Μοιραζόμαστε ποιήματα

[parafernalia]

ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΚΡΙΤΕΣ
Anne Waldman

Βγαίνω από τον τάφο, άνθρωποι του πολέμου
ακριβώς τη στιγμή που νομίζατε ότι με είχατε
στη σωστή θέση κρυμμένο

Βγαίνω τώρα
μπορείτε να αισθανθείτε το έδαφος
να βροντά υπόκωφα κάτω από τα πόδια σας;

Διαλύεται, αναποδογυρίζει, σπρώχνει προς τα πάνω
χώνεται στην άποψή σας,
στην ιδιωτική σας περιουσία

Ω Άνθρωποι του Πολέμου, υποκριτές!

ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΓΟΡΙΑ, ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ

Βγαίνω τώρα
βγαίνω με όλα όσα κρύψατε

Ετοιμαστείτε, Αγορίνες, ετοιμαστείτε

Βγαίνω με όλα όσα θέλατε θαμμένα,
όλα τα ερμητικά κείμενα με ιστορίες από φλογερές
και επικίνδυνες γυναίκες
γυναίκες με λάγνες γλώσσες,
αιχμηρά μάτια και νύχια

Έχω δουλέψει, οι μύες μου είναι δυνατοί
σπρώχνω τη γη με όσα προσπαθείτε να λογοκρίνετε
όποια αίρεση και μαγκιά περιφρονείτε
όλους τους χλευασμούς ενάντια στις σημαίες σας
και χαιρετίζω

Βγαίνω από την κόλαση
με όλα όσα ποτέ καταπιέσατε
όλες οι σκοτεινές φαντασιώσεις,
ναι ρε, όλα τα κατακάθια επιστρέφουν

Τα οδηγώ, υποβοηθώντας τα, τώρα
πρόκειται να αλυχτούν
και να χλευάζουν
και να μαίνονται
και να δαγκώνουν

Ανοίγω το κουτί...

Spoiler

ΜΠOΥ!

 

[EvanescenceQ]

«…Για σκέψου, αν παρατούσε κάποτε την ποίηση

Κι ερχόταν να ψυχαναλυθεί ένα ποίημα…

Το μέσα του έξω να γυρίσει

Να δεις τι μακελειό είναι η γραφή μας»

Βύρων Λεοντάρης

 

[parafernalia]

Και τα φτερά του ο Κόρακας
ποτέ δεν ξανανοίγει,
εκεί ακόμα κάθεται
χωρίς σκοπό να φύγει

Πάνω απ' την πόρτα,
στης Παλλάδας την πάλλευκη την προτομή
και τ' απλανή του μάτια ολόιδια μοιάζουν
με κάποιου δαίμονα ονειρευτή

Κι όπως το φως της λάμπας
πάνω του χύνεται από ψηλά,
στο πάτωμα απλώνεται
η μαύρη του σκιά

Κι από τα βάθη αυτής
της κυματίζουσας σκιάς
ν' ανυψωθεί η ψυχή μου
δεν θα μπορέσει -
Ποτέ πια!

(απόσπασμα απ' το Κοράκι - Έντγκαρ Άλαν Πόε)

 

[EvanescenceQ]

Αυτό που είναι τρομερό δεν είναι ότι γερνάμε, γινόμαστε αδύναμοι, και πεθαίνουμε, αλλά ότι καινούργιοι άνθρωποι, νέοι και διαφορετικοί, έρχονται ορμητικά από πίσω μας. Ουσιαστικά αυτό είναι ο θάνατος. Κανένας δεν μας τραβάει προς τον τάφο, από πίσω μας σπρώχνουν.
Ίβο Άντριτς, από Το χρονικό τού Τράβνικ.

