Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Nascentes morimur]

Α. Εμπειρίκος

 

[Guest 709611]

Να μάθεις να φεύγεις (Μ. Λουντέμης)

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το...
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς - οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει - σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα – όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά...

 

[Nascentes morimur]

Το δάκρυ, όλοι το ξέρουν, είναι μια φωτιά
κι ο στεναγμός μια φωνή της πληγής μας.
Καλημέρα λοιπόν σε σας που δεν κλαίτε
κι έχετε τα μάτια ξεκούραστα.
Όσο για μένα, ξέρω τώρα πια τι είναι αυτός ο κόσμος.

Το Δάκρυ Είναι Μια Φωτιά​

Κ. Αθανασούλης​

 

[EvanescenceQ]

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 17 Ιανουαρίου 2022

Να μάθεις να φεύγεις (Μ. Λουντέμης)

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις !
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το...
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς - οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει - σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα – όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά...

δεν ειναι του Λουντεμη αλλα της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΡΑΣΧΑ

Να μάθεις να φεύγεις- ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΧΑ

Το

ennepe-moussa.gr

 

[EvanescenceQ]

Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ – Πελαγία Φυτοπούλου
καμιά φορά ο καλλιτέχνης
χρειάζεται ένα ψέμα
για να πει την αλήθεια
γιατί του το στερείς;
καμιά φορά θέλει το καμάρι
να ρέει άφθονο στα μάτια σου
μα εσύ ποτέ σου δεν δακρύζεις
καμιά φορά περιμένει να του ανοίξεις
την καρδιά, να την αρπάξεις
αν γίνεται να την ξηλώσεις
ακόμα και να τη βασανίσεις
δεν θυμώνει
καμιά φορά βλέπει τα χέρια σου
να πλησιάζουν και έξαλλος
παραφρονεί, σχεδόν
παραληρεί από ευτυχία
του κλείνεις το στόμα
γκρεμίζεται
και μαζί του τα ποιήματα
που τόσα χρόνια έχτιζε
για σένα
κοκαλάκι κοκαλάκι
καμιά φορά ο καλλιτέχνης χρειάζεται τον θάνατο
μα δεν υπολόγισε πως θα ’σουνα μπροστά
καμιά φορά άφηνέ τον να πεθαίνει μόνος
γίνεται παιδί, ματώνει καλύτερα

 

[parafernalia]

Απαλλαγμένος από κάθε ηθική
επιστρέφω στη γη να επιτελέσω ένα καθήκον.
Να γίνω ένα με τη σκληρή πραγματικότητα.

Πλάνη;;; Μπορεί...

Η εποχή που ανατέλλει είναι αμείλικτη.
Εγώ, πάντως, μπορώ να πω, ότι νίκησα∙
σβήστηκαν όλες οι απαίσιες αναμνήσεις.
Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.
Τέρμα οι ευλογίες και τα ευλογητάρια∙
κράτα το κερδισμένο έδαφος.
Το πρόσωπό μου, ρούφηξε το ξεραμένο αίμα.
Πίσω μου, το τίποτα...

Ααα!!!

Μόνο, ένα...Άθλιο δεντράκι...
Οι αγώνες του πνεύματος είναι εξίσου άγριοι με τους
πολέμους των ανθρώπων.
Και είμαστε μόνο, στην αρχή...
Αγαπημένο χέρι ( ; )

τί να πω γι' αυτό... Γελάω! Μπορώ να γελάω με τις παλιές μου, ερωτικές απογοητεύσεις.
Εκεί κάτω, αντίκρισα, την κόλαση των γυναικών και
δικαιούμαι να συλλάβω την...Αλήθεια,
σε μια ψυχή
και ένα σώμα.

Πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής.

Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...
Θα συνηθίσω...

ΥΓ: Όλη η σειρά αυτών των απαγγελιών απ' τον 'meToo' Κιμούλη είναι δυνατή. Ψυχή βαθιά.​

 

[Nascentes morimur]

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης.
Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη.
Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας,
άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.

Ν. Τσιφόρος

 

[EvanescenceQ]

#ελληνικη ποιηση

 

[EvanescenceQ]

Σὲ περιμένω παντοῦ, Τάσος Λειβαδίτης

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,

μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.

Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.

Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται

νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.

Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.

Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,

θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.

Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,

σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.

Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,

ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο… ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

 

[Nascentes morimur]

Σάλευε ο λεόπαρδος
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί,
και πεντάμορφ' ήταν η αγριάδα του
κι η ομορφάδα του ήταν από κύμα
κι από μαύρη νύχτα αστραφτερή.
Και στο σάλεμα έδειχνε
πότ' εσένα, ασάλευτο σαΐτεμα,
πότε, ανεμοζάλη, εσέ
πότε μιας παρθένας ανυπόταχτης
ένα γλίστρημ' ακατάδεχτο
από χέρια, χέρια Ερώτων,
που άρχιζε και που ξανάρχιζε
και δεν έπαυε ποτέ.
Σάλευε ο λεόπαρδος
μες στο σιδερόφραχτο κλουβί·
τα αιμοβόρα και τα λυγερώτατα
σ' ένα βελουδόπλαστο κορμί.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

[EvanescenceQ]

Τα ποιήματα που
αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου.
Μάτση Χατζηλαζάρου

- Στέλιος Χουρμουζιάδης, Βερολίνο - Βρυξέλλες

 

[EvanescenceQ]

Χ. Λάσκαρης «Ο αγρός»

 

[Nascentes morimur]

Στάδιον δόξης​

Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάρα
οι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —,
κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα,
κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα...

Κι ως αρπώντας με μ' έβγαλαν σηκωτόν απ' την πόλη
(με καμπούρες κι αλλήθωροι — με στραβή άλλα αρίδα).
όλα εκεί με τριγύρισαν και με δείξαν — χαχόλοι —
κει βαθιά, τη Χαλκίδα:

... Βλέπεις μαιτρ —μου φωνάξανε— τη Χαλκίδα την είδες
όπου συ μες στα φάλτσα-σου μόνον, ήξερες ν' άρχεις;
Νά τα έργα-σου, οι πόθοι-σου — όλοι εμείς — φασουλήδες,
νά και συ θιασάρχης!...

Τι ντεκόρ ανισόρροπο που με μύτη γελοία
μαιτρ μπεκρής το σκεδίαζε στό 'να πόδι να στέκει.
ήταν κει, λες και χτίστηκε με γλαρή κιμωλία,
όρθιο η πόλη λελέκι...

Κι ω Θεέ-μου, τι θίασος, τι λερή συνοδεία
εαυτούληδων (τούτοι-μου), να μοιράσουν σαν λύκοι
μεταξύ-τους — για ρόλους-των — κάθε μια-μου αηδία,
κάθε τι ρεζιλίκι..

Κι είμαι γω θιασάρχης-τους; Αλς κουρσούμ τώρα εξώλης
και προώλης-τους (τέλειος να μαθαίνω τους ρούμπες),
νά μ' αυτούς τους παλιάτσους-μου θα κινήσω στις πόλεις
με κραυγές και με τούμπες!...

Κι ως στα πάλκα η φάτσα-μου γελαστή θα προβαίνει
(αχ, κι η πρόγκα — τι δόξα-μου!.,. — σ' ουρανούς θα με σύρει)
η Χαλκίδα εκεί πισω-μου θα φαντάζει χτισμένη
σαν από —τεμπεσίρι...

Γιάννης Σκαρίμπας
28 Σεπτεμβρίου 1893 – 21 Ιανουαρίου 1984

 

[EvanescenceQ]

«Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ’ το μυαλό

προσβάλλεται ποικιλοτρόπως

από την εμπειρία –

Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:

τρελοί.

Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:

διανοούμενοι.

Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:

αποδεκτοί.»

Τσαρλς Μπουκόφσκι, «Ο χορός της ζωής»

 

[parafernalia]

Αυτοάνοσο

Κάποιος, είπε έτσι την ιστορία:

Ο ίδιος εγώ, σ΄ εμέ τον ίδιο εισέβαλα
Με όλα μου τα στρατεύματα στάθηκα
Απέναντί σ’ όλα μου τα στρατεύματα
Κοιταχτήκαμε: όμοια δόρατα, όμοια βλέμματα
Υπέρτατη στιγμή αδράνειας που έμοιαζε με σιωπή

Τότε ένας σκύλος πέρασε ανάμεσά μας, μ' ένα βλέμμα ανιδιοτελούς αγάπης
Μας κοίταξε, κι έφυγε τρέχοντας

Ύστερα, με κατέστρεψα ολοσχερώς.

