Μοιραζόμαστε ποιήματα

[H|M]

«Μόνοι με όλους»

η σάρκα σκεπάζει τα κόκκαλα
και βάζουν μυαλό εκεί μέσα
και μιά ψυχή καμιά φορά,
και οι γυναίκες σπάζουν
τα βάζα στους τοίχους
και οι άντρες παραπίνουν
και κανένας δεν βρίσκει εκείνον
τον έναν
αλλά επιμένουν να ψάχνουν
έρποντας μέσα κι έξω
σε κρεβάτια.

δεν υπάρχει καμιά ελπίδα:
είμαστε όλοι μας
παγιδευμένοι
στην ίδια
μοίρα.

κανείς ποτέ δε βρίσκει
τον έναν.

οι σκουπιδότοποι της πόλης γεμίζουν
οι μάντρες με τα παλιοσίδερα γεμίζουν τα τρελοκομεία γεμίζουν
τα νοσοκομεία γεμίζουν
τα νεκροταφεία γεμίζουν

τίποτ' άλλο δε γεμίζει.

Τσαρλς Μπουκόβσκι

 

[EvanescenceQ]

Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ’ έν’ αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ’ το δέρμα.

Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.

– Ανέστης Ευαγγέλου, Είναι πολλοί

 

[EvanescenceQ]

Κική Δημουλά

 

[H|M]

«Συντομία»

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να 'μαι πολύ γέρος

για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα.

Χόρχε Μπουκάι

 

[EvanescenceQ]

Το σπάνιο δώρο – Κική Δημουλά

Καινούργιες θεωρίες.
Τα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε. Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως είπείν τούς γέροντες
-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες άπόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η άνάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Ας κλαινε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση -δέν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις- πως θα `ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα η αγκαλιά της μάνας τους. Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους τού μωρού ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους. Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά. Τυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου, θα σας πνίξουν.

Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ, μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

 

[parafernalia]

(μετά από μια Κική Δημουλά ακολουθεί αυτό... )

Όλοι σε αυτή την χώρα γεννήθηκαν λεβέντες
πρόσχαροι με μεγάλες καρδιές που αγαπάν
όλοι καμώθηκαν με μάρμαρο και ήλιο
όλοι καμώθηκαν τίμιοι και γενναίοι.

Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους

Όλες εδώ γεννήθηκαν με τιμημένους κόλπους
όλες περήφανες καλόκαρδες μανάδες
ακούραστες εργάτριες της σπιτικής μας ευτυχίας

Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που τα σκατά τα κάνουν ήλιο και θάλασσα
Θάνατος στους ποιητές, θάνατος σ' αυτούς
που συντηρούν τους σχολικούς μας μύθους

 

[Nascentes morimur]

Στο αρχιπέλαγος των ανθρώπων
βρίσκεις πολλά είδη
κόσμο και υπόκοσμο
κάθε καρυδιάς καρύδι
μα και καλούς
ανθρώπους του κόπου
και του ιδρώτα
έντιμους, αγωνιστές της ζωής
κοπέλες ηθικές
τίμιες, εργαζόμενες
βρίσκεις κάποιους
που έχουν συμβιβαστεί
με την υπάρχουσα κατάσταση
για ένα πιάτο φακές
μα ευτυχώς
υπάρχουν και οι άλλοι
που αγωνίζονται
ν΄αλλάξει ο κόσμος
να εξαλειφθεί
η αδικία.

Γρηγόρης Σακαλής ​

Άνθρωποι​

 

[EvanescenceQ]

“Γ. Μανίκας «Το σημά...δι»”

 

[EvanescenceQ]

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ
Όλα του σώματος χάνουν το νόημά τους
ενώ του δένδρου το άνθος πάντα κάτι σημαίνει
επιμένει ν’ ανοίγει και στη γη να πέφτει
χωρίς να περιμένει προσωπικές απολαβές
χωρίς να λογαριάζει τι λειψή αθανασία
είναι ο καρπός…
Κοίτα τι οικειότητα με τον γκρεμό
έχει το κάθε τι π’ ανθίζει!
Πως το λουλούδι δε λέει ποτέ
να μην εκτελέσει τον προορισμό του;
Πως όντας αποκομμένο απ’ την ανθρώπινη μοίρα
τη στεφανώνει στο τέλος;
Γιατί η μνήμη των ματιών
που λάτρεψα δε με παρηγορεί
ενώ ακάθεκτη κατεβαίνω
και μόνο τα μυριοπέταλα γελάκια της φύσης
υψώνουν το στήθος μου;
Α, λέω, υπάρχουν μυστικά
που μόνο χάνοντας τα μαθαίνεις…
Αυτό που θέλω να μάθω απ’ έξω
είναι οι αόρατες πλευρές του ορατού
το τοπίο να δω σαν κέντρο του κόσμου
κι όχι πια σαν το θεϊκό περίβλημα «εκείνου».
Να μ’ αφοπλίζει αποκλειστικά το δάσος
με τις αειθαλείς λαμπάδες του
κι η νύχτα
να προχωράει μέσα μου
άπειρους ουρανούς βαθιά
χωρίς κανένα υποκοριστικό…
Φως να βγαίνει απ’ τις χλοερές χαραμάδες των φύλλων
όπως παλιά απ’ τις ίριδες των εραστών.
Α! πότε η φυλλοβόλα ομορφιά
θα μου επιβληθεί τελειωτικά
πότε θα μάθω ότι η φύση όλη
είναι έρωτα;