 

[parafernalia]

Λου τριαντάφυλλό μου
Γκιγιώμ Απολλιναίρ

Λου είσαι το τριαντάφυλλό μου
Τα οπίσθια σου τα υπέροχα δεν είναι το πιο
όμορφο τριαντάφυλλο ;
Τα στήθη σου τα στήθη σου τα αγαπημένα δεν
είναι κι αυτά τριαντάφυλλα ;
Και τα τριαντάφυλλα δεν είναι κι αυτά ωραίες
μικρές Λου ;
Που τις μαστιγώνουμε όπως το αεράκι
χτυπά των τριανταφύλλων τα οπίσθια
Παραμελημένη
Λου τριαντάφυλλο μου
Μου έστειλες τα φύλλα σου
Ω μικρή θεά!
Δημιουργείς τα τριαντάφυλλα
Φτιάχνεις τα φύλλα
Τριαντάφυλλα
Μικρές γυμνές γυναίκες που χορεύουν
Με ευγένεια
Πάνω σε κούνιες λικνίζονται
Με γυαλιστερά φουστάνια
Tραγουδούν το πιο όμορφο άρωμα το πιο δυνατό
το πιο γλυκό
Λου τριαντάφυλλό μου ω τελειότητά μου σʼ αγαπώ
και είναι με χαρά που κινδυνεύω να τσιμπηθώ
Για χάρη της ομορφιάς
Σʼ αγαπώ σε λατρεύω δαγκώνω σιγανά τα φύλλα σου
Τριαντάφυλλο που βασιλεύεις στα λουλούδια Λου
βασίλισσα των γυναικών!
Σε φέρνω στην άκρη των δακτύλων
αχ Λου αααχ τριαντάφυλλό μου
στην άκρη των δαχτύλων και σε κρατώ σφιχτά
Μέχρι που λιποθυμάς
όπως λιποθυμά το άρωμα
από τα τριαντάφυλλα

Σʼ αγκαλιάζω Λου
και σε λατρεύω

 

[EvanescenceQ]

Μίμης Σουλιώτης, «Υγρασίες»​

Κουβεντιάζαμε διάφορα και είχες σκαλώσει τα πόδια σου
στην τρίτη καρέκλα,
τα γόνατα και η ανεβασιά τους είχαν πάρει την κλίση
προς την θηλυκιά λεκάνη σου και τους μηρούς
και οι καμπύλες του μπλουτζίν μού φέρναν έξαψη.
Aποήπιαμε,
γύρισα στον ξενώνα και μπήκα στο μπάνιο
γιατί είχα μουσκευτεί καθισμένος αντίκρυ σου.

Τι είν’ η ζωή, παρά μερικά ευτυχισμένα περιστατικά
αυτού του τύπου σε ποικίλες εκδοχές.
Είχε να μου συμβεί από τα μαθητικά πάρτι
τότε που ανοίγαμε “τρύπες στα μπούτια” με Ανταμό-
αλλά τη distance-ρεύση, χωρίς αγγίγματα-χουφτώματα,
την άναφη, είχα να την πάθω από το δημοτικό,
την φευγαλέα γλυκούτσικη γλύκα που τρεμίζει.
Θένκιου, εκ των υστέρων,
για το άθελά σου σκόπιμο ποζάρισμα.

 

[parafernalia]

Η Συνάντηση
Louise Glück

Ήρθες στο πλάι του κρεβατιού
και κάθισε με κοίταξε.
Τότε με φίλησες - ένιωσα
ζεστό κερί στο μέτωπό μου.
Ήθελα να αφήσει ένα σημάδι:
έτσι ήξερα ότι σε αγαπούσα.
Επειδή ήθελα να καεί, να σφραγιστεί,
να έχεις κάτι στο τέλος-
Έβγαλα το φόρεμα πάνω από το κεφάλι μου.
μια κόκκινη έξαψη κάλυψε το πρόσωπο και τους ώμους μου.
Θα τρέξει την πορεία του, την πορεία της φωτιάς,
βάζοντας ένα κρύο νόμισμα στο μέτωπο, ανάμεσα στα μάτια.
Ξαπλώνεις δίπλα μου. το χέρι σου κινήθηκε πάνω από το πρόσωπό μου
σαν να το είχατε επίσης-
πρέπει να γνωρίζεις, λοιπόν, πώς σε ήθελα.
Θα το ξέρουμε πάντα εσείς και εγώ.
Η απόδειξη θα είναι το σώμα μου.