Και κάποιο άλλος… έτσι:

Ο ίδιος εγώ σ' εμέ τον ίδιο εισέβαλα
Με όλα μου τα στρατεύματα στάθηκα
Απέναντί σ’ όλα μου τα στρατεύματα
Κοιταχτήκαμε: όμοια δόρατα, όμοια βλέμματα
Υπέρτατη στιγμή αδράνειας που έμοιαζε με σιωπή

Τότε ένας σκύλος πέρασε ανάμεσά μας μ΄ ένα βλέμμα ανιδιοτελούς αγάπης.
Μας κοίταξε. Ο αρχηγός έβγαλε από το στήθος τη φωτογραφία της αγαπημένης του και την έδειξε στον αντίπαλό. Το ίδιο έκανε κι ο άλλος. Όλοι οι στρατιώτες άφησαν κάτω τα όπλα κι έδειχναν φωτογραφίες των αγαπημένων τους. Δάκρυα, γέλια, αγκαλιές…

Ξάφνου, όλοι έμειναν ακίνητοι. Είχε έρθει ο γιατρός, πάνω στ’ άλογό του. Τον είχαν ξεχάσει: τους είχε πει να μην αρχίσουν τη μάχη αν δεν τους φέρει τα αποτελέσματα του rapid test… Τους κοίταξε σοβαρός και είπε: «Κύριοι, μπορείτε να συνεχίσετε. Η κλινική σας εικόνα, είναι άριστη. Είστε όλοι αρνητικοί».

Ξένια Ψαρρού

 

[EvanescenceQ]

Το κατοικίδιο ζώο μοναξιά

… θέλει φροντίδα θέλει
προστασία
δεν αγαπά τους κοπετούς
τα φώτα
μόνο στο ημίφως κάπως ησυχάζει
Λοιπόν αν τύχει κάποτε ν’ ακούσει
φωνές από το βυθισμένο σπίτι
και ζωντανέψουν οι παλιοί τριγμοί
και λάμψουν απροσδόκητα οι καθρέφτες
τότε

Αλεξάκης Ορέστης

 

[H|M]

«Αληθινοί εαυτοί»

Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει τα δωμάτια μας, κάτι Σαββατόβραδα με ήχους απόκοσμους που ξερνάνε τα ηχεία και καπνούς που σκοτώνουν την ατμόσφαιρα.

Τους αληθινούς μας εαυτούς τους έχουν δει κάτι καθρέφτες σκονισμένοι, με φόντο οδοντόβουρτσες, καλλυντικά, κωλόχαρτα και χλωρίνες.

Τους έχουν δει, πλάτες αγνώστων και βρώμικα τζάμια, σε αστικά και τρένα, νωρίς το πρωί.

Τους έχουν δει παγκάκια, ουρανοί με άστρα, γρασίδια καταπράσινα και τσιμεντένιοι τοίχοι που τους βάφαμε και τους κατουρήσαμε.

Ποτήρια γεμάτα με φωτιά και υποσχέσεις και μπολ κατουρημένων ξηρών καρπών.

Οθόνες υπολογιστών που μπροστά τους, γδύσαμε κορμιά, φυχές και συναισθήματα.

Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει οι αδύναμοι κι ανήμποροι, καλόκαρδοι και φτωχοί που βρέθηκαν στο διάβα μας και 'μεις είτε τους λιώσαμε μ' ένα μας πάτημα, είτε τους προσπεράσαμε λες κι ήταν διάφανοι.

Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους έχουν δει τα ζώα που 'χουμε για συντροφιά κι έχουν ακούσει λόγια πολλά με κλάματα στα μάτια για όλους τους σκατάνθρωπους που πέρασαν και μας ρήμαξαν.

Τους αληθινούς μας εαυτούς, τους σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι μέρα με τη μέρα.

Γ. Αδόκιμος

 

[EvanescenceQ]

ΑΣΗΜΙΝΑ ΞΗΡΟΓΙΑΝΝΗ /// ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ
*Από το βιβλίο «Λίγη Φθορά για γούρι» Γαβριηλίδης 2017*

 

[H|M]

«Βρες χρόνο»

Βρες χρόνο για δουλειά –
αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη –
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι –
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα –
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός –
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα –
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.

Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι –
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρά σου –
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς –
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί –
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, Β' τόμος, εκδ. Κέδρος, 1961

 

[EvanescenceQ]

Kάποιος σήμερα (Αύγουστος Κορτώ)

Kάποιος σήμερα
δεν γιορτάζει
κανείς σε μάζωξη
δεν τον φωνάζει.
Κάποιος σήμερα
έπιασε πάτο
τρώει στα όρθια
να μη λερώσει πιάτο.
Κάποιος σήμερα
κάθεται μόνος
δεν είναι σπάνιος
των γιορτών ο πόνος.
Κάποιος σήμερα
θα απορήσει
αν ξαφνικά
το κινητό χτυπήσει.
Κάποιος σήμερα,
αν του μιλήσεις,
καρδιά και σπίτι
στο λεπτό θα του στολίσεις.
Για κάποιον σήμερα
αν έχεις χώρο
αν έχεις άπλα στη χαρά
γίνε το δώρο.