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ - ΡΟΥΚ​

 

[Nascentes morimur]

Ο τωρινός κι ο περασμένος χρόνος
ίσως κι οι δυο είναι παρόντες μες σε χρόνο μέλλοντα,
κι ο μέλλων χρόνος είναι μέσα στον περασμένο χρόνο.
Αν όλος ο χρόνος είναι αιώνιο παρόν,
όλος ο χρόνος είναι ανεπανόρθωτος.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει είναι μια αφαίρεση
που παραμένει αέναη δυνατότητα
μόνο σ’ έναν κόσμο από εικασίες.
Αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει κι αυτό που υπάρχει
δείχνουν ένα τέλος, που είναι πάντοτε παρόν.
Πατήματα ηχούν στη μνήμη
στο μονοπάτι που δεν πήραμε
μπροστά στη θύρα που ποτέ δεν την ανοίξαμε
προς τον ροδόκηπο.

Τόμας Στερνς Έλιοτ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ

 

[EvanescenceQ]

Ελπίζω Μόνο Να Μη Σ’ Ερωτευτώ, Tom Waits

Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ

Γιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνος

Ξεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μου



Γυμνώνεις την καρδιά σου

Τελείωσα την μπύρα μου κι ακούω

να φωνάζεις τ’ όνομά μου

Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.



Κόσμος παντού, το μαγαζί γεμάτο

Να σου προσφέρω άραγε τη διπλανή μου θέση;

Μα αν κάτσεις με τούτο τον γέρο παλιάτσο

σβησ’ του απ’ το πρόσωπο τη μάσκα αυτή της θλίψης,

Πριν φύγει η νύχτα και περάσει

νομίζω οι δυο μας θα τα έχουμε ταιριάξει

Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.



Η νύχτα παίζει τα παιχνίδια της μες στο μυαλό ενός άντρα

Κείνα τα δονζουανικά αισθήματα που δεν καταλαβαίνεις

Γυρίζω πάλι να σε δω

που ανάβεις το τσιγάρο σου,

Να ‘χα το θάρρος να σου έκανα τράκα ένα για μένα,

μα δεν σε έχω ξαναδεί

Κι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ.

 

[EvanescenceQ]

1



Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα —

με κουρελιασμένα μάτια

με φλογωμένους κροτάφους απ’ την πτώση

να γυρίζεις

στην καλή πλευρά σου.

Πεσμένος αισθάνεσαι

την κόλαση που είναι η αιτιότητα

το στήθος ωσάν συστατικό του αέρα

τα βήματα χωρίς προοπτική.

Κι όμως στη χειμωνιάτικη γωνία ο καστανάς

περιβάλλεται από σένα.

Κόψε ένα τραγούδι απ’ τ’ άνθη

με δάχτυλα νοσταλγικά.

Να γυρίζεις — αυτό είναι το θαύμα.







2



Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί

στο τέλος

τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν.

Αγάπη μείνε στην καρδιά —

αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου.

Με την αγάπη

Θα σηκώσουμε την απελπισία μας

απ’ το αμπάρι του κορμιού.

Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων

η απελπισία.



Και προπαντός

ας μην αφήσουμε την αγάπη

να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα…





3



Άπλωσε η γαλήνη τα φτερά της

ωσάν αλησμόνητος κύκνος ονείρου

σ’ αυτά τα έρημα νερά.

Κάτι νιώθω σήμερα

βλέποντας τα πουλιά.





4



Η αγωνία μου υψώνεται,

ως τα εδελβάις άνθη.





5



Τα όνειρα βλαστοί στο στήθος

κλήματα μέσ’ στην καρδιά

διαιώνια εκδικούνται το χώμα

σκοτώνοντας εμάς.