 

[EvanescenceQ]

ΤΟ ΦΙΛΙ

Όσο με φιλούσες
περίμενα το άγγιγμα της γλώσσας,
το στριφογύρισμά της μέσα στο στόμα μου.
Όσο με φιλούσες
είχα την αναίδεια να κρίνω την τέχνη σου,
να μελετάω την υφή και την ένταση
απ’ τα χείλη σου.
Για να σωπάσω,
να πάψω να σε κρίνω,
ήθελα την πρόστυχη τόλμη σου.

ΤΟ ΜΟΛΥΒΙ

Ο περίεργος τρόπος που κρατάς
το μολύβι μ’ ερεθίζει.
Νιώθω την πίεσή σου στο χαρτί,
την αφή σου στην άκρη.
Τα δάκτυλά σου έχουν υπόσταση
και σχήμα κι είναι μπλεγμένα
γύρω απ’ το μολύβι
σαν τον πόθο που τρέφει
την ψυχή μου.
Ακόμη κι όταν γράφεις χύνεται ορμή.

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ​

θαλερός, και με την αλαζονεία
του ακαταμάχητου επάνω του.
Τον παίδεψα μέχρι να πέσω στην αγκαλιά του.

Όταν πρωτοφιληθήκαμε
ακάθεκτος έτριβε το πρόσωπό του
στο δικό μου.
Με γέμισε αμυχές και σημάδια
στα χείλη και στο λαιμό.
Για μέρες μού άναβαν μια φλόγωση τα σημάδια.

Από τη συλλογή "Πεδίο πόθου" Μεταίχμιο, 2005​

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

 

[parafernalia]

Love Sonnet XI
Pablo Neruda

Λαχταράω το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.
Σιωπηλός και λιμοκτονούμε, περνάω στους δρόμους.
Το ψωμί δεν με θρέφει, η αυγή με ενοχλεί όλη μέρα
Κυνηγάω το υγρό μέτρο των βημάτων σου.

Πείνα για το κομψό γέλιο σου,
στα χέρια σας το χρώμα μιας άγριας συγκομιδής,
πείνα για τις ωχρές πέτρες των νυχιών σου,
Θέλω να φάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο.

Θέλω να φάω την ηλιαχτίδα να φουσκώνει στο υπέροχο σώμα σου,
η κυρίαρχη μύτη του αλαζονικού σου προσώπου,
Θέλω να φάω τη φευγαλέα σκιά των βλεφαρίδων σου,

και κάνω ρυθμό γύρω από πεινασμένους, μυρίζοντας το λυκόφως,
κυνήγι για σένα, για την καυτή καρδιά σου,
σαν μια puma στα άγονα του Quitratue.

 

[EvanescenceQ]

το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής/ τα βήματά της στη γωνιά του δρόμου/ ένα τρέμουλο στα γόνατα/ η απόλυτη εγκατάλειψη στην αγκαλιά του//
όλα τελειώνουν κάποτε/ στα μάτια η εξαίσια λάμψη/ στα χείλη ή στο μολύβι/ η μεγάλη αγάπη/ το κάθε τι που ήταν για πάντα//
όλα φθείρονται/ όλα προδίδονται/ όλα τελειώνουν κάποτε// και μένει απορημένη/ βουβή και δακρυσμένη/ πάνω από τα ερείπια/ η ψυχή/ μονάχα αυτή/ που πίστεψε βαθιά/ κι αρνείται απελπισμένα/ τη νομοτέλεια του θανάτου//

Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

 

[parafernalia]

Μόνο εδώ θα μπορούσε να μπει αυτό.

