και μας τα αρπάζουνε βαριά τραυματισμένα σε πρόχειρα φορεία.
Κάνουμε να μετρήσουμε τα αστέρια
και πέφτουν στα λιθόστρωτα σαν ανάποδες πινέζες.
Με μια μικρή ραγισματιά
επιμένω και τραβάω μες στις λάσπες
ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα
σαν ένα κούφιο δόντι.
Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων
για να αντιγράψω βιαστικά
το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους
και κρύβω το σημείωμα
στην καρδιά κατάσαρκα
για να δουν στη νεκροψία
πόσο λίγο ζήσαμε.

Άη-Στράτης 1950

(στίχοι που έγραψε ο ποιητής Άρης Αλεξάνδρου την περίοδο που βρισκόταν εξόριστος στον Άη Στράτη)

 

[EvanescenceQ]

Τη θυμάμαι να κάνει γενική στο σπίτι:
ξεσκόνισμα των σκονισμένων μας επίπλων και ψυχών,
γυάλισμα ασημικών και σκουριασμένων, πια, στιγμών,
σιδέρωμα, τίναγμα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα,
κρέμασμα, ξεκρέμασμα κουρτινών – που κρύβουν απ’ τα βλέμματα –
κι επίσης, καρδιών, μυαλών, συμφορών, κεράτων,
καβγάδων και λυγμών,
ξεπεσμών, κουτσομπολιών,
πέταγμα των σκουπιδιών,
δηλαδή των φωτογραφιών, των αναμνήσεων, των αναστεναγμών,
προσώπων γελοίων και δήθεν αυστηρών ηθών.
Και ύστερα μαγείρεμα,
προετοιμασίες στην εντέλεια γιορτών ανήμερα,
μαρινάρισμα, σοτάρισμα, στρώσιμο του τραπεζιού,
πέταγμα στο πιάτο,
φόβος μην έχει μαζευτεί το κατακάθι της ζωής
στου φλιτζανιού τον πάτο.
Και εγώ πάντοτε αμέτοχος.
Θεατής.
Το άγχος στις ζωές των δυο μας κοινός παρονομαστής.
Εκείνης για το εάν θα προλάβει να τελειώσει,
εμένα για το εάν θα προλάβει πριν τελειώσει.
Ποτέ μου δε βοήθησα, γιατί ποτέ της δεν το δέχτηκε.
Και ποτέ μου δεν την κατηγόρησα –
όταν έχεις τόσο μικρό έλεγχο της ζωής σου,
θέλεις ό,τι σου απομένει για να ελέγχεις
να το ελέγχεις εξ ολοκλήρου.

Γενική στο σπίτι
του Γιώργου Μουφτόγλου

 

[Nascentes morimur]

Για να μπορείς να πεις
πως έφτασες στο τέρμα,

πως είδες όσα ήθελες
κι έχεις πια χορτάσει,

Πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί
και να αναρωτηθείς
αν αντέχεις να υπομείνεις
την ημέρα που ξεκινάει.

Πρέπει να γευτείς
λεμόνι και αλάτι για να
σε γλυκάνει μια σοκολάτα.

Πρέπει να αποτύχεις
για να επιτύχεις,

γιατί όσοι δεν απέτυχαν
είναι όσοι ποτέ δε ρίσκαραν.

Πρέπει να γνωρίσεις
τους λάθος ανθρώπους,
για να εκτιμήσεις
την αξία της συντροφιάς
όταν βρεις τους σωστούς.

Πρέπει
να απογοητευτείς από φίλους,
να γελάσεις με κρύα ανέκδοτα,
να υπομείνεις βαρετές ταινίες
μέχρι εκείνη που ασυναίσθητα
θα σε αλλάξει για πάντα.

Πρέπει να χάσεις στα χαρτιά
την ίδια μέρα που θα χάσεις
και στην αγάπη.

Πρέπει να μην έχεις
ούτε πίτα, ούτε σκύλο.

Πρέπει να χάσεις το κορίτσι
πριν βρεις το θάρρος
να της εξηγήσεις.

Πρέπει να πληγωθείς
μα και πρέπει να πληγώσεις.

Πρέπει να αποχωριστείς
τον πρώτο σου έρωτα και να βρεις
το αέναο πάθος της ζωής σου.

Αφού το βρεις,
πρέπει ολοκληρωτικά
να του δοθείς.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως η ζωή σου πήρε ένα δρόμο
που δε διάλεξες εσύ.

Πρέπει να συνειδητοποιήσεις
πως κάποια όνειρά σου
δε θα πραγματοποιηθούν
και ακόμη πως
ποτέ δε θα τα καταφέρεις
να τα έχεις όλα.

Πρέπει να αναγνωρίσεις,
λόγω εμπειρίας και όχι θεωρίας,
πως τα ωραιότερα πράγματα
στη ζωή δεν είναι πράγματα,
αφού επιθυμήσεις κάτι
που δε μπορείς να το αγοράσεις.

Πρέπει να δεις
τον κόσμο σου να καταρρέει
τριγύρω μα και μέσα σου.

Πρέπει να ευχηθείς
να ήσουν για μια στιγμή αλλού,
σ' εκείνο το ''εκεί''
που τόσο σου έχει λείψει.

Πρέπει να πιείς για να ξεχαστείς
και αντ' αυτού
να θυμηθείς γιατί αξίζει να ζεις.

Και πρέπει
να πεθάνεις μερικές φορές,
πριν μπορέσεις πραγματικά
να ζήσεις.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

[EvanescenceQ]

Εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά

Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο άδεια
είναι τα ασφυκτικά γεμάτα δωμάτια
για το πόσο εκκωφαντικός
είναι ο ήχος της σιωπής σου
για το πόσο ψηλά
είναι τα μπαλκόνια των σπιτιών
για το πόσο στεγνά
είναι τα μάτια του φίλου
για το πόσο ακριβό
είναι το χάδι στα μαλλιά.

Θάθελα να μιλήσω
για το πόσο μόνο
είναι το ένα φλιτζανάκι του καφέ
παρατημένο στο τραπέζι.

Χλόη Κουτσουμπέλη, από τη συλλογή: Σχέσεις σιωπής (1983)

 

[Nascentes morimur]

Κύματα Κυριακῆς τὰ μάτια μου
κύματα μοναξιᾶς τὰ χέρια μου
τρίζουν ἀπὸ ὕπνο ἀθῷο
τὰ δόντια μέσα στὴν καρδιά μου

τὸ πεθαμένο τὸ παιδί

δὲν ξενιτεύεται
πάει κρατώντας ἕνα
κόκκινο σκυλάκι
μέσα στὸ μαντίλι

τέρατα περπατοῦν
ἀνάποδα στὰ ὄνειρα
φυσάει ἕνας ἄγριος ἀέρας
πάνω ἀπ᾿ τὶς λεμονάδες
πετάει μιὰ νυχτερίδα
σὰν πικραμένο εὐαγγέλιο

μ᾿ ἕνα μαῦρο πανὶ
μία γυναίκα
σκεπάζει τὸ φεγγάρι

ΚΥΡΙΑΚΗ​

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ​

 

[EvanescenceQ]

Τ. Χυτήρης «Ξεκίνησα τη μέρα μου»

 

[Nascentes morimur]

Τ. Λειβαδίτης