Τα Πουλιά Δέλεαρ Του Θεού, Νίκος Καρούζος​

 

[Nascentes morimur]

Το τελευταίο Ποίημα

Σκιά ανάμεσα σε σκιές
Τόσο πολύ σε ονειρεύτηκα,
Τόσο πολύ περπάτησα, μίλησα,
Τόσο πολύ αγάπησα τη σκιά σου,
Που τίποτε πια δεν μου έμεινε από σένα
Απόμεινα να είμαι ανάμεσα στις σκιές σκιά
Να είμαι εκατό φορές πιο σκιά κι από τη σκιά
Να είμαι η σκιά που θα έρχεται και θα ξανάρχεται
Στην ηλιόφωτη ζωή σου

Ρομπέρ Ντεσνός
Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου

Robert Desnos - Wikipedia

en.wikipedia.org

*Ο Ρομπέρ Ντεσνός, έλαβε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών και πέθανε από κακουχίες στις 8 Ιουνίου του 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τερεζίν - Theresienstadt concentration camp, Terezín, Czech Republic

 

[EvanescenceQ]

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ZUNTAPP

Εκείνο το κόκκινο μηχανάκι
το Zuntapp
με το αστραφτερό χρώμα
και το ασημί
ρεζερβουάρ της βενζίνας
και τη μαύρη του τη σέλα
κι εκείνο το κίτρινο
τριαντάφυλλο
ανθισμένο στο τιμόνι
με εκείνο με πήγες αλλού
και στο δρόμο
σε έσφιγγα πάνω μου
σαν κλεμμένο ψωμί
ήταν γερό εκείνο το μηχανάκι
με εκείνο σου είπα
θέλω να με πας στο γάμο μου
μ’ εκείνο και στον άλλο κόσμο
να με πας
και για τα δυο με γέλασες ψεύτη
και στον γάμο μου δεν ήρθες
κι ούτε απόψε δεν θα ’ρθεις
που θα πεθάνω.

Δημήτρης Λέντζος
Σώματα λυγρά

 

[EvanescenceQ]

Αίθουσα αναμονής |Κλείτος Κύρου

Όταν περιμένεις τη σειρά σου
στις διάφορες αίθουσες αναμονής
επικάθεται στη γύρη των χειλιών σου
η διακεκριμένη εκείνη γεύση
της ομίχλης

Σκέφτεσαι
όλος ο κόσμος μια κλειστή
κι απέραντη αίθουσα αναμονής
κι όλοι εκτίουν την ποινή τους
εξορύσσοντας υπόκωφα το χρόνο

Και της μοναξιάς οι εκλείψεις
κυριολεκτικά σπανίζουν

 

[Nascentes morimur]

Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές.
Άκουγε κάθε νύχτα τα μαχαίρια τους
άκουγε τα σκοτεινά τους λόγια.
Κι έλεγε ο ένας να τον πάμε στα βουνά
να τον κάνουμε ληστή.
Κι έλεγε ο άλλος να του βγάλουμε τα μάτια
να τον κάνουμε ζητιάνο βιολιτζή.
Κάθε νύχτα το παιδί τρελό από το φόβο του
μέσ’ από κάμαρες και σκάλες και διαδρόμους
τους ξέφευγε για να χωθεί στην αγκαλιά της.
Κι εκείνη το ’παιρνε και το χάιδευε.
το κοίμιζε πάντα με το ίδιο παραμύθι:
Ήταν ένα παιδί και κάτω απ’ το κρεβάτι του
πλαγιάζανε τις νύχτες δύο ληστές…

Γ. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1924-2008)
Το παιδί και οι ληστές

 

[EvanescenceQ]

Σημείο

Είναι υπέροχο να έχεις φτάσει στο σημείο
που δεν είναι πια αναγκαίο να ψάχνεις για τον σκοπό της ζωής σου
την αγάπη της ζωής σου
τον βορρά (και τον νότο) της ζωής σου
γιατί τα έχεις βρει ήδη όλα αυτά
ή σε έχουν βρει εκείνα
και τώρα τα φωνάζεις, σχεδόν με οικειότητα,
με ένα ουσιαστικό,
ίσως ένα όνομα
—εδώ μπορείς να βάλεις όποιο θέλεις—
ή κάτι μυστηριώδες, όπως η ποίηση.

Όμως, το πραγματικό θαύμα
είναι ότι πρέπει να συνεχίσεις να ψάχνεις,
να ψάχνεις
γιατί όλα τα πράγματα και όλα τα όντα
που βρίσκονται
έτσι όπως έρχονται φεύγουν κιόλας.

Ακόμα και η ποίηση μερικές φορές.
Αυτή η άγνωστη.