«Άκου ζαβό μετανθρωπάκι…

Είμαστε όλοι πια σίγουροι (πλην κάποιων παραχωρητών) πως την ιστορία αυτού του τόπου την έχεις διδαχθεί επιλεκτικά από τα βαμπίρια που είχες κι έχεις ως περιβάλλον. Σου θυμίζω λοιπόν, μωρή ψωλοσπηλιά, ότι οι ήρωές μας αιώνες τώρα ήταν και θα είναι για πάντα όσοι γλεντούσαν τους ομοαίματούς σου.

Όσοι πέθαναν λεύτεροι κι άφησαν στην καταδικαστική και ντροπιαστική βολή τους υποταγμένους σαν κι εσένα να μαζεύουν απλά μέρες.

Επίσης σου θυμίζω (γιατί όσο και χαζό να είσαι, δε μπορεί, θα το χεις καταλάβει) ότι όσες φορές κάποιοι σαν του λόγου σου βάλθηκαν να στερήσουν την ελευθερία απ΄ τους «τρελούς» αυτού του τόπου, η ιστορία τους φώλιασε δίπλα στ’ αμέτρητα κουφάρια εκεί στη σκοτεινή λακούβα της απολησμονιάς.

Εδώ λοιπόν στη σωπασιά του θανάτου που απλώνετε, εσύ και τα υπόλοιπα νεκροπούλια, απαιτώ να το βουλώσεις και ν’ ακούσεις των λεύτερων το βόγγο. Όταν θα μου αληθέψει τ’ όνειρο και συνέλθουμε που μας βρήκε μεσόστρατα ο δρόλαπας, θα γονατίσετε όλοι μπροστά στη λευτεριά τη Ρήγαινα και θα ικετεύετε για ένα σύντομο τέλος.

Πριν το απόλουσμα σας από τους μετανθρώπους ανάδοχούς σας θα υποστείτε την κρίση των ασύλητων. Τ΄ορκίζομαι στις μέρες που έρχονται και στης Αλκυόνας το θρήνο ότι ετούτο ονειρεύτηκα.

Ζω για να δω να σας ξεπροβοδίζουν οι νεκροί απ’ τα κυβερνητικά πορνεία και να σας σέρνουν μαζί με τα υπόλοιπα νεοταξικά ολογράμματα στη σκοτιά της κόλασης. Εδώ θα είμαστε, θα είναι όταν χιονίσει τέφρα και λίγο πριν ανθίσει η μοσχοκαρφιά.

Κρατείστε τα σημάδια και μη σέρνεστε άλλο γιατί σας ακούνε στον Άδη και ζηλεύουνε όλα τα καταχτόνια.
Θα είναι όταν οι δρίμες μέρες θα ρουφάνε στάλα και φορά, την ύπαρξη σας.

Τελευταίο θέρος λοιπόν. Δε θα ξανατρυγήσετε ποτέ.
Στο ληνό μας δε θα ξαναβάλετε τα πόδια σας.

Πόσο ανυπόστατοι είσαστε στο αύριο μπροστά.

Σαν κισσοί θα ζωστούμε πάνω σας μέχρι να σας πνίξουμε και σας πετάξουμε για πάντα στη στέρνα της λήθης για να τιμήσουμε τα γέρικα δέντρα που σκίστηκαν στα δυο από τους κεραυνούς σας.

Μπορεί να φαίνεται ότι μας φόρεσε τροκάνια ο τσοπάνης αλλά γελιέστε, γι άλλη μια φορά γελιέστε.

Σας ευχαριστούμε λοιπόν και για κάτι, έτσι μη φανούμε αχάριστοι.

Μας θυμίσατε ότι ταξιδεύουμε στους αιώνες κι η τιμωρία μας είναι κάθε φορά η πρώτη ανάσα και λυτρωμός μας η στερνή. Όμως αυτή τη φορά ενώσατε όλους εμάς που τιμούμε το ενδιάμεσο γέννησης και θανάτου. Τη μαλακία αυτή θα την πληρώσετε ακριβά. Η αστραψιά στα μάτια μας θα σας συνοδεύει μέχρι και του περάτη τη βάρκα. Θα σας ψυθυρίζουμε στ’ αυτιά ότι ο ανθός κομμένου κλώνου δεν ανθίζει κι ότι πάει το ροδάμι σας χαμένο.

Επίσης σας ευχαριστούμε που η αντίπερα από μας όχθη έπαψε να ‘ναι αθέατη.
Λοιπόν μικρό, ζαβό, μετανθρωπάκι, όσο και αν περνιέσαι παζάρμπασης δε γλυτώνεις τη βούβαση πριν το βάχτι θα σε κάψουν της σκέψης μας οι λίβες.

Ήρθε η αραδαριά σου, όσο κι ανοιχτοπάτης να καμώνεσαι θα σε βρει το ανεμόχολο και θα φύγεις ανέορτος πριν αλλάξει η βάρδια. Θα κοιτάμε κι όλους τους υπόλοιπους εξωνημένους δούλους με λύπηση από τις στράτες του ήλιου κι από τα ξάγναντα μας.

Πρώτο μας ραντεβού στα «ανθεστήρια» εκεί στο τέρμα της ανηφοριάς.

Και μη ξεχνάς καθένας από μας είναι και μια λέξη που δε ξεστόμισες ποτέ.

Είμαστε ο δρόμος που ποτέ δεν πορεύτηκες κι αν μας τελειώσετε, οι ψυχές μας θα συναντήσουν τ΄άλλα χελιδόνια που υμνούν τη φλογάτη άνοιξη.

Εσύ παραμένεις ένας απομεθυσμένος από την εξουσία κατωβρακιάς στο μικρό καστέλι σου, στη χώρα που γιόμισε ίσκιους. Τα μάτια σου φράχτες γύρω σου.

Σ’ έχει χτυπήσει η Άτη και νυχτολαλούν γύρω σου οι κόρακες.

Είσαι ένας θερσίτης από το αποδιαλόγι της ντροπής που λυπημό δε θα βρει.

Μόνο οι αιματοσμίχτες και τα βρωμερά συγγενάδια σου θα πονέσουν για σένα.

Ας μου αληθέψει τ’ όνειρο λοιπόν κι ο άνομος πύρινος πόθος μου ας ξεδιψάσει όλα τα αγδίκιωτα. Αλλοιώς αν τη πουλέψω νωρίτερα θα ήθελα να με θρηνήσουνε ένα γλυκό βράδυ όπως σήμερα, μόνο οι στίχοι μου κι όχι οι φυλακισμένες σκιές από το μεσουράνι.

Γεμάτος σιχασιά και ντροπή για τους συγκαιρινούς μου παραχωρητές, ξαναφωνάζω πως: από τον τόπο που έρχομαι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πεθάνεις παρά μόνο πολεμώντας. Ετούτο δεν αλλάζει.

Να ‘χετε λοιπόν εσύ κι οι όμοιοι σου την κατάρα της μνημοσύνης του σύμπαντος.

Κάθε ανάσα να γιομίζει τα σπλάχνα σας με κυνικά καύματα και κανείς σας να μη βρει ποτέ θέση στην Αργώ μας.
Να μείνετε χωρίς αιθέρα κι αμάζευτοι στο κενό εις τους αιώνες.

Μιχάλης Μυτακίδης (B.D.Foxmoor) ένας Αλίβας που αποζητά να ξαναζήσει.
Ξημέρωμα Κυριακής 9/1/2022

ΥΓ. Με είδες το πήγα ποιητικά.
Πρώτη φόρα λέει κάποιος για σένα πάνω από δύο φράσεις χωρίς ούτε ένα «γαμιέσαι».»

 

[EvanescenceQ]

Γενιά Κ: Έρωτας 2.0

Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Σοβαρά κι εχέμυθα.
Με γνωριμίες μέσω 0 και 1
Με πρόσωπα καλυμμένα και σώματα εκτεθειμένα.