του Gabriel Chávez Casazola​

Μετάφραση: Βασίλης Μανουσάκης

 

[Nascentes morimur]

Εξόριστος μες σ’ ένα μακρινό χιονοστρόβιλο
Κρυμμένος πάντα μες στην ομίχλη
Απλώνεις το χέρι σου στα πιο ταπεινά πράγματα

Στον καπνό που στέφει το τζάκι
Στο κλειδί που σκουριάζει στην έρημη πόρτα
Στη μικρούλα φωτιά του χειμώνα

Ξυπνάς τη βροχή που κοιμάται
Μες σ’ ένα γυάλινο φέρετρο

Ξυπνάς τ’ αρώματα των κάμπων
Και ντύνεσαι τη μελωδία τ’ ουράνιου τόξου

Έτοιμος για τη συγκομιδή του κενού.


Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916 - 1 Φεβρουαρίου 2011)
Εξόριστος
Από τη συλλογή το “Το ξύλινο άλογο”

Ενας από τους σημαντικότερους Έλληνες λυρικούς ποιητές της μεταπολεμικής περιόδου, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, έφυγε από τη ζωή την 1η Φεβρουαρίου 2011.
Ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1999 και είχε λάβει πλήθος τιμητικών διακρίσεων. Ανάμεσά τους, δύο σημαντικά διεθνή βραβεία: Το Βραβείο Γκόντφριντ φον Χέρντερ από το Παν/μιο της Βιέννης και το Παγκόσμιο Βραβείο Μυστικιστικής Ποίησης του Ισπανικού Ιδρύματος Φερνάρντο Ρίελο από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Νέα Υόρκη, 1988).
Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη του ποιητική εμφάνιση έκανε σε ηλικία είκοσι ενός ετών στο πρωτοποριακό περιοδικό «Μακεδονικές Ημέρες». Το 1949 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή "Φύλλα Ύπνου".
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Παν/μίου Θεσσαλονίκης και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Ανήκε στον φιλολογικό κύκλο του Νικόλαου Γαβριήλ Πεντζίκη και όπως οι λογοτέχνες της γενιάς του '30 επηρεάστηκαν από τη γαλλική σχολή του συμβολισμού και από τον υπερρεαλισμό. Συνδέθηκε φιλικά με τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος τον είχε χαρακτηρίσει "βαθύ γνώστη της λυρικής τέχνης", και με άλλες σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής του, όπως τον Νίκο Καζαντζάκη.
Το ποιητικό του έργο περιλαμβάνει 22 ποιητικές συλλογές. Μεταφράσθηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος μετέφρασε Γάλλους, Ισπανούς και Λατινοαμερικανούς ποιητές. Η μεγαλύτερη αποδοχή της ποίησής του έγινε στην Ισπανία και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Το Αρχείο της ΕΡΤ παρουσιάζει συνέντευξή του στην εκπομπή «ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ» και στον δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο, τον Μάιο του 1999 με την ευκαιρία της αναγόρευσής του ως αντεπιστέλλοντος μέλους της Ακαδημίας Αθηνών. Ο ίδιος ο ποιητής απαγγέλει ποιηματά του, οπως το "Δακρυρροούσα" από την ποιητική συλλογή "Η Μεταμόρφωση" που έγραψε για το θάνατο της μητέρας του.
Δείτε όλη την εκπομπή εδώ:
https://www.ert.gr/.../takis-varvitsiotis-1-fevroyarioy.../

 

[Guest 709611]

Το Σύνταγμα της Ηδονής (Καβάφης...από τ΄απαγορευμένα του...)

Μη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.

Όλοι οι νόμοι της ηθικής — κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι — είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.

Μη αφήσεις καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξει. Μη πιστεύεις ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Το χρέος σου είναι να ενδίδεις, να ενδίδεις πάντοτε εις τας Επιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Το χρέος σου είναι να καταταχθείς πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.

Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Μη λέγεις, Τόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε διά να την κερδίσεις ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Ηδονή. Μη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, διά να ακούσεις τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνει το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας.

Μη απατηθείς από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. Η υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Και επιτέλους όταν πέσεις εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάσει η κηδεία σου, αι Μορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι θεοί του Ολύμπου, και θα σε θάψουν εις το Κοιμητήριον του Ιδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

 

[Nascentes morimur]

Ασθένεια και κρύο
και στενοχώρια τόση

και μέρες μέρες μέρες
ασθένεια και θλίψη
και κόπωση και αρρώστια.

Αέρας παγωμένος
και βάσανα και κρύο

κανείς ουτ’ ένα γράμμα
μιζέρια ελεημοσύνη
λογαριασμοί αποδείξεις.

Ο άνεμος στον τρίτο
χαράματα απαίσια
και νύχτες πιο χαμένες

καημοί
και μέρες μέρες μέρες
μιζέρια αέρας κρύο
ασθένεια και θλίψη.

ΑΠΑΡΙΘΜΩΝΤΑΣ ​

Ιντέα Βιλαρίνιο​