Έτσι ερωτεύονται οι νέοι
Με εκατομμύρια λεντ φωτάκια που διαγράφουν ένα σχήμα.
Με καλυμμένες καρδιές και αγέρωχους τοίχους που φωνάζουν κρίμα.

Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Θα είναι πολύ δύσκολοι μέχρι να σ’ ερωτευτούν.
Γιατί οι νέοι δεν έχουν χρόνο για χάσιμο για ν’ αφεθούν.
Το μόνο που θέλουν:
να πληροίς τις προδιαγραφές.
να τους πεις ότι τους αγαπάς από εχθές,
να τους υποσχεθείς πως θα τους θες.

Αυτά θέλουν να ξέρουν
και θα κουρνιάσουν,
σαν να σε ξέρουν από καιρό, στην αγκαλιά σου.

Έτσι ερωτεύονται οι νέοι.
Κατά παραγγελία.
Αλλά ερωτεύονται.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΚΡίΝΙΑΣ

 

[EvanescenceQ]

 

[Nascentes morimur]

Κλείτος Κύρου,
«Το τέλος μιας εποχής»

Πληκτρολογείται ανεπαισθήτως
Όπως θα έλεγε κι ο Αλεξανδρινός
Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής
Πού θα καταγράφονται του λοιπού
Τόσα σκιρτήματα τόσα όνειρα φτερωτά
Οι ποιητές θα φεύγουν πάντοτε
Χωρίς ν' αφήνουν πίσω τους χειρόγραφα
Χωρίς ν' αφήνουν ίχνη από την πάλη τους
Με τον γνωστόν εκείνον Δαίμονα
Που τόσο τους ξεμυάλιζε όσο ζούσαν
Η Ποίηση θα καταντήσει τελικώς
Ένα πολικό τοπίο

 

[Nascentes morimur]

Ἔκοψα τὸ κεφάλι μου
τό ῾βαλα σ᾿ ἕνα πιάτο
καὶ τὸ πῆγα στὸ γιατρό μου

-Δὲν ἔχει τίποτε, μοῦ εἶπε,
εἶναι ἁπλῶς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στὸ ποτάμι καὶ θὰ ἰδοῦμε

τό ῾ριξα στὸ ποτάμι μαζὶ μὲ τοὺς βατράχους
τότε εἶναι ποὺ χάλασε τὸν κόσμο
ἄρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
νὰ τρίζει φοβερὰ καὶ νὰ οὐρλιάζει

τὸ πῆρα καὶ τὸ φόρεσα πάλι στὸ λαιμό μου

γύριζα ἔξαλλος τοὺς δρόμους

μὲ πράσινο ἑξαγωνομετρικὸ κεφάλι ποιητῆ

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ​

ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ​

 

[EvanescenceQ]

Οι Μέρες μου
είναι ντυμένες με Ησυχία.
Κάθονται ήρεμες
στο θρόνο της Εντέλειας.
Οι Νύχτες μου,
ντυμένες με ατέλειωτη Σιωπή.
Κοιμούνται στ' όνειρο
αδιάλειπτα ανηλεείς.
Αντικατοπτρισμός ανομοιοτήτων
σε εξίσωσης συνέχειας
επί εικοσιτετραώρου βάσεως.
Βαριάς μορφής
(σχεδόν ανίατη) ασθένεια
η καθημερινότητα.
_______________________________________
Τελικά, όλα περνούν.
Το μόνο που μένει
είναι το σήμερα...
Ας το ζήσουμε.
Πριν γίνουμε κι εμείς
οι περαστικοί του τώρα.

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

 

[EvanescenceQ]

«Και για την ομορφιά»
Για τις ώρες που η πλάνη είναι αρραγής.
Και για τις στιγμές που όλα λογίζονται ως οριστικά.
Για τις μέρες που έχουν αφεθεί να είναι γλυκές
Για τα χρώματα που μοιάζουν φωτεινά
Για τα σχήματα που μένουν ακατανόητα
Και για τις προσεγγίσεις που φαίνονται λεπτές
Για την ημέρα που το ανάστημα είναι ξεκούραστο
Και για βουνά που λάμπουν, ομαλά, προβλέψιμα
Για φάσεις του νερού που είναι διαυγείς
Και για τις εικόνες που το σκοτάδι αφήνει ορατές
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για το μαλακό ψύχος ενός τρένου
Τις φωλιές των πτηνών
Για την ηρεμία κοντά στους ύπνους
Για τις πληγές όταν γίνονται καθαρό δέρμα
Για τα σφάλματα που γνώρισες μόνο εσύ
Για την λογική όταν καθίσταται ανεπαρκής
Για τα λεπτά έργα
Τα αυτοκίνητα νωρίς το πρωί,
Για την απουσία
Την γέννηση
Την χαρά
Τα νοήματα
Την συνολική αγωνία.
Την γαλήνη.
Δεν θα βρίσκεσαι στην θέση να θλίβεσαι.
Και για τις νίκες, για την ερημιά, για την βροχή, το βάθος
Την ανάσα, το μίσος, την μουσική Για ογδόντα χρόνια, ή τέσσερα
Για τους θριάμβους, και για εκείνην.
Για την φθορά.
Για τα κτίρια, τους πλανήτες, για την φωτιά
Για τις επιθυμίες, τις συστολές, για τα θαύματα.
Για το σθένος.
— Και για όλη την ομορφιά. //

Θοδωρής Πανάγος

 

[Nascentes morimur]

Ώρες η σιωπή πατούσε το χώμα πού ‘σκαψαν τα μάτια
μα κανένα φως δεν έβγαινε απ’ αυτού
και μόνο οι φοβερές ρωγμές
χαραγμένες στη ράχη της γης
από ανθρώπους που προσπάθησαν να σχεδιάσουν μια μοίρα
ανάσαιναν τη μνήμη μου
κι αυτή αργούσε να πεθάνει
σκοντάφτοντας αδιάκοπα
σε ξερές ημερομηνίες
και μισογκρεμισμένα ονόματα.
Καμιά φωνή δε φεύγει τώρα απ’ την ηχώ της
καμιά λύση δε δίνει τη θέση της σ’ άλλη
όλα κρατούν ένα μικρό διάστημα
-παρηγοριά της επιστροφής-
μα αυτός ο ρημαγμένος σταθμός
-κομμένα τα σύρματα, κομμένες οι φωνές-
δε με πλανεύει πια γι' αλλού
για μιαν αναπνοή μακρύτερα.
Μόνος κι άλλος κανείς εδώ
με το μέτωπο κολλημένο στις ράγες
να λογαριάζω τα σάπια βαγόνια
εδώ κι όχι αλλού, καμιά υπεκφυγή γι' αλλού
τα τρένα όλα φευγάτα
κι οι μέρες μας ατέλειωτες [...]
Όλα σιγά σιγά θα με γνωρίσουν
όλα θα μάθουν ποιά είναι η μοναξιά μου
και μόνο ο θάνατος, θαρρώντας πως παρακοιμήθηκα,
νωρίς θε νά ‘ρθει μ’ ένα πέλαγος πουλιά,
όπως άλλες φορές η μάνα μου, να με ξυπνήσει.»

Βύρων Λεοντάρης,
"Ο σταθμός"

 

[Nascentes morimur]

«Ηταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως
και τ' άλλο στο σκοτάδι.
Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.
Οπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».
Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.»

Κώστας Στεργιόπουλος

 

[EvanescenceQ]

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δεν θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύοντ’ όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα

Μάνος Χατζιδάκις,
Μυθολογία,
Εκδόσεις Ύψιλον

@Υδροχόος κ @Nascentes morimur αφιερωμενο με την υπεροχη φωνη της Αρλετας.